Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.5.2019.1.RM
z 1 kwietnia 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2018 r. (data wpływu 2 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie danych zamieszczanych na fakturach - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie danych zamieszczanych na fakturach.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. (dalej: Spółka) w ramach prowadzonej działalności świadczy usługi na rzecz zagranicznych przedsiębiorców, tj. nieposiadających w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności.

Kontrahenci wskazują jako miejsce siedziby lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, terytorium innego kraju Unii Europejskiej. Zgodnie zatem z art. 28b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako „ustawa o VAT”), miejscem świadczenia tych usług jest terytorium wskazanego przez kontrahenta państwa członkowskiego UE, inne niż terytorium Polski.

W niektórych przypadkach, kontrahenci nabywający świadczone przez Spółkę usługi, to podmioty, które są podatnikami podatku od wartości dodanej, lub podmiotami zidentyfikowanymi na potrzeby tego podatku w innym niż Polska kraju członkowskim UE, jednak nie są zarejestrowani na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. Nie posiadają numeru VAT-UE.

W związku z powyższym, powstały wątpliwości dotyczące prawidłowego dokumentowania transakcji, w zakresie wykazywania na fakturach wystawianych na rzecz takich kontrahentów, numeru za pomocą którego nabywca usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on usługi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy Spółka świadczy usługi na rzecz kontrahenta zagranicznego, który jest zidentyfikowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w innym niż Polska kraju członkowskim UE, który jednak nie posiada VAT-UE, może nie wykazywać na wystawianych fakturach, numeru za pomocą którego kontrahent ten jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w kraju swojej siedziby?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy świadczy usługi na rzecz kontrahenta zagranicznego, który jest zidentyfikowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w innym niż Polska kraju członkowskim UE, który jednak nie posiada nr VAT-UE, może nie wykazywać na wystawianych fakturach, numeru za pomocą którego kontrahent jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w kraju swojej siedziby.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosownie do treści art. 106e ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, faktura powinna zawierać numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b.

Zgodnie z tym zastrzeżeniem, w przypadkach dokonywania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i świadczenia usług, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, należy podać numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.

Faktura jest dokumentem sformalizowanym, który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Jednocześnie należy zauważyć, że faktura jest dokumentem, który przede wszystkim powinien odzwierciedlać prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Przy ocenie zdarzenia gospodarczego nie można pominąć okoliczności towarzyszących transakcji, wskazujących na rzeczywisty charakter podmiotu dokonującego zakupu. Zatem prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Za prawidłową nie można więc uznać faktury, gdy sprzecznie z jej treścią wykazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami.

Natomiast elementy formalne faktury VAT wymagane zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Należy wskazać, iż brak rejestracji VAT- UE kontrahenta zagranicznego z UE, nie zmienia faktu, iż obowiązek, a więc i odpowiedzialność za rozliczenie podatku, leży wyłącznie po stronie tego podmiotu. Wystarczającym kryterium do uznania, że miejsce świadczenia powstaje w kraju siedziby nabywcy jest sam fakt, że kontrahent prowadzi na terytorium UE działalność gospodarczą lub działa w charakterze podatnika, i wynika to z innych dokumentów lub informacji dotyczących kontrahenta.

Takie podejście zostało potwierdzone w otrzymanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/443-1140/14-4/JF). Natomiast brak numeru VAT- UE kontrahenta, może powodować utrudnienia przy składaniu Informacji Podsumowującej. W takim przypadku, zdaniem Wnioskodawcy, należy wykazać w IP transakcję bez uzupełniania numeru NIP nabywcy oraz załączyć pismo, w którym wyjaśnione zostaną przyczyny jego braku.

Takie stanowisko również znajduje potwierdzenie w uzyskanej przez Wnioskodawcę indywidualnej interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/4512-116/ISK). Zgodnie z tą interpretacją, Spółka jest zobowiązana do wykazywania usług świadczonych na rzecz kontrahentów unijnych w informacjach podsumowujących. Organ podatkowy wskazał, że w przypadku świadczenia usług na rzecz podmiotów nieposiadających ważnego nr VAT-UE, Spółka w Informacji Podsumowującej powinna wskazać informacje o dokonanych transakcjach, pozostawiając puste pola: „kod kraju” i „nr VAT UE” (aktualnie pole „nr identyfikacyjny VAT kontrahenta”), z tym, że w takiej sytuacji do Informacji Podsumowującej powinno być dołączone pismo wyjaśniające przyczyny braku powyższych danych kontrahenta.

Zważając na powyższe, zdaniem Spółki, w przypadku, gdy usługi są świadczone na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej w innym niż Polska kraju członkowskim, który nie posiada numeru VAT-UE, Spółka nie jest zobowiązana do umieszczania na fakturze dokumentującej wykonanie usług, numeru za pomocą którego, kontrahent jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w kraju swojej siedziby/stałego miejsca prowadzenia działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

  1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  2. eksport towarów;
  3. import towarów na terytorium kraju;
  4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Jednocześnie zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek nakładany na terytorium państwa członkowskiego z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

W myśl art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania rozdziału 3 w zakresie określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług:

  1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
    1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
    2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
  2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.


Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 ustawy).

Z powołanych przepisów wynika, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej - wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jak stanowi art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106a ust. 2 lit. a) ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

(…)

3) imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;

(…)

5) numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;

(…)

10) kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;

11) wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

12) stawkę podatku;

13) sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;

14) kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

(…)

a ponadto w pkt 18) wskazano, że w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – faktura powinna zawierać wyrazy „odwrotne obciążenie”.


Jednocześnie w myśl art. 106e ust. 1 pkt 24 lit b) ustawy, w przypadkach, o których mowa w art. 97 ust. 10 pkt 2 i 3 faktura powinna zawierać numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.


Z kolei, zgodnie z art. 106e ust. 5 ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a, faktura może nie zawierać danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.


Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz przedsiębiorców, którzy posiadają siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium innego kraju członkowskiego Unii Europejskiej. Kontrahenci nie posiadają siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Miejscem świadczenia usług - stosownie do art. 28b ustawy - jest terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE. Zdarza się, że kontrahenci są podatnikami podatku od wartości dodanej, lub podmiotami zidentyfikowanymi na potrzeby tego podatku w innym niż Polska kraju członkowskim UE, jednak nie są zarejestrowani na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych - nie posiadają numeru VAT-UE.

Wnioskodawca wyraził wątpliwość czy dokumentując świadczenie usług na rzecz kontrahenta zidentyfikowanego jako podatnik podatku od wartości dodanej w innym niż Polska kraju członkowskim UE, który nie posiada numeru VAT-UE, może na wystawianych fakturach nie wykazywać numeru, za pomocą którego kontrahent jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w kraju swojej siedziby.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że w analizowanym przypadku okoliczność, że usługi realizowane przez Wnioskodawcę nie podlegają opodatkowaniu w Polsce nie oznacza, że pozostają one całkowicie poza zakresem przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia. Przepisy regulujące podatek od towarów i usług nakładają na Wnioskodawcę obowiązek udokumentowania fakturą wykonanie realizowanych na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem usług, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy. W analizowanym przypadku Wnioskodawca winien wystawić fakturę, która nie będzie zawierała stawki i kwoty podatku oraz sumy wartości sprzedaży netto i która będzie opatrzona adnotacją „odwrotne obciążenie”. Jednocześnie na wystawionej fakturze Wnioskodawca powinien wskazać numer kontrahenta, za pomocą którego podmiot ten jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w swoim państwie, zawierający dwuliterowy kod stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.

Wnioskodawca wskazał, że w niektórych przypadkach kontrahenci, którzy są podatnikami podatku od wartości dodanej, lub podmiotami zidentyfikowanymi na potrzeby tego podatku w innym niż Polska kraju członkowskim UE nie są jednak zarejestrowani na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nie posiadają numeru VAT-UE.

Jak słusznie wskazał Wnioskodawca, faktura jest dokumentem o charakterze sformalizowanym i co do zasady musi być wystawiona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Faktura służy do udokumentowania rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych zarówno pod względem przedmiotowym transakcji, jak i uczestniczących w nich podmiotów. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Nie można więc uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało, zaistniało w innych rozmiarach lub też pomiędzy innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne określone w art. 106 ust. 1 ustawy mają znaczenie dowodowe.

Wnioskodawca uważa jednak, że w przypadku, gdy usługi są świadczone na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej, lub podmiotu zidentyfikowanego na potrzeby tego podatku w innym niż Polska kraju członkowskim UE jednak nieposiadającego numeru VAT-UE, nie ma obowiązku umieszczać na fakturze dokumentującej wykonanie usług numeru, za pomocą którego, kontrahent jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w kraju swojej siedziby.

Z niniejszym twierdzeniem nie można jednak się zgodzić. Skoro bowiem kontrahent zagraniczny nie posiada numeru VAT-UE ale jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w kraju swojej siedziby, oprócz innych wskazanych w art. 106 ust. 1 ustawy danych nabywcy usług (m.in. nazwa, adres), na wystawianych fakturach Wnioskodawca winien wykazać numer za pomocą którego, kontrahent jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w kraju swojej siedziby tylko bez dwuliterowego kodu stosowanego na potrzeby podatku od wartości dodanej właściwego dla danego państwa członkowskiego.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należy uznać je za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018, poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj