Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.205.2019.2.AJ
z 10 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2019 r. (data wpływu 29 marca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 9 maja 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W związku z prowadzoną działalnością transportową (przewóz osób na trasach międzynarodowych, okazjonalny czyli z adresu pod adres), powziął Pan wątpliwość co do sposobu rozliczania, a konkretnie sposobu wystawiania paragonów fiskalnych. Dotychczas odbywało się to i odbywa w siedzibie firmy. Firma zajmuje się transportem osób do Niemiec. Klient wsiadając do busa ponosi opłatę za przejazd, w niektórych przypadkach opłacony wcześniej. Właściwy dla Pana rozliczeń urząd skarbowy „zaproponował”, aby zakupił Pan kasy fiskalne i woził je w samochodach. Wskazuje Pan, że wszystkie firmy takie jak Pana, posiadają kasy tylko w siedzibach. Wożenie kas w samochodzie jest nie tylko skomplikowane, ponieważ kasa może być w aucie tylko do granicy kraju, natomiast po przekroczeniu granicy zaczyna się problem, ponieważ wykonuje Pan działalność autami do 3,5 tony (auta osobowe) i na terenie Niemiec nie jest to w żaden sposób uregulowane. Przekraczając granicę zostałby Pan uznany za wykonującego przewóz liniowy, lub że jedzie taksówką skoro posiada kasę w aucie. Na takie auta nie ma zezwoleń w Niemczech, nie posiada taksówki i zezwoleń takich nie posiada. Wiąże się to z ogromnymi karami w wysokości ok. 1.000 euro za każdą kontrolę i posiadanie w samochodzie kasy fiskalnej.

Kolejną propozycją były bileterki – kasy na stałe przymocowane w samochodach. To także odpada w Pana przypadku, ponieważ po pierwsze także występuje kasa, a po drugie nie ma Pan stałych połączeń z punktu A do punktu B tak, jak to występuje w PKS.

Każdy klient ponosi opłatę ustaloną indywidualnie, ponadto czasami klienci wsiadający za granicą opłacają bilet euro – wtedy jest to przeliczane według NBP – kurs euro.

W związku z powyższym opisem zadano pytanie, sprowadzające się do kwestii sposobu ewidencjonowania sprzedaży biletów przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w uzupełnieniu z dnia 9 maja 2019 r., istnieje możliwość prowadzenia ewidencji sprzedaży – jak dotychczas – przy zastosowaniu kasy rejestrującej zainstalowanej w siedzibie firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt, że złożony przez Spółkę wniosek dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku z dnia 18 kwietnia 2019 r. (data wpływu 23 kwietnia 2019 r.) niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia tego stanu faktycznego, tj. w dacie złożenia wniosku.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń. Oznacza to, że nie podlega obowiązkowi prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej dostawa towarów/świadczenie usług w części, w jakiej czynności te są wykonywane na rzecz innych podmiotów niż osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej oraz rolnicy ryczałtowi.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. obowiązuje w tym zakresie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2018 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2018 r., poz. 2519).

Zgodnie z § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2021 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W odniesieniu do niektórych czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zgodnie z warunkami określonymi w tym załączniku (§ 2 ust. 2).

Natomiast na podstawie § 4 ust. 1 pkt 2 lit. a) ww. rozporządzenia, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyłączeniem przewozów wymienionych w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia.

W poz. 15 i 16 załącznika, o którym wyżej mowa wymieniono odpowiednio:

• pozostały transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski – dotyczy wyłącznie przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, innych niż kolejowe, za które są pobierane ceny ustalone przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny (PKWiU ex 49.31.2),
• transport lądowy pasażerski, rozkładowy: międzymiastowy i specjalizowany – dotyczy wyłącznie przewozów miejskich rozkładowych pasażerskich, innych niż kolejowe, za które są pobierane ceny ustalone przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny (PKWiU ex 49.39.1).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan działalność transportową – przewóz osób na trasach międzynarodowych, okazjonalny czyli z adresu pod adres.

Powyższe zatem wskazuje, że w świetle powołanych przepisów jest Pan zobowiązany do prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej, bez możliwości korzystania ze zwolnienia z tego obowiązku na podstawie § 2 powołanego rozporządzenia.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Z przepisu tego wynika, że obowiązek wydawania wydrukowanego dokumentu nabywcy istnieje w przypadku dokonania każdej sprzedaży rejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Zatem sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań, aby przekazać do dyspozycji nabywcy wydrukowany z kasy rejestrującej dokument potwierdzający sprzedaż.

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 5 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani używać kas rejestrujących zgodnie z warunkami określonymi w przepisach wydanych na podstawie ust. 7a pkt 1.

W myśl art. 111 ust. 3d ustawy o VAT, w przypadku gdy dla danego rodzaju czynności, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 7a pkt 1, są przewidziane kasy rejestrujące o zastosowaniu specjalnym – podatnik jest obowiązany stosować te kasy.

Należy również wskazać, że zgodnie z art. 111 ust. 6a ustawy o VAT, kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Na podstawie art. 111 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Przedsiębiorczości i Technologii z dnia 28 maja 2018 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące (Dz. U. z 2018 r. poz. 1206), kasy ze względu na przeznaczenie dla danego rodzaju sprzedaży lub sposób ewidencji tej sprzedaży, dzieli się na następujące kategorie:

1. kasy ogólne – kasy przeznaczone do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego w sposób niewymagający stosowania specjalnych funkcji i rozwiązań konstrukcyjnych;
   
2. kasy o zastosowaniu specjalnym – kasy, których konstrukcja i program pracy kasy uwzględniają szczególne zastosowanie tych kas i odpowiadają szczególnym kryteriom i warunkom technicznym określonym w rozporządzeniu, związanym ze szczególnymi formami obrotu lub sprzedaży określonych towarów i usług lub potrzebą współpracy kasy z innymi urządzeniami niezbędnymi do stosowania w danym rodzaju działalności, obejmujące kasy:
   
   
   
   1. przeznaczone do prowadzenia ewidencji przy świadczeniu usług przewozu osób oraz ich bagażu podręcznego taksówkami,
      
   2. przeznaczone do prowadzenia ewidencji przy sprzedaży leków, z funkcją rozliczania recept refundowanych,
      
   3. przeznaczone do prowadzenia ewidencji przy świadczeniu usług w zakresie transportu pasażerskiego, zwane dalej „kasami biletowymi”,
      
   4. rozliczające więcej niż jedną transakcję równocześnie,
      
   5. przeznaczone do prowadzenia ewidencji przy sprzedaży towarów i usług w wolnych obszarach celnych lub składach celnych,
      
   6. zainstalowane w urządzeniach do automatycznej sprzedaży towarów i usług.
      

W kasie mogą być łączone różne kategorie kas, o których mowa w ust. 1, o ile kasa odpowiada kryteriom i warunkom technicznym określonym w rozporządzeniu dla danej kategorii (§ 5 ust. 2).

Na gruncie niniejszej sprawy należy również wskazać, że stosownie do treści art. 28f ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport, z uwzględnieniem pokonanych odległości.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji przewozu osób, transportu, wobec tego zasadnym jest odwołanie do przepisów szczególnych.

W myśl art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r., poz. 58 z późn. zm.), krajowy transport drogowy oznacza podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast międzynarodowy transport drogowy – to stosownie do art. 4 pkt 2 ww. ustawy – podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda pojazdu między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przepisów ustawy o transporcie drogowym wynika również, że przewóz drogowy może być wykonywany tylko w formach zdefiniowanych w ustawie jako:

1. przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 1983) – art. 4 pkt 7 ustawy,
   
2. przewóz regularny specjalny – niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób – art. 4 pkt 9 ustawy,
   
3. przewóz wahadłowy – wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób tam i z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a tym samym miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie następujących warunków:
   
   
   
   1. każda grupa osób przewiezionych do miejsca docelowego wraca do miejsca początkowego,
      
   2. miejsce początkowe i miejsce docelowe oznaczają odpowiednio miejsce rozpoczęcia usługi przewozowej oraz miejsce zakończenia usługi przewozowej, z uwzględnieniem w każdym przypadku okolicznych miejscowości leżących w promieniu 50 km – art. 4 pkt 10 ustawy;
      
      
      
4. przewóz okazjonalny – przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego – art. 4 pkt 11 ustawy.
   

Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 18 ust. 5 ww. ustawy, przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą zabrania się:

1. umieszczania i używania w pojeździe taksometru;
2. umieszczania w sposób widoczny i czytelny z zewnątrz pojazdu oznaczeń z nazwą, adresem, telefonem, adresem strony internetowej przedsiębiorcy lub innych oznaczeń mających na celu identyfikację przedsiębiorcy, a także reklam usług taksówkowych i przedsiębiorców świadczących takie usługi;
3. umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych.

Na gruncie niniejszej sprawy należy również wskazać, że przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego reguluje ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. prawo przewozowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 1983) – art. 1 ust. 1.

Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej (art. 1 ust 3).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy prawo przewozowe, umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd przed rozpoczęciem podróży lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia – przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym. Na bilecie, o którym mowa w ust. 1, umieszcza się:

1. nazwę przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego;
2. relację lub strefę przejazdu;
3. wysokość należności za przejazd;
4. zakres uprawnień pasażera do ulgowego przejazdu.

W tym miejscu należy również wskazać, że kwestie dotyczące sposobu ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, do dnia 30 kwietnia 2019 r. regulowało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363).

Zgodnie z § 3 ust. 1 tego rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej, wyłącznie przy użyciu kas, które mają potwierdzenie, że kasa spełnia funkcje wymienione w art. 111 ust. 6a ustawy oraz kryteria i warunki techniczne określone w przepisach wydanych na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy.

Otrzymanie przed dokonaniem sprzedaży całości lub części należności (zapłaty) podlega ewidencjonowaniu z chwilą jej otrzymania (§ 3 ust. 2).

Na podstawie § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję m.in.:

1. wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny;
2. dokonują po fiskalizacji kasy wyłącznie sprzedaży w trybie fiskalnym i nie dokonują sprzedaży ewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy po jej fiskalizacji w żadnym innym trybie, w tym w trybie szkoleniowym;
3. sporządzają raport fiskalny dobowy po zakończeniu sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem pierwszej sprzedaży w dniu następnym.
   
   (…)
   

Jak wynika z zapisu § 10 powołanego rozporządzenia, paragon fiskalny drukowany przez kasę o zastosowaniu specjalnym przeznaczoną do prowadzenia ewidencji przy świadczeniu usług w zakresie transportu pasażerskiego zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6. oznaczenie „BILET” lub „OPŁATA DODATKOWA”;
7. rodzaj biletu;
8. tytuł ulgi w przypadku biletu ulgowego;
9. numer kursu;
10. nazwę przystanku początkowego i końcowego lub zakres ważności, lub okres ważności biletu;
11. cenę jednostkową usługi;
12. wartość ulgi w przypadku biletu ulgowego;
13. liczbę i wartość sumaryczną sprzedaży danej usługi, z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
14. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
15. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku, po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
16. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
17. łączną kwotę podatku;
18. łączną kwotę sprzedaży brutto;
19. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
20. kolejny numer paragonu fiskalnego;
21. imię i nazwisko posiadacza biletu w przypadku biletów okresowych imiennych;
22. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

W świetle powołanych przepisów, odnosząc się do kwestii będącej przedmiotem niniejszej sprawy należy wskazać, że opisane w stanie faktycznym usługi okazjonalnego przewozu osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej stanowią jedną z form transportu drogowego, w którym to zobowiązuje się Pan do wykonania na zlecenie osób fizycznych usługi, polegającej na transporcie ich we wskazane miejsce za pośrednictwem posiadanych pojazdów komunikacji samochodowej. Tym samym, świadcząc dla osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, usługi okazjonalnego transportu pasażerskiego, zobowiązany jest Pan do ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego za pomocą specjalnej kasy rejestrującej, dokonywania wydruku paragonu fiskalnego (lub faktury) z każdej sprzedaży oraz wydawania wydrukowanego dokumentu nabywcy, zgodnie z powołanym wcześniej art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy przy tym podkreślić, że ewidencjonowanie obrotu i kwot podatku należnego w opisanych okolicznościach powinno się odbywać z zastosowaniem specjalnej kasy rejestrującej, przeznaczonej przepisami prawa – na podstawie art. 111 ust. 3d ustawy o podatku od towarów i usług w powiązaniu z § 5 ust. 1 pkt 2 lit. c) rozporządzenia Ministra Przedsiębiorczości i Technologii z dnia 28 maja 2018 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące – dla podatników świadczących usługi w zakresie transportu pasażerskiego. Nadmienić tu należy, że również sposób sformułowania pytania odnoszącego się do sposobu „nabijania biletów” potwierdza tezę o konieczności stosowania „specjalnych kas rejestrujących”, zwanych kasami biletowymi.

Trzeba mieć także na względzie fakt, że kasy specjalne umożliwiają wydruk paragonu fiskalnego zawierającego informacje niezbędne do zidentyfikowania dokonanego świadczenia zapewniając jednocześnie – oprócz funkcji ewidencyjnej dla celów podatkowych – funkcję gwarancyjno-informacyjną dla klienta nabywającego daną usługę.

Stąd też, skoro – jak wynika z wniosku – świadcząc usługi w zakresie przewozu okazjonalnego osób może się zdarzyć sytuacja, że miejscem początkowym świadczonej dla danej osoby usługi będzie inne miejsce, niż miejsce, w którym znajduje się siedziba firmy (jak wskazano – taka sytuacja może się np. za granicą kraju), to prowadzenie ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej zainstalowanej wyłącznie w siedzibie firmy uniemożliwiałoby wypełnienie podstawowego obowiązku, o którym mowa w art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, zgodnie z którym podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy. Powyższe zatem prowadzi do wniosku, że w takiej sytuacji, ewidencja sprzedaży powinna być prowadzona przy zastosowaniu specjalnych kas rejestrujących zainstalowanych w pojazdach wykorzystywanych w prowadzonej działalności.

Podsumowując, świadcząc usługi w zakresie przewozu osób na trasach międzynarodowych jest Pan zobowiązany do prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu specjalnej kasy rejestrującej w siedzibie firmy. Natomiast w przypadku świadczenia usług na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, dla których miejscem początkowym nabywanej usługi będzie inne miejsce, niż miejsce, w którym znajduje się siedziba firmy, to ewidencję sprzedaży winien Pan prowadzić również przy zastosowaniu specjalnych kas rejestrujących zainstalowanych w pojazdach wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej, z uwzględnieniem regulacji dotyczących miejsca świadczenia usług.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Końcowo należy zauważyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii, których zakres wyznaczono zadanym pytaniem oraz przedstawionym we wniosku stanowiskiem własnym. Nie rozstrzyga natomiast kwestii ewentualnego miejsca świadczenia usług (zgodnie z powołanym wcześniej art. 28f ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem kwestie te nie były przedmiotem pytania, a ponadto nie przedstawiono w tym zakresie własnego stanowiska.

Na marginesie wskazać należy informacyjnie, że powołana w niniejszej interpretacji indywidualnej treść przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z dniem 1 maja 2019 r. została zmieniona na mocy ustawy z dnia 15 marca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. z 2019 r., poz. 675). Jednocześnie cytowane w niniejszej interpretacji indywidualnej rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363). zostało zastąpione rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r., poz. 816).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.