Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.663.2018.3.RM
z 25 stycznia 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2018 r. (data wpływu 11 października 2018 r.), uzupełnionym w dniu 8 stycznia 2019 r. (data wpływu 14 stycznia 2019 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 19 grudnia 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 2 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 11 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.


Wniosek uzupełniony został w dniu 8 stycznia 2019 r. (data wpływu 14 stycznia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 19 grudnia 2018 r.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe, uzupełnione pismem z dnia 7 stycznia 2019 r.:


Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi i jest czynnym podatnikiem podatku VAT.


Wnioskodawca jest właścicielem gruntu, który na podstawie umowy został wydzierżawiony na okres 15 lat, innemu podmiotowi gospodarczemu (podatnikowi podatku VAT), zwanym dalej Dzierżawcą.


Po uzyskaniu pozwolenia na budowę, Dzierżawca wybuduje na powyższym gruncie, na swój koszt, budynek użytkowy, w którym będzie prowadził działalność gospodarczą.


Po oddaniu budynku do użytkowania i przystosowania na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, Dzierżawca obciąży częściowo kosztami budowy Wnioskodawcę (właściciela gruntu), na podstawie wystawionej faktury VAT.


W uzupełnieniu wniosku w odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę, dotyczące zwrotu części kosztów poniesionych przez Dzierżawcę na budowę budynku na gruncie należącym do Wnioskodawcy, będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (do jakich czynności podlegających opodatkowaniu oraz w jaki sposób będą wykorzystywane) Wnioskodawca wskazał, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę, dotyczące zwrotu części kosztów poniesionych przez Dzierżawcę na budowę budynku na gruncie należącym do Wnioskodawcy, będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w taki sposób, że Wnioskodawca będzie obciążał Dzierżawcę co miesiąc (przez okres trwania umowy) na podstawie wystawionej faktury VAT jako czynsz dzierżawy, na który składać się będzie opłata za dzierżawę gruntu oraz częściowo za poniesione przez Wnioskodawcę nakłady na budowę budynku.


Reasumując, Dzierżawca obciąży częściowo kosztami budowy budynku Wnioskodawcę na podstawie faktury VAT, następnie Wnioskodawca co miesiąc będzie wystawiał fakturę VAT i obciążał Dzierżawcę jako czynsz dzierżawy, również uwzględniając w wysokości miesięcznego czynszu poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na budowę budynku.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:


Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej przez Dzierżawcę za częściowe obciążenie kosztami budowy budynku?


Zdaniem Wnioskodawcy:


Zgodnie z przepisami prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (w tym wybudowanie budynku) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu.


Właścicielem gruntu jest Wnioskodawca, w związku z powyższym nakłady poniesione przez Dzierżawcę na wybudowanie i dostosowanie budynku do prowadzenia działalności gospodarczej, stanowią własność Wnioskodawcy.


Natomiast zgodnie z interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 28 sierpnia 2014 r. sygn. IPTPP2/443-418/14-3/JN, podmiot, który poniósł nakłady dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Przekazanie za wynagrodzeniem, nakładów poniesionych przez Dzierżawcę na nieruchomości Wnioskodawcy, będzie stanowić odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. l ustawy o VAT, a tym samym będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy.


Zgodnie z art. 86 ust. l Ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w zakresie, w jakim nabyte towary i usługi będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.


Wnioskodawca, zgodnie z umową, za dzierżawę gruntu, na którym zostanie wybudowany budynek, będzie pobierał wynagrodzenie od Dzierżawcy, które będzie opodatkowane podatkiem VAT (na podstawie wystawionej faktury VAT). W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy nabyte nakłady od Dzierżawcy, za które Wnioskodawca uiści na rzecz Dzierżawcy wynagrodzenie, należy uznać za nakłady wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.


W związku z powyższym Wnioskodawcy będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej przez Dzierżawcę za częściowe obciążenie kosztami budowy budynku na wydzierżawionym gruncie.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.


Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.


Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.


W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.


Jak stanowi art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.


Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi.


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.


W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przy czym, towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.


Przez sprzedaż - w myśl art. 2 pkt 22 ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.


W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.


Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Spod pojęcia usługi będzie natomiast wyłączone takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.


Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi. Wnioskodawca jest właścicielem gruntu, który na podstawie umowy wydzierżawił na okres 15 lat, innemu podmiotowi gospodarczemu (Dzierżawca). Dzierżawca wybuduje na powyższym gruncie, na swój koszt, budynek użytkowy, w którym będzie prowadził działalność gospodarczą. Po oddaniu budynku do użytkowania i przystosowania na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, Dzierżawca obciąży częściowo kosztami budowy Wnioskodawcę, na podstawie wystawionej faktury VAT. Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę, dotyczące zwrotu części kosztów poniesionych przez Dzierżawcę na budowę budynku na gruncie należącym do Wnioskodawcy, będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca będzie wystawiał fakturę VAT i obciążał Dzierżawcę czynszem dzierżawnym, uwzględniając w wysokości miesięcznego czynszu wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na budowę budynku.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.


Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktury wystawionej przez Dzierżawcę, dotyczącej częściowego obciążenia Wnioskodawcy kosztami budowy budynku.


W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 693 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

W myśl art. 694 Kodeksu cywilnego, do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie (…).


Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.


Stosownie do treści art. 47 § 1-3 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.


W myśl art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane (...). Powołany przepis, łączy się z art. 191 Kodeksu cywilnego wyrażającym zasadę superficies solo cedit (własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową).


Z powyższych przepisów wynika, iż co do zasady, grunt jest zawsze odrębnym przedmiotem własności, natomiast budynki trwale z gruntem związane, stanowią części składowe gruntu. Jeżeli zatem ktoś wybuduje trwale związany z gruntem budynek na cudzym gruncie, budynek ten staje się własnością właściciela gruntu, natomiast ten kto budynek wybuduje będzie tylko właścicielem nakładów poniesionych na wzniesienie obiektu. Zatem, z punktu widzenia prawa cywilnego, nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. W konsekwencji podmiot, który poniósł nakłady na nieruchomość nie może ich sprzedać. Niemniej jednak ma on pewne prawo do nakładów, które może przenieść na rzecz innego podmiotu.

Jak stanowi art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w przypadku braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.


Mając na uwadze powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że z punktu widzenia prawa cywilnego, nakłady na nieruchomości stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu lub użytkownika wieczystego gruntu. Wszystko to, co zostało trwale z gruntem złączone, stanowi bowiem jego część składową. A zatem w sytuacji, gdy najemca wybuduje budynek, wybuduje infrastrukturę towarzyszącą budynkowi itp., tj. poniesie nakłady na majątku, który nie stanowi jego własności, nakłady te stają się częścią nieruchomości i przypadają właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu gruntu.

Należy zwrócić uwagę, że w świetle powołanych przepisów, nakłady jakie zostały poniesione na użytkowanym majątku nie stanowią towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy (tj. w szczególności rzeczy oraz ich części). Przedmiotem zbycia będą poniesione nakłady stanowiące inwestycję w obcym środku trwałym. Nakłady nie stanowią zatem odrębnej rzeczy, a jedynie skutkują powstaniem po stronie dzierżawcy (najemcy) roszczenia o zwrot poniesionych kosztów. Roszczenie to nie stanowi jednak prawa rzeczowego, a jedynie prawo o charakterze zobowiązaniowym, uprawniające do żądania zwrotu dokonanych nakładów. Tym samym prawo to nie stanowi towaru w rozumieniu ustawy o VAT. W konsekwencji, w przypadku zbycia nakładów nie dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarami jak właściciel. Biorąc pod uwagę powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług należy przyjąć, że przeniesienie nakładów poniesionych w obcym środku trwałym nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar. Niemniej jednak podmiot, który poniósł nakłady dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Zatem nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Przekładając obowiązujące przepisy prawa na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że w sytuacji częściowego przeniesienia na Wnioskodawcę, za wynagrodzeniem, kosztów poniesionych przez Dzierżawcę na wybudowanie budynku na gruncie należącym do Wnioskodawcy mamy do czynienia ze świadczeniem wzajemnym, bezpośrednim i ekwiwalentnym. Jak wcześniej wspomniano, nakłady poniesione na obcym majątku nie stanowią towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, w związku z tym zbycie nakładów poniesionych na cudzym gruncie nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Odpłatna czynność zbycia nakładów, jako przekazanie za wynagrodzeniem ulepszeń na cudzą rzecz, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Odpłatne zbycie nakładów, nie zostało wskazane przez ustawodawcę jako czynność objęta opodatkowaniem stawką obniżoną lub zwolnieniem z podatku. Zatem zwrot części nakładów poniesionych przez Dzierżawcę dot. wybudowania budynku, na gruncie należącym do Wnioskodawcy, podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. 23%.


Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących prawa do odliczenia podatku naliczonego należy zauważyć, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wówczas gdy spełnione są przesłanki pozytywne wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz nie występują przesłanki negatywne, o których mowa w art. 88 tej ustawy.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi. Na wydzierżawionym od Wnioskodawcy gruncie, Dzierżawca wybuduje budynek użytkowy, a część poniesionych kosztów przeniesie na Wnioskodawcę. Wnioskodawca wskazał, że wydatki dotyczące zwrotu części kosztów poniesionych przez Dzierżawcę na budowę budynku będzie wykorzystywał do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tj. na podstawie wystawionej faktury VAT będzie obciążał Dzierżawcę czynszem dzierżawnym, na który składać się będzie opłata za dzierżawę gruntu oraz częściowo za poniesione przez Wnioskodawcę nakłady na budowę budynku.

Zatem w analizowanym przypadku będą spełnione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy. Jednocześnie nie znajduje zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, gdyż jak wynika z rozstrzygnięcia przyjętego w niniejszej interpretacji, zwrot części nakładów, poniesionych przez Dzierżawcę na wybudowanie budynku użytkowego, na gruncie należącym do Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu z zastosowaniem stawki podatku w wysokości 23%. W konsekwencji przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.


Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.


W związku z tym, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018, poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj