Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.70.2019.1.HD
z 29 marca 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2019 r. (data wpływu 22 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 22 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca posiada I grupę inwalidzką – choruje na raka odbytnicy, a po przerzucie na wątrobę – choruje neurologiczne.

Wnioskodawca nie ma rehabilitacji z NFZ. Chemia i dwie operacje tak wyniszczyły organizm, że Wnioskodawca dostał udar niedotlenny mózgu. Po konsultacji w I. zastosowano leczenie innym rodzajem chemii.

W 2017 r. żona Wnioskodawcy napisała pismo do NFZ z prośbą o refundację kosztów, ale otrzymała odpowiedź negatywną. Po odwołaniu do NFZ – też jej odmówiono. NFZ nie ma środków i nie ma umowy podpisanej z tą instytucją. Pismo o refundację do NFZ było na kwotę 25.538 zł.

Żona Wnioskodawcy nadal ponosi koszty jego leczenia. Sprzedała auto, ma trochę oszczędności, ale i te się skończą. Wyjazd do W. w dniu 25 lutego 2019 r. to koszt ok. 4.000 zł.

W piśmie z dnia 16 marca 2018 r. NFZ wyjaśnił żonie Wnioskodawcy, że nie ma możliwości prawnych do dokonania rozliczeń i przekazania środków finansowych na rzecz indywidualnych osób. Jedyne możliwe rozliczenia mogą nastąpić między Funduszem, a świadczeniodawcami na podstawie umów zawartych w wyniku przeprowadzonego postępowania konkursowego oraz kosztów udzielonych świadczeń realizowanych poza granicami kraju. Natomiast żaden przepis ustawy nie przyznaje osobom objętym jej działaniem prawa do żądania zwrotu środków poniesionych na opiekę poza systemem tej ustawy. Ponadto przejazd środkami transportu publicznego, tj. PKP nie jest świadczeniem opieki zdrowotnej możliwym do finansowania przez NFZ.


W świetle tak przedstawionego stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego przyjęto, iż intencją Wnioskodawcy było uzyskanie odpowiedzi na następujące pytanie:


Czy istnieje możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej poniesionych, nierefundowanych wydatków na leczenie onkologiczne (zwolnionych od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług), za hotel po chemioterapii – leczeniu onkologicznym, bilety za dojazd do W.?


Zdaniem Wnioskodawcy, osoba fizyczna mająca I grupę inwalidzką może odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej poniesione, nierefundowane przez NFZ, wydatki na leczenie na podstawie posiadanych dokumentów.

Wnioskodawca informuje, że za 2017 r. nie odliczono tej ulgi z powodu braku odpowiedzi NFZ. Jednakże po otrzymaniu interpretacji można dokonać korekty PIT-37 za 2017 r. oraz rozliczyć ww. wydatki w PIT-37 za 2018 r.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.


Na podstawie art. 26 ust. 7a ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:


  1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
  2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
  3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
  4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
  5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
  6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
  7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
  8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
  9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
  10. opłacenie tłumacza języka migowego;
  11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia;
  12. leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
  13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:


    1. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;


  14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
  15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:


    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.


Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie. (art. 26 ust. 7b ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.


Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:


  1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
  2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
  3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.


W myśl art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:


  1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:


    1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
    2. znaczny stopień niepełnosprawności;


  2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:


    1. całkowitą niezdolność do pracy albo
    2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.


Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. (art. 26 ust. 7g ww. ustawy).

Ponadto zgodnie z art. 26 ust. 13a ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada I grupę inwalidzką – choruje na raka odbytnicy, a po przerzucie na wątrobę – choruje neurologiczne. Wnioskodawca nie ma rehabilitacji z NFZ. Chemia i dwie operacje tak wyniszczyły organizm, że Wnioskodawca dostał udar niedotlenny mózgu. Po konsultacji w I. zastosowano leczenie innym rodzajem chemii. W 2017 r. żona Wnioskodawcy napisała pismo do NFZ z prośbą o refundację kosztów, ale otrzymała odpowiedź negatywną. Po odwołaniu do NFZ – też jej odmówiono. NFZ nie ma środków i nie ma umowy podpisanej z tą instytucją. Pismo o refundację do NFZ było na kwotę 25.538 zł. Żona Wnioskodawcy nadal ponosi koszty jego leczenia. Sprzedała auto, ma trochę oszczędności, ale i te się skończą. Wyjazd do W. w dniu 25 lutego 2019 r. to koszt ok. 4.000 zł. W piśmie z dnia 16 marca 2018 r. NFZ wyjaśnił żonie Wnioskodawcy, że nie ma możliwości prawnych do dokonania rozliczeń i przekazania środków finansowych na rzecz indywidualnych osób. Jedyne możliwe rozliczenia mogą nastąpić między Funduszem, a świadczeniodawcami na podstawie umów zawartych w wyniku przeprowadzonego postępowania konkursowego oraz kosztów udzielonych świadczeń realizowanych poza granicami kraju. Natomiast żaden przepis ustawy nie przyznaje osobom objętym jej działaniem prawa do żądania zwrotu środków poniesionych na opiekę poza systemem tej ustawy. Ponadto przejazd środkami transportu publicznego, tj. PKP nie jest świadczeniem opieki zdrowotnej możliwym do finansowania przez NFZ.

Rozważając zatem możliwość odliczenia od dochodów poniesionych wydatków na leczenie onkologiczne należy odnieść się do treści art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, że za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się m.in. odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Jednakże ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg” i „rehabilitacja”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje słownikowe.

Posiłkując się zatem definicją słownikową zawartą w internetowym Słowniku języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl) wskazać należy, że „rehabilitacja” – to przystosowanie do normalnego życia w społeczeństwie osób, które utraciły sprawność fizyczną lub psychiczną bądź mają wady wrodzone; „zabieg” – to działanie lekarskie lub kosmetyczne mające zaradzić czemuś; Natomiast „onkologia” – to nauka o nowotworach i metodach ich leczenia; „leczyć” – to przywracać komuś zdrowie za pomocą leków lub zabiegów; „chemioterapia” – to leczenie za pomocą preparatów chemicznych niszczących wybiórczo drobnoustroje chorobotwórcze lub hamujących rozwój komórek nowotworowych.

Mając na uwadze przytoczone ww. definicje stwierdzić zatem należy, że poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na leczenie onkologiczne nie można zakwalifikować do wydatków na zabiegi rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W zamkniętym katalogu zawierającym wydatki możliwe do odliczenia nie mieści się bowiem pojęcie leczenia onkologicznego, lecz jedynie zabieg rehabilitacyjny. Wobec tego zastosowanie – jak podaje Wnioskodawca – innego rodzaju chemii, a więc jednego ze sposobów leczenia chorób nowotworowych polegających na stosowaniu środków farmakologicznych w celu zniszczenia bądź zahamowania rozwoju komórek nowotworowych – nie można uznać za zabiegi rehabilitacyjne.

Niewątpliwie opisane we wniosku wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na leczenie onkologiczne miały na celu poprawę stanu jego zdrowia, jednak leczenie onkologiczne nie jest zabiegiem rehabilitacyjnym w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć również należy, że odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne, jako podlegająca odliczeniu od dochodu, została wymieniona w punkcie, który przewiduje odliczenie odpłatności za pobyt w różnego rodzaju ośrodkach zajmujących się rehabilitacją leczniczą (pobyt w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych). Oznacza to, że reguluje on kompleksowo odliczenia od dochodu wydatków poniesionych za pobyt i rehabilitację, tj. przystosowywanie do normalnego życia w społeczeństwie osób, które doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stały się wskutek tego niepełnosprawnymi. Gdyby ustawodawca chciał umożliwić odliczanie od dochodu wszelkich wydatków ponoszonych przez osoby niepełnosprawne (w tym wydatki na leczenie), a nie tylko na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych – to wymieniłby tego rodzaju wydatki odrębnie w oddzielnym punkcie ust. 7a jako osobną kategorię wydatków.

Z wniosku nie wynika, że Wnioskodawca poniósł wydatki za pobyt: na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, w zakładzie rehabilitacji leczniczej lub zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych. Powyższe uniemożliwia więc odliczenie od dochodu – w ramach ulgi rehabilitacyjnej – wydatków za odpłatny przejazd środkami transportu publicznego związanych z pobytem w tego rodzaju zakładach – na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto wydatek za hotel, jaki Wnioskodawca poniósł po chemioterapii – leczeniu onkologicznym, nie został wymieniony w katalogu zawartym w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stąd też nie stanowi wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne w rozumieniu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie może być odliczony od dochodu w rocznym zeznaniu podatkowym.

Odpowiadając zatem wprost na wątpliwości Wnioskodawcy stwierdzić należy, że poniesione wydatki na leczenie onkologiczne, za hotel po chemioterapii – leczeniu onkologicznym oraz bilety za dojazd do W. nie uprawniają do zastosowania odliczenia w zeznaniach podatkowych w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.


Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.


Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj