Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4015.42.2019.1.MD
z 6 maja 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 marca 2019 r. (data wpływu – 11 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania spadku z Wielkiej Brytanii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania spadku z Wielkiej Brytanii.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej i na stałe zamieszkuje na terytorium RP. Znajoma Wnioskodawcy, która nie jest z nim spokrewniona (będąca obywatelką Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii) poinformowała Wnioskodawcę o tym, że planuje ująć go w testamencie i zapisać mu w spadku kwotę o równowartości 100.000,00 zł, po odliczeniu odpowiedniej kwoty podatków brytyjskich.

Na gruncie prawa brytyjskiego, dysponentem masy spadkowej staje się w pierwszej kolejności wykonawca testamentu, który zarządza majątkiem do momentu faktycznego przekazania go beneficjentom (spadkobiercom). Innymi słowy, spadkobierca nabywa prawo do przysługującego mu udziału w masie spadkowej z chwilą przekazania mu przez wykonawcę testamentu konkretnego majątku i nabycia tytułu prawnego do tegoż majątku.

Wykonawca testamentu – w związku z zarządzaniem masą spadkową – zobowiązany jest uiścić wszelkie zobowiązania testamentu, które obciążają masę spadkową. Oznacza to, że wszelkie zobowiązania, które powinien uregulować wykonawca testamentu obciążają masę spadkową (a nie osobiście beneficjentów spadku). Należy zatem przyjąć, że na moment wydania beneficjentowi przynależnej mu części masy spadkowej, nabywa on majątek wyrażony w wartości netto, tj. po potrąceniu przez wykonawcę testamentu wszelkich zobowiązań związanych z majątkiem spadkowym (w tym podatku od spadku należnego w Wielkiej Brytanii).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy po otrzymaniu w przyszłości spadku w wartości netto – po opłaceniu podatku od spadku według prawa brytyjskiego, Wnioskodawca będzie zobowiązany również do zapłaty podatku od spadku według prawa polskiego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podatkowi temu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem dziedziczenia, zapisu zwykłego, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego.

Na gruncie przepisów prawa polskiego spadek jest instytucją uregulowaną przepisami ustawy Kodeks cywilny.

W myśl art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego, przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób.

Na spadek składa się ogół praw i obowiązków należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swojej istoty mogę przejść na jego następców prawnych. Nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są spadkobiercami.

Zgodnie z art. 924 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy. Spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 cyt. Kodeksu). Zatem nabycie spadku przez spadkobiercę następuje z chwilą śmierci spadkodawcy.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że co do zasady opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega nabycie własności lub praw majątkowych znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednakże w art. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn ustawodawca przewidział wyjątek od tej zasady.

Stosownie do art. 2 ww. ustawy – nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega podatkowi, jeżeli w chwili otwarcia spadku lub zwarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z powyższym, w sytuacji nabycia w spadku przedmiotów lub praw majątkowych znajdujących się lub wykonywanych za granicą, czynnikiem decydującym o podleganiu ustawie o podatku od spadków i darowizn jest posiadanie przez spadkobiercę obywatelstwa polskiego lub stałego miejsca pobytu na terytorium rzeczypospolitej polskiej w chwili otwarcia spadku. Zatem spadkobierca, który w chwili otwarcia spadku był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium rzeczypospolitej polskiej podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn od nabytej własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz od nabytej własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą.

Powyższe jednak należy również badać przez pryzmat ustawodawstwa europejskiego i umów międzynarodowych, których sygnatariuszem jest Polska.

W dniu 15 grudnia 2011 r. Komisja Europejska wydała komunikat do Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego dotyczący zwalczania przeszkód w odniesieniu do opodatkowania spadków transgranicznych w obrębie Unii Europejskiej. W dokumencie tym wskazano, że spadki nabyte transgranicznie stanowią jeden z problematycznych obszarów, m.in. w zakresie podwójnego opodatkowania oraz dyskryminacji podatkowej. W komunikacie w sprawie podwójnego opodatkowania w obrębie jednolitego rynku uznano, że istniejące i planowane narzędzia mające zapobiegać podwójnemu opodatkowaniu dochodów i majątku nie mogą skutecznie rozwiązać problemów związanych z opodatkowaniem spadków transgranicznych, zatem konieczne będzie przyjęcie odrębnych rozwiązań w tym obszarze. Komisja Europejska zwróciła również uwagę na fakt, że dyskryminacja jest zabroniona na mocy podstawowych zasad traktatu UE i Trybunał, w ośmiu z dziesięciu rozpatrywanych od 2003 r. spraw, uznał już niektóre elementy prawodawstwa państw członkowskich w zakresie przepisów dotyczących podatku od spadków za dyskryminujące.

Komisja w przywołanym dokumencie stanęła na stanowisku, ze problemy związane z opodatkowaniem spadków transgranicznych mogą zostać rozwiązane bez potrzeby harmonizacji przepisów poszczególnych państw członkowskich dotyczących podatku od spadków i tym samym pozostać kwestią wyboru sposobu działania dokonywanego przez każde państwo członkowskie. Zdaniem Komisji – wystarczające może okazać się zadbanie o to, by przepisy poszczególnych państw członkowskich oddziaływały na siebie bardziej spójnie w celu ograniczenia możliwości podwójnego, a nawet wielokrotnego opodatkowania spadków. Ponadto, ze względu na podstawowe swobody zagwarantowane w traktatach, państwa członkowskie muszą w każdym przypadku zrezygnować z opodatkowania spadków w sposób, który byłby dyskryminujący z powodu ich transgranicznego charakteru.

Wobec problemu podwójnego opodatkowania, Komisja zleciła szersze i bardziej elastyczne stosowanie istniejących krajowych rozwiązań w odniesieniu do podwójnego opodatkowania.

Stosownie do przepisów art. 2 ust. 1 Konwencji z dnia 20 lipca 2006 r., między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych, Konwencja dotyczy podatków od dochodu i od zysków majątkowych, bez względu na sposób ich poboru, pobieranych na rzecz umawiającego się państwa, jego jednostek terytorialnych lub organów lokalnych.

Na podstawie art. 2 ust 2 ww. Konwencji, za podatki od dochodu i zysków majątkowych uważa się wszystkie podatki, które pobiera się od całego dochodu albo od części dochodu, włączając podatki od zysków z przeniesienia własności majątku ruchomego lub nieruchomego.

Art. 2 ust. 4 Konwencji stanowi, że dotyczy ona również wszystkich podatków takiego samego lub podobnego rodzaju, które po podpisaniu niniejszej Konwencji będą pobierane przez którekolwiek umawiające się państwo obok istniejących podatków lub w ich miejsce. Właściwe organy umawiających się państw poinformują się wzajemnie o zasadniczych zmianach, jakie zaszły w ich ustawodawstwach podatkowych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny należy uznać, że wobec powinności wszystkich państw Unii Europejskiej do harmonizacji systemu prawnego, wytycznych Komisji Europejskiej w zakresie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu spadków oraz zapisów przywołanej Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii, Wnioskodawca nie może być obciążony podatkiem od spadku, w przypadku takiego otrzymania z Wielkiej Brytanii. Kierowniczą zasadą winno być unikanie podwójnego opodatkowania spadkobrania w reżimie transgranicznym biorąc pod uwagę, że przed wypłatą Wnioskodawcy spadkobrania, wszelkie podatki z tego tytułu zostały pobrane w Wielkiej Brytanii, Wnioskodawca nie powinien być obciążony podatkowo również w Polsce, a w ostateczności winna być wobec Wnioskodawcy zastosowana zasada proporcjonalności w danym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2018 r., poz. 644, ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego.

W świetle powyższego przepisu – co do zasady – opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych znajdujących się/wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednakże w art. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn ustawodawca przewidział wyjątek od tej zasady.

Stosownie do art. 2 ww. ustawy, nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega podatkowi, jeżeli w chwili otwarcia spadku lub zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z powyższym, w sytuacji nabycia w spadku przedmiotów lub praw majątkowych znajdujących się lub wykonywanych za granicą, czynnikiem decydującym o podleganiu ustawie o podatku od spadków i darowizn jest posiadanie przez spadkobiercę obywatelstwa polskiego lub stałego miejsca pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili otwarcia spadku. Zatem spadkobierca, który w chwili otwarcia spadku był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn od nabytej własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz od nabytej własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą.

W myśl art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze dziedziczenia – z chwilą przyjęcia spadku.

Jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia. W przypadku gdy nabycie nie zostało zgłoszone do opodatkowania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przez podatnika przed organem podatkowym na fakt nabycia (art. 6 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawca winien zostać zaliczony względem spadkodawczyni do nabywców z III grupy podatkowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że znajoma Wnioskodawcy, która nie jest z nim spokrewniona (będąca obywatelką Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii), planuje ująć Wnioskodawcę w testamencie i zapisać mu w spadku kwotę o równowartości 100.000,00 zł, po odliczeniu odpowiedniej kwoty podatków brytyjskich. Na gruncie prawa brytyjskiego, dysponentem masy spadkowej staje się w pierwszej kolejności wykonawca testamentu, który zarządza majątkiem do momentu faktycznego przekazania go beneficjentom (spadkobiercom). Innymi słowy, spadkobierca nabywa prawo do przysługującego mu udziału w masie spadkowej z chwilą przekazania mu przez wykonawcę testamentu konkretnego majątku i nabycia tytułu prawnego do tegoż majątku. Wykonawca testamentu – w związku z zarządzaniem masą spadkową – zobowiązany jest uiścić wszelkie zobowiązania testamentu, które obciążają masę spadkową. Oznacza to, że wszelkie zobowiązania, które powinien uregulować wykonawca testamentu obciążają masę spadkową (a nie osobiście beneficjentów spadku). Należy zatem przyjąć, że na moment wydania beneficjentowi przynależnej mu części masy spadkowej, nabywa on majątek wyrażony w wartości netto, tj. po potrąceniu przez wykonawcę testamentu wszelkich zobowiązań związanych z majątkiem spadkowym (w tym podatku od spadku należnego w Wielkiej Brytanii).

Na gruncie tak przedstawionego zdarzenia przyszłego pojawiła się wątpliwość, czy w sytuacji opłacenia podatku od spadku w Wielkiej Brytanii Wnioskodawca będzie także obowiązany do uiszczenia w Polsce podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku od spadków i darowizn, podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Z kolei art. 7 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że do długów i ciężarów zalicza się również koszty leczenia i opieki w czasie ostatniej choroby spadkodawcy, jeżeli nie zostały pokryte za jego życia i z jego majątku, koszty pogrzebu spadkodawcy, łącznie z nagrobkiem, w takim zakresie, w jakim koszty te odpowiadają zwyczajom przyjętym w danym środowisku, jeżeli nie zostały pokryte z majątku spadkodawcy, z zasiłku pogrzebowego lub nie zostały zwrócone w innej formie, oraz koszty postępowania spadkowego, wynagrodzenie wykonawcy testamentu, obowiązki wykonania zapisów i poleceń zamieszczonych w testamencie, wypłaty z tytułu zachowku oraz inne obowiązki wynikające z przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących spadków.

Konstrukcja art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn wskazuje zatem, że w każdym wypadku podstawą opodatkowania jest czysta wartość przedmiotu opodatkowania. Kolejne przepisy tegoż artykułu potwierdzają jedynie, że ustawa ustanawia wszelkie możliwości zaliczenia do ciężarów i długów takich należności, które spadkobierca poniósł lub zobowiązany będzie ponieść na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących spadków.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie określa na własne potrzeby pojęcia długów i ciężarów, niezbędne zatem jest odniesienie do znaczenia, jakie mają one w przepisach prawa cywilnego. Definicja długów i ciężarów spadkowych wynika z definicji spadku zawartej w art. 922 Kodeksu cywilnego. W myśl tego przepisu do spadku należą prawa i obowiązki majątkowe spadkodawcy z wyłączeniem tych, które bądź są ściśle związane z jego osobą, bądź też przechodzą na określone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. Długiem związanym z nabyciem spadku są więc obowiązki majątkowe zmarłego wynikające ze stosunków prawnych pozostających w mocy mimo jego śmierci, które z tą datą przeszły na spadkobierców. Można przyjąć, że takie długi obejmuje ust. 1 art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Natomiast ust. 3, będący w znacznej mierze powtórzeniem art. 922 § 3 Kodeksu cywilnego, rozszerza ten zakres i dotyczy obciążeń, które nie wynikają ze stosunków prawnych istniejących za życia spadkodawcy, lecz powstają z mocy przepisów prawa spadkowego i ponoszonych już przez spadkobiercę.

Do zbioru pomniejszających podstawę opodatkowania wydatków nie można jednak zaliczyć podatku zapłaconego za granicą. W tym względzie Organ opowiada się za stanowiskiem Naczelnego sądu Administracyjnego przyjętym w wyroku z dnia 18 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2287/10, gdzie wskazano, że z przepisów art. 7 ust. 1-3 wynika, „że jako długi i ciężary w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn traktowane są, oprócz długów spadkodawcy przechodzących na spadkobiercę, zgodnie z art. 922 § 1 w związku z § 2 Kodeksu cywilnego, także obciążenia należące do długów spadkowych, zgodnie z art. 922 § 3 Kodeksu cywilnego oraz koszty leczenia i opieki w czasie ostatniej choroby spadkodawcy, które – jako poniesione na rzecz spadkodawcy przed jego śmiercią – mogłyby być zaliczone do długów spadkodawcy. Są to obciążenia bezpośrednio związane z obowiązkami przewidzianymi w przepisach Kodeksu cywilnego dotyczących spadków. Zapłacony (w Niemczech) w związku z nabyciem spadku podatek nie należy do kategorii obciążeń – nie wynika z prawa cywilnego, nie ciążył na spadkodawcy, jego poniesienie nie jest konieczne dla nabycia spadku, potwierdzenia statusu spadkobiercy, ani wykonania testamentu.”

Wskazać zatem należy, że podatek od spadków i darowizn jaki byłby zapłacony w Wielkiej Brytanii nie będzie podlegał odliczeniu od wartości nabytej masy spadkowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 4.902 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca.

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 powyższej ustawy do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

  1. do grupy I – małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
  2. do grupy II – zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
  3. do grupy III – innych nabywców.

Podatek od spadków i darowizn oblicza się od nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę wolną od podatku, według skali określonych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy. W przypadku nabywców zaliczanej do III grupy podatkowej, podatek oblicza się od nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę wolną od podatku, według następujących zasad:

  • do kwoty 10.278 zł – 12%,
  • ponad 10.278 zł do 20.556 zł – 1.233 zł 40 gr i 16% od nadwyżki ponad 10.278 zł,
  • ponad 20.556 zł – 2.877 zł 90 gr i 20% od nadwyżki ponad 20.556 zł.

Przenosząc treść powołanych wyżej przepisów na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż podatek, jaki będzie należny w Wielkiej Brytanii w związku z opisanym we wniosku spadkiem nie należy do kategorii obciążeń, o których mowa w art. 7 ust. 1-3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, gdyż nie wynika z prawa cywilnego; nie ciążył na spadkodawcy, jego poniesienie nie jest konieczne dla nabycia spadku, potwierdzenia statusu spadkobiercy, ani wykonania testamentu. Tym samym obliczając podatek od spadku, który Wnioskodawca winien zapłacić w Polsce, nie należy odliczać kwoty podatku należnego w Wielkiej Brytanii.

Końcowo wskazać należy, iż powołana przez Wnioskodawcę Konwencja z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz.U. z 2006 r., Nr 250, poz. 1840) obejmuje swoim zakresem kwestie podatku dochodowego od osób fizycznych, co jednoznacznie wynika z jej treści.

Jak stanowi artykuł 2 Konwencji w ust. 1-4, Konwencja dotyczy podatków od dochodu i od zysków majątkowych, bez względu na sposób ich poboru, pobieranych na rzecz Umawiającego się Państwa, jego jednostek terytorialnych lub organów lokalnych. Za podatki od dochodu i od zysków majątkowych uważa się wszystkie podatki, które pobiera się od całego dochodu albo od części dochodu, włączając podatki od zysków z przeniesienia własności majątku ruchomego lub nieruchomego.

Do obecnie istniejących podatków, których dotyczy Konwencja, należą w szczególności:

a) w Zjednoczonym Królestwie:

i. podatek dochodowy (the income tax),

ii. podatek od spółek (the corporation tax), oraz

iii. podatek od zysków majątkowych (the capital gains tax),

(zwane dalej „podatkiem Zjednoczonego Królestwa”);

b) w Polsce:

i. podatek dochodowy od osób fizycznych, oraz

ii. podatek dochodowy od osób prawnych,

(zwane dalej „podatkiem polskim”).

Konwencja dotyczy również wszystkich podatków takiego samego lub podobnego rodzaju, które po podpisaniu niniejszej Konwencji będą pobierane przez którekolwiek Umawiające się Państwo obok istniejących podatków lub w ich miejsce. Właściwe organy Umawiających się Państw poinformują się wzajemnie o zasadniczych zmianach, jakie zaszły w ich ustawodawstwach podatkowych.

Polski podatek od spadków i darowizn nie stanowi podatku takiego samego lub podobnego rodzaju, nie doszło także do zmiany ustawodawstwa podatkowego, która uzasadniałaby zaliczenie podatku od spadków i darowizn do podatków wymienionych w art. 2 Konwencji. Między Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej również nie została zawarta umowa międzynarodowa, która regulowałaby kwestie opodatkowania spadków transgranicznych. W związku z powyższym, spadek z Wielkiej Brytanii będzie podlegał ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn według przedstawionych wyjaśnień, a zatem również bez zastosowania jakiejkolwiek proporcjonalności, którą Wnioskodawca sugeruje.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj