Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.340.2019.1.AR
z 24 września 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 lipca 2019 r. (data wpływu 24 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych w sytuacji w której rachunkowo amortyzowane nieruchomości dla celów księgowych wyceniane będą według wartości godziwej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych w sytuacji w której rachunkowo amortyzowane nieruchomości dla celów księgowych wyceniane będą według wartości godziwej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. (dalej „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest polską spółka kapitałową posiadającą siedzibę na terytorium Polski i prowadzącą działalność na terytorium Polski. Spółka podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej posiadającej siedzibę na terytorium Polski, niebędącej podatnikiem podatku dochodowego (dalej jako: „Spółka Z sp. k.”).

Spółka Z sp. k. prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem działalności jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek.

Spółka Z sp. k. jest obecnie właścicielem trzech nieruchomości – dwóch budynków oraz jednej nieruchomości w postaci gruntu zabudowanego budynkiem, którego Spółka Z sp. k. jest w 76% właścicielem, nabytych w drodze kupna 20 grudnia 2016 r.

Pierwsza z nieruchomości jest budynkiem o charakterze handlowo-usługowym (dalej Nieruchomość nr 1) – jest to Pawilon Handlowy. Poprzedni właściciel Nieruchomości nr 1 nabył grunt z przeznaczonym do rozbiórki budynkiem. Poprzedni właściciel dokonał rozbiórki budynku i wybudował na ww. gruncie budynek o charakterze użytkowym (o przeznaczeniu handlowo-usługowym). Nieruchomość nr 1 u poprzedniego właściciela w całości była nieustannie wynajmowana na potrzeby handlowo-usługowe od momentu wybudowania, aż do momentu sprzedaży. Obecnie również jest wynajmowana.

Druga nieruchomość jest budynkiem o charakterze biurowo-handlowo-usługowym (Nieruchomość nr 2) – jest to budynek biurowo-usługowy. Nieruchomość nr 2 również była i w dalszym ciągu jest wynajmowana.

Natomiast trzecia nieruchomość jest gruntem zabudowanym budynkiem w której znajdują się lokale o charakterze usługowo-biurowo-apartamentowym – (Nieruchomość nr 3). Spółka jest właścicielem ww. budynku w 76%. Budynek na Nieruchomości nr 3 został wybudowany przez poprzedniego właściciela w 2008 r. Część lokali została sprzedana wcześniej niepowiązanym podmiotom, natomiast w roku 2016 pozostałe lokale sprzedano do Spółki Z sp.k.

Po zakupie ww. nieruchomości (Nieruchomości nr 1, nr 2 i lokali w Nieruchomości nr 3) wprowadzono je do ewidencji środków trwałych.

Dla Nieruchomości nr 1 przyjęto okres amortyzacji 26 lat, dla Nieruchomości nr 2 – 26 lat i Lokali w Nieruchomości nr 3 – 33 lata.

Do amortyzacji każdej z nieruchomości (Nieruchomości nr 1, Nieruchomości nr 2, lokali na Nieruchomości nr 3) Spółka zastosowała stawkę amortyzacji w wysokości odpowiednio 3,846%, 3,846%, 3,333%.

Obecnie Nieruchomość nr 1, Nieruchomość nr 2 oraz lokale w Nieruchomości nr 3 są odpłatnie wynajmowane, natomiast w budynku nr 2 mieści się również siedziba Grupy do której należy Spółka jak również Spółka Z sp. k., dlatego też część nieruchomości zajmowana jest na potrzeby Spółki. W bilansie spółki komandytowej Nieruchomości nr 1 i 2 oraz lokale w Nieruchomości nr 3 wykazywane są w pozycji nieruchomości inwestycyjne, wyceniane według zasad stosowanych dla środków trwałych, to jest według ceny nabycia pomniejszonej o odpisy amortyzacyjne oraz odpisy z tytułu trwałej utraty wartości (zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 351 ze zm.; dalej ustawa o rachunkowości).

Od momentu nabycia przez Spółkę Z sp. k. na Nieruchomość nr 1 i nr 3 nie były ponoszone nakłady które można byłoby zakwalifikować jako modernizacja bądź remont. Natomiast Nieruchomość nr 2 jest aktualnie modernizowana, nakładami które będą zwiększać w przyszłości wartość tej Nieruchomości .

Nieruchomości, o których mowa we wniosku, amortyzowane są również bilansowo.

Spółka rozważa zmianę metody wyceny dla przedmiotowych Nieruchomości ze stosowanych dotąd zasad analogicznych jak dla środków trwałych na wycenę według ceny rynkowej bądź inaczej określonej wartości godziwej (ustawa o rachunkowości dopuszcza oba sposoby wyceny dla nieruchomości inwestycyjnych). Zmiana metody wyceny spowodowałaby zaprzestanie amortyzacji księgowej budynków posadowionych na Nieruchomości nr 1, 2 oraz lokali znajdujących w Nieruchomości nr 3. Na moment zmiany metody wyceny ww. Nieruchomości zostałyby wycofane z ewidencji środków trwałych.

Spółka komandytowa nie planuje zmiany sposobu wykorzystania posiadanych nieruchomości.

Art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości stanowi, że przez inwestycje należy rozumieć aktywa posiadane przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu wartości tych aktywów, uzyskania przychodów w formie odsetek, dywidend (udziałów w zyskach) lub innych pożytków, w tym również z transakcji handlowej, a w szczególności aktywa finansowe oraz te nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, które nie są użytkowane przez jednostkę, lecz są posiadane przez nią w celu osiągnięcia tych korzyści. W przypadku zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji przez inwestycje rozumie się lokaty.

W związku z powyższym należy podkreślić, że na gruncie bilansowym kryterium odróżniającym nieruchomości zaliczane do inwestycji od nieruchomości zaliczanych do środków trwałych jest cel ich posiadania tzn. wykorzystywania i to bez względu na to w jaki sposób dany podmiot uzyskał prawo do takiego aktywu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości nr 1, Nieruchomości nr 2 oraz lokali w Nieruchomości nr 3, dokonywanych przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej w wysokości odpowiednio 3,846%, 3,846% oraz 3,333% rocznie, w sytuacji w której rachunkowo ww. nieruchomości dla celów księgowych wyceniane będą według wartości godziwej?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości nr 1, Nieruchomości nr 2 oraz lokali w Nieruchomości nr 3 dokonywanych przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej w wysokości odpowiednio 3,846%, 3,846% oraz 3,333% rocznie w sytuacji w której rachunkowo ww. nieruchomości dla celów księgowych wyceniane będą według wartości godziwej.

Spółka osobowa nie ma podmiotowości prawnej odrębnej od wspólników, nie jest ona podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego; podmiotami takimi są natomiast wspólnicy tej Spółki.

Art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz 865 ze zm., dalej ustawa o CIT) stanowi, że przepisy ustawy mają również zastosowanie do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem przedsiębiorstw w spadku i spółek niemających osobowości prawnej, z zastrzeżeniem ust. 1 i 3.

Natomiast stosownie do art. 5 ustawy o CIT przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przychody z zysków kapitałowych, przypisane wspólnikowi na podstawie ust. 1, zwiększają przychody wspólnika uzyskane z tego źródła. Zasady wyrażone powyżej stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Art. 15 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Przy czym art. 15 ust. 6 ustawy o CIT stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 i 2 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W związku z powyższym składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika muszą spełniać następujące warunki:

  • zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
  • stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
  • są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – amortyzacja wskazana w art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT uzależniona jest od kompletności, jak i zdatności do użytku środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania. Ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie;
  • przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Podatnik musi te środki w takiej działalności używać. Oddanie takiego środka do używania oznacza, że rozpoczęło się wykorzystywanie tego środka w działalności gospodarczej. Pojęcie „wykorzystywanie na potrzeby” jest pojęciem szerszym od pojęcia „wykorzystywania w ramach” prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem środek trwały nie musi być wykorzystywany bezpośrednio na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wystarczy jego pośrednie wykorzystanie na ten cel;
  • nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonym w art. 16c Ustawy o CIT.

Z treści powołanych przepisów wynika zatem, że amortyzacja dotyczy zarówno środków trwałych używanych w działalności gospodarczej, jak i wynajmowanych.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o CIT przez inwestycje należy rozumieć środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 351 ze zm.) poprzez środki trwałe rozumie się, z zastrzeżeniem pkt 17, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:

  1. nieruchomości – w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
  2. maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
  3. ulepszenia w obcych środkach trwałych,
  4. inwentarz żywy.

Środki trwałe oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu zalicza się do aktywów trwałych jednej ze stron umowy, zgodnie z warunkami określonymi w ust. 4.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości, inwestycje to aktywa posiadane przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu wartości tych aktywów, uzyskania przychodów w formie odsetek, dywidend (udziałów w zyskach) lub innych pożytków, w tym również z transakcji handlowej, a w szczególności aktywa finansowe oraz te nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, które nie są użytkowane przez jednostkę, lecz są posiadane przez nią w celu osiągnięcia tych korzyści. W przypadku zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji przez inwestycje rozumie się lokaty.

Art. 28 ust. 1 pkt 1a ustawy o rachunkowości stanowi, że aktywa i pasywa wycenia się nie rzadziej niż na dzień bilansowy w sposób następujący – nieruchomości oraz wartości niematerialne i prawne zaliczane do inwestycji – według zasad, stosowanych do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, określonych w pkt 1 oraz w art. 31, art. 32 ust. 1-5 i art. 33 ust. 1 lub według ceny rynkowej bądź inaczej określonej wartości godziwej.

Należy zaznaczyć, że ustawa o rachunkowości jak również przepisy podatkowe w odmienny sposób definiują pojęcia środki trwałe oraz inwestycje. Każda z ww. ustaw posiada własną definicję tych pojęć, którą należy stosować odpowiednio na gruncie bilansowym bądź podatkowym W tym zakresie zakwalifikowanie danych nieruchomości do inwestycji w rozumieniu bilansowym nie oznacza, iż na gruncie prawa podatkowego dane nieruchomości nie będą środkami trwałymi.

Odnosząc się do powyższego, Wnioskodawca uważa, że będzie dalej uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości nr 1, 2 i lokali w Nieruchomości nr 3, ponieważ przedmiotowe nieruchomości nadal będą pozostawać środkami trwałymi w rozumieniu ustawy o CIT, a zmiana nazwy na „inwestycje” w rozumieniu rachunkowym oraz wycenienie tych budynków dla celów księgowych według wartości godziwej, związana jest z przepisami w zakresie rachunkowości, a nie przepisami podatkowymi, które w art. 4a ust. 1 ustawy o CIT definiują „inwestycje” jako środki trwałe w budowie.

Należy podkreślić, że naliczona od „inwestycji w nieruchomościamortyzacja stanowi koszt podatkowy, ponieważ tak jak wyżej wyjaśniono przedmiotowe nieruchomości nadal pozostają środkami trwałymi w rozumieniu podatkowym. Zmiana nazwy na „inwestycje w nieruchomości” jest związana z ustawą o rachunkowości, a nie przepisami podatkowymi.

Art. 16d ust. 2 ustawy o CIT stanowi, iż składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Przy czym zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ponadto zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, z zastrzeżeniem art. 161 i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dodatkowo art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 161, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W związku w powyższym Wnioskodawca uważa, że Nieruchomość nr 1 i 2 oraz lokale w Nieruchomości nr 3 należy amortyzować stawką amortyzacji odpowiednio 3,846%, 3,846% oraz 3,333%, która jest stawką właściwą dla budynków niemieszkalnych w sytuacji w której Wnioskodawca zastosował art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Reasumując, Wnioskodawca uważa, że będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości nr 1, Nieruchomości nr 2 oraz lokali w Nieruchomości nr 3, dokonywanych przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej w wysokości odpowiednio 3,846%, 3,846% oraz 3,333% rocznie, w sytuacji w której rachunkowo ww. nieruchomości dla celów księgowych wyceniane będą według wartości godziwej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, że na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej środków trwałych nie ma wpływu sposób wyceny wartości początkowej na gruncie prawa bilansowego, tj. ustawy o rachunkowości. Mają jedynie wpływ warunki jakie wynikają z przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm.).

Nadmienić przy tym należy, że dla Wnioskodawcy jako wspólnika spółki komandytowej, która dokonywać będzie amortyzacji wskazanych we wniosku budynków, kosztem podatkowym będzie wyłącznie część dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w spółce komandytowej, stosownie do art. 5 ust. 1 i 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj