Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.210.2019.3.TR
z 23 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2019 r. (data wpływu 27 maja 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 czerwca 2019 r. (data wpływu 1 lipca 2019 r.), pismem z dnia 15 lipca 2019 r. (data wpływu 16 lipca 2019 r.) oraz pismem z dnia 16 lipca 2019 r. (data wpływu 18 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 19 czerwca 2019 r. nr 0112-KDIL3-2.4011.210.2019.1.TR, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosku nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 19 czerwca 2019 r., skutecznie doręczono w dniu 24 czerwca 2019 r., natomiast w dniu 1 lipca 2019 r. do tut. organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

Jednakże przedmiotowe pismo nie zawierało podpisów co najmniej dwóch członków zarządu Wnioskodawcy ani członka zarządu Wnioskodawcy i prokurenta, jak to – zgodnie z zapisami w Krajowym Rejestrze Sądowym – jest wymagane do reprezentacji Wnioskodawcy w przypadku zarządu wieloosobowego.

Pismo zostało bowiem podpisane przez tylko jednego członka zarządu Wnioskodawcy, co nie jest jednak wystarczające do reprezentacji Wnioskodawcy według danych z Krajowego Rejestru Sądowego.

Nie dołączono natomiast oryginału bądź urzędowo (notarialnie) poświadczonego odpisu pełnomocnictwa, bądź innego dokumentu, z którego wynika prawo jednego członka zarządu do reprezentowania Wnioskodawcy w postępowaniu interpretacyjnym.

Z uwagi na powyższe, pismem z dnia 3 lipca 2019 r. nr 0112-KDIL3-2.4011.210.2019.2.TR Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej ponownie wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie ponownie poinformowano Wnioskodawcę, że okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 3 lipca 2019 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 8 lipca 2019 r.), zaś w dniu 15 lipca 2019 r. (data nadania na poczcie) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek. Kolejne uzupełnienie wpłynęło w dniu 18 lipca 2019 r. (data nadania 16 lipca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowany (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) w trybie przewidzianym w art. 52 § 1 Kodeksu pracy rozwiązał bez okresu wypowiedzenia stosunek pracy z Pracownikiem, przywołując jako podstawę przedmiotowego zwolnienia winę Pracownika. Spółka argumentowała, że faktycznym powodem rozwiązania stosunku pracy w przywołanym trybie pozostawały niekorzystne dla Wnioskodawcy, jak i inwestora strategicznego Spółki, działania Pracownika. Pracownik odwołał się od przedmiotowego rozwiązania stosunku pracy. Uzyskał korzystne dla siebie rozstrzygnięcie zarówno w pierwszej, jak i drugiej instancji. W konsekwencji wyrok wydany w drugiej instancji stał się prawomocny. Mocą wyroku Sądu Okręgowego Wnioskodawca został zobowiązany do wypłaty Pracownikowi odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy wraz z odsetkami, czego dokonał.

Przedmiotowe odsetki ustawowe przyznane beneficjentom na podstawie wyroku z dnia 13 lutego 2019 roku, wydanego w postępowaniu II instancyjnym – zgodnie z rozstrzygnięciem Sądu zawartym w sentencji wyroku – zostały naliczone od dnia kwestionowanego w postępowaniu sądowym, rozwiązania stosunku pracy z przywołanymi beneficjantami świadczenia, to jest przed dniem uprawomocnienia się wyroku sądu w przedmiotowym zakresie. Jednak ich rachuba i wypłata osobom uprawnionym została dokonana przez Spółkę po uprawomocnieniu się przedmiotowego rozstrzygnięcia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłata przedmiotowego odszkodowania wraz z odsetkami korzysta ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3b PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b PIT, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Zakres zwolnienia określony w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie (zadośćuczynienie) z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny Spółka stwierdza, ze skoro otrzymane odszkodowanie wynikało z prawomocnego orzeczenia sądu i nie stanowiło odszkodowania i zadośćuczynienia wymienionego w lit. a) i b) art. 21 ust. 1 pkt 3b, to uznać należy, że jest ono zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie ww. przepisu.

Stanowisko to tyczy się także odsetek naliczonych od przedmiotowego odszkodowania. Jak bowiem wskazał Wnioskodawca, odsetki te pozostają akcesoryjnie związane z należnością główną i w konsekwencji stanowią to same źródło przychodu, co odszkodowanie przyznane wyrokiem sądu, które podlega przedmiotowemu zwolnieniu z opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, 1000 i 1076), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g) zacytowanego przepisu.

Natomiast w przypadku gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, albo też z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas takie odszkodowanie lub zadośćuczynienie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie przywołanego przez Wnioskodawcę art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, z wyjątkiem wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Użyte w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy sformułowanie „inne odszkodowania lub zadośćuczynienia” należy rozumieć jako te odszkodowania czy też zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych i są to przede wszystkim odszkodowania lub zadośćuczynienia inne niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Z analizy wniosku wynika, że przedmiotem wątpliwości Zainteresowanego są skutki podatkowe wypłacenia przez Wnioskodawcę zwolnionemu z pracy pracownikowi zasądzonego odszkodowania – za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy na podstawie art. 52 § 1 Kodeksu pracy – wraz z odsetkami. Przedmiotowe odsetki ustawowe przyznane beneficjentom na podstawie wyroku zostały naliczone przed dniem uprawomocnienia się wyroku sądu w przedmiotowym zakresie.

Zgodnie ze wskazanym przez Zainteresowanego art. 52 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1040), pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

1. ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych;
2. popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem;
3. zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.
   
   

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

Z kolei na mocy art. 56 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Stosownie do art. 56 § 2 Kodeksu pracy, przepisy art. 45 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

Natomiast art. 45 § 2 Kodeksu pracy stanowi, że sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Zgodnie zaś z art. 45 § 3 Kodeksu pracy, przepisu § 2 nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177, oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 411; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz opisany we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, że skoro wysokość wypłaconego przez Wnioskodawcę zasądzonego odszkodowania wynika wprost z przepisów odrębnej ustawy, którą jest w analizowanej sprawie Kodeks pracy, a w szczególności jego cyt. wyżej art. 58, to rzeczone odszkodowanie jest wolne od podatku, ale na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – a nie jak uważa Wnioskodawca – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b tejże ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy – mimo takiego samego z ekonomicznego punktu widzenia rezultatu – należało i w tej części uznać za nieprawidłowe, gdyż przywołane we wniosku zwolnienie uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie dopiero do świadczeń innych niż objęte uregulowaniem art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy podatkowej.

Zwolnienie od podatku nie ma natomiast zastosowania do zasądzonych w wyroku odsetek, ponieważ nie są one „odszkodowaniem”. Omawiana ustawa podatkowa nie zawiera również innych przepisów, które zwalniałyby rodzaj odsetek opisanych w stanie faktycznym od podatku dochodowego od osób fizycznych (w szczególności, odsetki te nie są objęte zakresem zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy, wolne od podatku są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy w określonej sytuacji może mieć zastosowanie również do odsetek od odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę. Chodzi tu jednak wyłącznie o odsetki naliczone od momentu uprawomocnienia się wyroku sądu przyznającego to odszkodowanie do dnia zapłaty zasądzonego odszkodowania. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 95 ma bowiem zastosowanie w sytuacji gdy – od momentu zawarcia umowy, ugody lub uprawomocnienia się wyroku sądu – zobowiązany spóźni się z wypłatą świadczenia na rzecz poszkodowanego. Przedmiotowe zwolnienie nie ma natomiast zastosowania do odsetek naliczonych przed datą uprawomocnienia się orzeczenia sądu w sprawie i w konsekwencji te odsetki podlegają opodatkowaniu jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na ogólnych zasadach według skali podatkowej.

Wobec powyższego, na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego przedmiotowe odsetki stanowią dla Pracownika przychód podlegający opodatkowaniu. Należy zakwalifikować je do kategorii przychodów z „innych źródeł” (art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Podlegają opodatkowaniu na tzw. zasadach ogólnych, według skali podatkowej (art. 27 ust. 1 ustawy).

W konsekwencji, z rzeczonego tytułu na Zainteresowanym ciążą obowiązki informacyjne, o których mowa w art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z tym przepisem, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.