Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.259.2019.2.AP
z 9 października 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia - brak daty (data wpływu 5 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 września 2019 r. (data wpływu 12 września 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

  • prawa do odliczenia podatku naliczonego bez obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy w zakresie zadań związanych z zakupem autobusów hybrydowych, budowy przystanków autobusowych wraz z pętlami i niezbędną infrastrukturą towarzyszącą, zakupem systemów zarządzania organizacją ruchu – jest prawidłowe,
  • prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy od wydatków poniesionych na działania informacyjno – promocyjne – jest prawidłowe,
  • zastosowania proporcji przy odliczeniu podatku naliczonego wyliczonej dla urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego lub wyliczonej dla A (zakładu budżetowego) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w powyższych zakresach. Natomiast w dniu 12 września 2019 r. Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek poprzez doprecyzowanie opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

(…) - miasto na prawach powiatu (dalej: Miasto) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Z dniem 1 stycznia 2017 r. Miasto dokonało centralizacji rozliczeń VAT wraz ze swoimi jednostkami organizacyjnymi, w oparciu o postanowienia ustawy o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 280, ze zm.) będącej następstwem wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14.

Z uwagi na fakt, że Miasto jest miastem na prawach powiatu, to wykonuje zadania wynikające z ustawy o samorządzie gminnym oraz z ustawy o samorządzie powiatowym, gdyż jak wynika z art. 92 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2019 r., poz. 511, zwana dalej: u.s.p.) Miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych tą ustawą.

Wobec powyższego Miasto zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506, zwana dalej u.s.g.), jest zobowiązane do zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty, gdyż należą one do zadań własnych gminy. Zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 u.s.p, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym. W szczególności zadania własne obejmują sprawy:

  1. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej;
  2. gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego;
  3. wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz;
  • 3a) działalności w zakresie telekomunikacji;
  1. lokalnego transportu zbiorowego;

(...)

  1. działalności w zakresie telekomunikacji.


Ponadto zgodnie z postanowieniami art. 9 ust. 1 u.s.g. oraz art. 6 ust. 1 u.s.p., w celu wykonywania powierzonych zadań zarówno gmina jak i powiat może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

W związku z powyższym Miasto utworzyło m.in. A (dalej: A, Zakład), który działa w formie samorządowego zakładu budżetowego.

Miasto realizuje za pośrednictwem A zadania własne, określone w szczególności w art. 7 ust. 1 pkt 4 u.s.g. w zakresie zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty, do których należą między innymi sprawy lokalnego transportu zbiorowego. Szczegółowe ramy działalności A określa statut nadany przez Radę Miejską.

Zgodnie z przedmiotowym dokumentem, celem A jest organizowanie i zaspokajanie potrzeb przewozowych mieszkańców w granicach administracyjnych miasta (…), poprzez świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Zakład zaspokaja potrzeby poprzez świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego w innych jednostkach samorządu terytorialnego na podstawie porozumień międzygminnych zawartych pomiędzy Miastem, a daną jednostką samorządu terytorialnego.

Natomiast przedmiotem działania Zakładu jest:

  1. świadczenie usług polegających na przewozie osób, bagażu i zwierząt środkami komunikacji miejskiej,
  2. przewóz osób niepełnosprawnych pojazdami przeznaczonymi do świadczenia tego typu usług,
  3. eksploatacja, konserwacja i modernizacja obiektów, taboru i sprzętu będącego w dyspozycji Zakładu,
  4. planowanie i organizowanie publicznego transportu zbiorowego,
  5. opracowywanie i koordynowanie rozkładów jazdy,
  6. projektowanie sieci komunikacyjnej,
  7. dystrybucja i sprzedaż biletów,
  8. kontrola prawidłowości wnoszenia opłat dodatkowych przez pasażerów,
  9. administrowanie przystankami komunikacji miejskiej,
  10. badanie efektywności ekonomicznej funkcjonowania poszczególnych linii komunikacyjnych,
  11. proponowanie rozwoju komunikacji miejskiej,
  12. przygotowanie i udostępnianie informacji o funkcjonowaniu komunikacji miejskiej,
  13. badania marketingowe,
  14. świadczenie innych usług.

W ramach wyżej wskazanego przedmiotu A wykonuje następujące czynności:

I. Lokalnego transportu zbiorowego.

Wykonywanie czynności w zakresie lokalnego transportu zbiorowego zostało uregulowane w powszechnie obowiązujących aktach prawnych, określających zasady prowadzenia działalności w zakresie publicznego transportu zbiorowego, w tym w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 2016, ze zm.; dalej: Ustawa o transporcie) i ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 1983, z późn. zm.), a także w akcie prawa miejscowego, tj. w uchwale Nr (…) Rady Miejskiej (…) z dnia (…) w sprawie regulaminu przewozu osób, bagażu i zwierząt środkami komunikacji miejskiej w granicach administracyjnych miasta (…) oraz komunikacji podmiejskiej na terenie gmin (…), (…), (…) oraz w uchwale Nr (…) Rady Miejskiej (…) z dnia (…) w sprawie taryfy opłat osób, bagażu i zwierząt środkami komunikacji miejskiej w granicach administracyjnych miasta (…) oraz komunikacji podmiejskiej na terenie gmin (…), (…), (…).

Co do zasady, wykonywanie rzeczonych czynności przybiera charakter odpłatny. Niemniej jednak ustawy, rozporządzenia oraz przepisy prawa miejscowego, tj. ww. uchwały przewidują pewne wyjątki od tej reguły, przyznając określonym grupom podmiotów prawo do ulgi przy przejazdach środkami komunikacji miejskiej, również ustalonej na poziomie 100% (prawo do przejazdu bezpłatnego).

I tak uprawnieni do bezpłatnego przejazdu są/będą:

  1. Na podstawie ustawowego uprawnienia:
    1. posłowie i senatorowie – na podstawie legitymacji poselskiej lub senatorskiej;
    2. inwalidzi wojenni i wojskowi oraz opiekunowie towarzyszący inwalidom wojennym i wojskowym zaliczanym do I grupy inwalidztwa (całkowicie niezdolni do pracy oraz samodzielnej egzystencji) – na podstawie książeczki inwalidy wojennego lub wojskowego wystawionej przez ZUS;
    3. uczniowie realizujący obowiązek szkolny w szkołach specjalnych oraz ich opiekunowie mający ukończone 18 lat w przejazdach z miejsca zamieszkania do szkoły i z powrotem tylko w okresie roku szkolnego – na podstawie ważnej legitymacji szkolnej zgodnej ze wzorem Ministerstwa Edukacji Narodowej, a opiekun na podstawie dokumentu potwierdzającego tożsamość.
  2. Na podstawie uchwały Rady Miasta:
    1. honorowi obywatele Miasta (…) oraz „Zasłużeni (…)” – na podstawie zaświadczenia wydanego przez Przewodniczącego Rady Miejskiej;
    2. dzieci do ukończenia 4-go roku życia – na podstawie oświadczenia rodzica lub opiekuna z którym dziecko podróżuje;
    3. uczniowie niepełnosprawni realizujący obowiązek szkolny w szkołach podstawowych, gimnazjalnych, szkołach ponadgimnazjalnych oraz ich opiekunowie – mający ukończone 18 lat w przejazdach z miejsca zamieszkania do szkoły i z powrotem tylko w okresie roku szkolnego – na podstawie ważnej legitymacji szkolnej zgodnej ze wzorem Ministerstwa Edukacji Narodowej wraz z ważnym dokumentem potwierdzającym tożsamość;
    4. osoby, które ukończyły 70 rok życia – na podstawie ważnej (…);
    5. osoby ze znacznym stopniem niepełnosprawności oraz ich opiekunowie – mający ukończone 18 lat; w przypadku osób ze schorzeniami narządu wzroku przewodnicy mający ukończone 13 lat – na podstawie ważnej legitymacji osoby niepełnosprawnej wystawionej przez uprawniony organ. Opiekun względnie przewodnik na podstawie dokumentu potwierdzającego tożsamość;
    6. honorowi Dawcy Krwi, którzy oddali co najmniej 25 litrów krwi i są mieszkańcami (…) lub gminy: (…), (…), (…) – na podstawie ważnej (…);
    7. umundurowani funkcjonariusze Policji, Straży Miejskiej (…) oraz żołnierze Żandarmerii Wojskowej – w czasie wykonywania czynności służbowych;
    8. pracownicy socjalni, asystenci rodzin, opiekunki środowiskowe Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w (…) – na podstawie ważnej (…).

Natomiast z ulgowych przejazdów korzystają/korzystać będą:

  1. Na podstawie ustawowego uprawnienia:
    1. kombatanci i osoby, które podlegały represjom wojennym i okresu powojennego – na podstawie zaświadczenia wydanego przez Urząd ds. Kombatantów i osób Represjonowanych;
    2. weterani poszkodowani pobierający rentę inwalidzką z tytułu urazów lub chorób powstałych w związku z udziałem w działaniach poza granicami państwa – na podstawie legitymacji weterana poszkodowanego wraz z legitymacją emeryta/rencisty;
    3. studenci uczelni wyższych publicznych i niepublicznych bez względu na wiek (osoby kształcące się na studiach I lub II stopnia albo jednolitych studiach magisterskich) – na podstawie ważnej legitymacji studenckiej zgodnej ze wzorem Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego;
    4. słuchacze kolegiów nauczycielskich i nauczycielskich kolegiów języków obcych oraz kolegiów pracowników służb społecznych – na podstawie ważnej legitymacji słuchacza zgodnej ze wzorem Ministerstwa Edukacji Narodowej.
  2. Na podstawie uchwały Rady Miasta:
    1. dzieci powyżej 4 roku życia do ukończenia 7 roku życia – na podstawie oświadczenia rodzica lub opiekuna z którym dziecko podróżuje;
    2. dzieci oraz młodzież ucząca się w szkołach podstawowych, gimnazjach, szkołach ponadgimnazjalnych i w szkołach policealnych nie dłużej niż do ukończenia 24 roku życia – na podstawie ważnej legitymacji szkolnej zgodnej ze wzorem Ministerstwa Edukacji Narodowej;
    3. dzieci i młodzież w wieku od 7 do 18 lat, nie objęta obowiązkiem szkolnym wskutek inwalidztwa lub niepełnosprawności – na podstawie zaświadczenia wydanego przez właściwy organ administracji szkolnej;
    4. osoby, które ukończyły 70 rok życia – na podstawie ważnego dowodu osobistego;
    5. emeryci lub renciści po ukończeniu 60 roku życia – na podstawie legitymacji emeryta lub rencisty albo ostatniego odcinka renty wraz z dowodem osobistym;
    6. właściciel lub współwłaściciel pojazdu samochodowego wymieniony w dowodzie rejestracyjnym – na podstawie prawa jazdy, ważnego dowodu rejestracyjnego pojazdu, opłaconej składki obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Miasto za pośrednictwem A świadczy/będzie świadczyć usługi bezpłatne, usługi częściowo odpłatne (tzw. bilety ulgowe), jak i usługi w pełni płatne w ramach stosunków cywilnoprawnych.

II. Organizatora publicznego transportu zbiorowego.

W ramach czynności organizatora publicznego transportu zbiorowego A ma za zadanie:

  1. Planowanie rozwoju transportu.
  2. Organizowanie publicznego transportu zbiorowego poprzez:
    1. badanie i analizę potrzeb przewozowych w publicznym transporcie zbiorowym,
    2. podejmowanie działań zmierzających do realizacji istniejącego planu transportowego albo do aktualizacji tego planu,
    3. zapewnienie odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności poprzez:
      • dbanie o standardy dotyczące przystanków komunikacyjnych (ich utrzymanie, remonty i konserwację);
      • wydawanie decyzji administracyjnych na rzecz innych przewoźników na korzystanie z przystanków komunikacyjnych – bezpłatne;
      • zapewnienie węzłów przesiadkowych;
      • organizowanie systemu taryfowo-biletowego (opracowanie informacji niezbędnych dla Rady Miasta do podjęcia decyzji o wysokości opłat za przewóz oraz poprzez dystrybucję biletów, obsługę punktów sprzedaży biletów, dbanie o kanały dystrybucji biletów, kontrolę biletów);
      • zapewnienie systemów informacji dla pasażerów (plakaty informacyjne, rozkłady jazdy, systemy informatyczne);
    4. określenie sposobu oznakowania środków transportu wykorzystywanych w przewozach o charakterze użyteczności publicznej.
  3. Zarządzanie publicznym transportem zbiorowym, które polega na:
    1. negocjowaniu zmian do porozumienia międzygminnego w zakresie publicznego transportu zbiorowego, wykraczającego poza granice miasta,
    2. ocenie realizacji usług świadczonych poprzez innych przewoźników w zakresie publicznego transportu zbiorowego,
    3. współpracy przy aktualizacji rozkładów jazdy w celu poprawy funkcjonowania przewozów o charakterze użyteczności publicznej,
    4. dokonywaniu zmian w przebiegu istniejących linii komunikacyjnych,
    5. zatwierdzaniu rozkładów jazdy oraz dokonywaniu ich aktualizacji w przypadku przewozów wykonywanych na podstawie potwierdzenia zgłoszenia przewozu.

III. Usługi reklamy.

Ponadto za pośrednictwem A wykonywane są/będą odpłatne usługi reklamy poprzez umieszczanie plakatów reklamowych w wiatach przystankowych oraz umieszczanie treści reklamy na autobusach.

IV. Inne czynności na zlecenie Miasta.

Dalej A wykonuje/będzie wykonywać czynności remontu i konserwacji ulic – są to czynności wykonywane na rzecz Miasta.

Oprócz ww. czynności A wykonuje/będzie wykonywać przewozy dzieci niepełnosprawnych i młodzieży niepełnosprawnej na zajęcia do placówek i ośrodków rehabilitacyjnych, edukacyjnych i wychowawczych zlokalizowanych na terenie miasta przy czym czynności te wykonuje/będzie wykonywać na zlecenia Miasta.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że A do wykonywania tych czynności posiada odrębny, odpowiednio przystosowany samochód. A jest w stanie wyodrębnić wszystkie wydatki związane z eksploatacją takiego samochodu.

W związku z opisanymi czynnościami Miasto za pośrednictwem Zakładu ponosi/będzie ponosić szereg różnych wydatków, które to może przyporządkować do zadań związanych z lokalnym transportem zbiorowym, czy to do zadań organizatora transportu zbiorowego, bądź do usług reklamy, czy też do pozostałych opisanych czynności. Ponosi/będzie ponosić również takie wydatki, których nie można przypisać poszczególnym czynnościom, a mają związek z całością funkcjonowania zakładu.

Wszystkie powyżej wskazane czynności stanowią podstawową działalność statutową Zakładu.

Miasto podpisało umowę o dofinansowanie projektu pt.: „A”.

Projekt jest w trakcie realizacji i na dzień złożenia wniosku dokonano:

zakupu taboru pasażerskiego w publicznym transporcie zbiorowym komunikacji miejskiej, tj. zakupu 8 szt. autobusów hybrydowych, a w trakcie realizacji pozostają:

  1. budowa, przebudowa, rozbudowa i modernizacja infrastruktury transportu publicznego polegająca na budowie nowoczesnych przystanków autobusowych wraz z pętlami i infrastrukturą towarzyszącą;
  2. budowa systemów zarządzania i organizacji ruchu polegająca na instalacji w autobusach urządzeń z zakresu telematyki - biletomaty mobilne wraz z odpowiednim oprogramowaniem;
  3. działania informacyjne i promocyjne dotyczące nowoczesnego, ekologicznego i przyjaznego społeczeństwu miasta (…) zbiorowego transportu publicznego – w latach 2018-2019 polegające na przeprowadzeniu jednej kompleksowej kampanii promocyjnej projektu.

Zakup autobusów hybrydowych służyć będzie do świadczenia usług komunikacji miejskiej zarówno w całości odpłatnej, z uwzględnieniem częściowej odpłatności, jak również do świadczenia usług komunikacji miejskiej z możliwością korzystania z całkowitej bonifikaty opisanej w punkcie A wniosku.

Budowa przystanków autobusowych wraz z pętlami i niezbędną infrastrukturą towarzyszącą służyć będzie Zakładowi do świadczenia usług przewozu osób. Przystanki te nie będą udostępniane podmiotom zewnętrznym i tym samym nie będą wystawiane żadne decyzje administracyjne.

Budowa systemów zarządzania organizacji ruchu, polegająca na instalacji w autobusach urządzeń z zakresu telematyki - biletomaty mobilne wraz z odpowiednim oprogramowaniem, stanowić będzie nowoczesny system poboru opłat, który umożliwi zakup biletów podczas podróży. Zastosowane w biletomatach rozwiązania umożliwią zakup biletów z wykorzystaniem bezstykowych kart płatniczych lub przy użyciu gotówki. Automaty biletowe wyposażone będą w moduł transmisji bezprzewodowej opartej o sieć telefonii komórkowej umożliwiający przesyłanie danych konfiguracyjnych z systemu centralnego do każdego automatu oraz przekazywanie bezprzewodowo raportów dobowych ze sprzedaży każdego biletomatu do systemu centralnego w całości służyć ma sprzedaży opodatkowanej.

Natomiast działania informacyjne i promocyjne dotyczące nowoczesnego, ekologicznego i przyjaznego społeczeństwu Miasta (…) zbiorowego transportu publicznego – w latach 2018-2019, polegające na przeprowadzeniu jednej kompleksowej kampanii promocyjnej projektu mają na celu promowanie strategii niskoemisyjnych w zakresie transportu miejskiego w (…). Kampania służyć ma zwiększeniu świadomości społecznej w zakresie zrównoważonej mobilności miejskiej, a tym samym ma za zadanie nakłanianie mieszkańców do zrównoważonych zachowań związanych z przemieszczeniem się i ma doprowadzić do zwiększenia liczby osób wybierających transport zbiorowy oraz niezmotoryzowany (rowery lub ruch pieszy) zamiast samochodów, jako podstawowy środek przemieszczania się. W konsekwencji działania informacyjno - promocyjne mają również związek ze sprzedażą w ramach działalności gospodarczej, gdyż jednym z celów tej kampanii jest zachęta mieszkańców do korzystania z usług transportu zbiorowego, czyli opodatkowanych usług komunikacji miejskiej.

W związku z powyższym Miasto ponosi wszelkie wydatki na zakupy związane z realizacją całego projektu i tym samym otrzymuje faktury potwierdzające nabycie towarów i usług, lecz efekty tego projektu wykorzystywać będzie A.

Pismem z dnia 11 września 2019 r. Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy o następujące informacje:

Ad. 1.

Wykonywane za pośrednictwem A przewozy dzieci niepełnosprawnych i młodzieży niepełnosprawnej na zajęcia do placówek i ośrodków rehabilitacyjnych, edukacyjnych i wychowawczych zlokalizowanych na terenie miasta są wykonywane w ramach czynności „wewnętrznych”, tj. A wykonuje powyższe czynności na zlecenie Miasta i otrzymuje zapłatę na podstawie noty od jednostki samorządu terytorialnego. Rodzice ww. dzieci nie uiszczają odpłatności za wskazane przewozy, gdyż zgodnie z art. 39 ust. 4 ustawy Prawo Oświatowe, obowiązkiem gminy jest:

  1. zapewnienie uczniom niepełnosprawnym, których kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 127, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej, a uczniom z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją, z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym - także do najbliższej szkoły ponadpodstawowej, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym uczeń kończy 21. rok życia;
  2. zapewnienie dzieciom i młodzieży, o których mowa w art. 36 ust. 17, a także dzieciom i młodzieży z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończą:
    • 24. rok życia – w przypadku uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna,
    • 25. rok życia – w przypadku uczestników zajęć rewalidacyjno-wychowawczych.

Ad. 2.

Infrastruktura transportu publicznego, o której mowa we wniosku, będąca przedmiotem budowy, przebudowy, rozbudowy i modernizacji (wskazana na str. 6 w pkt 1 złożonego w dniu 5 lipca 2019 r. wniosku), nie będzie wykorzystywana – choćby w części – przy wykonywaniu przewozów dzieci niepełnosprawnych i młodzieży niepełnosprawnej na zajęcia do placówek i ośrodków, o których mowa wyżej.

Ad. 3.

Majątek powstały w związku z realizacją projektu pt.: (…) będzie wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych, czyli do świadczenia usług komunikacji miejskiej.

Ad. 4.

Udzielając odpowiedzi na pytanie: co należy rozumieć pod pojęciem infrastruktury towarzyszącej i co wchodzi w skład tej infrastruktury, Miasto wyjaśniło, że przy realizacji zadania budowy, przebudowy, rozbudowy i modernizacji infrastruktury transportu publicznego, polegającego na budowie nowoczesnych przystanków autobusowych wraz z pętlami i infrastrukturą towarzyszącą w ramach projektu (…), w skład infrastruktury towarzyszącej wchodzi:

  • monitoring (kamera),
  • oświetlenie uliczne (sieć zasilenia, słup, oprawy),
  • odwodnienie (wpust deszczowy, przykanaliki, podłączenie do istniejącej sieci kanalizacyjnej).

Infrastruktura towarzysząca w opisywanej sytuacji stanowi dodatkowy elementy budowy przystanków autobusowych i pętli autobusowych i jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania powstającego majątku, który ma służyć do wykonywania usług komunikacji miejskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

  1. Czy w związku z realizacją ww. projektu Miasto ma/będzie mieć prawo dokonania odliczenia podatku naliczonego biorąc pod uwagę jedynie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, ze zm., dalej: ustawa), bez obowiązku stosowania proporcji o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy w zakresie zadań związanych z zakupem autobusów hybrydowych, budowy przystanków autobusowych wraz z pętlami i niezbędną infrastrukturą towarzyszącą, zakupem systemów zarządzania organizacją ruchu polegająca na instalacji w autobusach urządzeń z zakresu telematyki - biletomaty mobilne wraz z odpowiednim oprogramowaniem?
  2. Czy w związku z realizacją ww. projektu Miasto będzie mieć prawo do dokonania odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu proporcji o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy od wydatków poniesionych na działania informacyjno - promocyjne opisane we wniosku?
  3. Czy w przypadku obowiązku zastosowania proporcji przy odliczeniu podatku naliczonego, od któregoś z zadań w ramach realizacji projektu, Miasto powinno zastosować proporcję wyliczoną dla urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego, czy wyliczonej dla A (zakładu budżetowego)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy realizacji projektu Miasto ma/będzie mieć pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego zarówno od zakupionych autobusów, jak i od budowy, przebudowy, rozbudowy i modernizacji infrastruktury transportu publicznego, polegającej na budowie nowoczesnych przystanków autobusowych wraz z pętlami i infrastrukturą towarzyszącą oraz od budowy systemu zarządzania i organizacji ruchu polegającego na instalacji w autobusach urządzeń z zakresu telematyki - biletomaty mobilne wraz z odpowiednim oprogramowaniem z uwagi na fakt, że całość projektu służyć będzie działalności opodatkowanej.

Natomiast od działań informacyjno - promocyjnych Miasto ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy VAT, gdyż promocja ta ma dwojaki charakter, tj. zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, które należą do zadań własnych gminy, a w szczególności zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 u.s.g., zadanie własne obejmujące sprawy ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej poprzez promowanie czystego powietrza oraz wykonywanie czynności w ramach działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług poprzez zachęcanie do korzystania z transportu zbiorowego – komunikacji miejskiej. Przy czym Miasto korzystając z prawa do odliczenia powinno zastosować proporcję wyliczoną dla A, jako jednostki wykorzystującej efekty projektu.

Uzasadnienie.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

  1. nabycia towarów i usług,
  2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Wyrażoną w cytowanym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają regulacje zawarte w art. 86 ust. 2a-2h.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

  1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
  2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 22 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Od 1 stycznia 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Finansów z 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193, zwane dalej: rozporządzenie w sprawie proporcji).

Podkreślić należy, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona zasada wyklucza, zatem możliwość dokonania obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. Mieszczą się tutaj również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem VAT. Definicja działalności gospodarczej zawarta jest w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania VAT. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste, w przypadkach, o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w przypadkach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia VAT.

Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Wobec powyższego tylko w sytuacji gdy podatnik dokonuje zakupu, który jest związany z jego działalnością gospodarczą ma prawo do odliczenia podatku naliczonego, natomiast w sytuacji gdy dokonuje zakupów dla realizacji celów nie związanych z działalnością gospodarczą to traktowany jest jako konsument i tym samym pozbawiony jest prawa do odliczenia. W sytuacji pośredniej, gdy dany zakup jest związany zarówno z działalnością gospodarczą, jak i z aktywnością niepodlegającą ustawie o podatku od towarów i usług danego podmiotu, i nie ma możliwości bezpośredniego przyporządkowania podatku naliczonego w całości do działalności gospodarczej, istnieje konieczność określenia sposobu proporcji, ponieważ dany wydatek powinien uprawniać do odliczenia, ale tylko w części, którą będzie można obliczyć przy wykorzystaniu mechanizmu wstępnej proporcji.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W myśl natomiast art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Należy wskazać, że w przypadku gdy świadczenie usług ma charakter nieodpłatny to, co do zasady, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednak w pewnych, ściśle określonych przypadkach wymienionych w treści art. 8 ust. 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu.

Za odpłatne świadczenie usług – na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy – uznaje się również:

  1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
  2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powołanego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

  1. w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),
  2. w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W celu dokonania oceny czynności nieodpłatnych pod względem skutków, jakie mogą wywoływać w świetle przepisów dotyczących podatku od towarów i usług punktem wyjścia powinna być ocena, czy czynności te należy uznać za odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności podatnika, czy też czynności te „towarzyszą” działalności gospodarczej.

W przypadku stwierdzenia, że czynności nieodpłatne stanowią odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności danego podatnika, wówczas nie podlegają one opodatkowaniu ww. podatkiem, jak również nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z tymi czynnościami. W takim przypadku będziemy mieli do czynienia z podatnikiem prowadzącym działalność o charakterze mieszanym (tj. działalność gospodarczą oraz działalność inną niż działalność gospodarcza). Jeżeli podatnik nie będzie miał możliwości bezpośredniego przyporządkowania podatku naliczonego w całości do działalności gospodarczej znajdą zastosowanie przepisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast w przypadku uznania, że czynności nieodpłatne nie stanowią odrębnego od działalności gospodarczej przedmiotu działalności danego podatnika, ale „towarzyszą” działalności gospodarczej wówczas odpowiednie zastosowanie mogą znaleźć regulacje art. 7 ust. 2 lub art. 8 ust. 2 powołanej ustawy.

Zatem dla stwierdzenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia.

Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywać się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Jak wskazano, w opisie sprawy, wydatki związane z realizacją projektu z zakresu: zakupu autobusów jak i budowy, przebudowy, rozbudowy i modernizacji infrastruktury transportu publicznego, polegającej na budowie nowoczesnych przystanków autobusowych wraz z pętlami i infrastrukturą towarzyszącą oraz budowy systemów zarządzania i organizacji ruchu polegającego na instalacji w autobusach urządzeń z zakresu telematyki - biletomaty mobilne wraz z odpowiednim oprogramowaniem, służyć będą Miastu świadczeniu usług komunikacji miejskiej za pośrednictwem Zakładu w ramach stosunków cywilnoprawnych wszystkim zainteresowanym i tym samym w całości służyć będzie działalności gospodarczej. Miasto za pośrednictwem Zakładu za owe świadczenia pobiera/pobierać będzie opłatę w postaci biletów w 100% odpłatnych, biletów ulgowych oraz w niektórych przypadkach w ogóle nie pobiera wynagrodzenia.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. z 2018 r., poz. 1799) poseł i senator ma prawo, na terenie kraju, do bezpłatnego przejazdu środkami publicznego transportu zbiorowego oraz przelotów w krajowym przewozie lotniczym, a także do bezpłatnych przejazdów środkami publicznej komunikacji miejskiej.

Natomiast zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy Prawo Oświatowe z dnia 14 grudnia 2016 r. (Dz. U. 2019 r., poz. 1148), sieć publicznych szkół podstawowych powinna być zorganizowana w sposób umożliwiający wszystkim dzieciom spełnianie obowiązku szkolnego, z uwzględnieniem ust. 2.

Stosownie do art. 39 ust. 2 ustawy Prawo Oświatowe, droga dziecka z domu do szkoły nie może przekraczać:

  1. 3 km – w przypadku uczniów klas I-IV szkół podstawowych;
  2. 4 km – w przypadku uczniów klas V-VIII szkół podstawowych.

W myśl art. 39 ust. 3 ustawy Prawo Oświatowe, jeżeli droga dziecka z domu do szkoły, w której obwodzie dziecko mieszka:

  1. przekracza odległości wymienione w ust. 2, obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu dziecka albo zwrot kosztów przejazdu dziecka środkami komunikacji publicznej, jeżeli dowożenie zapewniają rodzice, a do ukończenia przez dziecko 7 lat - także zwrot kosztów przejazdu opiekuna dziecka środkami komunikacji publicznej;
  2. nie przekracza odległości wymienionych w ust. 2, gmina może zorganizować bezpłatny transport, zapewniając opiekę w czasie przewozu.

Zgodnie z art. 39 ust. 4 ustawy Prawo Oświatowe, obowiązkiem gminy jest:

  1. zapewnienie uczniom niepełnosprawnym, których kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 127, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej, a uczniom z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją, z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym - także do najbliższej szkoły ponadpodstawowej, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym uczeń kończy 21. rok życia;
  2. zapewnienie dzieciom i młodzieży, o których mowa w art. 36 ust. 17, a także dzieciom i młodzieży z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończą:
    • 24. rok życia – w przypadku uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna,
    • 25. rok życia – w przypadku uczestników zajęć rewalidacyjno- wychowawczych;
  3. zwrot kosztów przejazdu ucznia, o którym mowa w pkt 1 i 2, oraz jego opiekuna do szkoły lub ośrodka, wymienionych w pkt 1 i 2, na zasadach określonych w umowie zawartej między wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta) a rodzicami, jeżeli dowożenie i opiekę zapewniają rodzice.

W myśl art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2017 r., poz. 2193, z późn. zm.) inwalidzie wojennemu przysługuje prawo do ulgi 100% przy przejazdach tramwajami i autobusami (trolejbusami) komunikacji miejskiej, bez względu na miejsce zamieszkania. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje także przewodnikowi towarzyszącemu inwalidzie wojennemu zaliczonemu do I grupy inwalidzkiej.

Na podstawie art. 41 ww. ustawy inwalidom wojskowym przysługują uprawnienia określone w art. 13-18 oraz 21-23c.

Dalej na mocy uchwał Rady Miasta – przepisów prawa miejscowego – zwolnieni z opłat za przejazd środkami komunikacji miejskiej są m.in. osoby, które ukończyły 70 rok życia, inwalidzi, uczniowie realizujący obowiązek szkolny w szkołach specjalnych oraz ich opiekunowie, umundurowani funkcjonariusze Policji, Żandarmerii Wojskowej oraz żołnierze służby zasadniczej, itp.

Wobec powyższego skoro Miasto za pośrednictwem swojego Zakładu świadczy na podstawie stosunków cywilnoprawnych usługi komunikacji miejskiej to oznacza, że w tym zakresie prowadzi działalność gospodarczą. Natomiast do celów związanych z działalnością gospodarczą należy również zaliczyć realizację obowiązków wynikających z przepisów art. 43 ust. 1 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora, art. 39 ust. 3 i 4 ustawy prawo oświatowe, art. 16 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, a także uchwał Rady Miejskiej, polegających na zapewnieniu bezpłatnych przejazdów pojazdami komunikacji miejskiej na rzecz określonych grup pasażerów. Taki bowiem obowiązek na Wnioskodawcę został nałożony przepisami ustawy i uchwały Rady Miejskiej i w żadnym razie nie świadczy o tym, że takie nieodpłatne świadczenie usług przejazdów na rzecz określonych grup pasażerów odbywają się poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Nieodpłatne przejazdy dla określonych grup pasażerów podyktowane uregulowaniami ustaw oraz aktów prawa miejscowego wpisują się więc w ogólną działalność gospodarczą prowadzoną przez Miasto za pośrednictwem Zakładu.

Dlatego też Miasto stoi na stanowisku, że w zakresie realizacji projektu w ramach zakupu autobusów, jak i budowy, przebudowy, rozbudowy i modernizacji infrastruktury transportu publicznego, polegającej na budowie nowoczesnych przystanków autobusowych wraz z pętlami i infrastrukturą towarzyszącą oraz budowy systemów zarządzania i organizacji ruchu, polegającego na instalacji w autobusach urządzeń z zakresu telematyki - biletomaty mobilne wraz z odpowiednim oprogramowaniem, Miasto ma pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z art. art. 86 ust. 1 ustawy.

Natomiast od wydatków na działania informacyjno - promocyjne Miasto ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy VAT, gdyż jak wyżej wskazano promocja ta ma dwojaki charakter. Ma za zadanie zwiększyć świadomość społeczną w zakresie zrównoważonej mobilności miejskiej, a przez to ma za zadanie skłonić mieszkańców do zrównoważonych zachowań związanych z przemieszczeniem się i tym samym doprowadzić ma do zwiększenia liczby osób wybierających transport zbiorowy lub niezmotoryzowany (rowery lub ruch pieszy) sposób przemieszczania zamiast samochodów osobowych. Tym samym promocja transportu zbiorowego wpłynie na czynności wykonywane w ramach działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, co w takiej sytuacji pozwala Miastu uznać dokonane wydatki na działania informacyjno - promocyjne w części jako wydatki związane z działalnością gospodarczą opodatkowaną VAT.

Jak wyżej wskazano z przepisów ustawy wynika, że podatnik ma obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku.

W odniesieniu do zakupów związanych z działaniami informacyjno - promocyjnymi wskazanymi w opisie sprawy wynika, że wydatki na te działania wykorzystywane będą zarówno do celów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (zachęta do korzystania z transportu zbiorowego) oraz do celów innych niż działalność gospodarcza (promowanie strategii niskoemisyjnej). Zatem Miastu będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego w zakresie w jakim zakup będzie związany z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Konsekwentnie, Miasto ponosząc wydatki na działania informacyjno - promocyjne, będzie wykorzystywać je zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i do celów pozostających poza taką działalnością (cele „mieszane”), będzie miało prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług wykorzystywanych do wskazanych wyżej celów.

Jednak w przypadku wykorzystywania nabytych towarów i usług w sposób „mieszany”, zgodnie z rozporządzeniem w sprawie proporcji, a w szczególności zgodnie z § 3 ust. 1 w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego.

Rozporządzenie określa w jaki sposób należy wyliczyć proporcję w przypadku wykorzystywania towarów i usług do celów „mieszanych” dla jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego, czyli dla:

  1. urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego,
  2. jednostki budżetowej,
  3. zakładu budżetowego.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że w przypadku nabycia towarów i usług w związku z realizacją projektu, którego efekty zostaną przekazane jednostce organizacyjnej, tj.: A i będą przez tę jednostkę wykorzystywane do działalności gospodarczej oraz jednocześnie będą służyć czynnościom z poza działalności gospodarczej, Miastu przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego według proporcji wyliczonej dla zakładu budżetowego – A, o ile nie wystąpią przesłanki określone w art. 88 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

  1. nabycia towarów i usług,
  2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Wyrażoną w cytowanym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy generalną zasadą uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego uzupełniają regulacje zawarte w art. 86 ust. 2a-2h ustawy.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy – w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy – sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

  1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
  2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.


Na podstawie art. 86 ust. 2c ustawy – przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

  1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
  2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
  3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
  4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Przepis art. 86 ust. 2d ustawy stanowi, że w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Według art. 86 ust. 2e ustawy – podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne (art. 86 ust. 2f ustawy).

W oparciu o treść art. 86 ust. 2g ustawy – proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W tym miejscu należy zauważyć, że w świetle art. 90 ust. 5 ustawy – do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Ponadto – zgodnie z art. 90 ust. 6 ustawy – do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących:

  1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
  2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Przy ustalaniu proporcji zgodnie z ust. 2-6 do obrotu nie wlicza się kwoty podatku (art. 90 ust. 9a ustawy).

Według art. 90 ust. 10 ustawy – w przypadku, gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

  1. przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
  2. nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.

W przypadku, gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h ustawy.

Jak stanowi art. 86 ust. 22 ustawy – minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Należy podkreślić, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy spełnione są określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych.

Odliczyć można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji w związku z wykorzystywaniem nabywanych towarów i usług do działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług jedynie w zakresie, w jakim te towary i usługi służą do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług w ramach działalności gospodarczej.

Powołany przepis art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania podatkiem od towarów i usług. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą.

Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste, w przypadkach o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w przypadkach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia VAT.

Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Należy zauważyć, że w świetle art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Określenie działalności producenta, handlowca lub usługodawcy następuje każdorazowo w stosunku do odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnie świadczonych usług na terenie kraju, będących przedmiotem opodatkowania. Przez pojęcie producenta w takim razie będziemy rozumieli podmiot, który w zorganizowany sposób dokonuje produkcji towarów w celu ich dalszego zbycia. Handlowiec dokonuje w sposób zorganizowany zakupu towarów w celu ich odsprzedaży. Podobnie usługodawca, który świadczy usługi w celach zarobkowych. Płaszczyzna działalności podmiotów będących podatnikami podatku od towarów i usług, o czym świadczy zdanie drugie art. 15 ust. 2 ustawy, opierać się musi na działalności podejmowanej w szczególności w sposób ciągły w celach zarobkowych, w ramach prowadzonego przez nich profesjonalnego obrotu gospodarczego. Jednocześnie bez znaczenia dla bycia podatnikiem VAT jest efekt prowadzonej działalności, w szczególności, czy jest to działalność dochodowa, czy też przynosząca straty.

Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

W sytuacji gdy podatnik dokonuje zakupu, który nie jest związany z jego działalnością gospodarczą, to traktowany jest jako konsument i tym samym pozbawiony prawa do odliczenia. Jeżeli jednak realizuje zakup na potrzeby swojej działalności, to ma prawo do odliczenia.

W sytuacji pośredniej, gdy dany zakup jest związany zarówno z działalnością gospodarczą, jak i z aktywnością niepodlegającą ustawie o podatku od towarów i usług danego podmiotu, istnieje konieczność określenia sposobu proporcji, ponieważ dany wydatek powinien uprawniać do odliczenia, ale tylko w części, którą będzie można obliczyć przy wykorzystaniu mechanizmu wstępnej proporcji.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl natomiast art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy wskazać, że w przypadku gdy świadczenie usług ma charakter nieodpłatny to, co do zasady, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednak w pewnych, ściśle określonych przypadkach wymienionych w treści art. 8 ust. 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu.

Za odpłatne świadczenie usług – na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy – uznaje się również:

  1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
  2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W celu dokonania oceny czynności nieodpłatnych pod względem skutków, jakie mogą wywoływać w świetle przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, punktem wyjścia powinna być ocena, czy czynności te należy uznać za odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności podatnika, czy też czynności te „towarzyszą” działalności gospodarczej.

W przypadku stwierdzenia, że czynności nieodpłatne stanowią odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności danego podatnika, wówczas nie będą one podlegać opodatkowaniu ww. podatkiem, jak również nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z tymi czynnościami. W takim przypadku będziemy mieli do czynienia z podatnikiem prowadzącym działalność o charakterze mieszanym (tj. działalność gospodarczą oraz działalność inną niż działalność gospodarcza). Jeżeli podatnik nie będzie miał możliwości bezpośredniego przyporządkowania podatku naliczonego w całości do działalności gospodarczej znajdą zastosowanie przepisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy.

Natomiast w przypadku uznania, że czynności nieodpłatne nie stanowią odrębnego od działalności gospodarczej przedmiotu działalności danego podatnika, ale „towarzyszą” działalności gospodarczej wówczas odpowiednie zastosowanie mogą znaleźć regulacje art. 7 ust. 2 lub art. 8 ust. 2 powołanej ustawy.

Zatem dla stwierdzenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Z opisu sprawy wynika, że Miasto jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Z dniem 1 stycznia 2017 r. Miasto dokonało centralizacji rozliczeń VAT wraz ze swoimi jednostkami organizacyjnymi.

Miasto utworzyło m.in. A, który działa w formie samorządowego zakładu budżetowego.

Miasto realizuje za pośrednictwem A zadania własne w zakresie zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty, do których należą między innymi sprawy lokalnego transportu zbiorowego. Szczegółowe ramy działalności A określa statut nadany przez Radę Miejską.

Zgodnie z przedmiotowym dokumentem, celem A jest organizowanie i zaspokajanie potrzeb przewozowych mieszkańców w granicach administracyjnych miasta, poprzez świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

W ramach wyżej wskazanego przedmiotu A wykonuje następujące czynności:

I. Lokalnego transportu zbiorowego.

Co do zasady, wykonywanie rzeczonych czynności przybiera charakter odpłatny. Niemniej jednak ustawy, rozporządzenia oraz przepisy prawa miejscowego, tj. ww. uchwały przewidują pewne wyjątki od tej reguły, przyznając określonym grupom podmiotów prawo do ulgi przy przejazdach środkami komunikacji miejskiej, również ustalonej na poziomie 100% (prawo do przejazdu bezpłatnego).

I tak uprawnieni do bezpłatnego przejazdu są/będą:

  1. Na podstawie ustawowego uprawnienia:
    1. posłowie i senatorowie – na podstawie legitymacji poselskiej lub senatorskiej;
    2. inwalidzi wojenni i wojskowi oraz opiekunowie towarzyszący inwalidom wojennym i wojskowym zaliczanym do I grupy inwalidztwa (całkowicie niezdolni do pracy oraz samodzielnej egzystencji) – na podstawie książeczki inwalidy wojennego lub wojskowego wystawionej przez ZUS;
    3. uczniowie realizujący obowiązek szkolny w szkołach specjalnych oraz ich opiekunowie mający ukończone 18 lat w przejazdach z miejsca zamieszkania do szkoły i z powrotem tylko w okresie roku szkolnego – na podstawie ważnej legitymacji szkolnej zgodnej ze wzorem Ministerstwa Edukacji Narodowej, a opiekun na podstawie dokumentu potwierdzającego tożsamość.
  2. Na podstawie uchwały Rady Miasta:
    1. honorowi obywatele Miasta (…) oraz „Zasłużeni (…)” – na podstawie zaświadczenia wydanego przez Przewodniczącego Rady Miejskiej;
    2. dzieci do ukończenia 4-go roku życia – na podstawie oświadczenia rodzica lub opiekuna z którym dziecko podróżuje;
    3. uczniowie niepełnosprawni realizujący obowiązek szkolny w szkołach podstawowych, gimnazjalnych, szkołach ponadgimnazjalnych oraz ich opiekunowie – mający ukończone 18 lat w przejazdach z miejsca zamieszkania do szkoły i z powrotem tylko w okresie roku szkolnego – na podstawie ważnej legitymacji szkolnej zgodnej ze wzorem Ministerstwa Edukacji Narodowej wraz z ważnym dokumentem potwierdzającym tożsamość;
    4. osoby, które ukończyły 70 rok życia – na podstawie ważnej (…);
    5. osoby ze znacznym stopniem niepełnosprawności oraz ich opiekunowie – mający ukończone 18 lat; w przypadku osób ze schorzeniami narządu wzroku przewodnicy mający ukończone 13 lat – na podstawie ważnej legitymacji osoby niepełnosprawnej wystawionej przez uprawniony organ. Opiekun względnie przewodnik na podstawie dokumentu potwierdzającego tożsamość;
    6. honorowi Dawcy Krwi, którzy oddali co najmniej 25 litrów krwi i są mieszkańcami (…) lub gminy: (…), (…), (…) – na podstawie ważnej (…);
    7. umundurowani funkcjonariusze Policji, Straży Miejskiej (…) oraz żołnierze Żandarmerii Wojskowej – w czasie wykonywania czynności służbowych;
    8. pracownicy socjalni, asystenci rodzin, opiekunki środowiskowe Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w (…) – na podstawie ważnej (…).

Natomiast z ulgowych przejazdów korzystają/korzystać będą:

  1. Na podstawie ustawowego uprawnienia:
    1. kombatanci i osoby, które podlegały represjom wojennym i okresu powojennego – na podstawie zaświadczenia wydanego przez Urząd ds. Kombatantów i osób Represjonowanych;
    2. weterani poszkodowani pobierający rentę inwalidzką z tytułu urazów lub chorób powstałych w związku z udziałem w działaniach poza granicami państwa – na podstawie legitymacji weterana poszkodowanego wraz z legitymacją emeryta/rencisty;
    3. studenci uczelni wyższych publicznych i niepublicznych bez względu na wiek (osoby kształcące się na studiach I lub II stopnia albo jednolitych studiach magisterskich) – na podstawie ważnej legitymacji studenckiej zgodnej ze wzorem Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego;
    4. słuchacze kolegiów nauczycielskich i nauczycielskich kolegiów języków obcych oraz kolegiów pracowników służb społecznych – na podstawie ważnej legitymacji słuchacza zgodnej ze wzorem Ministerstwa Edukacji Narodowej.
  2. Na podstawie uchwały Rady Miasta:
    1. dzieci powyżej 4 roku życia do ukończenia 7 roku życia – na podstawie oświadczenia rodzica lub opiekuna z którym dziecko podróżuje;
    2. dzieci oraz młodzież ucząca się w szkołach podstawowych, gimnazjach, szkołach ponadgimnazjalnych i w szkołach policealnych nie dłużej niż do ukończenia 24 roku życia – na podstawie ważnej legitymacji szkolnej zgodnej ze wzorem Ministerstwa Edukacji Narodowej;
    3. dzieci i młodzież w wieku od 7 do 18 lat, nie objęta obowiązkiem szkolnym wskutek inwalidztwa lub niepełnosprawności – na podstawie zaświadczenia wydanego przez właściwy organ administracji szkolnej;
    4. osoby, które ukończyły 70 rok życia – na podstawie ważnego dowodu osobistego;
    5. emeryci lub renciści po ukończeniu 60 roku życia – na podstawie legitymacji emeryta lub rencisty albo ostatniego odcinka renty wraz z dowodem osobistym;
    6. właściciel lub współwłaściciel pojazdu samochodowego wymieniony w dowodzie rejestracyjnym – na podstawie prawa jazdy, ważnego dowodu rejestracyjnego pojazdu, opłaconej składki obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Miasto za pośrednictwem A świadczy/będzie świadczyć usługi bezpłatne, usługi częściowo odpłatne (tzw. bilety ulgowe), jak i usługi w pełni płatne w ramach stosunków cywilnoprawnych.

II. Organizatora publicznego transportu zbiorowego.

III. Usługi reklamy.

Ponadto za pośrednictwem A wykonywane są/będą odpłatne usługi reklamy poprzez umieszczanie plakatów reklamowych w wiatach przystankowych oraz umieszczanie treści reklamy na autobusach.

IV. Inne czynności na zlecenie Miasta.

Dalej A wykonuje/będzie wykonywać czynności remontu i konserwacji ulic – są to czynności wykonywane na rzecz Miasta.

Oprócz ww. czynności A wykonuje/będzie wykonywać przewozy dzieci niepełnosprawnych i młodzieży niepełnosprawnej na zajęcia do placówek i ośrodków rehabilitacyjnych, edukacyjnych i wychowawczych zlokalizowanych na terenie miasta przy czym czynności te wykonuje/będzie wykonywać na zlecenia Miasta.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że A do wykonywania tych czynności posiada odrębny, odpowiednio przystosowany samochód. A jest w stanie wyodrębnić wszystkie wydatki związane z eksploatacją takiego samochodu.

W związku z opisanymi czynnościami Miasto za pośrednictwem Zakładu ponosi/będzie ponosić szereg różnych wydatków, które to może przyporządkować do zadań związanych z lokalnym transportem zbiorowym, czy to do zadań organizatora transportu zbiorowego, bądź do usług reklamy, czy też do pozostałych opisanych czynności. Ponosi/będzie ponosić również takie wydatki, których nie można przypisać poszczególnym czynnościom, a mają związek z całością funkcjonowania zakładu.

Wszystkie powyżej wskazane czynności stanowią podstawową działalność statutową Zakładu.

Miasto podpisało umowę o dofinansowanie projektu pt.: (…).

Projekt jest w trakcie realizacji i na dzień złożenia wniosku dokonano:

zakupu taboru pasażerskiego w publicznym transporcie zbiorowym komunikacji miejskiej, tj. zakupu 8 szt. autobusów hybrydowych, a w trakcie realizacji pozostają:

  1. budowa, przebudowa, rozbudowa i modernizacja infrastruktury transportu publicznego polegająca na budowie nowoczesnych przystanków autobusowych wraz z pętlami i infrastrukturą towarzyszącą;
  2. budowa systemów zarządzania i organizacji ruchu polegająca na instalacji w autobusach urządzeń z zakresu telematyki - biletomaty mobilne wraz z odpowiednim oprogramowaniem;
  3. działania informacyjne i promocyjne dotyczące nowoczesnego, ekologicznego i przyjaznego społeczeństwu miasta (…) zbiorowego transportu publicznego – w latach 2018-2019 polegające na przeprowadzeniu jednej kompleksowej kampanii promocyjnej projektu.

Zakup autobusów hybrydowych służyć będzie do świadczenia usług komunikacji miejskiej zarówno w całości odpłatnej, z uwzględnieniem częściowej odpłatności, jak również do świadczenia usług komunikacji miejskiej z możliwością korzystania z całkowitej bonifikaty opisanej w punkcie A wniosku.

Budowa przystanków autobusowych wraz z pętlami i niezbędną infrastrukturą towarzyszącą służyć będzie Zakładowi do świadczenia usług przewozu osób. Przystanki te nie będą udostępniane podmiotom zewnętrznym i tym samym nie będą wystawiane żadne decyzje administracyjne.

Budowa systemów zarządzania organizacji ruchu, polegająca na instalacji w autobusach urządzeń z zakresu telematyki - biletomaty mobilne wraz z odpowiednim oprogramowaniem, stanowić będzie nowoczesny system poboru opłat, który umożliwi zakup biletów podczas podróży. Zastosowane w biletomatach rozwiązania umożliwią zakup biletów z wykorzystaniem bezstykowych kart płatniczych lub przy użyciu gotówki. Automaty biletowe wyposażone będą w moduł transmisji bezprzewodowej opartej o sieć telefonii komórkowej umożliwiający przesyłanie danych konfiguracyjnych z systemu centralnego do każdego automatu oraz przekazywanie bezprzewodowo raportów dobowych ze sprzedaży każdego biletomatu do systemu centralnego w całości służyć ma sprzedaży opodatkowanej.

Natomiast działania informacyjne i promocyjne dotyczące nowoczesnego, ekologicznego i przyjaznego społeczeństwu Miasta zbiorowego transportu publicznego – w latach 2018-2019, polegające na przeprowadzeniu jednej kompleksowej kampanii promocyjnej projektu mają na celu promowanie strategii niskoemisyjnych w zakresie transportu miejskiego. Kampania służyć ma zwiększeniu świadomości społecznej w zakresie zrównoważonej mobilności miejskiej, a tym samym ma za zadanie nakłanianie mieszkańców do zrównoważonych zachowań związanych z przemieszczeniem się i ma doprowadzić do zwiększenia liczby osób wybierających transport zbiorowy oraz niezmotoryzowany (rowery lub ruch pieszy) zamiast samochodów, jako podstawowy środek przemieszczania się. W konsekwencji działania informacyjno - promocyjne mają również związek ze sprzedażą w ramach działalności gospodarczej, gdyż jednym z celów tej kampanii jest zachęta mieszkańców do korzystania z usług transportu zbiorowego, czyli opodatkowanych usług komunikacji miejskiej.

W związku z powyższym Miasto ponosi wszelkie wydatki na zakupy związane z realizacją całego projektu i tym samym otrzymuje faktury potwierdzające nabycie towarów i usług, lecz efekty tego projektu wykorzystywać będzie A.

Wykonywane za pośrednictwem A przewozy dzieci niepełnosprawnych i młodzieży niepełnosprawnej na zajęcia do placówek i ośrodków rehabilitacyjnych, edukacyjnych i wychowawczych zlokalizowanych na terenie miasta są wykonywane w ramach czynności „wewnętrznych”, tj. A wykonuje powyższe czynności na zlecenie Miasta i otrzymuje zapłatę na podstawie noty od jednostki samorządu terytorialnego. Rodzice ww. dzieci nie uiszczają odpłatności za wskazane przewozy, gdyż zgodnie z art. 39 ust. 4 ustawy Prawo Oświatowe, obowiązkiem gminy jest:

  1. zapewnienie uczniom niepełnosprawnym, których kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 127, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej, a uczniom z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją, z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym - także do najbliższej szkoły ponadpodstawowej, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym uczeń kończy 21. rok życia;
  2. zapewnienie dzieciom i młodzieży, o których mowa w art. 36 ust. 17, a także dzieciom i młodzieży z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończą:
    • 24. rok życia – w przypadku uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna,
    • 25. rok życia – w przypadku uczestników zajęć rewalidacyjno-wychowawczych.

Infrastruktura transportu publicznego, o której mowa we wniosku, będąca przedmiotem budowy, przebudowy, rozbudowy i modernizacji, nie będzie wykorzystywana – choćby w części – przy wykonywaniu przewozów dzieci niepełnosprawnych i młodzieży niepełnosprawnej na zajęcia do placówek i ośrodków, o których mowa wyżej.

Wnioskodawca oświadczył, że majątek powstały w związku z realizacją projektu będzie wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych, czyli do świadczenia usług komunikacji miejskiej.

Miasto wyjaśniło, że przy realizacji zadania budowy, przebudowy, rozbudowy i modernizacji infrastruktury transportu publicznego, polegającego na budowie nowoczesnych przystanków autobusowych wraz z pętlami i infrastrukturą towarzyszącą w ramach projektu, w skład infrastruktury towarzyszącej wchodzi: monitoring (kamera); oświetlenie uliczne (sieć zasilenia, słup, oprawy); odwodnienie (wpust deszczowy, przykanaliki, podłączenie do istniejącej sieci kanalizacyjnej). Infrastruktura towarzysząca w opisywanej sytuacji stanowi dodatkowy elementy budowy przystanków autobusowych i pętli autobusowych i jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania powstającego majątku, który ma służyć do wykonywania usług komunikacji miejskiej.

W związku z powyższym opisem sprawy, Wnioskodawca w pierwszej kolejności powziął wątpliwość, czy w związku z realizacją ww. projektu Miasto ma/będzie mieć prawo dokonania odliczenia podatku naliczonego biorąc pod uwagę jedynie art. 86 ust. 1 ustawy, bez obowiązku stosowania proporcji o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy w zakresie zadań związanych z zakupem autobusów hybrydowych, budowy przystanków autobusowych wraz z pętlami i niezbędną infrastrukturą towarzyszącą, zakupem systemów zarządzania organizacją ruchu.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy ustalić, czy czynności wskazane w opisie sprawy są wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, uwzględniając cele prowadzonej przez Miasto działalności.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. z 2018 r. poz. 1799) poseł i senator ma prawo, na terenie kraju, do bezpłatnego przejazdu środkami publicznego transportu zbiorowego oraz przelotów w krajowym przewozie lotniczym, a także do bezpłatnych przejazdów środkami publicznej komunikacji miejskiej.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy prawo oświatowe z dnia 14 grudnia 2016 r. (Dz. U. 2019 r., poz. 1148, z późn.zm.), publicznych szkół podstawowych powinna być zorganizowana w sposób umożliwiający wszystkim dzieciom spełnianie obowiązku szkolnego, z uwzględnieniem ust. 2.

Stosownie do art. 39 ust. 2 ustawy prawo oświatowe, droga dziecka z domu do szkoły nie może przekraczać:

  1. 3 km - w przypadku uczniów klas I-IV szkół podstawowych;
  2. 4 km - w przypadku uczniów klas V-VIII szkół podstawowych.

W myśl art. 39 ust. 3 ustawy prawo oświatowe, jeżeli droga dziecka z domu do szkoły, w której obwodzie dziecko mieszka:

  1. przekracza odległości wymienione w ust. 2, obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu dziecka albo zwrot kosztów przejazdu dziecka środkami komunikacji publicznej, jeżeli dowożenie zapewniają rodzice, a do ukończenia przez dziecko 7 lat - także zwrot kosztów przejazdu opiekuna dziecka środkami komunikacji publicznej;
  2. nie przekracza odległości wymienionych w ust. 2, gmina może zorganizować bezpłatny transport, zapewniając opiekę w czasie przewozu.

Zgodnie z art. 39 ust. 4 ustawy prawo oświatowe, obowiązkiem gminy jest:

  1. zapewnienie uczniom niepełnosprawnym, których kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 127, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej, a uczniom z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją, z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym - także do najbliższej szkoły ponadpodstawowej, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym uczeń kończy 21. rok życia;
  2. zapewnienie dzieciom i młodzieży, o których mowa w art. 36 ust. 17, a także dzieciom i młodzieży z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończą:
    1. 24. rok życia - w przypadku uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna,
    2. 25. rok życia - w przypadku uczestników zajęć rewalidacyjno-wychowawczych;
  3. zwrot kosztów przejazdu ucznia, o którym mowa w pkt 1 i 2, oraz jego opiekuna do szkoły lub ośrodka, wymienionych w pkt 1 i 2, na zasadach określonych w umowie zawartej między wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta) a rodzicami, jeżeli dowożenie i opiekę zapewniają rodzice.

W myśl art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 2017 r., poz. 2193 z późn.zm.) inwalidzie wojennemu przysługuje prawo do ulgi 100% przy przejazdach tramwajami i autobusami (trolejbusami) komunikacji miejskiej, bez względu na miejsce zamieszkania. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje także przewodnikowi towarzyszącemu inwalidzie wojennemu zaliczonemu do I grupy inwalidzkiej.

Na podstawie art. 41 ww. ustawy inwalidom wojskowym przysługują uprawnienia określone w art. 13-18 oraz 21-23c.

Natomiast na mocy uchwały Rady Miasta – przepisów prawa miejscowego – uprawnieni do bezpłatnych przejazdów są/będą m.in. honorowi obywatele Miasta (…) oraz „Zasłużeni (…)”; dzieci do ukończenia 4-go roku życia; uczniowie niepełnosprawni realizujący obowiązek szkolny w szkołach podstawowych, gimnazjalnych, szkołach ponadgimnazjalnych oraz ich opiekunowie; osoby, które ukończyły 70 rok życia; osoby ze znacznym stopniem niepełnosprawności oraz ich opiekunowie; honorowi Dawcy Krwi; umundurowani funkcjonariusze Policji, Straży Miejskiej (…) oraz żołnierze Żandarmerii Wojskowej; pracownicy socjalni, asystenci rodzin, opiekunki środowiskowe Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w (…).

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506, z późn. zm.) – gmina wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ww. ustawy – do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy – do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy).

Na podstawie art. 9 ust. 1 niniejszej ustawy – w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym organizacjami pozarządowymi.

Realizacja tych zadań następować może także w drodze dostawy towarów i świadczenia usług w rozumieniu art. 7 i art. 8 ustawy (w zakresie dostaw towarów i świadczenia usług co do zasady odpłatnych). Dodać jednocześnie należy, że wykonywanie wskazanych wyżej zadań może odbywać się w dwojakim charakterze, tj. wykonywanej władzy publicznej lub w warunkach działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy podkreślić, że z uwagi na swą specyfikę jednostki samorządu terytorialnego nie są podmiotami zrównanymi z komercyjnymi przedsiębiorcami. Powyższe wynika chociażby z racji uprzywilejowania tych jednostek poprzez treść art. 15 ust. 6 ustawy i nieuznawania ich za podatnika w określonych okolicznościach, tj. w przypadku działania w charakterze organu władzy publicznej, którego przymiotu komercyjny przedsiębiorca nie posiada i którego działalność, co do zasady, jest opodatkowana w całości. Z tego też względu rozpatrując w zakresie podatku VAT kwestie uprawnień i obowiązków podmiotów takich jak jednostki samorządu terytorialnego należy mieć na względzie okoliczność, że podmioty te – co do zasady – w odniesieniu do niektórych czynności występują jako organ władzy publicznej i nie są uznawane za podatników stosownie do ww. art. 15 ust. 6 ustawy.

Jak już wyżej wskazano, art. 86 ust. 2a ustawy będzie mieć zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe. W takich okolicznościach kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej. Zatem podstawową przesłanką warunkującą stosowanie przepisu art. 86 ust. 2a ustawy jest wykonywanie przez podatnika czynności „innych niż działalność gospodarcza” (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy).

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy w zakresie organizowania i prowadzenia wszystkich spraw związanych z publicznym transportem zbiorowym, jest przede wszystkim zapewnienie miejskiej komunikacji zbiorowej. Wykonywane w tym zakresie czynności, za które pobierana jest opłata (w formie biletów) stanowią niewątpliwie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Natomiast nieodpłatne przejazdy dla osób wskazanych w opisie sprawy, stanowią realizację zadań nałożonych na organizatora publicznego transportu zbiorowego wynikających z przepisów ustawy prawo oświatowe, ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora oraz ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, a także na podstawie uchwały Rady Miasta.

Do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy należy więc zaliczyć realizację obowiązków wynikających m.in. z przepisów art. 43 ust. 1 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora, art. 39 ust. 3 i 4 ustawy prawo oświatowe, art. 16 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, a także uchwały Rady Miejskiej, polegających na zapewnieniu bezpłatnych przejazdów pojazdami komunikacji miejskiej na rzecz określonych grup pasażerów. Taki bowiem obowiązek na Wnioskodawcę został nałożony przepisami ustawy i uchwały Rady Miejskiej i w żadnym razie nie świadczy o tym, że takie nieodpłatne świadczenie usług przejazdów na rzecz określonych grup pasażerów odbywają się/będą się odbywały poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Tak więc, nieodpłatne przejazdy dla określonych grup pasażerów podyktowane uregulowaniami ustaw oraz aktów prawa miejscowego wpisują się/będą się wpisywały w ogólną działalność gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę.

W konsekwencji uznać należy, że ww. nieodpłatne działania nie stanowią/nie będą stanowiły wyłączonej poza VAT odrębnej działalności (obok działalności gospodarczej).

W związku z powyższym uznać należy, że nieodpłatna działalność na rzecz uprzywilejowanych grup pasażerów realizowana przez Wnioskodawcę jest/będzie ściśle związana z działalnością gospodarczą i nie mieści się/nie będzie się mieścić w działalności innej niż działalność gospodarcza.

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca świadczy usługi związane z transportem miejskim wyłącznie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wskazano powyżej, wykonywane przez Wnioskodawcę nieodpłatne przewozy na rzecz określonych grup pasażerów nie stanowią odrębnego, obok działalności gospodarczej, przedmiotu działalności, tym samym świadczone przez Wnioskodawcę usługi realizowane są wyłącznie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Z okoliczności sprawy nie wynika również, że Miasto nabywa towary i usługi związane z transportem zbiorowym do wykonywania czynności innych niż działalność gospodarcza.

Wnioskodawca wskazał, że zakup autobusów hybrydowych służyć będzie do świadczenia usług komunikacji miejskiej zarówno w całości odpłatnej, z uwzględnieniem częściowej odpłatności, jak również do świadczenia usług komunikacji miejskiej z możliwością korzystania z całkowitej bonifikaty opisanej w punkcie A wniosku. Budowa przystanków autobusowych wraz z pętlami i niezbędną infrastrukturą towarzyszącą służyć będzie Zakładowi do świadczenia usług przewozu osób. Przystanki te nie będą udostępniane podmiotom zewnętrznym i tym samym nie będą wystawiane żadne decyzje administracyjne. Natomiast budowa systemów zarządzania organizacji ruchu, polegająca na instalacji w autobusach urządzeń z zakresu telematyki - biletomaty mobilne wraz z odpowiednim oprogramowaniem w całości służyć ma sprzedaży opodatkowanej. Dodatkowo, jak oświadczył Wnioskodawca, infrastruktura transportu publicznego, o której mowa we wniosku, będąca przedmiotem budowy, przebudowy, rozbudowy i modernizacji, nie będzie wykorzystywana – choćby w części – do działalności innej niż gospodarcza (w tym przy wykonywaniu przewozów dzieci niepełnosprawnych i młodzieży niepełnosprawnej na zajęcia do placówek i ośrodków).

Ponadto, co istotne w sprawie, Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że majątek powstały w związku z realizacją projektu pt.: (…) będzie wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych, czyli do świadczenia usług komunikacji miejskiej.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że skoro jak wskazał Wnioskodawca, cały majątek powstały w wyniku realizacji projektu będzie wykorzystywany wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych (tj. do świadczenia usług komunikacji), to w związku z realizacją przedmiotowego projektu w zakresie związanym z zakupem autobusów hybrydowych, budową przystanków autobusowych wraz z pętlami i niezbędną infrastrukturą towarzyszącą, zakupem systemów zarządzania organizacją ruchu, Miasto ma/będzie mieć prawo do dokonania odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, bez obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanego pytania we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowo Miasto w związku z realizacją ww. projektu powzięło wątpliwości dotyczące prawa do dokonania odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy, od wydatków poniesionych na działania informacyjno – promocyjne.

Zasadą jest, że w celu odliczenia podatku naliczonego, w pierwszej kolejności podatnik ma obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości przy nabyciu towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną, brak jest natomiast takiego prawa w stosunku do towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności nieopodatkowanych tym podatkiem. Natomiast w odniesieniu do towarów i usług, które są/będą wykorzystywane zarówno do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej (czynności opodatkowane podatkiem VAT) oraz do celów innych niż działalność gospodarcza (czynności niepodlegające opodatkowaniu), i podatnik nie ma możliwości powiązania wydatków z konkretnymi kategoriami działalności, zastosowanie znajdą przepisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy.

Raz jeszcze wskazać należy, że przepis art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Jak wskazał Wnioskodawca w treści wniosku, działania informacyjne i promocyjne, dotyczące nowoczesnego, ekologicznego i przyjaznego społeczeństwu Miasta zbiorowego transportu publicznego – w latach 2018-2019, polegające na przeprowadzeniu jednej kompleksowej kampanii promocyjnej projektu mają na celu promowanie strategii niskoemisyjnych w zakresie transportu miejskiego. Kampania służyć ma zwiększeniu świadomości społecznej w zakresie zrównoważonej mobilności miejskiej, a tym samym ma za zadanie nakłanianie mieszkańców do zrównoważonych zachowań związanych z przemieszczeniem się i ma doprowadzić do zwiększenia liczby osób wybierających transport zbiorowy oraz niezmotoryzowany (rowery lub ruch pieszy), zamiast samochodów jako podstawowy środek przemieszczania się. W konsekwencji – jak wskazał Wnioskodawca – działania informacyjno - promocyjne mają również związek ze sprzedażą w ramach działalności gospodarczej, gdyż jednym z celów tej kampanii jest zachęta mieszkańców do korzystania z usług transportu zbiorowego, czyli opodatkowanych usług komunikacji miejskiej.

Zatem z okoliczności analizowanej sprawy wynika, że ponoszone wydatki na zakupy związane z działaniami informacyjno – promocyjnymi służą/będą służyły Miastu zarówno do celów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jak i celów innych niż działalność gospodarcza. W związku z powyższym jeżeli Miasto nie ma/nie będzie miało możliwości przypisania wydatków związanych z działaniami informacyjno – promocyjnymi w całości do działalności gospodarczej, to w konsekwencji, w celu odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług nabytych w ramach ww. zadania zobowiązane jest/będzie zastosować przepisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy.

Podsumowując, w związku z realizacją przedmiotowego projektu Miasto od wydatków poniesionych na działania informacyjno – promocyjne ma/będzie mieć prawo do dokonania odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanego pytania we wniosku nr 2 również należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, Wnioskodawca poddał wątpliwości, czy w przypadku obowiązku zastosowania proporcji przy odliczeniu podatku naliczonego, od któregoś z zadań w ramach realizacji projektu, Miasto powinno zastosować proporcję wyliczoną dla urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego, czy wyliczonej dla A (zakładu budżetowego).

Rozpatrując powyższą kwestię, w pierwszej kolejności należy wskazać na art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 280), zgodnie z którym, jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

Stosownie natomiast do art. 4 ww. ustawy, jednostka samorządu terytorialnego, której jednostki organizacyjne rozliczały się jako odrębni podatnicy, wstępuje z dniem podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku prawa i obowiązki jednostek organizacyjnych.

Jak stanowi art. 2 pkt 1 cyt. wyżej ustawy, przez jednostkę organizacyjną rozumie się:

  1. utworzone przez jednostkę samorządu terytorialnego samorządową jednostkę budżetową lub samorządowy zakład budżetowy;
  2. urząd gminy, starostwo powiatowe, urząd marszałkowski.

Jak wskazano powyżej art. 86 ust. 22 ustawy stanowi, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Na podstawie ww. przepisu art. 86 ust. 22 ustawy, zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), zwane dalej rozporządzeniem. Rozporządzenie to określa w przypadku niektórych podatników sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 cyt. rozporządzenia).

W rozporządzeniu tym zostali wskazani podatnicy, do których przepisy w nim zawarte się odnoszą. Są to: jednostki samorządu terytorialnego, samorządowe instytucje kultury, państwowe instytucje kultury, uczelnie publiczne, instytuty badawcze.

Wśród wymienionych w rozporządzeniu podmiotów, Minister Finansów wskazał m.in. jednostki samorządu terytorialnego.

W świetle zapisów § 2 pkt 8 rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o jednostkach organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego – rozumie się przez to:

  1. urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego,
  2. jednostkę budżetową,
  3. zakład budżetowy.

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego.

Ww. rozporządzenie wprowadza wzory, według których są wyznaczane sposoby określenia proporcji, uznane za najbardziej odpowiadające specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć.

Wskazane metody mają charakter „obrotowy”, polegający na ustaleniu „udziałów” z tytułu działalności gospodarczej w całkowitym „obrocie” z tytułu działalności gospodarczej oraz działalności pozostającej poza sferą VAT.

Jak już wcześniej wspomniano, wśród wymienionych w rozporządzeniu podmiotów, Minister Finansów wskazał m.in. jednostki samorządu terytorialnego.

Przez zakład budżetowy – rozumie się utworzony przez jednostkę samorządu terytorialnego samorządowy zakład budżetowy (§ 2 pkt 7 cyt. wyżej rozporządzenia).

I tak, w przypadku zakładu budżetowego – w świetle § 3 ust. 4 powołanego rozporządzenia – jako sposób określenia proporcji uznaje się sposób ustalony według wzoru:

X = A x 100/P

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

A – roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez zakład budżetowy, stanowiący część rocznego obrotu jednostki samorządu terytorialnego z działalności gospodarczej,

P – przychody wykonane zakładu budżetowego.

Przez obrót – zgodnie z § 2 pkt 4 powołanego rozporządzenia – rozumie się podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 ustawy, w zakresie:

  1. dokonywanych przez podatników:
    • odpłatnych dostaw towarów na terytorium kraju,
    • odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju,
    • eksportu towarów,
    • wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
  2. odpłatnych dostaw towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, które podlegałyby opodatkowaniu podatkiem gdyby były wykonywane na terytorium kraju;

Przez definicję przychodów wykonanych zakładu budżetowego w myśl § 2 ust. 11 rozporządzenia rozumie się przychody zakładu budżetowego w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, w tym dotacje przekazane temu zakładowi z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, pomniejszone o kwoty dotacji, które zostały zwrócone, wynikające ze sprawozdania z wykonania planu finansowego, z których zakład ten pokrywał koszty swojej działalności wykonując przypisane mu zadania jednostki samorządu terytorialnego, z wyjątkiem odsetek od środków na rachunkach bankowych zaliczonych do przychodów z mienia tego zakładu budżetowego oraz odszkodowań należnych temu zakładowi innych niż odszkodowania stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy.

W myśl § 3 ust. 5 powołanego rozporządzenia, dochody wykonane urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego, dochody wykonane jednostki budżetowej oraz przychody wykonane zakładu budżetowego nie obejmują odpowiednio dochodów lub przychodów uzyskanych z tytułu:

  1. dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane odpowiednio przez jednostkę samorządu terytorialnego lub jednostkę organizacyjną jednostki samorządu terytorialnego do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane odpowiednio do środków trwałych jednostki samorządu terytorialnego lub jednostki organizacyjnej jednostki samorządu terytorialnego – używanych na potrzeby prowadzonej przez te jednostki działalności;
  2. transakcji dotyczących:
    1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych,
    2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38–41 ustawy, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Podkreślić należy, że faktury dokumentujące nabycie towarów i/lub usług wystawione po centralizacji rozliczeń jednostki samorządu terytorialnego powinny być wystawione na jednostkę samorządu terytorialnego z jej nr NIP i nazwą, z ewentualnym wskazaniem jakiej jednostki organizacyjnej nabycia te dotyczą, tak aby jednoznacznie można było dokonać jej przyporządkowania księgowego.

Po centralizacji rozliczeń na fakturach wystawianych na jednostkę samorządu terytorialnego z uwidocznionym NIP i nazwą tej jednostki samorządu terytorialnego mogą być zamieszczane dodatkowe informacje w postaci nazwy konkretnej jednostki organizacyjnej, której dotyczą rozliczenia. Tak wystawiona faktura stanowi podstawę do ujmowania jej w księgach i dokumentacji podatkowej.

Z okoliczności sprawy wynika, że Miasto jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Z dniem 1 stycznia 2017 r. Miasto dokonało centralizacji rozliczeń VAT wraz ze swoimi jednostkami organizacyjnymi. Miasto utworzyło m.in. A, który działa w formie samorządowego zakładu budżetowego i realizuje zadania własne Miasta w zakresie zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty, do których należą między innymi sprawy lokalnego transportu zbiorowego. Miasto ponosi wszelkie wydatki na zakupy związane z realizacją całego projektu i tym samym otrzymuje faktury potwierdzające nabycie towarów i usług, lecz efekty tego projektu wykorzystywać będzie A.

Zatem w rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca dokonując centralizacji wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki swoich jednostek organizacyjnych. Wobec powyższego, należy stwierdzić, że podatnikiem VAT dla wszelkich czynności jest Miasto.

W tym zakresie wskazać należy, że działalność gminy jako jednego podatnika, obejmuje realizowane przez jednostki organizacyjne zadania publiczne niebędące działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (czynności niepodlegające opodatkowaniu VAT), a także czynności wykonywane w ramach działalności gospodarczej (czynności opodatkowane VAT i zwolnione od VAT). Trzeba przy tym zauważyć, że – jak wskazano wyżej – o kwalifikacji wydatków, tj. ustaleniu, czy wydatki związane są z działalnością gospodarczą gminy, czy z inną jej działalnością, nie przesądza wewnętrzny charakter rozliczeń między poszczególnymi jednostkami organizacyjnymi gminy. Właściwa kwalifikacja tych wydatków zależy bowiem od tego, jakiej działalności prowadzonej przez gminę za pośrednictwem jednostek organizacyjnych służą te wydatki. W związku z powyższym należy postrzegać wyłącznie sposób wykorzystania nabywanych towarów i usług z czynnościami realizowanymi bezpośrednio przez gminę za pośrednictwem swoich jednostek organizacyjnych.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w przypadku zakupów towarów i usług, które są/zostaną przekazane innej jednostce organizacyjnej i są/będą wykorzystywane przez tą jednostkę organizacyjną do działalności gospodarczej (opodatkowanej podatkiem VAT) oraz do czynności pozostających poza działalnością gospodarczą (czynności niepodlegające VAT), Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu tzw. „prewspółczynnika” obliczonego dla jednostki organizacyjnej wykorzystującej zakupione towary i usługi, tj. zakładu budżetowego – A.

Podsumowując, wskazać należy, że Miasto dokonując odliczenia podatku naliczonego od wydatków dotyczących zakupu towarów i usług na działania informacyjno - promocyjne, które są związane z czynnościami opodatkowanymi oraz niepodlegającymi ustawie, powinno stosować „sposób określenia proporcji”, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy, przy uwzględnieniu § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r., wyliczony odrębnie dla jednostki organizacyjnej samorządu terytorialnego wykorzystującej zakupione towary i usługi, tj. Zakładu.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej pytania nr 3 wniosku należało ocenić jako prawidłowe.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Ponadto, tutejszy Organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy, będącej przedmiotem interpretacji, pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o opis sprawy, w tym w szczególności o informację, że majątek powstały w związku z realizacją przedmiotowego projektu będzie wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych, czyli do świadczenia usług komunikacji miejskiej. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza to, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy:

  • zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
  • zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj