Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.170.2019.2.KF
z 2 września 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2019 r. (data wpływu 8 lipca 2019 r.), uzupełnionym w dniach 9 i 16 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

  • kosztów uzyskania przychodów,
  • formy opodatkowania przychodów.

Z uwagi na fakt, że złożony wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 30 lipca 2019 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.170.2019.1.KF, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o brakującą opłatę bądź wskazanie którego zdarzenia przyszłego (zagadnienia podatkowego) dotyczy wpłacona opłata w wysokości 40 zł, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Ponadto, z uwagi na to, że wniosek został złożony przez Pełnomocnika Wnioskodawcy, będącego doradcą podatkowym, na podstawie art. 155 § 1 Ordynacji podatkowej, wezwano do wskazania poprawnego adresu elektronicznego Pełnomocnika w systemie teleinformatycznym wykorzystywanym przez organ podatkowy, tj. w systemie ePUAP lub udzielenie informacji o odbiorze korespondencji w siedzibie Organu, pod rygorem doręczania pism za pośrednictwem operatora pocztowego, na adres Pełnomocnika: (…).

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 1 sierpnia 2019 r.

Natomiast w dniu 16 sierpnia 2019 r. do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie (nadane w polskiej placówce pocztowej w dniu 9 sierpnia 2019 r.), w którym poinformowano, że Pełnomocnik nie posiada adresu elektronicznego w systemie ePUAP oraz wniesiono o kierowanie wszystkich pism w sprawie na adres pocztowy: (...).

Ponadto w dniu 9 sierpnia 2019 r. Wnioskodawca uiścił brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nie prowadzi obecnie jednoosobowej działalności gospodarczej na własne nazwisko. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym opłacającym w Polsce podatki od całości swoich dochodów.

Jednocześnie Zainteresowany jest komandytariuszem w spółkach X Sp. z o.o. Sp. k. oraz Y Sp. z o.o. Sp. k. Komplementariuszem w tych spółkach jest spółka z o.o., w której Wnioskodawca posiada udziały.

Wnioskodawca wykazuje przychody oraz koszty proporcjonalnie do posiadanego w spółce komandytowej udziału i obliczony na ich podstawie dochód opodatkowuje podatkiem liniowym na podstawie przepisu art. 30c ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółki komandytowe, w których Wnioskodawca jest komandytariuszem prowadzą obecnie swoją działalność m.in. w nieruchomościach (chodzi o dwa mieszkania) będących własnością Wnioskodawcy.

W nieruchomościach tych spółki komandytowe dokonywały robót adaptacyjnych traktując je jako inwestycje w obcych środkach trwałych.

Przychód uzyskiwany przez Wnioskodawcę z tytułu wynajmu przedmiotowych nieruchomości jest obecnie opodatkowany podatkiem dochodowym na podstawie ustawy z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Wnioskodawca planuje rozpocząć działalność gospodarczą na własne nazwisko, polegającą między innymi na wynajmie nieruchomości. W ramach tej działalności Wnioskodawca planuje wynajmować spółkom komandytowym, w których jest komandytariuszem, ww. nieruchomości. Oprócz tego wynajmu Wnioskodawca planuje dokonywać krótkotrwałego wynajmu nieruchomości również innym osobom fizycznym i podmiotom gospodarczym. Jednocześnie Wnioskodawca nie zamierza wprowadzać wynajmowanych nieruchomości do ewidencji środków trwałych.

Warunki najmu pomiędzy Wnioskodawcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą a spółkami komandytowymi, w których jest komandytariuszem, będą rynkowe i okresowo weryfikowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

  1. Czy planowany czynsz najmu nieruchomości płacony przez spółki komandytowe Wnioskodawcy będzie mógł stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy jako wspólnika (komandytariusza) tych spółek komandytowych z tytułu udziału w zyskach tych spółek?
  2. Czy Wnioskodawca może rozpocząć indywidualną działalność gospodarczą polegającą na wynajmie nieruchomości na zasadach wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, a planowany czynsz najmu płacony przez spółki komandytowe Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą, za najem nieruchomości, będzie dla Wnioskodawcy, przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych według zasad określonych w art. 30c ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatkiem liniowym), ze źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza?

Zdaniem Wnioskodawcy, planowany czynsz najmu nieruchomości, który spółki komandytowe mu zapłacą będzie mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu dla niego, jako wspólnika (komandytariusza) tych spółek komandytowych z tytułu udziału w zyskach tej spółki.

Ponadto Wnioskodawca uważa że może rozpocząć indywidualną działalność gospodarczą polegającą na wynajmie nieruchomości, a czynsz najmu za najem poszczególnych nieruchomości, który będzie płacony przez spółki komandytowe Wnioskodawcy, po rozpoczęciu przez niego prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej, będzie dla Wnioskodawcy, przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ze źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza. I z uwagi na fakt, iż jego dochód z tytułu posiadania udziałów w spółkach komandytowych opodatkowuje on na zasadach określonych w art. 30c ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatkiem liniowym), również będzie opodatkowany tym podatkiem na takich samych zasadach.

Spółka komandytowa jest spółką, której zasady działania reguluje ustawa Kodeks Spółek Handlowych.

Zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 2 ustawy z 15 września 2000 r. Kodeks spółek, spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

W myśl przepisu art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka komandytowa zaliczana jest do spółek osobowych.

Na mocy art. 102 Kodeksu spółek handlowych, spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Spółka osobowa to spółka prawa handlowego, która nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników.

Zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych spółka komandytowa może więc występować w obrocie prawnym i gospodarczym, a także być stroną postępowań administracyjnych i sądowych.

W myśl art. 51 Kodeksu spółek handlowych, każdy wspólnik spółki ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach.

Zgodnie z treścią przepisu art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą (zdefiniowaną w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli za przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie zaś do treści przepisu art. 5a pkt 26 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Stosownie do treści art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy zasady, wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Z treści wskazanego powyżej przepisu wynika więc, iż uzyskiwane przez spółkę komandytową przychody oraz ponoszone wydatki stanowić będą przychody i koszty jej wspólników zawsze w tej samej proporcji – w proporcji do praw do udziału w jej zyskach – uznawane za przychody i koszty każdego z jej wspólników.

Według art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z działalności gospodarczej są przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl definicji kosztów uzyskania przychodów, wynikającej z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki – powinien:

  • być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  • nie znajdować się wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,
  • być właściwie udokumentowany.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy, ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są koszty związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z treścią przepisu art. 9a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą wybrać sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c (podatek liniowy). W tym przypadku są obowiązani do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemnego oświadczenia o wyborze tego sposobu opodatkowania do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został osiągnięty pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód został osiągnięty w grudniu tego roku podatkowego.

Przy czym w art. 9a ust. 5 ww. ustawy stwierdza, że jeżeli podatnik:

  1. prowadzi działalność gospodarczą samodzielnie i jest wspólnikiem spółki niebędącej osobą prawną,
  2. jest wspólnikiem spółki niebędącej osobą prawną

– wybór sposobu opodatkowania, o którym mowa w ust. 2, dotyczy wszystkich form prowadzenia tej działalności, do których mają zastosowanie przepisy ustawy.

W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca zamierza zawrzeć – jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą – umowę najmu posiadanych nieruchomości ze spółkami komandytowymi, w których jest też komandytariuszem.

Na podstawie przywołanych przepisów prawa Wnioskodawca uważa, że zawarte przez niego umowy najmu będą skuteczne na gruncie prawa podatkowego, ponieważ nie istnieją regulacje podatkowe ograniczające zawieranie takich umów ze spółkami handlowymi.

Ponadto umowy te będą mieć związek z prowadzoną działalnością gospodarczą zarówno dla Wnioskodawcy w jego indywidualnej działalności, jak i spółek komandytowych. Natomiast koszty związane z realizacją ww. umów ponoszone będą przez spółki w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła. Koszty te zostaną właściwie udokumentowane i dodatkowo nie znajdują się one na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie wynajmującym, zaś spółki komandytowe najemcami.

Najemcy, czyli spółki komandytowe nie są podatnikami podatku dochodowego. Podatnikami z tytułu udziału w zyskach tych spółek są ich wspólnicy. Nie zmienia to jednak faktu, że skoro spółki mogą zawrzeć ważną w rozumieniu prawa cywilnego umowę najmu z wynajmującym, a nie ma przepisów podatkowych wykluczających możliwość zawarcia takiej umowy i jednocześnie wydatki z tego tytułu (tj. zapłaty czynszu) nie są zawarte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu podatku dochodowego od osób fizycznych, to czynsz płacony wynajmującemu stanowić będzie mógł dla spółek komandytowych koszt uzyskania przychodu.

Ponieważ koszty uzyskania przychodu i przychody w spółce komandytowej przypisuje się w ostatecznym rozliczeniu danemu wspólnikowi w proporcji do jego prawa do udziału w zysku spółki komandytowej, koszty najmu poprzez rozliczenie w kosztach spółek X Sp. z o.o. Sp. k. oraz Y Sp. z o.o. Sp. k. staną się dla Wnioskodawcy kosztami uzyskania przychodu z udziału w spółkach w proporcji do jego udziału w zyskach (opodatkowanym tak jak działalność gospodarcza).

Podobnie w tej kwestii wypowiedział się np. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w swojej interpretacji indywidualnej z 28 października 2015 r. o sygnaturze ITPB1/4511-839/15/DP.

Jednocześnie jak wynika z treści przywołanego przepisu art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Zatem Wnioskodawca może prowadzić działalność w zakresie wynajmu nieruchomości, a przychody które uzyska on z tytułu wynajęcia spółkom komandytowym X Sp. z o.o. Sp. k. oraz Y Sp. z o.o. Sp. k. nieruchomości oraz przychody uzyskane z najmu nieruchomości innym osobom i podmiotom, po rozpoczęciu indywidualnej działalności gospodarczej w zakresie najmu, stanowić będą przychody z działalności gospodarczej.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca dokonał wyboru sposobu opodatkowania swoich dochodów z tytułu udziału w spółkach komandytowych, zgodnie z treścią przepisu w art. 9a ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonany wybór sposobu opodatkowania tym podatkiem, będzie dotyczył wszystkich form prowadzenia działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem Wnioskodawca z tytułu dochodów uzyskiwanych w ramach spółek komandytowych wybrał opodatkowanie na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym (podatek liniowy), będzie on zobligowany opodatkowywać swoją indywidualną działalność gospodarczą w zakresie najmu również na tych samych zasadach.

Reasumując Wnioskodawca uważa, że na podstawie wskazanych przepisów i opisanego stanu faktycznego koszty najmu jego nieruchomości będą mogły być dla niego jako wspólnika spółek komandytowych (komandytariusza) kosztami uzyskania przychodu (rozliczanymi proporcjonalnie do jego udziału w zyskach spółek komandytowych), zaś otrzymywany przez Wnioskodawcę (jako wynajmującego – prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą – właściciela nieruchomości) czynsz najmu będzie dla niego stanowił przychód z działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym (podatek liniowy).

Tut. organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Wnioskodawcy oznaczone nr 1, natomiast w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2 zostało wydane w dniu 2 września 2019 r. postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia nr 0112-KDIL3-1.4011.204.2019.1.KF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 659 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju.

Umowa najmu musi być zatem umową o charakterze odpłatnym. Podstawą generowania przychodów z najmu jest zatem fakt zawarcia stosownej umowy pomiędzy stronami. Strony umowy określają w niej wysokość czynszu. Czynsz ten stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, a tym samym powoduje powstanie przychodu.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 505, z późn. zm.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Stosownie do art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą. Ma zatem zdolność do czynności prawnych, ale nie posiada osobowości prawnej.

W myśl art. 51 Kodeksu spółek handlowych, każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Przy czym, w myśl art. 5a pkt 26 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zgodnie natomiast z treścią art. 5a pkt 28 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce – oznacza to:

  1. spółkę posiadającą osobowość prawną, w tym także spółkę zawiązaną na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE L 294 z 10.11.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 251),
  2. spółkę kapitałową w organizacji,
  3. spółkę komandytowo-akcyjną mającą siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
  4. spółkę niemającą osobowości prawnej mającą siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Spółka komandytowa nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników. Spółka ta nie jest samodzielnym podatnikiem podatku dochodowego, a dochody tej spółki nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu polegają natomiast dochody poszczególnych wspólników tej spółki. Jeżeli wspólnikiem takiej spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Jednocześnie jak stanowi art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

  1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
  2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

W świetle powyższego, z uwagi na transparentność podatkową spółki komandytowej, przychód przypadający na wspólnika spółki ustala się w takiej wysokości, w jakiej wspólnik ten uczestniczy w zysku spółki. Przy czym, udział wspólnika w zysku spółki określa się na podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych, zgodnie z którymi wspólnicy uczestniczą w zysku spółki w częściach równych, chyba że inne zasady określone zostaną w umowie spółki. Kodeks spółek handlowych pozostawia zatem wspólnikom swobodę w kształtowaniu wysokości udziału poszczególnych wspólników w zysku oraz stratach spółki. Podobnie ustala się wysokość kosztów uzyskania przychodów u każdego wspólnika, wyłączając jednak te wydatki, które nie mogą stanowić kosztu podatkowego u wspólnika. Dopiero dochód określony na podstawie tak ustalonych kwot przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu podlega u wspólnika opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać następujące warunki:

  • być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  • nie znajdować się wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,
  • być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która nie prowadzi obecnie jednoosobowej działalności gospodarczej na własne nazwisko. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym opłacającym w Polsce podatki od całości swoich dochodów. Jednocześnie Zainteresowany jest komandytariuszem w dwóch spółkach komandytowych. Komplementariuszem w tych spółkach jest spółka z o.o., w której Wnioskodawca posiada udziały. Wnioskodawca wykazuje przychody oraz koszty proporcjonalnie do posiadanego w spółce komandytowej udziału i obliczony na ich podstawie dochód opodatkowuje podatkiem liniowym na podstawie przepisu art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółki komandytowe, w których Wnioskodawca jest komandytariuszem prowadzą obecnie swoją działalność m.in. w nieruchomościach (chodzi o dwa mieszkania) będących własnością Wnioskodawcy. W nieruchomościach tych spółki komandytowe dokonywały robót adaptacyjnych traktując je jako inwestycje w obcych środkach trwałych. Wnioskodawca planuje rozpocząć działalność gospodarczą na własne nazwisko, polegającą między innymi na wynajmie nieruchomości. W ramach tej działalności Wnioskodawca planuje wynajmować spółkom komandytowym, w których jest komandytariuszem, ww. nieruchomości. Warunki najmu pomiędzy Wnioskodawcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą a spółkami komandytowymi, w których jest komandytariuszem, będą rynkowe i okresowo weryfikowane.

Jak wynika z powyższego, umowy najmu nieruchomości zostaną zawarte między spółkami komandytowymi (najemcami), w których Wnioskodawca jest wspólnikiem oraz Wnioskodawcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą (wynajmującym). Zauważyć należy, że w sytuacji gdy jeden ze wspólników będący wspólnikiem spółki komandytowej świadczy usługi dla tej spółki, jako odrębny podmiot prowadzący działalność gospodarczą na własny rachunek, to transakcje zawierane z ww. spółką następują w oparciu o stosunek prawny łączący dwa odrębne podmioty gospodarcze. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują ograniczenia w zakresie możliwości zawierania umów między odrębnymi podmiotami gospodarczymi, w których ta sama osoba fizyczna prowadząca indywidualną działalność gospodarczą świadczy usługi na rzecz spółki osobowej, w której jest również wspólnikiem. W świetle powyższego nie można zatem uznać, że jest to „świadczenie samemu sobie”. W związku z tym, poniesiony przez spółki komandytowe wydatek (czynsz najmu), prawidłowo udokumentowany, stanowić będzie podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dla wszystkich wspólników tych spółek komandytowych (również dla Wnioskodawcy), proporcjonalnie do przysługującego im udziału w zysku tych spółek. Sam fakt, że Wnioskodawca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą wynajmuje nieruchomości spółkom komandytowym, w których jest wspólnikiem, nie stanowi przeszkody dla możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tych spółek, wydatków z tytułu najmu tych nieruchomości.

Należy jednak podkreślić, że podmioty prowadzące takie odrębne działalności gospodarcze, zawierające umowy między sobą powinny mieć na uwadze treść przepisów Rozdziału 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczących transakcji między podmiotami powiązanymi. Stosownie do treści art. 23o ust. 2 ww. ustawy, jeżeli w wyniku istniejących powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane, i w wyniku tego podatnik wykazuje dochód niższy (stratę wyższą) od tego, jakiego należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały, organ podatkowy określa dochód (stratę) podatnika bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Podsumowując, mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przytoczone przepisy prawne, należy stwierdzić, że wydatki ponoszone przez spółki komandytowe, w których Wnioskodawca jest wspólnikiem, z tytułu najmu nieruchomości od Wnioskodawcy jako podmiotu prowadzącego indywidualną działalność gospodarczą, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów dla tych spółek, przy czym dla Wnioskodawcy ww. wydatki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zyskach, zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę pisma organu podatkowego tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj