Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4511-411/15-2/MG
z 2 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 13 kwietnia 2015 r. (data wpływu 15 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z udostępnianiem osobom na kierowniczych, decyzyjnych stanowiskach oraz innym pracownikom samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych oraz zaliczenia do przychodu pracownika kosztu zużytego paliwa do samochodu służbowego, wykorzystywanego na cele prywatne – jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej braku powstania przychodu po stronie osób na kierowniczych, decyzyjnych stanowiskach oraz innych pracowników z tytułu udostępnienia samochodów służbowych do celów służbowych,
• nieprawidłowe – w części dotyczącej braku powstania przychodu po stronie pracownika w wysokości kosztu zużytego paliwa do samochodu służbowego, wykorzystywanego na cele prywatne.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z udostępnianiem osobom na kierowniczych, decyzyjnych stanowiskach oraz innym pracownikom samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych oraz zaliczenia do przychodu pracownika kosztu zużytego paliwa do samochodu służbowego, wykorzystywanego na cele prywatne.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Stowarzyszenie zajmujące się wspieraniem rozwoju transportu drogowego w Polsce oraz reprezentowaniem i ochroną interesów polskich przewoźników drogowych wobec organów władzy i administracji, a także organizacji krajowych i międzynarodowych - udostępnia części swoich pracowników samochody służbowe w celu wykonywania obowiązków służbowych.

Specyfiką działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę jest podejmowanie przez część pracowników (m.in. Prezesa Zarządu i Dyrektora Generalnego) szeregu czynności poza siedzibą Stowarzyszenia, w tym poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Tryb aktywności służbowej tych osób jest szczególny i wiąże się z nim m.in. pełna dyspozycyjność i nielimitowany czas pracy. Ponadto, przykładowo, niejednokrotnie w praktyce występuje sytuacja, kiedy wymagany jest wyjazd pracownika w podróż służbową bezpośrednio z miejsca zamieszkania, a więc z pominięciem przyjazdu do siedziby głównej lub oddziału Stowarzyszenia (bądź też z takiego właśnie miejsca docelowego pracownik, po zakończeniu świadczenia pracy, wraca bezpośrednio do miejsca zamieszkania).

Podsumowując, do realizacji obowiązków służbowych przez ww. osoby odnosi się wymóg rozbudowanej mobilności i pełnej dyspozycyjności tych osób.

Zaznaczyć należy, iż opisana potrzeba odnosząca się do korzystania z samochodu służbowego dotyczy z jednej strony osób na kierowniczych, decyzyjnych stanowiskach (Prezesa Zarządu, Dyrektora Generalnego), z drugiej - innych pracowników (tj. Kierowników Punktów Terenowych V., co do których istnieje konieczność wyjazdów do ww. punktów oraz punktów szkoleń, a także Szefa Przedstawicielstwa Wnioskodawcy na Białorusi, który wykonuje szereg czynności terenowych związanych z przedmiotem działalności Wnioskodawcy).

W związku z powyższymi okolicznościami konieczne jest uchwalenie przez Wnioskodawcę stosownych regulaminów określających warunki korzystania przez pracowników z samochodów służbowych. Ponadto, Wnioskodawca zawarł lub planuje zawrzeć z pracownikami umowy powierzenia samochodu służbowego.

Wskazać należy, iż w treści ww. umów pracodawca zobowiązuje pracowników, którym powierzany jest samochód służbowy, do zapewnienia prawidłowej eksploatacji i zabezpieczenia powierzonego im samochodu, co umożliwi dodatkowo nadzór nad nim. Wnioskodawca nakłada na ww. osoby w szczególności wymóg parkowania lub garażowania samochodu po godzinach pracy (i) w sprecyzowanym miejscu zamieszkania, (ii) w warunkach utrudniających lub uniemożliwiających jego uszkodzenie albo kradzież oraz zapewniających pełną gotowość do jego użytkowania w celach służbowych.

W treści ww. umów znajdują się postanowienia statuujące m.in., iż pracownik:

1. będzie korzystał nieodpłatnie z samochodu do realizacji zadań służbowych, w tym do przejazdów pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem pracy;
2. jest upoważniony do podejmowania podróży służbowych bezpośrednio z miejsca zamieszkania;
3. jest uprawniony do korzystania z samochodu w celach prywatnych.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z udostępnieniem osobom na kierowniczych, decyzyjnych stanowiskach (Prezesowi Zarządu, Dyrektorowi Generalnemu) samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych, z jednoczesnym zobowiązaniem ich do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym - z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodu do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem ww. pracownicy uzyskają przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca będzie miał obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 ww. ustawy, tj. czy w świetle opisanych wcześniej okoliczności faktycznych dojazd ww. osób pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy i z powrotem należy interpretować jako przejazd prywatny?
2. Czy w związku z udostępnieniem innym pracownikom (tj. Kierownikom Punktów Terenowych V. oraz Szefowi Przedstawicielstwa Wnioskodawcy na Białorusi) samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych, z jednoczesnym zobowiązaniem ich do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym - z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodu do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem - pracownik uzyska przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca będzie miał obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 ww. ustawy, tj. czy w świetle opisanych wcześniej okoliczności faktycznych dojazd ww. osób pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy i z powrotem należy interpretować jako przejazd prywatny?
3. Czy niezależnie od ryczałtu w wysokości 250,00 zł/400,00 zł, określonego przez ustawodawcę w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód pracownika stanowi również koszt zużytego paliwa na cele prywatne, czy też ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ww. ustawy, obejmuje koszty paliwa zużytego na cele prywatne, które w tej sytuacji nie powinny być doliczane do przychodu pracownika?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

W ocenie Wnioskodawcy uprawnione są następujące odpowiedzi na pytania zadane we wniosku o wydanie wiążącej interpretacji podatkowej:

• co do pyt. nr 1 - opisana sytuacja nie stanowi przychodu pracownika;
• co do pyt. nr 2 - opisana sytuacja nie stanowi przychodu pracownika;
• co do pyt. nr 3 - koszty paliwa zużytego na cele prywatne nie stanowią przychodu pracownika, odrębnego od ryczałtu w wysokości 250,00 zł/400,00 zł, a więc ww. ryczałt obejmuje ww. koszty, które w tej sytuacji nie powinny być doliczane do przychodu pracownika.
  
  

Odnosząc się do pyt. nr 1 i 2, wskazać należy, iż szczególny charakter pracy wykonywanej przez pracowników Wnioskodawcy w pełni uzasadnia wnioski, iż przejazd samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy jest przejazdem służbowym.

Zaznaczyć trzeba, iż powyższy tok rozumowania został potwierdzony m.in. w treści interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Nr IBPBII/1/415-585/14/MŁ z dnia 13 października 2014 r. W uzasadnieniu ww. interpretacji wskazano m.in., iż takie przejazdy „stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy, wyrażającą się w ustanowionych przez Spółkę zasadach poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo, a także - z uwagi na charakter zadań służbowych - stałą gotowość (mobilność) do wykonania obowiązków służbowych” (por. również: interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 grudnia 2011 r. Nr IPPB4/415-814/11-2/JK2).

Odnosząc się do pyt. nr 3, w ocenie Wnioskodawcy nie jest zasadne traktowanie, jako odrębny przychód od ryczałtu określonego w art. 12 ust. 2a przedmiotowej ustawy, kosztów paliwa zużytego na cele prywatne. W tym kontekście przywołać należy treść uzasadnienia do ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej z dnia 7 listopada 2014 r. wprowadzającej przedmiotowe regulacje, w którym wskazano: „Do obliczenia wartości przychodu za każdy miesiąc korzystania z samochodu przyjęto:

• dla samochodów o pojemności skokowej silnika do 1600 cm³ - iloczyn 300 km i stawki za 1 kilometr przebiegu pojazdu o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm³, o której mowa w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy z dnia 25 marca 2002 r. (Dz. U. Nr 27, poz. 271), tj. 300 km x 0,8358 zł tak obliczony przychód wynosi 250,74 zł, po odrzuceniu groszy 250 zł.
• dla samochodów o pojemności skokowej silnika powyżej 1600 cm³ - przyjęto 160% przychodu obliczonego w sposób wskazany w pkt 1 (400 zł)”.
  
  

Analizując powyższe kalkulacje wskazać należy, że w ocenie Wnioskodawcy odnoszą się one do wyliczeń stawek właściwych przy kilometrówce w przypadku wykorzystywania samochodów prywatnych do celów służbowych. W związku z tym, zasadne jest uznanie, że stawka wskazana w ww. rozporządzeniu (0,8358 zł) zawiera m.in. koszty paliwa oraz analogicznie takie wnioski powinny odnosić się do ustaleń związanych z zakresem kwoty ryczałtu określonego w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w części dotyczącej braku powstania przychodu po stronie osób na kierowniczych, decyzyjnych stanowiskach oraz innych pracowników z tytułu udostępnienia samochodów służbowych w celów służbowych, natomiast nieprawidłowe w części dotyczącej braku powstania przychodu po stronie pracownika w wysokości kosztu zużytego paliwa do samochodu służbowego, wykorzystywanego na cele prywatne.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Artykuł 11 ust. 2a ustawy stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy)

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca udostępnia części swoich pracowników samochody służbowe w celu wykonywania obowiązków służbowych. Specyfiką działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę jest podejmowanie przez część pracowników (m.in. Prezesa Zarządu i Dyrektora Generalnego) szeregu czynności poza siedzibą Wnioskodawcy, w tym poza granicami kraju. Tryb aktywności służbowej tych osób jest szczególny i wiąże się z nim m.in. pełna dyspozycyjność i nielimitowany czas pracy. Niejednokrotnie wymagany jest wyjazd pracownika w podróż służbową bezpośrednio z miejsca zamieszkania, a więc z pominięciem przyjazdu do siedziby głównej lub oddziału Wnioskodawcy (bądź też z takiego miejsca docelowego pracownik, po zakończeniu świadczenia pracy, wraca bezpośrednio do miejsca zamieszkania). Opisana potrzeba odnosząca się do korzystania z samochodu służbowego dotyczy także innych pracowników, tj. Kierowników Punktów Terenowych V., co do których istnieje konieczność wyjazdów do ww. punktów oraz punktów szkoleń, a także Szefa Przedstawicielstwa Wnioskodawcy na Białorusi, który wykonuje szereg czynności terenowych związanych z przedmiotem działalności Wnioskodawcy. W związku z powyższym konieczne jest uchwalenie przez Wnioskodawcę stosownych regulaminów określających warunki korzystania przez pracowników z samochodów służbowych. Ponadto, Wnioskodawca zawarł lub planuje zawrzeć z pracownikami umowy powierzenia samochodu służbowego. W treści ww. umów pracodawca zobowiązuje pracowników, którym powierzany jest samochód służbowy, do zapewnienia prawidłowej eksploatacji i zabezpieczenia powierzonego im samochodu, co umożliwi dodatkowo nadzór nad nim. Wnioskodawca nakłada na ww. osoby w szczególności wymóg parkowania lub garażowania samochodu po godzinach pracy w sprecyzowanym miejscu zamieszkania, w warunkach utrudniających lub uniemożliwiających jego uszkodzenie albo kradzież oraz zapewniających pełną gotowość do jego użytkowania w celach służbowych. W treści przedmiotowych umów znajdują się postanowienia statuujące m.in., że pracownik będzie korzystał nieodpłatnie z samochodu do realizacji zadań służbowych, w tym do przejazdów pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem pracy, jest upoważniony do podejmowania podróży służbowych bezpośrednio z miejsca zamieszkania, jest uprawniony do korzystania z samochodu w celach prywatnych.

W pierwszej kolejności organ podatkowy odniesie się do stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania Nr 1 i 2 wniosku.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.) - pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy (czy też miejsca wykonywania zadania służbowego) oraz z siedziby firmy (czy też miejsca wykonywania zadania służbowego) do miejsca zamieszkania - co do zasady - nie uzyskują przychodu ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem, lub garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przejazdy z miejsca zamieszkania danego pracownika do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, przydzielonym samochodem służbowym – co, jak wynika z treści wniosku, zostało podyktowane charakterem wykonywanej przez poszczególne osoby pracy – nie stanowią przychodu dla pracownika ze stosunku pracy, o ile przejazdy te odbywają się wyłącznie w celach służbowych. Tym samym z tego tytułu na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika.

Na powyższe stanowisko nie ma wpływu fakt, że pracownicy w oparciu o zawartą z pracodawcą umowę są uprawnieni do korzystania z samochodu w celach prywatnych, z uwagi na to, że z tytułu wykorzystywania samochodu do celów prywatnych pracownicy uzyskują przychód z nieodpłatnego świadczenia w wysokości miesięcznego ryczałtu uzależnionego od pojemności skokowej silnika danego samochodu, ustalonego na podstawie art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2015 r.

Ustosunkowując się natomiast do stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania Nr 3 organ podatkowy stwierdza:

Przepisy dotyczące wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych weszły w życie z dniem 1 stycznia 2015 r. i zostały wprowadzone ustawą z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662), celem których było zastąpienie obecnego sposobu ustalania przychodu z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych metodą uproszczoną, polegającą na ustaleniu przychodu pracownika w sposób ryczałtowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
   
   

W myśl art. 12 ust. 2b ww. ustawy, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 2c ww. ustawy, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

W ocenie Wnioskodawcy koszty paliwa zużytego na cele prywatne nie stanowią przychodu pracownika, odrębnego od ryczałtu w wysokości określonej w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji ryczałt ten obejmuje koszty paliwa, które w tej sytuacji nie powinny być doliczane do przychodu pracownika.

Nie można jednak zgodzić z powyższym stanowiskiem Wnioskodawcy, że ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ww. ustawy w pełni wyczerpuje kwotę przychodu z tytułu używania samochodu do celów prywatnych. Należy bowiem wskazać, że ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jednak z dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji, gdy samochód jest np. wypożyczany. Te koszty to koszty m.in. zużytego przez pracownika paliwa, oraz przykładowo opłat parkingowych, czy opłat za przejazdy autostradą. Takie koszty nie mogą być uznawane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a cytowanej ustawy. Ustawodawca wskazał bowiem wyraźnie, że chodzi o świadczenia związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czy z oddaniem do używania - bezpłatnie - dla celów prywatnych) a nie wszelkie pochodne koszty związane z używaniem.

Zatem w sytuacji, gdy pracodawca decyduje się dodatkowo pokrywać wydatki pracownika na paliwo zużyte w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa stanowi opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość należy ustalić na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, niezależnie od ryczałtu w wysokości 250,00 zł/400,00 zł, określonego przez ustawodawcę w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód pracownika stanowi również koszt zużytego paliwa na cele prywatne, ponieważ ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ww. ustawy nie obejmuje kosztów paliwa zużytego na cele prywatne, które w tej sytuacji powinny być doliczane do przychodu pracownika.

Reasumując należy uznać, że:

• W związku z udostępnieniem osobom na kierowniczych, decyzyjnych stanowiskach (Prezesowi Zarządu, Dyrektorowi Generalnemu) samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych, z jednoczesnym zobowiązaniem ich do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym - z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodu do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem ww. pracownicy nie uzyskają przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie ma obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 ww. ustawy. W świetle opisanych okoliczności faktycznych dojazdu ww. osób pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy i z powrotem nie należy interpretować jako przejazdu prywatnego.
• W związku z udostępnieniem innym pracownikom (tj. Kierownikom Punktów Terenowych V. oraz Szefowi Przedstawicielstwa Wnioskodawcy na Białorusi) samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych, z jednoczesnym zobowiązaniem ich do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym - z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodu do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem - pracownik nie uzyskuje przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie ma obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 ww. ustawy. W świetle opisanych okoliczności faktycznych dojazdu ww. osób pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy i z powrotem należy interpretować jako przejazdu prywatnego.
• Niezależnie od ryczałtu w wysokości 250,00 zł/400,00 zł, określonego przez ustawodawcę w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód pracownika stanowi również koszt zużytego paliwa na cele prywatne, ponieważ ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ww. ustawy nie obejmuje kosztów paliwa zużytego na cele prywatne, które w tej sytuacji powinny być doliczane do przychodu pracownika.
  
  

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy wskazać, że orzeczenia te nie są wiążące dla tutejszego organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami – nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego zwykłego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.