Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.237.2018.2.HS
z 25 stycznia 2019 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął 31 października 2018 r., uzupełnionym 15 stycznia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 31 października 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.
W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 21 grudnia 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4014.237.2018.1.HS wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 15 stycznia 2019 r.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca z niewiedzy i całkowitego braku informacji nie uiścił należnej opłaty i nie wysłał druku PCC. Wnioskodawca posiadał długi, a jego dobry kolega postanowił pożyczyć mu pieniądze na spłatę żony, edukację córki i inne długi. Kolega pożyczył mu pieniądze bez odsetek. Wnioskodawca nie zdawał sobie sprawy i nie przypuszczał, że z niewiedzy popełnia błąd. Nie wysłał druku PCC i co się z tym wiąże nie uiścił należnej opłaty. Następnie Wnioskodawca wyjechał do Francji, gdzie mieszka do dziś i gdzie planuje pobyt do emerytury. Będąc u rodziców w Polsce Wnioskodawca dowiedział się, że powinien był zgłosić fakt otrzymania pożyczki i odprowadzić 2% podatek.
Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że miało to miejsce 4 lata temu, umowa pożyczki od kolegi jest bez odsetek, a data spłaty upływa za 10 lat, od momentu zawarcia pożyczki.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w zaistniałej sytuacji możliwe jest nienaliczanie odsetek za zwłokę?
Zdaniem Wnioskodawcy, opisana wyżej sytuacja zaistniała z niewiedzy. Wnioskodawcy nie przyszło do głowy, że jak pożycza się pieniądze między znajomymi, to trzeba to zgłosić. Wnioskodawca dowiedział się teraz i automatycznie zgłasza się do Organu. Wnioskodawca był w urzędzie skarbowym, powiedziano mu, że być może można naliczyć odsetki. Wnioskodawca uważa, że sam zgłaszając się do Organu z chęcią opłaty, nie powinien płacić odsetek, biorąc pod uwagę, że wiedzą o tym tylko Wnioskodawca i jego kolega.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j Dz.U. z 2017 r., poz. 1150 ze zm.) – podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.
Ponieważ w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych brak jest definicji umowy pożyczki, w tym zakresie należy posiłkować się uregulowaniami zawartymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.).
Art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że – przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.
Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.
Obowiązek ten, jak wynika z treści art. 4 pkt 7 cyt. ustawy – ciąży przy umowie pożyczki i umowie depozytu nieprawidłowego – na biorącym pożyczkę lub przechowawcy.
Obowiązek zapłaty podatku ciąży na podatnikach tego podatku (art. 5 ust. 1 ww. ustawy).
W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – podstawę opodatkowania stanowi przy umowie pożyczki i umowie depozytu nieprawidłowego – kwota lub wartość pożyczki albo depozytu.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy – stawka podatku od umowy pożyczki oraz depozytu nieprawidłowego wynosi 2%, z zastrzeżeniem ust. 5.
W związku z powyższymi regulacjami należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tego podatku ciąży na biorącym pożyczkę.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika.
Z brzmienia zacytowanych przepisów wynika, że obowiązek wpłaty podatku ciąży na podatniku. Powstaje on w stosunku do tej strony, która z tytułu dokonania czynności staje się podatnikiem, czyli w myśl art. 7 § 1 Ordynacji podatkowej osobą podlegającą na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Takie uregulowanie oznacza jednocześnie, że brak wypełnienia w terminie nałożonego na podatnika obowiązku, tj. niezapłacenie w terminie należnego podatku powoduje powstanie zaległości podatkowej. Zgodnie bowiem z art. 51 § 1 Ordynacji podatkowej zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności.
Z kolei, art. 53 § 1 ww. ustawy stanowi, że od zaległości podatkowych, z zastrzeżeniem art. 52 § 1 pkt 2 i art. 54, naliczane są odsetki za zwłokę.
Natomiast przypadki, w których zgodnie z wolą ustawodawcy nie nalicza się odsetek za zwłokę przewidziane zostały w art. 54 § 1 Ordynacji podatkowej. Stosownie do brzmienia tego przepisu odsetek za zwłokę nie nalicza się:
- za okres zabezpieczenia, od zabezpieczonej kwoty zobowiązania, jeżeli objęte zabezpieczeniem środki pieniężne, w tym kwoty uzyskane ze sprzedaży objętych zabezpieczeniem rzeczy lub praw, zostały zaliczone na poczet zaległości podatkowych;
- za okres od dnia następnego po upływie terminu, o którym mowa w art. 227 § 1, do dnia otrzymania odwołania przez organ odwoławczy;
- za okres od dnia następnego po upływie terminu, o którym mowa w art. 139 § 3, do dnia doręczenia decyzji organu odwoławczego, jeżeli decyzja organu odwoławczego nie została wydana w terminie, o którym mowa w art. 139 § 3;
- w przypadku zawieszenia postępowania z urzędu - od dnia wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania do dnia doręczenia postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania;
- jeżeli wysokość odsetek nie przekraczałaby trzykrotności wartości opłaty pobieranej przez operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe za traktowanie przesyłki listowej jako przesyłki poleconej;
- (uchylony);
- za okres od dnia wszczęcia postępowania podatkowego do dnia doręczenia decyzji organu pierwszej instancji, jeżeli decyzja nie została doręczona w terminie 3 miesięcy od dnia wszczęcia postępowania;
7a. za okres od dnia następnego po upływie dwóch lat od dnia złożenia deklaracji, od zaległości związanych z popełnionymi w deklaracji błędami rachunkowymi lub oczywistymi omyłkami, jeżeli w tym okresie nie zostały one ujawnione przez organ podatkowy;
7b. za okres od dnia złożenia wniosku o wydanie decyzji określonej w art. 119zfa § 1 do dnia cofnięcia skutków unikania opodatkowania zgodnie z art. 119zfk § 1 lub 2, od zaległości podatkowych związanych z osiągnięciem korzyści podatkowej; - w zakresie przewidzianym w odrębnych ustawach.
Z zacytowanych przepisów wynika, że brak uiszczenia we właściwym terminie podatku, pomimo istnienia takiego obowiązku, powoduje powstanie zaległości podatkowej, co z kolei łączy się z obowiązkiem zapłaty odsetek, których nie nalicza się wyłącznie w przypadkach enumeratywnie wskazanych w zacytowanym wyżej art. 54 § 1 Ordynacji podatkowej.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że czynność dokonania pożyczki miała miejsce 4 lata temu. W związku z powyższym zdarzeniem Wnioskodawca – jak sam wskazał – nie złożył deklaracji PCC i nie wpłacił należnej kwoty podatku od czynności cywilnoprawnych. Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z otrzymaną pożyczką nie powinien być on obciążony odsetkami za zwłokę.
Organ nie może zatem potwierdzić stanowiska Wnioskodawcy. Na Wnioskodawcy jako pożyczkobiorcy ciążył bowiem – zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – obowiązek złożenia deklaracji (PCC-3) oraz dokonania wpłaty podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2% kwoty pożyczki, w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy pożyczki. Wnioskodawca winien zatem złożyć deklarację PCC oraz opodatkować pożyczkę stawką 2%. Wnioskodawca wraz z podatkiem winien również uiścić należne odsetki za zwłokę.
Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.