Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.437.2018.2.ZD
z 2 listopada 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2018 r. (data wpływu 13 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 października 2018 r. (data wpływu 19 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od VAT czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę jako „Agenta Generalnego” – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od VAT czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę jako „Agenta Generalnego”. Wniosek uzupełniono w dniu 19 października 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej zwany również odpowiednio Agentem lub Agentem Generalnym) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje usługi polegające na stałym pośredniczeniu przy zawieraniu umów ubezpieczenia na zlecenie krajowego (polskiego) zakładu ubezpieczeń (dalej jako Zakład Ubezpieczeń). Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEIDG, a przeważający przedmiot działalności określony jest wg PKD 66.22.Z – działalność agentów i brokerów ubezpieczeniowych. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT i korzysta ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT z uwagi na osiąganie wartości sprzedaży niższej niż przewidziana w tym przepisie.

Do działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę ma zastosowanie ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 2077, z późn. zm., dalej jako: ustawa o pośrednictwie ubezpieczeniowym), oraz w odpowiednim zakresie ustawa z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2015 r., poz. 1844, z dnia 10 listopada 2015 r.). Z dniem 1 października 2018 r. ustawa o pośrednictwie ubezpieczeniowym utraci moc i zostanie zastąpiona ustawą z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (Dz. U. z 2017 r., poz. 2486; dalej jako ustawa o dystrybucji ubezpieczeń).

Warunki współpracy pomiędzy Wnioskodawcą i Zakładem Ubezpieczeń określa zawarta przez strony umowa agencyjna. Na podstawie umowy agencyjnej, w zamian za wynagrodzenie, Wnioskodawca zobowiązał się do wykonywania działalności agencyjnej na rzecz Zakładu Ubezpieczeń. Zgodnie z umową agencyjną, zakres czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego wykonywanego przez Wnioskodawcę obejmuje:

  1. pozyskiwanie klientów,
  2. wykonywanie czynności przygotowawczych zmierzających do zawarcia umów ubezpieczenia, uczestniczenia w zawieraniu umów ubezpieczenia w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
  3. uczestniczenie w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia.

Za wykonywanie czynności pośrednictwa Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w postaci prowizji, której wysokość zależy od wysokości składki ubezpieczeniowej, która wpłynęła do zakładu ubezpieczeń z tytułu umowy ubezpieczenia, w której zawarciu Agent uczestniczył.

Dodatkowo Wnioskodawca otrzymał status tzw. Agenta Generalnego, czyli podmiotu, któremu Zakład Ubezpieczeń przekazuje prowadzenie Grupy Dystrybucyjnej. Grupa Dystrybucyjna jest to zespół osób wykonujących czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego, w skład której wchodzą agenci ubezpieczeniowi przypisani do Grupy Dystrybucyjnej wraz z osobami wykonującymi czynności agencyjne w imieniu tychże agentów.

Do zadań Wnioskodawcy jako Agenta Generalnego, związanych z prowadzeniem Grupy Dystrybucyjnej, należy podejmowanie wszelkich czynności ukierunkowanych na doprowadzenie do zawierania umów ubezpieczenia przez agentów ubezpieczeniowych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej, w tym zadania związane z czynnościami pośrednictwa ubezpieczeniowego:

  1. organizowanie i koordynowanie działalności agentów ubezpieczeniowych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej w sposób zapewniający realizację przez Grupę uzgodnionych przez strony zadań sprzedażowych;
  2. nadzorowanie poprawnego wykonywania działalności agencyjnej przez agentów ubezpieczeniowych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej oraz osób wykonujących w ich imieniu czynności agencyjne zgodnie z postanowieniami umów agencyjnych zawartych przez takich agentów;
  3. prowadzenie szkoleń agentów ubezpieczeniowych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej w zakresie produktów ubezpieczeniowych Zakładu Ubezpieczeń oraz procesów sprzedaży produktów ubezpieczeniowych Zakładu Ubezpieczeń, a także regulaminów, wytycznych, procedur i innych regulaminów;
  4. odbywanie przez Agenta Generalnego spotkań z agentami ubezpieczeniowymi wchodzącymi w skład Grupy Dystrybucyjnej;
  5. na żądanie Zakładu Ubezpieczeń, udział w spotkaniach z klientami bądź potencjalnymi klientami Zakładu Ubezpieczeń.

Za czynności wykonywane jako Agent Generalny, Wnioskodawca otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne (tzw. nadprowizję), które jest obliczane od inkasa składki ubezpieczeniowej z tytułu umów ubezpieczenia zawartych przez agentów wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej.

W piśmie z dnia 15 października 2018 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – wskazano, co następuje:

  1. W odpowiedzi na pytanie o treści: „Czy w związku z pełnieniem funkcji »Agenta Generalnego« Wnioskodawca wykonuje/będzie wykonywał jakiekolwiek czynności, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.)?” Zainteresowany wskazał, że w związku z pełnieniem funkcji „Agenta Generalnego” nie wykonuje on czynności, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, to jest nie wykonuje czynności ściągania długów, w tym factoringu, usług doradztwa ani usług w zakresie leasingu.
  2. W odpowiedzi na pytanie o treści: „Czy na skutek realizacji opisanych we wniosku czynności Wnioskodawcy jako »Agenta Generalnego«, polegających na »udziale w spotkaniach z klientami bądź potencjalnymi klientami«, Wnioskodawca będzie zawierał umowy ubezpieczenia? Proszę szczegółowo wskazać, jaka będzie rola Wnioskodawcy pełniącego funkcję »Agenta Generalnego« podczas ww. spotkań?” Wnioskodawca wskazał, że w związku z pełnieniem funkcji „Agenta Generalnego” na żądanie zakładu ubezpieczeń jest on zobowiązany do udziału w spotkaniach z klientami bądź potencjalnymi klientami zakładu ubezpieczeń. Zobowiązanie do uczestnictwa dla Agenta Generalnego powstaje wówczas, gdy zakład ubezpieczeń zgłosi takie żądanie i chodzi przede wszystkim o spotkania z kluczowymi klientami lub potencjalnymi kluczowymi klientami, to znaczy takimi, którzy wygenerują znaczący przypis składki ubezpieczeniowej. Agent Generalny uczestniczy tylko w tych spotkaniach, które odbywane są z klientami, z którymi umowa ubezpieczenia została zawarta lub ma być zawarta przez tą Agencję Generalną bądź przez członków Grupy Dystrybucyjnej prowadzonej przez tą Agencję Generalną. W zależności od sytuacji, umowa ubezpieczenia z takimi klientami (oczywiście pod warunkiem pozytywnego przebiegu rozmów) jest zawierana bądź przez Agencję Generalną lub przez jednego z agentów lub agencji generalnych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej prowadzonej przez tą Agencję Generalną.
  3. W odpowiedzi na pytanie o treści: „Jaki wpływ na czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w związku z realizacją zadań »Agenta Generalnego« będzie miał fakt wejścia w życie ustawy z dnia 1 października 2018 r. o dystrybucji ubezpieczeń (Dz. U. z 2017 r., poz. 2486, z późn. zm.)?” Wnioskodawca wskazał, że w jego ocenie, wejście w życie ustawy z dnia 1 października 2018 r. o dystrybucji ubezpieczeń nie ma wpływu na zakres czynności Wnioskodawcy jako Agenta Generalnego i ich kwalifikację do celów VAT. Po pierwsze, wejście w życie ww. ustawy nie spowodowało zmiany zakresu obowiązków i czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę (np. nie miało miejsca aneksowanie umów, ani zmiana regulaminów w związku z wejściem w życie ustawy). Po drugie, w ocenie Wnioskodawcy, zakres czynności wykonywanych przez niego jako Agenta Generalnego wpisuje się w katalog czynności stanowiących czynności dystrybucji ubezpieczeń, w szczególności obejmujący organizowanie i nadzorowanie czynności agencyjnych u agenta ubezpieczeniowego lub agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające (art. 4 ust. 6 ww. ustawy o dystrybucji ubezpieczeń).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

  1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym sprawy usługi wykonywane przez Wnioskodawcę jako Agenta Generalnego na rzecz Zakładu Ubezpieczeń, za które otrzymuje on dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne (nadprowizję), podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT)?
  2. Czy po wejściu w życie ustawy o dystrybucji ubezpieczeń z dniem 1 października 2018 r. do usług wykonywanych przez Wnioskodawcę jako Agenta Generalnego na rzecz Zakładu Ubezpieczeń, za które będzie otrzymywał dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne (nadprowizję), będzie miało zastosowanie zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę jako Agenta Generalnego na rzecz Zakładu Ubezpieczeń, za które otrzymuje on dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne, podlegają zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.; dalej jako ustawa o VAT).

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlegają usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Przedmiotowe zwolnienie z VAT stanowi implementację odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r., Nr 347, poz. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą. W myśl art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych. Dyrektywa nie definiuje pojęć transakcji ubezpieczeniowych, ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych. Pojęcia te były natomiast wielokrotnie przedmiotem wykładni Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako TSUE).

W świetle orzecznictwa TSUE zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dany podmiot jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, jest charakter wykonywanych przez niego czynności wewnętrznych. W sprawie J.C.M. Beheer BV (C-124/07, wyrok TSUE z 3 kwietnia 2008 r.) TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności. TSUE wskazał, że okoliczność, że pośrednik ubezpieczeniowy nie pozostaje w bezpośrednim stosunku ze stronami umowy ubezpieczenia lub reasekuracji, do zawarcia której się przyczynia, lecz pozostaje z nimi jedynie w pośrednim stosunku, za pośrednictwem innego podatnika. który sam pozostaje w bezpośrednim stosunku z jedną ze stron tej umowy i z którym pośrednik ubezpieczeniowy jest związany umownie, nie wyklucza, by świadczone przez niego usługi były zwolnione od podatku od wartości dodanej.

Także w sprawie Aspiro (C-40/15, wyrok TSUE z 17 marca 2016 r.) TSUE podkreślił, że istotne jest istnienie stosunku pomiędzy pośrednikiem ubezpieczeniowym a ubezpieczycielem i ubezpieczonym, przy czym stosunek ten może być wyłącznie pośredni. TSUE wskazał również, że działalność podmiotu świadczącego powinna obejmować istotne aspekty pośrednictwa ubezpieczeniowego, takie jak wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem.

Z kolei w sprawie Volker Ludwig (C-453/05, wyrok TSUE z 21 czerwca 2007 r.) TSUE orzekł, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

W polskim prawie pojęcie pośrednictwa ubezpieczeniowego definiuje obecnie ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 2077, z późn. zm.) w ten sposób, że pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na wykonywaniu przez pośrednika za wynagrodzeniem czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia (art. 2 ust. 1 ww. ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym). Ustawa precyzuje dalej, że pośrednik ubezpieczeniowy wykonuje czynności w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń („czynności agencyjne”), polegające na: pozyskiwaniu klientów, wykonywaniu czynności przygotowawczych zmierzających do zawierania umów ubezpieczenia, zawieraniu umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności agencyjnych („działalność agencyjna”) – art. 4 ww. ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym.

Od dnia 1 października 2018 r. zasady wykonywania pośrednictwa ubezpieczeniowego będzie określać ustawa z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń, która implementuje do polskiego systemu prawnego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/97 z dnia 20 stycznia 2016 r. w sprawie dystrybucji ubezpieczeń (wersja przekształcona). Nowa ustawa definiuje pośrednictwo ubezpieczeniowe jako wykonywanie dystrybucji ubezpieczeń lub dystrybucji reasekuracji przez pośredników ubezpieczeniowych (art. 3 pkt 14 ww. ustawy) oraz pośrednika ubezpieczeniowego jako agenta ubezpieczeniowego, agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające, brokera ubezpieczeniowego oraz brokera reasekuracyjnego, którzy wykonują dystrybucję ubezpieczeń albo dystrybucję reasekuracji za wynagrodzeniem (art. 3 pkt 15 ww. ustawy). Pojęcie „dystrybucji ubezpieczeń” będzie natomiast oznaczać (art. 4 ust. 1 ww. ustawy o dystrybucji ubezpieczeń) działalność wykonywaną wyłącznie przez dystrybutora ubezpieczeń polegającą na:

  1. doradzaniu, proponowaniu lub wykonywaniu innych czynności przygotowawczych zmierzających do zawarcia umów ubezpieczenia lub umów gwarancji ubezpieczeniowych;
  2. zawieraniu umów ubezpieczenia lub umów gwarancji ubezpieczeniowych w imieniu zakładu ubezpieczeń, w imieniu lub na rzecz klienta albo bezpośrednio przez zakład ubezpieczeń;
  3. udzielaniu pomocy przez pośrednika ubezpieczeniowego w administrowaniu umowami ubezpieczenia lub umowami gwarancji ubezpieczeniowych i ich wykonywaniu, także w sprawach o odszkodowanie lub świadczenie.

Zakres pojęcia „dystrybucja ubezpieczeń” obejmować będzie również organizowanie i nadzorowanie czynności agencyjnych u agenta ubezpieczeniowego lub agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające (art. 4 ust. 6 ww. ustawy o dystrybucji ubezpieczeń).

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez niego usługi na rzecz Zakładu Ubezpieczeń spełniają przesłanki – zarówno w rozumieniu ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, jak i nowej ustawy o dystrybucji ubezpieczeń – usług pośrednictwa ubezpieczeniowego, również w części dotyczącej świadczenia usług jako Agent Generalny, za które Wnioskodawca otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne. Działalność Wnioskodawcy jako Agenta Generalnego jest ściśle ukierunkowana na zawieranie umów ubezpieczenia przez agentów należących do Grupy Dystrybucyjnej i polega na organizowaniu i nadzorowaniu czynności agencyjnych wykonywanych przez agentów (co wypełnia przesłankę określoną w art. 4 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym oraz art. 4 ustawy o dystrybucji ubezpieczeń). Za świadczenia te Wnioskodawca otrzymuje także wynagrodzenie prowizyjne obliczane na podstawie inkasa polis, przy których zawieraniu pośredniczył agent z Grupy Dystrybucyjnej, co oznacza, że wynagrodzenie Wnioskodawcy jest bezpośrednio zależne od zawarcia polisy i jej inkasa. Jest to zatem wynagrodzenie za doprowadzenie do zawarcia polisy, choć nie bezpośrednio przez siebie, ale przez agenta z Grupy Generalnej.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że świadczone przez niego usługi jako Agenta Generalnego należy traktować również jako usługi pośrednictwa zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. Na potrzeby stosowania zwolnienia z VAT pojęcie „pośrednictwa ubezpieczeniowego” odnosi się do takich działań, które są ukierunkowane na zawarcie umowy ubezpieczenia, zatem istnieje związek celowościowy pomiędzy działalnością agencyjną a zawarciem umowy ubezpieczenia. W przedstawionym stanie faktycznym usługi świadczone przez Wnioskodawcę jako Agenta Generalnego stanowią działalność agencyjną, której istotą w analizowanym przypadku jest udzielanie wsparcia agentom przypisanym do Grupy Dystrybucyjnej poprzez działania faktyczne (szkolenia, spotkania) oraz prowadzenie nadzoru i kontroli nad prawidłowym wykonywaniem czynności agencyjnych przez agentów włączonych do Grupy Dystrybucyjnej, monitoring ich rozliczeń i szkodowości, a celem tych czynności przeprowadzanych przez Agenta Generalnego jest doprowadzenie do zawierania przez agentów umów ubezpieczenia. Bez znaczenia jest przy tym fakt, że Wnioskodawca nie zawiera umów agencyjnych z agentami z Grupy Dystrybucyjnej, tylko agenci ci pozostają w bezpośrednim stosunku cywilnoprawnym z Zakładem Ubezpieczeń (na podstawie umowy agencyjnej zawartej przez agenta z Zakładem Ubezpieczeń), innymi słowy agenci z Grupy Dystrybucyjnej nie są subagentami wykonującymi usługi zlecone przez Wnioskodawcę. Orzecznictwo TSUE potwierdza możliwość realizacji usług zwolnionych w różnych modelach organizacyjnych, co nie powinno narażać podmiotów korzystających ze zwolnienia z VAT na utratę tego zwolnienia (np. sprawa C-124/07 J.C.M. Beheer BV). Zakres wykonywanych czynności przez Wnioskodawcę jako Agenta Generalnego i ich charakter wskazują zatem jednoznacznie, że jest to działalność agencyjna wypełniająca znamiona usług pośrednictwa w zakresie umów ubezpieczeniowych, której celem jest doprowadzenie do zawarcia jak największej liczby umów ubezpieczenia przez Zakład Ubezpieczeń.

W związku z powyższym, usługi świadczone przez Wnioskodawcę jako Agenta Generalnego podlegają zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT w obowiązującym stanie prawnym (tj. w czasie obowiązywania obecnej ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym) i podlegać będą wskazanemu zwolnieniu z VAT również po wejściu w życie ustawy o dystrybucji ubezpieczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

  1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
  2. usług doradztwa;
  3. usług w zakresie leasingu.

Zwolnienia zawarte w art. 43 ustawy uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

W myśl art. 135 ust. 1 pkt a Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zatem w pierwszej kolejności należy określić, jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Użyte w powyższym przepisie pojęcie „usługi ubezpieczeniowej” nie zostało zdefiniowane w Dyrektywie 2006/112/WE Rady, zatem należy w tym względzie odwołać się do orzeczeń TSUE.

Trybunał orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, że ubezpieczyciel zobowiązuje się w przypadku gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (wyroki TS w sprawie Card Protection Plan C-349/96, EU:C:1999:93, pkt 17; Skandia C-240/99, EU:C:2001:140, pkt 37; Taksatororringen C-8/01, EU:C:2003:621, pkt 39). Trybunał wyraził stanowisko, że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczenia i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Z kolei, w celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku w sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien. W wyroku tym TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności. Działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek ze stron umowy, dotyczącej produktu ubezpieczeniowego. Powinna to być usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia.

Ponadto w wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową.

Z kolei w uzasadnieniu wyroku w sprawie CSC Financial Services Ltd. (wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r., C-235/00), która to spółka świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych, Trybunał podjął się próby konstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest natomiast uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych.

W kwestii znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 Dyrektywy TSUE w ww. wyroku wskazał, że odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

Powyższe tezy znalazły potwierdzenie w wyroku w sprawie C-40/15, gdzie Trybunał wskazał (w kontekście uznania danej działalności za usługi „świadczone przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych” w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT), że w pierwszej kolejności usługodawca powinien pozostawać w stosunku z ubezpieczycielem i ubezpieczonym. Stosunek ten może być wyłącznie pośredni, jeżeli usługodawca jest podwykonawcą brokera lub agenta. W drugiej kolejności jego działalność powinna obejmować istotne aspekty pośrednictwa ubezpieczeniowego, takie jak wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, wskazanego przepisu Dyrektywy oraz orzecznictwa TSUE, zwolnieniu od podatku podlegają usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, w tym wykonywane przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych. W orzecznictwie TSUE dotyczącym tej tematyki wyraźnie jednak zostało podkreślone, że pośrednictwo ubezpieczeniowe, to czynności których celem jest uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę ubezpieczenia. Zgodnie z tym orzecznictwem, istotnymi aspektami pośrednictwa ubezpieczeniowego jest wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem w celu zawarcia umowy.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje usługi polegające na stałym pośredniczeniu przy zawieraniu umów ubezpieczenia na zlecenie krajowego (polskiego) zakładu ubezpieczeń. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEIDG, a przeważający przedmiot działalności określony jest wg PKD 66.22.Z – działalność agentów i brokerów ubezpieczeniowych. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT i korzysta ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT z uwagi na osiąganie wartości sprzedaży niższej niż przewidziana w tym przepisie. Do działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę ma zastosowanie ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym oraz w odpowiednim zakresie ustawa z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej. Z dniem 1 października 2018 r. ustawa o pośrednictwie ubezpieczeniowym utraci moc i zostanie zastąpiona ustawą z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń. Warunki współpracy pomiędzy Wnioskodawcą i Zakładem Ubezpieczeń określa zawarta przez strony umowa agencyjna. Na podstawie umowy agencyjnej, w zamian za wynagrodzenie, Wnioskodawca zobowiązał się do wykonywania działalności agencyjnej na rzecz Zakładu Ubezpieczeń. Zgodnie z umową agencyjną zakres czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego wykonywanego przez Wnioskodawcę obejmuje:

  1. pozyskiwanie klientów,
  2. wykonywanie czynności przygotowawczych zmierzających do zawarcia umów ubezpieczenia, uczestniczenia w zawieraniu umów ubezpieczenia w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
  3. uczestniczenie w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia.

Za wykonywanie czynności pośrednictwa Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w postaci prowizji, której wysokość zależy od wysokości składki ubezpieczeniowej, która wpłynęła do zakładu ubezpieczeń z tytułu umowy ubezpieczenia, w której zawarciu Agent uczestniczył. Dodatkowo Wnioskodawca otrzymał status tzw. Agenta Generalnego, czyli podmiotu, któremu Zakład Ubezpieczeń przekazuje prowadzenie Grupy Dystrybucyjnej. Grupa Dystrybucyjna jest to zespół osób wykonujących czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego, w skład której wchodzą agenci ubezpieczeniowi przypisani do Grupy Dystrybucyjnej wraz z osobami wykonującymi czynności agencyjne w imieniu tychże agentów. Do zadań Wnioskodawcy jako Agenta Generalnego, związanych z prowadzeniem Grupy Dystrybucyjnej, należy podejmowanie wszelkich czynności ukierunkowanych na doprowadzenie do zawierania umów ubezpieczenia przez agentów ubezpieczeniowych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej, w tym zadania związane z czynnościami pośrednictwa ubezpieczeniowego:

  1. organizowanie i koordynowanie działalności agentów ubezpieczeniowych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej w sposób zapewniający realizację przez Grupę uzgodnionych przez strony zadań sprzedażowych;
  2. nadzorowanie poprawnego wykonywania działalności agencyjnej przez agentów ubezpieczeniowych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej oraz osób wykonujących w ich imieniu czynności agencyjne zgodnie z postanowieniami umów agencyjnych zawartych przez takich agentów;
  3. prowadzenie szkoleń agentów ubezpieczeniowych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej w zakresie produktów ubezpieczeniowych Zakładu Ubezpieczeń oraz procesów sprzedaży produktów ubezpieczeniowych Zakładu Ubezpieczeń, a także regulaminów, wytycznych, procedur i innych regulaminów;
  4. odbywanie przez Agenta Generalnego spotkań z agentami ubezpieczeniowymi wchodzącymi w skład Grupy Dystrybucyjnej;
  5. na żądanie Zakładu Ubezpieczeń, udział w spotkaniach z klientami bądź potencjalnymi klientami Zakładu Ubezpieczeń.

Za czynności wykonywane jako Agent Generalny, Wnioskodawca otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne (tzw. nadprowizję), które jest obliczane od inkasa składki ubezpieczeniowej z tytułu umów ubezpieczenia zawartych przez agentów wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej. W związku z pełnieniem funkcji Agenta Generalnego Wnioskodawca nie wykonuje on czynności, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy, to jest nie wykonuje czynności ściągania długów, w tym factoringu, usług doradztwa ani usług w zakresie leasingu. W związku z pełnieniem funkcji Agenta Generalnego na żądanie zakładu ubezpieczeń Zainteresowany jest zobowiązany do udziału w spotkaniach z klientami bądź potencjalnymi klientami zakładu ubezpieczeń. Zobowiązanie do uczestnictwa dla Agenta Generalnego powstaje wówczas, gdy zakład ubezpieczeń zgłosi takie żądanie i chodzi przede wszystkim o spotkania z kluczowymi klientami lub potencjalnymi kluczowymi klientami, to znaczy takimi, którzy wygenerują znaczący przypis składki ubezpieczeniowej. Agent Generalny uczestniczy tylko w tych spotkaniach, które odbywane są z klientami, z którymi umowa ubezpieczenia została zawarta lub ma być zawarta przez tą Agencję Generalną bądź przez członków Grupy Dystrybucyjnej prowadzonej przez tą Agencję Generalną. W zależności od sytuacji, umowa ubezpieczenia z takimi klientami (pod warunkiem pozytywnego przebiegu rozmów) jest zawierana bądź przez Agencję Generalną lub przez jednego z agentów lub agencji generalnych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej prowadzonej przez tą Agencję Generalną. Wejście w życie ustawy z dnia 1 października 2018 r. o dystrybucji ubezpieczeń nie ma wpływu na zakres czynności Wnioskodawcy jako Agenta Generalnego i ich kwalifikację do celów VAT. Wejście w życie ww. ustawy nie spowodowało zmiany zakresu obowiązków i czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę (np. nie miało miejsca aneksowanie umów, ani zmiana regulaminów w związku z wejściem w życie ustawy). Zakres czynności wykonywanych przez Zainteresowanego jako Agenta Generalnego wpisuje się w katalog czynności stanowiących czynności dystrybucji ubezpieczeń, w szczególności obejmujący organizowanie i nadzorowanie czynności agencyjnych u agenta ubezpieczeniowego lub agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające (art. 4 ust. 6 ww. ustawy o dystrybucji ubezpieczeń).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy obecnie oraz po wejściu w życie z dniem 1 października 2018 r. ustawy o dystrybucji ubezpieczeń, usługi wykonywane przez Wnioskodawcę jako Agenta Generalnego na rzecz Zakładu Ubezpieczeń, za które otrzymuje/będzie otrzymywał on dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne (nadprowizję), podlegają/będą podlegały zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę opis sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca występując jako Agent Generalny nie wykonuje czynności ubezpieczeniowych. Zainteresowany nie występuje w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego klienta. W rozpatrywanym przypadku między Wnioskodawcą a klientami nie istnieje żaden stosunek prawny ubezpieczenia. Zainteresowany nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka.

Ponadto, mając na uwadze treść powołanych przepisów prawnych oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę jako Agenta Generalnego, nie stanowią również pośrednictwa ubezpieczeniowego, gdyż nie polegają one na wyszukiwaniu klientów i kontaktowaniu ich z zakładem ubezpieczeń w celu zawarcia umów ubezpieczenia, zatem nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Analiza wymienionych w opisie sprawy czynności, do których zobowiązał się Wnioskodawca jako Agent Generalny na podstawie zawartej umowy, w kontekście powołanych przepisów prawa oraz orzeczeń TSUE prowadzi do wniosku, że czynności takie, jak:

  1. organizowanie i koordynowanie działalności agentów ubezpieczeniowych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej w sposób zapewniający realizację przez Grupę uzgodnionych przez strony zadań sprzedażowych;
  2. nadzorowanie poprawnego wykonywania działalności agencyjnej przez agentów ubezpieczeniowych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej oraz osób wykonujących w ich imieniu czynności agencyjne zgodnie z postanowieniami umów agencyjnych zawartych przez takich agentów;
  3. prowadzenie szkoleń agentów ubezpieczeniowych wchodzących w skład Grupy Dystrybucyjnej w zakresie produktów ubezpieczeniowych Zakładu Ubezpieczeń oraz procesów sprzedaży produktów ubezpieczeniowych Zakładu Ubezpieczeń, a także regulaminów, wytycznych, procedur i innych regulaminów;
  4. odbywanie przez Agenta Generalnego spotkań z agentami ubezpieczeniowymi wchodzącymi w skład Grupy Dystrybucyjnej;
  5. na żądanie Zakładu Ubezpieczeń, udział w spotkaniach z klientami bądź potencjalnymi klientami Zakładu Ubezpieczeń

nie korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, gdyż nie stanowią one usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych.

W konsekwencji, usługi wykonywane przez Wnioskodawcę jako Agenta Generalnego na rzecz Zakładu Ubezpieczeń, za które otrzymuje/będzie otrzymywał on dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne (nadprowizję), nie stanowią/nie będą stanowiły usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, tym samym nie korzystają/nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że dniem 1 października 2018 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (Dz. U. z 2017 r., poz. 2486, z późn. zm.).

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy po jej wejściu do usług wykonywanych przez niego jako Agenta Generalnego na rzecz Zakładu Ubezpieczeń, za które będzie otrzymywał dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne (nadprowizję), będzie miało zastosowanie zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT).

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 2077, z późn. zm.) – pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na wykonywaniu przez pośrednika za wynagrodzeniem czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 14 ustawy o dystrybucji ubezpieczeń przez pojęcie pośrednictwo ubezpieczeniowe należy rozumieć wykonywanie dystrybucji ubezpieczeń lub dystrybucji reasekuracji przez pośredników ubezpieczeniowych.

W omawianej sprawie szczególną uwagę należy zwrócić również na fakt, że zagadnienie dotyczące możliwości zwolnienia od podatku VAT usługi wykonywanej przez Wnioskodawcę jako Agenta Generalnego na rzecz Zakładu Ubezpieczeń, za które otrzymuje/będzie otrzymywał on dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne (nadprowizję) rozstrzygnięto powyżej w interpretacji na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz na podstawie orzecznictwa TSUE. Bez znaczenia dla sprawy pozostają definicje pośrednictwa ubezpieczeniowego zawarte zarówno w ustawie o pośrednictwie ubezpieczeniowym oraz w ustawie o dystrybucji ubezpieczeń.

Ponadto – jak wskazał Wnioskodawca – wejście w życie ustawy z dnia 1 października 2018 r. o dystrybucji ubezpieczeń nie ma wpływu na zakres czynności Wnioskodawcy jako Agenta Generalnego i ich kwalifikację do celów VAT. Wejście w życie ww. ustawy nie spowodowało zmiany zakresu obowiązków i czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę (np. nie miało miejsca aneksowanie umów, ani zmiana regulaminów w związku z wejściem w życie ustawy).

Mając na uwadze opis sprawy oraz dokonaną powyżej analizę przepisów stwierdzić należy, że skoro w związku z wejściem w życie z dniem 1 października 2018 r. ustawy o dystrybucji ubezpieczeń nie wystąpi zmiana zakresu obowiązków i czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę jako Agenta Generalnego to wprowadzenie przepisów ww. ustawy nie wpływa na charakter świadczonych przez Wnioskodawcę usług jako Agenta Generalnego na rzecz Zakładu Ubezpieczeń, za które otrzymuje/będzie otrzymywał on dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne (nadprowizję). Tym samym, usługi te również po wejściu w życie z dniem 1 października 2018 r. ustawy o dystrybucji ubezpieczeń nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w całości należało ocenić jako nieprawidłowe.

Ponadto tutejszy organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.


Interpretacja dotyczy:

  • zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
  • zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj