Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.318.2019.1.AD
z 22 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2019 r. (data wpływu 23 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie wykładni art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie wykładni art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednym z dwóch wspólników spółki jawnej, która została zarejestrowana w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 5 marca 2008 r. Została ona zawarta na czas nieoznaczony. Zgodnie z treścią umowy spółki przedmiotem działalności spółki jest m.in. sprzedaż hurtowa drewna, materiałów budowlanych i wyposażenia sanitarnego, wykonywanie konstrukcji i pokryć dachowych, a także roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych.

Wspólnicy posiadają po 50% udziałów w spółce. Stosownie do wielkości udziałów zyski spółki są dzielone pomiędzy jej wspólników. W tej samej proporcji uczestniczą oni w stratach spółki. Natomiast wypłata zysku za dany rok obrotowy - zgodnie z treścią umowy - następuje po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego spółki i podjęciu uchwały wspólników o podziale zysku. Ponadto, umowa spółki przewiduje także, że na poczet zysku wspólnicy mogą otrzymywać zaliczki w ciągu roku obrotowego jeżeli istnieje pewność bilansowego zamknięcia roku zyskiem przekraczającym wypłacone kwoty zaliczek. Tego rodzaju zaliczki na poczet zysku wspólnicy spółki uzyskują w ciągu roku obrotowego.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, z tytułu uzyskanych zaliczek na poczet zysku spółki, wspólnicy są zobowiązani do zapłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zobowiązania podatkowe Wnioskodawcy (m.in. z tytułu zaliczek na podatek dochodowy) były w przeszłości (do dnia 1 stycznia 2016 r.) wpłacane przez niego na konto właściwego urzędu skarbowego - ale za pośrednictwem konta spółki jawnej, przy czym spółka w takiej sytuacji działała jako „posłaniec” (wyręczyciel). Z powodów technicznych Wnioskodawca chciałby również w przyszłości korzystać z takiej możliwości przy zapłacie należnego podatku dochodowego.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca sformułował następujące pytanie.

Czy w świetle treści art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej istnieje możliwość dokonywania wpłaty z konta spółki jawnej na konto właściwego dla Wnioskodawcy urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wypłacanych na rzecz Wnioskodawcy zaliczek na poczet przyszłych zysków spółki, w sytuacji gdy kwota podatku przekracza kwotę 1 000 zł, a podatnik skutecznie wykaże, że wpłata pochodzi z jego środków?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z treścią art. 22 § 1 Kodeksu spółek handlowych spółka jawna jest spółką osobową, która prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą, a nie jest inną spółką handlową. Powstaje ona z chwilą wpisu do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

W ocenie Wnioskodawcy Kodeks spółek handlowych w art. 8 przyznaje jej, a także innym spółkom osobowym prawa handlowego zdolność prawną. Oznacza to, że spółka jawna może we własnym imieniu nabywać prawa, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana,

W świetle powyższego - zdaniem Wnioskodawcy - bezspornym jest więc, że spółka jawna jest podmiotem odrębnym od jej wspólników. Znajduje to również potwierdzenie w zasadach odpowiedzialności za zobowiązania spółki określonych w art. 22 § 2 Kodeksu spółek handlowych.

W świetle treści art. 8 ust. 1 zd. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych spółka jawna nie jest podatnikiem podatku dochodowego, natomiast podatnikami są wspólnicy tej Spółki. Zgodnie bowiem z tym przepisem przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału).

Zasadę tę stosuje się także do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, a także do ulg podatkowych związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W konsekwencji, to na wspólnikach spółki ciąży obowiązek zapłaty podatku według właściwej dla nich stawki.

Osiągany przez wspólnika spółki jawnej będącego osobą fizyczną dochód, kwalifikowany jest do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Przesądza o tym art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce określone na podstawie art. 8 ust. 1 uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, że przychód wspólnika osiągany z tytułu udziału w zysku spółki osobowej kwalifikowany jest do ww. źródła, ciążyć na nim będzie obowiązek odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy wynikający z art. 44 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podatnicy osiągający dochody:

1. z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14,
2. z najmu lub dzierżawy

- są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust 3. z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Istotna jest także treść art. 44 ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej nie mają obowiązku wpłacania zaliczki obliczonej według określonych w art. 44 zasad, jeżeli podatek należny od dochodu osiągniętego od początku roku pomniejszony o sumę zaliczek wpłaconych od początku roku nie przekracza 1000 zł. Przy czym, jeżeli tak obliczony podatek należny przekracza 1000 zł, wpłacie podlega różnica pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku a sumą zaliczek wpłaconych od początku roku.

W praktyce obowiązek obliczenia wysokości zaliczki realizowany jest na poziomie spółki, wobec czego wspólnik uzyskuje konkretną informację jakiej wysokości zaliczkę powinien zapłacić.

W świetle obowiązujących przepisów - co do zasady - obowiązek wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy ze skutkiem prawnym w postaci wygaszenia zobowiązania podatkowego w rozumieniu art. 59 Ordynacji podatkowej ciąży na wspólniku spółki jawnej.

Stosownie do treści art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej pewnym odstępstwem od tej reguły jest wpłata podatku dokonana przez inny podmiot (w tym także spółkę jawną jak w niniejszej sprawie), gdy kwota podatku nie przekracza 1000 zł. Wówczas takiej wpłacie podatku gdy treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości przysługuje domniemanie, że pochodzi ona ze środków podatnika. Innymi słowy - jej dokonanie skutkuje tak jakby dokonał jej sam podatnik z własnych środków. Stąd należy wyprowadzić wniosek, że wpłatom dokonanym przez inny podmiot w kwocie powyżej 1 000 zł takie domniemanie nie służy.

W ocenie Wnioskodawcy, uregulowanie w Ordynacji podatkowej możliwości wpłaty podatku do określonego niewielkiego limitu kwotowego przez inny podmiot niż sam podatnik, miało na celu przede wszystkim uzyskanie skutku prawnego w postaci wygaśnięcia zobowiązania podatkowego bez konieczności prowadzenia czynności sprawdzających i analizowania, czy wpłata pochodzi ze środków podatnika, czy też nie.

Wniosek taki znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu do projektu ustawy o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (druk sejmowy Nr 3462), w którym wskazano, że, cyt.: „Proponuje się przyjąć domniemanie, że w przypadku zapłaty podatku przez inny podmiot, jeżeli dotyczy kwoty podatku nieprzekraczającej 1 000 zł i treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości co do jej przeznaczenia na zobowiązanie podatnika, uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika (nowy art. 62b § 1 pkt 3, § 2 i 3 Ordynacji podatkowej). Zapłata podatku w wysokości 1000 zł przy spełnieniu powyższych przesłanek nie powinna być przedmiotem czynności sprawdzających”.

Tak więc dokonanie wpłaty podatku ze środków innych niż środki podatnika do wskazanego w ustawie limitu kwotowego objęte jest domniemaniem, że jest to zapłata podatku pochodząca ze środków podatnika. Istota tej regulacji sprowadza się do wyłączenia obowiązku sprawdzania źródła pochodzenia tych środków, bowiem przyjęto domniemanie, że pochodzą one ze środków podatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, z faktu braku takiego domniemania w przypadku wpłat dokonanych przez inny podmiot w rozumieniu art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej w kwocie przewyższającej ustawowy limit, nie można zasadnie wyprowadzić wniosku, że ww. przepis wyklucza możliwość dokonania wpłaty podatku przez inny podmiot w kwocie przewyższającej limit 1 000 zł - przy czym chodzi o rozumienie takiej wpłaty jedynie jako czynność faktyczną.

Zdaniem Wnioskodawcy, tak pojmowana wpłata podatku (zaliczki na podatek) wywoła skutek prawny w postaci wygaszenia zobowiązania, ale tylko pod takim warunkiem, że podatnik skutecznie wykaże, że dokonana wpłata pochodzi z jego środków. Należy bowiem odróżnić zapłatę podatku przez inny podmiot niż podatnik (art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej), od zapłaty podatku (zaliczki) przez podatnika poprzez dokonanie jedynie technicznej czynności wpłaty przez inny podmiot.

Podobne stanowisko w przedmiotowej kwestii zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w uzasadnieniu prawomocnego już wyroku z dnia 25 lipca 2018 roku sygn. akt I SA/Rz 441/18.

Biorąc pod uwagę przedmiot niniejszej interpretacji - warto również zwrócić uwagę na treść art. 44 ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej nie mają obowiązku wpłacania zaliczki obliczonej według określonych w art. 44 zasad, jeżeli podatek należny od dochodu osiągniętego od początku roku pomniejszony o sumę zaliczek wpłaconych od początku roku nie przekracza 1 000 zł. Przy czym, jeżeli tak obliczony podatek należny przekracza 1 000 zł, wpłacie podlega różnica pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku a sumą zaliczek wpłaconych od początku roku

Możliwość zastosowania się podatnika do treści tej normy spowoduje, że przepis art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, w którym możliwość dokonania wpłaty przez inny podmiot ze skutkiem wygaszenia zobowiązania jest limitowana kwotą 1 000 zł - będzie (jest) przepisem martwym w sytuacji, gdy zaliczka na podatek nie przekracza 1 000 zł, bowiem w takiej sytuacji podatnik nie ma obowiązku jej wpłacania.

Z kolei, jeśli będzie przekraczała 1 000 zł i jednocześnie będzie przekraczała limit wynikający z art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, wówczas wpłacie takiej nie służy już domniemanie, że pochodzi ona od podatnika (ze środków podatnika).

Zastosowanie art. 44 ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozostaje wprawdzie w sferze decyzji samego podatnika, jeśli jednak zdecydowałby się on na niewpłacanie zaliczki na podatek, której kwota w danym okresie rozliczeniowym jest niższa niż 1 000 zł, wówczas nigdy nie miałby możliwości skorzystania z dobrodziejstwa art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo dokonania zapłaty podatku (zaliczki na podatek) w kwocie przewyższającej ustawowy limit, ze skutkiem wygaśnięcia zobowiązania z konta spółki, ale wyłącznie wówczas, gdy podatnik wykaże, że zapłata podatku nastąpiła ze środków należących do podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r.. poz. 505) spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Spółka jawna, będąca spółką osobową nieposiadającą osobowości prawnej, nie jest podatnikiem podatków dochodowych. Opodatkowaniu podlegają dochody poszczególnych wspólników spółki jawnej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce jawnej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3. Przy czym, w myśl art. 5a pkt 26 ww. ustawy, przez spółkę niebędącą osobą prawną należy rozumieć spółkę inną niż określona w pkt 28.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W konsekwencji wspólnik spółki osobowej, przychody i koszty podatkowe winien rozliczać w wysokości ustalonej stosownie do jego udziału w spółce i w takim zakresie w jakim, jako wspólnik tej spółki, jest upoważniony i obowiązany do rozliczania przychodów i kosztów uzyskania przychodów tej spółki.

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług (art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Co do zasady należą do niego wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy.

Zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Podstawowym warunkiem wystąpienia u podatnika obowiązku zapłaty podatku dochodowego jest uzyskanie przez niego dochodu, rozumianego jako nadwyżka przychodu nad kosztami jego uzyskania w rozumieniu ww. ustawy podatkowej. Istotą powstania zobowiązania w tym podatku jest zatem uzyskanie przez osobę fizyczną (podatnika) korzyści (przysporzenia) ze zdarzenia, czy też czynności prawnej, z którymi ww. ustawa wiąże obowiązek podatkowy.

Z kolei kwestię sposobu regulowania zaliczek określają przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 3 pkt 3 lit. a) Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o podatkach - rozumie się przez to również zaliczki na podatki.

Obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach (art. 4 Ordynacji podatkowej).

Zgodnie z art. 5 Ordynacji podatkowej, zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

W myśl art. 6 Ordynacji podatkowej, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek zapłaty (art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Zapłata podatków przez podatników prowadzących działalność gospodarczą i obowiązanych do prowadzenia księgi rachunkowej lub podatkowej księgi przychodów i rozchodów następuje w formie polecenia przelewu (art. 61 § 1 Ordynacji podatkowej).

W myśl art. 62b § 1 Ordynacji podatkowej zapłata podatku może nastąpić także przez:

1. małżonka podatnika, jego zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę;
2. aktualnego właściciela przedmiotu hipoteki przymusowej lub zastawu skarbowego, jeżeli podatek zabezpieczony jest hipoteką przymusową lub zastawem skarbowym;
3. inny podmiot, w przypadku gdy kwota podatku nie przekracza 1000 zł.

W przypadkach, o których mowa w § 1 pkt 1 i 3, jeżeli treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości co do przeznaczenia zapłaty na zobowiązanie podatnika uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika (art. 62b § 2 Ordynacji podatkowej).

Natomiast w przypadkach, o których mowa w § 1 pkt 1-3, przepisy dotyczące zapłaty podatku przez podatnika stosuje się odpowiednio (art. 62b § 3 Ordynacji podatkowej).

Powyżej przytoczony przepis art. 62b Ordynacji podatkowej zawiera zamknięty katalog przypadków dopuszczających zapłatę podatku przez inny podmiot niż podatnik. W obecnym stanie prawnym na podstawie art. 62b Ordynacji podatkowej, poza przypadkami wymienionymi w ww. regulacji, zapłata podatku z rachunku bankowego innego podmiotu nie jest w ogóle możliwa.

A zatem zgodnie z art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, zapłata podatku może nastąpić również przez „inny podmiot”, jeżeli:

• kwota podatku nie przekracza 1000 zł,
• z treści dowodu zapłaty wynika przeznaczenie zapłaty na zobowiązanie podatnika, co zarazem uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika,
• zapłata podatku nastąpi z zachowaniem przepisów dotyczących zapłaty podatku przez podatnika.

Zapłata podatku na rzecz wspólnika spółki jawnej przez inny podmiot, jest więc możliwa (art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej), ale tylko w kwocie nieprzekraczającej 1.000 zł. W takim przypadku, jeżeli treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości co do przeznaczenia zapłaty na zobowiązanie podatnika uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika. Jeżeli kwota podatku przekracza 1.000 zł, taka zapłata jest niedopuszczalna.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, że ma on prawo dokonania zapłaty podatku (zaliczki na podatek) w kwocie przewyższającej ustawowy limit, ze skutkiem wygaśnięcia zobowiązania z konta spółki uznać należy za nieprawidłowe.

Na powyższą ocenę nie ma również wpływu przytoczony przez Wnioskodawcę art. 44 ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego postanowienia pozostają poza dyspozycją art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej.

Odnosząc się natomiast do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu administracyjnego zauważyć należy, że stanowi on rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnosi, w związku z tym nie ma on mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie może wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.