Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.463.2018.9.JKT
z 17 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 7 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Rz 94/19, wniosku z 17 września 2018 r. (data wpływu do tut. Organu 21 września 2018 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy ograniczenia w możliwości zaliczenia wydatków na określone rodzaje opłat lub usług niematerialnych do kosztów uzyskania przychodu wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będą miały zastosowanie do ewentualnej płatności dokonywanej przez Spółkę na rzecz Pryncypała w związku z korektą cen transferowych, skutkującą podwyższeniem kosztów poniesionych przez Spółkę jako Dystrybutora – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 21 września 2018 r. wpłynął do Organu wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy ograniczenia w możliwości zaliczenia wydatków na określone rodzaje opłat lub usług niematerialnych do kosztów uzyskania przychodu wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będą miały zastosowanie do ewentualnej płatności dokonywanej przez Spółkę na rzecz Pryncypała w związku z korektą cen transferowych, skutkującą podwyższeniem kosztów poniesionych przez Spółkę jako Dystrybutora.

W dniu 15 listopada 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: 0111-KDIB1-3.4010.463.2018.1.AN. Interpretacja indywidualna z 15 listopada 2018 r. została skutecznie doręczona 19 listopada 2018 r. Pismem z 17 grudnia 2018 r. (data wpływu do Organu 27 grudnia 2018 r.) wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Pismem z 28 stycznia 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-3.4010.463.2018.4.AN Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 7 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 94/19 uchylił zaskarżoną interpretację. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 7 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Wr 94/19 wraz z aktami sprawy wpłynął do organu 17 lipca 2019 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Spółka (dalej: „Wnioskodawca”, „Dystrybutor” lub „Spółka”) jest spółką akcyjną z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w zakresie całości swoich dochodów. Wnioskodawca działa w ramach międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”). Grupa, której częścią jest Wnioskodawca specjalizuje się w produkcji farb (...).

Wnioskodawca jest producentem i dystrybutorem farb, emalii, lakierów i wyrobów efektowych, farb i powłok przemysłowych przeznaczonych do zabezpieczania powierzchni z metalu, drewna i betonu, a także tapet. Wnioskodawca produkuje również farby i powłoki dla przemysłu metalowego i drzewnego oraz jest producentem żywic. Wnioskodawca jest jednym z producentów farb dekoracyjnych i powłok przemysłowych na polskim rynku. Ponadto, Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie malarstwa i doradztwa technologicznego.

Wnioskodawca koncentruje się na trzech głównych grupach klientów: klientach indywidualnych, dużych odbiorcach przemysłowych (w tym firmach budowlanych), oraz innych zakładach produkcyjnych produkujących farby i lakiery (którym sprzedawane są przede wszystkim komponenty do produkcji).

Głównymi odbiorcami Wnioskodawcy są największe supermarkety budowlane, sieci hurtowni materiałów budowlanych, markety typu „dom i ogród”, firmy budowlane.

Zakład produkcyjny Spółki znajduje się w (…).

Działalność Wnioskodawcy można podzielić na dwa obszary:

1. Produkcja w zakładzie produkcyjnym Spółki wyrobów takich jak m.in. farby, emaile, lakiery, podkłady i ich dystrybucja na terenie Polski (dalej: „Działalność produkcyjna”);
2. Sprzedaż towarów niewyprodukowanych przez Spółkę, które zostały nabyte od podmiotów powiązanych i niepowiązanych ze Spółką oraz odsprzedaż tych towarów do nabywców w Polsce jak i poza Polską (powiązanych i niepowiązanych ze Spółką) (dalej: „Działalność handlowa”).
   
   

Należy zaznaczyć, że zdecydowana większość towarów, które Spółka sprzedaje w ramach swojej Działalności handlowej, jest kupowana przez Spółkę od podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”). 

W związku z Działalnością handlową, Spółka zawarła ze spółką dominującą w Grupie z siedzibą w Finlandii (dalej: „Pryncypał”) umowę dystrybucyjną Distribution Agreement (dalej: „Umowa dystrybucyjna”). Pryncypał jest jednocześnie jedynym akcjonariuszem Spółki.

Na podstawie Umowy dystrybucyjnej Pryncypał przyznaje Dystrybutorowi niewyłączne prawo do dystrybuowania produktów na terytorium Polski. Produkty są zdefiniowane w Umowie dystrybucyjnej jako farby i powłoki przemysłowe oraz inne substancje, które nie są wyprodukowane przez Dystrybutora, lecz są produkowane przez Pryncypała, podmioty powiązane z Pryncypałem (tj. inne podmioty z Grupy) lub przez podmioty trzecie.

Wraz z niewyłącznym prawem do dystrybuowania produktów na terytorium Polski, Dystrybutor nabywa prawo do korzystania w procesie dystrybucji i promocji produktów:

• ze związanych z produktami znakami towarowymi, do których używania uprawniony jest Pryncypał (włączając w to znak towarowy X);
• ze związanych z produktami prawami własności intelektualnej i prawami własności przemysłowej obejmującymi m.in. know-how dotyczący prowadzenia działalności dystrybucyjnej.
  
  

Dystrybutor nie ma prawa do udzielania licencji, sublicencji, oddawania w dzierżawę lub rozporządzania w jakikolwiek sposób prawami własności intelektualnej i prawami własności przemysłowej, znakami towarowymi, z których może korzystać na podstawie i w granicach określonych w Umowie dystrybucyjnej. Dystrybutor powinien chronić znaki towarowe, prawa własności intelektualnej i prawa własności przemysłowej przed naruszeniem przez osoby trzecie na terytorium Polski. Pryncypał ponosi ryzyko związane z reputacją znaków towarowych oraz praw własności intelektualnej i praw własności przemysłowej.

Jak stanowi Umowa dystrybucyjna, Dystrybutor powinien prowadzić działalność dystrybucyjną zgodnie ze standardami, instrukcjami i know-how przekazanymi mu przez Pryncypała.

Ponadto, zgodnie z Umową dystrybucyjną, Dystrybutor powinien osiągać określony poziom dochodowości ze sprzedaży produktów wynoszący w 2018 r. 3,7% marży zysku operacyjnego (ang. operating profit margin). Wyznaczony poziom dochodowości wynika z przeprowadzonej analizy danych porównawczych oraz jest zgodny z zasadą arm’s length, oraz z Wytycznymi w sprawie cen transferowych dla przedsiębiorstw międzynarodowych oraz administracji podatkowych opracowanymi przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). Określony poziom marży zysku operacyjnego może ulec zmianie w przyszłych latach, jeżeli przeprowadzana przez Grupę analiza danych porównawczych wykaże, że Spółka z Działalności handlowej powinna osiągnąć inny rezultat.

Co ważne, określony w Umowie dystrybucyjnej poziom dochodowości dotyczy tylko i wyłącznie Działalności handlowej Spółki, a nie Działalności produkcyjnej.

Jak stanowi Umowa dystrybucyjna, wyznaczony dla Dystrybutora poziom dochodowości będzie brany pod uwagę przy ustalaniu cen sprzedaży produktów przez Pryncypała i podmioty powiązane z Pryncypałem na rzecz Dystrybutora. Cena sprzedaży produktów przez Pryncypała i podmioty powiązane z Pryncypałem na rzecz Dystrybutora jest ustalana w takich sposób, aby obejmowała wynagrodzenie za korzystanie przez Dystrybutora z praw własności intelektualnej i własności przemysłowej oraz ze znaków towarowych w procesie dystrybucji i promocji towarów. Koszt wynagrodzenia za korzystanie z praw własności intelektualnej, praw własności przemysłowej oraz ze znaków towarowych jest „inkorporowany” w cenie nabywanych przez Dystrybutora towarów i wpływa jako koszt „inkorporowany” w cenie nabycia na cenę sprzedaży produktów sprzedawanych przez Dystrybutora w ramach Działalności handlowej.

Jeżeli na koniec roku finansowego lub na koniec innego przyjętego okresu rozliczeniowego okazałoby się, że zastosowany mechanizm ustalania ceny na produkty sprzedawane Dystrybutorowi przez Pryncypała i podmioty powiązane z Pryncypałem prowadzi od uzyskania przez Dystrybutora nierynkowego poziomu dochodowości, Umowa dystrybucyjna przewiduje mechanizm korekty dochodowości Dystrybutora.

W przypadku, gdy zysk Spółki przekroczy założony w Umowie dystrybucyjnej poziom zysku - Spółka otrzyma od Pryncypała dokument księgowy z tytułu wyrównania cen transferowych skutkujący podwyższeniem kosztów poniesionych przez Dystrybutora. Z kolei, jeżeli rzeczywiście zrealizowany zysk Spółki okaże się niższy niż założony w Umowie dystrybucyjnej poziom zysku - Spółka otrzyma od Pryncypała wyrównanie do ustalonego poziomu dochodowości, na podstawie odpowiedniego dokumentu księgowego, skutkującego obniżeniem kosztów poniesionych przez Dystrybutora.

Korekta dochodowości (tzw. korekta cen transferowych) oraz dokumentujące ją dokumenty księgowe nie będą powiązane z żadnym konkretnym zakupem produktów przez Dystrybutora, lecz będą się odnosić do ogółu kosztów zakupów dokonywanych przez Dystrybutora w ramach Umowy dystrybucyjnej.

Należy podkreślić, że korekta dochodowości nie stanowi samoistnej opłaty/płatności za korzystanie przez Dystrybutora ze znaków towarowych, praw własności intelektualnej i praw własności przemysłowej na podstawie i w granicach określonych przez strony w Umowie dystrybucyjnej, lecz stanowi korektę kosztów zakupu produktów przez Dystrybutora w ramach Umowy dystrybucyjnej.

Umowa dystrybucyjna stanowi także, że w związku z zagwarantowaniem Dystrybutorowi przez Pryncypała określonego poziomu dochodowości, Dystrybutor ponosi mniej ryzyk niż w przypadku umowy dystrybucyjnej (np. zawartej przez podmioty niepowiązane), która nie przewiduje gwarancji osiągnięcia określonego poziomu dochodowości przez dystrybutora.

Ewentualna korekta dochodowości skutkująca podwyższeniem kosztów poniesionych przez Dystrybutora będzie ponoszona przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT. W związku z tym, Wnioskodawca ma wątpliwości, czy korekta cen transferowych skutkująca podwyższeniem kosztów poniesionych przez Dystrybutora, będzie stanowić koszt uzyskania przychodu dla Spółki w związku z treścią art. 15e ustawy o CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ograniczenia w możliwości zaliczenia wydatków na określone rodzaje opłat lub usług niematerialnych do kosztów uzyskania przychodu wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, będą miały zastosowanie do ewentualnej płatności dokonywanej przez Spółkę na rzecz Pryncypała w związku z korektą cen transferowych, skutkującą podwyższeniem kosztów poniesionych przez Spółkę jako Dystrybutora?

Zdaniem Wnioskodawcy, ograniczenia w możliwości zaliczenia wydatków na określone rodzaje opłat lub usług niematerialnych do kosztów uzyskania przychodu wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, nie będą miały zastosowania do ewentualnej płatności dokonywanej przez Spółkę na rzecz Pryncypała w związku z korektą cen transferowych skutkującą podwyższeniem kosztów poniesionych przez Spółkę jako Dystrybutora.

Na podstawie art. 2 pkt 18 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175, dalej: „Ustawa nowelizująca”), od 1 stycznia 2018 r. wszedł w życie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń, oraz świadczeń o podobnym charakterze;
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 (tj. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, prawa określone w ustawie z 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej, lub organizacyjnej (know-how));
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11 ustawy o CIT, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w rozporządzeniu, o którym mowa w art. 9a ust. 6 ustawy o CIT, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a -16m, i odsetek.

Art. 15e ustawy o CIT, w swojej treści nie odnosi się do płatności dokonywanych na rzecz podmiotów powiązanych w związku z tzw. korektą cen transferowych.

Korekty cen transferowych (z ang. transfer pricing adjustments) są powszechnie stosowanym mechanizmem w rozliczeniach pomiędzy spółkami w międzynarodowych grupach kapitałowych. W przyjętym modelu cen transferowych podmioty powiązane realizują w trakcie roku obrotowego transakcje według założonych, prognozowanych kryteriów (np. zabudżetowanych lub oszacowanych cen, kosztów, itp.), a następnie, na koniec roku lub na koniec innego przyjętego okresu rozliczeniowego, weryfikowana jest rentowność osiągnięta przez podmioty powiązane z prowadzonej przez nie działalności przy takich założonych kryteriach/warunkach. W razie rozbieżności faktycznie zrealizowanej rentowności z tą docelową, dokonywana jest tzw. korekta dochodowości, mająca na celu korektę wyniku danego podmiotu (na plus lub na minus), tak by osiągnął on właściwy poziom.

W opisanym stanie faktycznym Spółka z Działalności handlowej powinna osiągać określony poziom dochodowości na poziomie rynkowym, stosownie do zasady arm’s length. Zgodnie z Umową dystrybucyjną, zakładany poziom dochodowości Spółki z Działalności handlowej powinien wynosić w 2018 r. 3,7% marży zysku operacyjnego (w przyszłości zakładany poziom dochodowości może ulec zmianie). W trakcie danego roku może się zdarzyć, że rzeczywiście realizowany przez Spółkę wynik na Działalności handlowej będzie odbiegać od przyjętych w Umowie dystrybucyjnej założeń odnośnie poziomu dochodowości. Wobec powyższego, strony Umowy dystrybucyjnej wprowadziły mechanizm ustalania wspomnianej dochodowości z uwzględnieniem korygowania wzajemnych rozliczeń.

W uzasadnieniu do Ustawy nowelizującej Ministerstwo Finansów wskazało, że: Przedmiotem większości działań związanych z tzw. agresywną optymalizacją podatkową są prawa i wartości o charakterze niematerialnym (np. znaki towarowe). Ich brak powiązania z realnie istniejącą substancją, a także zindywidualizowany charakter powoduje, iż są one idealnym narzędziem do kreowania „tarczy podatkowej” (sztucznego, nieuzasadnionego ekonomicznie, generowania kosztów uzyskania przychodów). Z jednej bowiem strony ich przenoszenie do innych podmiotów ma aspekt czysto formalny, z drugiej istnieją obiektywne trudności z ustaleniem rynkowej wartości takiego prawa. Mając powyższe na uwadze, proponuje się wprowadzenie do ustawy o CIT (dodawany art. 15e) regulacji ograniczającej - do wysokości 5% EBITDA - wysokość możliwych do zaliczenia w roku podatkowym kosztów uzyskania przychodów wynikających z: ust. 1: usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze; ust. 2: wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT.

Należy podkreślić, że według Wytycznych w sprawie cen transferowych dla przedsiębiorstw międzynarodowych oraz administracji podatkowych opracowanych przez OECD, nadrzędnym celem korekt cen transferowych jest odpowiednie wynagrodzenie podmiotów proporcjonalnie do podejmowanych czynności i ponoszonego ryzyka oraz alokacja kosztów do podmiotów ponoszących ryzyko. Celem dokonywania takiej korekty nie jest tworzenie „tarczy podatkowej” czy generowanie sztucznych kosztów. Dlatego, w ocenie Wnioskodawcy, art. 15e ustawy o CIT, nie będzie mieć zastosowania do ewentualnej płatności dokonywanej przez Spółkę na rzecz Pryncypała w związku z korektą cen transferowych skutkującą podwyższeniem kosztów poniesionych przez Spółkę jako Dystrybutora.

Ponadto, korekta dochodowości może być dokonywana w obie strony - zarówno może to być korekta „in plus” (w takim przypadku Spółka otrzyma od Pryncypała określoną kwotę, która pomniejszy koszty Spółki), jak też korekta „in minus” (w takim przypadku Spółka dokona płatności na rzecz Pryncypała). A zatem, sama natura korekty dochodowości wyklucza, że jest to opłata z tytułu usług świadczonych przez Pryncypała.

Ponadto, jak zostało wskazane w stanie faktycznym wniosku, korekta dochodowości nie stanowi samoistnej opłaty/płatności za korzystanie przez Dystrybutora ze znaków towarowych, praw własności intelektualnej i praw własności przemysłowej na podstawie i w granicach określonych przez strony w Umowie dystrybucyjnej, lecz stanowi korektę kosztów zakupów produktów przez Dystrybutora w ramach Umowy dystrybucyjnej.

Reasumując, w ocenie Spółki, ograniczenia w możliwości zaliczenia wydatków na określone rodzaje opłat lub usług niematerialnych do kosztów uzyskania przychodu wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, nie będą miały zastosowania do ewentualnej płatności dokonywanej przez Spółkę na rzecz Pryncypała w związku z korektą cen transferowych, skutkującą podwyższeniem kosztów poniesionych przez Spółkę jako Dystrybutora.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenie przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.