Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.457.2019.1.OS
z 27 września 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2019 r. (data wpływu 31 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie okresu, w którym powstaje obowiązek podatkowy dla dostawy energii elektrycznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie okresu, w którym powstaje obowiązek podatkowy dla dostawy energii elektrycznej.

Na wstępie należy zauważyć, że Gmina wskazała, iż przedmiotem wniosku jest zdarzenie przyszłe. Jednocześnie opis sprawy, pytanie oraz stanowisko Wnioskodawcy opiera się o treść przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.), która to treść obowiązywała do dnia 28 sierpnia 2019 r. Ponieważ w zakresie zdarzenia przyszłego Organ wydaje interpretację w oparciu o przepisy obowiązujące w dniu wydania interpretacji, to niniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina posiada status podatnika VAT czynnego o numerze NIP ... Jako jednostka samorządu terytorialnego posiada osobowość prawną nadaną ustawowo przez art. 165 Konstytucji RP oraz art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r. poz. 994 ze zm.) zwaną dalej u.s.g.

W myśl art. 1 u.s.g. mieszkańcy gminy tworzą z mocy prawa wspólnotę samorządową, ilekroć jest mowa o gminie, należy przez to rozumieć wspólnotę samorządową oraz odpowiednie terytorium.

Zadania własne gminy określone są w art. 7 u.s.g. oraz uszczegółowione w przepisach szczególnych – konkretyzujących ich realizację. Zgodnie z art. 7 u.s.g. zaspokajanie potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy Zadania te obejmują w szczególności sprawy:

1. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej;
2. gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego;
3. wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz;

3a działalności w zakresie telekomunikacji;

4. lokalnego transportu zbiorowego;
5. ochrony zdrowia;
6. pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych;

6a wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej;

7. gminnego budownictwa mieszkaniowego;
8. edukacji publicznej;
9. kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami;
10. kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych;
11. targowisk i hal targowych;
12. zieleni gminnej i zadrzewień;
13. cmentarzy gminnych;
14. porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego;
15. utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych;
16. polityki prorodzinnej, w tym zapewnienia kobietom w ciąży opieki socjalnej, medycznej i prawnej;
17. wspierania i upowszechniania idei samorządowej, w tym tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych i wdrażania programów pobudzania aktywności obywatelskiej;
18. promocji gminy;
19. współpracy i działalności na rzecz organizacji pozarządowych oraz podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2018 r. poz. 450, 650, 723).
20. współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw.
    
    

Przypomnienia wymaga też fakt, iż gmina oprócz zadań własnych realizuje wiele zadań zleconych – co wynika z art. 166 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi, iż jeżeli wynika to z uzasadnionych potrzeb państwa, ustawa może zlecić jednostkom samorządu terytorialnego wykonywanie innych zadań publicznych, ustawa określa tryb przekazywania i sposób wykonywania zadań zleconych. Zgodnie z art. 11a ust. 1 u.s.g organami gminy są:

1. rada gminy;
2. wójt (burmistrz, prezydent miasta).

W myśl art. 26 ust. 1 u.s.g. organem wykonawczym gminy jest wójt, zaś zgodnie z ust. 4 w miastach powyżej 100.000 mieszkańców organem wykonawczym jest prezydent miasta. Wójt wykonuje swoje zadania za pośrednictwem urzędu którego jest kierownikiem (art. 33 ust. 1 u.s.g.)

Zgodnie z art. 91 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 995, ze zm.), zwanej dalej u.s.p. prawa powiatu przysługują miastom, które w dniu 31 grudnia 1998 r. liczyły więcej niż 100.000 mieszkańców (...). Miastem takim jest więc Gmina ....

Zadania powiatu określone są w art. 4 u.s.p. Tak więc do zadań gminy będącej miastem na prawach powiatu oprócz zadań nałożonych przez u.s.g. dochodzą także zadania nałożone przez u.s.p.

Ponadto, na podstawie art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 1454).

Gmina od 1 stycznia 2017 r. scentralizowała się ze swoimi jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U z 2017 r. poz. 1221 ze zm.) zwana dalej u.p.t.u. nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Przepis ten jest implementacją przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE Rady z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1).

Z kolei zgodnie z art. 13 Dyrektywy Rady krajowe regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. To, iż jednostki samorządu terytorialnego (gminy, powiaty i województwa) są – co do zasady – organami władzy publicznej w rozumieniu ww. przepisów było przez lata przedmiotem licznych sporów pomiędzy organami podatkowymi, a jednostkami samorządu terytorialnego.

Wg ugruntowanej już linii orzecznictwa sądowego jednostki samorządu terytorialnego są organami władzy publicznej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług oraz Dyrektywy Rady. Gmina dysponuje w tym zakresie prawomocnymi rozstrzygnięciami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 5 stycznia 2011 r. sygn. akt … oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2012 r. sygn. akt … po których Minister Finansów (organ upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie) wydał interpretację indywidualną z dnia 19 lipca 2012 r. znak …, w której uznał Gminę za organ władzy publicznej w zakresie szeregu opłat niemających cywilnoprawnego charakteru w tym zakresie zagadnienie to korzysta z zasady „res iudicata”, tj. powagi rzeczy osądzonej.

Problematykę odnawialnych źródeł energii w Polsce reguluje ustawa z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269. ze zm., zwana dalej: OZE). W myśl art. 1 ust. 1 OZE określa

1. zasady i warunki wykonywania działalności w zakresie wytwarzania
   1. energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii,
      

- w instalacjach odnawialnego źródła energii.

W myśl art. 2 OZE użyte w ustawie określenia oznaczają:

13. instalacja odnawialnego źródła energii – instalację stanowiącą wyodrębniony zespół
1. urządzeń służących do wytwarzania energii opisanych przez dane techniczne i handlowe, w których energia jest wytwarzana z odnawialnych źródeł energii, lub
2. obiektów budowlanych i urządzeń stanowiących całość techniczno-użytkową służący do wytwarzania biogazu rolniczego – a także połączony z tym zespołem magazyn energii, w tym magazyn biogazu rolniczego;

19. mikroinstalacja – instalację odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 50 kW, przyłączoną do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV albo o mocy osiągalnej cieplnej w skojarzeniu nie większej niż 150 kW, w której łączna moc zainstalowana elektryczna jest nie większa niż 50 kW
    

27. a) prosument – odbiorcę końcowego dokonującego zakupu energii elektrycznej na podstawie umowy kompleksowej wytwarzającego energię elektryczną wyłącznie z odnawialnych źródeł energii w mikroinstalacji w celu jej zużycia na potrzeby własne niezwiązane z wykonywaną działalnością gospodarczą regulowaną ustawą z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646), zwaną dalej ,,ustawą – Prawo przedsiębiorców”.
    
    

Z kolei zgodnie z art. 4 OZE:

1. Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z tej sieci w stosunku ilościowym 1 do 0.7 z wyjątkiem mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 10 kW dla których ten stosunek ilościowy wynosi 1 do 0,8.
2. Rozliczenia ilości energii, o której mowa w ust 1, dokonuje się na podstawie wskazań urządzenia pomiarowo-rozliczeniowego dla danej mikroinstalacji.
3. Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej i pobranej z sieci przez prosumenta, na podstawie wskazań urządzenia pomiarowo-rozliczeniowego dla danej mikroinstalacji, po uzyskaniu danych pomiarowych od operatora systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego, przekazanych przez tego operatora w taki sposób aby ilość wprowadzonej i pobranej przez prosumenta energii była rozliczona po wcześniejszym sumarycznym bilansowaniu ilości energii z wszystkich faz dla trójfazowych mikroinstalacji.
4. Od ilości rozliczonej energii elektrycznej, w sposób, o którym mowa w ust 1. prosument nie uiszcza:
   1. na rzecz sprzedawcy, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, opłat z tytułu jej rozliczenia;
   2. opłat za usługę dystrybucji, których wysokość zależy od ilości energii elektrycznej pobranej przez prosumenta, opłaty te są uiszczane przez sprzedawcę, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, wobec operatora systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego, do sieci którego przyłączona jest mikroinstalacja.
5. Rozliczeniu podlega energia elektryczna wprowadzona do sieci nie wcześniej niż na 365 dni przed dniem dokonania odczytu rozliczeniowego w bieżącym okresie rozliczeniowym. Jako datę wprowadzenia energii elektrycznej do sieci w danym okresie rozliczeniowym przyjmuje się datę odczytu rozliczeniowego, na podstawie którego określana jest ilość energii elektrycznej wprowadzonej w całym okresie rozliczeniowym.
6. Sprzedawca o którym mowa w art. 40 ust. 1a, informuje prosumenta o ilości rozliczonej energii, o której mowa w ust. 1, zgodnie z okresami rozliczeniowymi przyjętymi w umowie kompleksowej.
7. W zakresie nieuregulowanym ustawą do rozliczenia, o którym mowa w ust. 1 w przypadku prosumenta będącego konsumentem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025) stosuje się przepisy o ochronie praw odbiorcy końcowego oraz przepisy dotyczące ochrony konsumenta.
8. Wytwarzanie i wprowadzanie do sieci energii elektrycznej, o której mowa w ust. 1, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy – Prawo przedsiębiorców.

10. Pobrana energia podlegająca rozliczeniu, o którym mowa w ust. 1, jest zużyciem energii wyprodukowanej przez danego prosumenta w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 43, z późn zm.).
    

11. Nadwyżką ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci wobec ilości energii pobranej przez niego z tej sieci dysponuje sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, w celu pokrycia kosztów rozliczenia, w tym opłat, o których mowa w ust. 4.
    

12. Nadwyżka ilości energii elektrycznej, o której mowa w ust. 11 nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036).
    
    

W myśl art. 40 ust. 1a OZE sprzedawca zobowiązany ma obowiązek dokonać rozliczenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, chyba że rozliczenia dokonuje wybrany przez prosumenta sprzedawca inny niż sprzedawca zobowiązany, na podstawie umowy kompleksowej.

1b. Obowiązek rozliczenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1 powstaje od daty wytworzenia po raz pierwszy energii elektrycznej z odnawialnego źródła energii i trwa przez okres kolejnych 15 lat, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2035 r.

1c. Przez datę wytworzenia po raz pierwszy energii elektrycznej z odnawialnego źródła energii rozumie się dzień, w którym energia elektryczna została po raz pierwszy wprowadzona do sieci dystrybucyjnej.

Do niedawna jeszcze czynności związane z wprowadzaniem nadwyżki energii do sieci ponad zapotrzebowanie właściciela infrastruktury wytwarzającej energię z odnawialnych źródeł energii nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (nie była – co należy– podkreślić zwolniona od podatku). Powyższe wynikało z faktu, iż do 14 lipca 2018 r. funkcjonował przepis art. 4 ust. 9 ustawy o OZE zgodnie z którym wprowadzanie energii elektrycznej do sieci, a także pobieranie tej energii z sieci, o których mowa w ust. 1, nie są świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn zm.).

Również organa podatkowe w wydawanych przez siebie interpretacjach uznawały ww. czynności za niepodlegające opodatkowaniu, i tak:

W interpretacji indywidualnej z dnia 16 marca 2017 r. znak 3063-ILPP1-1.4512.169.2016.2.MW Dyrektor Krajowej informacji Skarbowej zważył, co następuje:

,,(…) mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro ustawa o odnawialnych źródłach energii wprost wskazuje, iż wprowadzanie energii elektrycznej do sieci elektroenergetycznej przez prosumenta, a także pobieranie tej energii z sieci, nie są świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług, to Wnioskodawca nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w przypadku sprzedaży nadwyżki energii elektrycznej zakładowi energetycznemu (…)”.

,,(…) Wobec powyższego należy stwierdzić, że skoro, jak wykazano powyżej, wprowadzanie energii elektrycznej do sieci elektroenergetycznej przez prosumenta, a także pobieranie tej energii z sieci, nie są świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jak również wytwarzanie i wprowadzanie do sieci tej energii nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej to Wnioskodawca nie jest zobowiązany do dokumentowania ww. sprzedaży nadwyżki energii elektrycznej fakturą ani rachunkiem (...)”

Z dniem 14 lipca 2018 r. ustawą z dnia 7 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1276) uchylono w ustawie o odnawialnych źródłach energii w art. 4 ust. 9.

Uchylenie ww. przepisu oznacza, iż co do zasady takie czynności stanowią czynności podlegające opodatkowaniu, o ile są dokonywane przez podatników tego podatku nie korzystającego ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 u.p.t.u.

Powyższy wniosek wynika także z prowspólnotowej wykładni przepisów prawa i znajduje oparcie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W myśl art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej z 11 12 2006 r. L 347/1), ,,Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. ,,Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Obecnie obowiązująca ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług jest implementacją do krajowego porządku prawnego przepisów Dyrektywy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.t.u. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 u.p.t.u. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Równocześnie zaznaczyć należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług definiują działalność gospodarczą w art. 15 ust. 2 dla celów stosowania ww. ustawy i nie odsyłają do definicji działalności gospodarczej wynikającej z innych przepisów, w tym ustawy Prawo przedsiębiorców. Przepisy te w żaden sposób nie uzależniają także opodatkowania podatkiem VAT od posiadania przez podatnika statusu przedsiębiorcy i wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-219/12 Fuchs Trybunał uznał, że: ,,eksploatacja zainstalowanego na służącym prywatnym celom domu mieszkalnym lub obok niego modułu fotowoltaicznego, skonstruowanego w ten sposób, że po pierwsze ilość wytworzonej energii elektrycznej jest zawsze niższa od ilości energii elektrycznej ogółem zużytej przez użytkownika modułu do celów prywatnych, a po drugie energia ta jest dostarczana do sieci za wynagrodzeniem o charakterze stałym, stanowi ,,działalność gospodarczą” w rozumieniu tych przepisów”.

Reasumując Wnioskodawca, tj. Gmina jest:

• podatnikiem VAT czynnym;
  

• organem władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT w związku z art. 13 Dyrektywy Rady 2006/112/WE Rady z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1);
  

• właścicielem instalacji, o której mowa w art. 2 pkt 13 i 19 OZE;
  

• prosumentem w rozumieniu art. 2 pkt 27a OZE.
  
  

Gmina zamontowała na budynkach użyteczności publicznej instalacje fotowoltaiczne (dalej mikroinstalacja OZE) , o których mowa w art. 2 pkt 13 i 19 ustawy z 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r., poz. 1269 ze zm.; dalej ustawa o OZE), które przeznaczone są do produkcji energii elektrycznej wykorzystywanej na potrzeby własne.

W związku z tym, Gmina jako prosument w rozumieniu art. 2 pkt 27a ww. ustawy zawarła z przedsiębiorstwem energetycznym umowę kompleksową (dalej umowa). Przedmiotem umowy jest świadczenie przez przedsiębiorstwo energetyczne usługi kompleksowej polegającej na:

1. sprzedaży energii elektrycznej wraz z zapewnieniem świadczenia usługi jej dystrybucji;
2. rozliczeniu energii elektrycznej wprowadzonej przez Gminę do sieci wytworzonej z mikroinstalacji OZE wraz z zapewnieniem usługi odbioru i przesyłania tej sieci.
   
   

W niniejszej umowie przyjęto miesięczny okres rozliczeniowy.

Co do zasady infrastruktura (mikroinstalacje, o których mowa w art. 2 pkt 13 i 19 OZE będą zużywać energię na potrzeby własne Wnioskodawcy. Niemniej nie jest wykluczone, a nawet prawdopodobne i zakładane, iż będą wprowadzane do sieci, celem ich późniejszego wykorzystania, nie zużyte na potrzeby własne nadwyżki energii wytworzonej z odnawialnych źródeł energii (mikroinstalacji).

W dniu 26.11.2018 r. do Krajowej Informacji Skarbowej w Bielsku-Białej wpłynął wniosek Gminy o wydanie interpretacji indywidualnej, w której zadała ona następujące pytania:

1. Czy zużycie na potrzeby własne energii elektrycznej wytworzonej przez Wnioskodawcę z odnawialnych źródeł energii stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu i rodzącą powstanie obowiązku podatkowego?
2. Zważywszy, że rozliczenie energii elektrycznej dla prosumenta, na podstawie umowy kompleksowej, następuje wyłącznie w stosunku ilościowym pomniejszonym o odpowiedni współczynnik i jest różnicą ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z tej sieci, to czy w tym przypadku wprowadzanie do sieci energii elektrycznej, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.) stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu?
   
   

W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 za prawidłowe Wnioskodawca kieruje pytanie nr 3, 4, 5 i 6

3. W jakim terminie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu wprowadzania energii do sieci, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.)?
4. W jakim terminie Wnioskodawca winien wystawić fakturę, o której mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, ze zm.) dokumentującej wprowadzenie energii do sieci, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.)?
5. Co stanowi podstawę opodatkowania przy wprowadzaniu energii do sieci, o której mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r., poz. 1269, ze zm.)?
6. Co winna zawierać faktura wystawiona przez Wnioskodawcę podmiotowi (sprzedawcy zobowiązanemu lub wybranemu innemu sprzedawcy), o którym mowa w art. 40 ust. 1a ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.)?
   
   

W dniu 14.03.2019 r. do Gminy wpłynęła interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydana dnia 8 marca 2019 r. sygn.0113-KDIPT1-3.4012.869.2018.2.MJ, w której organ uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• nieuznania czynności polegającej na zużyciu na potrzeby własne energii elektrycznej wytworzonej przez Gminę z odnawialnych źródeł energii, która nie zostanie wprowadzona do sieci za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT – za prawidłowe;
  

• uznania czynności polegającej na wprowadzeniu do sieci energii elektrycznej za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT – za prawidłowe;
  

• ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wprowadzenia energii elektrycznej do sieci – za prawidłowe;
  

• terminu wystawienia faktury dokumentującej wprowadzenie energii elektrycznej do sieci –za nieprawidłowe;
  

• określenia podstawy opodatkowania przy wprowadzeniu energii elektrycznej do sieci – za prawidłowe;
  

• wskazania elementów, które powinna zawierać faktura wystawiona przez Wnioskodawcę w związku z wprowadzeniem energii elektrycznej do sieci – za prawidłowe.
  
  

Wnioskodawca kieruje obecnie odrębny wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, gdyż w związku ze zmianą przepisów, która miała miejsce w zeszłym roku oraz uzyskaną interpretacją z dnia 8 marca 2019 r. znak: 0113-KDIPT1-3.4012.869.2018.2.MJ powziął wątpliwość w zakresie okresu rozliczeniowego, który należy przyjąć celem ustalenia podstawy opodatkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dla potrzeb wyliczenia podstawy opodatkowania Wnioskodawca będący prosumentem winien przyjąć okres rozliczeniowy (miesięczny) wynikający z umowy kompleksowej zawartej ze sprzedawcą zobowiązanym, czy też okres rozliczeniowy (roczny), o którym mowa w art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2018 r. poz. 1269, ze zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla potrzeb wyliczenia podstawy opodatkowania Wnioskodawca będący prosumentem winien przyjąć okres rozliczeniowy (miesięczny) wynikający z umowy kompleksowej zawartej ze sprzedawcą zobowiązanym.

UZASADNIENIE:

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, ze zm.) u.p.t.u opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej; ,,podatkiem”, podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 u.p.t.u przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust 1 u.p.t.u przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z kolei w myśl art. 2 pkt 6 u.p.t.u ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o: towarach- rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 15:

1. u.p.t.u podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
   
2. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
   
6. Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
   
   

Natomiast w świetle art. 29a ust. 1 u.p.t.u. podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W dniu 14.03.2019 r. do Gminy wpłynęła interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydana dnia 8 marca 2019 r. sygn.0113-KDIPT1-3.4012.869.2018.2.MJ, w której organ uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• nieuznania czynności polegającej na zużyciu na potrzeby własne energii elektrycznej wytworzonej przez Gminę z odnawialnych źródeł energii, która nie zostanie wprowadzona do sieci za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT –za prawidłowe;
  

• uznania czynności polegającej na wprowadzeniu do sieci energii elektrycznej za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT – za prawidłowe;
  

• ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu wprowadzenia energii elektrycznej do sieci – za prawidłowe;
  

• terminu wystawienia faktury dokumentującej wprowadzenie energii elektrycznej do sieci – za nieprawidłowe;
  

• określenia podstawy opodatkowania przy wprowadzeniu energii elektrycznej do sieci –za prawidłowe;
  

• wskazania elementów, które powinna zawierać faktura wystawiona przez Wnioskodawcę w związku z wprowadzeniem energii elektrycznej do sieci – za prawidłowe.
  
  

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia (odniesienia) podstawy opodatkowania w określonym horyzoncie czasowym, a mianowicie czy dla potrzeb wyliczenia podstawy opodatkowania Wnioskodawca będący prosumentem winien przyjąć okres rozliczeniowy (miesięczny) wynikający z umowy kompleksowej zawartej ze sprzedawcą zobowiązanym, czy też okres rozliczeniowy (roczny), o którym mowa w art. 4 ust. 5 ustawy o OZE.

Zgodnie z art. 4 ust. 5 ustawy o OZE rozliczeniu przez przedsiębiorstwo energetyczne podlega energia elektryczna wprowadzona do sieci nie wcześniej niż na 365 dni przed dniem dokonania odczytu rozliczeniowego w bieżącym okresie rozliczeniowym. Jako datę wprowadzenia energii elektrycznej do sieci w danym okresie rozliczeniowym przyjmuje się datę odczytu rozliczeniowego, na podstawie którego określana jest ilość energii elektrycznej wprowadzonej w całym okresie rozliczeniowym.

Przy czym jak stanowi ust. 6 przedmiotowej regulacji przedsiębiorstwo informuje prosumenta o ilości rozliczonej energii, o której mowa w ust. 1, zgodnie z okresami rozliczeniowymi przyjętymi w umowie kompleksowej. W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z zawartą Umową sprzedaż energii elektrycznej oraz usług dystrybucji ma następować w okresach miesięcznych.

Powyższe oznacza, że Gmina będzie otrzymywała w okresach miesięcznych informacje o ewentualnej nadwyżce energii elektrycznej wprowadzonej do sieci wobec energii pobranej z sieci, przy czym należy pamiętać, że wartość tej energii elektrycznej może podlegać dalszemu rozliczeniu przez przedsiębiorcę energetycznego na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy o OZE.

Przedsiębiorca energetyczny ma bowiem prawo dokonywać rozliczenia tej energii aż do upływu 365 dnia od dnia jej wprowadzenia.

W ocenie Wnioskodawcy dla potrzeb wyliczenia podstawy opodatkowania Wnioskodawca będący prosumentem winien przyjąć okres rozliczeniowy (miesięczny) wynikający z zawartej przez niego umowy kompleksowej ze sprzedawcą zobowiązanym (przedsiębiorstwem energetycznym).

W ocenie Wnioskodawcy powyższe stanowisko wynika z konstrukcyjnej formy podatku od towarów i usług i wykładni systemowej.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług jako generalną zasadę przy dostawach towarów i usług przyjmują dla celów ustalenia podstawy opodatkowania i podatku od towarów umowne okresy rozliczeniowe pomiędzy kontrahentami.

I tak:

W myśl art. 19a ust. 2 w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

W myśl ust. 3 usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Zgodnie z ust. 4 przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.

W ocenie Wnioskodawcy potwierdza to także wykładnia Ministra Finansów w piśmie z dnia 01 lutego 2019 r., znak: PT1.054.1.2019.990 dokonana w odpowiedzi na interpelację poselską nr 28185 z dnia 10.12 2018.

Podkreślić także należy, iż w przypadku dostawy energii – co wynika z przepisów, tj. art. 19a ust. 5 pkt 4 pkt lit. a w związku z art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, którą wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności, a to z kolei jednoznacznie odnosi się do okresów rozliczeniowych z umowy, która determinuje termin płatności i tym samym wystawienie faktury.

Zaznaczyć końcowo należy, iż przepisy ustawy o OZE, w tym rzeczony art. 4 ust. 5 nie są przepisami podatkowymi, nie mogą więc kształtować odmiennie od przepisów podatkowych praw i obowiązków podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej– rozpatrzone.

Tut. Organ zauważa, że publikator:

• ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tj. Dz. U z 2017 r. poz. 1221 ze zm. jest nieaktualny. Obecnie tekst jednolity ww. ustawy opublikowany został w Dz. U. z 2018 r., poz. 2174.
  

• publikator z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym Dz. U. z 2018 r. poz. 994, ze zm. jest nieaktualny. Obecnie tekst jednolity ww. ustawy opublikowany został w Dz. U. z 2019 r., poz. 506, z późn. zm.
  

• publikator ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym, tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 995, ze zm. jest nieaktualny. Obecnie tekst jednolity ww. ustawy opublikowany został w Dz. U. z 2019 r., poz. 511.
  
  

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.