Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.191.2019.8.DR
z 11 lipca 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2019 r. (data wpływu) uzupełnionym pismem z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu), pismem z dnia 17 czerwca 2019 r. (data wpływu) oraz pismem z dnia 5 lipca 2019 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 30 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 6 maja 2019 r. (data wpływu), pismem z dnia 17 czerwca 2019 r. (data wpływu) oraz pismem z dnia 5 lipca 2019 r. (data wpływu).


We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej paliw do pojazdów silnikowych na stacjach paliw (PKD 47.30.Z) w okresie od 15 listopada 2001 r. do 5 maja 2017 r. Ww. działalność gospodarcza była opodatkowana na zasadach ogólnych, natomiast ewidencja księgowa była prowadzona w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W dniu 16 lutego 2015 r. Wnioskodawca zawarł umowę najmu z osobą fizyczną - w dalszej treści niniejszego wniosku zwaną "najemcą", której przedmiotem była część zbiorników znajdujących się na należącej do Wnioskodawcy stacji paliw, tj. zbiornik nr 6, 7 i 8 oraz dystrybutor fabryczny. Na początku marca 2015 r. najemca zamówił w R. Sp. z o.o. paliwo w imieniu własnym w ilości 15.000 litrów oraz na podstawie upoważnienia udzielonego przez Wnioskodawcę w ilości 10.000 litrów. Odbiór obu partii paliwa pokwitował najemca. Na powyższą okoliczność zastały wystawione dwie faktury VAT, w tym jedna na Wnioskodawcę, który paliwo przyjął i za nie zapłacił. Pod koniec marca 2015 r. R. Sp. z o.o. otrzymała kolejne telefoniczne zamówienie oleju napędowego od najemcy. Dostarczając towar zamówiony telefonicznie, sprzedawca sporządził dwa dokumenty WZ, w których stwierdził wydanie 26.000 litrów i 5.240 litrów oleju napędowego. Odbiór obu partii paliwa pokwitował w dniu 23 marca 2015 r. najemca, który opatrzył dokumenty WZ swoim podpisem oraz pieczęcią zawierającą dane firmy Wnioskodawcy. Paliwo zostało wydane w dwóch miejscach: na stacji paliw oraz w miejscowości, gdzie Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej. Na powyższą okoliczność została wystawiona na rzecz Wnioskodawcy faktura VAT z dnia 23 marca 2015 r. na kwotę netto … zł i podatek VAT … zł tyt. sprzedaży oleju napędowego w ilości 31.240 litrów. Termin płatności: 30 marca 2015 r. Po otrzymaniu ww. faktury VAT Wnioskodawca przekazał ją najemcy, ponieważ - jak poinformował pracownika R. Sp. z o.o. - nie zamawiał towaru objętego przedmiotową fakturą VAT oraz nie udzielił w tym zakresie pełnomocnictwa najemcy. Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca nie zaliczył przedmiotowej faktury VAT do kosztów uzyskania przychodów oraz nie zaewidencjonował jej w rejestrze VAT zakupów. W dniu 21 września 2015 r. R. Sp. z o.o. wezwała Wnioskodawcę do zapłaty kwoty … zł z faktury VAT. Wobec braku zapłaty ze strony Wnioskodawcy, Sąd Okręgowy VI Wydział Gospodarczy wydał w dniu 28 października 2015 r. nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym. Powyższe rozstrzygnięcie zostało zaskarżone przez Wnioskodawcę, który zakwestionował istnienie swojej legitymacji biernej w sprawie, podnosząc m.in., iż nie zawierał z R. Sp. z o.o. ustnej umowy o dostawę paliwa oraz, że nie zostało na jego rzecz spełnione żadne świadczenie. Wyrokiem z dnia 16 maja 2016 r. (sygn. akt ...) Sąd Okręgowy Wydział VI Gospodarczy utrzymał w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Okręgowego VI Wydział Gospodarczy z dnia 28 października 2015 r. Zdaniem Sądu przy ocenie ważności stosunku zobowiązaniowego łączącego stronę powodową (R. Sp. z o.o.) oraz pozwanego (Wnioskodawcę) najistotniejsze było, że strona powodowa nie miała wiedzy ani nie mogła dowiedzieć się o wygaśnięciu umocowania udzielonego przez Wnioskodawcę wobec najemcy, które było przy pierwszym zamówieniu, co skutkowało uznaniem czynności prawnej dokonanej przez najemcę w imieniu Wnioskodawcy za ważną na podstawie art. 105 Kodeksu cywilnego i co prowadziło do uznania, iż między stronami procesu doszło do zawarcia skutecznej umowy sprzedaży. Podstawą rozstrzygnięcia był zatem art. 535 Kodeksu cywilnego. Tym samym Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty kwoty wynikającej z wystawionej faktury VAT wraz z odsetkami za zwłokę oraz pozostałych kosztów procesu. Wobec dalszego braku zapłaty oraz uprawomocnienia się orzeczenia, R. Sp. z o.o. złożyła wniosek do komornika sądowego o wszczęcie egzekucji i zastosowanie środka egzekucyjnego w postaci licytacji stacji benzynowej należącej do Wnioskodawcy, który w dniu 05 maja 2017 r. zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej. Celem uniknięcia egzekucji majątku, Wnioskodawca wraz z małżonką zawarł w dniu 18 maja 2018 r. umowę dzierżawy stacji z W. Sp. z o.o. (zwaną dalej "dzierżawcą"), na podstawie której to umowy dzierżawca wpłacił w dniu 21 maja 2018 r. bezpośrednio na rzecz komornika sądowego czynsz dzierżawny za okres 68 miesięcy z góry, regulując tym samym zobowiązanie z tytułu faktury VAT z dnia 23 marca 2015 r., co pozwoliło uniknąć egzekucji majątku Wnioskodawcy.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.


Czy faktura VAT z dnia 23 marca 2015 r. może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w maju 2017 r., tj. w ostatnim miesiącu prowadzenia działalności gospodarczej poprzez uwzględnienie jej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za ten okres?


Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych - zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:


  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cytowanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.


Niewątpliwie w sytuacji Wnioskodawcy, powyższe warunki zostały spełnione, a koszt został poniesiony w celu zabezpieczenia źródła przychodów, którym była stacja benzynowa. Zgodnie z art. 24d. ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ówczesnym jej brzemieniu, w sytuacji zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, przedsiębiorca był zobowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z powyższych dokumentów. Jeżeli termin płatności był dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów dokonywano z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie. Powyższy przepis został uchylony na mocy ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1197), która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2016 r. Zgodnie z treścią artykułu 5 ust. 1 ww. ustawy, będącym przepisem przejściowym, do podatników podatku dochodowego od osób fizycznych, którzy przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy dokonali, na podstawie art. 24d ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów albo zwiększenia przychodów, stosuje się przepisy art. 24d ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w zakresie możliwości zwiększenia kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że podatnicy którzy do końca 2015 r. zmniejszali koszty uzyskania przychodów o wartość niezapłaconego zobowiązania, a w następnym roku (latach) uregulują to zobowiązanie, będą mogli zwiększyć koszty na dotychczasowych, tj. wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., zasadach. Nie następuje to przez wsteczną korektę kosztów, tylko przez zaliczenie do kosztów (ich zwiększenie) na bieżąco. Z wyjaśnień Ministerstwa Finansów - Departamentu Podatków Dochodowych wynika, że jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia. W odniesieniu do podatników, którzy uregulowali zobowiązanie po likwidacji działalności gospodarczej oznacza to, że zwiększenia kosztów należy dokonać za miesiąc, w którym dokonano likwidacji działalności gospodarczej. Jeżeli zatem Wnioskodawca w marcu 2015 r. pomniejszył koszty podatkowe o kwotę wynikającą z niezapłaconej faktury VAT poprzez nieujęcie jej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, w maju 2017 r. zlikwidował działalność gospodarczą, a w dniu 21 maja 2018 r. uregulował zobowiązanie wyłączone z kosztów w marcu 2015 r., to zwiększenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu zapłaconej w dniu 21 maja 2018 r. faktury VAT, może dokonać za miesiąc maj 2017 r. tj. za ostatni miesiąc, w którym prowadzona była działalność gospodarcza. Tym samym w ocenie Wnioskodawcy, ma on prawo do uwzględnienia faktury VAT w kosztach uzyskania przychodu w maju 2017 r., tj. w ostatnim miesiącu prowadzonej działalności gospodarczej.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 powołanej ustawy.


Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:


  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cytowanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.


Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła w art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni – nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Z brzmienia przepisu art. 24d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – obowiązującego do 31 grudnia 2015 r. – wynika, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

W myśl art. 24d ust. 2 ww. ustawy jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik był zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności.

Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik był zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Obowiązek zmniejszenia kwoty kosztów o kwotę niezapłaconą dotyczy tylko tych kosztów, które zostały wcześniej zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Jeśli podatnik nie zaliczył uprzednio do kosztów uzyskania przychodów jakiegoś kosztu, to w razie braku jego zapłaty w terminie nie będzie musiał wyłączać tej kwoty z kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 24d ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.

Stosownie do art. 24d ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia.

Jeżeli zgodnie z art. 22 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 22, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania (art. 24 ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 24d ust 10 ww. ustawy przepisy ust. 1-9 stosuje się odpowiednio, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa po likwidacji pozarolniczej działalności gospodarczej, likwidacji działów specjalnych produkcji rolnej albo zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub w odniesieniu do działów specjalnych produkcji rolnej zmianie zasad ustalania dochodu, z tym że zmniejszenie albo zwiększenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów następuje za rok podatkowy, w którym nastąpiła likwidacja tej działalności lub działów specjalnych produkcji rolnej albo za rok podatkowy poprzedzający rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania lub zmiana zasad ustalania dochodu.

W tym miejscu wskazać należy, że w sytuacji gdy uregulowanie zobowiązania nastąpi po likwidacji działalności gospodarczej (w momencie uregulowania zobowiązania nie istnieje źródło przychodów) zwiększenia kosztów należy dokonać za miesiąc, w którym dokonano likwidacji działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 24d ust. 11 ww. ustawy przepisy ust. 1-10 stosują podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą lub działy specjalne produkcji rolnej.

Przepis art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zmieniał definicji kosztu uzyskania przychodów, znajdującej się w art. 22 tej ustawy. Zgodnie z nią kosztem uzyskania przychodów jest koszt poniesiony przez podatnika w celu uzyskania przychodów bądź w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zgodnie z powyższą definicją w celu uznania danego kosztu za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne jego zapłacenie. Kosztem jest on już z chwilą jego poniesienia, czyli obciążenia nim podatnika.

Powyższy przepis wprowadzał jednak regulacje, które skutkowały tym, że koszt niezapłacony w określonym terminie – przejściowo – przestawał być kosztem uzyskania przychodów.

Nie ma się tutaj do czynienia – formalnie rzecz biorąc – z wprowadzeniem metody kasowej potrącania kosztów. Koszty nadal miały być potrącane z chwilą ich poniesienia (w przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz w przypadku kosztów pośrednio związanych z przychodami u podatników prowadzących księgi rachunkowe), ewentualnie w roku podatkowym, w którym podatnik uzyskał odpowiadające tym kosztom przychody (u podatników prowadzących księgi rachunkowe, w odniesieniu do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami).

Z treści powyższych przepisów wynikało zatem, że koszt początkowo jest kosztem uzyskania przychodów (niezależnie od jego zapłaty), następnie może przestać być kosztem uzyskania przychodów (w razie braku jego zapłaty) w sytuacji, gdy następnie zostanie zapłacony, to podatnik miał prawo do ponownego zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów. Powinno to nastąpić w momencie, w którym koszt ten został zapłacony, co wynikało wprost z treści art. 24d ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie następowało to przez wsteczną korektę kosztów, tylko przez zaliczenie do kosztów (ich zwiększenie) na bieżąco.

Jednocześnie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują żadnych wyjątków, do których ww. przepisy nie znajdowałyby zastosowania. Oznacza to, że korekcie, o której mowa w art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają wszelkiego rodzaju wydatki ponoszone przez podatników w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli w myśl przepisów ww. ustawy stanowią one koszty uzyskania przychodów i nie zostaną w pełni uregulowane w terminach wskazanych w tym przepisie, niezależnie od ustalonej przez strony transakcji formy płatności.

Na podstawie art. 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1197) art. 24d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został uchylony z dniem 1 stycznia 2016 r.

Jednakże na mocy art. 5 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej do podatników podatku dochodowego od osób fizycznych, którzy przed dniem wejścia w życie powyższej ustawy dokonali, na podstawie art. 24d ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów albo zwiększenia przychodów – stosuje się przepisy art. 24d, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., w zakresie możliwości zwiększenia kosztów uzyskania przychodów.

Oznacza to, że podatnicy którzy do końca 2015 r. zmniejszali koszty uzyskania przychodów o wartość niezapłaconego zobowiązania, a w następnym roku (latach) uregulują to zobowiązanie, będą mogli zwiększyć koszty na dotychczasowych, tj. wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., zasadach.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej paliw do pojazdów silnikowych na stacjach paliw w okresie od 15 listopada 2001 r. do 5 maja 2017 r. Ww. działalność gospodarcza była opodatkowana na zasadach ogólnych, natomiast ewidencja księgowa była prowadzona w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W dniu 16 lutego 2015 r. Wnioskodawca zawarł umowę najmu z osobą fizyczną - w dalszej treści niniejszego wniosku zwaną "najemcą", której przedmiotem była część zbiorników znajdujących się na należącej do Wnioskodawcy stacji paliw oraz dystrybutor fabryczny. Na początku marca 2015 r. najemca zamówił w R. Sp. z o.o. paliwo w imieniu własnym w ilości 15.000 litrów oraz na podstawie upoważnienia udzielonego przez Wnioskodawcę w ilości 10.000 litrów. Odbiór obu partii paliwa pokwitował najemca. Na powyższą okoliczność zostały wystawione dwie faktury VAT, w tym jedna na Wnioskodawcę, który paliwo przyjął i za nie zapłacił. Pod koniec marca 2015 r. R. Sp. z o.o. otrzymała kolejne telefoniczne zamówienie oleju napędowego od najemcy. Dostarczając towar zamówiony telefonicznie, sprzedawca sporządził dwa dokumenty WZ, w których stwierdził wydanie 26.000 litrów i 5.240 litrów oleju napędowego. Odbiór obu partii paliwa pokwitował w dniu 23 marca 2015 r. najemca, który opatrzył dokumenty WZ swoim podpisem oraz pieczęcią zawierającą dane firmy Wnioskodawcy. Paliwo zostało wydane w dwóch miejscach: na stacji paliw oraz w miejscowości, gdzie Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej. Na powyższą okoliczność została wystawiona na rzecz Wnioskodawcy faktura VAT z dnia 23 marca 2015 r. na kwotę netto … zł i podatek VAT … zł tyt. sprzedaży oleju napędowego w ilości 31.240 litrów (termin płatności: 30 marca 2015 r.). Po otrzymaniu ww. faktury VAT Wnioskodawca przekazał ją najemcy, ponieważ - jak poinformował pracownika R. Sp. z o.o. - nie zamawiał towaru objętego przedmiotową fakturą VAT oraz nie udzielił w tym zakresie pełnomocnictwa najemcy. Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca nie zaliczył przedmiotowej faktury VAT do kosztów uzyskania przychodów oraz nie zaewidencjonował jej w rejestrze VAT zakupów. W dniu 21 września 2015 r. R. Sp. z o.o. wezwała Wnioskodawcę do zapłaty kwoty … zł z faktury VAT. Wobec braku zapłaty ze strony Wnioskodawcy, Sąd Okręgowy wydał w dniu 28 października 2015 r. nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym. Powyższe rozstrzygnięcie zostało zaskarżone przez Wnioskodawcę, który zakwestionował istnienie swojej legitymacji biernej w sprawie, podnosząc m.in., iż nie zawierał z R. Sp. z o.o. ustnej umowy o dostawę paliwa oraz, że nie zostało na jego rzecz spełnione żadne świadczenie. Wyrokiem z dnia 16 maja 2016 r. Sąd Okręgowy utrzymał w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Okręgowego z dnia 28 października 2015 r. Tym samym Wnioskodawca został zobowiązany do zapłaty kwoty wynikającej z wystawionej faktury VAT wraz z odsetkami za zwłokę oraz pozostałych kosztów procesu. Wobec dalszego braku zapłaty oraz uprawomocnienia się orzeczenia, R. Sp. z o.o. złożyła wniosek do komornika sądowego o wszczęcie egzekucji i zastosowanie środka egzekucyjnego w postaci licytacji stacji benzynowej należącej do Wnioskodawcy, który w dniu 05 maja 2017 r. zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej. Celem uniknięcia egzekucji majątku, Wnioskodawca wraz z małżonką zawarł w dniu 18 maja 2018 r. umowę dzierżawy stacji z W. Sp. z o.o. (zwaną dalej "dzierżawcą"), na podstawie której to umowy dzierżawca wpłacił w dniu 21 maja 2018 r. bezpośrednio na rzecz komornika sądowego czynsz dzierżawny za okres 68 miesięcy z góry, regulując tym samym zobowiązanie z tytułu faktury VAT z dnia 23 marca 2015 r., co pozwoliło uniknąć egzekucji majątku Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powyższe regulacje prawne należy uznać, że - skoro Wnioskodawca od momentu wystawienia przedmiotowej faktury poddawał w wątpliwość prawidłowość jej wystawienia i nie zamierzał uregulować kwoty z niej wynikającej w określonym w art. 24d ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych terminie i z tego powodu nie zaliczył jej do kosztów uzyskania przychodu – doszło do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu w myśl ww. przepisu. A zatem skoro w maju 2017 r. Wnioskodawca zlikwidował działalność gospodarczą, a w dniu 21 maja 2018 r. uregulował zobowiązanie wynikające z ww. faktury, to może on zwiększyć koszty uzyskania przychodów o kwotę uregulowanych zobowiązań w miesiącu, w którym dokonano likwidacji działalności gospodarczej tj. w maju 2017 r.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy – zgodnie z którym ma On prawo do uwzględnienia kwoty wynikającej z przedmiotowej faktury VAT w kosztach uzyskania przychodu w ostatnim miesiącu prowadzenia działalności gospodarczej tj. w maju 2017 r. – jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.


Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wlkp., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj