2019.10.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.424.2019.6.AG
z 22 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2019 r. (data wpływu 31 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismami z dnia: 29 sierpnia 2019 r. (data wpływu 30 sierpnia 2019 r.), 23 września 2019 r. (data wpływu 23 września 2019 r.), 1 października 2019 r. (data wpływu 1 października 2019 r.), 18 października 2019 r. (data wpływu 18 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki poniesione na:

wybudowanie infrastruktury, tj. zintegrowanego centrum przesiadkowego – jest prawidłowe,
zakup niskoemisyjnego taboru autobusowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami w dniach: 30 sierpnia 2019 r., 23 września 2019 r., 1 października 2019 r. oraz w dniu 18 października 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz o pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina realizuje projekt „(…)” w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2014-2020. Głównym celem projektu jest utworzenie publicznego transportu zbiorowego na terenie Gminy, co wpłynie na poprawę poziomu i jakości życia lokalnej społeczności, ograniczenie zanieczyszczenia powietrza w Gminie, a także ograniczenie ruchu w centrum miasta, hałasu i zatłoczenia oraz zwiększenie liczby osób rezygnujących z transportu indywidualnego na rzecz publicznego. Cele te zostaną osiągnięte dzięki utworzeniu zintegrowanego centrum przesiadkowego (węzeł przesiadkowy pełniący funkcję dworca), przebudowie ulicy mostowej (jako infrastruktury drogowej niezbędnej dla prawidłowego funkcjonowania nowych linii komunikacyjnych oraz dojazdowej do centrum przesiadkowego), utworzeniu nowych połączeń komunikacyjnych oraz zakupowi niskoemisyjnego taboru. Komunikacja miejska będzie odpłatna. Przewoźnicy będą korzystali z centrum przesiadkowego nieodpłatnie (Gmina rozważa wprowadzenie opłat – opłata za korzystanie z przystanków w terminie późniejszym). W przypadku ustanowienia opłaty będzie to opłata wynikająca z uchwały Rady Miejskiej, stanowiącej akt prawa miejscowego określający wysokość tej opłaty. Dla mieszkańców korzystanie z infrastruktury centrum przesiadkowego będzie całkowicie nieodpłatne. Opisane wyżej zadanie, zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym jest zadaniem własnym Gminy. Gmina jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca pismem z dnia 29 sierpnia 2019 r. uzupełnił wniosek o następujące informacje:

W ramach projektu „(…) wybudowała niezbędną infrastrukturę na potrzeby funkcjonowania centrum przesiadkowego, tj. drogi dojazdowe niezbędne do prawidłowego funkcjonowania centrum przesiadkowego, zatoki przystankowe, wiaty przystankowe, szalet miejski oraz dokona zakupu autobusów. Z wybudowanej infrastruktury mieszkańcy będą korzystali nieodpłatnie, natomiast za przejazdy autobusowe będą zobowiązani do zakupu biletów, których maksymalną cenę określiła uchwałą Rada Miejska.
Zdaniem Wnioskodawcy odliczeniu będzie podlegał podatek od towarów i usług zawarty w cenie dostarczenia autobusów, natomiast podatek od towarów i usług zawarty w wynagrodzeniu dla wykonawcy za wybudowaną infrastrukturę (tj. zatoki, wiaty, szalet) nie będzie podlegał odliczeniu.
Właścicielem wybudowanej infrastruktury oraz autobusów jest i będzie Gmina. Zadanie będzie realizowane przez wyłonionego w drodze stosownego postępowania operatora transportu publicznego, którego organizatorem będzie Gmina.
Wydatki związane z realizacją wyżej opisanego zadania inwestycyjnego to wynagrodzenie wykonawcy za wybudowanie infrastruktury drogowej opisanej w pkt 1 oraz wynagrodzenie za dostawę autobusów.
Faktury wystawione były i będą na Gminę, która jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Tak jak opisano w pkt 2 Gmina będzie organizatorem, a usługi przewozowe będzie wykonywała za pośrednictwem operatora wyłonionego w odrębnym postepowaniu stosownie do przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r., o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 2016, z późn. zm.). Usługi będą wykonywane w imieniu Gminy i na jej rzecz.
Zakupiony tabor zostanie przekazany operatorowi nieodpłatnie na podstawie przepisów zawartych w art. 50 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 2016, z późn. zm.).
Udostępnienie nastąpi na podstawie umowy o udostępnianiu operatorowi przez organizatora środków transportu na realizację przewozów w zakresie publicznego transportu zbiorowego.
W art. 50 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym określone zostały sposoby finasowania przewozów o charakterze użyteczności publicznej.
1. Finansowanie przewozów o charakterze użyteczności publicznej może polegać w szczególności na:
2. pobieraniu przez operatora lub organizatora opłat w związku z realizacją usług świadczonych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub
3. przekazaniu operatorowi rekompensaty z tytułu:
  1. utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym, lub
  2. utraconych przychodów w związku ze stosowaniem uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora. o ile zostały ustanowione, lub
  3. poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem przez operatora usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub
4. udostępnianiu operatorowi przez organizatora środków transportu na realizację przewozów w zakresie publicznego transportu zbiorowego.
Udostepnienie operatorowi taboru będzie stanowiło sposób finansowania usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego świadczonej przez wyłonionego operatora. W wyniku udostępnienia taboru Gmina nie będzie uzyskiwała dochodów.
Wnioskodawca prosi o wydanie interpretacji w obecnie obowiązującym stanie prawnym, tj. obecnie obowiązuje uchwała Rady Miejskiej, na mocy, której korzystanie z infrastruktury centrum przesiadkowego – jako przystanku jest nieodpłatne (dla wszystkich przewoźników korzystających z tego miejsca przystankowego).
Tak jak wskazano we wniosku z 23 lipca 2019 r. za korzystanie z przystanków pobierane są opłaty wynikające z uchwały Rady Miejskiej, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Obecnie Gmina nie będzie pobierała opłat od przewoźników patrz pkt 9. Opłaty za korzystanie z przystanków gminnych pobierane są przez Gminę w jej imieniu i na jej rzecz (dotyczy przystanków, innych niż przedmiotowe centrum przesiadkowe, położonych na terenie Gminy).
Centrum przesiadkowe służyć będzie głównie mieszkańcom przewoźnicy będą jedynie korzystali z niego na zasadach miejsca przystankowego.

Ponadto, Wnioskodawca pismem z dnia 23 września 2019 r. uzupełnił wniosek o następujące informacje:

Wyłoniony przez Gminę operator będzie odrębnym od Gminy podatnikiem podatku od towarów i usług.
Gmina będzie organizatorem, a usługi przewozowe będzie wykonywała za pośrednictwem operatora wyłonionego w odrębnym postępowaniu stosownie do przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 2016, z późn. zm.). Usługi będą wykonywane w imieniu Gminy i na jej rzecz.
Gmina nie powołała i nie planuje powołania swojej jednostki organizacyjnej, która podlegałaby centralizacji rozliczeń z tytułu podatku od towarów i usług w świetle ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 280).

W piśmie z dnia 18 października 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że:

Obroty z tytułu świadczenia usług w zakresie transportu zbiorowego będzie wykazywał wyłoniony przez Gminę Operator – odrębny od Gminy podatnik od towarów i usług. W deklaracjach VAT obroty ze sprzedaży biletów za usługi przewozu wykazywać będzie wyłoniony przez Gminę Operator, który za świadczone usługi otrzyma wynagrodzenie na podstawie umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego – umowa między organizatorem publicznego transportu zbiorowego a operatorem publicznego transportu zbiorowego, która przyznaje temu operatorowi prawo i zobowiązuje go do wykonywania określonych usług związanych z wykonywaniem przewozu o charakterze użyteczności publicznej.
Gmina – jako Organizator po przeprowadzeniu postępowania zawrze z wyłonionym Operatorem umowę, która między innymi określi warunki korzystania ze środków transportu (zakupionych autobusów) udostępnionych Operatorowi – art. 25 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 2016 z późn. zm.). Zakupiony tabor będzie wykorzystywany jedynie do świadczenia usług przewozu w ramach transportu zbiorowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy realizując ww. zadanie Gminie będzie przysługiwało odliczenie podatku od towarów i usług od wszystkich wydatków poniesionych na jego realizację, czy też jedynie od wydatków poniesionych na zakup taboru?

Zdaniem Wnioskodawcy, odliczenie z tytułu podatku od towarów i usług obejmować będzie jedynie wydatki na zakup niskoemisyjnego taboru.

Mieszkańcy będą ponosili opłatę za usługę przewozu, z pozostałych elementów infrastruktury (infrastruktura drogowa – droga dojazdowa oraz centrum przesiadkowe) będą korzystali nieodpłatnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki poniesione na:

wybudowanie infrastruktury, tj. zintegrowanego centrum przesiadkowego – jest prawidłowe,
zakup niskoemisyjnego taboru autobusowego – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zawiera art. 5 ust. 1 ustawy (są nimi m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że opodatkowaniu podlegają czynności wykonywane odpłatnie. Równocześnie, niektóre czynności wykonywane nieodpłatnie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT jako czynności zrównane z odpłatnym świadczeniem usług.

Mając na uwadze, że konstrukcja całego systemu podatku od wartości dodanej w krajach członkowskich UE podlega ścisłej harmonizacji, co oznacza, że polskie przepisy dotyczące podatku od towarów i usług muszą być zgodne z przepisami wspólnotowymi, w szczególności z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), przy interpretowaniu przepisów dotyczących funkcjonowania podatku VAT należy brać pod uwagę orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które wskazuje jak prawidłowo powinny być stosowane przepisy tego podatku.

W wyroku z dnia 1 kwietnia 1982 r. w sprawie 89/81 Hongkong Trade Development Council dotyczącym interpretacji przepisów drugiej Dyrektywy Rady 67/228 Trybunał Sprawiedliwości UE wskazał, że w sytuacji gdy „działalność podmiotu polega wyłącznie na świadczeniu usług bez pobrania za te usługi bezpośredniego wynagrodzenia, nie istnieje podstawa prawna naliczenia podatku, w związku z czym usługi świadczone bezpłatnie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT” (pkt 10 wyroku). Ponadto w wyroku z dnia 6 października 2009 r. w sprawie C-267/08 SPÖ Trybunał zaznaczył, że „podstawą opodatkowania usług jest wszystko to, co zostało otrzymane jako świadczenie wzajemne za wyświadczoną usługę, a tym samym świadczenie usług jest opodatkowane jedynie wtedy, jeżeli istnieje bezpośredni związek pomiędzy wyświadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym. Wynika stąd, że świadczenie usług dokonywane jest »odpłatnie« w rozumieniu art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy VAT, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą, a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy” (pkt 19 wyroku). W wyroku tym Trybunał rozstrzygnął, że działalność reklamowa prowadzona przez oddział partii (SPÖ) nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 szóstej dyrektywy, bowiem działalność ta nie pozwala na stałe osiąganie zysków, a jedynie „pozwala na prowadzenie działań informacyjnych w ramach realizacji jej celów politycznych, polegających na rozpowszechnianiu idei partii jako organizacji politycznej. (...) Wykonując tę działalność SPÖ nie działa jednak na żadnym rynku” (pkt 24).

Zatem, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest więc odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług (ewentualnie nieodpłatne zrównane z odpłatnym świadczeniem), jednak aby takie czynności podlegały opodatkowaniu muszą być one wykonywane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter podmiotowo-przedmiotowy.

W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwojakim charakterze:

podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 cyt. ustawy). W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. lokalnego transportu zbiorowego oraz utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych (art. 7 ust. 1 pkt 4 i 15 ww. ustawy).

W tym miejscu zwrócić należy uwagę na przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 2016 z późn. zm.) regulujące kwestię publicznego transportu zbiorowego.

Operatorem publicznego transportu zbiorowego, stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, jest samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

W myśl art. 6 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, publiczny transport zbiorowy może być wykonywany przez operatora publicznego transportu zbiorowego, zwanego dalej „operatorem”, lub przewoźnika spełniających warunki do podejmowania i wykonywania działalności w zakresie przewozu osób (…).

Stosownie do art. 5 ust. 1 ww. ustawy, publiczny transport zbiorowy odbywa się na zasadach konkurencji regulowanej, o której mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie oraz z uwzględnieniem potrzeb zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, publiczny transport zbiorowy może odbywać się na podstawie:

umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego;
potwierdzenia zgłoszenia przewozu;
decyzji o przyznaniu otwartego dostępu.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej „organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest:

gmina:
1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
2. której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie;
związek międzygminny – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin tworzących związek międzygminny.

Organizator może bezpośrednio zawrzeć umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, w przypadku gdy świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego ma być wykonywane przez podmiot wewnętrzny, w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1370/2007, powołany do świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego (art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym).

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT, realizuje projekt „(…)” w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2014-2020. Głównym celem projektu jest utworzenie publicznego transportu zbiorowego na terenie Gminy, co wpłynie na poprawę poziomu i jakości życia lokalnej społeczności, ograniczenie zanieczyszczenia powietrza w Gminie, a także ograniczenie ruchu w centrum miasta, hałasu i zatłoczenia oraz zwiększenie liczby osób rezygnujących z transportu indywidualnego na rzecz publicznego. Opisane wyżej zadanie, zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym jest zadaniem własnym Gminy.

W ramach przedmiotowego projektu Gmina wybudowała niezbędną infrastrukturę na potrzeby funkcjonowania centrum przesiadkowego, tj. drogi dojazdowe niezbędne do prawidłowego funkcjonowania centrum przesiadkowego, zatoki przystankowe, wiaty przystankowe, szalet miejski oraz dokona zakupu autobusów. Z wybudowanej infrastruktury mieszkańcy będą korzystali nieodpłatnie, natomiast za przejazdy autobusowe będą zobowiązani do zakupu biletów, których maksymalną cenę określiła uchwałą Rada Miejska. Właścicielem wybudowanej infrastruktury oraz autobusów jest i będzie Gmina. Zadanie będzie realizowane przez wyłonionego w drodze stosownego postępowania operatora transportu publicznego, którego organizatorem będzie Gmina.

Wydatki związane z realizacją wyżej opisanego zadania inwestycyjnego to wynagrodzenie wykonawcy za wybudowanie infrastruktury drogowej oraz wynagrodzenie za dostawę autobusów. Faktury wystawione były i będą na Gminę. Gmina będzie organizatorem, a usługi przewozowe będzie wykonywała za pośrednictwem operatora wyłonionego w odrębnym postepowaniu stosownie do przepisów ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r., o publicznym transporcie zbiorowym. Usługi będą wykonywane w imieniu Gminy i na jej rzecz. Zakupiony tabor zostanie przekazany operatorowi nieodpłatnie. Udostępnienie nastąpi na podstawie umowy o udostępnianiu operatorowi przez organizatora środków transportu na realizację przewozów w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Udostepnienie operatorowi taboru będzie stanowiło sposób finansowania usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego świadczonej przez wyłonionego operatora. W wyniku udostępnienia taboru Gmina nie będzie uzyskiwała dochodów. Wnioskodawca wskazał, że obecnie obowiązuje uchwała Rady Miejskiej, na mocy, której korzystanie z infrastruktury centrum przesiadkowego – jako przystanku jest nieodpłatne (dla wszystkich przewoźników korzystających z tego miejsca przystankowego). Obecnie Gmina nie będzie pobierała opłat od przewoźników. Centrum przesiadkowe służyć będzie głównie mieszkańcom przewoźnicy będą jedynie korzystali z niego na zasadach miejsca przystankowego. Wyłoniony przez Gminę operator będzie odrębnym od Gminy podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina nie powołała i nie planuje powołania swojej jednostki organizacyjnej, która podlegałaby centralizacji rozliczeń z tytułu podatku od towarów i usług w świetle ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego. Obroty z tytułu świadczenia usług w zakresie transportu zbiorowego będzie wykazywał wyłoniony przez Gminę Operator – odrębny od Gminy podatnik od towarów i usług. W deklaracjach VAT obroty ze sprzedaży biletów za usługi przewozu wykazywać będzie wyłoniony przez Gminę Operator, który za świadczone usługi otrzyma wynagrodzenie na podstawie umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego – umowa między organizatorem publicznego transportu zbiorowego, a operatorem publicznego transportu zbiorowego, która przyznaje temu operatorowi prawo i zobowiązuje go do wykonywania określonych usług związanych z wykonywaniem przewozu o charakterze użyteczności publicznej. Gmina jako Organizator po przeprowadzeniu postępowania zawrze z wyłonionym Operatorem umowę, która między innymi określi warunki korzystania ze środków transportu (zakupionych autobusów) udostępnionych Operatorowi. Zakupiony tabor będzie wykorzystywany jedynie do świadczenia usług przewozu w ramach transportu zbiorowego.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy, w pierwszej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki na zakup niskoemisyjnego taboru autobusowego, który zostanie przekazany operatorowi (odrębnemu od Gminy podatnikowi podatku od towarów i usług) nieodpłatnie.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawca realizując planowany projekt w zakresie zakupu przez niego niskoemisyjnego taboru autobusowego nie będzie działać w charakterze podatnika VAT, a zakupione autobusy nie będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Bowiem jak Wnioskodawca sam wskazał – „w wyniku udostępnienia taboru Gmina nie będzie uzyskiwała dochodów” oraz „Obroty z tytułu świadczenia usług w zakresie transportu zbiorowego będzie wykazywał wyłoniony przez Gminę Operator – odrębny od Gminy podatnik od towarów i usług. W deklaracjach VAT obroty ze sprzedaży biletów za usługi przewozu wykazywać będzie wyłoniony przez Gminę Operator (…)”.

Analizując kwestię prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem niskoemisyjnego taboru autobusowego w zakresie przedmiotowego projektu, który zostanie udostępniony na podstawie umowy o udostępnianie operatorowi przez organizatora środków transportu na realizację przewozów w zakresie publicznego transportu zbiorowego, należy wskazać, że Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał ww. majątku do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nabycie przez Gminę przedmiotowego taboru służącego do wykonywania zadań publicznoprawnych w zakresie transportu zbiorowego, a następnie ich nieodpłatne przekazanie operatorowi nie będzie prowadzone w celu osiągania zysku, a wynikać będzie jedynie z realizacji zadania publicznego o charakterze gminnym określonego ustawą, w zakresie transportu zbiorowego. Mając na uwadze okoliczność, że przekazując nieodpłatnie niskoemisyjny tabor autobusowy operatorowi (odrębnemu od Gminy podatnikowi podatku od towarów i usług), Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika, a czynność taka nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, co w konsekwencji spowoduje brak możliwości odliczenia podatku VAT.

Podsumowując, Wnioskodawca nie będzie miał możliwości odliczenia podatku VAT od zakupionego niskoemisyjnego taboru autobusowego, gdyż w tym przypadku nie będą spełnione przesłanki wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakup niskoemisyjnego taboru autobusowego oceniono jako nieprawidłowe.

Ponadto, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki poniesione na wybudowanie infrastruktury, tj. zintegrowanego centrum przesiadkowego.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że Gmina realizując projekt w zakresie wybudowania infrastruktury – centrum przesiadkowego (tj. drogi dojazdowe, zatoki przystankowe, wiaty przystankowe, szalet miejski), z której zarówno mieszkańcy jak i przewoźnicy będą korzystać nieodpłatnie, nie będzie działać w charakterze podatnika podatku VAT, a wydatki poniesione na realizację przedmiotowej inwestycji nie będą związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Bowiem jak wskazał sam Wnioskodawca – „dla mieszkańców korzystanie z infrastruktury centrum przesiadkowego będzie całkowicie nieodpłatne”, „korzystanie z infrastruktury centrum przesiadkowego – jako przystanku jest nieodpłatne (dla wszystkich przewoźników korzystających z tego miejsca przystankowego)”, „Gmina nie będzie pobierała opłat od przewoźników”. Tym samym Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z budową zintegrowanego centrum przesiadkowego.

Podsumowując, Gminie nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z wybudowaniem infrastruktury, tj. zintegrowanego centrum przesiadkowego, gdyż nie zostaną spełnione przesłanki wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy. Gmina realizując projekt w ww. zakresie nie będzie działać w charakterze podatnika podatku VAT, a wybudowana infrastruktura nie będzie wykorzystywana do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a w konsekwencji do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki na wybudowanie infrastruktury, tj. zintegrowanego centrum przesiadkowego, oceniono jako prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna przynosi skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin