Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPP1/443-862/11-2/ISZ/MK
z 2 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 38/12 (data wpływu prawomocnego orzeczenia z dnia 8 października 2018 r.), stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2011 r. (data wpływu 30 maja 2011 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem przedmiotowych mediów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2011 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostaw mediów w związku z najmem nieruchomości oraz w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem przedmiotowych mediów.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 6 września 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPP1/443-862/11-4/ISZ, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 6 września 2011 r. znak: IPPP1/443-862/11-4/ISZ wniósł pismem z 26 września 2011 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 26 października 2011 r. znak: IPPP1/443-862/11-9/ISZ stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 6 września 2011 r. znak: IPPP1/443-862/11-4/ISZ wniósł skargę 30 listopada 2011 r. (data wpływu 2 grudnia 2011 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 30 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 38/12 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 6 września 2011 r. znak: PPP1/443-862/11-4/ISZ.

Od ww. wyroku Organ wniósł skargę kasacyjną w dniu 7 stycznia 2013 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 4 kwietnia 2018 r. sygn. akt I FSK 868/15 oddalił skargę kasacyjną.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2012 r. uchylający interpretację indywidualną wpłynął do Szefa Krajowej Administracji Skarbowej Krajowa Informacja Skarbowa w Bielsku Białej w dniu 8 października 2018 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą dokonuje zakupu tzw. mediów (świadczeń niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania nieruchomości), wśród których znajdują się energia elektryczna, cieplna, gaz przewodowy, usługi rozprowadzania wody, gospodarki ściekami oraz wywozu i unieszkodliwiania odpadów. Przedmiotowe zakupy dokumentowane są fakturami VAT, natomiast podatek naliczony zawarty w otrzymywanych fakturach stanowi podstawę do obniżenia kwoty podatku należnego. Spółka dla potrzeb odliczenia podatku naliczonego dokonuje przyporządkowania danego zakupu do konkretnego rodzaju działalności tj. zwolnionej, opodatkowanej lub mieszanej.

Jednocześnie Spółka w ramach prowadzonej działalności, świadczy usługi najmu. Na podstawie zawieranych umów w zamian za wynagrodzenie w postaci czynszu oddaje najemcom do używania lokale (użytkowe bądź mieszkalne). Ponadto najemcy zobowiązani są uiszczać opłaty związane z mediami.

W zależności od treści zawartych umów, rozliczenie kosztów dostarczonych mediów może odbywać się w następujący sposób:

1. wszelkie dodatkowe świadczenia związane z funkcjonowaniem lokalu wkalkulowane są w kwotę czynszu (stanowią element kalkulacyjny przy określaniu jego wysokości),
2. wszelkie dodatkowe świadczenia regulowane są odrębnie, niezależnie od należnego czynszu z tytułu najmu.
   
   

W sytuacji przedstawionej w pkt 2 Spółka dokonuje refakturowania kosztów dotyczących mediów przy zastosowaniu stawek podatku właściwych dla dostawy danego towaru/świadczenia danej usługi. Jednocześnie kwoty należności (wynagrodzenia) za przedmiotowe czynności (dostawy/świadczenia) mogą być ustalane na podstawie faktycznego zużycia (danych z urządzeń pomiarowych) bądź mają charakter ryczałtowy (stała opłata z tytułu dostawy poszczególnych mediów).

Odliczenie podatku naliczonego z faktury dokumentującej nabycie mediów przez Spółkę, w przypadku otrzymywania od najemców wynagrodzenia ryczałtowego, podlega odliczeniu w pełnej wysokości do kwoty stanowiącej równowartość ryczałtu.

W celu zobrazowania stanu faktycznego Spółka przedstawia przykładową hipotetyczną sytuację.

Przykład: Spółka posiada budynek, w którym mieści się urząd, pomieszczenia biurowe oraz lokal mieszkalny wynajmowany pracownikowi (najemcy). Zgodnie z zawartą umową najmu, poza czynszem w wysokości 200 zł, najemca zobowiązany jest do pokrycia kosztów związanych z funkcjonowaniem lokalu tj. energii elektrycznej, usług rozprowadzania wody, odprowadzania nieczystości płynnych itd. Strony ustaliły, iż wynagrodzenie za przedmiotowe świadczenia będzie miało charakter ryczałtowy: za odprowadzanie nieczystości płynnych pobierane będzie wynagrodzenie w wysokości 30 zł plus należny podatek VAT (razem: 32,40= 30,00*0,08%).

W dniu 15 marca 2011r. Spółka wystawiła fakturę VAT za najem lokalu mieszkalnego za kwiecień 2011 r.

Faktura przedstawiała się następująco:

Nazwa towaru/usługi w. netto VAT w. brutto

Czynsz 200,00 0,00 (zw.) 200,00

Odprowadzanie nieczystości płynnych 30,00 2,40 (8%) 32,40

W maju Spółka otrzymała fakturę VAT za odprowadzanie nieczystości płynnych w miesiącu kwietniu.

Faktura przedstawiała się następująco:

Nazwa towaru/usługi w. netto VAT w. brutto

odprowadzanie nieczystości płynnych 1 000,00 80,00 (8%) 1 080,00

W związku z powyższym, dla potrzeb odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanej faktury VAT dokonano następującego przyporządkowania:

• w. netto 970,00, VAT 77,60 - zakup związany ze sprzedażą mieszaną - odliczenie podatku naliczonego przy zastosowaniu proporcji,
  

• w. netto 30,00, VAT 2,40 - zakup związany ze sprzedażą opodatkowaną - pełne odliczenie VAT.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo kwalifikuje podatek naliczony wynikający z otrzymywanych faktur za media dla potrzeb obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego ?

Podstawowe uprawnienie podatnika dotyczące obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zostało uregulowane w art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT. Zgodnie z powołanym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług;
   
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego;
   
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu
   

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4,

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywa czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwoty podatku naliczonego dającej podatnikowi prawo do odliczenia, podatnik może w celu ustalenia tej kwoty zastosować proporcję określoną zgodnie z ust. 2-10 powołanego artykułu (art. 90 ust. 2 ustawy).

Wskazane powyżej reguły odliczenia podatku naliczonego są wyrazem zasady neutralności podatku, co oznacza że podatnik nie powinien ponosić faktycznego obciążenia tym podatkiem. Konieczność przestrzegania tej zasady jest szeroko akcentowana w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. TSUE wielokrotnie podkreślał, że prawo do odliczenia VAT zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie, w toku jego działalności gospodarczej.

Z przepisów ustawy o VAT wynika, iż najistotniejszym warunkiem kształtującym prawo do odliczenia podatku naliczonego, jest związek między czynnościami opodatkowanymi a nabytymi towarami lub usługami podlegający opodatkowaniu VAT. Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje, zarówno w przypadku gdy wspomniany związek ma charakter bezpośredni jak i pośredni, tzn. gdy wydatki na nabycie towarów lub usług zaliczane są do tzw. kosztów ogólnych działalności. Powyższe potwierdza orzecznictwo TSUE, w którym podkreśla się, że zarówno pośredni jak i bezpośredni związek pomiędzy podatkiem naliczonym a transakcją opodatkowaną może stanowić podstawę do odliczenia VAT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż podatek naliczony wynikający z faktur VAT otrzymywanych przez Spółkę za nabycie mediów, które następnie podlegają refakturowaniu na najemców lokali, czyli traktowane są na gruncie VAT, jako czynności podlegające opodatkowaniu, będzie jako wykorzystywany do tych czynności, podlegał odliczeniu. Jednakże z uwagi na fakt, iż otrzymywane przez Spółkę faktury mogą dokumentować nabycie mediów, które częściowo wykorzystywane są dla potrzeb funkcjonowania Spółki, natomiast w części podlegają dalszej odsprzedaży, Spółka zobowiązana jest do wyodrębnienia podatku naliczonego w stosunku, do którego przysługuje prawo do odliczenia. W przypadku umów z najemcami, w których przyjęto, iż wynagrodzenie za dostarczane media kalkulowane jest jako stała opłata (ryczałt), w chwili nabycia przez Spółka mediów, znana jest kwota podatku należnego, który wystąpi przy ich odsprzedaży, faktury za nabycie winny być zatem dla potrzeb VAT kwalifikowane jako:

• do kwoty stanowiącej równowartość ryczałtu jako powiązane ze sprzedażą opodatkowaną i w tej też części odliczenie kwoty podatku naliczonego winno odbywać się na podstawie art. 86 ust. 1,
  

• w pozostałym zakresie jako związane z ogólną działalnością Spółki tj. powiązane ze sprzedażą mieszaną (służącą zarówno czynnościom opodatkowanym jak i zwolnionym z VAT) i w części tej podlegające odliczeniu na podstawie art. 90 ust. 2 ustawy o VAT.
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrokiem z 30 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 38/12.

W odniesieniu do kwestii prawa do odliczenia podatku zawartego w fakturach dokumentujących nabycie mediów przez Wnioskodawcę wskazać należy, iż zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, o czym stanowi art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy.

Natomiast na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo, o czym stanowi art. 90 ust. 3 ustawy. W ust. 4 art. 90 ustawy wskazano, iż proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja.

Stosownie natomiast do zapisu art. 90 ust. 10 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2011 r., w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

1. przekroczyła 98% - podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2;
2. nie przekroczyła 2% - podatnik nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2.
   
   

Przepis art. 90 ust. 10, z dniem 1 kwietnia 2011 r. otrzymał następujące brzmienie: w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

1. przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji , w skali roku, była mniejsza niż 500 zł - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
2. nie przekroczyła 2% - podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.
   
   

Z przytoczonych regulacji prawnych wynika zatem, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz tylko w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności m.in. zwolnionych od podatku.

Zatem jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca świadczy m.in. usługi najmu lokali mieszkalnych - zwolnione od podatku, oraz usługi najmu lokali użytkowych – opodatkowane VAT. Na wstępie należy zaznaczyć, iż ocena stanowiska Wnioskodawcy w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie mediów nie może być oderwana od stanowiska zajętego przez tut. Organ w zakresie pytania 1, które zostało przedstawione w wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 31 marca 2016 r. sygn. akt IPPP1/443-862/11/16-11/S/ISz wydanej po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 25/12.

Zostało w niej wskazane, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym czynsz najmu nie obejmował opłat za ewentualne inne świadczenia wynajmującego na rzecz najemcy, w tym za media. W odniesieniu do usług dotyczących mediów wynajmujący brał udział w świadczeniu tych usług działając we własnym imieniu, ale na rzecz najemcy. Wobec tego, stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, należy uznać że wynajmujący otrzymał i wyświadczył usługę. Zatem, w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, stosownie do art. 30 ust. 3 ustawy, podstawą opodatkowania z tytułu dostawy mediów jest kwota należna z tytułu świadczenia tych usług, pomniejszona o podatek VAT. Wnioskodawca na wystawionej fakturze dla wynajmującego, zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, odrębnie wykaże usługę najmu lokalu oraz dostawę poszczególnych mediów, tj. opłat za energię elektryczną, cieplną, gaz przewodowy, usługi rozprowadzania wody, gospodarki ściekami oraz wywozu i unieszkodliwiania odpadów. Zatem Wnioskodawca obciążając najemców lokali mieszkalnych kosztami mediów (m.in. energii elektrycznej, cieplnej, gazu przewodowego, usługi rozprowadzania wody, gospodarki ściekami oraz wywozu i unieszkodliwiania odpadów) powinien stosować stawki podatku VAT właściwe dla świadczenia tych dostaw i usług. Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest fakt, że wynagrodzenie za dostarczone media może być kalkulowane na dwa różne sposoby tj. w oparciu o faktyczne zużycie bądź w postaci stałej opłaty. Dla określenia stawki właściwej przy realizacji przedstawionych czynności, znaczenie ma bowiem przedmiot świadczenia (tj. przedmiot opodatkowania).

Należy zatem stwierdzić, że wg zasady ogólnej, określonej w art. 86 ust. 1, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego w takim zakresie, w jakim zakupy te (media) służą sprzedaży opodatkowanej. W przypadku, gdy Wnioskodawca jest w stanie przyporządkować podatek naliczony związany z nabyciem opisanych mediów do czynności opodatkowanych, to przysługuje mu prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w takiej części, jaka jest związana z realizowaną sprzedażą opodatkowaną, zgodnie z generalną zasadą, wyrażoną w art. 86 ust. 1, w związku z art. 90 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Jeżeli jednak nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanych z czynnościami opodatkowanymi, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego w wysokości ustalonej w oparciu o proporcję określoną na podstawie art. 90 ust. 3 i następne ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z poźn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.