Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.460.2019.1.BSA
z 4 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2019 r. (data wpływu 4 września 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy konstrukcja stalowa na dachu budynku nr 3 powinna zwiększać wartość początkową budynku nr 3 w momencie przyjęcia jej do użytkowania i być amortyzowana według stawki amortyzacyjnej właściwej dla tego budynku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia, czy konstrukcja stalowa na dachu budynku nr 3 powinna zwiększać wartość początkową budynku nr 3 w momencie przyjęcia jej do użytkowania i być amortyzowana według stawki amortyzacyjnej właściwej dla tego budynku.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka z o. o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Przedmiotem działalności Spółki jest wynajem nieruchomości własnych.

Spółka jest właścicielem nieruchomości zabudowanej - budynku nr 3 o powierzchni 39.968,70 m². Budynek ten jest już częściowo zaadaptowany na biura i powierzchnie magazynowe przeznaczone na wynajem. Spółka na przestrzeni kilku lat remontuje ten budynek poszczególnymi segmentami wraz z łącznikami, co uzależnione jest od uzyskania zewnętrznego finansowania na jego remont i ogromnej jego powierzchni oraz specyficznej zabudowy (vide. załącznik nr 1). Jest to budynek z 1941 r., dodatkowo wpisany do rejestru zabytków. Remont pozostałych części budynku Spółka planuje dokonać jeszcze w przeciągu kilku następnych lat, planując sukcesywnie rewitalizowane powierzchnie przeznaczać na wynajem.

W ramach przeprowadzonej inwestycji w obrębie budynku nr 3 zostały wytworzone lub nabyte (zainstalowane), m.in. poniższe systemy i urządzenia:

1. Urządzenia klimatyzacyjne (klimakonwektory oraz klimatyzatory),
2. Rozdzielnice elektryczne,
3. System sygnalizacji pożaru SSP (wraz z urządzeniami i centralą)
4. System oddymiania wraz z urządzeniami.
   
   

Spółka potraktowała ww. systemy i urządzenia jako odrębne środki trwałe, które podlegają amortyzacji według metody liniowej. Natomiast amortyzacja budynku nr 3 jest dokonywana przez Spółkę według indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wszystkie wymienione wyżej systemy i urządzenia stanowią własność Wnioskodawcy i są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Okres ich użytkowania jest/ będzie dłuższy niż rok.

1. Urządzenia klimatyzacvjne (klimakonwektory oraz klimatyzatory).

Klimakonwektory oraz klimatyzatory zostały potraktowane przez Spółkę jako odrębne środki trwałe, ponieważ istnieje możliwość ich demontażu bez uszczerbku dla ich funkcjonalności, jak i dla budynku nr 3. Urządzenia te nie zostały wbudowane w konstrukcję budynku nr 3, ponieważ zostały one podwieszone na szpilkach wkręcanych za pomocą kołków rozporowych do stropu budynku. Mogą one być demontowane i przenoszone do innych pomieszczeń w ramach danego segmentu budynku nr 3, czy też do zupełnie innej części budynku, bez ich uszkodzenia. W zależności od indywidualnego zapotrzebowania potencjalnego najemcy klimakonwektory oraz klimatyzatory są instalowane, np. w większej ilości w danym pomieszczeniu biurowym, bądź też demontowane. Wartość początkową klimakonwektorów oraz klimatyzatorów stanowi wartość netto nabycia tych urządzeń wraz z montażem.

Jednocześnie Spółka wyjaśnia, iż przewody i instalacje zasilające te urządzenia (klimakonwektory oraz klimatyzatory) została przymocowana trwale w ściany, stropy i po demontażu nie nadawała by się do kolejnego użycia w budynku, a zatem wyłącznie te instalacje wbudowane w ścianach budynku nr 3, które nie są możliwe do zdemontowania, bez uszkodzenia tego budynku zwiększają wartość początkową budynku nr 3 (jako jego ulepszenie). Spółka wskazuje również, iż z uwagi na sposób pozyskiwania zewnętrznego finansowania na potrzeby przeprowadzenia remontu poszczególnych segmentów budynku nr 3 wraz ich łącznikami, który sukcesywnie trwa na przestrzeni kilku lat, a także mając na uwadze ogromną jego powierzchnię użytkową (tj. 39.968,70 m²), nie miała możliwości przyjąć instalacji klimatyzacji jako jednego odrębnego systemu. Z tych też względów wszystkie instalacje i sieć przewodów wbudowanych w części budynku nr 3, po oddaniu danego segmentu do użytkowania zwiększają sukcesywnie jego wartość początkową, a tylko klimakonwektory i klimatyzatory zostały potraktowane jako odrębne środki trwałe, z uwagi na ich możliwość zdemontowania w dowolnym czasie, bez uszczerbku ich funkcjonalności i zniszczenia ścian/konstrukcji budynku nr 3.

Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - (Dz.U. 2016 r., poz. 1864), urządzenia klimatyzacyjne są sklasyfikowane pod symbolem KŚT 652. Zgodnie ze szczegółowymi objaśnieniami rodzaj ten nie obejmuje, m.in. przewodów powietrznych wbudowanych w konstrukcję budynków, które stanowią element ich wyposażenia i łącznie z nim sklasyfikowanych.

2. Opis techniczny rozdzielnic elektrycznych (miejsce posadowienia jak i zakres obsługi budynku nr 3).

Rozdzielnica główna budynkowa jest usytuowana w piwnicy (do niej doprowadzone jest główne zasilanie budynkowe), z niej rozchodzą się poszczególne obwody do rozdzielnic piętrowych (administracyjnych, technicznych, wewnętrznych najemców, itp.). Obsługują one poszczególne części budynku nr 3. Podział tych części podyktowany jest funkcją (np. rozdzielnica obsługująca Pomieszczenie Centrali Wentylacyjnej) lub zakresem powierzchni najmu (np. piętro najemcy). Urządzenia te są przytwierdzane do budynku za pomocą haków, śrub, zaczep, zatem istnieje możliwość wymontowania rozdzielni elektrycznych z budynku nr 3 bez uszczerbku dla elementów tych urządzeń, jak również dla budynku nr 3, a także bez konieczności zmiany ich przeznaczenia użytkowego.

Spółka jednocześnie wyjaśnia, iż nie ma odrębnego systemu elektrycznego, poza rozdzielnicami, które traktuje jako odrębne środki trwałe. Z punktu widzenia Klasyfikacji Środków Trwałych urządzenia te są sklasyfikowane pod symbolem KŚT 610.

3. Opis techniczny i opis funkcjonowania systemu sygnalizacji pożaru SSP (wraz z urządzeniami i centralą).

System sygnalizacji pożaru SSP stanowi zespół urządzeń służących zabezpieczeniu budynku przed pożarem. W przypadku Spółki, system sygnalizacji pożaru SSP składa się z urządzeń wykrywających pożar (czujki) oraz informujących o jego zaistnieniu (głośniki - „buczki”). Po wykryciu pożaru poprzez czujkę informacja jest przekazywana do Centralki sterującej strefowej - jest ich kilka (przypisanych do poszczególnych obwodów - części budynku, tzw. Stref pożarowych). Ta z kolei wysyła sygnały do różnych urządzeń odpowiedzialnych za zadziałanie w trakcie pożaru (klapy oddymiające, klapy pożarowe na kanałach wentylacyjnych, głośniki, sygnał, itp. oraz do Głównej centralki odpowiedzialnej za przesłanie informacji o pożarze do Straży pożarnej).

Spółka jednocześnie wskazuje, iż jest jeden system sygnalizacji pożaru SSP dla całego budynku nr 3. System ten stanowi kompleksowy zespół urządzeń, zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zamontowane. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem. Jednocześnie, mając na uwadze sposób jego zamontowania w budynku nr 3, należy uznać, iż system ten nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń.

Z punktu widzenia Klasyfikacji Środków Trwałych system sygnalizacji pożaru SSP sklasyfikowany jest pod symbolem KŚT 624.

4. Opis techniczny i opis funkcjonowania systemu oddymiania wraz z urządzeniami.

System oddymiania jest to zestaw urządzeń służących do oddymiania. Jest wyzwalany automatycznie poprzez urządzenia wykrywające pojawienie się dymu. Składa się z klap oddymiających wraz z urządzeniami. System oddymiania jest obecny jedynie na każdej klatce schodowej. Sygnał do zadziałania przychodzi z Centralek pożarowych (strefowych). W trakcie wykrycia pożaru, np. w pomieszczeniu w skrzydle A budynku nr 3, oddymianie zostanie uruchomione w całej strefie (czyli 2 klatki skrzydło A). Na dzień dzisiejszy system oddymiania podzielony jest na trzy strefy, tj.:

1. skrzydło A (dwie klatki schodowe),
2. skrzydło B łącznik F i G (trzy klatki schodowe),
3. skrzydło C i łącznik H (2 klatki schodowe).
   
   

System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem i nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku nr 3, jak i składających się na ten system urządzeń. Jednocześnie, jako iż system oddymiania jest zintegrowany razem z systemem sygnalizacji pożaru SSP, Spółka łącznie dwa te systemy traktuje jako jeden odrębny środek trwały, podlegający amortyzacji według metody liniowej. Jest on zintegrowany funkcjonalnie z SSP.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Spółka powzięła wątpliwości, czy ww. systemy i urządzenia prawidłowo potraktowała jako odrębne od budynku nr 3 środki trwałe, które mogą samodzielnie podlegać amortyzacji na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, według odpowiadających im stawek z Wykazu Rocznych Stawek Amortyzacyjnych.

Dodatkowo Spółka wskazuje, iż zgodnie z polityką rachunkowości określoną w Zakładowym Planie Kont, składniki majątkowe o wartości początkowej powyżej 5.000 zł stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji, chyba że kierownik jednostki zadecyduje inaczej.

W praktyce Spółka przyjmuje, iż nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych o wartości poniżej 10.000 zł. Zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki poniesione na ich nabycie stanowią jednorazowo koszt uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Spółka jednocześnie wskazuje, iż na dachu budynku nr 3 montuje konstrukcje stalowe w zależności od zapotrzebowania najemców, które są jej własnością i których okres użytkowania jest dłuższy niż rok. Konstrukcje te stanowią, w jej ocenie, integralną część budynku nr 3, ponieważ nie da się ich zdemontować bez uszkodzenia konstrukcji budynku nr 3 oraz bez uszkodzenia ich funkcjonalności (vide - załącznik nr 2 i 3). Wizualizacyjnie montaż konstrukcji stalowej na dachu budynku nr 3 obrazuje załącznik nr 4 (zdjęcie w trakcie budowy) i nr 5 (zdjęcie konstrukcji zakończonej częściowo obłożonej lamelami). Taki, a nie inny możliwy wygląd konstrukcji narzucony jest również w związku z wpisaniem budynku nr 3 do rejestru zabytków.

Opis techniczny konstrukcji stalowej na dachu.

Konstrukcja stalowa na dachu jest to konstrukcja wsporcza pod agregaty i urządzenia klimatyzacyjne - (jednostki zewnętrzne ) obsługujące poszczególne piętra i części (skrzydła, łączniki) budynku nr 3. Konstrukcja ta jest mocowana do żelbetowej konstrukcji budynku za pomocą kotew chemicznych (wklejanie szpilek prętów w żelbet) oraz śrub i profili skręconych przez strop gęsto żebrowy. Wielkość i nośność konstrukcji jest dobrana pod zaplanowane urządzenia obsługujące wskazaną część budynku. Z racji wpisu do rejestru zabytków - Podest i urządzenia są osłonięte żaluzją (lamelami) ze względów estetycznych. Wartość konstrukcji stalowej - duża ok 200.000 zł, mała 100.000 zł.

Spółka przyjęła, iż skoro konstrukcja stalowa na dachu jest integralnie związana z budynkiem nr 3, niemożliwa do zdemontowania bez uszkodzeń dla konstrukcji budynku nr 3, to nakłady poniesione na jej zbudowanie powinny zwiększać wartość początkową budynku nr 3 w momencie przyjęcia jej do użytkowania.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy konstrukcja stalowa na dachu budynku nr 3 powinna zwiększać wartość początkową budynku nr 3 w momencie przyjęcia jej do użytkowania i być amortyzowana według stawki amortyzacyjnej właściwej dla tego budynku?

(we wniosku pytanie oznaczone Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, konstrukcja stalowa na dachu budynku nr 3 powinna zwiększać wartość początkową budynku nr 3 w momencie przyjęcia jej do użytkowania i być amortyzowana według metody i stawki amortyzacyjnej właściwej dla tego budynku.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 uCIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jak wskazywano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, konstrukcja stalowa na dachu jest to konstrukcja wsporcza pod Agregaty i urządzenia klimatyzacyjne - (jednostki zewnętrzne) obsługujące poszczególne piętra i części (skrzydła, łączniki) budynku nr 3. Konstrukcja ta jest mocowana do żelbetowej konstrukcji budynku za pomocą kotew chemicznych (wklejanie szpilek prętów w żelbet) oraz śrub i profili skręconych przez strop gęsto żebrowy. Wielkość i nośność konstrukcji jest dobrana pod zaplanowane urządzenia obsługujące wskazaną część budynku. Z racji wpisu do rejestru zabytków - Podest i urządzenia są osłonięte żaluzją (lamelami) ze względów estetycznych.

Spółka przyjęła, iż skoro konstrukcja stalowa na dachu jest integralnie związana z budynkiem nr 3, niemożliwa do zdemontowania bez uszkodzeń dla konstrukcji budynku nr 3 oraz jej funkcjonalności, to nakłady poniesione na jej zbudowanie powinny zwiększać wartość początkową budynku nr 3 w momencie przyjęcia jej do użytkowania i powinny być amortyzowane według metody i stawki amortyzacyjnej właściwej dla tego budynku.

Konstrukcja ta w ocenie Spółki jest w sposób trwały związana z budynkiem nr 3 i stanowi jego ulepszenie w rozumieniu art. 16g ust. 13 uCIT.

Zwiększenie wartości początkowej w świetle ww. przepisu następuje pod warunkiem jednoczesnego wystąpienia następujących przesłanek:

1. środek trwały został poddany przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji;
2. w następstwie tych zdarzeń wzrasta wartość użytkowa środka trwałego (w stosunku do wartości użytkowej na dzień przyjęcia do używania) mierzona w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji;
3. suma wydatków poniesionych w ciągu roku podatkowego na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego przekracza 10.000 zł.
   
   

Spółka uważa iż ww. przesłanki są spełnione w przypadku przedmiotowej konstrukcji stalowej montowanej na dachu, nie mniej jednak, jako iż zdarzenia, w następstwie których środek trwały jest ulepszany, tj. przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja, modernizacja - nie zostały zdefiniowane w uCIT, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska w tym zakresie.

Techniczne zdjęcia sposobu montażu konstrukcji stalowej oraz zdjęcia jej wykonania na dachu budynku nr 3 stanowią załączniki nr 2,3,4 i 5.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego przez niego stanowiska w niniejszym wniosku interpretacyjnym, tj. pytania oznaczonego we wniosku Nr 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej „updop”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c) updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Na podstawie art. 15 ust. 6 updop kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 updop,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c updop.
  
  

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.

Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 updop, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 16f ust. 3 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Należy przy tym zauważyć, że limit dotyczący nowych środków trwałych z kwoty 3.500 zł do 10.000 zł zwiększony został przepisem art. 2 pkt 21 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175, dalej „ustawa nowelizująca”), zgodnie z którym użyte w art. 16d w ust. 1, w art. 16e w ust. 1 i 2, dwukrotnie w art. 16f w ust. 3, dwukrotnie w art. 16g w ust. 13 oraz w art. 16k w ust. 9 wyrazy „3.500 zł” zastępuje się wyrazami „10.000 zł”.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Wskazać należy, że ulepszenie ma miejsce w sytuacjach, w których następuje:

• przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środka trwałego na inny,
• rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
• adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
• rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
• modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego (wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej).
  
  

Wymaga podkreślenia, że powyżej wskazane działania nie będą uznane za ulepszenie, jeżeli łącznie nie zostaną spełnione następujące warunki:

• ulepszenie spowodowało wzrost wartości użytkowej środka trwałego,
• istnieje możliwość zmierzenia wartości ulepszenia tego środka

(por. wyrok: WSA w Łodzi z 21 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 414/13, WSA we Wrocławiu z 31 sierpnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wr 948/04).

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka. Wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 10.000 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Jednocześnie, w ww. ustawie nowelizującej, ustawodawca zawarł przejściowy przepis art. 11 stanowiący, że przepisy (…) art. 16d ust. 1, art. 16e ust. 1 i 2, art. 16f ust. 3, art. 16g ust. 13 i art. 16k ust. 9 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do składników majątku przyjętych do używania po 31 grudnia 2017 r.

Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Z opisu wniosku wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest wynajem nieruchomości własnych. Spółka jest właścicielem nieruchomości zabudowanej - budynku o powierzchni 39.968,70 m². Budynek ten jest już częściowo zaadaptowany na biura i powierzchnie magazynowe przeznaczone na wynajem. Spółka na przestrzeni kilku lat remontuje ten budynek poszczególnymi segmentami wraz z łącznikami, co uzależnione jest od uzyskania zewnętrznego finansowania na jego remont i ogromnej jego powierzchni oraz specyficznej zabudowy. Jest to budynek z 1941 r., dodatkowo wpisany do rejestru zabytków. Remont pozostałych części budynku Spółka planuje dokonać jeszcze w przeciągu kilku następnych lat, planując sukcesywnie rewitalizowane powierzchnie przeznaczać na wynajem. Spółka wskazuje, iż na dachu budynku montuje konstrukcje stalowe w zależności od zapotrzebowania najemców, które są jej własnością i których okres użytkowania jest dłuższy niż rok. W ocenie Wnioskodawcy, konstrukcje te stanowią integralną część budynku, ponieważ nie da się ich zdemontować bez uszkodzenia konstrukcji budynku oraz bez uszkodzenia ich funkcjonalności. Konstrukcja stalowa na dachu jest to konstrukcja wsporcza pod Agregaty i urządzenia klimatyzacyjne - (jednostki zewnętrzne) obsługujące poszczególne piętra i części (skrzydła, łączniki) budynku. Konstrukcja ta jest mocowana do żelbetowej konstrukcji budynku za pomocą kotew chemicznych (wklejanie szpilek prętów w żelbet) oraz śrub i profili skręconych przez strop gęsto żebrowy. Wielkość i nośność konstrukcji jest dobrana pod zaplanowane urządzenia obsługujące wskazaną część budynku. Z racji wpisu do rejestru zabytków - Podest i urządzenia są osłonięte żaluzją (lamelami) ze względów estetycznych. Wartość konstrukcji stalowej - duża ok. 200.000 zł, mała 100.000 zł. Jak wskazał Wnioskodawca, skoro konstrukcja stalowa na dachu jest integralnie związana z budynkiem, niemożliwa do zdemontowania bez uszkodzeń dla konstrukcji budynku, to nakłady poniesione na jej zbudowanie powinny zwiększać wartość początkową budynku w momencie przyjęcia jej do użytkowania.

Odnosząc się do kwestii ustalenia, czy wskazana we wniosku konstrukcja stalowa na dachu budynku powinna zwiększać wartość początkową tego budynku, stwierdzić należy, że jeżeli w istocie (jak wynika z wniosku), konstrukcja stalowa na dachu jako konstrukcja wsporcza pod agregaty i urządzenia klimatyzacyjne obsługujące poszczególne piętra i części budynku nr 3, jest integralnie związana z budynkiem, niemożliwa do zdemontowania bez uszkodzeń dla konstrukcji budynku, a wydatki poniesione na zakup i montaż tej konstrukcji stalowej spowodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego (budynku) do używania, to nakłady poniesione z tego tytułu powinny zwiększać wartość początkową budynku w momencie przyjęcia jej do użytkowania. W konsekwencji, od powiększonej wartości początkowej środka trwałego (budynku) o ww. nakłady Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych według stawki właściwej stosowanej dla tego budynku.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Do wniosku z 2 września 2019 r. dołączono dokument źródłowy. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.