Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.132.2019.2.MST
z 3 czerwca 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2019 r. (data wpływu 26 marca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 9 maja 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania otrzymanego świadczenia – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 26 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego świadczenia, który został uzupełniony w dniu 9 maja 2019 r.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Od stycznia 2008 roku Wnioskodawczyni była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w Teatrze w dziale artystycznym na stanowisku muzyka. Od 2011 roku pełniła jednocześnie funkcję przewodniczącego jednej z Zakładowych Organizacji Związkowych, a tym samym korzystała ze szczególnej ochrony prawnej, zgodnie z art. 32 ustawy o związkach zawodowych, o którym to fakcie wiedział Jej pracodawca, był bowiem informowany stosownymi pismami przez organizację związkową o pracownikach podlegających szczególnej ochronie.

W dniu 16 września 2014 r., pomimo wiedzy o przysługującej Wnioskodawczyni ochronie, jak również bez uzyskania na powyższe zgody organizacji związkowej, której była przewodniczącą, wyrażonej w stosownej uchwale, został Jej doręczony dokument zawierający oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, tj. w trybie przepisu art. 52 Kodeksu pracy. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawczyni nie zgadzała się z powyższym, w dniu 29 września 2014 r. skierowała do Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pozew o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne. Sprawa niniejsza zawisła przed Sądem pod sygn. akt … . Postępowanie dowodowe trwało prawie dwa lata i zakończyło się wydaniem wyroku, na podstawie którego Wnioskodawczynię przywrócono do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy z uwagi na brak podstaw faktycznych do wypowiedzenia stosunku pracy, jednocześnie nie orzeczono o roszczeniach finansowych, których nie dochodziła obok żądania przywrócenia Jej do pracy. Z wyrokiem tym nie zgodził się pozwany Teatr, który zaskarżył orzeczenie Sądu I instancji w całości apelacją, domagając się oddalenia powództwa. W dniu 21 czerwca 2018 r., po rozpoznaniu złożonej apelacji, Sąd Okręgowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie oznaczonej sygn. … oddalił w całości złożoną apelację. Skarga kasacyjna nie została wniesiona i tym samym wyrok Sądu I instancji stał się prawomocny.

Z uwagi na ten stan rzeczy, Wnioskodawczyni złożyła niezwłocznie do siedziby pracodawcy stosowne oświadczenie o gotowości do kontynuowania zatrudnienia i w dniu 27 czerwca 2017 r., w wyniku przywrócenia Jej do pracy wróciła na uprzednio zajmowane stanowisko. Fakt ten poprzedziły wszelkie formalności, w tym badania lekarskie. Jednocześnie z powyższym, Wnioskodawczyni domagała się od pracodawcy wypłaty odszkodowania – wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, tj. za okres od 16 września 2014 r. do dnia 26 czerwca 2017 r. Z uwagi na okoliczność, iż pracodawca pomimo kierowanych pism i rozmów osobistych nie wyrażał woli polubownego rozwiązania tej kwestii, w dniu 12 marca 2018 r. Wnioskodawczyni skierowała do Sądu Okręgowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pozew o zapłatę, w którym wnosiła o zasądzenie na Jej rzecz kwoty 97.415 zł wraz z odsetkami od dnia 27 czerwca 2017 r. do dnia rzeczywistej zapłaty i kosztami postępowania sądowego. Roszczenie powyższe znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 47 Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracownikowi z którym rozwiązanie umowy o pracę podlegało ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego, a który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy wyrokiem sądu przysługuje wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy w takiej wysokości, w jakiej by je otrzymywał gdyby zatrudnienie kontynuował. Podstawa ta – wskazana w pozwie z uwagi na szczególną ochronę związkową, z jakiej Wnioskodawczyni korzystała na podstawie powołanego art. 32 ustawy o związkach zawodowych, co potwierdzał wyrok Sądu Rejonowego i Sądu Okręgowego – w toku sprawy nie budziła żadnych wątpliwości i została potwierdzona w treści zawartej ugody.

W toku postępowania sądowego, z uwagi na przeprowadzone postępowanie dowodowe, kwota żądana pierwotnie i wskazany czasokres uległy zmianie i ostatecznie, po jego sprecyzowaniu pismem procesowym w dniu 28 grudnia 2018 r., żądanie dotyczyło odszkodowania – wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od 16 września 2014 r. do 31 grudnia 2016 r. i za czas od dnia 1 do dnia 26 czerwca 2017 r., zaś dochodzona kwota wynosiła 86.644 zł. W tej też wysokości Wnioskodawczyni żądanie popierała i zostało ono obliczone na podstawie informacji przekazanej przez pracodawcę, a wskazującej wysokość wynagrodzenia, jakie uzyskiwałaby na zajmowanym stanowisku, gdyby umowa o pracę nie została Jej wypowiedziana. Przedstawiony sposób obliczenia wynagrodzenia nie rodził wątpliwości żadnej ze stron, ani Sądu i został on ustalony zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa pracy. Pewne wątpliwości budziło jedynie objęcie żądaniem okresu od 1 czerwca do 26 czerwca 2017 r.

Po kilku posiedzeniach Sądu, strony postępowania zawarły przed Sądem ugodę sądową obejmującą odszkodowanie – wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy za okres od 16 września 2014 r. do 31 grudnia 2016 r. w łącznej wysokości 85.000 zł brutto, do zapłaty której to sumy pozwany Teatr zobowiązał się do końca bieżącego, tj. 2019 roku w 11 ratach każda, płatnych do ustalonego w ugodzie dnia danego miesiąca z odsetkami w razie uchybienia tak oznaczonemu terminowi płatności, na wskazany w ugodzie rachunek bankowy, którego Wnioskodawczyni jest posiadaczem. Jednocześnie, strony wzajemnie zniosły koszty postępowania, jak również Wnioskodawczyni ze swojej strony zrzekła się odsetek. Ugoda ta stała się prawomocna wobec jej niezaskarżenia przez żadną ze stron. Aktualnie, poszczególne raty są Wnioskodawczyni wypłacane przez pracodawcę po potrąceniu stosownej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w terminie wskazanym w ugodzie.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:


Czy otrzymane przez Wnioskodawczynię, na podstawie zawartej w dniu 11 lutego 2019 r. przed Sądem Okręgowym Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ugody sądowej, odszkodowanie-wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w związku z przywróceniem Jej na poprzednio zajmowane stanowisko pracy, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też jest z niego zwolnione na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?


Zdaniem Wnioskodawczyni, uzyskane przez Nią – na podstawie ugody sądowej zawartej w dniu 11 lutego 2019 r. przed Sądem Okręgowym Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie … – wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w związku z przywróceniem Jej na poprzednio zajmowane stanowisko pracy, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, albowiem jest z niego zwolnione na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako odszkodowanie, którego wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnej ustawy – Kodeksu pracy.

Zgodnie z powołanym art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym, odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe. W kontekście tej treści przepisu, rozważając w pierwszej kolejności charakter świadczenia przyznanego Wnioskodawczyni na podstawie art. 47 Kodeksu pracy przy uwzględnieniu, że art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnienie przedmiotowe „odnosi” wyłącznie do odszkodowań lub zadośćuczynień Wnioskodawczyni uważa, iż pomimo nawiązania literalnie do pojęcia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, stanowi ono w istocie odszkodowanie za utracone – w okresie, kiedy praca nie była świadczona – wynagrodzenie limitowane ustawowo co do swojej wysokości.

W ocenie Wnioskodawczyni, za powyższym stanowiskiem o odszkodowawczym charakterze świadczenia przyznawanego w oparciu o powyższą regulację przemawia brzmienie art. 47 Kodeksu pracy, który nie uzależnia uzyskania wynagrodzenia, odszkodowania od faktycznego pozostawania przez pracownika bez pracy w danym okresie czasu, czy też nie nakazuje jego pomniejszenia, jak to było w poprzednio obowiązującym stanie prawnym, o pobierane w tym samym czasie wynagrodzenie uzyskiwane od innego pracodawcy, u którego pracownik podjął zatrudnienie i to nawet w pełnym wymiarze czasu pracy. Aktualnie, po dokonanej nowelizacji art. 47 Kodeksu pracy, pracownik przywrócony do pracy, o ile podlegał szczególnej ochronie, ma prawo do uzyskania w całości należnego mu za czas pozostawania bez pracy wynagrodzenia bez jakiegokolwiek jego zmniejszenia z tytułu pozostawania równolegle w stosunku zatrudnienia u innego pracodawcy. Taka konstrukcja uniezależniająca otrzymanie świadczenia od faktycznej możliwości świadczenia pracy, najczęściej bowiem zatrudnienia u innego pracodawcy, wykluczać będzie możliwość jednoczesnego pozostawania w stosunku pracy ze swoim byłym pracodawcą i przemawia właśnie za odszkodowawczym charakterem przyznanego Wnioskodawczyni na podstawie art. 47 Kodeksu pracy świadczenia kompensującego w pełnej wysokości utratę wynagrodzenia w rezultacie niemożności wykonywania pracy wskutek bezprawnego rozwiązania stosunku pracy.

Wnioskodawczyni jest zdania, że stanowiska tego nie zmienia fakt, iż wysokość odszkodowania limitowana jest kwotą wynagrodzenia, jakie pracownik otrzymywałby na zajmowanym stanowisku, gdyby umowy z nim nie rozwiązano. Analogicznie bowiem Kodeks pracy w wielu sytuacjach szczególnych określa górny limit odszkodowania, jakie może uzyskać pracownik od pracodawcy z tytułu chociażby bezprawnego rozwiązania umowy o pracę, czy z tytułu zakazu konkurencji, odnosząc je właśnie do uzyskiwanego wynagrodzenia za pracę. Dodatkowo, kwota wskazanego świadczenia – jak uważa Wnioskodawczyni – odszkodowania, przyznawana jest z uwzględnieniem wszelkich zmian w wysokości wynagrodzenia, jakie pracownik otrzymywałby na zajmowanym uprzednio stanowisku, gdyby umowy z nim nie rozwiązano i ustalana przez Sąd w kwocie globalnej za cały okres pozostawania bez pracy, ma więc w swoim założeniu doprowadzić do zrekompensowania utraconego w okresie pozostawania bez pracy wynagrodzenia i to w pełnej wysokości. W tym względzie ustawodawca dodatkowo wzmocnił intensywność przyznanego odszkodowania, albowiem w szczególnych sytuacjach obejmujących pracowników pozostających pod szczególną ochroną przepisów prawa pracy nakazał przyznanie odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, nie zaś jedynie w określonej maksymalnej wysokości. Powyższe stanowisko lokuje uzyskane świadczenie w kręgu odszkodowań, umożliwiając dalszą ocenę stanu faktycznego w kontekście dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ten bowiem przepis właśnie do pojęcia odszkodowania się odnosi, a z uwagi na brak jakiegokolwiek dodatkowego doprecyzowania tego terminu na gruncie prawa podatkowego, wskazana jest jego szeroka interpretacja uwzględniająca wszelkie możliwe do uzyskania przez podatnika świadczenia, o ile będą one nosiły odszkodowawczy, kompensujący wyrządzoną szkodę charakter, bez względu na to, jak zostały one ustawowo określone w innej gałęzi prawa mogącej wszak na swoje potrzeby posługiwać się odrębną terminologią. Istotny jest tym samym charakter danego świadczenia, a nie jego nazwa. W tym miejscu Wnioskodawczyni pragnie dodatkowo zauważyć, iż ustalona w ugodzie kwota została wyliczona w oparciu o wynagrodzenie, jakie uzyskiwałaby w okresie pozostawania bez pracy, gdyby stosunku pracy z Nią nie rozwiązano i nie uwzględnia odsetek, nie została również powiększona o jakiekolwiek inne, niewynikające z art. 47 Kodeksu pracy sumy dodatkowe.

Odnośnie samej podstawy zwolnienia, przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych generalnie zwalnia z ww. podatku dwie grupy możliwych do otrzymania przez podatnika odszkodowań bądź zadośćuczynień, tj. takie, których po pierwsze – wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz po drugie – odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Wyłączone ze zwolnienia są odprawy i odszkodowania z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, odprawy pieniężne wypłacane na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, odprawy i odszkodowania z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym, odszkodowania przyznane na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związane z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, bez względu na podstawę prawną ich ustalania i odszkodowania wynikające z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe. Z uwagi na powyższe Wnioskodawczyni jest zdania, iż wszelkie świadczenia wynikające z ugody sądowej, o ile nie mogą zostać zakwalifikowane do jednej z wyżej wskazanych grup, zwolnieniu z podatku dochodowego podlegają, o ile z uwagi na swój jurydyczny charakter są odszkodowaniami lub zadośćuczynieniami. Kwota, jaką Wnioskodawczyni uzyskała, z uwagi na podstawę prawną jej przyznania bezsprzecznie do żadnej z wymienionych, wyłączonych ze zwolnienia grup się nie kwalifikuje, nosi jednocześnie odszkodowawczy charakter, naprawia bowiem szkodę wyrządzoną w obszarze korzyści, które mogłaby osiągnąć, gdyby zgodnie z prawem realizowane były w stosunku do Niej obowiązujące zapisy ustawowe ograniczające możliwość wypowiedzenia stosunku pracy. Wnioskodawczyni, formułując powyższe stanowisko pod uwagę wzięła jednocześnie okoliczność, iż art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia z podatku odszkodowanie nie według kryterium postaci szkody, tj. straty czy utraconej korzyści, do których to pojęć w ogóle nie nawiązuje.

Wobec pozytywnej odpowiedzi co do charakteru otrzymanego świadczenia, jawi się problem ustalenia, czy mamy do czynienia z odszkodowaniem, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, względnie postanowień układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy. W ocenie Wnioskodawczyni, sformułowanie odnoszące się do odszkodowania, którego wysokość i zasady ustalania wynika wprost z przepisów odrębnej ustawy obejmuje odszkodowanie przyznawane na podstawie art. 47 ww. Kodeksu. Kodeks pracy stanowi bowiem bezsprzecznie ustawę odrębną w stosunku do regulacji podatkowych, tym samym pierwsza część dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych traktuje m.in. o Kodeksie pracy. Rzeczą bez precedensu byłoby bowiem pomijanie jego zapisów i wyeliminowanie z kręgu zwolnień podatkowych odszkodowań lub zadośćuczynień przyznanych na podstawie tej ustawy w sytuacji, gdy zwolnienia takie obejmują odszkodowania przyznawane na podstawie aktów zbiorowego prawa pracy wydanych na podstawie art. 9 § 1 Kodeksu pracy, a więc mających zupełnie inny charakter i moc obowiązującą. Wnioskodawczyni uważa tym samym, iż dyspozycja art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych generalnie traktuje o odszkodowaniach i zadośćuczynieniach z zakresu szeroko rozumianego prawa pracy, wprowadzając do grupy zwolnień przedmiotowych, z uwagi na odmienną, szczególną podstawę prawną wynikającą z Kodeksu pracy, również te odszkodowania i zadośćuczynienia, które zostały oparte na aktach prawa pracy wydanych na podstawie art. 9 § 1 Kodeksu pracy, poszerzając tym samym możliwy krąg zwolnień.

W obu wypadkach opisanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – co jest ostatnim warunkiem skorzystania ze zwolnienia – wysokość lub zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wynikać bezpośrednio z przepisu odrębnej ustawy lub innego aktu prawnego. Z przepisu art. 47 Kodeksu pracy wynika zaś bezpośrednio wysokość i zasady ustalania odszkodowania, przepis ten bowiem wprost, bez jakiegokolwiek odniesienia do innego aktu prawnego precyzuje, iż odszkodowanie należne jest w wysokości wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy. Normowana jest więc ustawowo wysokość odszkodowania i sposób jego wyliczenia, bazujący na konieczności zsumowania uzyskiwanego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Zdaniem Wnioskodawczyni, sformułowanie „bezpośrednio” nie może być jednocześnie rozumiane w taki sposób, aby obejmowało tylko te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których kwota została sztywno określona w ustawie. Wystarczającym jest, aby z przepisu ustawy odrębnej, do czego przepis nawiązywał w dalszej kolejności, wynikała zasada jego ustalania. Ten zaś warunek bezsprzecznie art. 47 Kodeksu pracy spełnia, aczkolwiek – w ocenie Wnioskodawczyni – wskazuje on de facto wprost kwotę odszkodowania.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Oznacza to, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Z kolei w świetle ust. 2 ww. przepisu, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 11 ust. 1 tejże ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z powyższej definicji wynika, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego. O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), bądź też na skutek określonego zdarzenia (umorzenia czy potrącenia) powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Jak wynika z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.


Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, 1000 i 1076), z wyjątkiem:


  1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
  2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
  3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
  4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
  5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
  7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.


Zgodnie z art. 45 § 1 Kodeksu pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Stosownie natomiast do treści art. 47 ww. Kodeksu, pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące – nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem – ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

Z powyższych przepisów Kodeksu pracy jednoznacznie wynika, że pracownik w sytuacji nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę, może żądać przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowania. Jeżeli pracownik podejmie pracę w wyniku przywrócenia do pracy, to wówczas przysługuje mu wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Ustawodawca wyraźnie odróżnia zatem wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy od odszkodowania.

W konsekwencji, po analizie opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz wskazanych przepisów prawa należy uznać, że wypłacone Wnioskodawczyni na podstawie ugody sądowej wynagrodzenie, o którym mowa w art. 47 Kodeksu pracy, tj. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie jest odszkodowaniem i nie ma charakteru odszkodowawczego. Tym samym, powyższe świadczenie – wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni – nie korzysta ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwota wypłaconego wynagrodzenia stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy, podlegający opodatkowaniu łącznie z pozostałymi dochodami osiągniętymi w roku podatkowym według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 i wykazaniu w zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu w myśl art. 45 ust. 1 powołanej ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.


Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).


Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj