Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.39.2019.1.KS1
z 22 marca 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2019 r. (data wpływu 21 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego oraz zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 21 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego oraz zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


W dniu 27 kwietnia 2004 roku Wnioskodawca nabył wraz z żoną do majątku wspólnego lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość. Lokal był używany przez poprzednika prawnego od 18 stycznia 2000 r., kiedy otrzymał go w drodze darowizny. Lokal znajduje się w budynku wybudowanym w 1937 r. Cena zakupu wyniosła 245 tysięcy złotych.

Stan mieszkania był do kapitalnego remontu. W sierpniu 2006 r. Wnioskodawca wykonał (Wnioskodawca jest architektem) projekt budowlany przebudowy mieszkania. Ze względu na skalę przeróbek, konieczne było wystąpienie o pozwolenie na budowę. Wydano je w dniu 23.08.2006 r. i na jego podstawie została przeprowadzona generalna przebudowa mieszkania.

Opisany lokal nie został nabyty w celu wykorzystywania go w działalności gospodarczej ani w celu wynajmowania. Mieszkanie zostało kupione wyłącznie na prywatny użytek w celu zamieszkania w nim przez rodzinę Wnioskodawcy. W związku z tym Wnioskodawca nie uzyskiwał i nie gromadził dokumentów księgowych (faktur, rachunków), nie była także prowadzona ewidencja wydatków ponoszonych na roboty budowlane i zakup materiałów niezbędnych do remontu lokalu. Obecnie nie ma możliwości uzyskania tych dokumentów z uwagi na znaczny upływ czasu. Wnioskodawca dysponuję natomiast dokumentacją fotograficzną, która określa rodzaj i rozmiar prac remontowo-budowlanych. Wynika z nich, że w lokalu zostało wyburzone wszystko, co nie stanowiło konstrukcji nośnej oraz ścian zewnętrznych.

W związku z decyzją o rozwodzie Wnioskodawca z małżonką dokonali podziału majątku wspólnego, znosząc wspólność majątkową w dniu 10 stycznia 2013 roku. Wskutek tego podziału lokal mieszkalny przypadł w całości Wnioskodawcy, z tego tytułu Wnioskodawca dokonał na rzecz żony spłaty w wysokości 200 tys. zł. oraz przejął dług hipoteczny we frankach szwajcarskich. Po rozwodzie Wnioskodawca nadal mieszkał w tym lokalu.

W sierpniu 2018 roku Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą mającą na celu wynajem krótkoterminowy (kod PKD - 55.20.Z i 55.90.Z - Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania). Opisany wyżej lokal mieszkalny został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i rozpoczął jego amortyzację przyjmując stawkę w wysokości 10% na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

Ponieważ lokal został znacznie przebudowany w roku 2006 i Wnioskodawca nie ma żadnych faktur dokumentujących wysokość nakładów poniesionych na ten remont, Wnioskodawca zlecił rzeczoznawcy przed wprowadzeniem do ewidencji dokonanie wyceny nieruchomości i wskazaną w operacie wartość przyjął jako wartość początkową lokalu. Jest to wartość odpowiadająca cenom rynkowym podobnych do lokalu Wnioskodawcy na grudzień roku 2017.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.


  1. Czy Wnioskodawca mógł dokonać wyceny wartości początkowej lokalu na podstawie art. 22g ust. 8 i ust. 9 u.p.d.o.f. ?
  2. Czy opisany wyżej lokal mieszkalny może być amortyzowany stawką indywidualną określoną w art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f. ?

Zdaniem Wnioskodawcy:


Ad. 1


W ocenie Wnioskodawcy w opisanej wyżej sytuacji mógł on dokonać wyceny wartości początkowej wg wartości rynkowej ustalonej na grudzień 2017 roku, tj. roku poprzedzającego rozpoczęcie amortyzacji na podstawie wyceny sporządzonej przez biegłego rzeczoznawcę.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., za wartość początkową środków trwałych nabytych odpłatnie uważa się cenę ich nabycia. Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z tym nabyciem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, w tym m.in. koszty opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 u.p.d.o.f.). W przypadku wytworzenia środka trwałego przez podatnika wartością początkową jest koszt wytworzenia. Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 u.p.d.o.f ).

Zgodnie zaś z art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Jeżeli natomiast środek trwały został wytworzony a podatnik nie może ustalić kosztu jego wytworzenia, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8 art. 22g, przez biegłego, powołanego przez podatnika (art. 22g ust. 9 u.p.d.o.f.).

Sposoby ustalenia wartości początkowej wyszczególnione w przepisach art. 22g ust. 8 i ust. 9 u.p.d.o.f. stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tej wartości określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy. W orzecznictwie wskazuje się, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i jednocześnie brak jest możliwości ustalenia jego ceny nabycia, natomiast w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie - gdy nie można ustalić kosztów jego wytworzenia.


W orzecznictwie podkreśla się także, że niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego dotyczy takich sytuacji, w których podatnik:

  1. nie posiada dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku ponieważ nabył go lub wytworzył przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej oraz
  2. przeznacza do działalności gospodarczej składniki prywatnego majątku.

W sytuacji będącej przedmiotem wniosku podatnik może co prawda ustalić cenę nabycia lokalu, jednak nie może ustalić kosztów jego generalnego remontu (modernizacji), który można w tym przypadku zakwalifikować jako koszt częściowego wytworzenia lokalu. Wnioskodawca nie miał bowiem obowiązku ewidencjonować tych kosztów ponieważ modernizacja dotyczyła jego prywatnego majątku.

W orzecznictwie podkreśla się, ze cena nabycia w rozumieniu art. 22g ust. 3 u.p.d.o.f. może być wyznacznikiem wartości początkowej wówczas gdy podatnik nabywa środek trwały, a więc przedmiot kompletny, zdatny do użytku i przeznaczony do działalności gospodarczej w dacie zakupu. Jednak gdy zakup dotyczy przedmiotu niekompletnego lub niezdatnego do użytku, zwłaszcza zaś wówczas, gdy jest dokonany w znacznym odstępie czasu przed dniem rozpoczęcia działalności gospodarczej, a jego doprowadzenie do stanu kompletności i używalności jest połączone z nakładami zwiększającymi jego wartość, zachodzi sytuacja że nie można ustalić wartości początkowej według zasad ogólnych. W orzecznictwie utrwalił się także pogląd, że jeżeli reguła ogólna z art. 22g ust. 3 u.p.d.o.f nie może mieć zastosowania, ustawodawca przewidział wyjątki. Jednym z nich jest przepis ust. 8 art. 22g u.p.d.o.f, przewidujący w okolicznościach w nim wymienionych zastosowanie wyceny podatnika, który dokona określenia wartości początkowej. Podobnie jeśli nie można ustalić kosztu wytworzenia, o którym stanowi ust. 4 art. 22g u.p.d.o.f., wartość początkową środków trwałych ustala biegły powołany przez podatnika w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych (art. 22g ust. 9).

Zawarte w art. 22g ust. 8 i 9 u.p.d.o.f. wyrażenie „nie może ustalić” powinno być odnoszone do okoliczności obiektywnych, wynikających z różnych sytuacji, nie zostało ono bowiem przez prawodawcę wyraźnie określone. Taki kierunek wykładni obu tych przepisów NSA wskazał w wielu wyrokach np. z 27 kwietnia 2016 r., II FSK 1410/14; z 14 czerwca 2016 r, II FSK 1244/14; z 24 czerwca 2014 r., II FSK 1855/12 i II FSK 1856/12 z 25 marca 2014 r., II FSK 874/12; z 25 lutego 2014 r., II FSK 751/12. Podobnie orzekł WSA we Wrocławiu w wyroku z 9 lutego 2017 r. (sygn. akt I SA/Wr 1145/16).

Jak zauważył NSA w wyroku z 27 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 1410/14: „Z treści art. 22g ww. ustawy wynika, że prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika. Podstawową zasadą, przy nabyciu w drodze kupna, jest cena nabycia ustalona według kryteriów określonych w jej art. 22g ust. 3 u.p.d.o.f. Jeżeli jednak nie jest możliwe takie ustalenie wartości początkowej nabytych środków trwałych, ich wartość ustala się w sposób określony w art. 22g ust. 8 ustawy. Ten szczególny sposób dopuszcza wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych”. NSA podzielił pogląd wyrażony w wyroku z dnia 16 maja 2007 r., sygn., akt II FSK 686/06, że pojęcie „nie może ustalić” powinno być odnoszone do okoliczności obiektywnych, wynikających z różnych sytuacji, nie zostało bowiem ono przez prawodawcę wyraźnie określone. W orzeczeniu z 11 października 2017 r (sygn. akt. II FSK 3054/15) dotyczącym podobnego stanu faktycznego Naczelny Sąd Administracyjny, odwołując się do utrwalonej linii orzeczniczej uznał, ze „(...) Istotne znaczenie ma okoliczność, iż nieruchomość została zakupiona w 1993 r., zaś do ewidencji środków trwałych została wprowadzona przez skarżącą w 2001 r. oraz że przez ten okres (8 lat) były ponoszone nakłady na tę nieruchomość, w tym metodą gospodarczą (...). Niewątpliwie żaden przepis prawa nie zobowiązywał skarżącej do gromadzenia dowodów na okoliczność ponoszonych na tę nieruchomość wydatków w czasie, gdy nie prowadziła działalności gospodarczej. Wspomniane okoliczności wskazują, iż skarżąca zakupiła nieruchomość w znacznym odstępie czasu przed dniem założenia ewidencji, przez znaczny okres czasu ponosiła na nią nakłady (prace wykonywane były również w tzw. systemie gospodarczym), które zwiększyły jej wartość, a przy tym nie miała obowiązku gromadzenia stosownych dokumentów. Obraz sytuacji uzupełnić należy poprzez przypomnienie, że nieruchomość była pozbawiona cech kompletności i zdatności do użytku (o czym była mowa wcześniej). W takiej sytuacji zasadnie sąd pierwszej instancji uznał, iż nie można było ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego w oparciu o dowody zaświadczające poniesienie wydatków”.

NSA w wielu orzeczeniach wskazuje, że w przypadku nabycia nieruchomości do majątku prywatnego i z zamiarem wykorzystywania jej do prywatnych celów nie można w ogóle mówić o nabyciu środka trwałego. W związku z tym do takiej nieruchomości nie mają zastosowania przepisy art. 22g u.p.d.o.f. Nie ma także obowiązku dokumentowania wydatków ponoszonych na modernizację i remont takiej prywatnej nieruchomości. W takim właśnie wypadku, jak wskazują w wielu orzeczeniach sądy administracyjne, zastosowanie ma dyspozycja przepisu art. 22g ust. 8 albo ust. 9 u.p.d.o.f.

Jak zauważył WSA w Szczecinie w wyrokach z 15 września 2016 r. (I SA/Sz 781/16 i I SA/Sz 777/16, które zapadły wskutek kasacyjnego orzeczenia NSA z 27 kwietnia 2016 r., II FSK 1410/14) „(...) Skoro Skarżąca nabywając w 1997 r. ww. nieruchomość nabyła ją w stanie niekompletnym oraz niezdatnym do użytku (ruinalnym) zaś jej doprowadzenie do stanu kompletności i używalności było połączone z nakładami zwiększającymi wartość ww. nieruchomości a ponadto pomiędzy nabyciem ww. nieruchomości przez Skarżącą a dniem wprowadzenia jej do ewidencji środków trwałych nastąpił znaczny upływ czasu (1997 r. - 2005 r.), to tym samym spełnione zostały przesłanki art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. w postaci braku po stronie Skarżącej możliwości ustalenia ceny nabycia ww. środka trwałego ”.

Wartość nakładów ponoszonych w celu doprowadzenia lokalu do zdatności i kompletności, co do zasady powinna powiększać wartość początkową takiego środka trwałego i to niezależnie od tego, czy są to jedynie prace remontowe czy modernizacja i ulepszenie. Wniosek ten wynika choćby z treści art. 22j ust. 3 pkt 2 u.p.d.o.f., w którym mowa jest wprost o wydatkach ponoszonych przez podatnika na ulepszenie budynków i lokali przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych. Takie wydatki stanowią składnik wartości początkowej środka trwałego ustalanej przed wprowadzeniem tego środka do ewidencji. Kwestia powiększania wartości początkowej o wartość remontu i modernizacji prowadzonych przed wprowadzeniem danego środka do ewidencji środków trwałych nie budzi w praktyce orzeczniczej wątpliwości. Jak podkreślił WSA w Warszawie w wyroku z 31 lipca 2015 r., III SA/Wa 3012/14 „Do wartości początkowej lokalu należało zaliczyć wydatki związane z wykończeniem i przystosowaniem lokalu do wykorzystania go w działalności gospodarczej w zakresie wynajmu (…). Skoro przedmiotowy lokal w chwili jego modernizacji nie stanowił jeszcze kompletnego i zdatnego do użytku środka trwałego, to nie mógł on podlegać ulepszeniom, a w konsekwencji nie mógł też znaleźć zastosowania art. 22g ust. 17 u.p.d.o.f. (o zwiększeniu wartości początkowej o wartość ulepszeń). Przepis ten ma wyłącznie zastosowanie do przypadku, gdy podatnik wpisał już kompletny i zdatny do użytku środek trwały, o określonej wartości początkowej do ewidencji środków trwałych i rozpoczął jego amortyzację. Tak samo uznał NSA w wyrokach z 25 marca 2014 r., sygn. akt II FSK 874/12, z 25 marca 2011 r., II FSK 2011/09 i z 31 maja 2011 r., II FSK 25/10. Powszechnie uznaje się, że koszty związane z remontem i modernizacją, jeśli te prace służą doprowadzeniu środka trwałego do użytku w działalności gospodarczej - stanowią koszty zwiększające wartość początkową środka trwałego. Podobny pogląd wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, który w interpretacji z 26 sierpnia 2015 r., nr IBPB-1-1/4511-285/15/ZK stwierdził że wydatki poniesione na remont i modernizację budynku przed przyjęciem go do używania, w celu jego przystosowania do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej należy rozliczyć jako nakłady na jego wytworzenie, a więc na zwiększenie wartości początkowej. Zgodnie z art. 22g ust. 9 u.p.d.o.f. w przypadku, gdy podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia o którym mowa w ust. 4 wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8 przez biegłego, powołanego przez podatnika. Jak zauważył DKIS w interpretacji z 30 czerwca 2017 r., nr 0112-KDIL3-3.4011. 58.2017.2.TW. Możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika (przez biegłego) stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według kosztu nabycia/wytworzenia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada, bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego na nabycie/wytworzenie środków trwałych wydatków (dotyczy np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku. Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 20 listopada 2017 r. (nr 0115-KDIT3.4011.301.2017.1.PSZ). DKIS zgodził się na dokonanie wyceny wartości początkowej wg wyceny dokonanej przez biegłego. Podatnik nabył budynek do majątku prywatnego, dokonał jego modernizacji (nie zbierał w tym czasie faktur ani rachunków), po czym wynajął budynek a przychody opodatkował ryczałtem DKIS uznał, że: „Zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia lub kosztu wytworzenia. Te sposoby ustalenia wartości początkowej stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg. zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku). Zasad wyrażonych w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały nabyte lub wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim bowiem przypadku ponoszone koszty nabycia wytworzenia środków trwałych powinny być właściwie udokumentowane (…). Ustalenie wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonywanej przez podatnika lub powołanego przez niego rzeczoznawcę, ma charakter wyjątku od ogólnej zasady ustalania tej wartości na podstawie rzeczywistych, udokumentowanych wydatków poniesionych na nabycie bądź wytworzenie środka trwałego. Jako wyjątki, te sposoby ustalenia wartości początkowej mogą być stosowane wyłącznie w ustawowo określonych sytuacjach, tj. wtedy, gdy ustalenie rzeczywistej wysokości wydatków na podstawie posiadanej dokumentacji nie jest możliwe z przyczyn obiektywnych. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Budynek, o którym mowa we wniosku został nabyty w stanie surowym, a w roku, w którym dokonano jego wykończenia, stanowił składnik majątku prywatnego, który nie był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, nie dokonywano odpisów amortyzacyjnych (...). Zatem, stwierdzić należy, że skoro nie posiada Pan dokumentów wskazujących na wysokość poniesionych nakładów, to wartość początkową budynku, który zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych w roku 2018, można ustalić na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w oparciu o wycenę biegłego rzeczoznawcy, z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia 2017 r.”.

W ocenie Wnioskodawcy dokonany w roku 2013 podział majątku małżeńskiego, na podstawie którego lokal przypadł Wnioskodawcy w całości w zamian za spłatę na rzecz żony kwoty ….. tys. zł nie ma żadnego znaczenia dla ustalenia wartości początkowej lokalu w roku 2018. Przede wszystkim przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują żadnej innej metody ustalenia tej wartości początkowej poza wymienionymi wyżej, tzn. cena zakupu (koszt wytworzenia) albo wartość rynkowa wyceniona przez podatnika (biegłego) na grudzień roku poprzedzającego założenie ewidencji środków trwałych.

Reasumując w ocenie Wnioskodawcy, skoro nie miał on obowiązku gromadzenia dokumentów księgowych dokumentujących ponoszone wydatki na modernizację lokalu mieszkalnego, z uwagi na wykorzystywanie go do prywatnych celów (jako wieloletnie miejsce zamieszkania), to mógł on dokonać jego wyceny wg. reguł określonych w art. 22g ust. 8 i 9 u.p.d.o.f, tj. przy pomocy biegłego ustalić wartość początkową lokalu wg cen rynkowych z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji środków trwałych.


Ad. 2


Zdaniem Wnioskodawcy, opisany wyżej budynek mieszkalny mieści się w pojęciu „używanych środków trwałych”, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f. w związku z czym można dla niego ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną, w wysokości nie wyższej niż 10% rocznie.


Zgodnie z art. 22j ust. 1 u.p.d.o.f. podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Zgodnie z art. 22j ust. 3 u.p.d.o.f, budynki lub lokale mieszkalne uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W art. 22j ust. 3 ustawy występują dwa istotne sformułowania pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, ze chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego, pod red. prof. dr hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, ze podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany lokal mieszkalny, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy (tak DIS w Łodzi z 28.02.2017 r., sygn. 1061-IPTPB1.4511.7.2017.1.MAP). Zdaniem Wnioskodawcy, z treści art. 22j ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f. nie wynika, aby warunek „wykorzystywania” lokalu przez okres 60 miesięcy przed jego nabyciem przez podatnika odnosił się do jego statusu prawnopodatkowego, tj. że w okresie tych 60 miesięcy lokal powinien mieć status środka trwałego. Z przepisu wynika jedynie, że chodzi tu o fakt nabycia tzw. lokalu używanego tj. takiego, który:

  1. nie jest nowy,
  2. ma co najmniej 5 lat oraz
  3. był w przeszłości wykorzystywany w jakikolwiek sposób przez okres co najmniej 60 miesięcy.

W opisanej we wniosku sytuacji lokal mieszkalny w dacie nabycia w roku 2004 był przez poprzedników prawnych wykorzystywany do prywatnych celów (jako mieszkanie). Co prawda sprzedawca otrzymał go w drodze darowizny w roku 2000, a więc do jego sprzedaży doszło w okresie krótszym niż owe 60 miesięcy „używania” lokalu przez sprzedawcę, jednak budynek, w którym mieszkanie jest zlokalizowane został wybudowany w 1937 r., a więc należy przypuszczać, że był przez ten okres wykorzystywany przez kolejnych jego mieszkańców. Ponadto stan techniczny lokalu w dacie nabycia przez Wnioskodawcę wskazywał na znaczny stopień zużycia lokalu, co także potwierdza tezę, że był on wykorzystywany przed jego zakupem przez Wnioskodawcę przez okres znacznie dłuższy niż 60 miesięcy. Zdaniem Wnioskodawcy umożliwia to zastosowanie stawki indywidualnej amortyzacji o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.


Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

  • musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • musi być właściwie udokumentowany.


Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.


Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.


Zatem, budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.


Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (...).

Natomiast przepis art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższe regulacje określają więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych wprowadzonych do ewidencji oraz ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją.


Sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.


Ponadto, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego środka trwałego.


Zgodnie z treścią art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Stosownie do art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji


finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.


Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).


Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady wartość początkową środków trwałych ustala się według wydatków faktycznie poniesionych na ich nabycie lub wytworzenie. Dotyczy to także wydatków na ulepszenie środków trwałych. Jednocześnie przepisy te dają możliwość ustalenia wartości początkowej środków trwałych według ich wartości rynkowej. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy tylko środków trwałych i jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a ponadto brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku, gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie.

Należy jednak zauważyć, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tej wartości według ceny nabycia. Niemożliwość ustalenia wartości początkowej zgodnie z ww. generalną zasadą powinna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada, bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego na nabycie środka trwałego i jego przystosowanie do używania wydatków (dotyczy np. nabycia określonego składnika majątku w ramach prywatnego majątku, a następnie przekazanie go do działalności gospodarczej).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w kwietniu 2004 roku Wnioskodawca nabył wraz żoną lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość. Cena zakupu wyniosła 245 tysięcy złotych. Stan mieszkania był do kapitalnego remontu. W sierpniu 2006 r. Wnioskodawca wykonał projekt budowlany przebudowy mieszkania. Ze względu na skalę przeróbek, konieczne było wystąpienie o pozwolenie na budowę. Opisany lokal nie został nabyty w celu wykorzystywania go w działalności gospodarczej ani w celu wynajmowania. Mieszkanie zostało kupione wyłącznie na prywatny użytek w celu zamieszkania w nim przez rodzinę Wnioskodawcy. W związku z tym Wnioskodawca nie uzyskiwał i nie gromadził dokumentów księgowych (faktur, rachunków), nie była także prowadzona ewidencja wydatków ponoszonych na roboty budowlane i zakup materiałów niezbędnych do remontu lokalu. Obecnie nie ma możliwości uzyskania tych dokumentów z uwagi na znaczny upływ czasu. W związku z decyzją o rozwodzie Wnioskodawca z małżonką dokonali podziału majątku wspólnego, znosząc wspólność majątkową w dniu 10 stycznia 2013 roku. Wskutek tego podziału lokal mieszkalny przypadł w całości Wnioskodawcy. Po rozwodzie Wnioskodawca nadal mieszkał w tym lokalu. W sierpniu 2018 roku Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą mającą na celu wynajem krótkoterminowy. Opisany wyżej lokal mieszkalny został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i Wnioskodawca rozpoczął jego amortyzację przyjmując stawkę w wysokości 10%. Lokal został znacznie przebudowany w roku 2006 i Wnioskodawca nie ma żadnych faktur dokumentujących wysokość nakładów poniesionych na ten remont, Wnioskodawca zlecił rzeczoznawcy przed wprowadzeniem do ewidencji dokonanie wyceny nieruchomości i wskazaną w operacie wartość przyjął jako wartość początkową lokalu. Jest to wartość odpowiadająca cenom rynkowym podobnych do lokalu Wnioskodawcy na grudzień roku 2017.

Biorąc pod uwagę zaprezentowany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawne należy stwierdzić, że jeżeli Wnioskodawca w istocie – z przyczyn od niej niezależnych – nie posiada dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków na remont (modernizację) , to wartość początkową lokalu mieszkalnego może ustalić na podstawie wyceny biegłego rzeczoznawcy, w oparciu o wskazany art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika, a więc z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Rozstrzygając w dalszej kolejności kwestię możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazać należy, że zgodnie art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.


Stosownie do art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

  1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
    1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
    2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
    3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
  2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
  3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
    1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
    2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
    - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
  4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.


W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Podkreślić należy, że w podanej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji występują m.in. dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres wynoszący minimum 60 miesięcy.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że lokal mieszkalny był używany przez poprzednika prawnego od ….. stycznia 2000 r. (ponad 4 lata). Lokal znajduje się w budynku wybudowanym w 1937 r. Opisany wyżej lokal mieszkalny został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i Wnioskodawca rozpoczął jego amortyzację przyjmując stawkę w wysokości 10%.

Wobec powyższego opisu należy wskazać, że przepisy nie regulują, jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Zatem, jeżeli Wnioskodawca będzie w stanie udokumentować, że przedmiotowy lokal był wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy przed jego nabyciem (w związku z faktem iż budynek, w którym mieści się lokal został wybudowany w 1937 r.), to dla potrzeb amortyzacji dopuszczalnym jest ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej - maksymalnie 10%, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat - stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


Zatem stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.


Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.


Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów oraz interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach są one wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).


Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj