Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.235.2019.1.SJ
z 7 czerwca 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 marca 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ujęcia w ewidencji środków trwałych całego budynku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ujęcia w ewidencji środków trwałych całego budynku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni od 2013 r. prowadzi działalność w zakresie objętym kodem PKD 55.20.Z – Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, od 2017 r. jest w trakcie budowy domu na działce stanowiącej Jej własność. Choć Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim, przedmiotowa nieruchomość należy do Jej majątku osobistego. Nieruchomość położona jest w miejscowości turystycznej, gdzie istnieje duże zapotrzebowanie na miejsca noclegowe (najem krótkoterminowy dla turystów).

Dom został zaprojektowany jako dom jednorodzinny, lecz jego konstrukcja umożliwia częściowe wykorzystywanie go w prowadzonej działalności gospodarczej – w zakresie identycznym, jak dotychczas prowadzone przez Wnioskodawczynię w innej lokalizacji usługi.

Zgodnie z planem i zamiarem Wnioskodawczyni, 30% powierzchni budynku będzie wykorzystywane pod najem krótkoterminowy na rzecz turystów. W pozostałym zakresie budynek służył będzie zaspokojeniu prywatnych potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawczyni oraz Jej rodziny. Lokale przeznaczone pod wynajem będą częścią budynku i nie będą formalnie wyodrębnione jako osobny przedmiot własności – lokale użytkowe. Przewidywany okres użytkowania budynku wynosi więcej niż rok.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni – po zakończeniu inwestycji – będzie miała prawo zaliczyć cały budynek do ewidencji środków trwałych i czy czynność ta będzie powodowała powstanie po Jej stronie zobowiązania podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, winna Ona zaliczyć cały budynek do ewidencji środków trwałych, która to czynność nie będzie powodowała powstania po Jej stronie zobowiązań podatkowych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawy), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawę umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W opisanym zdarzeniu przyszłym pokoje przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej stanowiły będą formalnie niewyodrębnioną część budynku (nie będą stanowiły odrębnej własności). Aktualnie obowiązujące przepisy nie pozwalają jednak na formalne wprowadzenie do ewidencji środków trwałych części budynku, która nie stanowi odrębnej własności. Stąd też – jeżeli odpisy amortyzacje będą miały stanowić po stronie Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodu nawet jedynie w stosunku do części budynku (w proporcji wykorzystywanej do prowadzenia wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej) – niezbędne będzie wprowadzenie całości budynku do ewidencji środków trwałych.

Zgodnie bowiem z art. 22n ust. 6 ustawy, w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Równocześnie brak jest przepisów, które z tytułu samego wprowadzenia danego przedmiotu do ewidencji środków trwałych i używania go zarówno w działalności gospodarczej, jak i do celów prywatnych, skutkowałyby powstaniem zobowiązania podatkowego po stronie podatnika będącego właścicielem danego środka trwałego. Tym samym wprowadzenie budynku do ewidencji środków trwałych i korzystanie z niego do celów zarówno prywatnych, jak i do działalności gospodarczej, nie powoduje powstania zobowiązania podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że aby określony składnik majątku mógł być uznany za środek trwały musi łącznie spełniać następujące warunki:

  • musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,

    • musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
    • jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
    • musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

    Zauważyć należy, że odpisów amortyzacyjnych mogą dokonywać, co do zasady, jedynie podmioty będące właścicielami lub współwłaścicielami wymienionych w cytowanym art. 22a ust. 1 ww. ustawy składników majątku.

    Podatnicy obowiązani są do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jeżeli podatnik nie prowadzi ww. ewidencji, dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów (art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

    Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

    Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni od 2013 r. prowadzi działalność w zakresie – obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. Od 2017 r. jest w trakcie budowy domu na działce stanowiącej Jej własność. Choć Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim, przedmiotowa nieruchomość należy do Jej majątku osobistego. Dom został zaprojektowany jako dom jednorodzinny, lecz jego konstrukcja umożliwia częściowe wykorzystywanie go w prowadzonej działalności gospodarczej – w zakresie identycznym, jak dotychczas prowadzone przez Wnioskodawczynię w innej lokalizacji usługi. Zgodnie z planem i zamiarem Wnioskodawczyni, 30% powierzchni budynku będzie wykorzystywane pod najem krótkoterminowy na rzecz turystów. W pozostałym zakresie budynek służył będzie zaspokojeniu prywatnych potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawczyni oraz Jej rodziny. Lokale przeznaczone pod wynajem będą częścią budynku i nie będą formalnie wyodrębnione jako osobny przedmiot własności – lokale użytkowe. Przewidywany okres użytkowania budynku wynosi więcej niż rok.

    W związku z powyższym, odnosząc się do przedstawionego przez Wnioskodawczynię opisu zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że środkiem trwałym będzie w tym wypadku budynek. Lokale byłyby nim tylko wtedy, gdyby stanowiły wyodrębnioną własność. Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie występuje. Wnioskodawczyni jest właścicielem całego budynku, a pomieszczenia, które mają być zajęte w związku z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą, są jedynie częścią tego budynku. W związku z powyższym Wnioskodawczyni powinna zaliczyć cały budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

    Odnosząc się do skutków podatkowych wpisania wybudowanego budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stwierdzić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują skutków podatkowych dla podatnika w sytuacji wpisu danego środka trwałego przez niego do ww. ewidencji. W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie, czynność wpisania budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie będzie powodowała po stronie Wnioskodawczyni zobowiązania podatkowego.

    Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

    Jednocześnie podkreślić należy, że tutejszy Organ dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie objętym zadanym przez Nią pytaniem. A zatem niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie możliwości wprowadzenia przedmiotowego budynku mieszkalnego do ewidencji środków trwałych. Nie dotyczy ona natomiast prawidłowości ustalenia wartości początkowej, czy też metody amortyzacji środków trwałych.

    Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia i w dniu wydania interpretacji.

    Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

    Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawczyni może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

    Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

    1. z zastosowaniem art. 119a;
    2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
    3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

    Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

    Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

    Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

    Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


    doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

  • Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
    Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

    Reklama

    Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

    czytaj

    O nas

    epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

    czytaj

    Regulamin

    Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

    czytaj