Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.129.2019.1.MST
z 23 maja 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2019 r. (data wpływu 25 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego oraz skutków podatkowych uzyskania przychodu z tytułu dywidendy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego oraz skutków podatkowych uzyskania przychodu z tytułu dywidendy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni była (i jest nadal) obywatelem Polski oraz obywatelem Niemiec. Miejsce zamieszkania Wnioskodawczyni znajdowało się (i znajduje się nadal) na terytorium Polski. Wnioskodawczyni (wraz z mężem) była (i jest nadal) zameldowana w Polsce na pobyt stały w mieszkaniu, które było (i jest nadal) Jej własnością. Ponadto, przez część każdego ze wskazanych lat Wnioskodawczyni (wraz z mężem) mieszkała w wynajmowanym mieszkaniu na terytorium Niemiec, w którym była (i jest nadal) zameldowana na pobyt stały. Wnioskodawczyni nie jest jednak w stanie określić, ile dokładnie dni spędzała (i spędza nadal) w trakcie poszczególnych lat w Polsce i w Niemczech, tym bardziej, że często przebywała (i przebywa nadal) także poza granicami obu tych państw.

Wnioskodawczyni była (i jest nadal) mniejszościowym udziałowcem spółki z o.o., która miała (i ma nadal) siedzibę w Polsce. Spółka ta posiadała (i posiada nadal) kilkudziesięciomilionowy majątek. W spółce tej Wnioskodawczyni nie pełniła (i nie pełni nadal) żadnej funkcji. Jako udziałowiec wskazanej Spółki, Wnioskodawczyni w niektórych latach uzyskiwała (i uzyskuje nadal) przychody z tytułu wypłacanej Jej przez Spółkę dywidendy. Wypłacone przez spółkę z o.o. dywidendy stanowiły (i nadal stanowią) dywidendy w rozumieniu art. 10 ust. 3 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec z dnia 14 maja 2003 r. Poza przychodami z tytułu dywidendy, Wnioskodawczyni nie uzyskiwała (i nie uzyskuje nadal) w Polsce, ani w Niemczech żadnych innych dochodów (przychodów).

Wnioskodawczyni była (i jest nadal) właścicielem (wraz z mężem) ww. lokalu mieszkalnego znajdującego się w Polsce oraz trzech działek budowlanych, które również są położone na terytorium Polski, przy czym wskazane działki budowlane zostały nabyte przez Wnioskodawczynię wraz z mężem w 2014 roku. Wnioskodawczyni nie była (i nie jest nadal) właścicielem nieruchomości położonych na terytorium Niemiec. Zdecydowana większość rodziny Wnioskodawczyni mieszkała (i mieszka nadal) w Polsce, w tym jeden z synów wraz z rodziną. W Niemczech wraz z rodziną mieszkał (i mieszka nadal) drugi z synów Wnioskodawczyni.

W odczuciu Wnioskodawczyni, to Polska stanowiła (i stanowi nadal) centrum Jej interesów życiowych (centrum interesów rodzinnych i gospodarczych) jako państwo, z którym wiązały Ją (i wiążą nadal) ściślejsze związki osobiste i ekonomiczne, więzi rodzinne, towarzyskie, działalność społeczna, a także państwo, z którego zarządzała (i zarządza nadal) swoim mieniem. Wnioskodawczyni uważała (i uważa nadal) Polskę za miejsce swoich interesów gospodarczych, gdyż to w Polsce uzyskiwała (i nadal uzyskuje) wszystkie swoje dochody (przychody).

Wnioskodawczyni posiada zaświadczenie CFR-1 z dnia … czerwca 2018 r. o miejscu zamieszkania dla celów podatkowych (certyfikat rezydencji nr …) wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego. Organ podatkowy stwierdził, że Wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania i siedzibę w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu Umowy między Rządem RP a Niemcami. Certyfikat rezydencji obejmuje okres od dnia 16 marca 2017 r.

Wnioskodawczyni nie występowała do niemieckiej administracji podatkowej z wnioskiem o wydanie certyfikatu rezydencji podatkowej, ani z zapytaniem, czy w Jej sytuacji podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Republice Federalnej Niemiec w rozumieniu art. 4 ust. 1 i ust. 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90). Wnioskodawczyni nie posiadała (i nadal nie posiada) certyfikatu rezydencji potwierdzającego Jej miejsce zamieszkania do celów podatkowych w Republice Federalnej Niemiec.

Wnioskodawczyni wskazała, że powyższy opis dotyczy stanu faktycznego (w tym także lat podatkowych 2013-2018) oraz zdarzenia przyszłego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.), Wnioskodawczyni podlegała (podlega i będzie podlegać) w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?
2. Czy w rozumieniu Umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90), Wnioskodawczyni miała (ma i będzie miała) miejsce zamieszkania wyłącznie w Polsce?
3. W którym kraju – w Polsce, czy w Niemczech – podlegały (podlegają i będą podlegać) opodatkowaniu otrzymywane przez Wnioskodawczynię przychody z tytułu dywidendy wypłacanej Jej przez spółkę z o.o. mającą siedzibę w Polsce?
4. Czy Wnioskodawczyni, która uzyskiwała (uzyskuje i będzie uzyskiwała) wyłącznie przychody z tytułu dywidendy wypłacanej Jej przez spółkę z o.o. mającą siedzibę w Polsce, miała (ma i będzie miała) obowiązek składania rocznego zeznania podatkowego w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawczyni – w odniesieniu do pytania nr 1 – w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni podlegała (podlega i będzie podlegać) nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawczyni – w odniesieniu do pytania nr 2 – w rozumieniu Umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r., Wnioskodawczyni miała (ma i będzie miała) miejsce zamieszkania wyłącznie w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawczyni – w odniesieniu do pytania nr 3 – otrzymywane przez Wnioskodawczynię przychody z tytułu dywidendy wypłacanej Jej przez spółkę z o.o. mającą siedzibę w Polsce, podlegały (podlegają i będą podlegać) opodatkowaniu wyłącznie w Polsce i jednocześnie nie podlegały (nie podlegają i nie będą podlegać) opodatkowaniu w Niemczech.

Zdaniem Wnioskodawczyni – w odniesieniu do pytania nr 4 – w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni uzyskiwała (uzyskuje i będzie uzyskiwać) wyłącznie przychody z tytułu dywidendy wypłacanej Jej przez Spółkę mającą siedzibę w Polsce, nie miała (nie ma i nie będzie miała) obowiązku składania rocznego zeznania podatkowego w Polsce.

Ad. 1 i 2.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tytko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 Umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90), dalej: umowa, w rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia rożne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, ze osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przy tym wskazać należy, że według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu na pobyt, który z rożnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby. Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Mając powyższe na uwadze – w kontekście opisanego wcześniej stanu faktycznego – należy stwierdzić, że ośrodkiem interesów życiowych Wnioskodawczyni była (jest i będzie) Polska. Skoro Wnioskodawczyni posiadała (posiada i będzie posiadać) w Polsce centrum interesów osobistych oraz gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) ze względu na silniejsze powiązania rodzinne, społeczne i gospodarcze z tym państwem, to podlegała Ona (podlega i będzie podlegać) w myśl przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (Wnioskodawczyni posiadała, posiada i będzie posiadać rezydencję podatkową w Polsce). W konsekwencji, także w rozumieniu ww. umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni była (jest i będzie) wyłącznie Polska.

Ad. 3.

Stosownie do art. 10 ust. 1 ww. umowy, dywidendy wypłacane przez spółkę mającą siedzibę w jednym umawiającym się państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim umawiającym się państwie mogą być opodatkowane w tym drugim państwie.

Jednakże w świetle art. 10 ust. 2 ww. umowy, dywidendy te mogą być również opodatkowane w tym umawiającym się państwie i według prawa tego państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma swoją siedzibę, ale jeżeli osoba uprawniona do dywidend ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim umawiającym się państwie, w takim przypadku podatek nie może przekroczyć:

1. 5 procent kwoty dywidend brutto, jeżeli osobą uprawnioną jest spółka (inna niż osobowa), której bezpośredni udział w kapitale spółki wypłacającej dywidendy wynosi co najmniej 10 procent,
2. 15 procent kwoty dywidend brutto we wszystkich pozostałych przypadkach.

Zgodnie z art. 10 ust. 3 ww. umowy, określenie „dywidendy” oznacza dochody z akcji, akcji gratisowych, praw do udziału w zysku, akcji w górnictwie, akcji założycieli lub innych praw z wyjątkiem wierzytelności do udziału w zyskach, jak również inny dochód, który według prawa państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma siedzibę, jest pod względem podatkowym traktowany jak dochód z akcji i wypłaty z tytułu świadectw udziałowych w funduszu inwestycyjnym.

Mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy prawa, przedstawiony na wstępie stan faktyczny oraz okoliczność, że Wnioskodawczyni podlegała (podlega i będzie podlegać) w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (czyli podlegała, podlega i będzie podlegać obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów) należy stwierdzić, że to w Polsce, a więc w kraju swojej rezydencji podatkowej, Wnioskodawczyni miała (ma i będzie miała) obowiązek opodatkować przychody z tytułu dywidendy wypłacanej Jej przez spółkę mającą siedzibę w Polsce. Podkreślenia wymaga, że w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania przyjęta jest zasada, że dywidendy podlegają opodatkowaniu zarówno w państwie, w którym znajduje się siedziba spółki, która wypłaca dywidendę jak i w państwie, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę odbiorca dywidendy.

Przyjmując zatem, że w opisanym stanie faktycznym Spółka, która miała (ma i będzie miała) siedzibę w Polsce, wypłacała (wypłaca i będzie wypłacać) dywidendę Wnioskodawczyni, która również miała (ma i będzie miała) miejsce zamieszkania w Polsce, to przepisów art. 10 ww. umowy nie stosuje się. W konsekwencji, otrzymane przez Wnioskodawczynię dywidendy podlegały (podlegają i będą podlegać) opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Dywidenda otrzymana przez Wnioskodawczynię stanowiła (stanowi i będzie stanowić) u Niej przychód z kapitałów pieniężnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powstaje w dacie wypłaty dywidendy lub postawienia jej do dyspozycji udziałowca. Jak wynika z art. 30a ust. 1 pkt 4 i ust. 6 ustawy, od przychodów z dywidend pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania.

Zatem, w przypadku wypłaty dywidendy na rzecz polskiego rezydenta płatnik zobowiązany jest pobrać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 19% przychodu (bez uwzględniania kosztów), następnie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podatek został pobrany przekazać kwoty pobranego podatku na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby spółki wypłacającej dywidendę, bądź jej miejsca prowadzenia działalności, gdy spółka nie posiada siedziby oraz – do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym – przesłać określonemu wcześniej urzędowi skarbowemu deklarację roczną o zryczałtowanym podatku dochodowym na formularzu PIT-8AR. Płatnik nie ma obowiązku przesyłania deklaracji PIT-8AR podatnikowi. Podatnik z kolei, nie ma obowiązku ujmowania i rozliczania dochodu z dywidendy w rozliczeniu rocznym. Z tego tytułu bowiem podatek zryczałtowany został rozliczony przez płatnika, czyli spółkę wypłacającą dywidendę. Przychodu z tytułu dywidendy nie łączy się zatem z dochodami opodatkowanymi według skali podatkowej i nie wykazuje w zeznaniu rocznym (art. 30a ust. 7 i art. 45 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ad. 4.

Podsumowując, poza otrzymywanymi przychodami z tytułu dywidendy, których to przychodów nie łączy się z dochodami opodatkowanymi według skali podatkowej i nie wykazuje w zeznaniu rocznym, Wnioskodawczyni nie uzyskiwała (nie uzyskuje i nie będzie uzyskiwać) innych dochodów (przychodów), które należało (należy i będzie należało) wykazać w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ww. przepisem, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznaniami, o których mowa w ust. 1 i ust. 1a pkt 2 nie obejmuje się dochodów opodatkowanych zgodnie z art. 29-30a, z zastrzeżeniem ust. 3c.

Jeśli zatem Wnioskodawczyni uzyskiwała (uzyskuje i będzie uzyskiwać) wyłącznie przychody, które nie podlegają ujawnieniu w zeznaniu rocznym, to nie miała Ona (nie ma i nie będzie miała) obowiązku składania zeznania rocznego. Zeznanie podatkowe jest bowiem zeznaniem o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty). Tak więc w przypadku, gdy Wnioskodawczyni nie osiągała (nie osiąga i nie będzie osiągać) dochodów, ani nie ponosiła (nie ponosi i nie będzie ponosiła) strat, które podlegają ujawnieniu w zeznaniu podatkowym, to nie występował (nie występuje i nie będzie występował) obowiązek złożenia rocznego zeznania podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a powołanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Pierwszym wskazanym w przepisie warunkiem pozwalającym na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP jest posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby, itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy, ww. warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak już bowiem wspomniano, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ocena, czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 4 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90), określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego. Postanowienia art. 4 ust. 2 Umowy mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Zgodnie z ww. przepisem, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Jak wynika z analizy opisanych we wniosku okoliczności, to Polska jako państwo, z którym Wnioskodawczynię wiązały (i wiążą nadal) ściślejsze związki osobiste i ekonomiczne, więzi rodzinne, towarzyskie oraz działalność społeczna stanowiła (i stanowi nadal) centrum Jej interesów życiowych. W konsekwencji, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz z uwzględnieniem reguł kolizyjnych zawartych w art. 4 ust. 2 lit. a Umowy stwierdzić należy, że w latach, których dotyczy wniosek, tj. 2013-2018 i latach przyszłych (pod warunkiem, że okoliczności faktyczne sprawy nie ulegną zmianie), Wnioskodawczyni miała, ma i będzie miała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Tym samym, we wskazanym okresie podlegała Ona, podlega oraz będzie podlegać w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4a ww. ustawy oraz art. 4 ust. 2 lit. a Umowy w sprawie unikaniu podwójnego opodatkowania między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec.

Wobec powyższego, dywidendy wypłacane Wnioskodawczyni przez spółkę z o.o. mającą siedzibę w Polsce podlegały (podlegają i będą podlegać) opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przychód z tytułu dywidendy należy kwalifikować jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, tj. z kapitałów pieniężnych. Zgodnie ze wskazanym przepisem, źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c. ustawy.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r. – za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, których podstawą uzyskania są udziały (akcje) w spółce lub w spółdzielni, w tym również:

1. dywidendy z akcji złożonych przez członków pracowniczych funduszy emerytalnych na rachunkach ilościowych,
2. oprocentowanie udziałów członkowskich z nadwyżki bilansowej (dochodu ogólnego) w spółdzielniach,
3. podział majątku likwidowanej osoby prawnej lub spółki,
4. wartość dokonanych na rzecz wspólników spółek, nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, określoną według zasad wynikających z art. 11 ust. 2-2b.

Stosownie natomiast do treści art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r. – za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym również:

1. dywidendy z akcji złożonych przez członków pracowniczych funduszy emerytalnych na rachunkach ilościowych,
2. oprocentowanie udziałów członkowskich z nadwyżki bilansowej (dochodu ogólnego) w spółdzielniach,
3. podział majątku likwidowanej osoby prawnej lub spółki,
4. wartość dokonanych na rzecz wspólników spółek, nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, określoną według zasad wynikających z art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od uzyskanych dochodów (przychodów) z dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a. Z kolei, w myśl art. 30a ust. 6 tejże ustawy, zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1-4 oraz pkt 6, 8 i 9, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 5 pkt 1 i 4, ust. 5a, 5d i 5e. Jak wynika natomiast z art. 30a ust. 7 ww. ustawy, dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 1, nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach określonych w art. 27.

Zobowiązanym do pobrania zryczałtowanego podatku z tego tytułu jest spółka, która występuje w roli płatnika. Stosownie bowiem do treści art. 41 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., płatnicy są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Zgodnie natomiast z art. 41 ust. 4 – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. – płatnicy są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10, czyli m.in. także od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z dywidend.

W myśl art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Stosownie natomiast do treści ww. przepisu w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r., podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Jak wynika z art. 45 ust. 3 ww. ustawy, zeznaniami, o których mowa w ust. 1 i ust. 1a pkt 2, nie obejmuje się dochodów opodatkowanych zgodnie z art. 29-30a, z zastrzeżeniem ust. 3c. Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 3b ww. ustawy, w zeznaniu, o którym mowa w ust. 1 lub ust. 1a, wykazuje się należny podatek dochodowy, o którym mowa w art. 29-30a, jeżeli podatek ten nie został pobrany przez płatnika.

W konsekwencji, dywidendy otrzymane przez Wnioskodawczynię mającą nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce od spółki z o.o. z siedzibą w Polsce, podlegały, podlegają i będą podlegać (pod warunkiem, że okoliczności faktyczne sprawy nie ulegną zmianie) opodatkowaniu zryczałtowanym 19% podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30a ust. 1 pkt 4 i ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto – w sytuacji pobrania należnego z tego tytułu podatku przez płatnika – Wnioskodawczyni nie jest (nie była, ani nie będzie) obowiązana do złożenia zeznania rocznego w związku z uzyskaniem ww. przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.