Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.84.2019.1.DP
z 24 kwietnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 lutego 2019 r. (data wpływu 1 marca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w przypadku transakcji dokonywanych z rachunku płatniczego Wnioskodawcy, ale nie bezpośrednio na rachunek bankowy drugiej strony transakcji

• za pomocą przekazu, o którym mowa w art. 921¹ Kodeksu Cywilnego – jest prawidłowe;
• w pozostałym zakresie – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w przypadku transakcji dokonywanych z rachunku płatniczego Wnioskodawcy, ale nie bezpośrednio na rachunek bankowy drugiej strony transakcji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowy z innymi przedsiębiorcami, prowadzącymi indywidualną działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (dalej: „CEIDG”), którzy świadczą na rzecz Wnioskodawcy określone usługi jako podwykonawcy, w szczególności polegające na prowadzeniu pojazdów autobusowych. Pojedyncze płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na podstawie zawieranych umów nie przekraczają kwoty 15 tys. zł, o której mowa w art. 19 pkt 2) ustawy Prawo przedsiębiorców, jednak suma płatności dokonywanych za poszczególne okresy rozliczeniowe na podstawie jednej umowy może przekroczyć 15 tys. zł.

Przedsiębiorcy, którzy świadczą usługi na rzecz Wnioskodawcy, wystawiając fakturę mogą wnioskować, żeby płatność dokonana została w inny sposób niż przelewem na ich rachunek bankowy, np.

• przekazem pocztowym lub za pomocą podobnej usługi,
• przelewem na rachunek bankowy innej osoby na zasadzie przekazu, o którym mowa w art. 921¹ Kodeksu cywilnego
• poprzez bezpośrednią realizację wypłaty przez kontrahenta z rachunku bankowego Wnioskodawcy w kasie banku na podstawie odpowiedniego upoważnienia udzielonego przez Wnioskodawcę.
  
  

Spółka Akcyjna świadczy usługę „przekaz pocztowy” oraz „ekspres pieniężny” w sposób umożliwiający nadanie środków za pośrednictwem strony internetowej, przelewem z rachunku bankowego nadawcy.

Przekaz pocztowy, zgodnie z regulaminem usługi, to polecenie doręczenia adresatowi określonej kwoty pieniężnej przez Spółkę Akcyjną, która może zostać zlecona do realizacji m.in. poprzez stronę internetową.

Ekspres Pieniężny zgodnie z regulaminem usługi to usługa płatnicza realizowana w oparciu o Ustawę o usługach płatniczych, która polega na wypłacie określonej kwoty pieniężnej gotówką, na podstawie przekazanych danych w komunikacie elektronicznym do placówki oddawczej - przy wykorzystaniu sieci teleinformatycznych lub innych środków łączności, wypłacanej w placówce oddawczej lub pod wskazanym przez nadawcę adresem, w gwarantowanych terminach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszt usług świadczonych na jego rzecz przez podwykonawców prowadzących działalność gospodarczą, w przypadku, gdy płatność wynagrodzenia na podstawie wystawionej faktury zostanie dokonana za pośrednictwem rachunku bankowego Wnioskodawcy, ale nie bezpośrednio na rachunek bankowy podwykonawcy, tj. przekazem pocztowym (lub za pomocą usługi świadczonej na podobnych zasadach (np. Ekspres Pieniężny), przelewem na rachunek bankowy innego podmiotu (na zasadzie przekazu) lub przez bezpośrednią realizację wypłaty przez podwykonawcę z rachunku bankowego Wnioskodawcy w kasie banku na podstawie odpowiedniego upoważnienia udzielonego przez Wnioskodawcę? Pytanie dotyczy wyłącznie sytuacji, w której środki pieniężne faktycznie przekazywane są z rachunku bankowego Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców należy interpretować w ten sposób, że przedsiębiorca który dokonuje płatności w przypadku transakcji, o których mowa w art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców, nie może zaliczyć ponoszonego kosztu do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku gdy nie dokonuje płatności za pośrednictwem własnego rachunku bankowego. Bez znaczenia jest natomiast, czy płatność następuje bezpośrednio na rachunek bankowy drugiej strony transakcji.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy będzie on mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu koszt w przypadku transakcji, o których mowa w art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców, jeżeli zapłata należności nastąpi z rachunku bankowego Wnioskodawcy, ale nie bezpośrednio na rachunek bankowy drugiej strony transakcji, tylko na rachunek bankowy innego podmiotu wskazanego przez drugą stronę albo za pośrednictwem przekazu pocztowego lub przez bezpośrednią realizację wypłaty przez podwykonawcę z rachunku bankowego Wnioskodawcy w kasie banku na podstawie odpowiedniego upoważnienia udzielonego przez Wnioskodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 15d ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „updop”). Nie podlega ocenie Organu ustalenie, czy wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę ma racjonalne i gospodarcze uzasadnienie oraz czy został poniesiony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i nie podlega wyłączeniu z art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 updop, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Z zgodnie z art. 15d ust. 1 updop, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz.U. poz. 646) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W art. 15d ust. 2 updop wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

-w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W myśl art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo Przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Zestawienie ww. przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu do kosztów uzyskania przychodów w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego.

Zatem przepisy nie wyłączają z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15.000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość/kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł.

Podkreślić należy, że pojęcie jednorazowej transakcji nie jest równoznaczne z terminem pojedynczej płatności. Wskazać bowiem należy, że regulacje ustawy Prawo przedsiębiorców wyraźnie odnoszą się do transakcji – bez względu na liczbę płatności w ramach tej transakcji.

W celu ustalenia znaczenia terminu „jednorazowa wartość transakcji”, z uwagi na fakt, że adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby zdefiniować pojęcie transakcji.

W przepisach prawa podatkowego pojęcie to nie zostało zdefiniowane, dlatego należy sięgnąć do znaczenia słownikowego.

Według słownika języka polskiego transakcja to „operacja handlowa dotycząca kupna lub sprzedaży towarów lub usług” lub „umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów lub usług; jak również zawarcie takiej umowy”.

Definicja terminu transakcja zawarta jest w ustawie z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. 2019 r., poz. 118).

Zgodnie z art. 4 pkt 1 ww. ustawy, transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (czyli m.in. przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Przez transakcję należy zatem rozumieć umowę cywilnoprawną zawieraną w związku z wykonywaną przez strony działalnością gospodarczą. Transakcja posiada następujące cechy:

• występują w niej co najmniej dwie strony,
• jest to czynność prawna (wywołująca jakiś skutek określony w prawie – np. przeniesienie własności rzeczy),
• ma związek z wykonywaną działalnością gospodarczą (zakup jest dokonywany na potrzeby działalności/sprzedaż jest dokonywana w związku z działalnością gospodarczą),
• może polegać na dokonaniu jednej lub więcej płatności,
• umowa może być zawarta w dowolnej formie (zgodnej z przepisami), w tym ustnie.
  
  

Bazując na tych regulacjach, pojęcie „transakcja” należy odkodować jako umowę, której przedmiotem jest odpłatne świadczenie usług/dostaw towarów i umowa ta jest zawierana między przedsiębiorcami w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Przez transakcję należy zatem rozumieć taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której stale dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Przedmiotem transakcji (umowy) może być w szczególności nabycie towaru lub usługi.

Natomiast przez „wartość transakcji” należy rozumieć wartość transakcji określoną w umowie. Dlatego też pod pojęciem „jednorazowa wartość transakcji” należy rozumieć ogólną wartość należności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami.

Skoro zatem w art. 15d ust. 1 updop jest mowa o transakcji, to należy przez to rozumieć całość umownej operacji, która winna być realizowana przy pomocy rachunku płatniczego, a nie tylko jej części.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zawiera umowy z innymi przedsiębiorcami, którzy świadczą na rzecz Wnioskodawcy usługi w szczególności polegające na prowadzeniu pojazdów autobusowych. Pojedyncze płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na podstawie zawieranych umów nie przekraczają kwoty 15 tys. zł, jednak suma płatności dokonywanych za poszczególne okresy rozliczeniowe na podstawie jednej umowy może przekroczyć 15 tys. zł. Jak wskazał we wniosku Wnioskodawca, przedsiębiorcy, którzy świadczą usługi na rzecz Wnioskodawcy, wystawiając fakturę mogą wnioskować, żeby płatność dokonana została w inny sposób niż przelewem na ich rachunek bankowy, np.

• przekazem pocztowym lub za pomocą podobnej usługi,
• przelewem na rachunek bankowy innej osoby na zasadzie przekazu w rozumieniu art. 921¹ Kodeksu Cywilnego,
• poprzez bezpośrednią realizację wypłaty przez kontrahenta z rachunku bankowego Wnioskodawcy w kasie banku na podstawie odpowiedniego upoważnienia udzielonego przez Wnioskodawcę.
  
  

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione koszty wynagrodzenia na podstawie wystawionej faktury gdy zostanie ona dokonana za pośrednictwem rachunku bankowego Wnioskodawcy, ale nie bezpośrednio na rachunek bankowy podwykonawcy w sposób wcześniej wskazany.

Jedną z form wygaśnięcia zobowiązania Wnioskodawcy wobec kontrahenta jest instytucja przekazu w rozumieniu art. 921¹ Kodeksu Cywilnego (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.), zgodnie z którym, kto przekazuje drugiemu (odbiorcy przekazu) świadczenie osoby trzeciej (przekazanego), upoważnia tym samym odbiorcę przekazu do przyjęcia, a przekazanego do spełnienia świadczenia na rachunek przekazującego.

Jak wynika z treści art. 15d updop w związku z art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców, przepisy te zastrzegają, że jeżeli podatnik chce zaliczyć poniesione koszty do kosztów uzyskania przychodów to płatność transakcji musi zostać dokonana z pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy. Funkcja przekazu w ww. kodeksowym rozumieniu polega zasadniczo na ułatwieniu spełniania świadczeń wynikających ze stosunków zobowiązaniowych i uproszczeniu obrotu, co oznacza że jest to również inna niż gotówkowa forma zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązania. Powyższe oznacza więc, że instytucja przekazu jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania określonego świadczenia.

Inaczej jest natomiast w pozostałych przypadkach, o jakich mowa we wniosku. Zgodnie z uzasadnieniem projektu ustawy z 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r., poz. 780), projektowana regulacja zmierza do powiązania obowiązku dokonywania przez przedsiębiorców płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego z faktem, iż działalnie niezgodne z przepisem (obecnie art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców) może wywołać negatywne skutki nie tylko dla pewności obrotu gospodarczego, ale również dla realizacji szerokiego spektrum obowiązków podatkowych, w tym niewykazania przez przedsiębiorców rzeczywiście osiąganych dochodów z prowadzonej działalności dla celów ich opodatkowania.

A zatem, celem art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców jest zapewnienie transparentności rozliczeń między przedsiębiorcami poprzez obowiązek ich realizacji w całości za pośrednictwem nadzorowanych przez państwo instytucji finansowych, które realizują obowiązki związane z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy oraz oszustwom skarbowym.

Mając powyższe na względzie, należy ponownie odnieść się do terminu „transakcja” gdzie, jak już wcześniej wspomniano, jedną z jej cech jest to, że występują w niej co najmniej dwie strony (kupujący-sprzedający, usługobiorca-usługodawca). A więc, cała transakcja – zarówno wpłata jak i wypłata – powinna odbywać się za pośrednictwem rachunku bankowego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w przypadku transakcji dokonywanych z rachunku płatniczego Wnioskodawcy, ale nie bezpośrednio na rachunek bankowy drugiej strony transakcji

• za pomocą przekazu, o którym mowa w art. 921¹ Kodeksu Cywilnego – jest prawidłowe;
• w pozostałym zakresie – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa

w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres:

Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.