Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.326.2019.1.AK
z 1 października 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do Organu 16 sierpnia 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na wytworzenie programu komputerowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Spółkę na wytworzenie programu komputerowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi między innymi działalność polegającą na dostarczaniu kompleksowych usług i zaawansowanych rozwiązań w zakresie bezpieczeństwa informatycznego klientów (przedsiębiorców). W ramach jednego z projektów prowadzonych w związku z rozwojem przedsiębiorstwa Wnioskodawca tworzy program komputerowy zapewniający usługi szkoleniowe w zakresie ochrony bezpieczeństwa cybernetycznego.

Na wydatki związane z tworzeniem programu komputerowego składają się:

  1. wynagrodzenia pracowników Wnioskodawcy,
  2. zapłata za usługi od specjalistów zewnętrznych (przedsiębiorców na podstawie umów o współpracy),
  3. wynagrodzenia wypłacane na podstawie umowy cywilnoprawnej osobie fizycznej,
  4. koszty dzierżawy serwera, na którym program komputerowy jest tworzony,
  5. koszty koniecznych certyfikatów dla tworzonego programu komputerowego.

Wskazany program komputerowy ma docelowo zostać uznany za wartość niematerialną i prawną przedsiębiorstwa po jego wytworzeniu. Wydatki poczynione na jego tworzenie nie są uwzględniane w kosztach uzyskania przychodu Spółki, ale są księgowane jako inwestycja w aktywa przedsiębiorstwa. W związku z uregulowaniami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.) Wnioskodawca powziął wątpliwość, co do charakteru wydatków poczynionych na rzecz wytworzenia wskazanego programu komputerowego i ich klasyfikacji podatkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

  1. Czy poniesione przez Spółkę wydatki na wytworzenie programu komputerowego (wynagrodzenia pracowników Wnioskodawcy, zapłata za usługi specjalistów zewnętrznych (przedsiębiorców na podstawie umów o współpracy), wynagrodzenia wypłacane na podstawie umów cywilnoprawnych osobom fizycznym, koszty dzierżawy serwera, na którym program komputerowy jest tworzony, koszty koniecznych certyfikatów dla tworzonego programu komputerowego) mogą być ujęte w kosztach uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych po jego wytworzeniu jako wartości niematerialne i prawne, poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych?
  2. Czy wydatki ponoszone na wytworzenie programu komputerowego (wynagrodzenia pracowników Wnioskodawcy, zapłata za usługi specjalistów zewnętrznych (przedsiębiorców na podstawie umów o współpracy), wynagrodzenia wypłacane na podstawie umów cywilnoprawnych osobom fizycznym, koszty dzierżawy serwera, na którym program komputerowy jest tworzony, koszty koniecznych certyfikatów dla tworzonego programu komputerowego) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych w momencie ich poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Odpowiedź na pytanie 1

Zgodnie z ustawą z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, wytworzony we własnym zakresie program komputerowy nie może być traktowany jako wartość niematerialna i prawna podatnika, podlegająca odpisom amortyzacyjnym, stanowiącym koszt uzyskania przychodów. Przepisy dopuszczają takie traktowanie programu komputerowego, tylko w przypadku jego nabycia, z czym w przypadku Wnioskodawcy nie mamy do czynienia.

Art. 16 ust. 1 pkt 1a) (winno być: art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na: „nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części”, które zgodnie z dalszymi postanowieniami tego ustępu mogą być rozliczane w ramach amortyzacji, zgodnie z właściwymi regulacjami kolejnych artykułów ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Przyjęta konstrukcja przepisu mogłaby sugerować, iż w przypadku wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodu są wydatki zarówno na ich nabycie, jak i samodzielne wytworzenie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stanowisko takie znajduje odzwierciedlenie również w licznych komentarzach, gdzie wskazuje się, że wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów nabycia środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej wynika z rachunkowej zasady współmierności kosztów i przychodów oraz z faktu, że majątek ten jest wykorzystywany zwykle przez wiele lat i rozliczenie kosztów następuje za pomocą odpisów amortyzacyjnych. Intencją ustawodawcy było stworzenie takiego rozwiązania, by środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne generowały koszty bardziej proporcjonalnie do przychodów uzyskiwanych przez podatnika. Rozliczenie jednorazowo w kosztach wartości nabywanego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej wywoływałoby gwałtowny wzrost kosztów w roku nabycia i brak tych kosztów w latach dalszych, w których urządzenie lub prawo jest dalej wykorzystywane i generuje korzyści ekonomiczne. Podatkowa zasada początkowego ujmowania wartości niefinansowych aktywów trwałych i rozliczania poniesionych kosztów w czasie jest w tym miejscu zupełnie zgodna z zasadami rachunkowymi wynikającymi z u.r. oraz KSR nr 11 „Środki trwałe”. (Małecki Paweł, Mazurkiewicz Małgorzata, CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. X, LEX 2019).

Jednakże w ocenie Wnioskodawcy zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, który zawiera zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji - amortyzacji podlegają nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu ich przyjęcia do używania następujące wartości niematerialne i prawne, o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub innej o podobnym charakterze (składniki te mogą być również używane przez podatnika na podstawie jednej z tych umów, pod warunkiem, że zgodnie z przepisami są zaliczane do jego majątku):

  • spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego;
  • spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego;
  • prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej;
  • autorskie lub pokrewne prawa majątkowe;
  • licencje;
  • prawa określone w ustawie z 30.06.2000 r. - Prawo własności przemysłowej;
  • wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how),

oraz bez względu na przewidywany okres użytkowania:

  • wartość firmy powstała w wyniku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze kupna, przyjęcia do odpłatnego korzystania lub wniesienia do spółki na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji;
  • koszty prac rozwojowych zakończonych wynikiem pozytywnym, pod warunkiem, że:
    • produkt lub technologia wytwarzania są ściśle ustalone a dotyczące ich koszty prac rozwojowych wiarygodnie określone,
    • techniczna przydatność produktu lub technologii została przez podatnika odpowiednio udokumentowana i na tej podstawie podatnik podjął decyzję o wytwarzaniu tych produktów lub stosowaniu technologii,
    • z dokumentacji dotyczącej prac rozwojowych wynika, że koszty prac rozwojowych zostaną pokryte spodziewanymi przychodami ze sprzedaży tych produktów lub zastosowania technologii.


Jak wskazuje się w literaturze zgodnie z przepisami podatkowymi, nie amortyzuje się następujących wartości niematerialnych i prawnych:

  • wartości firmy powstałej w inny sposób niż w drodze kupna lub przyjęcia do odpłatnego korzystania;
  • wszelkich wartości niematerialnych i prawnych, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane (Wachowicz Anna, Amortyzacja wartości niematerialnych i prawnych, LEX 2019).

Chociaż przepisy odnoszące się do amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych są skonstruowane podobnie do przepisów odnoszących się do amortyzacji środków trwałych, to jednakże nie można uznać, iż ustawodawca w sposób nieświadomy pominął możliwość amortyzacji dóbr mogących być traktowane, jako wartości niematerialne i prawne wytworzone przez podatnika. Natomiast w analogicznej sytuacji wytworzenia środka trwałego, może on podlegać amortyzacji przez podatnika. Brak zapisu o możliwości zastosowania amortyzacji do wytworzenia dóbr o charakterze wartości niematerialnych i prawnych przez podatnika należy potraktować za celowe działanie prawodawcy, który uznał, że wydatki poczynione przez podatnika na rzecz wytworzenia takich dóbr są wydatkami, które winny być kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia.

W związku z powyższym w znaczeniu podatkowym, na gruncie ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych wytworzony przez Wnioskodawcę program komputerowy nie może być traktowany jako wartość niematerialna i prawna, gdyż nie został on uzyskany w drodze jego nabycia od innego podmiotu, a został wytworzony w ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Odpowiedź na pytanie 2

Zgodnie z ustawą z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, nakłady poczynione na wytworzenie przez podatnika programu komputerowego (wynagrodzenia pracowników Wnioskodawcy, zapłata za usługi od specjalistów zewnętrznych (przedsiębiorców na podstawie umów o współpracy), wynagrodzenia wypłacane na podstawie umowy cywilnoprawnej osobie fizycznej, koszty dzierżawy serwera, na którym program komputerowy jest tworzony, koszty koniecznych certyfikatów dla tworzonego programu komputerowego) są kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w dacie ich poniesienia.

Należy więc uznać, że skoro poniesione wydatki na wytworzenie przez podatnika we własnym zakresie programu komputerowego (jako dobra o charakterze niematerialny i prawnym) nie zostały ujęte w wyłączeniach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 1 a) (winno być: art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) w zw. z art. 16b ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, które to przepisy określają jakie wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodu, to w konsekwencji, na zasadzie niesprzeczności systemu prawa, wskazane wydatki muszą być traktowane właśnie jako koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nawet jeśli z perspektywy przepisów o rachunkowości wskazany program komputerowy zostanie uznany za aktywa niematerialne i prawne, to na gruncie ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie on nigdy tak traktowany, ze względu na ograniczenia dotyczące zaliczania do wartości niematerialnych i prawnych tylko i wyłącznie dóbr o tym charakterze nabytych od podmiotów zewnętrznych.

W innym wypadku doszłoby do powstania zasadniczej luki w systemie prawa, która uniemożliwiałaby obniżenie przychodu o wydatki poniesione przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, co godziłoby w zasadę równości, ale także miało nieracjonalny charakter z perspektywy wspierania innowacyjności w działalności przedsiębiorstw.

Jednak ze względu na całokształt przedmiotowej sytuacji należy uznać, iż wszelkie wydatki bezpośrednio poniesione przez Spółkę na rzecz wytworzenia programu komputerowego mogą być uznane, jako koszty uzyskania przychodu w chwili ich poniesienia, gdyż nie będą podlegały amortyzacji jako wartość niematerialna i prawna. Zgodnie bowiem z przepisem art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają tylko „nabyte od innego podmiotu autorskie lub pokrewne prawa majątkowe”, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia. W opisywanym przez Wnioskodawcę przypadku, program będzie wytworzony we własnym zakresie.

W ocenie Wnioskodawcy, kosztów wytworzenia oprogramowania nie można zaliczyć do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów, bowiem nie mieszczą się w dyspozycji norm prawnych określonych w art. 15 ust. 4, 4b oraz 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określających zasady rozpoznania kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Nie można bowiem przyporządkować konkretnej wartości kosztu wytworzenia do konkretnej wartości sprzedaży dokonanej przez Wnioskodawcę w danym roku podatkowym.

W konsekwencji, koszty wytworzenia oprogramowania, tj. m.in. wynagrodzenia pracowników Wnioskodawcy, zapłata za usługi specjalistów zewnętrznych (przedsiębiorcy na podstawie umów o współpracy), wynagrodzenia wypłacane na podstawie umów cywilnoprawnych osobom fizycznym, koszty dzierżawy serwera, na którym program komputerowy jest tworzony, koszty koniecznych certyfikatów dla tworzonego programu komputerowego), uznać należy za pośrednie koszty podatkowe. W związku z powyższym wobec Wnioskodawcy będą miały zastosowanie przepisy dotyczące kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Ustawodawca uzależnia więc moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Wobec powyższego, w przypadku nabycia usług udokumentowanych fakturą od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, wydatki dotyczące wytwarzania oprogramowania komputerowego zaliczone powinny być do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, tj. w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W odniesieniu natomiast do niektórych kategorii kosztów, powyższe zasady są modyfikowane przepisami zawierającymi rozwiązania szczególne. Z taką sytuacją mamy do czynienia w odniesieniu do kosztów pracowniczych w postaci wynagrodzeń programistów/informatyków pracujących przy tworzeniu programu komputerowego. Wydatki takie należy zaliczać w koszty uzyskania przychodów zgodnie z regułami wskazanymi w treści art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podkreślić przy tym należy, iż zasady zawarte w tym przepisie wyłączają ogólne zasady potrącalności kosztów bez względu na charakter (powiązanie) kosztów z przychodami. Zgodnie bowiem z powyższą regulacją, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Oznacza to, że pracodawcy, którzy terminowo wypłacają ww. należności, mogą je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który są należne (czyli na zasadzie memoriałowej).

W myśl natomiast art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz.U. poz. 1052 oraz z 2017 r. poz. 60), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Zatem biorąc pod uwagę treść art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli wynagrodzenia programistów/informatyków pracujących przy tworzeniu programu komputerowego są wypłacane (lub postawione do dyspozycji) odpowiednio w ww. terminach, Wnioskodawca powinien wydatki te zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne. Natomiast w przypadku niedochowania ww. terminów, zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z kolei osoby nieprowadzące działalności gospodarczej, zatrudnione przez Spółkę na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskują wynagrodzenie na podstawie art. 13 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie podlegają więc regulacji art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani też nie można ich zaliczać do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W odniesieniu do wynagrodzeń oraz innych świadczeń dla osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia lub o dzieło zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak wskazano wcześniej, zgodnie z jego regulacją, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 (...). Wyżej wskazany artykuł stanowi przepis szczególny w stosunku do unormowań dotyczących potrącalności kosztów. Wobec powyższego, koszty wynagrodzeń z tytułu umów zleceń oraz umów o dzieło mogą stanowić koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że zostaną wypłacone. Nie oznacza to jednak, że stanowią koszt zawsze w momencie wypłaty. Należności wypłacane z tytułu umowy o zlecenia lub o dzieło to należności z działalności wykonywanej osobiście, uregulowane w art. 13 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie mieszczą się one w regulacjach przepisu art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie będą więc ujmowane w kosztach uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne. Oznacza to, że koszty z tytułu wynagrodzeń dla osób współpracujących na podstawie umów zlecenia oraz o dzieło będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia (wypłaty). Należałoby więc wszelkie nakłady (koszty) poczynione w przedmiotowym zakresie zakwalifikować, jako koszty uzyskania przychodu (pośrednie) mające na celu zabezpieczenie przychodów w przyszłości, jako koszty dotyczące lat, w których zostały poniesione. Należałoby dokonać zmiany klasyfikacji w księgach handlowych Spółki i zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów, w efekcie czego zmieni się dochód Spółki za lata objęte korektą. Taka klasyfikacja owych wydatków, jako kosztów pośrednich prowadzenia działalności gospodarczej jest efektem braku możliwości powiązania w/w wydatków z przychodami, gdyż na obecnym etapie program komputerowy nie przynosi jeszcze dochodów.

Podsumowując w przypadku poszczególnych kosztów Wnioskodawcy, za moment uznania wydatku za koszt podatkowy, właściwym będzie:

  • dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury - art. 15 ust. 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - dla zakupu usług związanych z programem komputerowym (prace specjalistów programistów, zakup certyfikatów) od przedsiębiorców, dzierżawa serwera,
  • dzień, w którym dokonano wypłaty wynagrodzenia za nabyte prace programistyczne na rzecz podmiotów zewnętrznych - osób nieprowadzących działalności gospodarczej, zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło,
  • miesiąc, którego wynagrodzenia dotyczą pod warunkiem, że zostały wypłacone w terminie wynikającym z umowy o pracę (art. 15 ust. 4g ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych) - dla wynagrodzeń pracowników Spółki zaangażowanych w tworzenie programu komputerowego.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza wydana indywidualna interpretacja prawa podatkowego nr 0114-KDIP2-2.4010.64.2018.2.SO z 16 marca 2018 r.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy: koszty poniesione w związku z tworzeniem programu komputerowego przez własnych pracowników, także przy wsparciu specjalistów zewnętrznych, powinny być potrącane w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, a więc kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Na marginesie powyższych rozważań należy zauważyć, że treść powołanego przez Wnioskodawcę art. 16 ust. 1 pkt 57 updop uległa zmianie. Aktualnie przepis ten stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania stażu uczniowskiego, o którym mowa w art. 121a ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 996, 1000, 1290, 1669 i 2245 oraz z 2019 r. poz. 534), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g. Okoliczność ta pozostaje bez wpływu na ocenę stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj