Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.396.2019.1.AB
z 25 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 lipca 2019 r. (data wpływu 26 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy dodatnie różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powstałe w związku z kosztami, które na podstawie tzw. przychodowego klucza alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a ww. ustawy zostały przypisane do:

• działalności strefowej Spółka powinna kwalifikować jako przychód z działalności strefowej
• działalności opodatkowanej Spółka powinna kwalifikować jako przychód z działalności opodatkowanej

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie różnic kursowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Spółką Akcyjną z siedzibą w O. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”). Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”), o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „Ustawa o CIT”). Spółka prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”), w oparciu o zezwolenia, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 482 ze zm.; dalej: „Ustawa o SSE”). Spółka korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem CIT, od dochodów uzyskanych z działalności objętej zezwoleniem, stosownie do przepisu art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy o CIT. Spółka osiąga zarówno dochody w ramach działalności strefowej, korzystające z ww. zwolnienia, jak i dochody, które podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Spółka ponosi wydatki związane jednoznacznie z prowadzoną działalnością strefową, wydatki związane jednoznacznie z działalnością opodatkowaną, jak również wydatki, których nie można jednoznacznie przypisać do działalności strefowej lub opodatkowanej. Część ponoszonych przez Spółkę wydatków wyrażonych jest w walucie obcej. W przypadku wyrażonych w walucie obcej wydatków, które spełniają warunki do zakwalifikowania ich jako koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, mogą powstawać dodatnie różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 2 Ustawy o CIT. Do ustalania różnic kursowych Spółka stosuje bowiem tzw. metodę podatkową, o której mowa w art. 15a Ustawy o CIT.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy Spółka powinna kwalifikować jako przychód z działalności strefowej dodatnie różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 2 Ustawy o CIT, powstałe w związku z kosztami, które zostały przypisane do działalności strefowej na podstawie tzw. przychodowego klucza alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT?
2. Czy Spółka powinna kwalifikować jako przychód z działalności opodatkowanej dodatnie różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 2 Ustawy o CIT, powstałe w związku z kosztami, które zostały przypisane do działalności opodatkowanej na podstawie tzw. przychodowego klucza alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT?

(pytania oznaczone we wniosku nr 2 i 3)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka powinna kwalifikować jako przychód z działalności strefowej dodatnie różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 2 Ustawy o CIT, powstałe w związku z kosztami, które zostały przypisane do działalności strefowej na podstawie tzw. przychodowego klucza alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT.

Spółka powinna kwalifikować jako przychód z działalności opodatkowanej dodatnie różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 2 Ustawy o CIT, powstałe w związku z kosztami, które zostały przypisane do działalności opodatkowanej na podstawie, tzw. przychodowego klucza alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT.

Wnioskodawca wskazuje, iż w praktyce mogą występować koszty uzyskania przychodów, których nie można jednoznacznie przypisać do działalności strefowej, ani opodatkowanej. W przypadku tego rodzaju kosztów, konieczne jest zastosowanie tzw. przychodowego klucza alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 Ustawy o CIT, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 2a Ustawy o CIT, zasadę o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Przekładając treść przytoczonych wyżej przepisów na zasady opodatkowania spółek prowadzących działalność strefową i opodatkowaną (poza strefową), Wnioskodawca wskazuje, iż w sytuacji gdy określony koszt uzyskania przychodu nie może zostać jednoznacznie przypisany do działalności strefowej, ani opodatkowanej, należy alokować go do obu tych działalności zgodnie z tzw. kluczem przychodowym, tj.:

• przypisać go do działalności strefowej w takim stosunku, w jakim w przypadku danej spółki pozostają osiągnięte w danym roku podatkowym przychody strefowe w ogólnej kwocie przychodów oraz
• przypisać go do działalności opodatkowanej w takim stosunku, w jakim w przypadku danej spółki pozostają osiągnięte w danym roku podatkowym przychody opodatkowane w ogólnej kwocie przychodów.
  
  

Rozstrzygnięcie do której działalności (strefowej, czy opodatkowanej) należy przypisać określony koszt uzyskania przychodu powinno determinować rozstrzygnięcie, do której działalności powinna zostać przypisana dodatnia różnica kursowa, o której mowa w art. 15 ust. 2 pkt 2 Ustawy o CIT, powstała w związku z zapłatą tego kosztu. Jak zostało bowiem wspomniane wyżej, różnice kursowe mają charakter akcesoryjny, w związku z czym pozostają nierozerwalnie związane z przychodami i kosztami, których dotyczą. Jeżeli zatem, określony koszt uzyskania przychodu został alokowany (na podstawie klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT) do działalności strefowej, dodatnia różnica kursowa, która powstała w związku z zapłatą tego kosztu również powinna być alokowana do działalności strefowej. Analogicznie, jeżeli dany koszt uzyskania przychodu został alokowany (na podstawie klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT) do działalności opodatkowanej, dodatnia różnica kursowa, która powstała w związku z zapłatą tego kosztu również powinna być alokowana do działalności opodatkowanej.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe rozwiązanie znajduje potwierdzenie w orzecznictwie i praktyce organów podatkowych. Taki pogląd zaprezentował m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 15 stycznia 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-1294/12/AP, stwierdzając: „Tym samym Spółka dokonując alokacji dodatnich różnic kursowych do przychodów zwolnionych i podlegających opodatkowaniu winna powiązać je z poszczególnymi kosztami (które generowały dodatnie różnice kursowe), alokowanymi na podstawie klucza przychodowego do kosztów zakładu i siedziby.”

Pogląd organu interpretacyjnego zaprezentowany w ww. interpretacji podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 20 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 646/13, oddalając skargę na ww. interpretację, a następnie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 3342/13, oddalając skargę kasacyjną na powyższy wyrok WSA w Krakowie.

Na marginesie Wnioskodawca zaznacza, iż przytoczona wyżej interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nie dotyczyła bezpośrednio zagadnień związanych ze specjalnymi strefami ekonomicznymi, a podziału na działalność opodatkowaną (realizowaną w ramach centrali spółki zlokalizowanej w Polsce) oraz zwolnioną z opodatkowania w Polsce (realizowaną w ramach oddziału zagranicznego spółki). Niemniej jednak, przytoczone wyżej stanowisko organu interpretacyjnego można bezpośrednio odnieść do rozliczeń spółek prowadzących działalność strefową i opodatkowaną (poza strefową).

Rozstrzygnięcie tego problemu w przypadku takich spółek powinno bowiem zostać dokonane w oparciu o te same przepisy, tj.:

• art. 15a ust. 2 pkt 2 Ustawy o CIT, regulujący powstawanie dodatnich różnicy kursowych generowanych w związku z zapłatą kosztów uzyskania przychodów wyrażonych w walucie obcej oraz
• art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT, regulujące tzw. przychodowy klucz alokacji kosztów uzyskania przychodów do działalności opodatkowanej i zwolnionej.
  
  

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, zaprezentowane stanowisko w zakresie pytania nr 2 i pytania nr 3 znajduje potwierdzenie w ww. interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 stycznia 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-1294/12/AP), jak również w wyroku WSA w Krakowie z dnia 20 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 646/13 i w wyroku NSA z dnia 12 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 3342/13.

Wnioskodawca wyraźnie podkreśla, iż zagadnienie alokacji do przychodów strefowych i przychodów opodatkowanych dodatnich różnic kursowych, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 2 (winno być: art. 15a ust. 2 pkt 2) Ustawy o CIT, które powstają w związku z zapłatą (wyrażonych w walucie obcej) kosztów uzyskania przychodów alokowanych do działalności strefowej i opodatkowanej na podstawie tzw. klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT, powinno zostać wyraźnie oddzielone od problemu alokacji do przychodów strefowych i przychodów opodatkowanych dodatnich różnic kursowych, których nie można jednoznacznie przypisać do działalności strefowej ani opodatkowanej. Są to dwa niezależne od siebie problemy, których nie należy ze sobą utożsamiać. W pierwszej z analizowanych sytuacji występuje bowiem niemożność jednoznacznego przypisania do działalności strefowej albo opodatkowanej kosztów uzyskania przychodów, w związku z którymi powstają dodatnie różnice kursowe. W drugiej z tych sytuacji występuje natomiast niemożność jednoznacznego przypisania do działalności strefowej albo opodatkowanej dodatnich różnic kursowych. Z uwagi na fundamentalne różnice występujące pomiędzy oboma ww. problemami, każdy z tych problemów powinien być rozwiązany w odrębny sposób.

Dodatnie różnice kursowe, których nie można jednoznacznie przypisać do działalności strefowej albo opodatkowanej, powinny zostać w całości uznane za przychody opodatkowane. Takie rozwiązanie znajduje szerokie potwierdzenie w orzecznictwie - zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą przepisów art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT, nie można stosować per analogiom do przychodów podatkowych (taki pogląd zaprezentowany został m.in. w wyrokach: WSA we Wrocławiu z dnia 7 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 453/11 oraz z dnia 21 lipca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 767/11; WSA w Krakowie z dnia 20 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 646/13). Tzw. przychodowy klucz alokacji uregulowany w tych przepisach odnosi się bowiem wyłącznie do kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli zatem określonych dodatnich różnic kursowych nie można jednoznacznie przypisać do działalności strefowej lub opodatkowanej, różnice te należy w całości uznać za przychody z działalności opodatkowanej. Taka sytuacja będzie występowała np. w przypadku dodatnich różnic kursowych, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 3 (winno być: art. 15a ust. 2 pkt 3) Ustawy o CIT, powstających w związku z wpływem i wypływem środków pieniężnych na rachunek bankowy prowadzony w walucie obcej, w którego obsługiwane są zarówno transakcje strefowe, jak i opodatkowane (jeżeli nie istnieje możliwość przypisania dodatnich różnic kursowych do poszczególnych działalności).

Odmienna sytuacja występuje natomiast w przypadku dodatnich różnic kursowych, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 2 (winno być: art. 15a ust. 2 pkt 2) Ustawy o CIT, powstających w związku z zapłatą kosztów uzyskania przychodów, które przypisywane są do działalności strefowej i opodatkowanej na podstawie tzw. klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT. Tego rodzaju dodatnie różnice kursowe można bowiem jednoznacznie przypisać do działalności strefowej albo opodatkowanej na podstawie ich związku z kosztami uzyskania przychodów. W takiej sytuacji nie dochodzi zatem do naruszenia podnoszonego w orzecznictwie zakazu stosowania tzw. przychodowego klucza alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT, do przychodów podatkowych. W analizowanej sytuacji przychodowy klucz alokacji stosowany jest bowiem wyłącznie do alokacji kosztów uzyskania przychodów, a nie do samych dodatnich różnic kursowych (stanowiących przychody podatkowe), natomiast dodatnie różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 2 Ustawy o CIT, przypisywane są do działalności strefowej i opodatkowanej nie na podstawie przychodowego klucza alokacji, ale na podstawie ich związku z kosztami uzyskania przychodów. Tylko takie rozwiązanie umożliwia zachowanie zasady akcesoryjności, która powinna znajdować zastosowanie do różnic kursowych. Jednocześnie, nie skutkuje ono naruszeniem podnoszonego w orzecznictwie zakazu stosowania tzw. przychodowego klucza alokacji z art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższy pogląd w pełni podzielił również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w omawianej wyżej interpretacji indywidualnej z dnia 15 stycznia 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-1294/12/AP. Na uwagę zasługuje przytoczenie pełniejszego niż cytatu z przedmiotowej interpretacji, w którym Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach jednoznacznie wskazuje na brak podstaw prawnych od stosowania tzw. przychodowego klucza alokacji do dodatnich różnic kursowych, a następnie jako prawidłowe rozwiązanie wskazuje powiązanie tych różnic z poszczególnymi kosztami alokowanymi na podstawie klucza przychodowego do działalności opodatkowanej i zwolnionej: „W przedmiotowej sprawie Spółka ponosi koszty uzyskania przychodów w postaci ujemnych różnic kursowych. Uzyskuje dochody opodatkowane oraz zwolnione. Za właściwe zatem należy uznać zastosowanie klucza alokacji wynikającego z art. 15 ust. 2 i 2a updop, jako podział kosztów uzyskania przychodów z poszczególnych źródeł w takim stosunku w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.”

Według Organu, nie znajduje natomiast podstaw prawnych zastosowanie powyższego klucza do alokacji dodatnich różnic kursowych. „Jak wynika z ww. art. 15a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dodatnie różnice kursowe zwiększają przychody. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują zasad alokacji przychodów powstających w jednoczesnym związku z działalnością opodatkowaną i zwolnioną z opodatkowania na odpowiednie proporcje (tak jak ma to miejsce w przypadku kosztów podatkowych). Próba zastosowania jakiegokolwiek klucza alokacji przychodów nie znajduje podstaw w żadnym z obowiązujących przepisów tej ustawy. Co więcej, żaden z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie pozwala na uznanie tego typu przychodów w części, bądź w całości za przychody zwolnione. Tym samym, Spółka dokonując alokacji dodatnich różnic kursowych do przychodów zwolnionych i podlegających opodatkowaniu winna powiązać je z poszczególnymi kosztami (które generowały dodatnie różnice kursowe) alokowanymi na podstawie klucza przychodowego do kosztów zakładu i siedziby.”

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy:

• Spółka powinna kwalifikować jako przychód z działalności strefowej dodatnie różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 2 Ustawy o CIT, powstałe w związku z kosztami, które zostały przypisane do działalności strefowej na podstawie tzw. przychodowego klucza alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT;
• Spółka powinna kwalifikować jako przychód z działalności opodatkowanej dodatnie różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 2 Ustawy o CIT, powstałe w związku z kosztami, które zostały przypisane do działalności opodatkowanej na podstawie tzw. przychodowego klucza alokacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 i 2a Ustawy o CIT.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej oraz wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach są one wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych oraz sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Na marginesie należy zauważyć, że powołana we wniosku interpretacja indywidualna z dnia 15 stycznia 2013 r., Znak: IBPBI/2/423-1294/12/AP, nie potwierdza stanowiska Wnioskodawcy. W sentencji przedmiotowej interpretacji organ jednoznacznie stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania klucza wynikającego z art. 15 ust. 2 i 2a do alokacji dodatnich różnic kursowych jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.