Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DPP13.8221.128.2018.GTM
z 1 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 19 maja 2017 r. Nr 0112-KDIL5.4010.18.2017.1.AO, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zmienia z urzędu wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2017 r. (data wpływu: 10 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu rozpoznania przychodu z tytułu świadczenia usług zabezpieczenia przed ryzykiem braku spłaty kredytów / pożyczek (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 10 marca 2017 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• przychodów podatkowych (pytanie nr 1),
• kosztów uzyskania przychodów (pytanie nr 2)

związanych z zawarciem umów o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką z siedzibą w Polsce i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca w toku swojej działalności gospodarczej świadczy różnego rodzaju usługi finansowe, które nie stanowią działalności bankowej.

Spółka rozważa rozszerzenie zakresu prowadzonej działalności o usługi zmierzające do przyznania instytucjom finansowych (m.in. bankom oraz podmiotom niebędących bankami zajmującym się udzielaniem pożyczek) zabezpieczenia przed ryzykiem braku spłaty kredytów / pożyczek.

W związku z powyższym, Wnioskodawca planuje zawarcie z podmiotem niepowiązanym prowadzącym działalność w wyżej wskazanym zakresie (dalej: „Kontrahent”) umowy o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek (dalej: „Umowę”). Zgodnie z uzgodnieniami stron, zakresem wynikającej z Umowy ochrony zostanie objęta spłata nominalnej wartości zabezpieczonych, a niespłaconych przez klientów pożyczek, zarówno w części kapitałowej, jak też w części odsetkowej (odsetki, które nie będą podlegały kapitalizacji), bądź też tylko w części kapitałowej.

Należne dla Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu przyznania Kontrahentowi zabezpieczenia przed ryzykiem pożyczkowym będzie uiszczane cyklicznie, np. w okresach miesięcznych lub kwartalnych.

Wysokość przysługującego Wnioskodawcy wynagrodzenia będzie określona w kwocie przewidywanej szkodowości zabezpieczanego w danym okresie portfela pożyczek. Tym samym, kwota wynagrodzenia zostanie określona m.in. w oparciu o przewidywany na dany okres (np. miesiąc lub kwartał) poziom ryzyka braku spłaty pożyczek objętych zabezpieczeniem. Zarówno kalkulacja należnego dla Wnioskodawcy wynagrodzenia z tytułu przyznanego Kontrahentowi zabezpieczenia, jak również obowiązek uiszczenia płatności na rzecz Wnioskodawcy, nastąpi w związku z zawarciem kontraktu o charakterze zabezpieczającym (i tym samym przyznania przez Wnioskodawcę ochrony dla Kontrahenta).

Otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie będzie stanowiło wynagrodzenie z tytułu prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej i nie będzie w żadnym wypadku podlegać zwrotowi na rzecz Kontrahenta.

Zgodnie z ustaleniami stron, przyznane przez Wnioskodawcę zabezpieczenie również będzie realizowane cyklicznie, np. w okresach miesięcznych lub kwartalnych. Realizacja Umowy będzie polegała na tym, że Spółka w zamian za opisane powyżej wynagrodzenie dokona zapłaty na rzecz Kontrahenta kwoty odpowiadającej wartości nominalnej pożyczki udzielonej przez Kontrahenta na rzecz klienta (w części stanowiącej spłatę kapitału i/lub odsetek). Wypłata środków na rzecz Kontrahenta nastąpi w przypadku zaistnienia uzgodnionego w Umowie zdarzenia. Zdarzeniem tym będzie m.in. niespłacenie raty / rat pożyczki przez indywidualnie określony i wskazany w Umowie okres.

Zapisy Umowy mogą przewidywać odrębne regulacje dotyczące kwestii przejścia bądź braku przejścia na Wnioskodawcę własności wierzytelności z tytułu zabezpieczonych pożyczek, w stosunku do których zrealizowano zabezpieczenie. Warunki oraz kwota wynagrodzenia z tytułu przeniesienia własności wierzytelności mogą zostać uregulowane przez Strony w drodze odrębnego od Umowy porozumienia.

W sytuacji, gdy nie dojdzie do przeniesienia własności wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy, Spółka na mocy przedmiotowej Umowy może żądać od Kontrahenta przekazania otrzymanych przez Kontrahenta od pożyczkobiorców wartości spłaconych pożyczek (w części kapitałowej i/lub odsetkowej), w zakresie w jakim zostały pokryte przez Spółkę poprzez dokonanie płatności kwoty odpowiadającej wartości nominalnej pożyczki. Wnioskodawcy może również zostać przyznane prawo dochodzenia płatności w wysokości kwot przyznanych Kontrahentowi w związku z realizacją zabezpieczeń, jak również kwot uzyskanych przez Kontrahenta na skutek działań windykacyjnych (podjętych w stosunku do wierzytelności z tytułu pożyczek zabezpieczonych Umową). Również Spółka może zostać zobowiązana do przekazywania Kontrahentowi otrzymanych spłat pożyczek w części, w której nie zostały pokryte przez Spółkę poprzez dokonanie ww. płatności, pozyskane przez Spółkę w toku windykacji sądowej i pozasądowej, gdyby takie działania były podejmowane przez Spółkę niezależnie od świadczenia usług w ramach Umowy.

Rozważane przez Wnioskodawcę uruchomienie nowej kategorii usług przedstawionych w treści przedmiotowego wniosku uzasadnione jest obserwowanym wśród instytucji finansowych zainteresowaniem nabycia usług, których celem jest zabezpieczenie środków finansowych przeznaczonych na udzielanie pożyczek. Należy jednocześnie zaznaczyć, że Umowa stanowiąca podstawę dla realizacji przez Wnioskodawcę przedmiotowej usługi należy do specyficznej kategorii stosunków kontraktowych stanowiących tzw. umowy nienazwane.

Co istotne, w praktyce obrotu gospodarczego nie ma jednego modelu wykorzystywanego dla celów zawarcia i realizacji umów zmierzających do zabezpieczenia ryzyka kredytowego (m.in. umów typu Credit Default Swap, tzw. CDS). Z tej perspektywy, kwalifikacja Umowy powinna zostać dokonana przy uwzględnieniu zasadniczego celu leżącego u podstaw jej zawarcia, a więc przyznania przez Wnioskodawcę dla instytucji finansowej zabezpieczenia na wypadek niewywiązania się dłużników ze spłaty zadłużenia.

Na podstawie wskazanej kategorii umów, jedna ze stron transakcji w zamian za uzgodnione wynagrodzenie zgadza się na zapłatę kwoty odpowiadającej wartości pożyczki (finansowania) przyznanej przez drugą stronę transakcji dla innego podmiotu w przypadku wystąpienia uzgodnionego w umowie zdarzenia. W praktyce gospodarczej, zdarzeniem tym jest najczęściej niespłacenie kwoty pożyczki przez pierwotnego dłużnika (np. kredytu lub pożyczki). Powyższy mechanizm powoduje, iż wynagrodzenie należne dla Wnioskodawcy jest ściśle uzależnione od kwantyfikacji ryzyka wystąpienia braku spłaty kredytu / pożyczki - im ryzyko w tym zakresie jest wyższe, tym wyższe jest również wynagrodzenie, które nabywca usługi (Kontrahent) zobowiązany jest zapłacić podmiotowi zabezpieczającemu (Wnioskodawcy).

Zabezpieczenie ryzyka działalności pożyczkowej i kredytowej poprzez zawieranie umów o charakterze zabezpieczającym jest bardzo często stosowaną praktyką przez krajowe oraz międzynarodowe instytucje finansowe. Dzięki ww. kategorii umów instytucje finansowe (banki lub podmioty niebędące bankami udzielające pożyczek) mogą w bezpieczny sposób minimalizować ryzyko związane ze swoimi aktywami, a tym samym udzielać więcej pożyczek i kredytów. Dlatego też, przystąpienie przez Wnioskodawcę do Umowy stanowi nową kategorię usług oferowanych przez Wnioskodawcę, a tym samym umożliwia osiąganie przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy należy kwalifikować jako przychód należny osiągany w związku z prowadzoną działalnością podlegający rozpoznaniu dla celów podatkowych w ostatnim dniu przyjętego okresu rozliczeniowego, nie rzadziej niż raz w roku, zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy kwota wypłacona na rzecz Kontrahenta w związku z realizacją Umowy, na skutek zaistnienia określonego w Umowie zdarzenia, będzie stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie nr 1. Wniosek w części dotyczącej pytania nr 2 został rozpatrzony odrębną interpretacją.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane przez niego wynagrodzenie należne w związku z przystąpieniem do Umowy oraz przyznaniem dla Kontrahenta zabezpieczenia należy kwalifikować jako przychód z działalności gospodarczej, podlegający rozpoznaniu dla celów podatkowych w ostatnim dniu przyjętego przez strony okresu rozliczeniowego (np. miesiąca lub kwartału), zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem są w szczególności „otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe”. Z kolei, w myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, „za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont”. Jednocześnie, stosownie do ust. 3a tego przepisu, „za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się (...) dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności”. Niemniej, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku (art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Mając na uwadze fakt, że przychody Wnioskodawcy z tytułu wynagrodzenia otrzymywanego w ramach Umowy będą osiągane w związku z działalnością gospodarczą, a jednocześnie realizacja ww. usługi nastąpi w przyjętych przez Strony okresach rozliczeniowych (np. w okresach miesięcznych lub kwartalnych), w analizowanym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy w związku z przystąpieniem do Umowy oraz przyznaniem ochrony (płatne cyklicznie) będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w ostatnim dniu przyjętego w Umowie okresu rozliczeniowego (tj. okresu przyznania przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta zabezpieczenia przez ryzykiem braku spłaty pożyczek przyjętego jako okres np. miesięczny lub kwartalny).

W interpretacji indywidualnej z dnia 19 maja 2017 r. Nr 0112-KDIL5.4010.18.2017.1.AO, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zdaniem organu, spółka nie będzie świadczyć dla kontrahenta żadnej usługi, ponieważ jej rola sprowadza się wyłącznie do przyznania dla kontrahenta zabezpieczenia w związku z przystąpieniem do umowy. Tym samym, przychód po stronie spółki w związku z zawarciem umów o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek nie może być rozliczany na podstawie art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tzn. w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Powyższego nie zmieni również fakt, że strony umowy ustaliły, że wynagrodzenie należne dla Wnioskodawcy z tytułu przyznania Kontrahentowi zabezpieczenia przed ryzykiem pożyczkowym będzie uiszczane cyklicznie, np. w okresach miesięcznych lub kwartalnych.

Wobec powyższego, zdaniem organu, w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka powinna więc rozpoznać przychód podatkowy z tytułu wynagrodzenia w związku z zawarciem umów o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek na zasadzie kasowej, tj. w dniu otrzymania tego wynagrodzenia.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej jest nieprawidłowa.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1036, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o CIT”, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zmienionej interpretacji indywidualnej, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Stosownie do art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Art. 12 ust. 3c ustawy o CIT stanowi zaś, że jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Przepis ust. 3c stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej, cieplnej oraz gazu przewodowego (art. 12 ust. 3d ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Istota spornego zagadnienia podatkowego w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę w związku z zawieraniem umów o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek należy kwalifikować jako przychód należny osiągany w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, podlegający rozpoznaniu dla celów podatkowych w ostatnim dniu przyjętego okresu rozliczeniowego, nie rzadziej niż raz w roku, zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, czy też Wnioskodawca powinien rozpoznać przychód podatkowy z tytułu ww. umów na zasadzie kasowej, tj. w dniu otrzymania tego wynagrodzenia, stosownie do art. 12 ust. 3e ustawy o CIT.

Zgodnie z definicją słownikową (vide: Słownik Języka Polskiego PWN, www.sjp.pwn.pl):

• „okres” to m.in. „czas, w którym ma miejsce jakieś zjawisko cykliczne i po jego upływie powtarza się jego przebieg”;
• „rozliczeniowy” to m.in. „dotyczący rozliczenia – uregulowania wzajemnych należności”;
• „rozliczenie” to „uregulowanie wzajemnych należności, zobowiązań między przedsiębiorstwem i dostawcami, dłużnikami i wierzycielami, pracodawcami i pracownikami itp.”.
  
  

Tym samym pojęcie „okres rozliczeniowy” oznacza umownie zdefiniowany, powtarzalny przedział czasowy, którego upłynięcie pociąga za sobą obowiązek uregulowania przez dane podmioty wzajemnych zobowiązań finansowych, np. miesiąc, kwartał, rok.

W związku z powyższym należy zauważyć, że przepis art. 12 ust. 3c ustawy o CIT ma zastosowanie w przypadku usług o charakterze ciągłym, gdy strony uzgodnią, że regulowanie wzajemnych należności i zobowiązań między stronami będzie obejmować kolejne wyodrębnione umownie okresy świadczenia tych usług w czasie trwania umowy.

Usługi o charakterze ciągłym obejmują czynności polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu strony zobowiązanej do ich świadczenia. Wynikają one ze zobowiązania o charakterze ciągłym, które wytwarza trwały stosunek prawny i z którego wypływają obowiązki ciągłe bądź okresowe. Istotą usług o charakterze ciągłym jest stałe i powtarzalne zachowanie się osoby zobowiązanej do ich świadczenia zgodnie z treścią umowy i w okresie, na jaki została ona zawarta.

Do usług o charakterze ciągłym można zaliczyć wszelkie usługi świadczone stale, nieprzerwanie i w dłuższym okresie czasu albo bezterminowo, rozliczane okresowo, nie rzadziej niż raz w roku.

Analizując wspomniany przepis należy również zauważyć, że:

• dotyczy on wszystkich usług, które strony rozliczają cyklicznie, ustawodawca w żaden sposób nie zawęził katalogu tych usług,
• strony ustaliły, iż będą one rozliczane cyklicznie,
• wspomniana regulacja dotyczy tylko usług, nie obejmuje natomiast dostawy towarów, nawet jeżeli ma ona charakter ciągły,
• okres rozliczeniowy może wynikać zarówno z umowy, jak i z wystawionej faktury VAT,
• okres rozliczeniowy nie może być dłuższy niż jeden rok,
• w przypadku usług rozliczanych w okresach cyklicznych datą powstania przychodu jest zawsze koniec okresu rozliczeniowego, nie ma natomiast wówczas znaczenia, ani data wystawienia faktury, ani data otrzymania należności.
  
  

W związku z powyższym, jeżeli strony umowy postanowiły, że rozliczenie usług następuje w ostatnim dniu przyjętego okresu rozliczeniowego, nie rzadziej niż raz w roku, to przychód z tytułu świadczenia ww. usług powstaje w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, za który następuje ich rozliczenie (do którego płatności i rozliczenia się odnoszą).

Tym samym to wola stron wyrażona w umowie (czy to w formie pisemnej, czy jakiejkolwiek innej) powinna być decydująca dla stwierdzenia, czy dana usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, co podkreśla się również w doktrynie (zob. Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz do art. 12, red. dr Krzysztof Gil, Aleksandra Obońska, Adam Wacławczyk, Agnieszka Walter, rok wydania 2019, Legalis).

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji, należne dla Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu przyznania Kontrahentowi zabezpieczenia przed ryzykiem pożyczkowym będzie uiszczane cyklicznie, np. w okresach miesięcznych lub kwartalnych.

Wysokość przysługującego Wnioskodawcy wynagrodzenia będzie określona w kwocie przewidywanej szkodowości zabezpieczanego w danym okresie portfela pożyczek. Tym samym, kwota wynagrodzenia zostanie określona m.in. w oparciu o przewidywany na dany okres (np. miesiąc lub kwartał) poziom ryzyka braku spłaty pożyczek objętych zabezpieczeniem.

Zgodnie z ustaleniami stron, przyznane przez Wnioskodawcę zabezpieczenie również będzie realizowane cyklicznie, np. w okresach miesięcznych lub kwartalnych.

Dokonując subsumpcji opisanego zdarzenia przyszłego do obowiązującego stanu prawnego należy uznać, że wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę w związku z zawieraniem umów o przeniesieniu ryzyka niespłacania pożyczek należy kwalifikować jako przychód należny osiągany w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, podlegający rozpoznaniu dla celów podatkowych w ostatnim dniu przyjętego okresu rozliczeniowego, nie rzadziej niż raz w roku, zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT.

Z uwagi na powyższe stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2017 r. (data wpływu: 10 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu rozpoznania przychodu z tytułu świadczenia usług zabezpieczenia przed ryzykiem braku spłaty kredytów / pożyczek (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Pouczenie

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, którego działanie jest przedmiotem skargi, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 i art. 54 § 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.