Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.388.2019.1.JG
z 18 września 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2019 r. (data wpływu 3 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia kwoty nabycia przy stosowaniu procedury VAT marża jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 3 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia kwoty nabycia przy stosowaniu procedury VAT marża.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


Firma prowadzi działalność gospodarczą polegającą na kupnie i sprzedaży używanych samochodów osobowych. W oparciu o art. 120 ustawy o VAT, dokonuje dostawy towarów używanych, które zostały nabyte do celów prowadzonej działalności lub importowane w celu dalszej odprzedaży, co zostaje opodatkowane w systemie procedury marży.


Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT oraz odprowadza podatek dochodowy rozliczany w formie zaliczek miesięcznych w oparciu o prowadzoną książkę przychodów i rozchodów.


W ramach prowadzonej działalności gospodarczej firma została zarejestrowana na internetowym portalu aukcyjnym, którego właścicielem jest firma X. Na tym portalu został wylicytowany samochód w celu dalszej odsprzedaży. Wnioskodawca otrzymał potwierdzenie wygrania aukcji wraz z podaniem danych tj.: numeru wewnętrznego transakcji, danych pojazdu, kwoty do zapłaty, numeru faktury za auto, numeru faktury za aukcję, numeru faktury za usługę związaną z autem, potwierdzenia zlecenia transportu oraz numeru faktury za transport. Poza wskazanymi danymi jest brak danych sprzedawcy zakupionego samochodu.

Firma dokonała płatności całego zamówienia na wskazany numer rachunku bankowego jednym przelewem. Po dokonaniu zapłaty na konto bankowe należące do serwisu X firma otrzymała cztery faktury potwierdzające tą jedną transakcję zakupu samochodu za zamówienie o numerze wewnętrznym. Wystawione faktury dokumentują nabycie tego samego samochodu, który jest przeznaczony do dalszej odsprzedaży. Wszystkie otrzymane faktury mają tą samą datę, wyszczególniony ten sam numer wewnętrzny zamówienia, widniejące to samo logo firmy, tą sama nazwę banku z numerem SWIFT oraz IBAN, a kwota tych faktur jest równa kwocie wpłaconej na portalu internetowym X.


Wszystkie wystawione firmie faktury dokumentują nabycie tego samego samochodu, z tym, że:

  • pierwsza faktura jest wystawiona przez firmę X za zakup samochodu z informacją na fakturze, że firma podlega koordynacji i kontroli widniejący kod stawki VAT podany jest jak dla sprzedaży towarów używanych w procedurze marży,
  • druga faktura jest wystawiona przez firmę X za usługę transportową z informacją na fakturze, że firma podlega koordynacji i kontroli, widniejący kod stawki VAT podany jest jak dla standardowego opodatkowania takiej transakcji,
  • trzecia faktura jest wystawiona przez firmę Y za usługę przygotowania dokumentów za przekazanie samochodu z informacją na fakturze, że firma podlega koordynacji i kontroli. Widniejący kod stawki VAT podany jest jak dla standardowego opodatkowania takiej transakcji,
  • czwarta faktura jest wystawiona przez firmę Z za opłatę aukcyjną. Widniejący kod stawki VAT podany jest jak dla standardowego opodatkowania takiej transakcji.


Przedmiotowy samochód spełnia definicję towaru używanego zawartą w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług.


Zgodnie z regulaminem sprzedaży samochodów używanych na internetowym portalu aukcyjnym X, wszystkie wskazane podmioty wymienione spółki na fakturach są podmiotami grupy korporacyjnej X. Regulamin portalu aukcyjnego stwierdza, że właścicielem i sprzedawcą pojazdów oferowanym za pośrednictwem platformy handlowej jest X. Zarówno X jak i sprzedawca są podmiotami grupy korporacyjnej X. Faktura za zakupiony samochód przeliczana jest wg kursu średniego NBP z dnia poprzedzającego wystawienie faktury i w takiej kwocie jest wprowadzana do kosztów w KPIR, natomiast faktury za opłaty aukcyjną i usługi związane z samochodem rozliczane są w oparciu o unijna procedurę importu usług.

Wnioskodawca nie ma fizycznej możliwości sprawdzenia sytuacji sprzedaży, który z podmiotów faktycznie wykonał usługę przygotowania dokumentów oraz obsługi aukcji, niemniej stoi na stanowisku, że wykonał je ten sam podmiot. Wnioskodawca wykonał tylko jeden przelew za transakcję o numerze wewnętrznym.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy w momencie sprzedaży towaru używanego tj. samochodu, gdzie podstawa opodatkowania VAT jest marża będąca różnicą pomiędzy kwotą sprzedaży i kwotą nabycia, do kwoty nabycia Wnioskodawca może zaliczyć kwotę wynikającą z tych wszystkich otrzymanych i zapłaconych faktur (tj. opłatę aukcyjna, usługę transportową oraz usługę za przygotowanie dokumentacji przekazania samochodu )?


Zdaniem Wnioskodawcy:


Do prawidłowego wyliczenia marży do opodatkowania VAT jako wartości nabycia samochodu powinno się zaliczyć wszystkie otrzymane faktury dotyczące zakupu auta (tj. opłaty aukcyjnej, usługi transportu oraz usługi przegotowania dokumentacji przekazania samochodu).


Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz.U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm. ), zwanej dalej ustawą opodatkowania ww. podatkiem podlegają:

  1. Odpłatna dostawa towarowi odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  2. Eksport towarów;
  3. Import towarów;
  4. Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  5. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.


Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.


Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy - w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odsprzedaży, podstawa opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszoną o kwotę podatku.

Przez kwotę sprzedaży - w myśl art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy - rozumie się całkowita kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Natomiast za kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika - art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy.


Artykuł 4 szóstej dyrektywy definiuje pojęcie podatnika. Przymiot ten posiadają osoby wykonujące działalność gospodarczą „samodzielnie”, ustęp 4 tego art. uściśla, że określenie „samodzielnie” wyklucza opodatkowanie osób związanych z pracodawcą jakimkolwiek stosunkiem prawnym tworzącym stosunek podporządkowania w zakresie warunków pracy, wynagradzania i odpowiedzialności pracodawcy (zob. wyrok z dnia 6 listopada 2003 r. w sprawach połączonych od C-78/02 do C-80/02 KARAGEORGU I IN., REC).

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrok z dnia 23 marca 2006 r. W sprawie MINISTERO DELLECONOMIA E DELLE FINANZE IAGENZIA DELLE ENTRATE przeciwko FCE BANK PLC. W sprawie C-210/04 TSUE wskazał, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym odrębnym od spółki, do której należy, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W związku z powyższym Trybunał stwierdził, że spółki będącej nierezydentem stanowi jedynie część składową i jest pozbawiony niezależności spółki.

Wnioskodawca zaznacza, że całość kwoty należnej z tytułu nabycia samochodu przekazał spółce, której dane banku i oraz jego numer rachunku bankowego widnieją na wszystkich fakturach otrzymanych za ta jedna samą transakcję .


Przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej regulują zagadnienia powoływania i funkcjonowania oddziału. Pojęcie „oddział” zostało zdefiniowane w art. 5 pkt 4 ww. ustawy jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności. Jak wynika z tej treści oddział posiada jedynie samodzielność organizacyjną, ale nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek. Prowadzenie działalności gospodarczej przez „oddział” stanowi jedynie część działalności gospodarczej jednostki macierzystej.

Mając na uwadze powołane przepisy w analizowanej sprawie Wnioskodawca uważa, że w przyszłości dokonując sprzedaży samochodu w systemie VAT marża jako kwotę nabycia towaru, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy, będzie mógł przyjąć zarówno kwotę wynikającą z faktury wystawionej przez centrale sprzedawcy jak i przez jej oddziały i inne podmioty powiązane ze sprzedawcą. Ciężar ekonomiczny i ryzyko gospodarcze ponosi centrala i to ona powinna być uznana za podatnika zgodnie z art. 4 szóstej dyrektywy. Wnioskodawca wskazał, że mamy do czynienia tylko z jedną transakcją, a zatem wszystkie faktury zostały wystawione w celu nabycia samochodu z tym samym numerem wewnętrznym zamówienia oraz logo firmy.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

  1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  2. eksport towarów;
  3. import towarów na terytorium kraju;
  4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).


Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.


Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy – w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Przez kwotę sprzedaży – w myśl art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy – rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.


Natomiast przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika – art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy.


Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, że przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).


Towarami używanymi są zatem te dobra ruchome, które wcześniej zostały choć raz użyte, lecz nadają się do wielokrotnego wykorzystania (nie ulegają zużyciu po jednokrotnym użytku).


Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy – między innymi – towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży.


Ta szczególna procedura dotyczy jednak tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od określonej kategorii podmiotów. Należy podkreślić, że do stosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą uprawnieni są podatnicy, którzy dokonują dostawy towarów nabytych w okolicznościach wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.


I tak, stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy – przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

  1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
  2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
  3. podatników, jeśli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
  4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
  5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.

Powyższe regulacje wskazują, że dla potrzeb zastosowania procedury marży, przez kwotę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru używanego otrzymał od podatnika (nabywcy).

Należy zauważyć, że formułując w art. 120 ustawy szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, ustawodawca, określając w ust. 4 tego artykułu podstawę opodatkowania, posłużył się sformułowaniem „kwota nabycia”.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawca określając podstawę opodatkowania (marżę) powinien wyliczyć różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia (zapłaconą przez Wnioskodawcę pierwotnemu sprzedawcy), pomniejszoną o kwotę podatku od towarów i usług.

Ponadto należy wyjaśnić, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią. Posiada on jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur jednostki macierzystej), natomiast nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej jednostki macierzystej.

Powyższe stanowisko jest zgodne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie C-210/04 wskazał, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym odrębnym od spółki, do której należy, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W związku z powyższym Trybunał stwierdził, że oddział spółki będącej nierezydentem pozbawiony jest niezależności i stanowi jedynie część składową spółki. Z powyższego wynika zatem, że zarówno spółkę jak i jej oddział należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 4 ust. 1 Szóstej Dyrektywy.


W związku z powyższym należy wskazać, że oddział nie może mieć innej nazwy niż jednostka macierzysta (nazwa może wskazywać tylko na oddział) oraz nie może mieć odrębnego numeru identyfikacji podatkowej.


Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na kupnie i sprzedaży używanych samochodów osobowych. W oparciu o art. 120 ustawy o VAT, dokonuje dostawy towarów używanych, które zostały nabyte do celów prowadzonej działalności lub importowane w celu dalszej odprzedaży, co zostaje opodatkowane w systemie procedury marży. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej firma została zarejestrowana na internetowym portalu aukcyjnym, którego właścicielem jest firma X. Na tym portalu został wylicytowany samochód w celu dalszej odsprzedaży. Wnioskodawca otrzymał potwierdzenie wygrania aukcji wraz z podaniem danych tj. : numeru wewnętrznego transakcji, danych pojazdu, kwoty do zapłaty, numeru faktury za auto, numeru faktury za aukcję, numeru faktury za usługę związaną z autem, potwierdzenia zlecenia transportu oraz numeru faktury za transport. Poza wskazanymi danymi jest brak danych sprzedawcy zakupionego samochodu. Firma dokonała płatności całego zamówienia na wskazany numer rachunku bankowego jednym przelewem. Po dokonaniu zapłaty na konto bankowe należące do serwisu X firma otrzymała cztery faktury potwierdzające tą jedną transakcję zakupu samochodu. Wystawione faktury dokumentują nabycie tego samego samochodu, który jest przeznaczony do dalszej odsprzedaży. Wszystkie otrzymane faktury mają tą samą datę, wyszczególniony ten sam numer wewnętrzny zamówienia, widniejące to samo logo firmy, tą sama nazwę banku z numerem SWIFT oraz IBAN, a kwota tych faktur jest równa kwocie wpłaconej na portalu internetowym X. Wszystkie wystawione firmie faktury dokumentują nabycie tego samego samochodu, z tym, że: pierwsza faktura jest wystawiona przez firmę X za zakup samochodu, druga faktura jest wystawiona przez firmę X za usługę transportową, trzecia faktura jest wystawiona przez firmę Y za usługę przygotowania dokumentów w celu przekazania samochodu, czwarta faktura jest wystawiona przez firmę Z za opłatę aukcyjną. Przedmiotowy samochód spełnia definicję towaru używanego zawartą w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Na pierwszej fakturze widnieje taka stawka VAT jak dla sprzedaży towarów używanych w procedurze marża, natomiast w pozostałych fakturach wykazana jest taka stawka VAT jak dla standardowego opodatkowania takiej transakcji.


Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia kwoty nabycia w związku ze sprzedażą ww. samochodu przy zastosowaniu procedury VAT marża.


Jak wskazano powyżej, przez kwotę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru otrzymał od podatnika (nabywcy). Tak rozumiana cena towaru (kwota nabycia) obejmuje wszystkie koszty związane z transakcją, jeżeli nabywca towaru (kupujący) ponosi ciężar tych opłat płacąc za nie sprzedawcy. Do kwoty nabycia, o której mowa wyżej, nie mogą zostać zaliczone koszty, które nie zostały zapłacone i nie są należne sprzedawcy towaru.

W przedmiotowej sprawie w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że opłata aukcyjna oraz opłata za obsługę dokumentacji nie stanowią składników wynagrodzenia, które sprzedawca samochodu otrzymuje od Wnioskodawcy jako nabywcy samochodu. Faktury dokumentujące ww. opłaty wystawione są bowiem przez inne podmioty, co oznacza, że wykazane w nich kwoty należne są innym podmiotom aniżeli sprzedawcy danego samochodu.

Bez wpływu na powyższe rozstrzygnięcie pozostaje fakt, że wszystkie otrzymane przez Wnioskodawcę faktury związane są z jedną transakcją, posiadają tą samą datę, wyszczególniony ten sam numer wewnętrzny zamówienia, widnieje to samo logo firmy, tą samą nazwę banku z numerem SWIFT oraz IBAN, a kwota tych faktur jest równa kwocie wpłaconej na portalu internetowym X, jak i to, że Wnioskodawca uiścił całą należność na to samo konto bankowe, nie zmienia to bowiem podmiotów, wobec których Wnioskodawca jest zobowiązany zapłacić wykazane na nich należności. Należności z tytułu opłaty aukcyjnej i za obsługę dokumentacji przysługują innym podmiotom, a nie pierwotnemu sprzedawcy samochodu, co potwierdzają faktury wystawione przez różne podmioty. W związku z powyższym ww. opłaty nie mogą zwiększać kwoty nabycia samochodu, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca przy określeniu kwoty nabycia przedmiotowego samochodu powinien uwzględnić wynagrodzenie zapłacone i należne sprzedawcy samochodu, tj. kwotę nabycia samochodu, jak również koszty transportu samochodu, z uwagi na to, że zarówno faktura za zakup samochodu, jak i faktura za usługę transportową samochodu, wystawione są przez jednego kontrahenta (sprzedawcę samochodu). Natomiast należności za opłatę aukcyjną i za obsługę dokumentacji, które są należne innym podmiotom, a nie sprzedawcy samochodu, nie stanowią elementów kwoty nabycia samochodu, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Podsumowując należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania przy sprzedaży przez Wnioskodawcę towaru używanego (samochodu) jest różnica między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia (kwotą należną pierwotnemu sprzedawcy samochodu zapłaconą przez Wnioskodawcę), pomniejszona o kwotę podatku od towarów i usług. Przy czym – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy przy określaniu kwoty nabycia powinien uwzględnić on kwotę wynikającą z faktury za samochód i usługę transportową bez uwzględnienia kwot wynikających z faktury za opłatę aukcyjną oraz opłaty związane z obsługą dokumentacji, które są należne innym podmiotom, a nie pierwotnemu sprzedawcy samochodu. Tym samym do kwoty nabycia samochodu Wnioskodawca nie może zaliczyć kwot wynikających z tych wszystkich otrzymanych i zapłaconych faktur dotyczących nabycia na aukcji samochodu tj. opłaty aukcyjnej oraz należności za usługę przygotowania dokumentacji przekazania samochodu.


Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.


Na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzecznictwo, ponieważ zapadło ono w odniesieniu do indywidualnego i właściwego tylko temu orzecznictwu opisu sprawy. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca zaprezentowanych przez Wnioskodawcę wyroków zamyka się w obrębie spraw, dla których zostały wydane.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj