Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.278.2019.2.JK2
z 27 września 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2019 r. (data wpływu 17 czerwca 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 lipca 2019 r. (data nadania 25 lipca 2019 r., data wpływu 29 lipca 2019 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 17 lipca 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.278.2019.1.JK2 (data nadania 17 lipca 2019 r., data doręczenia 19 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą byłemu pracownikowi sumy pieniężnej przyznanej na podstawie art. 10501 Kodeksu postępowania cywilnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 17 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą byłemu pracownikowi sumy pieniężnej przyznanej na podstawie art. 10501 Kodeksu postępowania cywilnego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 17 lipca 2019 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.278.2019.1.JK2 (data nadania 17 lipca 2019 r., data doręczenia 19 lipca 2019 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.


Pismem z dnia 24 lipca 2019 r. (data nadania 25 lipca 2019 r., data wpływu 29 lipca 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.


We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.


Spółka na mocy postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 7 marca 2019 r. zobowiązana została do wypłaty na rzecz wierzyciela, byłego pracownika w trybie art. 1050 ze znaczkiem 1 § 3 kpc zapłaty sumy pieniężnej w wysokości 43.633,73zł z uwagi na niewykonanie czynności niezastępowalnej, tj. przywrócenia do pracy.

Spółka w momencie dokonania wypłaty w dniu 8 maja 2019 r. na rzecz wierzyciela, byłego pracownika, jako zakład pracy pobrała od wypłaconych kwoty podatek dochodowy od osób fizycznych według skali progresywnej określonej w art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wpłaci do urzędu skarbowego.


Z powyższym tokiem postępowania nie zgadza się wierzyciel (były pracownik) twierdząc, że należna suma pieniężna jako odszkodowanie, zadośćuczynienie winna być zwolniona od opodatkowania podatkiem PIT.


W uzasadnieniu postanowienia, Sąd przedmiotowej sumie pieniężnej nigdzie nie nadał miana odszkodowania ani zadośćuczynienia. W licznych fragmentach natomiast Sąd stanowi wyłącznie o sumie pieniężnej. Poniżej Spółka zacytowała kilka fragmentów z uzasadnienia Sądu odnoszących się do przedmiotowej sumy pieniężnej:

  • „postępowanie egzekucyjne w niniejszej sprawie, nakazuje dłużnikowi zapłaty wierzycielowi sumy pieniężnej”;
  • „W tym miejscu Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie z dyspozycją zawartą w treści art. 1050 ze znaczkiem 1, 2 i 3 k.p.c. w sytuacji, o której mowa w art. 1050 § 1, sąd, na wniosek wierzyciela, może zamiast zagrożenia grzywną, po wysłuchaniu stron, zagrozić dłużnikowi nakazaniem zapłaty na rzecz wierzyciela określonej sumy pieniężnej za każdy dzień zwłoki w wykonaniu czynności, niezależnie od roszczeń przysługujących wierzycielowi na zasadach ogólnych. Przepisy art. 1050 § 2 stosuje się odpowiednio. Po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego dłużnikowi do wykonania czynności, sąd na wniosek wierzyciela nakazuje dłużnikowi zapłatę wierzycielowi sumy pieniężnej.” ;
  • „Należy zauważyć, iż celem postępowania egzekucyjnego jest wykonanie obowiązku art. 1050 ze znaczkiem 1 § 3 k.p.c. nakładający sankcję za nieterminowe wykonanie przez dłużnika obowiązku - ma zapobiegać przewlekaniu postępowania przez dłużnika i unikaniu odpowiedzialności wynikającej z niestosowania się dłużnika do postanowień Sądu.”

„Sąd I instancji wskazał, iż trudno również doszukiwać się podstaw negowania konstrukcji zawartej w art. 1050 ze znaczkiem 1 § 3 k.p.c. w oparciu o art. 5 k.c. Przede wszystkim art. 1050 ze znaczkiem 1 § 3 k.p.c. ma charakter procesowy, do którego nie mają zastosowania przepisy k.c. O braku możliwości stosowania art. 5 k.c. do oceny czynności procesowych wypowiedział się Sąd Najwyższy m.in. w postanowieniu z dnia 14 marca 2000 r. w sprawie CKN 483/00. Art. 1050 ze znaczkiem 1 § 3 k.p.c. jest przepisem, który ma dyscyplinować dłużnika”.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy Spółka prawidłowo opodatkowała wypłaconą sumę pieniężną z art. 1050 ze znaczkiem 1 § 3 k.p.c. podatkiem dochodowym od osób fizycznych?


Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacona suma pieniężna pracownikowi za opóźnienie w przywróceniu do pracy nie mieści się w katalogu zwolnień określonych w art. 21 ustawy PIT. Spółka stoi na stanowisku, że katalog stanów faktycznych wymienionych w powołanym artykule należy interpretować ściśle z literalnym brzmieniem i nie można dokonywać wykładni rozszerzającej.

Spółka twierdzi, że wypłacona suma pieniężna na podstawie art. 1050 ze znaczkiem 1 § 3 k.p.c. jest przysporzeniem majątkowym nie będącym odszkodowaniem ani zadośćuczynieniem.


Według Spółki suma pieniężna należna na podstawie art. 1050 ze znaczkiem 1 k.p.c. pełni przede wszystkim rolę sankcjonującą, mobilizującą nakładaną na dłużnika, który nie wykonał czynności niezastępowalnej w trybie egzekucyjnym, w przypadku Wnioskodawcy przywrócenia do pracy we właściwym terminie.


Wobec powyższego przedmiotowa suma pieniężna wynikająca z działu egzekucji postępowania cywilnego nie jest określona jako odszkodowanie czy też zadośćuczynienie.


Według doktryny prawa cywilnego :


Odszkodowanie to świadczenie mające na celu wyrównanie uszczerbku, jakiego doznała osoba na skutek tego, że jej prawnie chronione dobra i interesy zostały naruszone. W polskim ustawodawstwie i orzecznictwie pojęcie „odszkodowania” zwykło się łączyć z naprawieniem uszczerbku majątkowego, natomiast naprawienie uszczerbku niemajątkowego określone jest mianem zadośćuczynienia za krzywdę.


Dalej terminem „szkoda" jest określany jako uszczerbek w dobrach prawnie chronionych (majątek, cześć, zdrowie itd.), przy czym szkoda musi wynikać ze zdarzenia, z którym ustawa łączy obowiązek jej naprawienia.


Przesłanki i zasady odpowiedzialności odszkodowawczej wystąpienia odpowiedzialności odszkodowawczej wymagają spełnienia następujących przesłanek:

  • musi wystąpić szkoda,
  • szkoda musi wynikać ze zdarzenia, z którym ustawa wiąże obowiązek jej naprawienia,
  • pomiędzy zdarzeniem, z którym ustawa wiąże obowiązek naprawienia szkody, a szkodą musi zachodzić zależność określana jako adekwatny związek przyczynowy.


Wobec powyższego wypłacona suma pieniężna z art. 1050 ze znaczkiem 1 k.p.c. nie wynikała ze szkody, ani z ustawy która wiąże obowiązek jej naprawienia, ani z trzeciego warunku, wobec czego nie spełnia kryteriów odszkodowania.


Ponadto przedmiotowa suma pieniężna nie jest zadośćuczynieniem bowiem: przepisy prawne szczegółowo regulują, w jakich przypadkach zadośćuczynienie może być przyznane. Podstawowymi przepisami w tym zakresie są art. 445 i 448 Kodeksu cywilnego. Na podstawie art. 445 K.c. zadośćuczynienia można domagać się w razie uszkodzenia ciała, wywołania rozstroju zdrowia, pozbawienia wolności oraz w wypadku skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu. Z kolei art. 448 K.c. pozwala dochodzić zadośćuczynienia za naruszenie każdego dobra osobistego[1], 3 sierpnia 2008 r. weszły w życie zmiany w kodeksie cywilnym, pozwalające na przyznanie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę również rodzinie poszkodowanego, który zmarł w wyniku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (art. 446 § 4 k.c.).


Wobec powyższego wypłacona suma pieniężna nie jest również zadośćuczynieniem, bowiem wynika z innego przepisu, tj. art. 1050 ze znaczkiem 1 § 3 k.p.c.


Spółka mając powyższą analizę na uwadze oraz literalne zapisy art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje wypłaconej sumie pieniężnej w katalogu zwolnionym od opodatkowania.


Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa w szczególności co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty.

Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło powstałe w relacji pracownik a pracodawca w przypadku niniejszej sprawy przywróceniu do pracy.


Wobec przytoczonego stanu faktycznego i prawnego oraz zaprezentowanego stanowiska Spółka podtrzymuje, że suma pieniężna wypłacona na podstawie art. 1050 ze znaczkiem 1 k.p.c. nie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 przychodami, z zastrzeżeniem art. 14–15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie w pkt 1 wymieniono „przychód ze stosunku służbowego, stosunku pracy, w tym spółdzielczego stosunku pracy, członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta”, a w pkt 9 „inne źródła”.

W myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na mocy postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 7 marca 2019 r. zobowiązany został do wypłaty na rzecz wierzyciela, byłego pracownika w trybie art. 1050 ze znaczkiem 1 § 3 kpc zapłaty sumy pieniężnej w wysokości 43.633,73 zł z uwagi na niewykonanie czynności niezastępowalnej, tj. przywrócenia do pracy. Spółka w momencie dokonania wypłaty w dniu 8 maja 2019 r. na rzecz wierzyciela, byłego pracownika, jako zakład pracy pobrała od wypłaconych kwoty podatek dochodowy od osób fizycznych według skali progresywnej określonej w art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wpłaci do urzędu skarbowego. Z powyższym tokiem postępowania nie zgadza się wierzyciel (były pracownik) twierdząc, że należna suma pieniężna jako odszkodowanie, zadośćuczynienie winna być zwolniona od opodatkowania podatkiem PIT.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia czy prawidłowo została opodatkowana wypłacona suma pieniężna. Zdaniem Wnioskodawcy wypłacona suma pieniężna pracownikowi za opóźnienie w przywróceniu do pracy nie mieści się w katalogu zwolnień określonych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem nie spełnia kryteriów odszkodowania i nie jest zadośćuczynieniem.

Ustawodawca wprowadził w zakresie niektórych odszkodowań/zadośćuczynień zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, które wynikają z treści art. 21 ust. 1 pkt 3, 3b.


Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydawanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666, z późn. zm.) z wyjątkiem:

  1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
  2. odpraw pieniężnych wypłaconych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
  3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
  4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
  5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
  7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.


Natomiast na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

  1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści oraz świadczeń otrzymanych w związku z działalnością gospodarczą. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie/zadośćuczynienie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie/zadośćuczynienie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z literalnego brzmienia powołanego wyżej przepisu jednoznacznie wynika, że dyspozycją jego objęte są jedynie te zadośćuczynienia bądź odszkodowania, których prawo do otrzymania oraz ich wysokość wynika z wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkiem otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego na zasadach przewidzianych w podatku dochodowym będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych powyżej przesłanek.

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r., sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania – nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz.1145, z późn. zm).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli, we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że zgodnie z art. 1050 § 1 ustawa z dnia z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U z 2019 r., poz. 1460, z późn. zm.) jeżeli dłużnik ma wykonać czynność, której inna osoba wykonać za niego nie może, a której wykonanie zależy wyłącznie od jego woli, sąd, w którego okręgu czynność ma być wykonana, na wniosek wierzyciela po wysłuchaniu stron wyznaczy dłużnikowi termin do wykonania i zagrozi mu grzywną na wypadek, gdyby w wyznaczonym terminie czynności nie wykonał.

Natomiast stosownie do art. 1050 § 2 K.p.c, jeżeli wykonanie czynności wymaga wydatków pieniężnych lub dostarczenia materiałów, a obowiązek dostarczenia ich ciąży na wierzycielu, sąd przystąpi do egzekucji w myśl paragrafu poprzedzającego dopiero po wykazaniu przez wierzyciela, że dokonał czynności, od których zależy obowiązek dłużnika, chyba że tytuł egzekucyjny zawiera w tym względzie inne zarządzenie.

W myśl art. 1050 § 3 ww. ustawy, po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego dłużnikowi do wykonania czynności, sąd na wniosek wierzyciela nałoży na dłużnika grzywnę i jednocześnie wyznaczy nowy termin do wykonania czynności, z zagrożeniem surowszą grzywną.

Z kolei z art. 10501 § 1 Kodeksu cywilnego, w sytuacji, o której mowa w art. 1050 § 1, sąd, na wniosek wierzyciela, może zamiast zagrożenia grzywną, po wysłuchaniu stron, zagrozić dłużnikowi nakazaniem zapłaty na rzecz wierzyciela określonej sumy pieniężnej za każdy dzień zwłoki w wykonaniu czynności, niezależnie od roszczeń przysługujących wierzycielowi na zasadach ogólnych. Przepis art. 1050 § 2 stosuje się odpowiednio.

Według art. 10501 § 2 ww. Kodeksu, po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego dłużnikowi do wykonania czynności, sąd na wniosek wierzyciela nakazuje dłużnikowi zapłatę wierzycielowi sumy pieniężnej. Tak samo sąd postąpi w razie dalszego wniosku wierzyciela. Prawomocne postanowienie sądu jest tytułem wykonawczym na rzecz wierzyciela bez potrzeby nadawania mu klauzuli wykonalności. Sąd może również, na wniosek wierzyciela, podwyższyć wysokość należnej mu od dłużnika sumy pieniężnej.

Jednakże zgodnie z art. 10501 § 3 powyższej ustawy, w razie wykonania czynności przez dłużnika po upływie wyznaczonego przez sąd terminu, wierzyciel może złożyć wniosek o nakazanie dłużnikowi zapłaty sumy pieniężnej na jego rzecz w terminie miesiąca od dnia dokonania czynności.

Stosownie do art. 10501 § 4 Kodeksu postępowania cywilnego, określając wysokość sumy pieniężnej, o której mowa w § 1, sąd uwzględni interesy stron w takiej mierze, aby zapewnić wykonalność obowiązku określonego w tytule wykonawczym a dłużnika nie obciążać ponad potrzebę.

W piśmiennictwie wykształcił się pogląd, że zapłata na rzecz wierzyciela nie jest odszkodowaniem za szkodę powstałą w związku z niewykonaniem obowiązków przewidzianych w art. 1050 i 1051 k.p.c. ani odszkodowaniem za szkodę, którą wierzyciel – mimo wyegzekwowania świadczenia – poniósł wskutek jego niewykonania dobrowolnie. Naprawienia takich szkód, jako powstałych z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, wierzyciel może dochodzić, co wyraźnie wynika z art. 10501 § 1 zdanie pierwsze i art. 10511 § 1 in fine, na zasadach ogólnych. Zapłata na rzecz wierzyciela nie stanowi też odszkodowania za szkodę wyrządzoną wierzycielowi wskutek dalszego działania dłużnika wbrew obowiązkowi. Naprawienia takiej szkody wierzyciel może dochodzić na podstawie orzeczenia po uzyskaniu zabezpieczenia w trybie art. 1051 § 2. Do zabezpieczenia szkody, o której mowa w tym przepisie, stosuje się art. 807, który określa tryb złożenia oraz wydania zabezpieczenia w postępowaniu egzekucyjnym, nie zaś przepisy dotyczące zabezpieczenia roszczeń (art. 730–757 k.p.c.). [Szerzej E. Wengerek, Postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne. Komentarz do części drugiej kodeksu postępowania cywilnego. Egzekucje z nieruchomości i ze statków morskich (Art. 921–1022), Warszawa 1972, s. 661–662; J. Jankowski (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., red. K. Piasecki, Warszawa 2006, s. 1222–1223].

Zapłata na rzecz wierzyciela, spełniając niewątpliwie podstawowy cel właściwy dla środków przymusu, jakim jest wymuszenie na dłużniku określonego działania bądź zaniechania, jednocześnie stanowi, zbliżone swym charakterem do zadośćuczynienia, wynagrodzenie za znoszenie przez wierzyciela stanu spowodowanego niewykonywaniem świadczenia w terminie. (T. Ereciński, Pietrzkowski Henryk, Kodeks postępowania cywilnego, Komentarz, Tom V, postępowanie egezkucyjne, wyd. V, szerzej H. Pietrzkowski, Egzekucja prowadzona na podstawie art. 1050–10511 k.p.c...., s. 45).


Powyższy pogląd wyrażony jest również w orzecznictwie sądowym, np. w postanowieniu Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 9 lutego 2016 r. sygn. akt II Cz 868/15.


Zatem suma pieniężna wypłacona na podstawie art. 10501 Kodeksu postępowania cywilnego jest zbliżona swym charakterem do zadośćuczynienia.


Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymana przez byłego pracownika suma pieniężna (zadośćuczynienie) na podstawie art. 10501 Kodeksu postępowania cywilnego na podstawie postanowienia Sądu, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po spełnieniu warunków wskazanych w tym przepisie.


Wobec powyższego Wnioskodawca nie był zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.


Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.


Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).


Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj