INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2011 r. (data wpływu 11 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 26 października 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 18 października 2011 r., znak ILPB1/415-981/11-2/TW, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 października 2011 r., a w dniu 26 października 2011 r. do tut. organu wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 24 października 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pracownica, która wraz z rodziną znalazła się w trudnej sytuacji materialnej złożyła wniosek o udzielenie bezzwrotnej zapomogi. W uzasadnieniu podała, że jest studentką niestacjonarnych studiów doktoranckich, za które musi wnieść opłatę w wysokości 3.000 zł za semestr. Ponadto wymieniła inne wydatki, takie jak spłata kredytu mieszkaniowego i inne opłaty comiesięczne które musi ponieść. Powodem, w związku z którym znalazła się w trudnej sytuacji materialnej jest ciężka choroba teściowej. Matka męża zamieszkuje w innym mieście oddalonym o około 180 km. Z uwagi na fakt, że mąż pracownicy jest jedynakiem, opieka nad chorą i pomoc może być udzielona tylko przez jej rodzinę. Koszty zwykłego utrzymania, spłata kredytu mieszkaniowego oraz dodatkowo wysokie koszty podróży do domu rodzinnego jej męża oraz przejazdy do szpitali spowodowały, że sama nie jest w stanie ponieść kosztów kontynuowania nauki i tym samym opłacenia czesnego.

Pracownica otrzymała zapomogę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Zgodnie z par. 9 pkt 3 Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych stanowiącego załącznik do Zarządzenia Nr 64 z dnia 17 października 2010 r. Zainteresowanego, zapomoga może być przyznana pracownikom (emerytom i rencistom), którzy na skutek ciężkiej choroby, śmierci członka najbliższej rodziny bądź innych zdarzeń losowych znaleźli się w trudnej sytuacji materialnej wykazanej dokumentami.

Wniosek przedłożony przez pracownicę był należycie udokumentowany: opisała swoją obecną sytuację rodzinną, materialną, opisała przyczynę dlaczego znalazła się w chwili obecnej w trudnej sytuacji materialnej. Oświadczyła we wniosku, że teściowa jest chora na nowotwór złośliwy i wymaga częstych wizyt w szpitalach. Ponadto załączyła ksero rachunków związanych z utrzymaniem mieszkania, spłaty kredytu mieszkaniowego i dowód zapłaty za semestr studiów. Wszystkie wymogi formalne aby zostało przyznane świadczenie ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych było spełnione. Zapomoga została wypłacona w związku z trudną sytuacją materialną spowodowaną nagłym zdarzeniem losowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od zapomogi wypłaconej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w wysokości 1.000 zł, Wnioskodawca jako płatnik powinien potrącić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych i odprowadzić ją na rachunek właściwego urzędu skarbowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, należy zastosować przepis art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i wypłacona zapomoga winna być zwolniona z podatku. W związku z powyższym Wnioskodawca jako płatnik nie ma obowiązku potrącania zaliczki na poczet podatku. Pogorszenie sytuacji materialnej w rodzinie pracownicy nastąpiło wskutek indywidualnego zdarzenia losowego, którym jest długotrwała choroba matki męża.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy wynika, iż wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł, z zastrzeżeniem pkt 40 i 79.

Biorąc pod uwagę treść powyższego przepisu należy zauważyć, iż ustawodawca rozgraniczył przypadki, w związku z którymi przyznane zapomogi zwolnione są z podatku dochodowego. Jednym z takich przypadków jest „indywidualne zdarzenie losowe”, innym – „długotrwała choroba”.

Powołany wyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak również inne przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „zdarzenie losowe”, „zapomoga” czy „długotrwała choroba”.

W orzecznictwie podatkowym zasadą jest, że w sytuacji, gdy w prawie podatkowym termin użyty w przepisach nie jest bliżej określony, to wykładnia takiego pojęcia winna odbywać się przy zastosowaniu wykładni językowej lub zgodnie ze znaczeniem jakie ma ono w języku potocznym.

Mając powyższe na uwadze, pod pojęciem „indywidualnego zdarzenia losowego” można rozumieć wszelkie nagłe, niespodziewane, pojedyncze zdarzenia wywołane przyczynami zewnętrznymi, których nie można przewidzieć, a które są niezależne od człowieka, nawet przy zachowaniu należytej staranności jak np. kradzieże, włamania, zniszczenie domu lub mieszkania spowodowane zalaniem wodą lub pożarem, nieszczęśliwe wypadki powodujące uszczerbek na zdrowiu, śmierć.

Biorąc pod uwagę fakt, iż w wyniku rozgraniczenia przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 26 ww. ustawy przypadków, w związku z którymi przyznane zapomogi zwolnione są z podatku dochodowego należy stwierdzić, iż zapomogi w związku z chorobami (np. zawał serca, udar mózgu, wylew krwi do mózgu, cukrzyca, choroby nowotworowe, endoprotezy bioder, stawów, amputacje, nagła utrata słuchu, nagła utrata wzroku) mogą być zwolnione z podatku dochodowego na podstawie tego artykułu. Zwolnienie to przysługuje jednak wówczas, gdy choroby powyższe mają charakter „długotrwałych chorób”.

Powołując się na językowe znaczenie wyrazów, przez „długotrwałą chorobę” należy rozumieć chorobę wymagającą długotrwałego leczenia w sposób stały lub przez długi okres, mającą długotrwały przebieg. Analizując, czy choroba jest długotrwała nie sposób odwołać się do konkretnych ram czasowych przesądzających o tym jak długo ma ona trwać, by możliwe było objęcie zapomogi wypłaconej w związku z tą chorobą zwolnieniem z opodatkowania. Z medycznego punktu widzenia długotrwałe choroby, to choroby przewlekłe, nieuleczalne, wrodzone. Do chorób długotrwałych zaliczyć należy zatem nie tylko choroby przewlekłe, ale również takie, które maja długotrwały przebieg (trwające miesiącami lub latami) i wymagające leczenia w sposób stały lub przez długi okres.

Z powyższego wynika, iż podmiot dokonujący wypłaty przyznanej zapomogi zobowiązany jest do analizowania każdego przypadku indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy. Ze zwolnienia korzystać mogą zatem tylko takie zapomogi (do wysokości wyznaczonej kwotą 2.280 zł w danym roku podatkowym), które zostały wypłacone w związku z „długotrwałą chorobą”, pod warunkiem udokumentowania przez osobę starającą się o świadczenie podlegające zwolnieniu faktu długotrwałej choroby stosownymi dowodami, bowiem ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Należy przy tym zauważyć, że zapomoga charakteryzuje się tym, iż jest to świadczenie jednorazowe mające na celu wsparcie finansowe osoby, która z różnych przyczyn znalazła się w trudnej sytuacji życiowej, a podstawą do zastosowania zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych jest stwierdzenie faktu wystąpienia określonego zdarzenia.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że zapomoga w wysokości 1.000 zł została wypłacona w związku z trudną sytuacją materialną spowodowaną nagłym zdarzeniem losowym, którym jest długotrwała choroba teściowej pracownicy. Wniosek przedłożony przez pracownicę o udzielenie bezzwrotnej zapomogi z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych został należycie udokumentowany i spełniał wymogi określone w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy zasadnym jest uznać, iż w przedmiotowej sprawie zapomoga wypłacona ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w wysokości 1.000 zł w związku z długotrwałą chorobą jest zwolniona od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego Wnioskodawca, jako płatnik, nie jest obowiązany do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.