Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.43.2019.2.MJ
z 25 marca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2019 r. (data wpływu 29 stycznia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 stycznia 2019 r. (data wpływu 4 lutego 2019 r.) oraz pismem z dnia 12 marca 2019 r. (data wpływu 12 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usługi wynajmu lokalu mieszkalnego na rzecz innego podmiotu gospodarczego celem zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych pracowników tego podmiotu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usługi wynajmu lokalu mieszkalnego na rzecz innego podmiotu gospodarczego celem zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych pracowników tego podmiotu. Wniosek uzupełniono w dniu 4 lutego 2019 r. o uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa oraz w dniu 12 marca 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że spółka (dalej jako Wnioskodawca) zawarła z podmiotem trzecim umowę leasingu operacyjnego i finansowego dotyczącego nieruchomości lokalowej (dalej jako Lokal). Zgodnie z umową leasingu, podmiot trzeci – Finansujący, zobowiązał się do nabycia Lokalu, a następnie oddania Lokalu Wnioskodawcy do używania i pobierania pożytków, w zamian za ustalone na rzecz Finansującego wynagrodzenie. Ponadto z treści umowy leasingu wynika, że Wnioskodawca jest uprawniony do wynajmu Lokalu podmiotom trzecim. Następnie Spółka, korzystając ze swoich uprawnień, zawarła z podmiotem trzecim prowadzącym działalność gospodarczą (dalej jako Najemca) umowę najmu Lokalu na cele mieszkaniowe. Najemcą Lokalu jest spółka prawa handlowego w postaci spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Umowę najmu zawarto na czas nieokreślony. Najemca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach zawartej umowy najmu, Najemca zobowiązał się do wykorzystywania Lokalu wyłącznie na cele mieszkaniowe, dla pracowników Najemcy. Zatem Najemca udostępnia Lokal na cele mieszkaniowe swoim pracownikom. Najemca nie jest uprawniony do oddawania Lokalu w podnajem. W treści zawartej umowy najmu zawarto postanowienia, z których jednoznacznie wynika, że Lokal może być wykorzystywany wyłącznie w celach mieszkaniowych. Ponadto zgodnie z umową najmu, w przypadku gdy Najemca używałby Lokalu w sposób niezgodny z przeznaczeniem, tj. inny niż cele mieszkaniowe, Spółka byłaby uprawniona do rozwiązania umowy najmu. Lokal jest wynajmowany wyłącznie na cele mieszkaniowe, zatem zachowuje charakter mieszkalny, nie jest lokalem użytkowym. Z tytułu najmu Najemca uiszcza Wnioskodawcy czynsz, który jest płatny na podstawie faktury VAT wystawianej przez Spółkę. Przeważającym przedmiotem działalności Spółki jest przetwarzanie i konserwowanie ryb, skorupiaków i mięczaków (PKD 10.20.Z), natomiast zgodnie z umową Spółki, jednym z przedmiotów działalności jest również wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z). Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że

Nieruchomość lokalowa (Lokal) będąca przedmiotem najmu stanowi samodzielny lokal mieszkalny, w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2018, poz. 716, z późn. zm.).

Symbol PKWiU świadczonej przez Wnioskodawcę usługi wynajmu Lokalu dla innego podmiotu gospodarczego zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 r., wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm), którą na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U., poz. 1676) stosuje się dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2018 r., to 68.20.11.0 (Wynajem i obsługa nieruchomości mieszkalnych własnych lub dzierżawionych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku wynajmu przez Wnioskodawcę Lokalu dla innego podmiotu gospodarczego, będącego czynnym podatnikiem VAT, z przeznaczeniem na najem wyłącznie na cele mieszkaniowe dla pracowników tego podmiotu, Wnioskodawca może, jako czynny podatnik VAT, zastosować zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze fakt, że Lokal został wynajęty wyłącznie na cele mieszkaniowe, zastosowanie znajdzie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT i otrzymywany z tego tytułu czynsz będzie zwolniony z podatku VAT. Zatem w związku z tym, że Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, Spółka jest uprawniona do wystawiania faktur ze stawką „zw”, co oznacza, że transakcja jest zwolniona z VAT. Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia uzależnione jest od spełnienia przesłanek subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego budynku – cel mieszkaniowy przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego budynku – lokali mieszkalnych. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Lokal będący przedmiotem umowy najmu jest wynajmowany wyłącznie na cele mieszkaniowe, tym samym spełnione są przesłanki określone w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, a w konsekwencji usługa najmu korzysta ze zwolnienia od podatku. Powyższy pogląd potwierdzają również interpretacje podatkowe wydane przez organy podatkowe (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 grudnia 2018 r., 0115-KDIT1-1.4012.750.2018.1.AJ; interpretacja indywidualna Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 grudnia 2018 r., 0111-KDIB3-1.4012.862.2018.2.IK).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na mocy art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości (lub jej części) o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego, dlatego też należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2018 r., poz. 716, z późn. zm.).

W świetle art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

W przedmiotowej sprawie spełnione są warunki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy w odniesieniu do wynajmu Lokalu przez Wnioskodawcę.

Lokal jest wynajmowany wyłącznie na cele mieszkaniowe. Najemca zobowiązał się bowiem w ramach zawartej umowy do wykorzystywania Lokalu wyłącznie na cele mieszkaniowe, dla swoich pracowników. Finalnym celem oddania w najem Lokalu mieszkalnego jest zatem zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników Najemcy. Lokal będący przedmiotem najmu stanowi ponadto lokal mieszkalny w myśl art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali. Symbol PKWiU świadczonej przez Wnioskodawcę usługi wynajmu Lokalu dla innego podmiotu gospodarczego zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 r. to 68.20.11.0 (Wynajem i obsługa nieruchomości mieszkalnych własnych lub dzierżawionych).

Dodatkowo ze złożonego wniosku wynika, że przedmiotem umowy Wnioskodawcy z Najemcą nie jest świadczenie usług zakwaterowania, o których mowa w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, a zatem art. 43 ust. 20 ustawy nie znajduje zastosowania.

Tak więc skoro przedmiotem umowy jest wynajem lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe pracowników Najemcy, zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.