INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 02.08.2011 r. (data wpływu 22.08.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem motocykla w 2007 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.08.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem motocykla w 2007 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, spółka jawna, prowadzi działalności gospodarczą związaną z administracją IT. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W 2007 r. Wnioskodawca nabył motocykl, który jest wykorzystywany do prowadzenia działalności związanej ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT. Pojazd jest niezbędny z powodu koniecznej szybkiej realizacji uzgodnień wynikających z umów z klientami Wnioskodawcy. Motocykl został ujęty w ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca mógł skorzystać z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących zakup motocykla, który był i jest wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, w ramach której realizowane są czynności opodatkowane podatkiem VAT w stanie prawnym z dnia zakupu motocykla...

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.). zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124,

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym w dniu dokonania transakcji zakupu przedstawionej w stanie faktycznym, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Stanowisko Wnioskodawcy wynika z interpretacji wspólnotowego prawa podatkowego, które w szczególności potwierdzają przepisy poniżej przywołanych Dyrektyw. Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145. str. 1 ze zm.)

Zgodnie z art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17(6) Szóstej Dyrektywy formułuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie Szóstej Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand stilI” nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałyby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście utrata mocy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy VAT dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. W art. 86 ust. 3 i ust. 7 oraz w art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT pojawiło się bowiem pojęcie pojazd samochodowy którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy jak i motocykl.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U Nr 11, poz. 50 ze zm.) przepis ograniczający prawo do odliczenia w związku z nabyciem samochodów osobowych oraz innych samochodów brzmiał następująco: obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika (art. 25 ust. 1 pkt 2).

Jak wskazano wyżej motocykl nie jest samochodem osobowym, ani też innym samochodem o ładowności do 500 kg, a zatem nie obejmują go zawarte w art. 25 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym wyłączenia z prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 1 pkt 11 lit. b ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. 247, poz. 1652), zwanej dalej ustawa zmieniająca, w ustawie o VAT w art. 86 uchylono ust. 3.-7a.

Reasumując, w przypadku zakupionego motocykla w 2007 r. Wnioskodawca nabył prawo do odliczenia całości podatku naliczonego, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem zapisu art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązującego do 30 kwietnia 2004 r.

Powyższe stanowisko potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2009 r. (syg. I FSK 8/06) oraz w wyroku z dnia 27 sierpnia 2008 r. (syg. I FSk 983/07). Sąd podkreślił, że jakkolwiek art. 2 pkt 6 ustawy o VAT odwołuje się do klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce, to przepis ten nie jest pomocny w wykładni art. 86 ustawy o VAT. Co prawda samochody osobowe, ciężarowe czy motocykle są wymienione w PKWiU, jednakże treść wymienionego przepisu w oczywisty sposób odwołuje się do pojęć zawartych w Prawie o ruchu drogowym, a w szczególności do pojęcia pojazdy samochodowe. Takim pojęciem nie posługuje się PKWiU, co przesądza o zasadności odwołania się w poszukiwaniu znaczenia tego terminu do Prawa o ruchu drogowym. Przepis art. 86 ust. 3 ten obejmuje po pierwsze samochody osobowe, a po wtóre pojazdy samochodowe o dopuszczalnej ładowności wynikającej z określonego w tym przepisie wzoru.

Przy tak brzmiącym zapisie koniecznym jest sięgnięcie do przepisów Prawa o ruchu drogowym, a w szczególności do zdefiniowanego tam w art. 2 pkt 56 pojęcia dopuszczalnej ładowności, przez którą rozumie się największą masę ładunku i osób, jaką może przewozić pojazd, która stanowi różnicę dopuszczalnej masy całkowitej i masy własnej pojazdu.

Można także sięgnąć, do „Uniwersalnego słownika języka polskiego” (pod redakcją Stanisława Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, tom 2) i przeczytać, że ładowność (oznaczone określenie techniczne, czy z zakresu techniki) to maksymalny ciężar ładunku, jaki można jednorazowo załadować na urządzenie transportowe np. duża, mała ładowność ciężarówki. Jak wynika z powyższych definicji pojęcie ładowności łączy się nierozerwalnie z tymi pojazdami samochodowymi, które przeznaczone są ze swej istoty, konstrukcji do przewozu ładunków. Są to oczywiście samochody ciężarowe lub ciężarowo—osobowa i dla tych samochodów parametr ten jest określany w dokumentach takich jak przykładowo homologacja, czy dowód rejestracyjny pojazdu.

Biorąc pod uwagę powyższe, interpretując przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym w dacie dokonania transakcji zakupu motocykla, stwierdzić należy, że dotyczy on samochodów osobowych oraz tych pojazdów samochodowych, które mają określoną ładowność, bo konstrukcyjnie są przeznaczone do przewozu ładunków.

W odniesieniu do pojazdów samochodowych przeznaczonych do przewozu ładunków ograniczenie przewidziane w tym przepisie będzie występowało lub nie, w zależności od wielkości dopuszczalnej ładowności wyliczonej według wspomnianego wzoru.

W przypadku motocykli należy stwierdzić, że nie mieszczą się one w zakresie przedmiotowym tego przepisu, gdyż nie mają one określonej dopuszczalnej ładowności, jako pojazdy nie służące do przewozu ładunków, tak jak i samochody osobowe, które jednak w omawianym przepisie zostały wymienione.

Inaczej rzecz ujmując, chociaż zgodnie z przepisem art. 2 pkt 33 Prawa o ruchu drogowym motocykl jest pojazdem samochodowym, to jednak nie dotyczy go przepis art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie spełnia zawartego w tym pojęciu kryterium posiadania ładowności. Ograniczenie przewidziane w art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług nie dotyczy wszystkich pojazdów samochodowych a jedynie pojazdów samochodowych o określonej ładowności. Dopiero ustawa zmieniająca uznała, że motocykl jako pojazd samochodowy mieści się w grupie pojazdów określonych w art. 3 ust. 1 w/w ustawy.

Jednakże, w przedstawionym stanie faktycznym powyższy przepis nie znajdzie zastosowania, bowiem Wnioskodawczyni przedstawiła zdarzenie, które miało miejsce w roku 2007 a więc w czasie obowiązywania przepisów, na mocy których przysługiwało podatnikom prawo do pełnego odliczenia podatku VAT.

Powyższe stanowisko wielokrotnie potwierdzone zostało w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych w imieniu Ministra Finansów m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 stycznia 2011 r. (IPPP1-443-1070/10-2/Ek, IPPP2/443-86/10-2/MM), w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 stycznia 2011r. (ILPP2/443-1677/10-3/Ak) oraz w interpretacji z dnia 20 grudnia 2010 r. (ILPP2/443- 1554/1 0-2/AD).

W świetle powołanych przepisów prawa wspólnotowego i krajowego obowiązujących w czasie dokonania transakcji zakupu oraz biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego, Wnioskodawcy przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od zakupu motocykla na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.