Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.274.2019.1.AB
z 27 sierpnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 czerwca 2019 r. (data wpływu 28 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty z tytułu najmu ponoszone w sposób zaprezentowany w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów i czy zastosowanie znajdzie wyłączenie określone w art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty z tytułu najmu ponoszone w sposób zaprezentowany w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów i czy zastosowanie znajdzie wyłączenie określone w art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną w likwidacji z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie handlu hurtowego oraz wynajmu nieruchomości. W ramach prowadzonej działalności korzysta jako najemca z lokalu użytkowego na podstawie umowy najmu zawartej na czas nieokreślony. W umowie nie została określona całkowita wartość transakcji, lecz jest ona uzależniona od czasu jej trwania. Zgodnie z zawartą umową, zobowiązania z tytułu najmu regulowane są w miesięcznych okresach rozliczeniowych.

Zatem wartość transakcji ustalana jest w odniesieniu do poszczególnych okresów rozliczeniowych, a nie w odniesieniu do całego czasu trwania umowy, który jest nieokreślony.

Wartość zobowiązania za żaden z okresów rozliczeniowych nie przekroczy kwoty 15.000 zł. Jednakże suma wszystkich zobowiązań wynikających z umowy może przekroczyć kwotę 15.000 zł, jeżeli umowa obowiązywać będzie przez odpowiednio długi okres czasu. Zarówno wynajmujący, jak i najemca są przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Świadczenie usługi najmu w poszczególnych okresach rozliczeniowych dokumentowane będzie fakturą VAT. Zobowiązania z tytułu najmu regulowane będą gotówką, bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Koszty z tego tytułu będą przez Wnioskodawcę ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty z tytułu najmu ponoszone w sposób zaprezentowany w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, czy może zastosowanie znajdzie wyłączenie określone w art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, do kosztów z tytułu najmu, ponoszonych w sposób zaprezentowany w opisie zdarzenia przyszłego, wyłączenie określone w art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie miało zastosowania, a zatem Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z art. 15d ust. 1 ww. ustawy wynika jednak, że „Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r., poz. 584 z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego” – winno być: (…) określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (…).

Z kolei art. 22 ust. 1 ww. ustawy przewiduje, że „dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł (...)”.
   
   

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ograniczenie w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji z innym przedsiębiorcą jest dokonywana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, jeżeli jednorazowa wartość transakcji przekracza równowartość 15.000 zł.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że w ramach prowadzonej działalności korzysta, jako najemca z lokalu użytkowego na podstawie umowy najmu zawartej na czas nieokreślony. W umowie nie została określona całkowita wartość transakcji, lecz jest ona uzależniona od czasu jej trwania. Zgodnie z zawartą umową, zobowiązania z tytułu najmu regulowane są w miesięcznych okresach rozliczeniowych. Zatem wartość transakcji ustalana jest w odniesieniu do poszczególnych okresów rozliczeniowych, a nie w odniesieniu do całego czasu trwania umowy, który jest nieokreślony. Wartość zobowiązania za żaden z okresów rozliczeniowych nie przekroczy kwoty 15.000 zł. Jednakże suma wszystkich zobowiązań wynikających z umowy może przekroczyć kwotę 15.000 zł, jeżeli umowa obowiązywać będzie przez odpowiednio długi okres czasu. Zarówno wynajmujący, jak i najemca są przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo Przedsiębiorców. Świadczenie usługi najmu w poszczególnych okresach rozliczeniowych dokumentowane będzie fakturą VAT. Zobowiązania z tytułu najmu regulowane będą gotówką, bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Koszty z tego tytułu będą przez Wnioskodawcę ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca zadał pytanie, czy koszty z tytułu najmu, ponoszone w sposób zaprezentowany w opisie zdarzenia przyszłego, będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, czy może zastosowanie znajdzie wyłączenie określone w art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dla rozstrzygnięcia problemu określonego przez Wnioskodawcę zasadnicze znaczenie ma ustalenie, co należy rozumieć przez pojęcie „jednorazowej wartości transakcji” zawarte w art. 19 ww. ustawy Prawo Przedsiębiorców.

W wyroku z dnia 4 września 2015 r., sygn. akt II GSK 1610/14 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „Zakres regulacji zawartej w tym przepisie odnosi się wyłącznie do przedsiębiorców zdefiniowanych w art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz działalności gospodarczej w rozumieniu art. 2 tej ustawy. W tym kontekście, użyty w treści tego przepisu niedookreślony termin „transakcja” można definiować jako umowę, której przedmiotem jest odpłatne dostarczanie towaru lub odpłatne świadczenie usług, jeżeli strony tej umowy zawierają ją w związku z wykonywaną przez siebie działalnością gospodarczą lub zawodową”.

W komentarzu do ustawy o swobodzie działalności (Brożyna Michał i in., „Swoboda działalności gospodarczej. Komentarz”, opublikowano: LEX/el. 2005, autor fragmentu: Kohutek Konrad) zauważono, że „Dla wyznaczenia zakresu obowiązku wynikającego z art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (obecnie art. 19 ustawy Prawo Przedsiębiorców) konieczne jest ustalenie znaczenia pojęcia „jednorazowa wartość transakcji”. Pod tym pojęciem należy rozumieć ogólną (łączną) wartość wierzytelności lub zobowiązań określoną w umowie pomiędzy przedsiębiorcami. Oznacza to, że obowiązek przeprowadzania rozliczeń pieniężnych za pośrednictwem rachunku bankowego istnieje także w przypadku, kiedy przedsiębiorcy będący kontrahentami z tytułu umowy, której wartość świadczenia przekracza 15.000 euro, dokonują płatności na raty (w części), a wielkość poszczególnych rat jest niższa niż wspomniana kwota (tak też: I. Lewandowska, Gotówka do 15.000 euro, Rzeczpospolita z dnia 16 sierpnia 2004 r., s. C2].”

Problem zdefiniowania zakresu analizowanej normy w kontekście usług o charakterze ciągłym był również przedmiotem interpelacji poselskiej nr 9279, zgłoszonej przez Bartosza Jóźwiaka w dniu 12 stycznia 2017 r. W odpowiedzi na tę interpelację Minister Rozwoju i Finansów stwierdził pismem z dnia 8 lutego 2017 r. nr DD6.054.5.2017, że: „Przez transakcję należy rozumieć zatem taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Wskazany wcześniej przepis nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, iż może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. Trzeba przy tym podkreślić, że art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie wprowadza czasowego ograniczenia okresu sumowania wielu płatności, składających się na pojedynczą transakcję. Może się zatem okazać, że jedna transakcja obejmuje transfery pieniężne dokonane w ciągu kilku lat (np. w przypadku zawarcia umowy realizowanej etapami, takiej jak umowa wdrożeniowa czy umowa o roboty budowlane). W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego. Można zatem przyjąć, że jeżeli całkowita wartość transakcji nie wynika wprost z treści umowy, lecz zależy od czasu jej trwania - co dotyczyć może m.in. umów o stałe świadczenie usług zawartych na czas nieokreślony - wówczas należałoby przyjąć, że pojęcie jednorazowej wartości transakcji odnosi się do poszczególnych okresów rozliczeniowych, za które przysługuje wynagrodzenie.”

Zdaniem Wnioskodawcy, wszelkie wyjaśnienia dotyczące art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej znajdują zastosowanie dla art. 19 ustawy Prawo Przedsiębiorców. Mając na uwadze powyższe rozważania, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku usługi ciągłej, jaka będzie świadczona na jego rzecz na podstawie zawartej umowy najmu na czas nieokreślony, pojęcie „jednorazowej wartości transakcji” należy utożsamiać z wartością zobowiązania za pojedynczy okres rozliczeniowy. Ponieważ z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że wartość zobowiązania za żaden z okresów rozliczeniowych nie przekroczy kwoty 15.000 zł, do kosztów ponoszonych z tego tytułu nie znajduje zastosowania wyłączenie określone w art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów z tytułu najmu ponoszonych w sposób zaprezentowany w opisie zdarzenia przyszłego.

Zdaniem Wnioskodawcy, jego stanowisko należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 updop, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15d ust. 1 updop, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Natomiast, stosownie do ust. 2 tego artykułu, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

-w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Z kolei w myśl art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1292 ze zm.), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15.000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Zestawienie ww. przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu do kosztów uzyskania przychodów w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego.

W celu ustalenia znaczenia terminu „jednorazowa wartość transakcji”, z uwagi na fakt, że adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby zdefiniować pojęcie transakcji.

Według słownika języka polskiego transakcja to „operacja handlowa dotycząca kupna lub sprzedaży towarów lub usług” lub „umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów lub usług; jak również zawarcie takiej umowy”.

Definicja terminu transakcja zawarta jest również w ustawie z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. 2019 r., poz. 118).

Zgodnie z art. 4 pkt 1 ww. ustawy, transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (czyli m.in. przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Przez transakcję należy zatem rozumieć umowę cywilnoprawną zawieraną w związku z wykonywaną przez strony działalnością gospodarczą. Transakcja posiada następujące cechy:

• występują w niej co najmniej dwie strony,
• jest to czynność prawna (wywołująca jakiś skutek określony w prawie – np. przeniesienie własności rzeczy),
• ma związek z wykonywaną działalnością gospodarczą (zakup jest dokonywany na potrzeby działalności/sprzedaż jest dokonywana w związku z działalnością gospodarczą),
• może polegać na dokonaniu jednej lub więcej płatności,
• umowa może być zawarta w dowolnej formie (zgodnej z przepisami), w tym ustnie.
  
  

Natomiast przez „wartość transakcji” należy rozumieć wartość transakcji określoną w umowie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności korzysta, jako najemca z lokalu użytkowego na podstawie umowy najmu zawartej na czas nieokreślony. W umowie nie została określona całkowita wartość transakcji, lecz jest ona uzależniona od czasu jej trwania. Zgodnie z zawartą umową, zobowiązania z tytułu najmu regulowane będą gotówką, bez pośrednictwa rachunku płatniczego w miesięcznych okresach rozliczeniowych. Wartość transakcji ustalana jest w odniesieniu do poszczególnych okresów rozliczeniowych, a nie w odniesieniu do całego czasu trwania umowy, który jest nieokreślony. Wartość zobowiązania za żaden z okresów rozliczeniowych nie przekroczy kwoty 15.000 zł. Jednakże suma wszystkich zobowiązań wynikających z umowy może przekroczyć kwotę 15.000 zł, jeżeli umowa obowiązywać będzie przez odpowiednio długi okres czasu. Zarówno wynajmujący, jak i najemca są przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Bazując na cytowanych wyżej regulacjach, przez „transakcję” należy rozumieć umowę cywilnoprawną zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Przepis nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy). O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów transakcji decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. Może się zatem okazać, że jedna transakcja obejmuje transfery pieniężne dokonane w ciągu kilku lat (np. w przypadku zawarcia umowy najmu).

Podkreślić należy, że pojęcie jednorazowej transakcji nie jest równoznaczne z terminem pojedynczej płatności. Wskazać bowiem należy, że regulacje art. 19 ww. ustawy Prawo przedsiębiorców wyraźnie odnoszą się do transakcji – bez względu na liczbę płatności w ramach tej transakcji.

W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określonych w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się więc do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego.

Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie jednorazową transakcją jest umowa najmu, a nie poszczególne płatności czynszu. W przypadku umowy najmu zawartej na czas nieokreślony, uznać należy, że kwalifikacja płatności zależy od wysokości wynagrodzenia, okresu rozliczeniowego i okresu wypowiedzenia takiej umowy. Jeżeli dla umowy na czas nieokreślony suma wynagrodzeń pewnych (które będzie trzeba zapłacić zanim upłynie okres wypowiedzenia) przekroczy limit, to od pierwszej płatności winny być one rozliczane bezgotówkowo.

Natomiast w przypadku, gdy z dniem dokonania pierwszej płatności strony nie wiedzą, jak długo będzie trwała umowa i jaka będzie łączna jej wartość, wiedzą natomiast, że w przypadku najkrótszego możliwego terminu obowiązywania limit obrotu gotówkowego nie zostanie przekroczony – płatności do momentu przekroczenia limitu ustawowego mogą być dokonywane w gotówce.

Podsumowując, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w przypadku zawartej umowy najmu na czas nieokreślony, pojęcie jednorazowej transakcji należy utożsamiać z wartością za pojedynczy okres rozliczeniowy.

W związku z tym, zgodnie z art. 15d updop, Wnioskodawca nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych z tytułu najmu w sposób zaprezentowany w opisie zdarzenia przyszłego, tj. opłacanych gotówką za każdy okres rozliczeniowy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku oraz interpelacji poselskiej należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe oraz odpowiedzi na interpelacje poselskie nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, których bezpośrednio dotyczą. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.