2019.09.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-3.4010.309.2019.3.MBD

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.309.2019.3.MBD
z 19 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 maja 2019 r. (data wpływu 9 lipca 2019 r.), uzupełnionym 9 września 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

koszty organizacji spotkań firmowych w części przypadającej na podwykonawców Spółki współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest nieprawidłowe.
koszty organizacji spotkań firmowych stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w części przypadającej na:
- rodziny pracowników zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę – jest prawidłowe,
- rodziny podwykonawców współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B – jest nieprawidłowe,
(pytanie oznaczone we wniosku nr 4)

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

koszty organizacji spotkań firmowych w części przypadającej na podwykonawców Spółki współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu,
koszty organizacji spotkań firmowych w części przypadającej na rodziny pracowników zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę oraz rodziny podwykonawców współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 29 sierpnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB3-1.4012.421.2019.2.AB, 0111-KDIB1-3.4010.309.2019.MBD wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 9 września 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

B Sp. z o. o. (dalej: „Spółka”) działa w branży automatyzacji procesów produkcyjnych. Spółka zajmuje się projektowaniem, rozwojem, montażem oraz nadzorem nad systemami automatyzującymi pracę. Spółka zatrudnia szereg wykwalifikowanych techników i specjalistów z branży IT. Spółka świadczy swoje usługi za pomocą pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę oraz podwykonawców prowadzących jednoosobowe działalności gospodarcze w ramach umów zlecenia (w tzw. systemie B2B).

Spółka organizuje dobrowolne spotkania firmowe w formie:

pikników rodzinnych (raz w roku);
Wigilii, balu karnawałowego (opłata za bilet wstępu od osoby), wyjazd do Warszawy (zwiedzanie zakładu dla którego Spółka świadczy serwis rezydencyjny i w którym zainstalowane są maszyny produkowane przez grupę kapitałową do której należy Spółka), połączony ze zwiedzaniem miasta i integracją pracowników, którzy nie pojawiają się w siedzibie zarządu i administracji;
oraz spotkań integracyjnych dla pracowników i kontrahentów B2B poszczególnych działów, podczas których kupowane są art. spożywcze lub usługi gastronomiczne oraz podejmowane są różnego rodzaju aktywności, np. strzelnica, bowling, warsztaty kulinarne, kajaki itp.).

W celu podtrzymywania dobrych, partnerskich i biznesowych relacji z podwykonawcami prowadzącymi jednoosobowe działalności gospodarcze Spółka zaprasza do uczestnictwa w ww. spotkaniach również swoich podwykonawców. Zaproszenie podwykonawców ma na celu m.in. uzgodnienia nowych planów współpracy, podsumowania zrealizowanych wspólnie projektów w ostatnim czasie, ogólną troskę o dobre relacje biznesowe. Ponadto, zespoły pracujące nad danym projektem w Spółce składają się zarówno z osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę oraz umów zlecenia w ramach B2B. Ze względu na powyższy dualizm form zatrudniania szeroko rozumianego personelu firmy, spotkania mają również charakter integracyjny.

Spółka wskazuje, że celem spotkań integracyjnych nie jest poprawa wizerunku Spółki w oczach szeroko rozumianego personelu. Celem spotkań jest poprawa pracy zespołów, co ma się przełożyć na przychody Spółki.

Praca załogi ma mobilny charakter (częste delegacje) przez co brak jest możliwości utrzymywania bezpośredniego kontaktu z pozostałymi członkami zespołu oraz zarządem Spółki.

W uzupełnieniu wniosku z 3 września 2019 r. (data wpływu 9 września 2019 r.) Wnioskodawca wskazał, że koszty spotkań firmowych pokrywane są w całości ze środków obrotowych. Wnioskodawca nie prowadzi Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W przyszłości stan ten nie ulegnie zmianie.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

Spółka powzięła wątpliwość, czy koszty organizacji spotkań firmowych w części przypadającej na podwykonawców Spółki współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)
Spółka powzięła również wątpliwości, czy koszty organizacji spotkań firmowych w części przypadającej na rodziny pracowników zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę oraz rodziny podwykonawców współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów? (pytanie oznaczone we wniosku nr 4)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Spółka uważa, że koszty organizacji spotkań firmowych w części przypadającej na podwykonawców Spółki współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W orzecznictwie i doktrynie prawa podatkowego zgodnie przyjmowany jest pogląd, zgodnie z którym podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu każdy koszt, który łącznie spełnia następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania (w tym zwiększenia), zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie znajduje się w zamkniętym katalogu wydatków z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki, cel poniesienia przedmiotowego wydatku jest zgodny z celem określonym w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oraz nie znajduje się w katalogu wydatków z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, tj. nie jest kosztem reprezentacji o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.

W opinii Spółki, przedmiotowe wydatki nie mogą być uznane za koszty reprezentacji z następujących powodów:

sprawna praca i dobry kontakt między członkami zespołów wymaga integracji. Organizowanie spotkań wyłącznie dla pracowników z pominięciem osób współpracujących w ramach B2B nie przyniesie Spółce oczekiwanych korzyści wynikających ze zgranego zespołu oraz dobrej i sprawnej komunikacji. Spółka zwraca uwagę również na fakt, że mobilny charakter pracy załogi, częste wyjazdy na delegacje czego efektem jest brak możliwości bezpośredniego kontaktu ze współpracownikami oraz zarządem Spółki dodatkowo potęguje konieczność oraz przydatność spotkań integracyjnych;
spotkaniom integracyjnym nie mogą być przypisane cechy wystawności, przepychu lub okazałości;
dokonując oceny kwalifikacji wydatków należy się posłużyć dynamiczną wykładnią funkcjonalną, która odzwierciedla zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą (tak: uchwała NSA II FSK 702/11 z 17 czerwca 2013 r.). Popularną praktyką jest obecnie dualizm form zatrudniania personelu, przy pomocy którego podatnicy świadczą swoje usługi;
zgodnie z uchwałą NSA II FSK 702/11 z 17 czerwca 2013 r. za wydatek na reprezentację może być uznany tylko taki wydatek, którego jedynym (głównym) celem jest tworzenie i poprawa wizerunku firmy na zewnątrz. Spółka wskazuje, że w obecnym stanie faktycznym tworzenie wizerunku firmy na zewnątrz nie występuje, gdyż pozytywny odbiór Spółki u podwykonawców został wykreowany już w przeszłości poprzez m.in. oferowanie ciekawych zleceń, terminowe regulowanie należności, wysoką kulturę współpracy. Z tych samych przyczyn nie można mówić o poprawie wizerunku firmy w relacji z podwykonawcami jako celu wydatków na spotkania Firmowe;
oceniając, czy dane wydatki mają charakter reprezentacyjny NSA w ww. uchwale nakazuje patrzeć przez pryzmat ich celu. Celem wydatków w omawianym przykładzie jest integracja zespołów, omówienie dalszych planów biznesowych, podsumowanie zrealizowanych projektów. Spółka ponownie podkreśla, że kosztami reprezentacji są koszty których jedynym (głównym) celem jest poprawa wizerunki Spółki;
z uwagi na fakt, że termin „wydatki na reprezentację” nie został zdefiniowany ustawowo, zasadnym jest odwołanie się do jego definicji słownikowej. „Uniwersalny słownik języka polskiego” pod red. S. Dubisza (Wyd. Naukowe PWN 2008, tom III, s. 932) określa reprezentację jako: okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną”. Organizowanym przez Spółkę spotkaniom integracyjnym w żadnym wypadku nie można przypisać charakteru okazałości lub wystawności.

Powyższa argumentacja znajduje swoje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie administracyjnym, przykładowo wyrok WSA w Rzeszowie o sygn. I SA/Rz 741/18 z 23 października 2018 r.

Ad. 2

Spółka uważa, że koszty organizacji spotkań firmowych w części przypadającej na rodziny pracowników zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę oraz rodziny podwykonawców współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

W interpretacji indywidualnej z 30 stycznia 2018 r. o znaku 0111-KDIB2-1.4010.359.2017.1.AP Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że spotkania Integracyjne dla pracowników zaproszonych wraz z rodzinami i osobami towarzyszącymi mające na celu zwiększenie zaangażowania pracowników i wzmocnienie ich lojalności względem pracodawcy mogą być kosztem uzyskania przychodu zarówno w części przypadającej na pracownika, jak i towarzyszące mu osoby pod warunkiem należytego ich udokumentowania. Wydatki takie mają uzasadnienie ekonomiczne gdyż zwiększenie zaangażowania oraz lojalności wobec Wnioskodawcy będzie miało wpływ na osiągane przez Spółkę przychody, jak również ma na celu zabezpieczenie oraz zachowania źródeł przychodu. Dyrektor KIS dodatkowo stwierdził, że kosztami podatkowymi są - co do zasady – tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w celu ich integracji, np. w postaci organizacji dla nich spotkań Integracyjnych (okolicznościowych). Są one bowiem związane z prowadzoną przez podatnika działalnością, mają na celu poprawę atmosfery pracy, zintegrowanie pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji wpływa na zwiększenie efektywności ich pracy. „Kosztami pracowniczymi” mogą być także wydatki na organizację imprezy integracyjnej dla członków rodzin pracowników ewentualnie osób im towarzyszących. Świadczenie to bowiem związane jest ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą (gdyby nie ten stosunek, członkowie rodzin/osoby towarzyszące, nie uczestniczyliby w spotkaniu).

Powyższa argumentacja zachowuje aktualność także w odniesieniu do rodzin podwykonawców współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś, wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać, że wydatki na rzecz pracowników pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Kosztami podatkowymi mogą być co do zasady tzw. „koszty pracownicze”, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w celu ich integracji, np. w postaci organizacji dla nich spotkań integracyjnych, spotkań okolicznościowych z okazji świąt lub innych ważnych wydarzeń itp. Są one bowiem związane z prowadzoną przez podatnika działalnością, mają na celu poprawę atmosfery pracy, zintegrowanie pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji wpłynie na zwiększenie efektywności ich pracy.

Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy CIT, ma charakter zamknięty. Należy wskazać, że wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. – w pkt 28 tego przepisu – koszty reprezentacji. Zgodnie bowiem z tym przepisem prawa, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Wyjaśnić bowiem należy, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy rozpatrywać zasadność ich poniesienia przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie wizerunku podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności.

Jednocześnie, należy zauważyć, że w związku z brakiem legalnej definicji pojęcia „reprezentacja”, organy podatkowe oraz sądy administracyjne podejmowały próby nadania właściwego sensu terminowi „reprezentacja” w odniesieniu do konkretnych sytuacji występujących w praktyce gospodarczej, wskazując przy tym, że każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny ze względu na rodzaj konkretnych wydatków kwalifikowanych jako koszty reprezentacji wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT.

Podzielając argumentację wyrażoną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydanym w składzie siedmiu sędziów, 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11, skoro ustawodawca nie zdefiniował w sposób jednoznaczny pojęcia „reprezentacja”, należy odwołać się do etymologii tego terminu. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „representatio” oznaczającego wizerunek. Zatem, ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT, stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Jednocześnie, jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyżej przytoczonym wyroku, kwalifikacja danego wydatku jako reprezentacji nie może być uzależniona od przypisywania mu cechy „wystawności”, „przepychu” czy też „okazałości”. Oznacza to odejście od kryterium uznawania za koszty reprezentacji wydatków ponoszonych na wykreowanie lub umocnienie pozytywnego wizerunku, w przypadkach, gdy kreacja ta ma charakter ponadstandardowy.

Podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Jeżeli uczestnictwo pracownika w imprezie integracyjnej nie jest związane z wykonywaniem czynności służbowych, przewidzianych umową o pracę, jak również o ile nie stanowi formy ekwiwalentu za wynagrodzenie (np. z uwagi na atrakcyjność miejsca organizacji imprezy) wydatki związane z uczestnictwem pracownika w takiej imprezie mogą stanowić – co do zasady – koszt uzyskania przychodu. Jeśli więc charakter spotkania uwzględnia budowanie pozytywnych relacji między samymi pracownikami lub między pracodawcą a pracownikami w sposób mogący faktycznie przyczynić się do zwiększenia przychodów podatnika, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła jego przychodów to wydatek taki można uznać za koszt uzyskania przychodów. Ze względu na konieczność indywidualnej oceny każdego przypadku ponoszenia przez podatnika tego rodzaju wydatków, które mogą zostać zaliczone do kosztów reprezentacji na podatniku spoczywa obowiązek szczególnej dbałości o ich udokumentowanie oraz wskazanie okoliczności im towarzyszących.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Spółka świadczy swoje usługi za pomocą pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę oraz podwykonawców prowadzących jednoosobowe działalności gospodarcze w ramach umów zlecenia (w tzw. systemie B2B).

Spółka organizuje dobrowolne spotkania firmowe w formie pikników rodzinnych (raz w roku), Wigilii, balu karnawałowego (opłata za bilet wstępu od osoby), wyjazd do Warszawy (zwiedzanie zakładu dla którego Spółka świadczy serwis rezydencyjny i w którym zainstalowane są maszyny produkowane przez grupę kapitałową do której należy Spółka), połączony ze zwiedzaniem miasta i integracją pracowników, którzy nie pojawiają się w siedzibie zarządu i administracji oraz spotkań integracyjnych dla pracowników i kontrahentów B2B poszczególnych działów, podczas których kupowane są artykuły spożywcze lub usługi gastronomiczne oraz podejmowane są różnego rodzaju aktywności, np. strzelnica, bowling, warsztaty kulinarne, kajaki itp.).

Spotkania co do zasady trwają nie dłużej niż 6 godzin, odbywają się w kraju, a Spółka ponosi koszty posiłków, napojów, wynajmu sali, transportu powrotnego, animatorki czasu wolnego dla dzieci (w przypadku gdy zaproszenie obejmuje również rodzinę pracownika) oraz pomniejszych atrakcji. W celu podtrzymywania dobrych, partnerskich i biznesowych relacji z podwykonawcami prowadzącymi jednoosobowe działalności gospodarcze Spółka zaprasza do uczestnictwa w ww. spotkaniach również swoich podwykonawców. Ze względu na powyższy dualizm form zatrudniania szeroko rozumianego personelu firmy, spotkania mają również charakter integracyjny. Celem spotkań integracyjnych nie jest poprawa wizerunku Spółki w oczach szeroko rozumianego personelu. Celem spotkań jest poprawa pracy zespołów, co ma się przełożyć na przychody Spółki.

Wnioskodawca powziął wątpliwość co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów organizacji spotkań firmowych w części przypadającej na podwykonawców Spółki współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B oraz w części przypadającej na rodziny pracowników zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę oraz rodziny podwykonawców współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B.

W świetle powyższego, na gruncie niniejszej sprawy zauważyć należy, że wydatki poniesione na organizację spotkań firmowych w części przypadającej na rodziny pracowników zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę, mogą/będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów, zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Ww. wydatki związane są niewątpliwie z prowadzoną działalnością podatnika i mają na celu zintegrowanie załogi zakładu, dlatego też pozostają one w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem, zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodów i mogą mieć pośredni wpływ na wielkość osiągniętych przez Wnioskodawcę przychodów. Takie świadczenia na rzecz rodzin pracowników budują pozytywne relacje pomiędzy pracownikami i członkami zarządu Spółki, jako przedstawicielami pracodawcy, zwiększają zaangażowanie pracowników oraz wzmacniają ich lojalność wobec Wnioskodawcy, mają również działanie motywujące i wpływające na jakość, wydajność oraz efektywność pracy, co dalej przekłada się na wysokość uzyskanych przychodów.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją spotkań firmowych w części przypadającej na podwykonawców Spółki współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B oraz rodziny ww. podwykonawców współpracujących ze Spółką, wskazać należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z organizacją spotkań firmowych dla ww. osób nie mogą/nie będą mogły zostać uznane za koszty podatkowe, gdyż z tymi osobami Wnioskodawcę łączą powiązania biznesowe. Dlatego też, nie można uznać, że uczestnictwo w spotkaniach firmowych (jako spotkaniu integracyjnym) ww. osób wpłynie na zwiększenie przychodów Wnioskodawcy, bądź zabezpieczenie ich źródła. Ponadto, ww. osoby są wobec Wnioskodawcy podmiotami zewnętrznymi, a w stosunku do takich podmiotów podejmuje się działania o charakterze reprezentacyjnym. Umowa cywilnoprawna zakłada bowiem równorzędność i niezależność podmiotów i stwarza warunki do przyjęcia założenia, że jeden podmiot chce wykreować swój pozytywny wizerunek względem drugiego. Tym samym, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na organizację spotkań firmowych w zakresie dotyczącym podwykonawców Spółki współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B oraz rodzin ww. podwykonawców współpracujących ze Spółką, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT, nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

koszty organizacji spotkań firmowych w części przypadającej na podwykonawców Spółki współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu, należy uznać za nieprawidłowe,
koszty organizacji spotkań firmowych stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w części przypadającej na:
- rodziny pracowników zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę, należy uznać za prawidłowe,
- rodziny podwykonawców współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia w ramach B2B, należy uznać za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane wyroki sądów administracyjnych. Nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 2, 3, 5 i 6 zostały/zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin