Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4018.8.2018.4.SR
z 14 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 28 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłaszania rachunku pieniężnego, który Wnioskodawca posiada w domu maklerskim, do Urzędu Skarbowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłaszania rachunku pieniężnego, który Wnioskodawca posiada w domu maklerskim, do Urzędu Skarbowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Spółka Akcyjna, posiada siedzibę oraz miejsce zarządu na terytorium Polski oraz w Polsce podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych oraz jest czynnym podatnikiem VAT. Spółka zawarła w 2006 r. z Domem Maklerskim … zwanej dalej X (dalej DM X) umowę o świadczenie usług brokerskich w obrocie prawami majątkowymi do świadectw pochodzenia. Następnie umowa w 2014 i 2015 była aneksowana. Przedmiotem niniejszej umowy jest zawieranie przez DM X w imieniu własnym, ale na rachunek Klienta – Wnioskodawcy umów kupna lub sprzedaży towarów giełdowych na rynkach prowadzonych przez Towarową Giełdę …. (zwanej dalej TG..) oraz do prowadzenia rachunku towarów giełdowych zwanego dalej rachunek TG oraz rachunku pieniężnego, a także do realizacji innych dyspozycji Wnioskodawcy związanych z wykonywaniem niniejszej umowy.

Rachunek TG to rachunek towarów giełdowych otwarty przez dom maklerski dla klienta po zawarciu umowy, służący do dokonywania czynności i operacji związanych z obrotem na TG... Rachunek TG, jak i rachunek pieniężny funkcjonuje w oparciu o przepisy art. 38b ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. 2018.622) oraz na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie trybu i warunków postępowania firm inwestycyjnych, banków, o których mowa w art. 70 ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, oraz banków powierniczych (Dz. U. 2018.1112).

Rachunek pieniężny klienta służy do rejestrowania stanu środków pieniężnych klienta:

1. które mogą być przeznaczone na wykonywanie dyspozycji lub zleceń Klienta,
2. które mogą być przeznaczone na pokrycie opłat i prowizji należnych Domowi Maklerskiemu w zakresie określonym w tabeli opłat i prowizji lub umowie zawartej z Klientem,
3. które mogą być przeznaczone na pokrycie innych zobowiązań Klienta wobec Domu Maklerskiego wynikających z umowy lub regulaminu,
4. uzyskanych z tytułu sprzedaży lub wpłaconych na zakup IF/Certyfikatów przez Klienta za pośrednictwem Domu Maklerskiego,
5. pochodzące z realizacji praw z IF Klienta,
6. w innych przypadkach, określonych w przepisach prawa, umowie lub regulaminie, gdzie IF to zdematerializowane instrumenty finansowe w rozumieniu przepisów regulujących obrót instrumentami finansowymi, obligacje lub certyfikaty inwestycyjne.
   
   

Zasady prowadzenia rachunku pieniężnego zostały szczegółowo unormowane w Oddziale 3 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie trybu i warunków postępowania firm inwestycyjnych, banków, o których mowa w art. 70 ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, oraz banków powierniczych (Dz. U. 2018. 1112).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jest zobligowana do zgłoszenia rachunku pieniężnego, który posiada w domu maklerskim do właściwego urzędu skarbowego w oparciu o ustawę z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. 2017. 869)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, iż nie jest zobligowana do zgłoszenia rachunku pieniężnego, który posiada w domu maklerskim do urzędu skarbowego w oparciu o ustawę z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. 2017. 869).

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

1. w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami – NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
2. w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych – dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
3. w przypadku podatkowych grup kapitałowych – dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.
   
   

Oprócz tego zgodnie z art. 9 ust. 1 podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych. Podmioty wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego dokonują zgłoszenia aktualizacyjnego wyłącznie w zakresie danych uzupełniających wskazanych w art. 5 ust. 2b pkt 2.

Odnosząc się natomiast do definicji rachunku bankowego, została ona zawarta w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. 2018. 1025) art. 725 przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych. Kodeks Cywilny w art. 725-733 określa obowiązki i uprawnienia stron umowy.

Zgodnie z art. 49 ustawy Prawo Bankowe banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje rachunków bankowych:

1. rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze, oraz prowadzone dla nich na zasadach określonych w rozdziale 3a rachunki VAT;
2. rachunki lokat terminowych;
3. rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, w tym rachunki rodzinne, oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych;
4. rachunki powiernicze.
   
   

Natomiast zasady prowadzenia rachunku pieniężnego regulują przepisy art. 38b ust. 2 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. 2018. 622), mianowicie w umowie o świadczenie usług brokerskich w zakresie obrotu towarami giełdowymi towarowy dom maklerski zobowiązuje się wobec dającego zlecenie do zawierania umów nabycia lub zbycia towarów giełdowych w imieniu własnym, lecz na rachunek dającego zlecenie. W umowie o świadczenie usług brokerskich w zakresie obrotu towarami giełdowymi, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. b i d, towarowy dom maklerski zobowiązuje się do prowadzenia rachunku lub rejestru towarów giełdowych oraz rachunku pieniężnego, służącego do obsługi realizacji jego zobowiązań wobec dającego zlecenie. Dodatkowo szczegółowe zasady prowadzenia tego rachunku wynikają z rozporządzenia Ministra Finansów dnia 30 maja 2018 r. w sprawie trybu i warunków postępowania firm inwestycyjnych, banków, o których mowa w art. 70 ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, oraz banków powierniczych (Dz. U. 2018. 1112) oraz regulaminu obowiązującego w Domu Maklerskim.

Odnosząc do powyższego stanu faktycznego, zdaniem Spółki rachunki bankowe stanowią odrębne pojęcie od rachunków pieniężnych prowadzonych przez domy maklerskie. Ustawodawca używając pojęcia „rachunki bankowe” w ustawie z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników odnosi się wprost do uregulowań funkcjonowania rachunków bankowych na gruncie prawa cywilnego jak również prawa bankowego. Kodeks cywilny literalnie wymienia, iż jednostką, która dokonuje obrotu środkami zgromadzonymi na rachunku jest bank.

Zasady prowadzenia przez banki rachunków bankowych uregulowane zostały w ustawie Prawo Bankowe z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. 2017. 1876).

Ustawa Prawo Bankowe nie wymienia rachunku pieniężnego, dlatego też zdaniem Spółki rachunki pieniężne nie mogą być uznane za rachunki bankowe, których obowiązek zgłoszenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego wynika z przepisów ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

Reasumując Spółka nie ma obowiązku zgłaszać rachunku pieniężnego, który posiada w domu maklerskim do Urzędu Skarbowego w oparciu o ustawę z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. 2017. 869).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2017 r., poz. 869 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Na podstawie art. 5 ust. 2b ustawy zgłoszenie identyfikacyjne podatników wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego zawiera dane:

1. objęte treścią wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym, z wyłączeniem rejestru dłużników niewypłacalnych, przekazywane automatycznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego;
2. uzupełniające: skróconą nazwę (firmę), wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej, dane kontaktowe, w przypadku osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych – dane dotyczące poszczególnych wspólników, w tym ich identyfikatory podatkowe.
   
   

W myśl art. 5 ust. 3 ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych (…).

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy, podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 43 i 60). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego.

Podatnicy, z wyłączeniem osób fizycznych objętych rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług, oraz płatnicy podatków podlegający obowiązkowi ewidencyjnemu są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego nie później niż w terminie przewidzianym do złożenia pierwszej deklaracji, zeznania, informacji bądź oświadczenia, albo wraz z dokonaniem pierwszej wpłaty podatku lub zaliczki na podatek (art. 6 ust. 1a ustawy).

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych. Podmioty wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego dokonują zgłoszenia aktualizacyjnego wyłącznie w zakresie danych uzupełniających wskazanych w art. 5 ust. 2b pkt 2.

Natomiast art. 9 ust. 6 ustawy stanowi, że do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

1. odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;
2. wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.
   
   

Z przedstawionych wyżej przepisów wynika, iż zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera m.in. wykaz rachunków bankowych. Ponadto podatnicy prowadzący działalność gospodarczą zostali obowiązani dokonać zgłoszenia aktualizacyjnego w celu uzupełnienia danych, m.in. wykazu rachunków bankowych.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.) definiuje umowę rachunku bankowego oraz określa obowiązki i uprawnienia stron umowy (art. 725-733).

Na podstawie art. 725 Kodeksu cywilnego, przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych.

Bank może obracać czasowo wolne środki pieniężne zgromadzone na rachunku bankowym z obowiązkiem ich zwrotu w całości lub w części na każde żądanie, chyba że umowa uzależnia obowiązek zwrotu od wypowiedzenia (art. 726 Kodeksu cywilnego).

Zasady prowadzenia przez banki rachunków bankowych uregulowane zostały w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 1876 ze zm.).

Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje rachunków bankowych:

1. rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze, oraz prowadzone dla nich na zasadach określonych w rozdziale 3a rachunki VAT;
2. rachunki lokat terminowych;
3. rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, w tym rachunki rodzinne, oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych;
4. rachunki powiernicze.
   
   

Natomiast w myśl art. 49 ust. 2 ww. ustawy, rachunki rozliczeniowe oraz rachunki lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla:

1. osób prawnych;
2. jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, o ile posiadają zdolność prawną;
3. osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym dla osób będących przedsiębiorcami.
   
   

Stosownie do art. 50 ust. 1 ustawy posiadacz rachunku bankowego dysponuje swobodnie środkami pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku. W umowie z bankiem mogą być zawarte postanowienia ograniczające swobodę dysponowania tymi środkami. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do rachunku VAT, o którym mowa w rozdziale 3a (art. 50 ust. 1a ustawy).

Na mocy art. 52 ust. 2 ustawy umowa rachunku bankowego powinna określać w szczególności:

1. strony umowy;
   
2. rodzaj otwieranego rachunku;
   
3. walutę rachunku;
   
4. czas trwania umowy;
   
5. o ile strony zastrzegają oprocentowanie środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku – wysokość tego oprocentowania i przesłanki dopuszczalności jego zmiany przez bank, a także terminy wypłaty, postawienia do dyspozycji lub kapitalizacji należnych odsetek;
   
6. wysokość prowizji i opłat za czynności związane z wykonywaniem umowy oraz przesłanki i tryb ich zmiany przez bank;
   
7. formy i zakres rozliczeń pieniężnych dokonywanych na polecenie posiadacza rachunku oraz terminy ich realizacji;
   
8. przesłanki i tryb dokonywania zmian umowy;
   
9. przesłanki i tryb rozwiązania umowy rachunku bankowego;
   
10. zakres odpowiedzialności banku za terminowe i prawidłowe przeprowadzenie rozliczeń pieniężnych oraz wysokość odszkodowania za przekroczenie terminu realizacji dyspozycji posiadacza rachunku.
    
    

Rachunek bankowy w myśl przepisów prawa bankowego to narzędzie służące do rejestracji obrotów i stanów środków pieniężnych wniesionych do banku przez jego klienta. Banki mogą prowadzić rachunki: rozliczeniowe, lokat terminowych, oszczędnościowe, oszczędnościowo-rozliczeniowe, terminowych lokat oszczędnościowych oraz powiernicze. Zastrzega się jednak, że rachunki rozliczeniowe oraz lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, ale mających zdolność prawną, oraz osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym przedsiębiorców. Wynika to z powołanego wyżej art. 49 ust. 2 ustawy. Oznacza to, że firmy i osoby prowadzące działalność gospodarczą mają obowiązek podać urzędowi skarbowemu rachunki bankowe, na których gromadzą swoje środki i które służą im do dokonywania rozliczeń.

Z kolei definicja rachunku pieniężnego została zawarta w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie trybu i warunków postępowania firm inwestycyjnych, banków, o których mowa w art. 70 ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, oraz banków powierniczych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1112).

Zgodnie z § 2 pkt 31 ww. rozporządzenia przez rachunek pieniężny rozumie się rachunek prowadzony przez firmę inwestycyjną, na którym rejestrowane są środki pieniężne powierzone przez klienta, służący dokonywaniu rozliczeń w następstwie czynności mających za przedmiot instrumenty finansowe lub związanych z prawami wynikającymi z instrumentów finansowych zapisanych w prowadzonych przez firmę inwestycyjną rachunkach, rejestrach lub ewidencjach.

Stosownie do § 22 ust. 1 ww. rozporządzenia firma inwestycyjna świadczy usługę maklerską na podstawie regulaminu oraz umowy o świadczenie tej usługi zawartej z klientem.

Na mocy art. 38b ust. 1 ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 622 ze zm.) w umowie o świadczenie usług brokerskich w zakresie obrotu towarami giełdowymi towarowy dom maklerski zobowiązuje się wobec dającego zlecenie do zawierania umów nabycia lub zbycia towarów giełdowych w imieniu własnym, lecz na rachunek dającego zlecenie. W myśl art. 38b ust. 2 ustawy o giełdach towarowych w umowie o świadczenie usług brokerskich w zakresie obrotu towarami giełdowymi, o których mowa w art. 2 pkt 2 lit. b i d, towarowy dom maklerski zobowiązuje się do prowadzenia rachunku lub rejestru towarów giełdowych oraz rachunku pieniężnego, służącego do obsługi realizacji jego zobowiązań wobec dającego zlecenie.

Do umowy o prowadzenie rachunku pieniężnego, o którym mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio przepisy art. 725, art. 727, art. 728 § 3 oraz art. 729-733 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, 933 i 1132 oraz z 2018 r. poz. 398), z zastrzeżeniem art. 38g ust. 5 i 6 (art. 38b ust. 6 ustawy).

Zgodnie z art. 38g ust. 5 ww. ustawy towarowy dom maklerski nie może wykorzystywać na własny rachunek środków pieniężnych powierzonych mu w związku ze świadczeniem przez niego usług brokerskich. Przepisu ust. 5 nie stosuje się w przypadku, gdy wykonanie zlecenia wymaga ustanowienia przez towarowy dom maklerski zabezpieczenia w środkach pieniężnych (art. 38g ust. 6 ww. ustawy)

Z treści art. 38b ust. 2 ustawy wynika jednoznacznie, że podstawą zobowiązania do prowadzenia rachunku pieniężnego jest umowa o świadczenie usług brokerskich.

Zdaniem Organu analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że rachunki bankowe stanowią odrębne pojęcie od rachunków pieniężnych. Inne są podstawy prawne określające zasady prowadzenia tych rachunków oraz normujące uprawnienia i obowiązki stron zawierających umowy, tj. klienta i banku. Istotną różnicą jest znacznie szerszy zakres operacji, których wykonanie może zlecać bankowi klient w przypadku rachunku bankowego, a także o wiele większy zakres kształtowania swobody korzystania z rachunku bankowego przez klienta.

Należy zatem stwierdzić, że rachunków pieniężnych służących do obsługi realizacji zobowiązań wobec dającego zlecenie w domach maklerskich nie można uznać za rachunki bankowe, których obowiązek zgłoszenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego wynika z przepisów ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

A zatem mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma obowiązku dokonania zgłoszenia rachunku pieniężnego, który posiada w domu maklerskim, do naczelnika właściwego urzędu skarbowego, gdyż nie jest on rachunkiem bankowym, o którym mowa w art. 49 ust. 1 ustawy Prawo Bankowe.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.