Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.732.2018.1.MR
z 7 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2018 r. (data wpływu 7 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług organizacji polowań jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej usług nabywanych przez Wnioskodawcę od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty;
• nieprawidłowe – w części dotyczącej usług świadczonych we własnym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług organizacji polowań.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) zarejestrowana jako podatnik VAT czynny, prowadzi m.in. działalność w zakresie łowiectwa i pozyskiwania zwierząt łownych, włączając działalność usługową (PKD 01.70.Z) w ramach, której specjalizuje się w organizacji polowań dla myśliwych krajowych i zagranicznych w obwodach kół łowieckich na terenie całego kraju.

W celu zapewnienia kompleksowej organizacji polowania, Spółka część usług świadczy we własnym zakresie, a część usług (np. wyżywienie, nocleg, organizacja polowania indywidualnego i zbiorowego w łowisku, transport myśliwych, trofea łowieckie i odstrzał zwierzyny) kupuje od obcych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty (myśliwego) i sprzedaje bezpośrednio myśliwemu jako nabywcy finalnemu.

Kompleksowe usługi organizacji polowań obejmują w szczególności:

• zakwaterowanie myśliwych i osób towarzyszących wraz z ich wyżywieniem,
• organizację polowania indywidualnego,
• organizację polowania zbiorowego w łowisku, transport myśliwych,
• odstrzał i trofea,
• zapewnienie pilota imprezy i ubezpieczenie myśliwych,
• usługi tłumaczeń dla myśliwych w trakcie trwania imprezy.
  
  

Powyższe usługi świadczone są przez Spółkę we własnym imieniu i na własny rachunek. Należy zaznaczyć, że organizacja polowania obejmuje m.in współpracę z Kołami Łowieckimi, które obciążają Spółkę również opłatą za odstrzał zwierzyny oraz trofea.

Organizacja polowań przez Spółkę dla myśliwych następuje na podstawie zawartej z nimi umowy, gdzie sprzedawcą jest Wnioskodawca, z kolei, Koła Łowieckie (np. polowanie, trofea) oraz inni dostawcy usług (np. noclegi, wyżywienie) świadczą usługi we własnym imieniu i na własny rachunek na rzecz Spółki.

W związku z powyższym, zgodnie z obowiązującą ustawą o VAT, podstawą opodatkowania jest:

1. kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku przy świadczeniu kompleksowych usług organizacji polowań (usługi turystyki) nabywanych od podmiotów zewnętrznych dla bezpośredniej korzyści turysty (art. 119 ust. 1),
2. koszt świadczenia usług we własnym zakresie dla bezpośredniej korzyści turysty (art. 29a w zw. z art. 119 ust. 5).
   
   

Natomiast myśliwy (turysta) otrzymuje na fakturze, zgodnie z art. 106e ust. 2 ustawy, oprócz innych wymaganych tym przepisem treści, wykazaną tylko kwotę należności ogółem oraz wyrazy „procedura marży dla biur podróży”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy imprezę turystyczną pod nazwą „usługa organizacji polowań”, podczas świadczenia której Spółka nabywa część usług dla bezpośredniej korzyści turysty (myśliwego) od podmiotów trzecich (np. organizacja polowań, koszt trofeów łowieckich i odstrzał zwierzyny, transport myśliwych, wyżywienie, nocleg, usługi tłumacza, koszty transportu) należy potraktować jako usługi turystyczne, do których zastosowanie mają szczególne procedury przy świadczeniu usług turystyki (Rozdział 3, art. 119) obowiązującej ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi organizacji polowania dla myśliwych krajowych i zagranicznych, przy świadczeniu których nabywane są od innych podatników towary i usługi dla bezpośredniej korzyści turysty (myśliwego) należy potraktować jako usługę turystyczną, o której mowa w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług, i zgodnie z tym przepisem zastosować procedurę VAT-marża ze stawką 23%.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji pojęcia usługi turystyki. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Ponieważ usługa turystyki nie została nigdzie zdefiniowana, można posłużyć się stanowiskiem organów podatkowych, i tak przykładowo: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 5 lutego 2016 r., nr IPPP2/4512-1131/15-2/BH stwierdził, że:

„(...) Stosowanie procedury szczególnej jest uzależnione w pierwszej kolejności od uznania usług Spółki, polegających na organizacji podróży, za usługę turystyki w rozumieniu art. 119 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. należy podkreślić, że procedura szczególna może mieć zastosowanie nie tylko do biur podróży, ale do każdego podatnika, który wykonuje czynności podobne do usług biura podróży. Usługa Spółki nie ogranicza się do odprzedaży (refaktury) nabytego zakwaterowania (…) należy stwierdzić, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług »obcych i własnych« takich jak np. hotel, wyżywienie, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość »jedną usługę, jeden produkt«. Zatem, za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką. Wobec tego, aby daną usługę uznać za usługę turystyki, powinna ona być usługą składającą się z więcej niż jednego świadczenia, świadczący usługę musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz przy świadczeniu usługi musi nabywać towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty. A contrario, w sytuacji gdy świadczący usługę nie działa we własnym imieniu i na własny rachunek, nie nabywa usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podmiotów, a także usługa ta jest usługą pojedynczą »nie jest złożona z co najmniej dwóch świadczeń«, usługa taka nie może być uznana za usługę turystyki, o której mowa w cytowanym wcześniej art. 119 ust. 1 ustawy (...)”.

W związku z powyższym, jeśli Wnioskodawca jako organizator świadczenia złożonego (organizacja polowania, organizacja pobytu, organizacja transportu, innych), na które składa się wiele usług na rzecz klientów (myśliwych) we własnym imieniu i na własny rachunek, to świadczone przez niego usługi turystyczne (tj. mające na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania) podlegają szczególnej procedurze opodatkowania przy świadczeniu usług turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania usług organizacji polowań jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej usług nabywanych przez Wnioskodawcę od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty;
• nieprawidłowe – w części dotyczącej usług świadczonych we własnym zakresie.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Należy zwrócić uwagę, że w stosunku do usług turystyki, ustawodawca przewidział szczególne procedury dotyczące m.in. określania podstawy opodatkowania tych usług.

I tak, stosownie do art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Wobec tego za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składniki usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, że nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. (uchylony);
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. (uchylony).
   
   

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Zgodnie z art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Z powyższych uregulowań wynika, że przepis art. 119 ustawy nie dotyczy wszelkiego rodzaju usług. Wyraźnie z niego wynika, że dotyczy jedynie usług turystyki.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji legalnej pojęcia „usługi turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych.

Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006 r., Nr 347, str. 1 z poźn. zm.) – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy. Stosownie do powołanego art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, transakcje dokonywane na warunkach przewidzianych w art. 306 przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty.

Należałoby więc przyjąć, że przez usługę turystyki rozumie się usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Z kolei „Słownik Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052), pojęcie to definiuje jako: „zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych”. Natomiast Światowa Organizacja Turystyki (WTO) zaleca dla celów statystycznych następującą definicję turystyki: „Turystyka obejmuje ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, zawodowych lub innych nie dłużej niż rok bez przerwy poza swoim codziennym otoczeniem, z wyłączeniem wyjazdów, w których głównym celem jest działalność zarobkowa”.

Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak, „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159).

Inną definicję proponuje S. Wołejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wołejko, „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

W związku z tym należy stwierdzić, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotel, wyżywienie, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką. Wobec tego aby daną usługę uznać za usługę turystyki, powinna ona być usługą składającą się z więcej niż jednego świadczenia, świadczący usługę musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz przy świadczeniu usługi musi nabywać towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty. A contrario, w sytuacji gdy świadczący usługę nie działa we własnym imieniu i na własny rachunek, nie nabywa usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podmiotów, a także usługa ta jest usługą pojedynczą (nie jest złożona z co najmniej dwóch świadczeń), usługa taka nie może być uznana za usługę turystyki, o której mowa w cytowanym wcześniej art. 119 ust. 1 ustawy.

Zatem, usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

W myśl art. 119 ust. 5 ustawy, w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a.

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako podatnik VAT czynny, prowadzi m.in. działalność w zakresie łowiectwa i pozyskiwania zwierząt łownych, włączając działalność usługową (PKD 01.70.Z) w ramach której specjalizuje się w organizacji polowań dla myśliwych krajowych i zagranicznych w obwodach kół łowieckich na terenie całego kraju. W celu zapewnienia kompleksowej organizacji polowania, Spółka część usług świadczy we własnym zakresie, a część usług (np. wyżywienie, nocleg, organizacja polowania indywidualnego i zbiorowego w łowisku, transport myśliwych, trofea łowieckie i odstrzał zwierzyny) kupuje od obcych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty (myśliwego) i sprzedaje bezpośrednio myśliwemu jako nabywcy finalnemu.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy usługi organizacji polowań, podczas których Wnioskodawca nabywa część usług od innych podmiotów, można potraktować jako usługi turystyczne i opodatkować na zasadzie VAT-marża.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz treść złożonego wniosku należy stwierdzić, że świadczone przez Spółkę usługi w zakresie organizacji polowania należy traktować jako usługi turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy.

Z treści wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawca organizuje polowania dla myśliwych na terenie całego kraju. Organizacja polowań składa się z powiązanych ze sobą usług, tworzących całość. Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz przy świadczeniu usługi nabywa niektóre świadczenia od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty (myśliwego).

Analizując jednak kwestię, czy będzie miała zastosowanie szczególna procedura VAT-marża do świadczenia przedmiotowych usług, należy mieć na uwadze warunki wymienione w art. 119 ust. 3 ustawy.

Z art. 119 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy wynika, że podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku bez względu kto nabywa usługę turystyki w przypadku gdy podatnik działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek oraz przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

W przedmiotowej sytuacji Wnioskodawca tylko część usług (wyżywienie, nocleg, organizacja polowania indywidualnego i zbiorowego w łowisku, transport myśliwych, trofea łowieckie i odstrzał zwierzyny) kupuje od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty (myśliwego), a więc jedynie do tych usług może zastosować procedurę VAT-marża.

Należy w tym miejscu wskazać, że Wnioskodawca jest zobowiązany zgodnie z treścią art. 119 ust. 5 do ustalenia podstawy opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych zobowiązany jest zastosować odpowiednio przepisy art. 29a ustawy.

Reasumując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi organizacji polowań stanowią usługi turystki, o których mowa w art. 119 ustawy. Procedura VAT-marża będzie miała zastosowanie, jednak tylko do części tych usług (wyżywienie, nocleg, organizacja polowania indywidualnego i zbiorowego w łowisku, transport myśliwych, trofea łowieckie i odstrzał zwierzyny), które Wnioskodawca kupuje od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty na podstawie art. 119 ust. 3 oraz art. 119 ust. 5 ustawy. Natomiast dla pozostałej części usług w zakresie organizacji polowań – usług własnych – należy zastosować zasady ogólne, tj. opodatkowanie według stawek podatku VAT właściwych dla poszczególnych usług własnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania usług organizacji polowań w części dotyczącej usług nabywanych przez Wnioskodawcę od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty – jest prawidłowe, a w części dotyczącej usług świadczonych we własnym zakresie jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.