2019.06.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0115-KDIT2-2.4011.153.2019.1.ENB

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.153.2019.1.ENB
z 11 czerwca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2019 r. (data wpływu 17 kwietnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 15 września 2015 r. P. S.A. zawarło z pracownikiem umowę o zakazie konkurencji. Była to umowa o zakazie konkurencji w czasie trwania stosunku pracy oraz po zaprzestaniu jej obowiązywania (§ 3 umowy). Zakaz konkurencji po zaprzestaniu obowiązywania umowy o pracę miał obowiązywać przez okres 3 miesięcy licząc od zaprzestania jej obowiązywania (§ 4 ust. 1).

Zgodnie z § 4 ust. 1 umowy, z tytułu zakazu konkurencji po zaprzestaniu stosunku pracy, pracownikowi miało przysługiwać odszkodowanie wypłacane miesięcznie w wysokości 100 % wynagrodzenia miesięcznego brutto, liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.

Pismem z dnia 23 marca 2016 r. P. S.A. zwróciło się do pracownika z prośbą o zawarcie porozumienia w zakresie rozwiązania umowy o zakazie konkurencji w czasie trwania stosunku pracy i po ustaniu stosunku pracy. Swoje stanowisko spółka motywowała tym, iż w dniu 21 marca 2016 r. zmienił się Regulamin Organizacyjny obowiązujący. Pracownik był zatrudniony na stanowisku Redaktora Naczelnego, zgodnie z nowym Regulaminem Organizacyjnym stanowisko Redaktora Naczelnego - przestało być odrębnym stanowiskiem. Stanowisko to połączono ze stanowiskiem Prezesa Zarządu. Pomimo likwidacji stanowiska pracy pracownika, nie otrzymał on wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy, gdyż przebywał na urlopie wypoczynkowym, a potem na zwolnieniu lekarskim. Pracownik nie odpowiedział na pismo proponujące rozwiązanie umowy o zakazie konkurencji. Wobec powyższego spółka pismem z dnia 13 kwietnia 2016 r. wypowiedziała pracownikowi umowę o zakazie konkurencji w czasie trwania umowy o pracę oraz o zakazie konkurencji po rozwiązaniu umowy o pracę. Prezes Zarządu Spółki uznał, że nie ma potrzeby, aby utrzymywać obowiązujący zakaz konkurencji, gdyż po powrocie ze zwolnienia lekarskiego będzie mógł pracować jako dziennikarz, a nie jako Redaktor Naczelny. Pracując na takim stanowisku nie będzie miał dostępu do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, a zatem brak jest powodów dla których umowa o zakazie konkurencji miałaby być kontynuowana.

Od 14 marca 2016 r. pracownik nie świadczył pracy bowiem :

w okresie od 14 marca 2016 r. do 31 maja 2016 r. przebywał na urlopie wypoczynkowym,
w okresie od 1 czerwca 2016 r. do 29 listopada 2016 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim,
w okresie od 30 listopada 2016 r. do 27 lutego 2017 r. przebywał na świadczeniu rehabilitacyjnym.

W dniu 28 lutego 2018 r. z pracownikiem została rozwiązana umowa o pracę w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b, tj. z uwagi na długotrwałą niezdolność do pracy spowodowaną chorobą.

W okresie od rozwiązania umowy o pracę tj. od 28 lutego 2018 r. do 28 kwietnia 2018 r. był on dalej niezdolny do pracy i pobierał świadczenie rehabilitacyjne z ZUS.

Pracownik w marcu i kwietniu złożył oświadczenie o powstrzymywaniu się od wykonywania działalności konkurencyjnej. Nie złożył natomiast takiego oświadczenia w maju 2017 r. Spółka nie ma wiedzy czy pracownik w maju 2018 r. podjął zatrudnienie i czy nie prowadził działalności konkurencyjnej.

Wnioskodawca nie wypłacił pracownikowi odszkodowania z tytułu umowy o zakazie konkurencji, powołując się na dokonane wypowiedzenie tej umowy w kwietniu 2016 r.

Pracownik wniósł do Sądu Rejonowego pozew domagając się zasądzenia od Wnioskodawcy odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji w kwocie 24.000 zł. Wyrokiem z dnia 18 października 2018 r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo. Na skutek apelacji wniesionej przez pracownika Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 20 marca 2019 r. zmienił powyższy wyrok i zasądził od Wnioskodawcy kwotę 24.000 zł tytułem odszkodowania z tytułu umowy o zakazie konkurencji z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od kwoty 12.000 zł za okres od 11 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 12.000 zł za okres od 11 maja 2017 r. do dnia zapłaty.

Pracownik wezwał Wnioskodawcę do wykonania powyższego wyroku.

W wykonaniu wyroku na rzecz pracownika wypłacono kwotę 7.200 zł netto, tj. 24.000 zł brutto -16.800 zł (zryczałtowany podatek dochodowy 70%) oraz odsetki w wysokości 3.231,12 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w przypadku świadczeń wypłacanych na podstawie wyroku sądowego dotyczących zapisów umownych o zakazie konkurencji, w przypadku, gdy zobowiązaną do zapłaty jest Spółka, której jedynym udziałowcem jest Skarb Państwa, opodatkowanie w wysokości ryczałtowej wynoszącej 70% świadczenia, stosuje się do całej kwoty odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji, jeżeli przez okres 6 miesięcy poprzedzających okres wypłaty odszkodowania uprawniony nie otrzymywał wynagrodzenia od Wnioskodawcy ?
Czy „okres sześciu miesięcy” wskazany w art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć jako okres sześciu miesięcy kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio datę wypłaty odszkodowania wynikającego z wyroku sądowego z tytułu zakazu konkurencji, czy też jest to okres obejmujący sześć miesięcy, poprzedzających datę, kiedy odszkodowanie wynikające z zawartej umowy powinno być wypłacone (tj. roszczenie o zapłatę stało się wymagalne)? Czy okres 6 miesięcy należy liczyć w sposób określony w kodeksie cywilnym czy jako pełne miesiące kalendarzowe?
Co należy rozumieć przez pojęcie „wynagrodzenia otrzymanego przez podatnika” użytego w art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jakie składniki wynagrodzenia wchodzą w zakres tego pojęcia, czy obejmuje ono również zasiłki wypłacane przez ZUS takie jak: zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne oraz ekwiwalent za urlop wypoczynkowy ?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest jednoosobową spółką Skarbu Państwa, w której Skarb Państwa ma 100% kapitału zakładowego. Spółka jest płatnikiem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do odszkodowania wypłacanego byłemu pracownikowi z tytułu umowy o zakazie konkurencji stosuje się zatem art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem spółki wykładni ww. przepisu należy dokonywać w sposób literalny. Skoro zatem pracownikowi wypłacono odszkodowanie z tytułu umowy o zakazie konkurencji na podstawie wyroku sądowego z dnia 20 marca 2019 r., a sześć miesięcy przed tą datą nie otrzymywał on wynagrodzenia, gdyż nie był w tym czasie pracownikiem, to do całej kwoty wypłaconego odszkodowania należy zastosować zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 70 %.

Nawet, gdyby przyjąć, że okres 6 miesięcy poprzedzający pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania należy liczyć, biorąc pod uwagę datę jego wymagalności ( Sąd przyjął, że datą tą jest 11 kwietnia 2017 r.) to w okresie 6 miesięcy poprzedzających tę datę tj. w okresie od 11 października 2016 r. do 11 kwietnia 2017 r. pracownik nie otrzymywał w spółce wynagrodzenia za pracę, a jedynie zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne i ekwiwalent za urlop. Wobec czego nie otrzymywał on wynagrodzenia za faktycznie wykonywaną pracę, a tak należy rozumieć pojęcie „otrzymanego wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę”, o jakim mowa w art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nawet przy takiej wykładni ww. przepisu do wypłaconego odszkodowania z tytułu umowy o zakazie konkurencji powinien mieć zastosowanie zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 70 %. Zdaniem spółki do „wynagrodzenia otrzymanego przez podatnika” nie należy zaliczyć zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego i ekwiwalentu za urlop.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.), od dochodów (przychodów) z tytułu odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, jeżeli zobowiązaną do zapłaty odszkodowania jest spółka, w której Skarb Państwa, jednostka samorządu terytorialnego, związek jednostek samorządu terytorialnego, państwowa osoba prawna lub komunalna osoba prawna dysponują bezpośrednio lub pośrednio większością głosów na zgromadzeniu wspólników albo na walnym zgromadzeniu, w tym także na podstawie porozumień z innymi osobami, w części, w której wysokość odszkodowania przekracza wysokość wynagrodzenia otrzymanego przez podatnika z tytułu umowy o pracę lub umowy o świadczenie usług wiążącej go ze spółką w okresie sześciu miesięcy poprzedzających pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania - pobiera się zryczałtowany podatek w wysokości 70% tej części należnego odszkodowania.

Zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, 4-4b, 5a oraz 13-16, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania (art. 30 ust. 3 ww. ustawy).

Z art. 41 ust. 4 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. wynika natomiast, że płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

W treści wniosku wyjaśniono, że w dniu 15 września 2015 r. P. S.A. zawarło z pracownikiem umowę o zakazie konkurencji. Była to umowa o zakazie konkurencji w czasie trwania stosunku pracy oraz po zaprzestaniu jej obowiązywania (§ 3 umowy). Zakaz konkurencji po zaprzestaniu obowiązywania umowy o pracę miał obowiązywać przez okres 3 miesięcy licząc od zaprzestania jej obowiązywania (§ 4 ust. 1).

Pismem z dnia 23 marca 2016 r. P. S.A. zwróciło się do pracownika z prośbą o zawarcie porozumienia w zakresie rozwiązania umowy o zakazie konkurencji w czasie trwania stosunku pracy i po ustaniu stosunku pracy. Swoje stanowisko spółka motywowała tym, iż w dniu 21 marca 2016 r. zmienił się Regulamin Organizacyjny obowiązujący w R. Pracownik był zatrudniony na stanowisku Redaktora Naczelnego, zgodnie z nowym Regulaminem Organizacyjnym stanowisko Redaktora Naczelnego - przestało być odrębnym stanowiskiem. Stanowisko to połączono ze stanowiskiem Prezesa Zarządu. Pomimo likwidacji stanowiska pracy pracownika, nie otrzymał on wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy, gdyż przebywał na urlopie wypoczynkowym, a potem na zwolnieniu lekarskim. Pracownik nie odpowiedział na pismo proponujące rozwiązanie umowy o zakazie konkurencji. Wobec powyższego spółka pismem z dnia 13 kwietnia 2016 r. wypowiedziała pracownikowi umowę o zakazie konkurencji w czasie trwania umowy o pracę oraz o zakazie konkurencji po rozwiązaniu umowy o pracę. Prezes Zarządu Spółki uznał, że nie ma potrzeby, aby utrzymywać obowiązujący zakaz konkurencji, gdyż po powrocie ze zwolnienia lekarskiego będzie mógł pracować jako dziennikarz, a nie jako Redaktor Naczelny. Pracując na takim stanowisku nie będzie miał dostępu do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, a zatem brak jest powodów dla których umowa o zakazie konkurencji miałaby być kontynuowana.

Od 14 marca 2016 r. pracownik nie świadczył pracy bowiem :

w okresie od 14 marca 2016 r. do 31 maja 2016 r. przebywał na urlopie wypoczynkowym,
w okresie od 1 czerwca 2016 r. do 29 listopada 2016 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim,
w okresie od 30 listopada 2016 r. do 27 lutego 2017 r. przebywał na świadczeniu rehabilitacyjnym.

W dniu 28 lutego 2018 r. z pracownikiem została rozwiązana umowa o pracę w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b, tj. z uwagi na długotrwałą niezdolność do pracy spowodowaną chorobą.

W okresie od rozwiązania umowy o pracę tj. od 28 lutego 2018 r. do 28 kwietnia 2018 r. był on dalej niezdolny do pracy i pobierał świadczenie rehabilitacyjne z ZUS.

Wnioskodawca nie wypłacił pracownikowi odszkodowania z tytułu umowy o zakazie konkurencji, powołując się na dokonane wypowiedzenie tej umowy w kwietniu 2016 r.

Pracownik wezwał Wnioskodawcę do wykonania powyższego wyroku.

W wykonaniu wyroku na rzecz pracownika wypłacono kwotę 7.200 zł netto, tj. 24.000 zł brutto -16.800 zł (zryczałtowany podatek dochodowy 70%) oraz odsetki w wysokości 3.231,12 zł.

Ze wskazanych powyżej uregulowań prawnych wynika, że od odszkodowań przyznanych stosownie do przepisów o zakazie konkurencji, w sytuacji, gdy ich wysokość przekroczy określoną w art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy wysokość płatnik zobowiązany jest do pobrania zryczałtowanego podatku w wysokości 70%.

Sześciomiesięczny okres wskazany w art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy należy rozumieć jako okres sześciu miesięcy kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio pierwszy miesiąc wypłaty odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji. Zgodnie z ww. przepisem dla ustalenia limitu wynagrodzenia, od którego uzależniony jest pobór 70% podatku należy zatem brać pod uwagę sumę wypłaconego pracownikowi wynagrodzenia z okresu 6 miesięcy poprzedzających miesiąc (a nie datę) wypłaty tego odszkodowania. Wyjaśnić przy tym należy, że pod pojęciem „wypłaty” rozumieć należy faktyczne przekazanie byłemu pracownikowi świadczenia lub postawienie go do jego dyspozycji. Zgodnie bowiem z definicją językową wyrażenia „wypłacić” oznacza ono wydać komuś należne mu pieniądze. W konsekwencji dla zastosowania art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy bez znaczenia pozostanie data wymagalności roszczenia.

Skoro więc w opisanej we wniosku sytuacji, Wnioskodawca wyrokiem sądu został zobowiązany do wypłaty odszkodowania z tytułu umowy o zakazie konkurencji, i w okresie sześciu miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc faktycznej wypłaty odszkodowania, nie wypłacał byłemu pracownikowi wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę, z uwagi na wcześniejsze rozwiązanie tej umowy, to Wnioskodawca był zobowiązany do poboru podatku w wysokości 70% od całości wypłacanego odszkodowania.

Końcowo wyjaśnić należy, że pojęcie wynagrodzenia, o którym mowa w tym przepisie nie ma prawnie jednolitego, powszechnie ustalonego zakresu znaczeniowego. W dziale trzecim Kodeksu pracy jest mowa o „wynagrodzeniu i innych świadczeniach związanych z pracą”. Ta druga kategoria nie jest także zdefiniowana, ale z usytuowania jej obok wynagrodzenia za pracę można wnosić, że „inne świadczenia związane z pracą” nie są wynagrodzeniem. Od wynagrodzenia za pracę należy zatem odróżnić inne świadczenia pieniężne otrzymywane od pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy, które nie będąc świadczeniem za pracę faktycznie wykonaną, nie są również wynagrodzeniem za pracę. Należą do nich: a) tzw. wypłaty gwarancyjne, np. za czas niewykonywania pracy, b) wypłaty kompensacyjne, np. diety, zwrot kosztów podróży, c) świadczenia odszkodowawcze, np. odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy, odszkodowanie z tytułu skróconego okresu wypowiedzenia umowy, d) różne odprawy pieniężne.

Wynagrodzenie za pracę jest w istocie zbiorczą nazwą dla rozmaitych wypłat dokonywanych przez pracodawcę na rzecz pracownika. Obejmuje rozmaite składniki, których wynagrodzeniowy charakter tylko niekiedy jednoznacznie przesądza ustawodawca. Jest tak w odniesieniu do wynagrodzenia zasadniczego (np. art. 77³ § 3 pkt 1 Kodeksu pracy czy w jego art. 151¹ § 3), nagrody z zakładowego funduszu nagród, dodatkowego wynagrodzenia rocznego, należności przysługujących z tytułu udziału w zysku lub nadwyżce bilansowej (art. 87 § 5 Kodeksu pracy). Istotą wynagrodzenia jest to, że przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią (art. 80 Kodeksu pracy). Na tle powyższych regulacji, w uzasadnieniu uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1986 r. (III PZP 42/86), Sąd ten stwierdził, że pojęcie wynagrodzenia za pracę nie jest w przepisach prawa pracy określone w sposób jednolity i konsekwentny i zaproponował następującą definicję „jest to świadczenie konieczne o charakterze przysparzająco-majątkowym, które pracodawca jest zobowiązany wypłacać okresowo pracownikowi w zamian za wykonaną pracę, świadczoną w ramach stosunku pracy, odpowiednio do rodzaju, ilości i jakości pracy.”

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że skoro pojęcie „wynagrodzenia” bezpośrednio wiąże się „z wykonaną pracą”, to do wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 15 należy zaliczyć wynagrodzenie wraz ze składnikami wymienionymi w umowie o pracę (np. dodatek stażowy, funkcyjny), nagrodę roczną, z wyłączeniem innych świadczeń otrzymywanych przez pracownika takich jak wynagrodzenie chorobowe, zasiłek chorobowy czy świadczenie rehabilitacyjne, gdyż stanowią one wypłatę wynikającą z tytułu podlegania pracownika ubezpieczeniom społecznym, a nie z tytułu wykonanej pracy. Do takiego wynagrodzenia nie należy również zaliczać ekwiwalentu za niewykorzystany urlop.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin