Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1102/12/15-S/EK
z 16 marca 2015 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 listopada 2014 r. sygn. akt I FSK 1539/13 (data wpływu 19 stycznia 2015 r.) oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 17 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Gd 383/13 (data wpływu prawomocnego wyroku 24 lutego 2015 r.) - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2012 r. (data wpływu 10 września 2012 r.), uzupełnionym w dniu 29 października 2012 r. (data wpływu), o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego przy zakupie samochodów osobowych, które zostaną przekazane jako nagrody w konkursie – jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 10 września 2012 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 29 października 2012 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego przy zakupie samochodów osobowych, które zostaną przekazane jako nagrody w konkursie.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


Spółka jest producentem stolarki okiennej i drzwiowej. W zeszłym roku zorganizowała dla swoich partnerów handlowych, zajmujących się zakupem jej produktów, konkurs na największą ilość zakupionych produktów. Zgodnie z regulaminem konkursu, zwycięzcy w poszczególnych kategoriach produktowych (są trzy takie kategorie), otrzymają nagrodę w postaci samochodu osobowego marki Citroen C-3. Ogłoszenie wyników konkursu ma nastąpić w miesiącu październiku 2012 r. Na 2-4 tygodnie przed ogłoszeniem wyników Spółka dokona zakupu samochodów przeznaczonych na nagrody. Pomiędzy zakupem a wydaniem samochodów zwycięzcom konkursu, nie będą one w żaden sposób używane przez Spółkę. Będą stały na parkingu w takim stanie, w jakim zostaną odebrane z salonu. W związku z wydaniem samochodu zostanie wystawiona faktura wewnętrzna. Sprzedaż produktów na rzecz partnerów handlowych, o jakiej mowa wyżej, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy Spółka będzie miała prawo do całkowitego odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów osobowych, które zostaną następnie przeznaczone w całość na nagrody dla zwycięzców – partnerów handlowych Spółki, w konkursie na największą sprzedaż jej produktów?


Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym we wniosku oraz jego uzupełnieniu, będzie miał prawo do całkowitego odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów osobowych, które zostaną następnie przeznaczone w całość na nagrody dla zwycięzców - partnerów handlowych, w konkursie na największą sprzedaż jego produktów.


Spółka wskazała, iż w latach 2011-2012 kwestię odliczenia podatku naliczonego od samochodów osobowych i niektórych innych pojazdów samochodowych regulują przepisy przejściowe zawarte w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652). Po powołaniu treści art. 3 ust. 1 tej ustawy zaznaczyła, że ograniczenie wyrażone w tym przepisie, stosownie do brzmienia art. 3 ust. 2 pkt 7 ww. ustawy, nie dotyczy m.in. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:


  1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
  2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.


Spółka stwierdziła, iż w przypadku, gdy dany samochód osobowy będzie dla podatnika towarem handlowym (przeznaczonym do odsprzedaży), podatkiem naliczonym jest cały podatek naliczony i podatnik ma prawo do odliczenia tego podatku.

Podniosła, że w przedmiotowej sprawie, w ramach prowadzonej działalności zorganizowała konkurs mający na celu intensyfikację sprzedaży produktów opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Na organizowanie tego typu konkursów dla własnych kontrahentów nie wymaga się wprowadzenia do zakresu prowadzonej działalności specjalnych zapisów, albowiem jest to część działalności podstawowej Spółki, jaką jest sprzedaż produktów - stolarki okiennej. Zaznaczyła, iż samochody wprawdzie nie zostaną odsprzedane, ale wydane w związku z wygraniem ww. konkursu.

Spółka wskazała, że zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, powyższa czynność została zrównana ze sprzedażą i podatnik ma obowiązek wystawienia z tego tytułu faktury wewnętrznej. Podkreśliła, iż zakupione samochody traktowane są jak towar, który zostanie zaraz po zakupie wydany najlepszym sprzedawcom - zwycięzcom konkursu. Ponownie stwierdziła, że pojazdy nie będą w jakikolwiek sposób użytkowane przez podatnika.

Podniosła, że zasada neutralności VAT zakłada, iż podatnik nie będzie ponosił ciężarów podatku naliczonego związanego z zakupem usług i towarów, które związane są z prowadzoną przez niego działalnością opodatkowaną tym podatkiem, a wprowadzenie ograniczeń w zakresie podatku naliczonego przy zakupie samochodów osobowych było spowodowane tym, że samochody osobowe z reguły częściowo były wykorzystywane również na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością. Zdaniem Spółki, w przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie będzie miała miejsca, dlatego też zastosowanie wykładni rozszerzającej, umożliwiającej rozliczenie całego podatku naliczonego jest zasadne i zgodne z zasadą neutralności podatku, wyrażoną w art. 168 i art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347, str. 1).

Zaznaczyła, że jej stanowisko potwierdzają najnowsze orzeczenia sądów administracyjnych: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 8 października 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 3310/11, Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 1014/10, a także interpretacje Ministra Finansów – interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 czerwca 2012 r. IPPP3/443-482/12-2/MPe („Rzeczpospolita” z dnia 10 października 2012 r., „Prawo co dnia”).

Wskazała, iż według przytoczonych orzeczeń „odsprzedaż” należy traktować szeroko. Pojęcie to należy odnosić również do wydania pojazdów, jako nagród w organizowanym bezpośrednio przez podatnika (czyli nie tylko przez agencje reklamowe) konkursie.

W interpretacji indywidualnej z dnia 5 grudnia 2012 r. znak ITPP2/443-1102/12/EK uznano stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 383/13 uchylił zaskarżoną interpretację wskazując, że dokonana przez Ministra Finansów literalna wykładnia art. 3 ust. 1 i 2 pkt 7 „ustawy podatkowej” pozostaje w sprzeczności z zasadą neutralności podatku wyrażoną w art. 168 i art. 176 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006).

Sąd podniósł, że zestawienie i porównanie art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej art. 2 lit. a) decyzji wykonawczej Rady UE z dnia 27 września 2010 r. [upoważniającej Polskę do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE] prowadzi do wniosku, że polski ustawodawca realizując upoważnienie zawarte w decyzji Rady UE naruszył granice tego upoważnienia. W treści decyzji znalazł się bowiem jasny zapis, że ograniczenie nie ma zastosowania do pojazdów zakupionych „w celu odsprzedaży (…)”, tymczasem w ustawie nowelizującej znalazł się zapis, że ograniczenie nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów). Sąd uznał za nieuprawnioną interpretację ww. przepisu w taki sposób, iż ograniczenie w zakresie odliczenia podatku naliczonego nie dotyczy wyłącznie tych podatników, których przedmiotem działalności jest odprzedaż samochodów. Wskazał również, za spostrzeżeniami NSA dokonanymi w wyroku z dnia 28 czerwca 2011 r., sygn. akt I FSK 1014/10, że termin „odprzedaż” obejmuje takie rodzaje działalności gospodarczej podatnika, w ramach których nabywane samochody (pojazdy), o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy, są – jako towary handlowe – przeznaczone do ich dalszego zbycia. Uznał, że nieuzasadnionym ekonomicznie byłoby różnicowanie – w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – sytuacji prawnej podatników, którzy prowadzą działalność gospodarczą polegającą na nabywaniu samochodów określonych w art. 86 ust. 3 u.p.t.u. w celu ich odprzedaży oraz podatników, których przedmiotem działalności jest nabywanie tych pojazdów w celu realizacji innych form ich zbycia.

Skargą kasacyjną z dnia 20 czerwca 2013 r. tutejszy organ zaskarżył ww. orzeczenie WSA. Wyrokiem z dnia 6 listopada 2014 r. , sygn. akt I FSK 1539/13, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że kwestia właściwej interpretacji art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej była już wielokrotnie przedmiotem rozważań NSA, wskazując na wyroki NSA: z dnia 29 października 2010 r., I FSK 1875/09, z dnia 28 czerwca 2011 r., I FSK 1014/10 oraz z dnia 11 lipca 2013 r., I FSK 1305/12 i I FSK 1268/12. Sąd odwołał się również do definicji terminu „odprzedaż” zaprezentowanej przez NSA w wyroku z dnia 28 czerwca 2011 r., sygn. akt I FSK 1014/10.

NSA wskazał, że Sąd pierwszej instancji zasadnie uznał, że porównanie regulacji krajowych do przepisów unijnych prowadzi do wniosku, że art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej nie można odczytywać w oparciu jedynie o wykładnię językową.

W dniu 24 lutego 2015 r. wpłynęło do tutejszego organu ww. orzeczenie WSA w Gdańsku, opatrzone klauzulą prawomocności.


W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyrokach: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 listopada 2014 r. oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 17 kwietnia 2013 r. – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Według regulacji ust. 2 pkt 1 lit. a) powyższego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z treści art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Podkreślenia wymaga fakt, iż związek między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością opodatkowaną może mieć charakter pośredni lub bezpośredni. O związku bezpośrednim można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odprzedaży, lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem sprzedaży - bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast pośredni związek występuje, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa podatnika, a tym samym z osiąganymi przez niego przychodami. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudni 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. z 2010 r. Nr 247, poz. 1652, z późn. zm.), w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.


Jak stanowi ust. 2 powyższego artykułu, przepis ust. 1 nie dotyczy:


  1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
  2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
  3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
  4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
  5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
  6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
  7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:


  1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
  2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.


Stosownie do brzmienia ust. 3 tego artykułu, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zgodnie ze wskazaniami zawartymi w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 17 kwietnia 2013 r. I SA/Gd 383/13, art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej nie może być odczytywany w oderwaniu od postanowień decyzji wykonawczej, uprawniającej Rzeczpospolitą Polską do wprowadzenia ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, w oparciu jedynie o wykładnię językową.

Sąd stwierdził ponadto, że termin „odprzedaż” obejmuje takie rodzaje działalności gospodarczej podatnika, w ramach których nabywane samochody (pojazdy), o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy są – jako towary handlowe – przeznaczone do ich dalszego zbycia.

Uznał również, że nieuzasadnionym ekonomicznie jest różnicowanie – w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – sytuacji prawnej podatników, którzy prowadzą działalność gospodarczą polegającą na nabywania samochodów określonych w art. 86 ust. 3 u.p.t.u. w celu ich odprzedaży oraz podatników, których przedmiotem działalności jest nabywanie tych pojazdów w celu realizacji innych form ich zbycia.

Zgodnie z dyspozycją zawartą art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).


Według ust. 2 powyższego artykułu, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:


  1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
  2. wszelkie inne darowizny


  • jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.


Analiza przedstawionych okoliczności sprawy oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie samochodów osobowych, które zostaną nieodpłatnie przekazane jako nagrody w konkursie. Wprawdzie zgodnie z brzmieniem art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy zmieniającej, pełne odliczenie podatku naliczonego od nabytych samochodów osobowych dotyczy tylko takich przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów, tym niemniej – zgodnie ze wskazaniami sądu – nieuzasadnionym ekonomicznie jest różnicowanie – w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – sytuacji prawnej podatników, którzy prowadzą działalność gospodarczą polegającą na nabywaniu samochodów określonych w art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług w celu ich odprzedaży oraz podatników, których przedmiotem działalności jest nabywanie tych pojazdów w celu realizacji innych form ich zbycia.

Wobec powyższego, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowych samochodów osobowych, gdyż – jak wynika z treści wniosku – zostaną one nieodpłatnie przekazane zwycięzcom konkursu w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj