2019.09.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-1.4010.317.2019.1.ŚS

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.317.2019.1.ŚS
z 26 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 lipca 2019 r. (data wpływu 31 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

czy Wnioskodawca zobowiązany będzie jako płatnik potrącać podatek u źródła od wypłacanego na rzecz Faktora wynagrodzenia w postaci opłaty za zapewnienie środków finansowych obliczonej od przekazanych na rzecz Wnioskodawcy środków z tytułu zakupu wierzytelności na podstawie zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR 1M + marża na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe,
czy pozostałe wynagrodzenie wynikające z umowy, wypłacane przez Wnioskodawcę Faktorowi z tytułu realizowanych usług, tj.:
1. specyficznej opłaty factoringowej za usługi administracyjne powiązane z factoringowym finansowaniem należności określonej procentowo (jako stała wartość procentowa) od kwoty przejętej. Obliczanej procentem z obrotu należności cedowanych na podstawie Umowy (nie niższej niż 2.000 EUR za rok);
2. opłaty za przejęcie ryzyka niepłacenia obliczanej w oparciu o obrót należności Odbiorców, dla których określono limit kredytowy;
3. opłaty za określenie i monitoring limitu kredytowego obliczonej według aktualnego cennika Faktora;
4. opłaty za inne usługi w ramach umowy faktoringowej pomiędzy Wnioskodawcą a Faktorem (niespecyficzna opłata faktoringowa);
5. wynagrodzenia w formie jednorazowej kwoty, tytułem opłaty za przygotowanie Umowy i dokumentacji do umowy

będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem u źródła –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia:

czy Wnioskodawca zobowiązany będzie jako płatnik potrącać podatek u źródła od wypłacanego na rzecz Faktora wynagrodzenia w postaci opłaty za zapewnienie środków finansowych obliczonej od przekazanych na rzecz Wnioskodawcy środków z tytułu zakupu wierzytelności na podstawie zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR 1M + marża na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
czy pozostałe wynagrodzenie wynikające z umowy, wypłacane przez Wnioskodawcę Faktorowi z tytułu realizowanych usług, tj.:
1. specyficznej opłaty factoringowej za usługi administracyjne powiązane z factoringowym finansowaniem należności określonej procentowo (jako stała wartość procentowa) od kwoty przejętej. Obliczanej procentem z obrotu należności cedowanych na podstawie Umowy (nie niższej niż 2.000 EUR za rok);
2. opłaty za przejęcie ryzyka niepłacenia obliczanej w oparciu o obrót należności Odbiorców, dla których określono limit kredytowy;
3. opłaty za określenie i monitoring limitu kredytowego obliczonej według aktualnego cennika Faktora;
4. opłaty za inne usługi w ramach umowy faktoringowej pomiędzy Wnioskodawcą a Faktorem (niespecyficzna opłata faktoringowa);
5. wynagrodzenia w formie jednorazowej kwoty, tytułem opłaty za przygotowanie Umowy i dokumentacji do umowy

będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem u źródła.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) zawarła umowę faktoringu z firmą Czeską (Faktorem). Faktor posiada siedzibę i prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Czech i tam rozlicza się ze wszystkich swoich dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej. Faktor nie prowadzi w Polsce oddziału, nie posiada siedziby ani żadnego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W ramach umowy faktoringu Faktor będzie świadczyć na rzecz Wnioskodawca usługi faktoringu, polegające na cedowaniu należności przysługujących Wnioskodawcy od jej kontrahentów (dłużników) na rzecz Faktora w zamian za co Faktor wypłaci na rzecz Wnioskodawcy określone środki pieniężne (wartość wierzytelności pomniejszoną o dyskonto stanowiące prowizję Faktora). Dodatkowo za świadczoną usługę faktoringu Faktor pobierać będzie wynagrodzenie.

W ramach umowy strony ustaliły limit kredytowy, tj. kwotę, do której Faktor zobowiązuje się przejąć należności Wnioskodawcy. Stworzony zostanie także wykaz kontrahentów Wnioskodawcy, od których Faktor będzie przejmował należności wynikające z wystawionych przez Wnioskodawcę faktur VAT na rzecz kontrahentów. W określonych w umowie przypadkach Faktor może jednostronnie obniżyć pierwotnie ustalony limit wobec danego kontrahenta Wnioskodawcy lub całkowicie wyłączyć z finansowania w ramach umowy, np. w przypadku niewypłacalności tego kontrahenta.

W ramach umowy Faktor przejmować będzie wyłącznie wierzytelności przysługujące Spółce, które są wymagalne i przysługują jej z tytułu zrealizowanych dostaw lub wykonanych usług.

W przypadku zwrotu towaru lub wystąpienia jakiejkolwiek innej przyczyny pozbawiającej Faktora praw dochodzenia roszczeń z tytułu przejętych wierzytelności, Wnioskodawca ma obowiązek zwrotu wszelkich otrzymanych z tego tytułu środków, tj. zapłaty przejętej wierzytelności, której dochodzenie stało się z tego powodu niemożliwe.

Faktor zastrzegł sobie prawo do zwrotnego przeniesienia przeterminowanych wierzytelności na warunkach określonych w Umowie.

Z tytułu świadczonych przez Faktora usług Faktoringowych Faktorowi przysługiwać będzie wynagrodzenie.

Zatem usługi w ramach umowy będą wyglądać w ten sposób, że Faktor kupi od Wnioskodawcy wierzytelności w stosunku do kontrahentów Wnioskodawcy za kwotę 95% wartości netto faktur. Wnioskodawca zobowiązany będzie do przedstawiania na fakturach VAT danych konta bankowego Faktora oraz informować kontrahentów o przekazaniu wierzytelności.

Z tytułu realizacji usług Faktorowi przysługiwać będzie wynagrodzenie, tj.:

wynagrodzenie w postaci opłaty za zapewnienie środków finansowych, obliczonej od przekazanych na rzecz Wnioskodawcy środków z tytułu zakupu wierzytelności na podstawie zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR 1M + marża,
Specyficzna opłata factoringowa za usługi administracyjne powiązane z factoringowym finansowaniem należności określona procentowo (jako stała wartość procentowa) od kwoty przejętej. Opłata obliczana jest procentem z obrotu należności cedowanych na podstawie Umowy. Jednakże strony określiły minimalną opłatę faktoringową, na poziomie 2.000 EUR za rok; oraz
opłata za przejęcie ryzyka niepłacenia obliczana jako procent z obrotu należności Odbiorców, dla których określono limit kredytowy. Płatność opłaty za Przejęcia ryzyka niepłacenia oraz sposób jej uregulowania jest zgodna z płatnością i sposobem uregulowania Specyficznej opłaty factoringowej.
opłata za określenie i monitoring limitu kredytowego obliczona według aktualnego cennika Faktora,
opłata za ewentualne inne usługi w ramach umowy faktoringowej pomiędzy Wnioskodawcą a Faktorem (niespecyficzna opłata faktoringowa). Tego typu opłata pojawi się w przypadku wszelkich dodatkowych czynności, które Faktor podejmie w związku z realizacją umowy,
Wnioskodawca wypłaci także Faktorowi wynagrodzenie w formie jednorazowej kwoty, tytułem opłaty za przygotowanie Umowy i dokumentacji do umowy.

Faktor i Wnioskodawca nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca zobowiązany będzie jako płatnik potrącać podatek u źródła od wypłacanego na rzecz Faktora wynagrodzenia w postaci opłaty za zapewnienie środków finansowych obliczonej od przekazanych na rzecz Wnioskodawcy środków z tytułu zakupu wierzytelności na podstawie zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR 1M + marża na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”)?
Czy pozostałe wynagrodzenie wynikające z umowy, wypłacane przez Wnioskodawcę Faktorowi z tytułu realizowanych usług, tj.:
1. Specyficznej opłaty factoringowej za usługi administracyjne powiązane z factoringowym finansowaniem należności określonej procentowo (jako stała wartość procentowa) od kwoty przejętej. Obliczanej procentem z obrotu należności cedowanych na podstawie Umowy (nie niższej niż 2.000 EUR za rok);
2. opłaty za przejęcie ryzyka niepłacenia obliczanej w oparciu o obrót należności Odbiorców, dla których określono limit kredytowy;
3. opłaty za określenie i monitoring limitu kredytowego obliczonej według aktualnego cennika Faktora;
4. opłaty za inne usługi w ramach umowy faktoringowej pomiędzy Wnioskodawcą a Faktorem (niespecyficzna opłata faktoringowa);
5. wynagrodzenia w formie jednorazowej kwoty, tytułem opłaty za przygotowanie Umowy i dokumentacji do umowy
będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem u źródła?
Czy jeśli odpowiedź na pytanie 1) będzie pozytywna to czy stawka podatku i zasady opodatkowania będą takie jak dla należności z tytułu odsetek, o których mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, tj. ich opodatkowanie należy stosować z uwzględnieniem postanowień art. 11 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Czechami?
Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 2) będzie pozytywna, to z jakiego tytułu wskazane wynagrodzenie za świadczone usługi tego rodzaju zostanie objęte obowiązkiem podatkowym, tj. czy będzie to należność z tytułu odsetek na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1) opodatkowana z uwzględnieniem art. 11 Umowy o unikaniu opodatkowania, czy należność z tytułu wykonywania usług, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a) ustawy o CIT - 20% podatkiem?
Czy w przypadku, gdy odpowiedź na pytanie nr 1) i 2) będzie pozytywna, to posiadanie certyfikatu rezydencji Faktora uprawni Wnioskodawcę do pobierania podatku w obniżonej wysokości 5% zgodnie z Umową o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Czechami?

Ad. 1) i Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata wynagrodzenia w postaci opłaty za zapewnienie środków finansowych obliczonej od przekazanych na rzecz Wnioskodawcy środków z tytułu zakupu wierzytelności na podstawie zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR 1M + marża nie podlega opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”) w związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT do potrącania i odprowadzania podatku u źródła od wypłacanych zobowiązań na rzecz Faktora.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT „osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika”.

Z przepisu tego wynika, że podstawą do pobrania podatku jest kwota wypłacana podmiotowi niebędącemu polskim rezydentem podatkowym z jednego ze wskazanych w art. 21 ust. 1 ww. ustawy tytułów. Warunkiem pobrania podatku jest zatem wypłata wynagrodzenia na rzecz podmiotu nieposiadającego w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej z tytułu m.in. wymienionych w pkt 1) tego artykułu odsetek, czy też z tytułu wskazanych w pozostałych pkt, w tym pkt 2a) tego artykułu usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi do wypłaty na rzecz Faktora (spółki czeskiej) odsetek ani wynagrodzenia z tytułu wymienionych w art. 21 ust. 1 w tym także w pkt 2a usług, w związku z tym Spółka nie ma obowiązku jako płatnik pobierać podatku na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Ustawa o CIT nie wskazuje definicji odsetek, dlatego też do celów ustalenia co kryje się pod tym pojęciem należy posłużyć się definicją wskazaną w Umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z art. 11 powołanej Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania: „określenie „odsetki” użyte w niniejszym artykule wyraz „odsetki” oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych hipoteką i zawierających, bądź nie prawo do udziału w zyskach osiąganych przez dłużnika a w szczególności dochody z państwowych papierów wartościowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi papierami wartościowymi obligacjami lub skryptami dłużnymi”.

W art. 11 Umowy o unikaniu opodatkowania wskazano także, że określeniem odsetki nie są objęte opłaty karne z tytułu opóźnienia zapłaty oraz określenie to nie obejmuje żadnego dochodu, który jest traktowany jak dywidenda zgodnie z art. 10 ust. 3 Umowy o unikaniu opodatkowania.

Mając na uwadze definicję odsetek wskazaną w Umowie o unikaniu opodatkowania oraz charakter Umowy faktoringu należy uznać, że wypłata wynagrodzenia wskazanego w Umowie (pomiędzy Faktorem a Wnioskodawcą) nie stanowi wypłat z tytułu odsetek. Umowa faktoringu jest umową nienazwaną, nieuregulowaną w polskich przepisach (kodeksu cywilnego). Umowa faktoringu nie jest umową pożyczki ani umową kredytu. Umowa ta zwykle przyjmuje jedną z dwóch postaci, tj. Faktoringu pełnego oraz niepełnego.

Umowa faktoringu niepełnego zazwyczaj przewiduje przeniesienie (cesję) wierzytelności przysługujących Faktorantowi na rzecz Faktora za określoną opłatą. Wierzytelności skupowane są przez Faktora najczęściej po cenie niższej od ich nominalnej wartości. Przy tego typu umowie Faktor nie przejmuje jednak na siebie ryzyka niewypłacalności dłużnika, gdyż zastrzega sobie prawo zwrotnego przeniesienia wierzytelności w przypadku nieuzyskania spłaty długu wynikającego z przejętych od Faktoranta wierzytelności. Z tytułu zbywanej wierzytelności Faktorowi przysługuje dyskonto obliczone jako procent od wartości wierzytelności. Ponadto za realizację usług faktoringu Faktorowi przysługuje określone przez strony Umowy wynagrodzenie, kalkulowane w oparciu o zmienną stopę procentową WIBOR, LIBOR lub EURIBOR + marża. Dodatkowo z tytułu realizacji umowy Faktor otrzymuje także inne wynagrodzenie w postaci prowizji i opłat za obsługę transakcji i zarządzania przejętymi wierzytelnościami.

Faktoring pełny różni się od powyżej opisanego faktoringu niepełnego zasadniczo tym, że w przypadku faktoringu pełnego Faktor przejmuje na siebie ryzyko niewypłacalności dłużnika.

Przejęcie ryzyka niewypłacalności następuje zazwyczaj także za określoną, dodatkową opłatą. Pozostałe warunki umowy, w tym wynagrodzenie za udostępnienie kapitału oraz pozostałe wynagrodzenie z tytułu realizacji usług kompleksowych może być analogiczne jak w przypadku opisanego powyżej faktoringu niepełnego.

W obu przypadkach faktoringu Faktor, poza przejęciem wierzytelności i wcześniejszym udostępnianiem środków Faktorantowi (środki wypłacane są od razu po przejęciu wierzytelności, tj. przed terminem płatności przez dłużnika, wskazanym na fakturze) świadczy także kompleksowe usługi administrowania wierzytelnościami, kontaktuje się z dłużnikami, prowadzi ewidencje i dokonuje odpowiednich kalkulacji, a także w określonych przypadkach prowadzi spory sądowe i czynności windykacyjne. Za tego typu czynności pobierane jest wynagrodzenie w postaci różnych prowizji i opłat.

Wypłata wynagrodzenia na rzecz Faktora nie powinna być zatem utożsamiana z wypłatą odsetek. Świadczenia te mają bowiem odmienny charakter - są kompleksowe.

Odsetki to świadczenie wypłacane z tytułu korzystania z cudzego kapitału, tj. w ramach umowy pożyczki lub kredytu oraz innych instrumentów dłużnych, lub świadczenie o charakterze odszkodowawczym, w przypadku opóźnienia płatności. Wynagrodzenie przysługujące Faktorowi, pomimo przyjętego sposobu kalkulacji, w oparciu o stopy procentowe i marżę zysku (WIBOR, LIBOR, EURIBOR + marża), nie stanowi odsetek za korzystanie z cudzego kapitału. Jest to wynagrodzenie za określoną usługę kompleksową cesji wierzytelności wraz z dodatkowymi czynnościami podejmowanymi przez Faktora, jako podmiotu świadczącego usługi. Charakteru usługi i wypłaty z tego tytułu wynagrodzenia nie zmienia fakt, iż jest ono skalkulowane w oparciu o zmienną stopę referencyjną i prowizję oraz fakt uwzględnienia przez strony dodatkowych składników tego wynagrodzenia, kalkulowanych na podstawie cenników, ustalonego stałego oprocentowania od kwoty wierzytelności czy kwot stałych. Zarówno w orzecznictwie jak i w wydawanych w ostatnim czasie indywidualnych interpretacjach podatkowych organy podatkowe potwierdzają powyższe stanowisko. Tak m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 września 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.319.2018.1.SG, w której organ podatkowy zgodził się z Wnioskodawcą i zacytowanym stanowiskiem NSA, iż faktoring należy traktować jako świadczenie w pewnym sensie zbliżone do cesji wierzytelności, które dodatkowo składa się z szeregu innych czynności. Nie należy go natomiast traktować na równi np. z umową pożyczki (wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z 24 lipca 2002 r., sygn. akt I SA/Wr 1992/01). W przypadku faktoringu przedsiębiorcy chodzi głównie o to, aby móc w miarę szybko uzyskać kwotę pieniężną, na jaką opiewa wierzytelność przelewana na Faktora. Przelewając bowiem swą wierzytelność, przedsiębiorca uzyskuje od Faktora, nierzadko od razu, kwotę odpowiadającą jej wysokości pomniejszoną jedynie o prowizję Faktora. Wysokość kwoty wypłacanej przez Faktora faktorantowi/przedsiębiorcy uzależniona jest wyłącznie od rozmiarów pobieranej przez Faktora prowizji.

W interpretacji podkreślono jednocześnie fakt, iż powyższe założenia pozostają aktualne bez względu na to, czy umowa faktoringu ma charakter właściwy czy niewłaściwy.

W przywołanej interpretacji przywołane zostało orzecznictwo potwierdzające pogląd, iż umowa faktoringu właściwego jest umową zbliżoną do umowy sprzedaży wierzytelności i umowy cesji wierzytelności, której skutków na gruncie ustawy o podatkach dochodowych nie należy utożsamiać ze skutkami jakie wywołuje umowa pożyczki czy kredytu, przede wszystkim z uwagi na fakt, że przejęte wierzytelności nie podlegają zwrotowi - tak m.in. NSA w wyroku z dnia 5 października 2001 r., sygn. akt I SA/Łd 142/00 (powołany w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 września 2018 r. Znak: 0111-KDIBl- 1.4010.319.2018.1.SG).

Za umowę odrębną od pożyczki czy kredytu, z uwagi na nieposiadanie jej cech uznawana jest również umowa faktoringu niepełnego. W orzecznictwie podkreśla się fakt, iż możliwość wystąpienia z roszczeniem o zwrot niespłaconych wierzytelności nie przesądza o jej zwrotnym charakterze, a oznacza wyłącznie, iż powinno zostać potraktowane jako dodatkowe zabezpieczenie poprzez dochodzenie niespłaconych należności od innego podmiotu (poza dłużnikiem) - tak m.in. wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z 21 listopada 2003 r., sygn. akt I SA/Wr 1427/01 (powołany w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 września 2018 r. Znak: 0111-KDIB-1-1.4010.319.2018.1.SG).

Mając na uwadze powyższe według Wnioskodawcy wypłacane wynagrodzenie na rzecz spółki czeskiej z tytułu świadczonych usług faktoringu w postaci opłaty za zapewnienie środków finansowych obliczonej od przekazanych na rzecz Wnioskodawcy środków z tytułu zakupu wierzytelności na podstawie zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR IM + marża nie stanowi odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt l) ustawy o CIT i nie podlega opodatkowaniu. W związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT do potrącania i odprowadzania podatku u źródła od wypłacanych zobowiązań na rzecz Faktora. Stanowisko powyższe zostało także potwierdzone w indywidualnych interpretacjach podatkowych, m.in. w przywołanej powyżej interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 września 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.319.2018.1.SG oraz interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 26 stycznia 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-50/16/AK, z 29 października 2015 r., Znak: IBPB-1-2/4510-516/15/BG, z 9 grudnia 2014 r., Znak: IBPBI/2/423-1107/14/BG oraz z 23 lipca 2009 r., Znak: IBPBI/2/423-505/09/BG, jak również interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 3 grudnia 2014 r., Znak: IPPB5/423-885/14-2/MK.

Zdaniem Spółki, również pozostałe wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Faktora w związku z świadczeniem usług faktoringu nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła. Wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług faktoringu nie mieści się bowiem w katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, w tym także nie może zostać potraktowane jako wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a) tej ustawy. Umowa o unikaniu opodatkowania także nie przewiduje opodatkowania tego typu usług.

Skoro umowa o unikaniu opodatkowania zawarta pomiędzy Polską a Czechami nie zawiera postanowień co do możliwości opodatkowania dochodów z tytułu świadczenia usług faktoringu w Polsce, wówczas zgodnie z art. 20 Umowy o unikaniu opodatkowania dochody te powinny być opodatkowane w Państwie, w którym podmiot je osiągający ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno wynagrodzenie za zapewnienie środków finansowych obliczone na podstawie zmiennej stopy referencyjnej (WIBOR, LIBOR, EURIBOR) + marża jak i pozostałe wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz Faktora powinno być traktowane jako zyski przedsiębiorstwa Faktora, które zgodnie z art. 7 Umowy o unikaniu opodatkowania powinny być opodatkowane w całości w Czechach.

Podsumowując, według Wnioskodawcy wynagrodzenie wypłacane na rzecz Faktora z tytułu zawartej umowy faktoringu, zarówno w postaci opłaty za zapewnienie środków finansowych obliczonej od przekazanych na rzecz Wnioskodawcy środków z tytułu zakupu wierzytelności na podstawie zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR 1M + marża, jak i pozostałe wynagrodzenie wypłacane na rzecz Faktora z tytułu realizowanych usług w ramach tej umowy, tj. wynagrodzenie w postaci:

Specyficznej opłaty factoringowej za usługi administracyjne powiązane z factoringowym finansowaniem należności określonej procentowo (jako stała wartość procentowa) od kwoty przejętej. Obliczanej procentem z obrotu należności cedowanych na podstawie Umowy (nie niższej niż 2.000 EUR za rok);
opłaty za przejęcie ryzyka niepłacenia obliczanej w oparciu o obrót należności Odbiorców, dla których określono limit kredytowy;
opłaty za określenie i monitoring limitu kredytowego obliczonej według aktualnego cennika Faktora;
opłaty za inne usługi w ramach umowy faktoringowej pomiędzy Wnioskodawcą a Faktorem (niespecyficzna opłata faktoringowa);
jednorazowa opłata za przygotowanie Umowy i dokumentacji do umowy.

Nie powinno być opodatkowane podatkiem u źródła, gdyż nie mieści się w katalogu dochodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1) i pkt 2a ustawy o CIT, a zatem Wnioskodawca nie ma obowiązku, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT potrącania z wypłacanych mu kwot podatku u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska – art. 21 ust. 2 ustawy.

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 ww. ustawy, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Z treści ww. przepisów wynika, iż od niektórych osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przychodów pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Warunkiem zastosowania art. 21 ustawy jest, by umowa w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, której Polska jest stroną, zawarta z krajem, na terenie którego podatnik ma siedzibę, nie stanowiła inaczej. Pierwszeństwo zastosowania mają tu bowiem postanowienia takiej umowy.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 i ust. 2 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Warszawie dnia 13 września 2011 r. (Dz.U. z 2012 r. poz. 991) odsetki, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże, takie odsetki mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto tych odsetek.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 3 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 2, odsetki powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacone osobie uprawnionej do odsetek, mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli takie odsetki wypłacane są:

z tytułu jakiejkolwiek pożyczki lub kredytu udzielonych przez bank;
na rzecz rządu drugiego Umawiającego się Państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu władzy lokalnej, Banku Centralnego lub jakiejkolwiek instytucji finansowej będącej własnością lub kontrolowanej przez ten rząd;
osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie w związku z jakąkolwiek pożyczką lub kredytem gwarantowanym przez rząd drugiego Umawiającego się Państwa, w tym jakąkolwiek jednostkę terytorialną lub organ władzy lokalnej, Bank Centralny lub jakąkolwiek instytucję finansową będącą własnością lub kontrolowaną przez ten rząd.

Jednocześnie, zgodnie z art. 11 ust. 4 cyt. umowy, określenie „odsetki” użyte w niniejszym artykule oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności zabezpieczonych jak i niezabezpieczonych hipoteką i zawierających bądź nie prawo do udziału w zyskach osiąganych przez dłużnika, a w szczególności dochody z państwowych papierów wartościowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi papierami wartościowymi, obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty nie uważa się za odsetki w rozumieniu niniejszego artykułu. Określenie „odsetki” nie obejmuje żadnego dochodu, który jest traktowany jak dywidenda stosownie do przepisu artykułu 10 ustęp 3.

Postanowienia ustępów 1, 2 i 3 nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do odsetek, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, w którym powstają odsetki, działalność gospodarczą poprzez zakład tam położony i jeżeli wierzytelność, z tytułu której wypłacane są odsetki, jest faktycznie związana z takim zakładem. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 (art. 11 ust. 5).

Wskazać przy tym należy, że umowę factoringu zalicza się do tzw. umów nienazwanych. Factoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że factoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych.

Wyróżnia się podział na factoring właściwy i niewłaściwy. Factoring właściwy polega na tym, że faktor na mocy zawartej umowy o przelew wierzytelności przejmuje nie tylko wszelkie wierzytelności służące sprzedawcy (usługodawcy) względem nabywcy, ale dodatkowo obciąża go ryzyko niewypłacalności tego ostatniego. Zatem w umowie factoringu właściwego ryzyko niewypłacalności dłużnika ponosić będzie faktor (tzw. ryzyko dei credere). Mamy tu do czynienia z definitywnym przejściem wierzytelności przedsiębiorcy na faktora, zostaje między stronami zawarta specyficzna „umowa sprzedaży” wierzytelności, gdyż ten właśnie rodzaj factoringu nie łączy ze sobą prawa „regresu”.

Factoring niewłaściwy polega na tym, że ryzyko wypłacalności dłużnika (nabywcy towaru lub usługi) nie przechodzi na faktora, czyli przelew wierzytelności ze sprzedawcy (dostawcy, usługodawcy) na faktora nie jest definitywny. Mamy tutaj brak obciążenia faktora ryzykiem nieściągalności wierzytelności od dłużnika. Przedstawione dwa odmienne typy umowy factoringu pozwalają stwierdzić, że umowa faktoringu właściwego (a ten właśnie rodzaj umowy zawarł Wnioskodawca), w wyniku którego dochodzi do definitywnego przeniesienia danej wierzytelności z przedsiębiorcy na faktora, ma cechy umowy sprzedaży wierzytelności. Należy ją zatem traktować jako zbliżoną do cesji wierzytelności (tak NSA w wyroku z dnia 31 lipca 1995 r. sygn. akt SA/Ka 1487/94). Nie można jej skutków w zakresie podatku dochodowego utożsamiać ze skutkami, jakie pociąga za sobą umowa pożyczki, gdyż w przypadku faktoringu właściwego faktor nie ma prawa regresu wobec faktoranta (nie występuje tu obowiązek zwrotu wypłaconej kwoty). Taki też właśnie pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 5 października 2001 roku (sygn. akt I SA/Łd 142/00). Podobne stanowisko prezentowane jest m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyroki z dnia 1 września 1998 r. sygn. akt I SA/Wr 973/98 i sygn. akt I SA/Wr 116/98 oraz z dnia 24 lipca 2002 r. sygn. akt I SA/Wr 1992/01).

W przypadku factoringu niewłaściwego, sądy administracyjne (np. wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z dnia 21 listopada 2003 r. sygn. akt I SA/Wr 1427/01) również wyrażają pogląd uznający ten rodzaj factoringu, podobnie jak factoring właściwy, za umowę niemającą żadnych cech pożyczki i nie wywołujący skutków podatkowych jak pożyczka.

Factoring niewłaściwy powoduje jedynie, że faktor otrzymuje dodatkowe zabezpieczenie w postaci możliwości dochodzenia płatności od jeszcze jednego podmiotu poza dłużnikiem, czyli od faktoranta. Nie ogranicza to w żadnym razie praw faktoranta jak właściciela wierzytelności.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zawarła umowę faktoringu z firmą Czeską (Faktorem). Faktor posiada siedzibę i prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Czech i tam rozlicza się ze wszystkich swoich dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej. Faktor nie prowadzi w Polsce oddziału, nie posiada siedziby ani żadnego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. W ramach umowy faktoringu Faktor będzie świadczyć na rzecz Wnioskodawca usługi faktoringu, polegające na cedowaniu należności przysługujących Wnioskodawcy od jej kontrahentów (dłużników) na rzecz Faktora w zamian za co Faktor wypłaci na rzecz Wnioskodawcy określone środki pieniężne (wartość wierzytelności pomniejszoną o dyskonto stanowiące prowizję Faktora). Dodatkowo za świadczoną usługę faktoringu Faktor pobierać będzie wynagrodzenie.

Na mocy zawartej przez strony umowy Faktor przejmuje wierzytelności wynikające z faktur VAT wystawionych przez Wnioskodawcę przysługujące Wnioskodawcy od jego kontrahentów z tytułu wykonanych przez Wnioskodawcę usług lub zrealizowanych dostaw. W ramach umowy strony ustaliły limit kredytowy, tj. kwotę, do której Faktor zobowiązuje się przejąć należności Wnioskodawcy. Stworzony zostanie także wykaz kontrahentów Wnioskodawcy, od których Faktor będzie przejmował należności wynikające z wystawionych przez Wnioskodawcę faktur VAT na rzecz kontrahentów. W określonych w umowie przypadkach Faktor może jednostronnie obniżyć pierwotnie ustalony limit wobec danego kontrahenta Wnioskodawcy lub całkowicie wyłączyć z finansowania w ramach umowy, np. w przypadku niewypłacalności tego kontrahenta. W ramach umowy Faktor przejmować będzie wyłącznie wierzytelności przysługujące Spółce, które są wymagalne i przysługują jej z tytułu zrealizowanych dostaw lub wykonanych usług. W przypadku zwrotu towaru lub wystąpienia jakiejkolwiek innej przyczyny pozbawiającej Faktora praw dochodzenia roszczeń z tytułu przejętych wierzytelności, Wnioskodawca ma obowiązek zwrotu wszelkich otrzymanych z tego tytułu środków, tj. zapłaty przejętej wierzytelności, której dochodzenie stało się z tego powodu niemożliwe.

Dłużnicy Spółki będą zawsze informowani o fakcie przeniesienia wierzytelności przysługującej Spółce z danej faktury. Zgodnie z postanowieniami umowy na fakturach objętych faktoringiem Wnioskodawca wskazywać będzie rachunek bankowy Faktora i poinformuje klientów (ujętych w załączniku do Umowy faktoringowej) o fakcie cesji wierzytelności wynikających z faktur na Faktora. Umowa zawarta przez Wnioskodawcę z Faktorem obejmuje także postanowienia dotyczące przejęcia przez faktora ryzyka niewypłacalności kontrahentów Wnioskodawcy do określonego limitu kredytowego. W przypadku niewypłacalności kontrahenta Wnioskodawca poniesie to ryzyko razem z Faktorem, jednakże w ograniczonym zakresie, tj. w pewnym określonym limicie procentowym. Zgodnie z postanowieniami Umowy zawartej przez strony Wnioskodawca ponosi ryzyko do ustalonego limitu (jako ustalony procent od wartości faktury - który jest wynagrodzeniem Faktora za przejęcie ryzyka). Faktor zastrzegł sobie prawo do zwrotnego przeniesienia przeterminowanych wierzytelności na warunkach określonych w Umowie. Z tytułu świadczonych przez Faktora usług Faktoringowych Faktorowi przysługiwać będzie wynagrodzenie. Zatem usługi w ramach umowy będą wyglądać w ten sposób, że Faktor kupi od Wnioskodawcy wierzytelności w stosunku do kontrahentów Wnioskodawcy za kwotę 95% wartości netto faktur. Wnioskodawca zobowiązany będzie do przedstawiania na fakturach VAT danych konta bankowego Faktora oraz informować kontrahentów o przekazaniu wierzytelności.

Z tytułu realizacji usług Faktorowi przysługiwać będzie wynagrodzenie, tj.:

wynagrodzenie w postaci opłaty za zapewnienie środków finansowych, obliczonej od przekazanych na rzecz Wnioskodawcy środków z tytułu zakupu wierzytelności na podstawie zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR 1M + marża,
specyficzna opłata factoringowa za usługi administracyjne powiązane z factoringowym finansowaniem należności określona procentowo (jako stała wartość procentowa) od kwoty przejętej. Opłata obliczana jest procentem z obrotu należności cedowanych na podstawie Umowy. Jednakże strony określiły minimalną opłatę faktoringową, na poziomie 2.000 EUR za rok; oraz
opłata za przejęcie ryzyka niepłacenia obliczana jako procent z obrotu należności Odbiorców, dla których określono limit kredytowy. Płatność opłaty za Przejęcia ryzyka niepłacenia oraz sposób jej uregulowania jest zgodna z płatnością i sposobem uregulowania Specyficznej opłaty factoringowej.
opłata za określenie i monitoring limitu kredytowego obliczona według aktualnego cennika Faktora,
opłata za ewentualne inne usługi w ramach umowy faktoringowej pomiędzy Wnioskodawcą a Faktorem (niespecyficzna opłata faktoringowa). Tego typu opłata pojawi się w przypadku wszelkich dodatkowych czynności, które Faktor podejmie w związku z realizacją umowy,
Wnioskodawca wypłaci także Faktorowi wynagrodzenie w formie jednorazowej kwoty, tytułem opłaty za przygotowanie Umowy i dokumentacji do umowy.

Faktor i Wnioskodawca nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wypłacane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie na rzecz spółki czeskiej (faktora) z tytułu świadczonych usług faktoringu w postaci opłaty za zapewnienie środków finansowych obliczonej od przekazanych na rzecz Wnioskodawcy środków z tytułu zakupu wierzytelności na podstawie zmiennej stopy referencyjnej EURIBOR 1M + marża oraz pozostałe wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Faktora w związku z świadczeniem usług faktoringu nie stanowi odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ani świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 2a ww. ustawy (tj. świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze). Zatem Wnioskodawca nie będzie zobowiązany na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do potrącania i odprowadzania podatku u źródła od wypłacanego wynagrodzenia na rzecz Faktora.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 i 2 jest prawidłowe.

Jednocześnie, tut. Organ wskazuje, że w związku z uznaniem za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2, bezprzedmiotowe stało się rozstrzyganie w kwestii dotyczącej pytań oznaczonych we wniosku nr 3, 4, 5.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin