2018.11.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.516.2018.1.MG
z 29 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2018 r. (data wpływu 2 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązku sporządzenia na rzecz Klienta informacji PIT-8C – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązku sporządzenia na rzecz Klienta informacji PIT-8C.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Bank S.A. (dalej jako „Bank”, „Wnioskodawca”) ma siedzibę na terytorium Polski i prowadzi działalność bankową zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1876 ze zm.), opodatkowaną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości osiąganych dochodów. W ramach prowadzonej działalności bankowej oferuje obszerny zakres produktów bankowych skierowanych do szerokiego kręgu klientów. Są to m.in. usługi w zakresie:

prowadzenia rachunków bankowych;

transakcji wymiany walut;

udzielania kredytów i pożyczek;

obsługi operacji kartowych;

pośredniczenia w nabywaniu oraz sprzedawaniu produktów inwestycyjnych (np. jednostek uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych, papierów wartościowych).

W 2005 r. obecny Klient Banku nabył za pośrednictwem Banku X S.A. 250 szt. certyfikatów inwestycyjnych X Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego N. po cenie 97 zł za certyfikat w sumie za kwotę 24.250 zł.

W dniu 4 listopada 2016 r. Bank, wskutek podziału przez wydzielenie, przejął wyodrębnioną część działalności Banku X S.A., w rezultacie czego od tego momentu Klient stał się klientem Banku, a inwestycje w papiery wartościowe Klienta rozliczane są przez Biuro Maklerskie Banku S.A. (dalej Biuro Maklerskie).

Na przestrzeni lat 2005-2017 fundusz, w certyfikaty którego zainwestował Klient, poniósł istotną stratę (w 2017 r. certyfikaty wyceniane były poniżej 1 zł za sztukę). W okresie od 7 października do 4 listopada 2016 r. spółka A Sp. z o.o. należąca do grupy Y (właściciela Banku X S.A.) umożliwiła inwestorom wyjście z inwestycji oferując 60,92 zł za certyfikat. Większość inwestorów skorzystała z tej możliwości. Klient także zdecydował się skorzystać z tej oferty, jednakże finalnie do wykupu certyfikatów posiadanych przez Klienta przez spółkę A nie doszło. Zlecenie wykupu certyfikatów zrealizowane zostało dopiero w grudniu 2017 r. po cenie 11,42 zł za certyfikat. Biuro Maklerskie wykazało transakcję wykupu przedmiotowych certyfikatów w wystawionej na rzecz Klienta informacji PIT-8C za 2017 r. W styczniu 2018 r. Klient złożył reklamację, w której wskazywał na nieprawidłowości w obsłudze przez Bank złożonego zlecenia wykupu, które zdaniem Klienta doprowadziły do tego, że do wykupu posiadanych przez niego certyfikatów przez A nie doszło i domagał się wypłaty przez Biuro Maklerskie na jego rzecz różnicy między kwotą otrzymaną z tytułu dokonanego wykupu, a kwotą, którą otrzymałby, gdyby wykup zrealizowany był przez A. Finalnie, Biuro Maklerskie uznało reklamację Klienta za zasadną wypłacając w marcu 2018 r. żądaną kwotę. Skutkiem tego, ekonomicznie rzecz ujmując, zredukowana do poziomu wynikającego z oferty A została strata, jaką klient poniósł inwestując w certyfikaty (Klient nabył certyfikaty inwestując 24.250 zł, otrzymując zwrotnie 2.850 zł tytułem wykupu certyfikatów w dniu 22 grudnia 2017 r. oraz 12.375 zł w 2018 r. jako różnicę między wartością jaka wynikała z oferty A, a wartością otrzymaną z wykupu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu wypłaty na rzecz Klienta różnicy między wartością jaka wynikała z oferty A, a wartością otrzymaną z wykupu certyfikatów inwestycyjnych, Bank powinien wystawić na rzecz Klienta informację PIT-8C na podstawie art. 42a ustawy o PIT w związku z powstaniem po stronie Klienta przychodu zgodnie z art. 20 ust. l ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując wypłaty na rzecz Klienta różnicy między wartością jaka wynikała z oferty A, a wartością otrzymaną z wykupu certyfikatów inwestycyjnych na Banku nie ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT-8C na podstawie art. 42a ustawy o PIT, z uwagi na fakt, że po stronie Klienta nie dochodzi do powstania przychodu w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o PIT.

Wnioskodawca uważa, że w opisanym powyżej stanie faktycznym po stronie Klienta nie dochodzi do powstania przysporzenia majątkowego, które na gruncie regulacji ustawy o PIT mogłoby zostać znane za przychód podlegający opodatkowaniu. Stosowny przychód, który podlega opodatkowaniu, obejmuje wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Taki pogląd został ugruntowany w orzecznictwie sądowo-administracyjnym oraz w interpretacjach indywidualnych wydawanych dotychczas przez organy podatkowe (np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 13 czerwca 2014 r. sygn. IPPB2/415-238/14-2/MG czy uchwała NSA z dnia 16 października 2006 roku, sygn. akt II FPS 1/06).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14, art. 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 ustawy o PIT w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 ustawy o PIT, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast, na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14 ustawy o PIT, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 ustawy o PIT oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika występują realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę;
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników;
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym;
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji;
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą;
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c;
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, z powołanych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem od osób fizycznych podlega co do zasady każde przysporzenie majątkowe (zwiększenie aktywów) podatnika, które skutkuje definitywnym powiększeniem jego aktywów. Zatem przychód podatkowy kreują wyłącznie takie zdarzenia, których rezultatem jest powstanie przysporzenia majątkowego wywołującego wymierne zwiększenie aktywów podatnika w stosunku do jego aktywów jakie posiadałby gdyby działania Banku nie miały miejsca.

W rozpatrywanym stanie faktycznym Wnioskodawca zrekompensował Klientowi dodatkową stratę jakiej Klient doznał na skutek nieprawidłowej obsługi zlecenia wykupu certyfikatów, tzn. dokonał wyrównania ubytku powstałego w majątku Klienta, powstałego wskutek nieprawidłowego wykonania usługi przez Bank. Podejmowane przez Bank działania w sprawie wynikają wprost z błędnie wyświadczonych usług i stanowią ich uzasadnioną z perspektywy Klienta korektę - mają na celu skompensowanie powstałej straty, ubytku w majątku Klienta, który nie wystąpiłby gdyby nie nieprawidłowości po stronie Wnioskodawcy. Podjęte przez Bank działanie nie prowadzi do powstania przychodu po stronie Klienta bowiem nie dochodzi w ostateczności do powiększenia jego aktywów.

W ocenie Wnioskodawcy, niewłaściwym byłoby uznanie za przychód świadczenia, którego celem jest jedynie korekta (zmniejszenie) straty poniesionej przez Klienta, spowodowanej dodatkowo przez Bank, a nie kreuje dla tegoż Klienta wartości dodanej skutkującej przyrostem jego majątku. Z uwagi na powyższe należy uznać, że wypłacone na rzecz Klienta środki nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a jedynie doprowadzają do prawidłowego rozliczenia transakcji, to jest zgodnego z ustaleniami poczynionymi z klientem.

Działania Wnioskodawcy mają w opisanym wyżej przypadku charakter zbliżony do cywilnoprawnej instytucji „odszkodowania” uregulowanej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm. dalej jako „K.c.”). Zgodnie z art. 361 § 1 K.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Natomiast w myśl § 2 powołanego przepisu w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Należy w tym miejscu nadmienić, iż ustawa o PIT nie zawiera definicji legalnej odszkodowania, należy jej więc szukać w innych przepisach, w tym właśnie w przepisach prawa cywilnego.

Należy zatem uznać, że szkodą jest określony uszczerbek majątkowy powstały na skutek określonego zdarzenia. W praktyce, uszczerbek majątkowy może polegać na:

zmniejszeniu się aktywów majątku, co może nastąpić poprzez np. ubytek, zniszczenie, utratę itp.;
zwiększeniu się pasywów (długów);
udaremnieniu zwiększenia się majątku poprzez utratę korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby mu nie wyrządzono szkody.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego można uznać, że Wnioskodawca w zbliżonych sytuacjach jak te wskazane powyżej, dokonuje korekty/wyrównania poniesionej przez Klienta straty. Zgodnie z art. 363 § 1 K.c., naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe, albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu, co wynika z art. 363 § 2 K.c. Zgodnie z art. 471 K.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Wskazać należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Nadto w literaturze przedmiotu i judykaturze akcentuje się, że aby wypłacone świadczenie uznać za odszkodowanie konieczne jest wystąpienie:

szkody, która jest albo źródłem zobowiązania przy tzw. odpowiedzialności ex delicto (art. 415 Kodeksu cywilnego), albo stanowi następstwo niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przy odpowiedzialności ex contractu (art. 471 k.c.);
szkoda musi być spowodowana przez jakiś fakt (działanie lub inne zdarzenie), z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy;
między szkodą a faktem, który ją spowodował musi istnieć związek przyczynowy.

W przedmiotowej sprawie należy uznać, że działania lub zaniechania Banku, przedstawione w stanie faktycznym, łączą się związkiem przyczynowo skutkowym ze szkodą powstała po stronie Klienta, a także, że na gruncie K.c. Wnioskodawca będzie ponosił odpowiedzialność odszkodowawczą z tego tytułu. Działanie Banku może być zatem uznane za świadczenie zbliżone swym efektem ekonomicznym do świadczenia odszkodowawczego wykonywanego na rzecz Klienta.

Aby dopełnić argumentację Wnioskodawcy, należy wskazać, że ustawodawca w art. 21 ust. 1 ust 3 ustawy o PIT (cytowany poprzednio) wskazał szereg kategorii odszkodowań, których wypłata jest zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Bank konsekwentnie stoi na stanowisku, że wskazanej normie podlegają tylko te odszkodowania, które mogą dla Klientów stanowić przychód rozumiany jako przysporzenie majątkowe (korzyść finansową, pieniężną), a nie powinny mu podlegać zwroty środków (mające charakter zbliżony do odszkodowania), których kwota nie przewyższa kwoty utraconego majątku, a Klient w wyniku ich otrzymania nie uzyskuje dodatkowego przysporzenia majątkowego. W świetle powyższego Bank stwierdza, że art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT może mieć zastosowanie tylko do tej wartości odszkodowania, która stanowiłaby rzeczywisty dodatkowy przychód podatnika, a nie stanowi odzwierciedlenia tego, co Klient faktycznie utracił w wyniku działań zmierzających do skorygowania błędnie (niewłaściwie) przeprowadzonych rozliczeń.

Jak wskazano we wniosku przychodem na gruncie ustawy o PIT jest wyłącznie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa danej osoby fizycznej. Przychód podatkowy kreować bowiem mogą tylko te zdarzenia, których rezultatem jest powstanie przysporzenia majątkowego podatnika. W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego Bank stoi na stanowisku, że wypłata środków ma na celu naprawienie szkody, którą Klient poniósł na skutek działań zawinionych Banku. Opodatkowanie takiej kwoty oznaczałoby, że Klient zapłaciłby podatek dochodowy nie osiągając faktycznie żadnego realnego zwiększenia jego majątku. Nie można uznać za przychód Klienta, który poniósł stratę na skutek popełnienia błędu przez Bank, wypłaty środków, które nie stanowią dla niego realnego przysporzenia majątkowego, lecz jedynie doprowadzają stan na rachunku do stanu takiego, gdyby szkody nie wyrządzono.

Z takim poglądem zgodził się m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 16 lipca 2014 r. sygn. IPPB2/415-333/14-2/MK, w interpretacji z dnia 12 grudnia 2013 r. sygn. IPPB2/415-661/13-4/MG, a także w interpretacji z 17 marca 2015 r. sygn. IPPB2/415-1027/14-2/MG.

Reasumując, odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego, powołanych przepisów, a także interpretacji podatkowych oraz orzeczeń sądów administracyjnych, należy uznać, że zwrot poniesionych przez Klienta strat z tytułu nieprawidłowo wykonanych Usług bankowych przez Bank nie podlega opodatkowaniu ustawą o PIT, a zatem na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT-8C na podstawie art. 42a ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka (Bank) w ramach prowadzonej działalności bankowej oferuje klientom m.in. usługę pośredniczenia w nabywaniu oraz sprzedawaniu produktów inwestycyjnych (np. jednostek uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych, papierów wartościowych). W 2005 r. obecny Klient Spółki nabył za pośrednictwem innego banku, którego był Klientem 250 szt. certyfikatów inwestycyjnych Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego tego innego banku po cenie 97 zł za certyfikat, w sumie za kwotę 24.250 zł. W dniu 4 listopada 2016 r. Bank, wskutek podziału przez wydzielenie, przejął wyodrębnioną część działalności innego banku, w rezultacie czego od tego momentu Klient stał się klientem Banku, a inwestycje w papiery wartościowe Klienta rozliczane są przez biuro maklerskie Spółki. Na przestrzeni lat 2005-2017 fundusz, w certyfikaty którego zainwestował Klient, poniósł stratę (w 2017 r. certyfikaty wyceniane były poniżej 1 zł za sztukę). W okresie od 7 października do 4 listopada 2016 r. spółka A należąca do grupy X (właściciela przejętego banku) umożliwiła inwestorom wyjście z inwestycji oferując 60,92 zł za certyfikat. Większość inwestorów skorzystała z tej możliwości. Klient także zdecydował się skorzystać z tej oferty, jednakże finalnie do wykupu certyfikatów posiadanych przez Klienta przez spółkę A nie doszło. Zlecenie wykupu certyfikatów zrealizowane zostało dopiero w grudniu 2017 r. po cenie 11,42 zł za certyfikat. Biuro Maklerskie wykazało transakcję wykupu przedmiotowych certyfikatów w wystawionej na rzecz Klienta informacji PIT-8C za 2017 r. W styczniu 2018 r. Klient złożył reklamację, w której wskazywał na nieprawidłowości w obsłudze przez Bank złożonego zlecenia wykupu, które zdaniem Klienta doprowadziły do tego, że do wykupu posiadanych przez niego certyfikatów przez spółkę A nie doszło i domagał się wypłaty przez biuro maklerskie na jego rzecz różnicy między kwotą otrzymaną z tytułu dokonanego wykupu, a kwotą, którą otrzymałby, gdyby wykup zrealizowany był przez spółkę B. Biuro maklerskie uznało reklamację Klienta za zasadną, wypłacając w marcu 2018 r. żądaną kwotę. Skutkiem tego, zredukowana do poziomu wynikającego z oferty spółki A została strata, jaką klient poniósł inwestując w certyfikaty (Klient nabył certyfikaty inwestując 24.250 zł, otrzymując zwrotnie 2.850 zł tytułem wykupu certyfikatów w dniu 22 grudnia 2017 r. oraz 12.375 zł w 2018 r. jako różnicę między wartością jaka wynikała z oferty spółki A, a wartością otrzymaną z wykupu).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji odszkodowania, należy jej więc szukać w innych przepisach, w tym m.in. w przepisach prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.) zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Szkodą jest więc uszczerbek majątkowy powstały wskutek pewnego zdarzenia – z wyłączeniem przypadków, gdy zmniejszenie się majątku następuje wskutek woli właściciela tego majątku (darowizna, zbycie rzeczy).

Z kolei uszczerbek w majątku może polegać na:

zmniejszeniu się aktywów majątku (poprzez ubytek, zniszczenie lub utratę np. praw rzeczowych – w tym własności lub obniżenie ich wartości),
zwiększeniu się pasywów (długów),
udaremnieniu zwiększenia się majątku poprzez utratę korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Stosownie natomiast do treści art. 363 § 1 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

szkody, która jest albo źródłem zobowiązania przy tzw. odpowiedzialności ex delicto (art. 415 Kodeksu cywilnego), albo stanowi następstwo niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przy odpowiedzialności ex contractu (art. 471 k.c.),
szkoda musi być spowodowana przez jakiś fakt (działanie lub inne zdarzenie), z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy,
między szkodą a faktem, który ją spowodował musi istnieć związek przyczynowy.

Żeby rozstrzygnąć kwestię ewentualnego opodatkowania otrzymanej od Spółki w wyniku złożonej reklamacji przez Klienta kwoty, stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą otrzymaną z tytułu dokonanego wykupu certyfikatów, a kwotą którą Klient otrzymałby gdyby wykup został zrealizowany przez spółkę B, w związku z nieprawidłowościami w obsłudze przez Bank złożonego zlecenia wykupu, należy ustalić jaki rodzaj straty został pokryty. Szkoda rozpatrywana jako uszczerbek o charakterze majątkowym może mieć - jak wyżej wskazano - w świetle przepisów Kodeksu cywilnego postać dwojaką. Może obejmować stratę, jakiej doznaje mienie poszkodowanego - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, tzw. szkoda rzeczywista. Ponadto może obejmować utratę korzyści, jakiej poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wskutek doznania tej postaci uszczerbku poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Zasady naprawienia szkody określone zostały w ustawie Kodeks cywilny, m.in. w art. 471, który stanowi, że dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W niniejszej sprawie, w wyniku uznania przez Spółkę składanej przez Klienta reklamacji w zakresie nieprawidłowości w obsłudze przez Bank złożonego zlecenia wykupu certyfikatów, tj. stwierdzenia, że poniesione przez Klienta szkody były wywołane nieprawidłowościami w działaniu poprzedniego banku, za pośrednictwem którego certyfikaty inwestycyjne Klient nabył w poprzednich latach, a w wyniku dokonanego w 2016 r. podziału przez wydzielenie, nastąpiło przejęcie wyodrębnionej część działalności byłego banku przez Spółkę, Spółka jako następca prawny podjęła działania celem wyrównania poniesionej przez Klienta straty. Spółka dokonała zwrotu poniesionych przez Klienta strat z tytułu nieprawidłowo wykonanych usług bankowych.

W świetle powyższego, należy stwierdzić, że z tytułu wypłaty na rzecz Klienta różnicy między wartością jaka wynikała z oferty wykupu przez Spółkę A, a wartością otrzymaną z wykupu certyfikatów inwestycyjnych, na Spółce nie ciąży obowiązek wystawienia na rzecz Klienta informacji PIT-8C, na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wypłata nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych oraz wyroku naczelnego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, jak również powołany wyrok dotyczy konkretnej sprawy podatnika osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin