2019.03.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
S-ILPP2/443-992/14-3/EN
z 7 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 6 września 2018 r., sygn. akt I SA/Po 614/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 11 grudnia 2018 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2018 r., sygn. akt I FSK 964/16 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2014 r. (data wpływu 10 września 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 grudnia 2014 r. (data wpływu 12 grudnia 2014 r.) oraz pismem z dnia 30 grudnia 2014 r. (data wpływu 7 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia w pełnej wysokości podatku naliczonego związanego z wydatkami z tytułu eksploatacji samochodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Dnia 12 grudnia 2014 r. oraz 7 stycznia 2015 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

W dniu 12 stycznia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: ILPP2/443-992/14-6/EN, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 12 stycznia 2015 r. znak: ILPP2/443-992/14-6/EN, wniósł pismem z 5 lutego 2015 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z 9 marca 2015 r. znak: ILPP2/4512-2-19/15-2/SJ stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji indywidualnej.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 12 stycznia 2015 r. znak: ILPP2/443-992/14-6/EN złożył skargę z 9 kwietnia 2015 r. (data wpływu 13 kwietnia 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Po 898/15 uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu Organ złożył skargę kasacyjną z 20 kwietnia 2016 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 26 kwietnia 2018 r. sygn. akt I FSK 964/16 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 6 września 2018 r. sygn. akt I SA/Po 614/18 uchylił zaskarżoną interpretację.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie prawa do odliczenia w pełnej wysokości podatku naliczonego związanego z wydatkami z tytułu eksploatacji samochodów wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca spółka (…) S.A. (dalej: „Spółka” lub Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i sprzedaż wyrobów tekstylnych.

Spółka do prowadzonej działalności wykorzystuje samochody osobowe i ciężarowe, którymi dysponuje m.in. na podstawie umów leasingu.

Samochody są wykorzystywane przez pracowników Spółki oraz osoby zaangażowane na podstawie umów cywilnoprawnych w tym również osoby prowadzące indywidualną działalność gospodarczą (zwanych dalej łącznie „Pracownikami”) do realizacji celów gospodarczych Spółki, głównie dojazdu do klientów Spółki na terenie kraju. W związku z koniecznością reorganizacji sposobu korzystania z floty samochodowej, Spółka rozważa zmianę zasad korzystania z samochodów. Spółka planuje zmienić regulamin korzystania z samochodów dla Pracowników oraz zawrzeć umowę generalną pozwalającą na udostępnianie posiadanych samochodów odpłatnie podmiotom powiązanym, swoim Pracownikom, pracownikom podmiotów powiązanych i osobom zaangażowanym na podstawie umów cywilnoprawnych przez te podmioty. W tym celu Spółka złożyła wniosek do Krajowego Rejestru Sądowego o rozszerzenie przedmiotu działalności o wynajem i dzierżawę samochodów. Spółka będzie prowadzić dla pojazdów wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej ewidencję przebiegu pojazdu oraz planuje złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach (VAT-26).

Spółka rozważa udostępnianie posiadanych samochodów na podstawie dwóch dokumentów:

Wielostronnej umowy dzierżawy samochodów – na podstawie której odbywać się będzie dzierżawa samochodów podmiotom powiązanym,
Regulaminu korzystania z samochodów służbowych (zwanego dalej Regulaminem).

Poniżej przedstawiona została charakterystyka poszczególnych dokumentów.

1. Udostępnianie samochodów na podstawie Wielostronnej umowy dzierżawy samochodów

Spółka ściśle współpracuje z podmiotami powiązanymi w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Jednym z obszarów współpracy jest wsparcie w zakresie logistyki i dzierżawy samochodów. W tym celu Spółka zawarła Wielostronną umowę dzierżawy samochodów z podmiotami powiązanymi. Przedmiotem umowy jest umożliwienie podmiotom powiązanym czasowej dzierżawy samochodów. Strony umowy dysponują tytułem prawnym do samochodów stanowiących przedmiot dzierżawy. Zgodnie z Wielostronną umową dzierżawy samochodów udostępnienie samochodu odbywać się będzie każdorazowo na ilości dni wskazanych w pisemnym zgłoszeniu dzierżawcy dokonanym z co najmniej 1 dniowym wyprzedzeniem. Pisemne zgłoszenie powinno specyfikować przedmiot dzierżawy oraz okres udostępnienia z wskazaniem godziny pobrania i zdania samochodu. Natomiast podmiot wydzierżawiający zobowiązany jest do potwierdzenia możliwości udostępnienia samochodu.

Zgodnie z umową na wydzierżawiającym spoczywać będzie obowiązek dokonywania wpisów w Ewidencji Przebiegu Pojazdu (dalej: jako EPP). Każdorazowa dzierżawa samochodu zostanie przez wydzierżawiającego oznaczona w EPP przez wskazanie w pozycji cel – wynajem/udostępnienie na podstawie generalnej umowy dzierżawy.

Strony postanowiły, że dzierżawiony samochód będzie odprowadzany przez dzierżawcę na parking, którym dysponuje Wnioskodawca.

Zgodnie z umową, strony postanowiły, że koszty utrzymania i napraw zobowiązany jest ponosić wydzierżawiający. Dzierżawca zobowiązany jest natomiast do pokrycia kosztów szkód powstałych z jego winy. Koszty paliwa pokrywane będą przez podmiot wydzierżawiający, dzierżawca wraz z dokumentami otrzyma karty paliwowe, na podstawie których dokonywać będzie zakupu paliwa na koszt wydzierżawiającego. Koszt paliwa ujęty jest w wynagrodzeniu za dzierżawę samochodu.

Strony ustaliły, że czynsz dzierżawny określony zostanie na podstawie sumy dwóch iloczynów:

ilości dni udostępnienia pojazdu i stawki netto za dzień oraz,
ilości przejechanych kilometrów i stawki netto za kilometr.

Dla zachowania rynkowego charakteru przyjętych przez strony umowy cen, postanowiono podzielić flotę samochodową na cztery grupy pojazdów (osobowe małe, osobowe duże, BUS, dostawcze) i dla każdej z nich przypisać stawkę za dzień dzierżawy. Wysokość stawek została ustalona na podstawie danych zaczerpniętych z ofert spółek wynajmujących samochody, np. Ab-rent (www.ab-rent.pl). Natomiast stawka netto za kilometr ustalona została na podstawie mediany zużycia paliwa w każdej z grup pojazdów, następnie strony umowy obliczyły koszt paliwa na przejechany kilometr i do tak określonych kosztów dodały 10% narzutu. Zgodnie z przeprowadzonymi kalkulacjami wysokość opłaty ma pokryć koszty paliwa oraz pozostałe pośrednie koszty materiałów eksploatacyjnych oraz zapewnić zysk adekwatny do zaangażowania wydzierżawiającego w tą transakcję.

Wnioskodawca będzie wystawiał faktury VAT na rzecz dzierżawców w związku ze świadczeniem usługi dzierżawy pojazdów.

Na takich samych zasadach Spółka planuje dzierżawić samochody również swoim Pracownikom oraz pracownikom i osobom zaangażowanym na podstawie umów cywilnoprawnych przez podmioty powiązane. Spółka planuje przyjęcie takich samych stawek za korzystanie z samochodu jak w przypadku podmiotów powiązanych. Informacja o możliwość odpłatnej dzierżawy samochodu dla osób fizycznych na zasadach powyższych znajdować się będzie w Regulaminie korzystania z samochodów służbowych.

2. Regulaminu korzystania z samochodów służbowych

W związku z planowanymi zmianami w sposobie korzystania z samochodów, Spółka postanowiła o zmianie Regulaminu korzystania z samochodów dla Pracowników (Regulamin dotyczy pracowników, osób zaangażowanych do współpracy na podstawie umów cywilnoprawnych, osób prowadzących działalność gospodarczą zaangażowanych na podstawie umów cywilnoprawnych, którzy łącznie zwani są Pracownikami). Celem Regulaminu jest wprowadzenie zakazu używania pojazdów dla celów niesłużbowych, czyli celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Spółki.

Regulamin zobowiązuje Pracowników do używania samochodu wyłącznie w celach służbowych. Regulamin zakłada, że każdy pojazd służbowy jest wyposażony w zeszyt służący do ewidencji wykorzystania pojazdu dla celów służbowych (EPP). EPP jest dokumentem księgowym, prowadzonym dla celów podatkowych. Każdy Pracownik, któremu powierzono do korzystania pojazd służbowy, odpowiedzialny jest za ujęcie w EPP wymaganych prawem danych. W przypadku osób nie będących pracownikami Spółki EPP prowadzona jest przez osobę udostępniającą pojazd.

Samochody wydawane są Pracownikom pod kontrolą osób upoważnionych przez Spółkę. Pracownik otrzymuje komplet kluczy oraz dokumenty samochodu. Pracownicy zobowiązani są do sprawdzenia stanu samochodu, stanu licznika, kompletności dokumentów. W razie ewentualnych braków na Pracowniku spoczywa obowiązek poinformowania Spółki.

Spółka obecnie prowadzi działalność w następujących lokalizacjach, tj. w:

A i B – gdzie Spółka posiada własny parking,
C i D – gdzie Spółka nie posiada własnego parkingu.

Samochody Spółki będą zatem pobierane i odstawiane:

w siedzibie Spółki i w miejscach wymienionych powyżej, gdzie Spółka prowadzi działalność gospodarczą i posiada parking,
na terenie wynajętych do tego posesji lub miejsc parkingowych, w tym parkingów strzeżonych i niestrzeżonych, mając na uwadze aspekt ekonomiczny położonych co do zasady w pobliżu siedziby lub miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę, w miejscach gdzie Spółka nie posiada parkingu.

Regulamin korzystania z samochodów zakłada, ze Pracownicy mają obowiązek pobierania i pozostawiania samochodu po zakończonej podróży służbowej w miejscach opisanych powyżej. Każdorazowe odstawienie samochodu służbowego ma zostać przez Pracownika Spółki potwierdzone rachunkiem, fakturą lub innym wskazanym w Regulaminie potwierdzeniem skorzystania z parkingu. Dodatkowo Spółka rozważa umieszczenie w Regulaminie następującej klauzuli: „Przewidywany powrót w porze wieczorowej lub nocnej uprawnia do pozostawienia pojazdu w miejscu zamieszkania z obowiązkiem odstawienia pojazdu do zakładu na początku następnego dnia roboczego, chyba że dany pracownik otrzymał nowe polecenie niezwłocznego wyjazdu służbowego najbliższego dnia roboczego, przy użyciu tego samego pojazdu”. Ponadto z uwagi na zatrudnienie Pracowników, których praca polega na stałym prowadzeniu podróży służbowych – pracownicy działów handlowych – Spółka rozważa przyjęcie odrębnych zasad korzystania z samochodów przez tych pracowników.

Spółka planuje powierzenie takim Pracownikom konkretnych samochodów. Obowiązkiem tych pracowników jest kompleksowa obsługa klientów Spółki, która odbywa się m.in. przez dojazd do klientów. Pracownicy ci w zawartych ze Spółką umowach (cywilnoprawnych lub umowach o pracę) jako miejsce wykonywania pracy wskazane mają:

siedzibę Spółki i jej oddziały oraz obszar w obrębie 150 km do miejsca zamieszkania Pracownika, lub
siedzibę Spółki i jej oddziały oraz obszar w obrębie 150 km do miejsca zamieszkania Pracownika oraz miejsce zamieszkania.

Z uwagi na to, że istotą pracy tych osób jest odbywanie podróży służbowych do klientów, Spółka postanowiła o umożliwieniu tym Pracownikom parkowania samochodów w następujących miejscach:

w siedzibie Spółki i w miejscach wymienionych powyżej, gdzie Spółka prowadzi działalność gospodarczą i posiada parking,
na terenie wynajętych do tego posesji lub miejsc parkingowych, w tym parkingów strzeżonych i niestrzeżonych, mając na uwadze aspekt ekonomiczny położonych co do zasady w pobliżu siedziby lub miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę, w miejscach gdzie Spółka nie posiada parkingu,
w innych miejscach wskazanych lub zaakceptowanych przez Spółkę, w tym parkingach strzeżonych w okolicach miejsca zamieszkania tych Pracowników oraz w miejscu zamieszkania, gdy w umowie z Pracownikiem jest ono wskazane jako miejsce wykonywania pracy/świadczenia usług.

Pomimo umożliwienia tym Pracownikom parkowania samochodów w pobliżu miejsca zamieszkania Spółka zobowiązała Pracowników do korzystania z samochodu wyłącznie w celach służbowych, w tym celu wprowadziła następujące zasady kontroli:

Wpisy w EPP są co miesiąc zatwierdzane przez osoby reprezentujące Spółkę jako podatnika. W przypadku osób zatrudnionych na umowy o pracę są to osoby upoważnione przez Zarząd, natomiast w przypadku osób pełniących funkcję dyrektora działu lub kierownika zakładu, jest to jeden z członków Zarządu lub osoba wyznaczona przez Zarząd, w przypadku osób pełniących funkcję członka Zarządu – jest to Przewodniczący Rady Nadzorczej lub inny pełnomocnik Spółki,
Jeśli pojazd służbowy wyposażony jest w system monitorowania, Pracownik korzystający z pojazdu służbowego zobowiązany jest zapewnić prawidłowe rejestrowanie rodzaju trasy w systemie GPS przez odpowiednie zastosowanie przełącznika: pozycja „0” – jazda służbowa. Dane te będą archiwizowane i kontrolowane przez Spółkę.
Każdorazowe odstawienie samochodu służbowego ma zostać przez Pracownika Spółki potwierdzone rachunkiem/fakturą/potwierdzeniem skorzystania z parkingu lub w ostateczności oświadczeniem pracownika potwierdzonym rejestracją GPS. Wnioskodawca zakłada, że samochód może zostać odstawiony w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika, o ile umowa pracownika wskazuje jego miejsce zamieszkania jako miejsce świadczenia pracy. W ocenie Wnioskodawcy takie rozwiązanie uniemożliwi Pracownikowi korzystanie z samochodu w celach prywatnych.

Dodatkowo Regulamin zawiera odwołanie do możliwości odpłatnej dzierżawy samochodu Spółki na zasadach dzierżawy dla podmiotów powiązanych.

W uzupełnieniu z 9 grudnia 2014 r. wskazano, że przedmiotem wniosku i zapytania są pojazdy, które Wnioskodawca planuje zakwalifikować do pojazdów wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy, z uwagi na to, że sposób wykorzystywania tych pojazdów, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Przedmiotem wniosku nie są pojazdy, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Przedmiotem wniosku są pojazdy, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, tj. pojazdy wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej ze względu na fakt, że sposób wykorzystania tych pojazdów, potwierdzony prowadzoną ewidencją przebiegu pojazdu wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością. W związku z powyższym, pytania dotyczą pojazdów, których konstrukcja nie wyklucza ich użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą – są to samochody osobowe albo samochody ciężarowe, ale niespełniające warunków określonych w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT.

W uzupełnieniu z 30 grudnia 2014 r. wskazano, że Wnioskodawca dysponuje flotą składającą się z kilkunastu samochodów osobowych, które wykorzystywać będzie wyłącznie do celów służbowych. Wnioskodawca zakłada, że w zależności od zapotrzebowania flota samochodów będzie wykorzystywana przez pracowników do celów służbowych lub będzie dzierżawiona. Celem Spółki jest, aby wszystkie posiadane przez nią samochody były eksploatowane i przynosiły korzyści. Dlatego w sytuacji, gdy dany samochód nie będzie wykorzystywany przez pracowników Spółki, będzie mógł być dzierżawiony przez podmioty powiązane, zgodnie z Wielostronną umową dzierżawy samochodów bądź przez pracowników na zasadach określonych we wspomnianej umowie.

W ocenie Spółki, ustalone zasady korzystania z samochodów objętych wnioskiem wykluczają ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Dla zapewnienia wykorzystania samochodów przez pracowników wyłącznie do celów służbowych, Spółka wprowadziła Regulamin korzystania z samochodów służbowych. Wnioskodawca zamierza wprowadzić Regulamin zobowiązujący Pracowników do korzystania z samochodów wyłączenie w celach służbowych. W związku z czym, w Regulaminie zawarte zostały klauzule dotyczące:

procedury pobierania samochodu (pobranie samochodu odbywa się pod kontrolą osoby upoważnionej przez Spółkę, która przekazuje pracownikowi dokumenty i kluczyki, na pracowniku spoczywa natomiast obowiązek sprawdzenia czy dokumenty są kompletne, stanu pojazdu oraz stanu licznika),
obowiązku prowadzenia EPP,
miejsc, w których Pracownicy mogą pobierać oraz pozostawiać samochody, tj. miejsc prowadzenia działalności gospodarczej, wraz z obowiązkiem uzyskania potwierdzenia pozostawienia w miejscu określonym w Regulaminie, np. faktura, rachunek,
kontroli wpisów w EPP; wpisy są co miesiąc zatwierdzane przez osoby reprezentującą Spółkę jako podatnika,
obowiązek rejestrowania trasy w systemie GPS; regulamin nakłada na Pracowników Spółki obowiązek każdorazowego rejestrowania rodzaju trasy w systemie GPS; dane te będą przez Spółkę archiwizowane i weryfikowane.

W ocenie Wnioskodawcy, najbardziej efektywnym narzędziem pozwalającym na wykluczenie użycia samochodów do celów prywatnych jest system GPS.

Spółka dołoży należytej staranności, aby wykluczyć użycie samochodów służbowych do celów prywatnych. W tym celu Spółka podejmie następujące czynności:

archiwizacja i weryfikacja danych pochodzących z systemu GPS,
kontrola wpisów w EPP.

Za kontrolę i przekazywanie informacji koniecznych do obciążeń, odpowiedzialny jest dział kontroli wykorzystania pojazdów służbowych lub osoba, której takie obowiązki powierzono.

Za rozliczenie obciążających pracownika kosztów związanych z używaniem pojazdów służbowych, wykonywanie zgłoszeń do organów podatkowych pojazdów nabytych lub przyjętych do używania przed 1 kwietnia 2014 r. odpowiedzialny jest Dział Księgowości. Za nadzór nad prowadzeniem EPP oraz za zatwierdzanie wpisów w EPP, odpowiedzialne są osoby, które w tym zakresie pełnią czynności podatnika.

Ponadto, Wnioskodawca planuje powierzenie czynności kontrolnych przełożonym Pracowników, którzy korzystać będą z samochodów służbowych, gdyż w ocenie Spółki osoby te mają pełną wiedzę w przedmiocie zakresu obowiązków tych Pracowników.

Spółka planuje nadzorować używanie pojazdów przy wykorzystaniu systemu GPS. Dane z systemu będą przez Spółkę archiwizowane oraz weryfikowane. Spółka prowadzi ponadto ewidencję delegacji osób zatrudnionych na podstawie umów o pracę, co pozwala zweryfikować zakres podróży służbowej z danymi z GPS i przebiegiem pojazdu. Zgodnie z przyjętym Regulaminem, Pracownicy zobowiązani są do każdorazowego rejestrowania podróży. Przyjęty przez Spółkę system GPS umożliwia zastosowanie przełącznika, który pozwala na oznaczenie rodzaju podróży – rodzaju wykorzystania samochodu służbowego. Przełącznik umożliwia kwalifikowanie podróży jako „jazda służbowa” – wówczas przyjmuje się pozycję 0 oraz „dzierżawa” – wówczas przyjmuje się pozycję 1. Spółka nie przewiduje możliwości korzystania z samochodów dla celów prywatnych, dozwala natomiast pracownikom dzierżawę samochodów na warunkach określonych w Wielostronnej umowie dzierżawy samochodów. W przypadku pracowników, którym Spółka zezwala na pozostawienie samochodu w miejscu zamieszkania (pracownicy działów handlowych, którzy w umowie o pracę jako miejsce pracy wskazane mają również miejsce zamieszkania).

Za kontrolę i przekazywanie informacji koniecznych do obciążeń, odpowiedzialny jest dział kontroli wykorzystania pojazdów służbowych lub osoba, której takie obowiązki powierzono. Za rozliczenie obciążających Pracownika kosztów związanych z używaniem pojazdów służbowych, wykonywanie zgłoszeń do organów podatkowych pojazdów nabytych lub przyjętych do używania przed 1 kwietnia 2014 r. odpowiedzialny jest Dział Księgowości. Za nadzór nad prowadzeniem EPP oraz za zatwierdzanie wpisów w EPP, odpowiedzialne są osoby, które w tym zakresie pełnią czynności podatnika.

Samochody będące przedmiotem wniosku to również pojazdy samochodowe inne niż samochody osobowe, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:

1 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
2 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
3 lub więcej – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy świadczenie usług dzierżawy samochodów na rzecz podmiotów powiązanych oraz osób fizycznych będzie wykorzystywaniem samochodu do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, a w konsekwencji, czy po złożeniu zgłoszenia VAT-26 oraz prowadzeniu EPP w sposób potwierdzający wykorzystanie samochodu do celów prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości od wydatków z tytułu eksploatacji samochodów?
Czy mając na uwadze treść Regulaminu Spółka po złożeniu zgłoszenia VAT-26 oraz prowadzeniu EPP w sposób potwierdzający wykorzystanie samochodu do celów prowadzonej działalności gospodarczej, będzie uprawniona do odliczenia pełnego podatku VAT od wydatków z tytułu eksploatacji samochodów w przypadku korzystania z samochodów przez Pracowników w sposób zgodny z Regulaminem?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy świadczenie na rzecz podmiotów powiązanych oraz osób fizycznych usług dzierżawy samochodów osobowych i ciężarowych nie pozbawia Wnioskodawcy uprawnienia do odliczenia 100% VAT od wydatków związanych z eksploatacją tych samochodów. Zdaniem Wnioskodawcy po złożeniu zgłoszenia VAT-26 oraz prowadzeniu EPP w sposób potwierdzający wykorzystanie samochodów do celów prowadzonej działalności gospodarczej, przysługiwać mu będzie prawo do odliczenia 100% VAT od wydatków. Wnioskodawca wskazuje, że świadczenie usług dzierżawy będzie wykorzystaniem samochodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Celem działania Wnioskodawcy jest m.in. zwiększenie przychodów w związku z oddaniem w odpłatną dzierżawę samochodów, które w danym okresie nie będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę.

W ocenie Spółki dzierżawa samochodów zarówno na rzecz podmiotów z grupy jak i osób fizycznych, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu ww. podatkiem, gdyż stanowi odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Wskazać należy, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego, w tym również te, które nie należą do podstawowej działalności podatnika. Zauważyć należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. W ocenie Wnioskodawcy dzierżawa samochodów na rzecz osób fizycznych oraz podmiotów powiązanych odpowiadać będzie definicji świadczenia usług w rozumieniu ustawy VAT i powinna być przez Wnioskodawcę opodatkowana. Na powyższe wskazuje wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie na gruncie obowiązujących od 1 kwietnia 2014 r. przepisów indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego (sygn. akt LPPP1/443-358/14-2/EK) z dnia 16 czerwca 2014 r., zgodnie z którą „Odpłatne udostępnienie pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych (…) stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT i powinno być uwzględniane w podstawie opodatkowania”.

W ocenie Wnioskodawcy dzierżawa pojazdów na rzecz osób fizycznych oraz spółek powiązanych stanowi usługę wykonywaną w ramach działalności gospodarczej, a udostępnianie na tej podstawie pojazdów pozostaje w związku z prowadzoną działalnością. Pozostaje bez znaczenia, czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi należą do podstawowej działalności. Wystarczającym pozostaje wskazanie, że usługi wykonywane są w ramach działalności opodatkowanej Wnioskodawcy. Potwierdzeniem wykonania usługi dzierżawy jest wystawiana faktura po zakończeniu miesięcznego okresu rozliczeniowego, podczas którego pojazd stanowił przedmiot dzierżawy.

Wnioskodawca podkreśla dodatkowo, że przyjęte przez niego ceny dzierżawy dla podmiotów powiązanych oraz osób fizycznych odpowiadają warunkom rynkowym. Nie powstaje w tym przypadku ryzyko obniżenia podstawy podatkowania.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy przyjęte w Regulaminie zasady korzystania z samochodów służbowych uniemożliwiają Pracownikom wykorzystywanie pojazdu do celów innych niż związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, a W konsekwencji Wnioskodawcy po złożeniu zgłoszenia VAT-26 oraz prowadzenia EPP w sposób potwierdzający wykorzystanie samochodów wyłącznie do działalności gospodarczej, przysługiwać będzie prawo odliczenia 100% VAT od wydatków związanych z eksploatacją samochodów.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy VAT pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, a w konsekwencji podatnikowi przysługuje prawo do pełnego odliczenia VAT, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W uwagi na fakt, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego, Wnioskodawca zamierza przyjąć nowy regulamin korzystania z samochodów osobowych, w którym zobowiąże Pracowników do użycia samochodów wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą. Regulamin przewiduje również system kontroli i zabezpieczeń pozwalających na kontrolę użycia samochodu przez Pracowników.

Wnioskodawca w celu zapewnienia, że samochody wykorzystywane są wyłączenie do prowadzenia działalności gospodarczej zmienił Regulamin korzystania z pojazdów służbowych, obowiązujący zarówno pracowników jak i osoby zaangażowane na podstawie umów cywilnoprawnych, w ten sposób że Regulamin zawiera:

Zasady użytkowania, zgodnie z którymi pobranie samochodu odbywa się pod kontrolą osoby upoważnionej przez Spółkę, która przekazuje pracownikowi dokumenty i kluczyki, na pracowniku spoczywa natomiast obowiązek sprawdzenia, czy dokumenty są kompletne, stanu pojazdu oraz stanu licznika,
Obowiązek prowadzenia EPP,
Regulamin zakłada, że samochody będą pobieranie i odstawiane przez Pracowników w miejscach prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę. Każdorazowe odstawienie samochodu służbowego ma zostać przez Pracownika Spółki potwierdzone rachunkiem, fakturą lub innym potwierdzeniem skorzystania z parkingu wskazanym w Regulaminie. Dodatkowo jako system kontroli korzystania z samochodu służbowego. Wnioskodawca wprowadził następujące zasady:
1. Wpisy w EPP są co miesiąc zatwierdzane przez osoby reprezentującą Spółkę jako podatnika. W przypadku Pracowników są to osoby upoważnione przez Zarząd, natomiast w przypadku osób pełniących funkcję dyrektora działu lub kierownika zakładu, jest to jeden z członków Zarządu lub osoba wyznaczona przez Zarząd, w przypadku osób pełniących funkcję członka Zarządu – jest to Przewodniczący Rady Nadzorczej lub inny pełnomocnik Spółki,
2. Jeśli pojazd służbowy wyposażony jest w system monitorowania, Pracownik korzystający z pojazdu służbowego zobowiązany jest zapewnić prawidłowe rejestrowanie rodzaju trasy w systemie GPS przez odpowiednie zastosowanie przełącznika: pozycja „0” – jazda służbowa. Dane te będą archiwizowane przez Spółkę.
  W przypadku Pracowników zatrudnionych w działach handlowych, którzy w zawartych z Wnioskodawcą umowach o pracę mają wskazane jako miejsce wykonywania pracy lub świadczenia usług siedzibę Spółki i jej oddziały i obszar w obrębie 150 km do miejsca zamieszkania pracownika, lub siedzibę Spółki i jej oddziały i obszar w obrębie 150 km do miejsca zamieszkania pracownika oraz jego miejsce zamieszkania, Wnioskodawca zezwolił tym pracownikom postawianie samochodu służbowego pomiędzy podróżami służbowymi w miejscu zamieszkania.

Powyższe podyktowane zostało specyficznym charakterem pracy tych osób oraz faktem, że wykonują one pracę lub świadczą usługi również w miejscu zamieszkania (prowadzenie korespondencji mailowej, telefony do klientów). Na specyfikę pracy wskazanych osób wskazuje również wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 3 grudnia 2008 r, sygn. akt I PK 107/08, zgodnie z którym czas pracy w rozumieniu art. 128 kp. rozpoczyna się od wyjazdu z mieszkania pracownika handlowego w sytuacji, gdy pracodawca nie zorganizował dla niego żadnego miejsca, które mogłoby być traktowane jako zamiejscowa siedziba pracodawcy a praca polegała w całości na wykonywaniu zadań w placówkach handlowych, do których pracownik dojeżdżał samochodem z zajmowanego przez siebie mieszkania; czas ten obejmuje również powrót do mieszkania po wykonaniu zasadniczego zadania pracowniczego”. Dodatkowo wskazać, że zgodnie z interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 27 września 2012 r. (IPTPB1/415-376/12-4/ASZ) „wobec wskazania przez pracodawcę jako miejsca garażowania (postoju) pojazdu – miejsca zamieszkania pracownika – miejsce to stanowi miejsce wykonywania przez pracownika obowiązków związanych z pracą. Przemieszczenie się pracownika między tym miejscem, a miejscem wykonywania innych jego obowiązków nie stanowi więc dojazdu do miejsca pracy, lecz należy do obowiązków pracowniczych”.

Wskazać należy, że Wnioskodawca zawarł w Regulaminie postanowienia nakazujące Pracownikom korzystanie z samochodu wyłącznie w celach służbowych. Każdorazowe odstawienie samochodu służbowego ma zostać przez Pracownika Spółki potwierdzone rachunkiem/fakturą/potwierdzeniem skorzystania z parkingu lub w ostateczności oświadczeniem pracownika potwierdzonym rejestracją GPS. Pozostawienie samochodu w miejscu zamieszkania potwierdzać będzie również rejestrator GPS, który będzie podlegał kontroli Spółki.

W ocenie Wnioskodawcy przyjęte w regulaminie zasady korzystania z samochodów odpowiadają zasadom wskazanym w broszurze opublikowanej przez Ministra Finansów „Nowe zasady odliczania podatku VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi”.

W ocenie Wnioskodawcy takie rozwiązanie uniemożliwi pracownikowi korzystanie z samochodu w celach prywatnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 6 września 2018 r., sygn. akt I SA/Po 614/18 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2018 r., sygn. akt I FSK 964/16.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Od 1 kwietnia 2014 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy, w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą.

Podstawą wprowadzonych zmian jest przede wszystkim decyzja wykonawcza Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniająca Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 353 z 28 grudnia 2013 r., str. 51). Zmiany wynikają również z konieczności dostosowania przepisów o podatku od towarów i usług do tez wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11 Bawaria Motors.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z nowymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”. Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”. Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Jednakże, od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 ustawy przewidziano wyjątki. I tak, w świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Na mocy art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
– jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).

Zgodnie z art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
1. agregat elektryczny/spawalniczy,
2. do prac wiertniczych,
3. koparka, koparko-spycharka,
4. ładowarka,
5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
6. żuraw samochodowy
– jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Na mocy art. 86a ust. 10 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Ponadto należy wskazać, że od 1 kwietnia 2014 r. obowiązuje art. 2 pkt 34 ustawy, który stanowi, że przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Ponadto, z treści art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej wynika, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

samochodów osobowych;
innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
1. 1 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
2. 2 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
3. 3 lub więcej – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Na mocy art. 12 ust. 3 ustawy nowelizującej, dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Należy zauważyć, że przepis art. 86a ust. 4 ustawy wskazuje na istnienie dwóch grup pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W pierwszej grupie (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy) mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie z reguły do użytku prywatnego, jednakże pojazdy te mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych też względów – dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,
wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W drugiej grupie pojazdów uznawanych za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy) mieszczą się natomiast pojazdy samochodowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Jednakże w tej grupie pojazdów nie ma samochodów osobowych.

Podkreśla się, że obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu dla pojazdów wskazanych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy został wyłączony jedynie w przypadkach wskazanych w art. 86 ust. 5 ustawy.

Przy czym użycie w art. 86a ust. 5 ustawy wyrazu „wyłącznie” wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane – choćby przejściowo – do innych celów (np. jazda próbna, użytek służbowy podatnika itp.). Zatem w odniesieniu do pojazdu, który np. jest przeznaczony do oddania w odpłatny najem, ale przed jego dokonaniem jest wykorzystywany przez podatnika jako pojazd demonstracyjny, nie może być zastosowane zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji. Ewidencja dla tego rodzaju pojazdów (jeśli nie jest to pojazd obiektywnie wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej) musi być prowadzona i powinna zawierać wskazane w przepisach elementy.

Z informacji przedstawionych przez Spółkę wynika, że przedmiotem wniosku są pojazdy, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, tj. pojazdy wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej ze względu na fakt, że sposób wykorzystania tych pojazdów, potwierdzony prowadzoną ewidencją przebiegu pojazdu wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością.

W związku z powyższym, pytania dotyczą pojazdów, których konstrukcja nie wyklucza ich użycia do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą – są to samochody osobowe albo samochody ciężarowe, ale niespełniające warunków określonych w art. 86a ust. 9 ustawy.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podstawowym i koniecznym warunkiem dającym podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem i utrzymaniem samochodu jest to by pojazd używany był wyłącznie do działalności gospodarczej. Warunki jakie należy spełnić, by uznać, że samochód jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika zostały wymienione przez ustawodawcę m.in. w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Wśród tych warunków jest obowiązek ustalenia przez podatnika takich zasad użytkowania pojazdów by można było wykluczyć możliwość użycia ich w sposób inny niż związany z działalnością gospodarczą oraz obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Niezbędnym elementem warunkującym uznanie, że mamy do czynienia z samochodem wykorzystywanym wyłącznie w działalności gospodarczej jest również – określony w art. 86 ust. 12 ustawy – wymóg zgłoszenia (w ściśle określonym terminie) faktu takiego sposobu wykorzystywania pojazdu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Zatem, aby uzyskać prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z samochodami osobowymi muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tego pojazdu przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach jego używania, wyklucza użycie go do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Z wniosku wynika, że przedmiotowe samochody są wykorzystywane przez pracowników Spółki oraz osoby zaangażowane na podstawie umów cywilnoprawnych w tym również osoby prowadzące indywidualną działalność gospodarczą, do realizacji celów gospodarczych Spółki, głównie dojazdu do klientów Spółki na terenie kraju.

Spółka planuje zmienić regulamin korzystania z samochodów dla Pracowników oraz zawrzeć umowę generalną pozwalającą na udostępnianie posiadanych samochodów odpłatnie podmiotom powiązanym, swoim Pracownikom, pracownikom podmiotów powiązanych i osobom zaangażowanym na podstawie umów cywilnoprawnych przez te podmioty.

Spółka rozważa udostępnianie posiadanych samochodów na podstawie dwóch dokumentów:

Wielostronnej umowy dzierżawy samochodów – na podstawie której odbywać się będzie dzierżawa samochodów podmiotom powiązanym,
Regulaminu korzystania z samochodów służbowych.

Wnioskodawca dysponuje flotą składającą się z kilkunastu samochodów osobowych, które wykorzystywać będzie wyłącznie do celów służbowych. Wnioskodawca zakłada, że w zależności od zapotrzebowania flota samochodów będzie wykorzystywana przez pracowników do celów służbowych lub będzie dzierżawiona. Celem Spółki jest, aby wszystkie posiadane przez nią samochody były eksploatowane i przynosiły korzyści. Dlatego w sytuacji, gdy dany samochód nie będzie wykorzystywany przez pracowników Spółki, będzie mógł być dzierżawiony przez podmioty powiązane, zgodnie z Wielostronną umową dzierżawy samochodów bądź przez pracowników na zasadach określonych we wspomnianej umowie.

Wnioskodawca wskazał ponadto, że dla zapewnienia wykorzystania samochodów przez pracowników wyłącznie do celów służbowych, Spółka wprowadziła Regulamin korzystania z samochodów służbowych. Wnioskodawca zamierza wprowadzić Regulamin zobowiązujący Pracowników do korzystania z samochodów wyłączenie w celach służbowych. Aby wykluczyć użycie samochodów służbowych do celów prywatnych Spółka podejmie następujące czynności: archiwizacja i weryfikacja danych pochodzących z systemu GPS; kontrola wpisów w EPP. Spółka prowadzi ponadto ewidencję delegacji osób zatrudnionych na podstawie umów o pracę, co pozwala zweryfikować zakres podróży służbowej z danymi z GPS i przebiegiem pojazdu. Zgodnie z przyjętym Regulaminem, Pracownicy zobowiązani są do każdorazowego rejestrowania podróży. Przyjęty przez Spółkę system GPS umożliwia zastosowanie przełącznika, który pozwala na oznaczenie rodzaju podróży – rodzaju wykorzystania samochodu służbowego. Przełącznik umożliwia kwalifikowanie podróży jako „jazda służbowa” – wówczas przyjmuje się pozycję 0 oraz „dzierżawa” – wówczas przyjmuje się pozycję 1. Spółka nie przewiduje możliwości korzystania z samochodów dla celów prywatnych, dozwala natomiast pracownikom dzierżawę samochodów na warunkach określonych w Wielostronnej umowie dzierżawy samochodów. W przypadku pracowników, którym Spółka zezwala na pozostawienie samochodu w miejscu zamieszkania (pracownicy działów handlowych, którzy w umowie o pracę jako miejsce pracy wskazane mają również miejsce zamieszkania), Wnioskodawca zakłada, że samochód może zostać odstawiony w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika. Głównym narzędziem kontroli będzie system GPS.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii:

czy świadczenie usług dzierżawy samochodów na rzecz podmiotów powiązanych oraz osób fizycznych będzie wykorzystywaniem samochodu do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, a w konsekwencji, czy po złożeniu zgłoszenia VAT-26 oraz prowadzeniu EPP w sposób potwierdzający wykorzystanie samochodu do celów prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości od wydatków z tytułu eksploatacji samochodów,
czy mając na uwadze treść Regulaminu Spółka po złożeniu zgłoszenia VAT-26 oraz prowadzeniu EPP w sposób potwierdzający wykorzystanie samochodu do celów prowadzonej działalności gospodarczej, będzie uprawniona do odliczenia pełnego podatku VAT od wydatków z tytułu eksploatacji samochodów w przypadku korzystania z samochodów przez Pracowników w sposób zgodny z Regulaminem.

Mając na uwadze przebieg całego spektrum postępowania interpretacyjnego, zasadniczą kwestią sporną w sprawie jest możliwość uznania, że w przedstawionym przez Spółkę zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą świadcząc odpłatne usługi najmu samochodów osobowych na rzecz Pracowników.

Naczelny Sąd Administracyjny procedując nad niniejszą sprawą uznał, że ocena Spółki co do charakteru tej działalności nie ma uzasadnienia.

NSA w wyroku z dnia 26 kwietnia 2018 r. sygn. akt I FSK 964/16 stwierdził, że „w niniejszej sprawie podziela poglądy dotyczące odpłatnego udostępniania pracownikom samochodów jako okoliczności wpływającej na zakres odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami, wyrażone w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 marca 2018 r. sygn. akt I FSK 790/16, z 28 czerwca 2017 r. sygn. akt I FSK 1669/15, z 11 kwietnia 2017 r. sygn. akt I FSK 1721/15 (dostępne na http://orzeczenia.nsa.gov.pl)”.

NSA podkreślił, że „We wniosku o interpretację Spółka przedstawiła sposób korzystania z posiadanej przez nią floty samochodów przez:

podmioty powiązane oraz osoby, generalnie rzecz ujmując, zatrudnione przez osoby powiązane – podmioty te mogą dzierżawić samochody w oparciu o wielostronną umowę dzierżawy samochodów,
Pracowników Spółki – na podstawie regulaminu korzystania z samochodów osobowych oraz na podstawie umowy dzierżawy na zasadach przyjętych wobec podmiotów powiązanych,
Pracowników Spółki, których praca polega na stałym prowadzeniu podróży służbowych (pracownicy działów handlowych) – na podstawie odrębnie określonych zasad (powierzenie konkretnych samochodów, możliwość parkowania w miejscu zamieszkania i w jego pobliżu).

(…) Sąd pierwszej instancji przedstawił wspólną ocenę działań podjętych przez Spółkę w celu spełnienia warunków umożliwiających odliczenie całej kwoty podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z przedmiotowymi samochodami. Uznał, że skoro opisany przez Spółkę «wynajem aut dokonywany będzie odpłatnie, po cenach rynkowych i wiąże się z pobieraniem VAT, w ramach prowadzonych przez nią działalności gospodarczej, zatem samochody te uznać należy za wykorzystywane do działalności gospodarczej». Jako pozbawioną znaczenia WSA ocenił dalej okoliczność, że «samochody te udostępniane są do celów prywatnych. Istotne jest, że dokonywane jest to w ramach działalności gospodarczej Spółki. Skoro do pracowników nie stosuje się żadnych preferencji cenowych to nie ma znaczenia komu ten samochód się wynajmuje, a zatem uzasadnione jest twierdzenie, że jest to usługa opodatkowana VAT». Innymi słowy, Sąd pierwszej instancji uważał, że umożliwienie Pracownikom odpłatnego korzystania z samochodu, nawet na cele prywatne, oznacza świadczenie opodatkowanych usług dzierżawy w ramach działalności gospodarczej”.

NSA wskazał, że „Sąd pierwszej instancji przy interpretacji art. 86a ust. 4 pkt 1 u.p.t.u. nie wziął pod uwagę art. 8 ust 2 pkt 1 tej ustawy. O ile bowiem pierwszy z powyższych przepisów ustanawia warunek wykorzystywania pojazdów wyłącznie do działalności gospodarczej, o tyle drugi wskazuje, że użyciem pojazdów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą pozostaje użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów osobistych jego pracowników. Skoro zatem użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów osobistych jego pracowników, również wtedy, gdy podlega opodatkowaniu, uznaje się za wykorzystanie do celów innych niż działalność gospodarcza, to nie zostaje spełniony warunek z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) i ust. 4 pkt 1 u.p.t.u. konieczności wyłącznego wykorzystania pojazdów do działalności gospodarczej. W świetle art. 8 ust. 2 pkt 1 u.p.t.u. przekazanie samochodów przedsiębiorstwa do użytku osobistego pracowników nie zmienia tego, że są one używane do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika”.

NSA zaznaczył, że „dodatkowym wskazywanym w powyższych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego, argumentem przemawiającym przeciwko zasadności potraktowania odpłatnego udostępniania (najem, dzierżawa) samochodów osobowych podatnika jego pracownikom do celów prywatnych, jako wykorzystanie tych samochodów do działalności gospodarczej podatnika, jest możliwość ocenienia, określonego sposobu zorganizowania działalności gospodarczej podatnika w tym zakresie w kategorii nadużycia prawa”.

NSA zwrócił uwagę, że „we wskazanych wyżej orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreśla się znaczenie takich okoliczności, jak wyraźne ograniczenie działalności usługowej w zakresie najmu (dzierżawy) samochodów do zakresu, który ma zagwarantować uzyskanie korzyści podatkowych właśnie w postaci prawa do skorzystania z pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z samochodami. Na taki cel działań podatnika wskazuje podjęcie działalności w zakresie najmu (dzierżawy) samochodów w sytuacji, gdy zasadniczy, dominujący przedmiot podatnika jest zupełnie inny. Świadczy o tym również zamknięty krąg podmiotów, które z najmu (dzierżawy) samochodów mogą skorzystać, np. ograniczenie kręgu najemców (dzierżawców) do pracowników podatnika, czy też podmiotów i osób, z którymi podatnika łączą określone relacje (członkowie tej samej grupy). W takim bowiem przypadku nie sposób przyjąć, że podatnik zamierza prowadzić działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu ogólnodostępnych, typowych usług najmu (dzierżawy) samochodów, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie są to samochody o specjalnym przeznaczeniu, które krąg usługobiorców czyniłby ograniczonym.

Słusznie zatem Minister Finansów zakwestionował stanowisko Sądu pierwszej instancji dotyczące znaczenia odpłatnego udostępniania samochodów jako okoliczności niejako z założenia pozwalającej uznać, że samochody są wykorzystywane wyłącznie do celów działalności gospodarczej Skarżącej”.

Ponadto rozstrzygający ostatecznie sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w orzeczeniu z dnia 6 września 2018 r. sygn. akt I SA/Po 614/18 stwierdził, że „podziela, wskazane przez NSA poglądy dotyczące odpłatnego udostępniania pracownikom samochodów jako okoliczności wpływającej na zakres odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami (…)”.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dysponuje flotą składającą się z kilkunastu samochodów osobowych, które będą wykorzystywane przez pracowników Spółki oraz osoby zaangażowane na podstawie umów cywilnoprawnych w tym również osoby prowadzące działalność gospodarczą (zwanych dalej łącznie „Pracownikami”) do realizacji celów gospodarczych Spółki głównie dojazdu do klientów Spółki na terenie kraju. Spółka planuje zmienić regulamin korzystania z samochodów dla Pracowników oraz zawrzeć umowę generalną pozwalającą na udostępnianie posiadanych samochodów odpłatnie podmiotom powiązanym, swoim Pracownikom, pracownikom podmiotów powiązanych i osobom zaangażowanym na podstawie umów cywilnoprawnych przez te podmioty.

Celem Spółki jest, aby wszystkie posiadane przez nią samochody były eksploatowane i przynosiły korzyści. Dlatego w sytuacji, gdy dany samochód nie będzie wykorzystywany przez pracowników Spółki, będzie mógł być dzierżawiony przez podmioty powiązane bądź przez pracowników.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że odliczenie podatku naliczonego w pełnej wysokości od wydatków związanych z samochodami używanymi przez Pracowników do świadczenia pracy na rzecz Spółki (tj. dojazdy do klientów Spółki na terenie całego kraju) oraz do celów prywatnych (na podstawie umowy najmu lub dzierżawy), będzie niezgodne z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z ust. 4 ustawy, gdyż przepis ten służy realizacji zasady neutralności opodatkowania, która ma zastosowanie w stosunku do czynności podejmowanych w ramach normalnej działalności gospodarczej, z wyłączeniem czynności stanowiących nadużycie prawa, które nie ma na celu realizacji działalności gospodarczej lecz osiągnięcie wyłącznie korzyści podatkowych.

Przedstawiona wyżej ocena prawna czyni bezprzedmiotowym odnoszenie się do pozostałych działań podejmowanych przez Spółkę dla wykazania, że przysługuje jej pełne prawo do odliczenia VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, albowiem Spółka we wniosku wskazała, że chodzi o samochody, które są objęte ewidencją przebiegu pojazdów oraz jest wobec nich egzekwowany zakaz używania ich do celów prywatnych Pracowników (regulamin korzystania) i są one, w ramach działalności gospodarczej Spółki, wynajmowane Pracownikom.

Zatem w analizowanej sprawie Wnioskodawca nie będzie mógł korzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z przedmiotowymi pojazdami w pełnej wysokości, lecz zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego od – określonych w art. 86a ust. 2 ustawy – wydatków związanych z ww. samochodami, wykorzystywanymi do (1) świadczenia usług najmu/dzierżawy oraz (2) wykorzystywanymi do wykonywania czynności służbowych przez Pracowników.

Ponadto Spółka wskazała, że samochody będące przedmiotem wniosku to również pojazdy samochodowe inne niż samochody osobowe, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:

1 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
2 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
3 lub więcej – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.

Zatem, Spółce nie przysługiwało – do 30 czerwca 2015 r. – prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących zakupu paliwa do samochodów osobowych oraz innych niż osobowe spełniających ww. warunki, co wynika z treści art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy nowelizującej.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji, tj. 12 stycznia 2015 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin