Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB3.4511.691.2016.10.RR
z 21 października 2019 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 1107/16 (data wpływu 1 sierpnia 2019 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2019 r., sygn. akt II FSK 1311/17 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia z dnia 1 sierpnia 2016 r. (data wpływu 4 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapłaty przez pracodawcę składek należnych od Ubezpieczonych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapłaty przez pracodawcę składek należnych od Ubezpieczonych.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku Organ podatkowy w dniu 29 sierpnia 2016 r. wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego nr 1061 IPTPB3.4511.691.2016.1.MK, dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych zapłaty przez pracodawcę składek należnych od Ubezpieczonych.

W powyższej interpretacji indywidualnej Organ podatkowy stwierdził, że w przypadku, gdy Wnioskodawca nie będzie dochodzić zwrotu kwot zapłaconych składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w części należnej od Ubezpieczonych, o których mowa we wniosku i zapłata nastąpiła lub nastąpi za osobę fizyczną, która w chwili dokonania zapłaty pozostaje z Wnioskodawcą w stosunku pracy, otrzymane świadczenie stanowi dla tej osoby (pracownika) przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a dla osoby fizycznej, która na moment dokonania zapłaty nie pozostaje ze świadczeniodawcą w stosunku pracy ani też w żadnej innej więzi (np. stosunku cywilnoprawnym) – przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

W konsekwencji powyższego, ww. składki zapłacone za obecnych pracowników, należy zakwalifikować do źródła przychodów, określonego w art. 12 ww. ustawy, a na Wnioskodawcy jako płatniku ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku osób, które w momencie zapłaty zaległych składek nie były już pracownikami Wnioskodawcy, wartość uiszczonych przez Niego składek stanowi dla tych osób przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca będzie obowiązany, na podstawie art. 42a ww. ustawy, do wystawienia informacji PIT-8C.

Wnioskodawca na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 29 sierpnia 2016 r., nr 1061-IPTPB3.4511.691.2016.1.MK, wniósł pismem z dnia 12 września 2016 r. (data wpływu 14 września 2016 r.), wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Organ podatkowy pismem z dnia 11 października 2016 r., nr 1061 -IPTPB3.4511.691.2016.2.MK stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Na powyższą interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 29 sierpnia 2016 r., nr 1061-IPTPB3.4511.691.2016.1.MK, dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca reprezentowany przez pełnomocnika za pośrednictwem tutejszego Organu wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę z dnia 14 listopada 2016 r. (data wpływu 16 listopada 2016 r.).

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów pismem z dnia 9 grudnia 2016 r., nr 1061-IPTPB3.4511.691.2016.3.MK, udzielił odpowiedzi na skargę z wnioskiem o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 1107/16, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Organu podatkowego z dnia 29 sierpnia 2016 r., nr 1061-IPTPB3.4511.691.2016.1.MK w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Po otrzymaniu nieprawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 1107/16 (data wpływu 8 marca 2017 r.) Organ podatkowy wniósł pismem z dnia 27 marca 2017 r., nr 0110-KWR5.4021.3.2017.2 do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną.

W dniu 6 czerwca 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2019 r., sygn. akt II FSK 1311/17, oddalający skargę kasacyjną Organu podatkowego.

Następnie w dniu 1 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 1107/16 wraz z aktami sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

W związku z powyższym, wniosek Wnioskodawcy z dnia 1 sierpnia 2016 r. (data wpływu 4 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapłaty przez pracodawcę składek należnych od Ubezpieczonych, podlega ponownemu rozpatrzeniu.

Zgodnie z treścią art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), postępowania dotyczące wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, przejmuje Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ZUS) przeprowadził w (…) (dalej: Wnioskodawca, Oddział, Płatnik) kontrolę dotyczącą prawidłowości rozliczeń w zakresie składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Na skutek powyższych działań po stronie Wnioskodawcy stwierdzona została nieprawidłowość w zakresie dystrybucji środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS). Zdaniem ZUS, wypłaty niektórych świadczeń z ZFŚS realizowane były z pominięciem tzw. kryterium socjalnego (co, zdaniem ZUS, oznaczało naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, a w konsekwencji § 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe).

W konsekwencji ZUS wydał decyzje określające podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne za wybrane miesiące lat 2010 i 2011 w kwotach wyższych niż pierwotnie zadeklarowane przez Wnioskodawcę.

W dniu 5 marca 2014 r. wpłynęło do Oddziału (…) decyzji ZUS z dnia 25 lutego 2014 r., w tym:

  1. decyzja dla Płatnika składek wskazująca kwotę należnych składek na Fundusz Pracy (FP),
  2. decyzja dla Płatnika składek wskazująca kwotę należnych składek na Fundusz Emerytur Pomostowych (FEP),
  3. decyzja dla Płatnika składek wskazująca kwotę należnych składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych dla Płatnika (FGŚP),
  4. ponad (…) decyzji wskazujących podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne danego pracownika u Płatnika.

Płatnik złożył odwołania od wszystkich decyzji ZUS w dniu 2 kwietnia 2014 r. do Sądu Okręgowego w (…). W listopadzie 2014 r. rozpoczęły się rozprawy. W dniu 19 listopada 2014 r. ogłoszono pierwszy wyrok Sądu Okręgowego.

We wszystkich sprawach sąd I instancji rozstrzyga sprawy korzystnie dla Wnioskodawcy w zakresie ekwiwalentu pieniężnego za wczasy turystyczne, natomiast niekorzystnie w zakresie ekwiwalentu pieniężnego na wypoczynek weekendowy.

Sprawy w zakresie decyzji ZUS dotyczących składek na FP, FEP i FGŚP zostały zawieszone przez sąd I instancji do czasu zakończenia wszystkich spraw w zakresie decyzji wskazujących podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia danego pracownika u Płatnika.

W grudniu 2014 r. wniesiono pierwsze apelacje do Sądu Apelacyjnego w (…). Od wyroków sądu I instancji niekorzystnych dla Płatnika apelację składa Oddział, a od wyroków korzystnych dla Płatnika apelacje wnosi ZUS.

Sąd Apelacyjny w dotychczas ogłoszonych prawomocnych wyrokach oddala apelacje (zarówno

Płatnika, jak i ZUS). Rozprawy w sądzie II instancji nadal trwają.

Wskutek powyższego Wnioskodawca prawomocnie zobowiązany został/zostanie do uiszczenia zaległych składek (od wypłaconego ekwiwalentu pieniężnego na wypoczynek weekendowy) w części należnej od pracodawcy (dalej: składki należne od Pracodawcy) oraz w części należnej od ubezpieczonych (dalej: składki należne od Ubezpieczonych).

Wnioskodawca nie będzie dochodził od ubezpieczonych zwrotu zapłaconych składek w części w jakiej dotyczą one składek należnych od Ubezpieczonych.

W okresie, w którym miały miejsce wypłaty świadczeń z ZFŚS (ekwiwalentu pieniężnego za wczasy turystyczne oraz/lub ekwiwalentu pieniężnego na wypoczynek weekendowy), tj. w latach 2010-2011 Wnioskodawcę i Ubezpieczonych łączył stosunek pracy.

Na moment dokonywania płatności należności z tytułu zaległych składek ZUS część Ubezpieczonych nadal pozostawać będzie z Wnioskodawcą w stosunku pracy, część natomiast nie będzie już związana z Wnioskodawcą ani stosunkiem natury pracowniczej, ani stosunkiem natury cywilnoprawnej (byli pracownicy), dalej łącznie określani jako Ubezpieczeni.

Decyzje wydane przez ZUS w zakresie poszczególnych Ubezpieczonych nie wskazują wysokości zaległych składek, a jedynie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia danego pracownika u Płatnika.

W celu uniknięcia zapłaty wyższych odsetek od zaległości, w związku z częściowym zakończeniem postępowań toczących się przed Sądem Apelacyjnym w (…), Wnioskodawca dokonał oszacowania łącznej kwoty zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne wraz z odsetkami za zwłokę i tak ustaloną kwotę wpłacił w dniu 14 marca 2016 r. na rachunek ZUS.

Do czasu zakończenia prawomocnymi wyrokami wszystkich postępowań (również tych zawieszonych przez sąd I instancji w zakresie składek na FP, FEP i FGŚP) nie można jednak dokonać korekt dokumentów rozliczeniowych ZUS, a co za tym idzie nie można także ustalić właściwej pełnej wysokości zaległych składek na ubezpieczenia.

W związku z powyższym, w piśmie skierowanym do ZUS, Wnioskodawca zastrzegł, że: „Niniejsza wpłata nie stanowi uznania roszczeń Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie decyzji, co do których toczy się jeszcze postępowanie, oraz nie dotyczy składek należnych na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz Fundusz Emerytur Pomostowych ze względu na okoliczność, że kwota zaległości w tym zakresie jest sporna, a postępowania z odwołań Płatnika zostały zawieszone przed Sądem Okręgowym w (…). Powyższej zapłaty dokonuje z zastrzeżeniem zwrotu w przypadku w szczególności prawomocnego orzeczenia zmieniającego zaskarżone decyzje, względnie wyroki wydane przez sądy pierwszej instancji w przedmiotowych sprawach. W sytuacji takiej zapłacona kwota składki i odsetek będzie stanowić nienależnie opłacone składki w rozumieniu art. 24 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz nadpłatę w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z opłaceniem przez Wnioskodawcę składek należnych od Ubezpieczonych (zarówno na moment płatności dokonanej w dniu 14 marca 2016 r., jak i na moment dokonywania ewentualnych późniejszych płatności na rzecz ZUS po dokonaniu korekt dokumentów rozliczeniowych ZUS), które to składki nie zostaną Wnioskodawcy zwrócone przez Ubezpieczonych, po stronie Ubezpieczonych powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, czy w powyższym zakresie będą na Wnioskodawcy ciążyły obowiązki płatnika w odniesieniu do pracowników i obowiązek wystawienia informacji PIT-8C w odniesieniu do byłych pracowników?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z opłaceniem przez Wnioskodawcę składek należnych od Ubezpieczonych (zarówno na moment płatności dokonanej w dniu 14 marca 2016 r., jak i na moment dokonywania ewentualnych późniejszych płatności na rzecz ZUS po dokonaniu korekt dokumentów rozliczeniowych ZUS), które to składki nie zostaną Wnioskodawcy zwrócone przez Ubezpieczonych, po stronie Ubezpieczonych nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w powyższym zakresie na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika w odniesieniu do pracowników i obowiązek wystawienia informacji PIT-8C w odniesieniu do byłych pracowników.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT) „opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku”.


W myśl natomiast art. 11 ust. 1 ww. ustawy, „przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”.

Choć w myśl powyższych przepisów za przychód podlegający opodatkowaniu uznać należy, co do zasady, każdą formę przysporzenia w majątku osoby fizycznej – mającą zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną (w tym nieodpłatne świadczenia), to jednak za wyrokiem Trybunału

Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13, dalej: wyrok TK) stwierdzić należy, że „mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów (...) nie każde świadczenie (...) jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu”. [podkreślenie Wnioskodawcy]

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym można bowiem uznać jedynie tylko takie świadczenia, które spełniają następujące przesłanki:

  • zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  • zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  • korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Przenosząc powyższe na grunt zapytania Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności wskazać należy, że w analizowanej sprawie Ubezpieczeni nie mają możliwości wyrażenia lub niewyrażenia zgody na zapłatę przez Wnioskodawcę składek należnych od Ubezpieczonych. Obowiązek w tym zakresie ciąży wyłącznie na Wnioskodawcy i jest on niezależny od woli Ubezpieczonych. Co więcej, nawet wyrażony w tym zakresie przez Ubezpieczonych sprzeciw nie zwolniłby w żadnym razie Wnioskodawcy z przedmiotowego zobowiązania – Wnioskodawca i tak zmuszony byłby wykonać w tym zakresie swoją prawną powinność (czy to w trybie dobrowolnym, czy w trybie przymusu państwowego, tj. egzekucji administracyjnej).

Powyższe twierdzenie prowadzi z kolei w sposób oczywisty do drugiego wniosku, tj. do konstatacji, że spełnienie świadczenia w postaci zapłaty zaległych składek leży nie w interesie Ubezpieczonych, ale w wyłącznym interesie Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 46 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (dalej: ustawa o SUS) to „płatnik składek jest obowiązany (...) obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy”. Obowiązek taki nie ciąży tym samym na Ubezpieczonych. Wykonanie przez Wnioskodawcę wyroków sądów nie stanowi tym samym wyręczenia Ubezpieczonych w ich zobowiązaniach, ale stanowi przejaw realizacji nałożonych na Wnioskodawcę ustawowych obowiązków wynikających bezpośrednio z ustawy o SUS. Co więcej, niespełnienie przedmiotowego obowiązku wiązałoby się wyłącznie po stronie Wnioskodawcy z dodatkowymi ciężarami w postaci odsetek od zaległości czy kosztami postępowania egzekucyjnego. Wykonanie zapadłych rozstrzygnięć zdecydowanie leży tym samym wyłącznie w interesie Wnioskodawcy.

Wreszcie, po trzecie, zwrócić należy uwagę na fakt, że skoro zapłata składek należnych od Ubezpieczonych stanowi wywiązanie się przez Wnioskodawcę z nałożonych na Niego ustawowych obowiązków, nie sposób mówić o jakiejkolwiek korzyści po stronie Ubezpieczonych. Nie zwiększą się ich aktywa, jako że składki ZUS zostaną zapłacone bezpośrednio do ZUS. Ubezpieczeni nie zaoszczędzą także wydatku, który w innym wypadku musieliby ponieść. To nie oni są bowiem zobowiązani do uregulowania powstałej zaległości. W ocenie Wnioskodawcy, nie osiągną tym samym żadnej wymiernej korzyści.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, zapłata przez Wnioskodawcę zaległych składek należnych od Ubezpieczonych nie będzie stanowić dla Ubezpieczonych świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Nie zostaną bowiem spełnione podstawowe warunki konieczne dla uznania uiszczonych składek za przychód w rozumieniu ustawy o PIT.

Co więcej, zauważyć należy, że ewentualne uznanie, że zapłata przez Wnioskodawcę zaległych składek ZUS w części należnej od Ubezpieczonych stanowi dla Ubezpieczonych przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w momencie ich zapłaty prowadziłoby do podwójnego opodatkowania tej samej kwoty przychodu. Należy bowiem podkreślić, że w momencie, gdy przedmiotowe składki (w części należnej od Ubezpieczonych) były należne, ale nie zostały pobrane, stanowiły podstawę opodatkowania PIT (podstawa opodatkowania nie została pomniejszona o kwotę składek na ubezpieczenia społeczne, a sam podatek nie został pomniejszony o odliczalną część składki zdrowotnej). Nieuprawnione byłoby więc opodatkowanie PIT tych samych kwot przychodu ponownie w momencie zapłaty zaległych składek.

Mając na uwadze powyższe, jako że w analizowanym przypadku po stronie Ubezpieczonych nie powstanie przychód, na Wnioskodawcy nie będą ciążyć żadne obowiązki płatnika, w szczególności obowiązki wynikające z art. 31 ustawy o PIT, ani obowiązki informacyjne (np. wystawienie informacji PIT-8C), o których mowa w art. 42a ustawy o PIT.

Prawidłowość prezentowanego powyżej podejścia potwierdził m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w prawomocnym wyroku z dnia 6 marca 2013 r. (sygn. akt I SA/Wr 1/13) wydanym w zbliżonym do analizowanego stanie faktycznym: „Należy bowiem zauważyć, że płatnik składek ubezpieczeniowych, uiszczając obecnie zaległe składki w części należnej od zawodnika, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego majątek zawodników i zawodnicy nie otrzymują od płatnika nieodpłatnych świadczeń. Składki ubezpieczeniowe zapłacone przez płatnika umożliwią dopiero w przyszłości uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego. W wyniku weryfikacji sposobu naliczania składek ubezpieczeniowych przez ZUS, płatnik został zobowiązany do zapłaty zaległych składek ubezpieczeniowych i wykonuje własny obowiązek płatnika, zakresie odprowadzenia składek ubezpieczeniowych w prawidłowej wysokości. Bez znaczenia dla rozpoznania obecnie przychodu u zawodnika pozostaje fakt, że składki te powinny być potrącone z uposażenia zawodnika wypłacanego w latach 1999-2003, a obecnie płatnik zaniechał dochodzenia ich zwrotu od zawodnika.

Wobec powyższego nie można zgodzić się z organem podatkowym, że „obowiązek pokrycia tej części składek na ubezpieczenie społeczne przez Spółkę nie wynika z żadnego przepisu”. Skoro wskutek zapłaty zaległych składek przez płatnika nie występuje przychód u zawodników, to płatnik nie jest również zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy”.

Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdził także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 2015 r. (sygn. akt II FSK 1891/13): „Jedynie na marginesie wypada zauważyć, że wskutek zaniżonego poboru składek na ubezpieczenie społeczne, zawodnicy otrzymali wyższe wynagrodzenie, od którego płatnik dokonał odpowiedniego poboru zaliczek na podatek dochodowy. Rozpoznanie wobec tego wypłaty zaległych składek jako dochodu podatkowego pracownika, oznaczałoby w istocie domaganie się powtórnej daniny od opodatkowanych już kwot. Za słuszny w konsekwencji uznać należy wniosek Sądu pierwszej instancji, że płatnik składek ubezpieczeniowych, uiszczając zaległe składki w części należnej od wynagrodzenia wypłacanego zawodnikowi, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego majątek zawodników (oni sami nie otrzymują od płatnika nieodpłatnych świadczeń)”.

Podtrzymując w całości zaprezentowaną we wniosku argumentację, Wnioskodawca pragnie dodatkowo zauważyć, że prawidłowość zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska potwierdza także interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB1/415-903/11/12-S/16-S/TW) z dnia 10 marca 2016 r, w której Organ podatkowy stwierdził, że „(...) wartość zaległej składki na ubezpieczenie społeczne (część pracownika) odprowadzonej przez Spółkę w celu wywiązania się z obowiązków płatnika składek na ubezpieczenie społeczne, nie stanowi (...) dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w związku z tym Spółka nie ma obowiązku pobrać zaliczki na podatek dochodowy w odniesieniu do odprowadzonej zaległej składki na ubezpieczenie społeczne (część pracownika)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 1107/16 w związku wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2019 r., sygn. akt II FSK 1311/17 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapłaty przez pracodawcę składek należnych od Ubezpieczonych  jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.)odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z dnia 29 sierpnia 2016 r., nr 1061-IPTPB3.4511.691.2016.1.MK, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 1107/16 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 1 sierpnia 2019 r.) w związku wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2019 r., sygn. akt II FSK 1311/17.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji indywidualnej z dnia 29 sierpnia 2016 r., nr 1061-IPTPB3.4511.691.2016.1.MK.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj