Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.16.2019.2.NL
z 23 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 08 stycznia 2019 r. (data wpływu 09 stycznia 2019 r.), uzupełnionym 26 marca 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo dokonać korekty przychodów, o której mowa w art. 12 ust. 3j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z brakiem akceptacji faktury VAT sprzedaży przez kontrahenta oraz brakiem możliwości zawarcia ugody – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 stycznia 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo dokonać korekty przychodów, o której mowa w art. 12 ust. 3j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z brakiem akceptacji faktury VAT sprzedaży przez kontrahenta oraz brakiem możliwości zawarcia ugody.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 12 marca 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.16.2019.1.NL wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 26 marca 2019 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką akcyjną, w ramach swojej działalności produkuje urządzenia rozdzielcze S. spełniające najwyższe wymagania techniczne i wytrzymałościowe, które montowane są na platformach wiertniczych i statkach.

Jakość i parametry techniczne urządzeń potwierdzane są certyfikatami morskimi D.

Wnioskodawca realizuje również usługi instalacji elektrycznych silno-prądowych i słabo-prądowych w budynkach użyteczności publicznej, centrach logistycznych, handlowych i przemysłowych.

Wnioskodawca oferuje systemy monitorowania, sterowania oraz elektronicznych systemów zabezpieczających w celu zarządzania obiektami.

Od 1992 r. Wnioskodawca specjalizuje się w budownictwie hydrotechnicznym, w tym: budowie zapór, zbiorników wodnych, wałów, regulacji i umocnień rzek oraz innych obiektów inżynierii wodnej.

Wykonuje również roboty w zakresie budownictwa ogólnego, głównie przemysłowego w zakresie robót żelbetowych, ziemnych, wyburzeniowych i innych specjalistycznych robót budowlanych, a także w zakresie budownictwa drogowego i mostowego.

Oferuje dostawę i montaż kompletnych systemów rozdziału energii, sterowania i automatyki przemysłowej dla remontowanych, modernizowanych i nowo powstających obiektów różnych branż przemysłowych.

Wnioskodawca był wykonawcą robót budowalnych na zadaniu pn.: „…” etap II, gdzie inwestorem był Ś. w K. Pomiędzy podmiotami została zawarta umowa.

W obecnej chwili na mocy zmian w Prawie wodnym Ś. został przejęty przez Państwowe Gospodarstwo Wodne.

W dniu 20 października 2014 r. Wnioskodawca wystawił fakturę, którą ujął i opodatkował w miesiącu wystawienia faktury w podatku od towarów i usług oraz w podatku dochodowym od osób prawnych. Ś. pismem z dnia 07 listopada 2014 r. odrzucił i odesłał ww. fakturę uzasadniając, że faktura niniejsza wykracza poza zakres finansowy zawartej umowy.

Spółka wielokrotnie przesyła do Ś. faktury z wyjaśnieniami jednakże, Inwestor nie zgadzał się z uznaniem zasadności poczynionych prac budowalnych i każdorazowo odsyłał fakturę do Wnioskodawcy.

W dniu 05 września 2017 r. Wnioskodawca wystąpił do Sądu Rejonowego w K. z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej wobec Ś. Posiedzenie ugodowe odbyło się 22 listopada 2017 r., ale do zawarcia ugody nie doszło. W związku ze zmianą ustawy Prawo Wodne i likwidacją Zarządów Melioracji i Urządzeń Wodnych na posiedzeniu pojednawczym Ś. stwierdził, że podmiotem, który powinien decydować o ugodzie jest obecnie Skarb Państwa – Marszałek Województwa (…). Wnioskodawca wystąpił z daleko idącej ostrożności ponownie do Sądu Rejonowego w K. z wnioskiem o ponowne zawezwanie do próby ugodowej w stosunku do Ś. w likwidacji w dniu 01 grudnia 2017 r. uwzględniając stanowisko drugiej strony przedstawione na rozprawie. Posiedzenie pojednawcze zostało wyznaczone na 09 maja 2018 r. Na posiedzenie ugodowe stawił się radca prawny reprezentujący Państwowe Gospodarstwo (…) w G. i oświadczył, że Ś. przekazał jego Mocodawcy dokumenty sprawy toczącej się przed tut. Sądem, ale pomimo tego nie ma legitymacji biernej w toczącym się postępowaniu (tzn. nie powinien być stroną pozwaną), bowiem zgodnie z ustawą Prawo Wodne może co najwyżej przystąpić do już toczących się postępowań, a tym samym nie jest uprawniony do zawarcia ugody. W związku z powyższym postępowanie zostało zakończone bez zawarcia ugody.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 21 marca 2019 r., Wnioskodawca wskazał, że wystawiona faktura z dnia 20 października 2014 r. odzwierciedla rzeczywiste zdarzenie gospodarcze tj. roboty dodatkowe, które zostały wykonane przez Wnioskodawcę na rzecz Zamawiającego (Inwestora), które musiały być wykonane dla prawidłowego wykonania umowy i wychodzą one poza zakres prac wskazanych w umowie.

Czynności związane z przedmiotową fakturą zostały faktycznie wykonane przez Wnioskodawcę zgodnie z Protokołami konieczności wykonania robót dodatkowych, które zostały przygotowane i podpisane przez strony tj. Wnioskodawcę a ze strony Inwestora przez Projektanta i Inspektora Nadzoru oraz Kierownika budowy ze strony Wnioskodawcy.

Wnioskodawca ustalił z przedstawicielami Inwestora tj. Projektantem, Inspektorem Nadzoru zakres robót w Protokołach konieczności, szacunkowe wynagrodzenia za ich wykonanie oraz termin ich wykonania, a po wykonaniu Wnioskodawca przedstawił Inwestorowi kosztorys powykonawczy za roboty dodatkowe na kwotę wysokości 1.339.935,31 zł netto w oparciu o który została wystawiona przedmiotowa faktura VAT.

Inwestor nie dokonał płatności zaliczki w związku z realizacją przedmiotowej transakcji.

Pod sformułowaniem wskazanym we wniosku ORD-IN „faktura niniejsza wykracza poza zakres finansowy umowy” Spółka pragnie wyjaśnić, że faktura niniejsza dotyczy dodatkowych prac budowlanych nie wskazanych w umowie, gdyż nie zostały przewidziane na etapie ofertowania.

Roboty dodatkowe nie były przewidziane w umowie głównej, ale zostały zaakceptowane Protokołami konieczności przez Projektanta i Inspektora Nadzoru. Zamawiający mógł udzielić zamówienia z wolnej ręki na podstawie art. 67 ust. 1 pkt 5 Prawo Zamówień Publicznych na roboty nie objęte zamówieniem podstawowym, a których wykonanie było niezbędne do wykonania zamówienia podstawowego, ale nie podjął działań zmierzających do jego udzielenia. Roboty dodatkowe były konieczne do wykonania umowy i pomimo braku aneksu do umowy podstawa do domagania się zapłaty za nie wynika również z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia Zamawiającego. Ponadto Wnioskodawca zawarł z Inwestorem ugodę przed Sądem Okręgowym w K. na kwotę w wysokości 310.000 zł z tyt. robót dodatkowych w analogicznej sytuacji podczas wykonywania przedmiotowej umowy i Zamawiający zapłacił mu za te roboty. Dlatego Wnioskodawca był przekonany, że Zamawiający zapłaci za kolejne roboty dodatkowe ponieważ były one konieczne do wykonania umowy głównej. Jednak Zamawiający odmówił dokonania zapłaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo dokonać korekty przychodów, o której mowa w art. 12 ust. 3j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z brakiem akceptacji faktury VAT sprzedaży przez kontrahenta oraz brakiem możliwości zawarcia ugody?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 3j ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą pomyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

W ocenie Wnioskodawcy, nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadziła zatem zasadę, że przychód należy korygować na bieżąco, o ile nie wynika on z błędu rachunkowego lub innej oczywistej omyłki, tj. w okresie w którym otrzymano dokument korygujący przychód.

Z powyższego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wystawił fakturę, którą ujął i opodatkował w miesiącu wystawienia faktury w podatku dochodowym od osób prawnych.

Ś. pismem z dnia 07 listopada 2014 r. odrzucił i odesłał ww. fakturę uzasadniając, że faktura niniejsza wykracza poza zakres finansowy umowy.

Spółka wielokrotnie przesyła do Ś. faktury z wyjaśnieniami jednakże, Inwestor nie zgadzał się z uznaniem zasadności poczynionych prac budowalnych i każdorazowo odsyłał fakturę do Wnioskodawcy.

W dniu 05 września 2017 r. Wnioskodawca wystąpił do Sądu Rejonowego w K. z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej wobec Ś. w celu zawarcia ugody. Posiedzenie ugodowe odbyło się w dniu 22 listopada 2017 r. ale do zawarcia ugody nie doszło. W związku ze zmianą ustawy Prawo Wodne i likwidacją Zarządów Melioracji i Urządzeń Wodnych na posiedzeniu pojednawczym Ś. stwierdził, że podmiotem, który powinien decydować o ugodzie jest obecnie Skarb Państwa – Marszałek Województwa (…). Wnioskodawca wystąpił z daleko idącej ostrożności ponownie do Sądu Rejonowego w K. z wnioskiem o ponowne zawezwanie do próby ugodowej w stosunku do Ś. w dniu 01 grudnia 2017 r. uwzględniając stanowisko drugiej strony przedstawione na rozprawie. Posiedzenie pojednawcze zostało wyznaczone na 09 maja 2018 r. Na posiedzenie ugodowe stawił się radca prawny reprezentujący Państwowe Gospodarstwo (…) w G. i oświadczył, że Ś. przekazał jego mocodawcy dokumenty sprawy toczącej się przed tut. Sądem, ale pomimo tego nie ma legitymacji biernej w toczącym się postępowaniu (tzn. nie powinien być stroną pozwaną), bowiem zgodnie z ustawą Prawo Wodne może co najwyżej przystąpić do już toczących się postępowań, a tym samym nie jest uprawniony do zawarcia ugody. W związku z powyższym postępowanie zostało zakończone bez zawarcia ugody.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka uprawniona jest do dokonania korekty przychodu podatkowego. Korekta powinna być dokonana na bieżąco tj. w okresie rozliczeniowym, w którym mimo usilnych starań nie zawarto ugody.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje Wnioskodawcy uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Przepis powyższy wskazuje również, iż przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane. Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie pojęcia „kwota należna” – znaczenie tego pojęcia w zasadzie determinuje rozumienie przychodu z działalności gospodarczej. W przepisach podatkowych brak jest definicji pojęcia „kwota należna”. Konieczne jest zatem odwołanie się w tym zakresie do wykładni językowej. W myśl słownika języka polskiego – „należny” to „przysługujący, należący się komuś”. Z kolei czasownik „należeć się” oznacza tyle, co „przysługiwać komuś, stanowić dług, powinność, zapłatę”. „Kwoty należne” są to te przychody, które wynikają ze źródła przychodów, jakie stanowi działalność gospodarcza i które w następstwie prowadzenia tej działalności stają się wymagalną wierzytelnością, choćby faktycznie środków z tego tytułu jeszcze nie uzyskano.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż aby w ogóle możliwym było uznanie należności za przychód z prowadzonej działalności gospodarczej przychód ten musi stanowić przychód należny w tej działalności. Przy czym, termin „kwota należna”, o której mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest tożsamy z pojęciem „wymagalne świadczenie” (wierzytelność). Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych precyzyjnie określają moment powstania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.

Podstawowa zasada określania daty powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej została uregulowana przez ustawodawcę w treści art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na mocy tego przepisu, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c–3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

• wystawienia faktury albo
• uregulowania należności.
  
  

Przytoczony przepis w odniesieniu do podmiotów uzyskujących przychody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej ustanawia generalną zasadę określającą moment powstania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Wyjątek od tak skonstruowanej zasady wprowadzają zapisy art. 12 ust. 3c-3g ustawy.

Zgodnie z art. 12 ust. 3c ww. ustawy, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Z kolei w myśl art. 12 ust. 3e ww. ustawy, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika generalna zasada, iż przychód podatkowy dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, w przypadku świadczenia usług powstaje w dniu wykonania usługi. Wyjątek od tej zasady stanowi:

• wystawienie faktury w terminie wcześniejszym niż faktyczne wykonanie usługi – datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień wystawienia faktury,
• uregulowanie należności przed wykonaniem usługi – datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień otrzymania należności.
  
  

W świetle art. 12 ust. 3a ww. ustawy, o powstaniu przychodu podatkowego decyduje zaistnienie najwcześniejszego momentu w nim wyznaczonego, a więc dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi. Jeżeli jednak podatnik przed tym dniem wystawił fakturę lub otrzymał należność to przychód powstaje w tym dniu.

Kwestię dotyczącą korekty przychodu reguluje art. 12 ust. 3j ww. ustawy, zgodnie z którym, jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo dokonać korekty przychodów, o której mowa w art. 12 ust. 3j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z brakiem akceptacji faktury VAT sprzedaży przez kontrahenta oraz brakiem możliwości zawarcia ugody.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis sprawy nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że w omawianych okolicznościach będzie on uprawniony do dokonania korekty przychodu, o której mowa w art. 12 ust. 3j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem jak wskazano we wniosku:

• wystawiona faktura z dnia 20 października 2014 r. odzwierciedla rzeczywiste zdarzenie gospodarcze tj. roboty dodatkowe, które zostały wykonane przez Wnioskodawcę na rzecz Zamawiającego (Inwestora), które musiały być wykonane dla prawidłowego wykonania umowy i wychodzą one poza zakres prac wskazanych w umowie;
• czynności związane z przedmiotową fakturą zostały faktycznie wykonane przez Wnioskodawcę zgodnie z Protokołami konieczności wykonania robót dodatkowych, które zostały przygotowane i podpisane przez strony tj. Wnioskodawcę a ze strony Inwestora przez Projektanta i Inspektora Nadzoru oraz Kierownika budowy ze strony Wnioskodawcy;
• Wnioskodawca ustalił z przedstawicielami Inwestora tj. Projektantem, Inspektorem Nadzoru zakres robót w Protokołach konieczności, szacunkowe wynagrodzenia za ich wykonanie oraz termin ich wykonania, a po wykonaniu Wnioskodawca przedstawił Inwestorowi kosztorys powykonawczy za roboty dodatkowe na kwotę wysokości 1.339.935,31 zł netto w oparciu o który została wystawiona przedmiotowa faktura VAT.
  
  

Skoro zatem wystawiona przez Wnioskodawcę faktura z 20 października 2014 r. dokumentowała czynności faktycznie wykonane zgodnie z podpisanymi przez obie Strony Protokołami (a więc dokumentującej zawarcie transakcji) to pomimo późniejszego braku akceptacji faktury VAT sprzedaży przez kontrahenta oraz braku możliwości zawarcia ugody powstał przychód należny dla Wnioskodawcy. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie uzależnia możliwości uznania określonego przysporzenia za przychód należny, od jego zapłaty. Przychód należny powstaje bowiem w momencie zaistnienia najwcześniejszego ze zdarzeń określonych w art. 12 ust. 3a ww. ustawy, a więc w przypadku będącym przedmiotem wniosku w dacie wystawienia przez Wnioskodawcę faktury dokumentującej zawarcie transakcji (bowiem jak wynika z wniosku do zawarcia takiej transakcji doszło poprzez podpisanie przez obie strony Protokołów), zatem faktura ta nie dokumentowała błędnie zaistniałego w sprawie stanu faktycznego, lecz jako zgodna z nim, została zaewidencjonowana w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i podatek z ww. tytułu został zapłacony. Zauważyć należy, że brak akceptacji faktury VAT przez kontrahenta oraz brak możliwości zawarcia ugody nie są wystarczającymi przesłankami do uznania, że przychód za wykonane przez Wnioskodawcę usługi nie był przychodem należnym, a zatem że Wnioskodawcy przysługuje prawo do jego skorygowania. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie uprawniony do dokonania korekty przychodu, który był mu należny.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.