Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.267.2019.2.WB
z 1 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2019 r. (data wpływu 20 maja 2019 r.), uzupełnionym w dniu 16 lipca 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawcy przysługuje pełen limit zwolnienia podmiotowego przewidziany w art. 113 ustawy na cały rok pomimo okresów zawieszenia działalności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawcy przysługuje pełen limit zwolnienia podmiotowego przewidziany w art. 113 ustawy na cały rok pomimo okresów zawieszenia działalności. W dniu 16 lipca 2019 r. uzupełniono wniosek o podpis Wnioskodawcy w poz. 79 druku ORD-IN.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą z dniem 1 stycznia 2019 r. dokonując zgłoszenia do CEIDG – z jednoczesnym jej zawieszeniem. Prowadzi działalność w zakresie sprzedaży detalicznej prowadzonej przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet – handel obuwiem PKD 47.91.Z. Z dniem 1 lutego 2019 r. wznowił działalność gospodarczą po jej zawieszeniu. Od momentu rozpoczęcia działalności gospodarczej, tj. 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174). W tym miejscu Wnioskodawca zaznacza, że od dnia 1 stycznia 2019 r. nie dokonywał czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po myśli art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174). Wykonywał natomiast czynności związane z prowadzeniem działalności gospodarczej polegające na: weryfikacji towaru handlowego, poszukiwaniu rynków zbytu, poszukiwaniu lokalu na miejsce składowania towaru. W dniu 1 maja 2019 r. ponownie zawiesił działalność gospodarczą z powodu wyprzedania towaru, poszukiwania nowego rynku zbytu. Przypuszczalny termin jej odwieszenia przyjmuje jako 1 styczeń 2020 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje pełny limit zwolnienia podmiotowego, tj. 200 000 zł na cały rok pomimo okresów zawieszenia przedmiotowej działalności gospodarczej, i czy w przypadku ponownego jej odwieszenia z dniem 1 stycznia 2020 r. (z powodu wyprzedania towaru, poszukiwania nowego rynku zbytu) kwota limitu podmiotowego 200 000 zł będzie na nowo liczyła się w 2020 r., gdyż nie przekroczono limitu podmiotowego w poprzednim roku podatkowym zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174)?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174), zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wilcza się kwoty podatku. Jest to tzw. zwolnienie podmiotowe. Limit tego zwolnienia ma charakter roczny.

Z przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174) nie wynika, aby na jego wysokość wpływał fakt zawieszenia przez Wnioskodawcę wykonywania działalności gospodarczej na podstawie art. 22 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. „Prawo przedsiębiorców” (Dz. U. z 2018 r., poz. 650). Samo zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej nie wpływa na możliwość skorzystania przez Zainteresowanego ze zwolnienia podmiotowego zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a szczególnie nie będzie objęty niższym (proporcjonalnym) limitem zwolnienia podmiotowego, tj. z art. 113 ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Po myśli art. 113 ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług limit zwolnienia podmiotowego liczony proporcjonalnie dotyczy tylko i wyłącznie osób rozpoczynających działalność gospodarczą w trakcie roku podatkowego. Powołując się na przytoczone przepisy przy zwolnieniu podmiotowym Wnioskodawca bierze pod uwagę cały okres prowadzenia działalności gospodarczej, tj. od 1 stycznia 2019 r. wraz z miesiącami jej zawieszenia. Z uwagi na powyższe, fakt zawieszenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej nie stanowi zaprzestania jej wykonywania. Zawieszając na pewien czas działalność gospodarczą Wnioskodawca nadal pozostaje podatnikiem podatku VAT, z tym, że w okresie zawieszenia Zainteresowany nie prowadzi aktywnej działalności, tj. sprzedaży detalicznej prowadzonej przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet – handel obuwiem PKD 47.91.Z. Ponadto korzystając z limitu podmiotowego według przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174) wysokość limitu uzależniona jest od czasu prowadzenia działalności gospodarczej, tj. od daty zgłoszenia rozpoczęcia jej prowadzenia. Za tę datę Wnioskodawca przyjmuję datę zgłoszenia do CEIDG, tj. datę 1 stycznia 2019 r.

W dniu 1 czerwca 2019 r. Wnioskodawca planuje kolejne zawieszenie działalności gospodarczej z powodu wyprzedania towarów, poszukiwania nowego rynku zbytu. Przypuszczalny termin jej odwieszenia przyjmuje jako 1 stycznia 2020 r. Według stanowiska Zainteresowanego, nadal będzie korzystał z pełnego limitu zwolnienia podmiotowego 200 000 zł na cały rok podatkowy 2020, gdyż zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174) nie przekroczył on łącznie w poprzednim roku podatkowym 2019 r. kwoty limitu podmiotowego, tj. 200 000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej.

W myśl art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   – jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Z kolei art. 113 ust. 5 ustawy, stanowi, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Natomiast stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Jednakże w myśl art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

Natomiast przepis art. 113 ust. 10 ustawy, stanowi, że jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
      • wyrobów tytoniowych,
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   4. terenów budowlanych,
   5. nowych środków transportu;
2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
   3. jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Z informacji przedstawionych we wniosku, że Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą z dniem 1 stycznia 2019 r. dokonując zgłoszenia do CEIDG – z jednoczesnym jej zawieszeniem. Zainteresowany prowadzi działalność w zakresie sprzedaży detalicznej prowadzonej przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet – handel obuwiem PKD 47.91.Z. Z dniem 1 lutego 2019 r. Wnioskodawca wznowił działalność gospodarczą po jej zawieszeniu. Od momentu rozpoczęcia działalności gospodarczej, tj. 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Od dnia 1 stycznia 2019 r. Zainteresowany nie dokonywał czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśli art. 5 ustawy. Wykonywał natomiast czynności związane z prowadzeniem działalności gospodarczej polegające na: weryfikacji towaru handlowego, poszukiwaniu rynków zbytu, poszukiwaniu lokalu na miejsce składowania towaru. W dniu 1 maja 2019 r. ponownie zawiesił działalność gospodarczą z powodu wyprzedania towaru, poszukiwania nowego rynku zbytu. Przypuszczalny termin jej odwieszenia przyjmuje jako 1 styczeń 2020 r.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy przysługuje mu pełen limit zwolnienia podmiotowego na cały rok przewidziany w art. 113 ust. 1 ustawy pomimo okresów zawieszenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności wyjaśnić, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia zawieszenia działalności gospodarczej. Kwestia ta uregulowana została m.in. w przepisach ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292). Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na zasadach określonych w niniejszej ustawie, z uwzględnieniem przepisów dotyczących ubezpieczeń społecznych.

W myśl art. 23 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców, przedsiębiorca wpisany do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na czas nieokreślony albo określony, nie krótszy jednak niż 30 dni.

Zgodnie z treścią przepisu art. 23 ust. 2 ww. ustawy, przedsiębiorca wpisany do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 30 dni do 24 miesięcy.

Stosownie do treści przepisu art. 25 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z kolei zgodnie z art. 25 ust. 2 ustawy Prawo przedsiębiorców, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca:

1. może wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, w tym rozwiązywania zawartych wcześniej umów;
2. może przyjmować należności i jest obowiązany regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
3. może zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;
4. ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
5. wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;
6. może osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
7. może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą;
8. może powołać albo odwołać zarządcę sukcesyjnego, o którym mowa w ustawie z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej (Dz. U. poz. 1629).
   
   

Przepis art. 24 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej oraz wznowienie wykonywania działalności gospodarczej następują na wniosek przedsiębiorcy, chyba że przepis odrębny stanowi inaczej.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że zawieszenie działalności gospodarczej samo w sobie nie stanowi zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej przez podatnika. Podatnik, który zawiesza prowadzenie działalności gospodarczej na pewien czas, nadal pozostaje podatnikiem podatku od towarów i usług, z tym że w okresie zawieszenia wykonywania działalności przedsiębiorca nie prowadzi aktywnej działalności. Zgłoszenie zawieszenia działalności gospodarczej nie oznacza zatem ustania bytu przedsiębiorcy, a jedynie przerwę w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Jednakże w tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zawieszenie prowadzenia działalności gospodarczej może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy nastąpiło rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej jako czynność o charakterze niepowtarzalnym, która może nastąpić tylko raz w ściśle określonym czasie – jest nią wykonanie przez podatnika pierwszej czynności określonej w art. 5 ustawy. W żadnym przypadku czynnością taką nie jest zgłoszenie i wpis do ewidencji działalności gospodarczej, z którego wynika, że podatnik z określoną datą zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w dniu 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca dokonał zgłoszenia do CEiDG i jednocześnie zawiesił prowadzenie działalności, a zatem Wnioskodawca nie rozpoczął de facto prowadzenia działalności gospodarczej przed jej zawieszeniem, nie wykonał bowiem żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu w myśl art. 5 ustawy. W tym przypadku brak jest we wskazanej sprawie czasowego zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wyniku zawieszenia działalności przez osobę fizyczną.

Z treści przywołanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że podatnika, który zawiesza działalność wykonując uprzednio jedynie zgłoszenie do CEiDG, a następnie wznawia działalność gospodarczą, należy traktować jako rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej w momencie, gdy faktycznie rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, czyli w momencie kiedy wykonał pierwszą czynność podlegającą – w myśl art. 5 ust. 1 ustawy – opodatkowaniu VAT. Każde kolejne zawieszenie i wznowienie działalności gospodarczej po tym fakcie, nie będzie natomiast uznane za rozpoczęcie działalności lecz za kontynuację rozpoczętej już działalności.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w okolicznościach analizowanej sprawy Zainteresowanemu nie przysługuje pełny limit zwolnienia podmiotowego przewidziany w art. 113 ust. 1 ustawy, na cały 2019 r. Z opisu sprawy wynika bowiem, że Zainteresowany rozpoczął działalność gospodarczą, tj. wykonywanie czynności określonych w art. 5 ustawy w trakcie roku podatkowego, a zatem limit uprawniający do zastosowania zwolnienia od VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy będzie zobowiązany wyliczyć zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy. Tym samym Zainteresowany będzie mógł skorzystać ze zwolnienia podmiotowego w przypadku gdy przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności w roku 2019, kwoty o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy .

W przypadku, gdy wartość sprzedaży w proporcji do okresu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności w 2019 r., nie przekroczy kwoty, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, to w 2020 r. – po wznowieniu działalności gospodarczej – Wnioskodawca nadal będzie mógł korzystać ze zwolnienia podmiotowego przewidzianego w art. 113 ust. 1 ustawy, a przedmiotowy limit na rok 2020 r. będzie wynosił 200 000 zł.

Wobec powyższego oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało ocenić je za nieprawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.