Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.366.2019.1.KU
z 19 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 31 lipca 2019 r. (data wpływu 1 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia lokalu użytkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania Pana …, NIP …,
  

• Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania Panią …, NIP …,
  

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Aktem notarialnym z 1995 r. i 1996 r. Zainteresowany będący stroną postępowania oraz Zainteresowana niebędąca stroną postępowania zakupili za cenę 16 000 zł i 5 500 zł ułamkową część współwłasności w starej kamienicy ze wskazaniem na dwa jednopokojowe mieszkania o powierzchni 44 m² i 25,7 m². Kupiony udział w tej nieruchomości wynosił 3/48 części. Po zniesieniu współwłasności kamienicy Zainteresowani zostali współwłaścicielami dwóch wyodrębnionych jednopokojowych mieszkań, które przekształcili w 1997 r. w dwa lokale użytkowe o powierzchni 48 m² i 25,7 m². Koszty gruntownej adaptacji lokalu o powierzchni 25,7 m² (który Zainteresowani zmuszeni są sprzedać) wyniosły 23 129 zł.

Zniesienia współwłasności kamienicy dokonał Sąd Rejonowy postanowieniami z dnia 21 października 1996 r. i z dnia 26 marca 1997 r., określając wartość nabytych składników udziałem w tej nieruchomości, który wyniósł 6/100 części. Zatem wartość nieruchomości (udziałów Zainteresowanych nabytych w wyniku zniesienia współwłasności) nie wzrosła, tzn. udział się nie zwiększył. Lokal, który zamierzają sprzedać, zaczęli wynajmować w połowie 1997 r., a koszty adaptacji, tj. przekształcenia z lokalu mieszkalnego na lokal użytkowy przekroczyły 30% jego wartości początkowej.

Zainteresowana niebędąca stroną postępowania po wybraniu podmiotowego zwolnienia z podatku od towarów i usług, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej (rencistka), swoją połowę lokalu wynajmuje cały czas i rozlicza się z urzędem skarbowym na deklaracji PIT-5 według skali podatkowej od swojej połowy dochodu. Natomiast Zainteresowany będący stroną postępowania tj. do 2006 r., traktował ten najem, jako formę prowadzenia działalności gospodarczej, a po wybraniu podmiotowego zwolnienia z podatku od towarów i usług, rozliczał się z urzędem skarbowym na deklaracji PIT-5, według skali podatkowej. Od 2006 r. Zainteresowany będący stroną postępowania zrezygnował z tej formy najmu (jako działalności gospodarczej) i od tego czasu rozlicza się ze swojej połowy dochodu, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej na deklaracji PIT-5. Posiadając całość udokumentowanych fakturami i rachunkami uproszczonymi kosztów adaptacji lokalu z 1997 r., po konsultacji z doradcą podatkowym w 2008 r. Zainteresowani zaczęli przedmiotowy lokal użytkowy amortyzować według stawki 3,33% rocznie. Od 2017 r. Zainteresowani przestali go amortyzować z racji zamiaru sprzedaży tego lokalu (mimo tego, że nie został w całości zamortyzowany). Sprzedaż lokalu nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej, ponieważ Zainteresowani takiej nie prowadzą. Lokale nie były środkami trwałymi w działalności gospodarczej Zainteresowanego będącego stroną postępowania. Zainteresowana niebędąca stroną postępowania nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej. Zainteresowany będący stroną postępowania zakończył prowadzoną działalność gospodarczą z końcem 2005 r. Lokale użytkowe wprowadzone zostały do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w 2008 r.

Zainteresowani uzyskują przychody z najmu dwóch lokali, na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy po stronie Zainteresowanych powstanie obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży przedmiotowego lokalu użytkowego o powierzchni 25,7 m²?

Zdaniem Zainteresowanych, (którzy są właścicielami dwóch lokali użytkowych od 1996 r.) do 2019 r. lokale użytkowe nie były amortyzowane w ramach działalności gospodarczej, natomiast były wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także amortyzowane w latach 2008-2017 przez Zainteresowanych, jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej oraz zaliczane w tym okresie do kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynajmu tych lokali.

Zatem, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, termin 5 lat został zachowany i przychód uzyskany ze sprzedaży przedmiotowego lokalu użytkowego będzie zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza,
  

• pkt 8 – odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 cytowanej ustawy nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy – nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności gospodarczej i dniem ich zbycia nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy).

Z kolei zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również przychód uzyskany z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

-wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, nie zalicza się, stosownie do treści art. 14 ust. 2c ww. ustawy, przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, że z istoty rozwiązań zawartych w ww. przepisach wynika, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy, stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że aktem notarialnym z 1995 r. i 1996 r. Zainteresowani zakupili ułamkową część współwłasności w kamienicy ze wskazaniem na dwa jednopokojowe mieszkania o powierzchni 44 m² i 25,7 m². Po zniesieniu współwłasności kamienicy Zainteresowani zostali współwłaścicielami dwóch wyodrębnionych jednopokojowych mieszkań, które przekształcili w 1997 r. w dwóch lokale użytkowe o powierzchni 48 m² i 25,7 m². Zniesienia współwłasności kamienicy dokonał Sąd Rejonowy postanowieniami z dnia 21 października 1996 r. i z dnia 26 marca 1997 r. określając wartość nabytych składników udziałem w tej nieruchomości, który wyniósł 6/100 części. Zainteresowana niebędąca stroną postępowania, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej (rencistka), swoją połowę lokalu wynajmuje cały czas i rozlicza się z urzędem skarbowym na deklaracji PIT-5, według skali podatkowej od swojej połowy dochodu. Natomiast Zainteresowany będący stroną postępowania początkowo, tj. do 2006 r. traktował ten najem, jako formę prowadzenia działalności gospodarczej, rozliczał się z urzędem skarbowym na deklaracji PIT-5, według skali podatkowej. Od 2006 r. Zainteresowany będący stroną postępowania zrezygnował z tej formy najmu (jako działalności gospodarczej, gdyż zakończył jej prowadzenie z końcem 2005 r.) i od tego czasu rozlicza się ze swojej połowy dochodu, jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Zainteresowani zamierzają sprzedać lokal użytkowy o powierzchni 25,7 m². Sprzedaż tego lokalu nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej.

W tym miejscu wskazać należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W piśmiennictwie podaje się, że o zaliczeniu danego przedmiotu majątkowego do majątku wspólnego decyduje moment faktycznego jego nabycia. Z punktu widzenia przynależności prawa do majątku wspólnego bez znaczenia jest, czy jego nabycia dokonali małżonkowie wspólnie, czy też tylko jeden z nich. Nie jest istotna także podstawa (sposób) nabycia danego przedmiotu. Obowiązuje domniemanie, że przedmioty majątkowe nabyte w trakcie wspólności małżeńskiej przez jednego z małżonków zostały nabyte z majątku wspólnego na rzecz wspólności majątkowej. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, że niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bezudziałowa) oraz, że żaden z małżonków w czasie jej trwania nie może rozporządzać swymi prawami do majątku wspólnego.

W świetle art. 43 § 1 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Zatem każdy z małżonków ma zarówno prawo do udziału w majątku wspólnym, jak i w odniesieniu do poszczególnych składników majątku wspólnego.

Tym samym małżonkowie, nabywając wspólnie nieruchomość stają się jej współwłaścicielami, a więc każde z nich nabywa udział w każdym metrze kwadratowym całej nieruchomości wspólnej. Nie można więc w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej wyodrębnić części należącej do żony i części należącej do męża, bowiem nieruchomość ta jest niepodzielnie własnością męża, jak i żony.

Na gruncie niniejszej sprawy, przedmiotem zbycia będzie lokal użytkowy o powierzchni 25,7 m², stanowiący współwłasność małżeńską majątkową Zainteresowanych. Lokal ten do 2006 r. był wykorzystywany przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania w prowadzonej działalności gospodarczej (której prowadzenie zakończył z końcem 2005 r.). Następnie ww. lokal użytkowy został wynajęty przez Zainteresowanych, jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

Zatem, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że przychód z odpłatnego zbycia lokalu użytkowego o powierzchni 25,7 m², wykorzystywanego przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania w prowadzonej działalności gospodarczej (zakończonej z końcem 2005 r.), w sytuacji, gdy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło zakończenie tej działalności do dnia odpłatnego zbycia przedmiotowego lokalu użytkowego upłynęło już sześć lat, nie stanowi dla Zainteresowanego będącego stroną postępowania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ponadto, przychód uzyskany ze sprzedaży przedmiotowego lokalu użytkowego nie będzie podlegał również opodatkowaniu u Zainteresowanych, jako przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem zbycie nieruchomości zostanie dokonane po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie (tj. w 1996 r.).

Reasumując, u Zainteresowanych nie powstanie obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży przedmiotowego lokalu użytkowego.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych należało uznać za prawidłowe.

Wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Zainteresowanych w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.