Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.443.2019.1.KP
z 25 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2019 r. (data wpływu 26 sierpnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 października 2019 r. (data wpływu 24 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czesnego na przedszkole dziecka - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czesnego na przedszkole dziecka.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. najmu znaków towarowych oraz pełni funkcję prezesa w spółce prawa handlowego X Sp. z o.o. (dalej jako „Spółka”). W związku ze swoimi funkcjami zawodowymi Wnioskodawca przebywa zwykle poza miejscem zamieszkania, w biurze Spółki, u klientów albo w innych miejscach związanych z prowadzoną działalnością zawodową.

Wnioskodawca jest również ojcem, wraz z żoną opiekunem dwojga dzieci: dwuletniego i rocznego. Żona Wnioskodawcy wykonuje pracę w ramach etatu zatrudniona w X Sp. z o.o. i z reguły w godzinach funkcjonowania pracodawcy przebywa w miejscu zatrudnienia. Podobnie jak Wnioskodawca jego żona również nie jest w stanie zapewnić dziecku opieki w godzinach jej pracy w ramach etatu.

W rezultacie, Wnioskodawca wraz z żoną w celu zapewnienia opieki nad dzieckiem w godzinach zawodowej aktywności jego oraz żony ponosi wydatki w postaci opłaty za przedszkole. Jest to placówka położona w okolicy zamieszkania Wnioskodawcy, która może zapewnić tego typu profesjonalną opiekę w godzinach umożliwiających Wnioskodawcy oraz jego żonie na profesjonalne funkcjonowanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłatę za przedszkole, udokumentowaną fakturami wystawionymi przez przedszkole, Wnioskodawca może uznać za koszt uzyskania przychodu w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w całości czy tylko w 50%?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata za przedszkole jest kosztem uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT. Jest to koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, niewymieniony w art. 23 ustawy o PIT. Sprawowanie ciągłej osobistej opieki nad dzieckiem uniemożliwiłoby Wnioskodawcy oraz jego żonie wykonywania swoich funkcji zawodowych, a zatem nie mogliby oni uzyskiwać przychodów z tejże aktywności. W takiej sytuacji Wnioskodawca zostałby zmuszony do zamknięcia firmy i rezygnacji z funkcji prezesa w Spółce. Podobnie jego żona - sprawowanie przez nią ciągłej osobistej opieki nad dzieckiem uniemożliwiłoby wykonywanie pracy w ramach zatrudnienia na etacie. Biorąc pod uwagę, że do opieki nad dzieckiem zobowiązani są w takim samym stopniu Wnioskodawca jak i jego żona, Wnioskodawca powinien uznać za koszt uzyskania przychodu w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w wysokości 50%.

Uzasadnienie

Zgodnie z brzmieniem artykułu 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PIT.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

1. musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
3. musi być należycie udokumentowany.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na przedszkole spełniają wszystkie ww. warunki, ponieważ:

Ad. a)

Podstawową zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wynikającą z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT jest ścisłe oraz niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Jak wskazano wcześniej, zagwarantowanie opieki nad dzieckiem jest warunkiem sine qua non (niezbędnym) do umożliwienia funkcjonowania Wnioskodawcy oraz jego żony w życiu zawodowym, a tym samym osiągania przychodów. Funkcje zawodowe wykonywane przez Wnioskodawcę i jego żonę wymagają dyspozycyjności, częstego przebywania poza miejscem zamieszkania i odbywania podróży do miejsca pracy/służbowych. Taka sytuacja wyklucza ciągłą opiekę nad dzieckiem, przynajmniej w godzinach zwykle uważanych za godziny pracy (z przedziału od 8 do 18). Zatem można uznać, że celem tych wydatków jest osiągnięcie przychodów, a w zasadzie bardziej zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zabezpieczenie czy też zachowanie źródła przychodów polega na umożliwieniu przez:

• Wnioskodawcę kontynuowanie aktywności zawodowej i w związku z tym osiąganie przychodów w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę oraz pełnienie przez niego funkcji prezesa Spółki,
  

• jego żonę kontynuowanie aktywności zawodowej i w związku z tym osiąganie przychodów w ramach wykonywanej etatowej pracy.
  
  
  

Zauważyć bowiem należy, że istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne, niezależnie od tego czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Trudno uznać, iż wydatki na przedszkole są takimi wydatkami, ponieważ są to wydatki, które nie zostałyby ponoszone, gdyby (i) Wnioskodawca lub jego żona byli nieaktywni zawodowo, a zatem nie osiągali przychodów z ww. źródeł oraz (ii) Wnioskodawca lub jego żona będąc nieaktywnymi zawodowo poświęcaliby czas na opiekę nad dzieckiem.

Wydatki na przedszkole można byłoby uznać za typowe wydatki osobiste, gdyby były ponoszone właśnie w sytuacji braku aktywności zawodowej Wnioskodawcy i jego żony. Natomiast w sytuacji, gdy służą one zapewnieniu opieki dziecku i wygenerowaniu Wnioskodawcy oraz jego żonie przestrzeni czasowej do podjęcia aktywności zawodowej, należy je uznać za wydatki uzasadnione w kontekście art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

O tym, że wydatki na przedszkole, żłobki, zakładowe kluby dziecięce i zakładowe przedszkola nie stanowią wydatków typowo osobistych świadczy wprowadzenie od 1 stycznia 2016 r. zarówno do ustawy o PIT (art. 22 ust. 1p-1r), jak i do ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 15 ust. 1za-1zc ustawy o CIT) nowej kategorii wydatków, które mogą stanowić koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z tymi przepisami są nimi koszty poniesione przez pracodawcę (pod warunkiem, że nie zostały sfinansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, gdyż wówczas takim kosztem jest odpis na ten fundusz, nie zaś wydatki z niego sfinansowane), a dotyczące:

1. utworzenia zakładowego żłobka, zakładowego klubu dziecięcego lub zakładowego przedszkola,
2. prowadzenia zakładowego żłobka, zakładowego klubu dziecięcego lub zakładowego przedszkola,
3. dofinansowania pracownikowi wydatków związanych z objęciem dziecka pracownika opieką sprawowaną przez dziennego opiekuna lub uczęszczaniem dziecka pracownika do żłobka, klubu dziecięcego lub przedszkola, do wysokości nieprzekraczającej kwoty wydatków poniesionych i udokumentowanych przez pracownika, miesięcznie nie więcej niż kwota 1000 zł na każde dziecko.
   
   

Pracodawca może ująć w kosztach uzyskania przychodów każdy z wyżej wskazanych rodzajów wydatków. Musi mieć jednak na uwadze to, że tylko wydatki poniesione na utworzenie takiej placówki można ujmować w kosztach uzyskania przychodów bez limitu. W pozostałych wypadkach ustawodawca wprowadził ograniczenie kwotowe.

Z fragmentu uzasadnienia do projektu ustawy wprowadzającej ww. zamiany wynikało, iż:

„Celem projektu ustawy o zmianie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) jest realizacja zapowiedzi Pani Premier Ewy Kopacz wyrażonej w expose.

Pani Premier w expose wskazała, iż „(...) bezpieczna przyszłość Polski oznacza, że musimy podjąć wyzwanie związane z kryzysem demograficznym. Urodzenie i posiadanie dziecka muszą się cieszyć szczególnym wsparciem naszego państwa”. Z tych względów Pani Premier zapowiedziała wprowadzenie specjalnych ulg dla podatników podatku dochodowego na tworzenie przyzakładowych żłobków i przedszkoli.

2. Zmiany zaproponowane w projekcie ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wychodzą naprzeciw tym zapowiedziom. Uwzględniają one również fakt, iż pracodawca, który utworzy zakładowy żłobek, klub dziecięcy lub przedszkole oprócz kosztów ponoszonych na jego funkcjonowanie może także swojemu pracownikowi udzielić ulgi w opłatach za pobyt dziecka w tej placówce lub przyznać mu dofinansowanie w związku z umieszczeniem dziecka w placówce prowadzonej przez inny podmiot, jeżeli nie zdecyduje się na prowadzenie placówki zakładowej.
3. W przypadku pracowników posiadających dzieci w wieku 0-5 lat istotnym problemem w pogodzeniu życia zawodowego z życiem prywatnym jest konieczność zapewnienia opieki nad dzieckiem w godzinach pracy. Optymalnym i pożądanym dla takiego pracownika rozwiązaniem jest możliwość zapewnienia dziecku opieki w pobliżu miejsca pracy, chociażby ze względu na możliwość niezwłocznego kontaktu z dzieckiem w przypadku zaistnienia takiej potrzeby. Bliskość żłobka czy przedszkola przy zakładzie pracy skraca również czas przejazdu pracownika z domu do pracy. Z punktu widzenia pracownika pożądane byłoby, aby opiekę taką zapewniał sam pracodawca, tworząc zakładowe żłobki i przedszkola. Działania pracodawców w tym zakresie powinny być stymulowane przez państwo. Stanowią one element odpowiedzi państwa na zjawiska związane z kryzysem demograficznym (malejąca liczba urodzin dzieci, ujemny przyrost naturalny).”
   
   

Natomiast z Oceny Skutków Regulacji (OCR) do ww. przepisów wynika, że Polska nie jest odosobniona w tego typu działaniach:

1. „we Francji można skorzystać z ulgi podatkowej wynoszącej 50% wydatków dla firm zapewniających żłobki i przedszkola na terenie przedsiębiorstwa,
   
2. w Belgii wydatki przedsiębiorstwa związane z opieką nad dziećmi mogą być zwolnione z podatku dochodowego do kwoty 6300 euro rocznie na jedno dziecko,
3. w Rumunii wydatki na dopłaty do żłobków kwalifikują się jako wydatki socjalne i mogą być w ograniczonym stopniu odliczone na potrzeby podatku CIT (do wysokości 2% kosztów wynagrodzenia),
4. w Grecji wydatki przedsiębiorstw poniesione na opiekę nad dziećmi i przedszkola mogą być odliczone od przychodów brutto przedsiębiorstwa. Przepisy nie wprowadzają żadnych ograniczeń kwotowych w tym zakresie, stąd odliczeniu powinna podlegać cała wydatkowana kwota.”
   
   

Powyższe zmiany legislacyjne oraz ich uzasadnienie świadczą o tym, że wydatki na przedszkola czy żłobki nie stanowią wydatków typowo osobistych.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu do wydatku na zapewnienie opieki przedszkolnej jego dziecka spełniony zostanie warunek wynikający z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT. Innymi słowy wydatek taki należy uznać za poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Ad. b)

Jak również wskazano wcześniej, wydatki na przedszkole nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o PIT, tzn. wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Zatem w przypadku Wnioskodawcy zostaje spełniony warunek, o którym mowa w tym przepisie.

Ad. c)

Ponadto, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi być należycie udokumentowany. Wnioskodawca będzie posiadał odpowiednie dokumenty (faktury i potwierdzenia przelewu), które pozwalają uznać ten wydatek za należycie udokumentowany. Zatem w przypadku Wnioskodawcy zostaje spełniony także ten warunek. Reasumując, opłata za przedszkole stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT. Jest to koszt poniesiony przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, niewymieniony w art. 23 ustawy o PIT.

Biorąc pod uwagę, że do opieki nad dzieckiem zobowiązani są w takim samym stopniu Wnioskodawca jak i jego żona, Wnioskodawca powinien uznać za koszt uzyskania przychodu w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w wysokości 50%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Ustawodawca, posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika przyporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę pojęcia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym wszakże warunkiem, że wykaże, że świadomie poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami, a możliwością uzyskania w przyszłości z tego tytułu przychodu trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego. Przy kwalifikowaniu określonych wydatków poczynionych przez podatnika do kosztów podatkowych należy jednocześnie brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość), jak też potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu podatnika.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym, np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, wskazuje się, że: „(...) zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku (...)”.

Ponadto w doktrynie wskazuje się, że zwrot „w celu uzyskania przychodu” nie powinien być interpretowany zbyt szeroko. Możność uzyskania przychodu przez dokonanie danego wydatku powinna być oceniana z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego i praktyki obrotu gospodarczego. Nie jest bowiem wykluczone, że dany wydatek teoretycznie może się przyczynić do uzyskania przychodu, niemniej jednak faktycznie jest on obojętny dla uzyskiwania przychodu. W praktyce występują bowiem sytuacje, w których podatnicy zaliczali do kosztów uzyskania przychodów wydatki, które przeznaczone są na realizację ich potrzeb osobistych a ich możność przyczynienia się do powstania przychodu jest czysto teoretyczna (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex 2015 oraz wyroki: WSA we Wrocławiu z dnia 17 października 2013 r. sygn. I SA/Wr 1291/13 i WSA w Gliwicach z dnia 20 czerwca 2013 r. sygn. I SA/Gl 154/13).

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.
  
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę: przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu. Wydatek musi być na ten cel ukierunkowany.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. najmu znaków towarowych oraz pełni funkcję prezesa w spółce prawa handlowego X Sp. z o.o. (dalej jako „Spółka”). Wnioskodawca jest również ojcem, wraz z żoną opiekunem dwojga dzieci: dwuletniego i rocznego. Żona Wnioskodawcy wykonuje pracę w ramach etatu zatrudniona w X Sp. z o.o. i z reguły w godzinach funkcjonowania pracodawcy przebywa w miejscu zatrudnienia. Podobnie jak Wnioskodawca jego żona również nie jest w stanie zapewnić dziecku opieki w godzinach jej pracy w ramach etatu. W rezultacie, Wnioskodawca wraz z żoną w celu zapewnienia opieki nad dzieckiem w godzinach zawodowej aktywności jego oraz żony ponosi wydatki w postaci opłaty za przedszkole.

W tym kontekście należy stwierdzić, że brak jest podstaw do zaliczania do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej wydatków ponoszonych z związku z pobytem Jego dziecka w przedszkolu. Wprawdzie przedmiotowe wydatki nie zostały wprost wymienione w art. 23 ww. ustawy, jednak aby wydatki, które nie zostały wymienione w tym przepisie, można było uznać za koszty uzyskania przychodów, musiałyby one zostać poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie nie ma związku poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów na opłacenie przedszkola dla Jego dziecka z uzyskiwaniem przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Wyklucza to możliwość zaliczenia wspomnianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności.

Reasumując, w ocenie tut. Organu interpretacyjnego, opłata za przedszkole nie jest bowiem ponoszona w celu uzyskania przychodu działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę, bądź też zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodu, lecz w celu prawidłowego wywiązania się Wnioskodawcy i Jego żony z ciążących na nich obowiązków rodzicielskich. Zapewnienie prawidłowej opieki nad małoletnim dzieckiem jest obowiązkiem rodziców (opiekunów prawnych) wynikającym z prywatnej sfery ich życia, niezależnym od ich aktywności zawodowej oraz źródła, z którego uzyskują oni dochody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Z tego też względu nie sposób twierdzić, że opłata związana z umieszczeniem dziecka w przedszkolu jest ponoszona w celu uzyskania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też z zachowaniem lub zabezpieczeniem tego źródła przychodu. Obowiązek jej ponoszenia jest bowiem niezależny od źródeł, z których Wnioskodawca uzyskuje przychody. Ww. wydatek nie spełnia zatem podstawowej przesłanki uznania go za koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, wynikającej z cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Końcowo należy stwierdzić, że stosownie do treści art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z tym niniejsza interpretacja dotyczy tylko Wnioskodawcy, nie wywołuje natomiast skutków prawnych wobec małżonki Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jansa 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.