Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.208.2018.9.MM
z 16 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 6 grudnia 2018 r. sygn. akt I SA/Ol 621/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 8 marca 2019 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2019 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 czerwca 2018 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 14 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 11 czerwca 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

W dniu 27 lipca 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, wydał dla Wnioskodawcy interpretację indywidualną znak: 0115-KDIT2-2.4011.208.2018.1.MM, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 27 lipca 2018 r. znak: 0115-KDIT2-2.4011.208.2018.1.MM pismem z dnia 30 sierpnia 2018 r. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie (wpływ do tutejszego organu dnia 4 września 2018 r.)

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 6 grudnia 2018 r. sygn. akt I SA/Ol 621/18 uchylił zaskarżoną interpretację.

W dniu 8 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 6 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Ol 621/18.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie obowiązków płatnika wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej zwany również Klubem Sportowym) jest stowarzyszeniem kultury fizycznej i sportu zarejestrowanym w KRS. Celem statutowym Klubu jest prowadzenie działalności pożytku publicznego na rzecz ogółu społeczności w zakresie wspierania i upowszechniania kultury fizycznej, a w szczególności prowadzenie działalności sportowej. Dla wykonywania tych zadań Klub organizuje treningi, szkolenia sportowe, zawody, mecze sportowe, bierze udział w zawodach i prowadzi pracę wychowawczą oraz pracę w kierunku upowszechniania sportu. Zawodnicy, trenerzy i sędziowie dojeżdżają na mecze, bądź treningi z różnych miejscowości (miejscowości zamieszkania) do miejscowości gdzie znajduje się siedziba Klubu własnymi środkami lokomocji (samochód) lub mogą korzystać z komunikacji publicznej. Klub zwraca im koszty dojazdu na podstawie przedłożonej ewidencji przebiegu pojazdu, stosując stawkę nie wyższą niż określona w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).Wśród zawodników są osoby, które nie są pracownikami Klubu, między innymi amatorzy, którzy nie otrzymują od Klubu żadnego wynagrodzenia lub otrzymują nagrody za wyniki w sporcie oraz zawodnicy otrzymujący stypendia sportowe. Natomiast z trenerami Klub ma podpisane umowy zlecenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zwrot sędziom, zawodnikom i trenerom kosztów dojazdu na: treningi, mecze/zawody sportowe podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a w konsekwencji czy na Klubie ciąży obowiązek pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z wypłatą ww. świadczeń?

Zdaniem Wnioskodawcy, na Klubie nie ciąży obowiązek pobrania zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconych przedmiotowych świadczeń, gdyż świadczenia te korzystają ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu przepisów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b., w związku z art. 21 ust. 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jako przepis wymagający ponoszenia tego rodzaju wydatków w celu realizacji zadań Klubu związanych z kulturą fizyczną Wnioskodawca wskazuje art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 81. poz. 889 ze zm.), zgodnie z którym klub sportowy jest podstawową jednostką realizującą cele i zadania w zakresie kultury fizycznej. Zatem w ocenie Wnioskodawcy – bez względu na to, czy osoba otrzymująca ww. należności będzie zleceniobiorcą, działaczem, czy sędzią zwrot ww. wydatków korzysta ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podróż ma na celu realizację zadań Klubu związanych z kulturą fizyczną.

Wnioskodawca wskazuje, że podobne stanowisko przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 11 kwietnia 2011 r., znak ILPB1/415-51/11-2/AA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz w dacie wydania pierwotnej interpretacji w opisanym zdarzeniu przyszłym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zgodnie z treścią § 2 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   
   
   
   
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika natomiast, że środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Na mocy § 3 ust. 2 tego rozporządzenia pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje.

Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy (§ 3 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Natomiast zgodnie z § 3 ust. 4 ww. rozporządzenia w przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21).

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Podkreślić przy tym należy, że – jak wskazał w swym wyroku z dnia 6 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Ol 621/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie - o ile w przypadku pracowników nie ma wątpliwości, że zwolnieniem objęte są wyłącznie diety i inne należności za czas podróży służbowej to w przypadku osób niebędących pracownikami uwzględnić należy świadczenia otrzymane w związku z szeroko rozumianą podróżą (podatek dochodowy od osób fizycznych – komentarz pod redakcją J. Marciniuka Warszawa 2014). Za Naczelnym Sądem Administracyjnym należy wskazać, że pojęcia „podróży" nie należy utożsamiać z „podróżą służbową"- pojęciem zdefiniowanym w Kodeksie pracy. Przy braku zaś ustawowej definicji „podróży" należy przyjąć, iż chodzi tu zarówno o podróż odbytą w związku z załatwianiem cudzych spraw, jak również o dojazd na miejsce wykonywania określonych czynności. (wyrok NSA z 12 stycznia 2018 r. II FSK 3509/15).

Tak więc znaczenie w sprawie ma czy podróż została odbyta przez osobę niebędącą pracownikiem; czy w związku z tą podróżą osoba ta otrzymała diety czy inne należności; czy osoba ta została wyznaczona do wykonania określonych zadań przez określony czas poza miejscem zamieszkania. Bowiem te właśnie przesłanki mają znaczenie przy ocenie czy odbyta podroż ma cechy skutkujące możliwością skorzystania ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) u.p.d.o.f.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca (dalej zwany również Klubem Sportowym) jest stowarzyszeniem kultury fizycznej i sportu zarejestrowanym w KRS. Celem statutowym Klubu jest prowadzenie działalności pożytku publicznego na rzecz ogółu społeczności w zakresie wspierania i upowszechniania kultury fizycznej, a w szczególności prowadzenie działalności sportowej. Dla wykonywania tych zadań Klub organizuje treningi, szkolenia sportowe, zawody, mecze sportowe, bierze udział w zawodach i prowadzi pracę wychowawczą oraz pracę w kierunku upowszechniania sportu. Zawodnicy, trenerzy i sędziowie dojeżdżają na mecze, bądź treningi z różnych miejscowości (miejscowości zamieszkania) do miejscowości gdzie znajduje się siedziba Klubu własnymi środkami lokomocji (samochód) lub mogą korzystać z komunikacji publicznej. Klub zwraca im koszty dojazdu na podstawie przedłożonej ewidencji przebiegu pojazdu, stosując stawkę nie wyższą niż określona w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).Wśród zawodników są osoby, które nie są pracownikami Klubu, między innymi amatorzy, którzy nie otrzymują od Klubu żadnego wynagrodzenia lub otrzymują nagrody za wyniki w sporcie oraz zawodnicy otrzymujący stypendia sportowe. Natomiast z trenerami Klub ma podpisane umowy zlecenia.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zwrot kosztów dojazdu, jaki otrzymują osoby niebędące pracownikami Klubu: zawodnicy, trenerzy i sędziowie dojeżdżający z różnych miejscowości (miejscowości zamieszkania) na treningi, mecze i zawody sportowe do miejscowości gdzie znajduje się siedziba Klubu – przy spełnieniu warunków wynikających z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. w sytuacji gdy otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone przez te osoby do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów Klubu lub w celu realizacji jego zadań jako jednostki organizacyjnej, działającej na podstawie przepisów odrębnych ustaw) korzysta ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, do wysokości określonej w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Końcowo wyjaśnić należy, że przedmiotowym zwolnieniem nie są/nie będą objęte ewentualne zwroty kosztów, jakie są/będą wypłacane tym osobom z tytułu jazd lokalnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym i opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.