Interpretacja Ministra Finansów
DD9/033/54/BRT/BZL/11/723
z 12 października 2011 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
DD9/033/54/BRT/BZL/11/723
Data
2011.10.12



Autor
Minister Finansów


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Źródła przychodów --> Katalog źrodeł przychodów


Słowa kluczowe
akt notarialny
dekret
obowiązek podatkowy
Skarb Państwa
sprzedaż gruntów
użytkowanie wieczyste


Istota interpretacji
opodatkowanie przychodu ze sprzedaży przed upływem pięciu lat od wydania decyzji o ustanowieniu udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu nabytego w toku postępowania reprywatyzacyjnego



Wniosek ORD-IN 424 kB


ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ


Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), Minister Finansów zmienia, z urzędu, interpretację indywidualną z dnia 30 czerwca 2010r., Nr IPPB2/415-321/10-2/MK, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w imieniu Ministra Finansów na wniosek Podatnika z dnia 12 kwietnia 2010r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży przed upływem pięciu lat od wydania decyzji o ustanowieniu udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu nabytego w toku postępowania reprywatyzacyjnego, gdyż stwierdza jej nieprawidłowość.


Uzasadnienie


Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając na podstawie § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 30 czerwca 2010r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży przed upływem pięciu lat od wydania decyzji o ustanowieniu udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu nabytego w toku postępowania reprywatyzacyjnego. Interpretacja wydana została na wniosek z dnia 12 kwietnia 2010r.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że w dniu 18 maja 2009r. aktem notarialnym, sporządzonym przez notariusza przekazano Wnioskodawczyni prawo do użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną Nr 11 o obszarze 356 m2 położoną przy ul. L. w W. na 99 lat (do 18.05. 2108 r.), jako następcy prawnemu byłego właściciela hipotecznego, który nabył ją w dniu 29 maja 1936r.

Nieruchomość położona jest na terenie objętym działaniem Dekretu z dnia 26 października 1945r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy. W związku z powyższym 21 listopada 1945r. przeszła na własność Gminy m. st. Warszawy, a od 13 kwietnia 1950r. na własność Skarbu Państwa. Następnie przedmiotowa nieruchomość 27 maja 1990r. stała się własnością Dzielnicy Gminy Targówek, a 25 marca 1994r. grunt stał się własnością Gminy Warszawa Centrum, a po 2002r. własnością m. st. Warszawa, pomimo tego, iż 21 stycznia 1958r. babcia Wnioskodawczyni złożyła wniosek o zwrot przedmiotowej nieruchomości. W oczekiwaniu od 1958r. na rozstrzygnięcie babcia Wnioskodawczyni 15 maja 2007r. darowała Wnioskodawczyni wszelkie prawa i roszczenia wynikające z art. 7 Dekretu z dnia 26 października 1945 r. oraz z art. 214 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami., dotyczące oddania w użytkowanie wieczyste nieruchomości położonej w W. przy ul. L. (akt notarialny – umowa darowizny).

Decyzją z dnia 26 listopada 2008r. Prezydent m. st. Warszawy orzekł ustanowienie na 99 lat na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego do gruntu o pow. 356m2 oznaczonego, jako działka ew. nr 11 z obrębu 4-10-05, uregulowanego w KW 316421, położonego w W. przy ul. L. Decyzja ta stanowiła podstawę do zawarcia w formie aktu notarialnego, przywołanego we wstępie, umowy ustanowienia użytkowania wieczystego gruntu przy ul L. na rzecz Wnioskodawczyni. Dnia 26 stycznia 2010r. przed notariuszem Wnioskodawczyni zawarła umowę przeniesienia użytkowania wieczystego nieruchomości przy ul. L. w W. na Pana M. za cenę 264 tys. zł (dwieście sześćdziesiąt cztery tysiące).

W związku z powyższym Wnioskodawczyni zadała pytanie: Czy sprzedaż opisanej nieruchomości nabytej w toku postępowania reprywatyzacyjnego powoduje obowiązek podatkowy w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od osób fizycznych, także wtedy, gdy sprzedaż została dokonana przed upływem 5 lat od nabycia prawa użytkowania wieczystego...

Zdaniem Wnioskodawczyni sprzedaż prawa użytkowania wieczystego nieruchomości nabytej w wyniku realizacji roszczeń, wynikających z przepisów dekretu z dnia 26 października 1945r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od osób fizycznych. Także wtedy gdy sprzedaż ta została dokonana przed upływem 5 lat, od roku w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego, gdyż zwrot utraconego prawa własności w drodze ustanowienia prawa użytkowania wieczystego, nie jest nabyciem o jakim mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od osób fizycznych. Jest to zmiana formy prawnej faktycznego prawa do nieruchomości. Za datę nabycia nieruchomości, od której upływa pięcioletni termin, nie można uznać daty nabycia prawa przez Wnioskodawczynię od m. st. Warszawy ale datę nabycia nieruchomości przez pradziadka Wnioskodawczyni w 1936 r.

W orzecznictwie wykształcił się korzystny dla podatników pogląd, że zwrot nieruchomości nie stanowi nabycia. W efekcie do 5-letniego okresu zaliczyć można także czas przed utratą własności. Wnioskodawczyni wskazuje, iż zdaniem sądów zwrot nieruchomości jest restytucją stosunków prawnych sprzed wywłaszczenia dlatego 5-letni okres warunkujący brak opodatkowania przychodów ze sprzedaży nie może być liczony od momentu zwrotu nieruchomości, lecz od momentu jej nabycia przed aktem wywłaszczenia. Wnioskodawczyni wskazuje, że taki pogląd znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez Ministerstwo Finansów (sygn. PB2/MK-0212/99 z dnia 21.04.1999 r.) urzędy i izby skarbowe (np. postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Limanowej z 10.01.2004 r. Nr PDOF 415/17/03, Izby Skarbowej w Warszawie Nr IS Si.WP-415.15/04/ER z dnia 15.09.2004 r.)

Zdaniem Wnioskodawczyni w świetle przedstawionych interpretacji opisana sprzedaż powinna zostać zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych (…).

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 30 czerwca 2010r., Nr IPPB2/415-321/10-2/MK, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał stanowisko Wnioskodawczyni za prawidłowe.

Organ upoważniony stwierdził, że zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), do źródeł przychodów zalicza się m.in. odpłatne zbycie:

  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) jest opisana w art. 155 oraz 231 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego. W dopuszczonych prawem sytuacjach – u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu), leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców. Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku. Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego – spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego – spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki przechodzą na jedną lub kilka osób.

Niezależnie od powyższego, na stan prawny nieruchomości istotny wpływ mogą wywierać, wydawane zarówno na gruncie prawa cywilnego, sądowo – administracyjnego, jak i karnego – orzeczenia sądowe jako dokumenty o szczególnym znaczeniu. Szczególność ta wynika z pozycji, jaką zajmują sądy będące organami wymiaru sprawiedliwości oraz z zagwarantowanej konstytucyjnie odrębności władzy sądowniczej od innych rodzajów władz, niezawisłości sędziowskiej. Zaś prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

W rozpatrywanej sprawie z opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 18.05.2009 r. na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego ustanowiono na rzecz Wnioskodawczyni, jako następcy prawnego byłego właściciela hipotecznego prawo do użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną Nr 11 o obszarze 356 m2, położoną przy ul. L. w W. na 99 lat. Nieruchomość położona jest na terenie objętym działaniem Dekretu z dnia 26.10.1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy. Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nastąpiło w wykonaniu decyzji Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 26.11.2008 r.

W dniu 26.01.2010 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę przeniesienia użytkowania wieczystego nieruchomości przy ul L. w W. Oddanie w użytkowanie wieczyste „gruntu warszawskiego" skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy, w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny. Przepis art. 7 ust. 1 dekretu przewidywał, że:

  • dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną; - gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania;
  • w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
  • w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
  • w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9. Zgodnie z art. 9 dekretu, odszkodowanie miało być wypłacone w „miejskich papierach wartościowych", które jednak nigdy nie zostały wyemitowane.

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy m. st. Warszawy gruntów oraz budynku wybudowanego na tym gruncie stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Ocena czy do przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego powinien mieć zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych musi opierać się o wykładnię pojęcia „nabycie prawa” w nim użytego. Skoro decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości czy też o zwrocie prawa użytkowania wieczystego nie kreuje prawa do nieruchomości (własności lub użytkowania wieczystego), lecz tylko przywraca stosunki własnościowe sprzed wywłaszczenia, to zwrot taki nie stanowi nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przywracając stan prawny, który istniał przed wydaniem decyzji o wywłaszczeniu, decyzja o zwrocie nieruchomości pełni funkcję restytucyjną, czyli jest aktem prawnym, który wywiera skutki prawne bezpośrednio w sferze prawa cywilnego. Przywraca bowiem prawo własności nieruchomości jej poprzedniemu właścicielowi lub jego następcom prawnym. Jest więc zdarzeniem prawnym zmieniającym podmiotową stronę stosunku prawnorzeczowego odnośnie do zwracanej nieruchomości. Decyzja o zwrocie powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, lub jego następców prawnych, jednakże nie kreuje tego prawa – przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe. Zatem ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego w odniesieniu do skomunalizowanych tzw. gruntów warszawskich może być traktowane jako swoista restytucja, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy Dekretu.

Reasumując, wydanie decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni (jako następcy prawnego byłego właściciela) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta Stołecznego W. z Wnioskodawczynią umowy użytkowania wieczystego nieruchomości nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji sprzedaż przez Wnioskodawczynię udziału w prawie użytkowania wieczystego nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (w szczególności jako źródło przychodów wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), w sytuacji gdy sprzedaż ta zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania nieruchomości. Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnić się od stanu faktycznego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.


Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), do źródeł przychodów zalicza się m.in. odpłatne zbycie:

  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że nieruchomość o obszarze 356 m2, położona w W. przy ul. L., została objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279, z późn. zm.). Wniosek o zwrot przedmiotowej nieruchomości został złożony przez następcę prawnego wywłaszczonego właściciela w 1958r.

Natomiast Wnioskodawczyni aktem notarialnym z dnia 15 maja 2007r. nabyła, w drodze darowizny wszelkie prawa i roszczenia wynikające z art. 7 dekretu oraz art. 214 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010, Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), dotyczące oddania w użytkowanie wieczyste nieruchomości położonej w W. przy ul. L.

Decyzją z dnia 26 listopada 2008r. Prezydent m. st. W. ustanowił na rzecz Wnioskodawczyni prawo użytkowania wieczystego na gruncie położonym w W. przy ul. L., przekazanym aktem notarialnym z dnia 18 maja 2009r.

Wnioskodawczyni aktem notarialnym z dnia 26 stycznia 2010r., prawo użytkowania wieczystego na przedmiotowej nieruchomości, przeniosła na rzecz Pana M., za kwotę 264.000 zł.

Odnosząc wyżej przedstawiony stan faktyczny do przepisów prawa cywilnego należy stwierdzić, że w myśl art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W świetle powyższego, stwierdza się, iż w przedmiotowym stanie faktycznym nie doszło do restytucji wcześniej panujących stosunków prawnorzeczowych. Wnioskodawczyni nie była w przeszłości właścicielem, ani spadkobiercą właściciela skomunalizowanej nieruchomości warszawskiej, ale na mocy nieodpłatnej czynności cywilnoprawnej tj. umowy darowizny z dnia 15 maja 2007r., stała się podmiotem uprawnionym, na podstawie przepisów dekretu, do żądania ustanowienia i oddania w użytkowanie wieczyste gruntu położonego w W. przy ul. L. Roszczenia te zostały zrealizowane w wyniku wydania przez Prezydenta Miasta Stołecznego W. decyzji z dnia 26 listopada 2008r. ustanawiającej na rzecz Wnioskodawczyni, prawo użytkowania wieczystego oraz aktu notarialnego z dnia 18 maja 2009r. na mocy którego, oddano przedmiotową nieruchomość w użytkowanie wieczyste.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego stwierdza się, że odpłatne zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu o pow. 356 m2, stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie, tj. w dniu 18 maja 2009r. Opodatkowaniu podlega dochód określony zgodnie z regulacjami prawnymi wynikającymi z art. 30e ustawy.

Mając powyższe na uwadze, należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez organ upoważniony, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.


Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj