Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.521.2018.1.MD
z 11 grudnia 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2018 r. (data wpływu 11 października 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

I.

X Sp. z o.o. Spółka komandytowa, której komandytariuszem jest Wnioskodawczyni, zawarła w dniu 30 grudnia 2016 r. umowę o zarządzanie z XX Sp. z o.o., która jest jednocześnie komplementariuszem X Sp. z o.o. Spółki komandytowej. Umowa została zawarta na czas nieokreślony, z możliwością jej rozwiązania, z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia. Wynagrodzenie dla zarządzającego ustalono w wysokości 2 000 zł netto za każdy miesiąc obowiązywania umowy. Wynagrodzenie miało być płatne z dołu, jednorazowo, za cały okres rozliczeniowy. Dla danego roku kalendarzowego ustalono dwa okresy rozliczeniowe, za które miało być płatne wynagrodzenie: 1 stycznia do 30 czerwca oraz 1 lipca do 31 grudnia. Aneksem z dnia 29 grudnia 2017 r. zmieniono długość okresów rozliczeniowych z półrocznego na kwartalny.


Ww. Spółka komandytowa zamierza rozwiązać ww. umowę z zarządzającym ze skutkiem na 31 grudnia 2018 r., a od 1 stycznia 2019 r. zawrzeć z nim nową umowę o zarządzanie, która byłaby zawarta na okres roku, za wynagrodzeniem określonym na 14 000 zł brutto rocznie, płatnym w wysokości należnej za każdy kwartał, tj. w kwocie 3 500 zł brutto.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

  1. Czy w stanie faktycznym przedstawionym w poz. I, do tego, by możliwe było zaliczenie wynagrodzenia za zarządzenie przedsiębiorstwem do kosztów uzyskania przychodu, konieczne było uiszczanie go w formie bezgotówkowej już w pierwszym okresie rozliczeniowym, a następnie we wszystkich kolejnych okresach rozliczeniowych, pomimo że wysokość pierwszej płatności była niższa od 15 000 zł?
  2. Czy w zdarzeniu przyszłym przedstawionym w poz. II możliwe będzie zaliczenie wynagrodzenia za zarządzanie przedsiębiorstwem do kosztów uzyskania przychodu w razie dokonywania zapłaty w formie gotówkowej?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad. 1)

Zgodnie z art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Z kolei art. 19 Prawa przedsiębiorców stanowi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

  1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
  2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku umowy zawartej na czas nieokreślony kwalifikacja płatności zależy od wysokości wynagrodzenia, okresu rozliczeniowego i okresu wypowiedzenia. Płatności do momentu, w którym Wnioskodawczyni wie, że limit transakcji gotówkowych w rozumieniu art. 19 Prawa przedsiębiorców nie został przekroczony, mogą być dokonywane w gotówce. Należy bowiem zauważyć, że z dniem dokonania pierwszej płatności Wnioskodawczyni nie wie, jak długo będzie trwała umowa i jaka będzie jej łączna wartość, ale wie, że w przypadku najkrótszego możliwego terminu obowiązywania, limit obrotu gotówkowego nie zostanie przekroczony. Przenosząc rozważania na grunt przedstawionej umowy, w sytuacji, gdy określone w umowie z dnia 30 grudnia 2016 r. wynagrodzenie za zarządzanie wynosi 2 000 zł netto miesięcznie, przy czym okres rozliczeniowy w pierwszym roku obowiązywania umowy wynosił 6 miesięcy, a okres wypowiedzenia 3 miesiące (wynagrodzenie za 6 m-cy - 12 000 zł + 6 000 zł - wynagrodzenie za okres wypowiedzenia = 18 000 zł netto, tj. 22 140 zł brutto > 15 000 zł), to już pierwsza płatność w ramach tego stosunku umownego winna być dokonana za pośrednictwem rachunku bankowego, celem umożliwienia wliczenia jej do kosztów uzyskania przychodu.

Ad. 2)

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym możliwe będzie zaliczenie wynagrodzenia za zarządzanie do kosztów uzyskania przychodu, także w razie dokonania zapłaty w formie gotówkowej.

Należy bowiem wskazać, że w sytuacji, gdy zostanie zawarta nowa umowa z zarządzającym, która nie będzie miała charakteru umowy na czas nieoznaczony, do obliczenia jednorazowej wartości transakcji, o której mowa w art. 19 Prawa przedsiębiorców, posłuży wartość wynagrodzenia brutto za cały okres trwania umowy, czyli w przedstawionym zdarzeniu przyszłym 1 rok. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, wartość jednorazowa transakcji wyniosłaby 14 000 zł brutto, a co za tym idzie, by było możliwe zaliczenie tego wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodu wystarczy dokonywanie zapłaty w formie gotówkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

  • musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  • musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W ustępie 2 art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą:

  1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
  2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

–w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Stosownie natomiast do art. 19 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

  1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
  2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł, istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku, oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15 000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość – kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł.

Ponieważ adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji działalności gospodarczej i przedsiębiorcy zawartych w ustawie Prawo przedsiębiorców.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Pojęcie „transakcja” nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego ani cywilnego.

Przepisy podatkowe, określające konsekwencje nieprzestrzegania normy wyrażonej w art. 19 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców na gruncie ustawy podatkowej odwołują się wprost do nomenklatury stosowanej w ustawie Prawo przedsiębiorców, także w zakresie rozumienia pojęcia „transakcja”.

Przez transakcję należy rozumieć zatem taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Wskazany przepis nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, że może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. Trzeba przy tym podkreślić, że art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców nie wprowadza czasowego ograniczenia okresu sumowania wielu płatności, składających się na pojedynczą transakcję. Może się zatem okazać, że jedna transakcja obejmuje transfery pieniężne dokonane w ciągu kilku lat (np. w przypadku zawarcia umowy realizowanej etapami, takiej jak umowa wdrożeniowa, czy umowa o roboty budowlane).

W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego.

Należy przy tym podkreślić, że w taki sposób pojęcie „jednorazowa wartość transakcji” zostało zinterpretowane przez Ministra Rozwoju i Finansów w odpowiedzi z dnia 8 lutego 2017 r., Nr DD.054.5.20017, na interpelację poselską Nr 9279 w sprawie wątpliwości dotyczących znowelizowanych od początku 2017 r. przepisów o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustaw o podatku dochodowym, w zakresie określenia limitów płatności gotówkowych.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym opisanym w poz. I umowa między podmiotami została zawarta na czas nieokreślony z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, wynagrodzenie ustalono w wysokości 2 000 zł netto miesięcznie, a płatność wynagrodzenia miała nastąpić z dołu za cały okres rozliczeniowy. Dla danego roku kalendarzowego ustalono w umowie dwa okresy rozliczeniowe, za które miało być płatne wynagrodzenie, tj.: 1 stycznia do 30 czerwca oraz 1 lipca do 31 grudnia. Jednak aneksem z dnia 29 grudnia 2017 r. zmieniono długość okresów rozliczeniowych z półrocznego na kwartalny.

W związku z tym Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość, czy aby zaliczyć wynagrodzenie za zarządzanie przedsiębiorstwem do kosztów uzyskania przychodów, konieczne było uiszczanie go w formie bezgotówkowej już w pierwszym okresie rozliczeniowym.

W odniesieniu do powyższego Organ zauważa, że w przypadku umowy zawartej na czas nieokreślony kwalifikacja płatności zależy od wysokości wynagrodzenia, okresu rozliczeniowego i okresu wypowiedzenia. Jeżeli dla umowy na czas nieokreślony suma wynagrodzeń pewnych (które trzeba będzie zapłacić zanim upłynie okres wypowiedzenia) przekroczy limit 15 000 zł, to od pierwszej płatności wynagrodzenia powinno być ono rozliczane bezgotówkowo.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że skoro określone w umowie miesięczne wynagrodzenie za zarządzanie przedsiębiorstwem wynosi 2 000 zł netto, pierwszy okres rozliczeniowy wynosi 6 miesięcy, natomiast okres wypowiedzenia to 3 miesiące, przy dokonywaniu pierwszej płatności suma wynagrodzeń pewnych (przypadających na 6-miesięczny okres rozliczeniowy i okres wypowiedzenia) przekroczy limit 15 000 zł.

Oznacza to, że już pierwsza płatność wynikająca z zawartej umowy powinna być dokonana za pośrednictwem rachunku bankowego, aby możliwe było jej zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie Organ zauważa, że Wnioskodawczyni przy ustalaniu limitu 15 000 zł wzięła pod uwagę wartość netto miesięcznego wynagrodzenia za zarządzanie przedsiębiorstwem. W tym miejscu należy wyjaśnić, że przepisy podatkowe z jednej strony odwołują się do transakcji określonej w art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców, z drugiej wyłączają z kosztów uzyskania przychodów „koszt” w tej części, w jakiej płatność została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Przepisy odnoszą się zatem do wartości transakcji przekraczającej równowartość 15 000 zł, bez rozróżnienia, czy jest to wartość „brutto”, czy „netto”. Pod pojęciem „wartości transakcji” należy zatem rozumieć wartość (cenę) uzgodnioną przez strony transakcji, którą to wartość jedna strona jest zobowiązana zapłacić (wartość brutto). Natomiast kwestia wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów powinna być rozpatrywana jednie do tej części płatności, która zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów (wartość netto).

Jednakże Organ zauważa, że zastosowanie przez Wnioskodawczynię kwot netto wynagrodzenia za zarządzanie do wyliczenia limitu transakcji nie miało wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Reasumując – w stanie faktycznym przedstawionym w pkt 1, do tego by możliwe było zaliczenie wynagrodzenia za zarządzenie przedsiębiorstwem do kosztów uzyskania przychodu, konieczne było uiszczanie go w formie bezgotówkowej już w pierwszym okresie rozliczeniowym, a następnie we wszystkich kolejnych okresach rozliczeniowych, mimo że wysokość pierwszej płatności była niższa od 15 000 zł.

Natomiast w odniesieniu do przedstawionego w poz. II wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że skoro dojdzie do rozwiązania wcześniej zawartej umowy ze skutkiem na 31 grudnia 2018 r., a od 1 stycznia 2019 r. zostanie podpisana między podmiotami nowa umowa o zarządzanie, która zostanie zawarta na okres 1 roku, za wynagrodzeniem określonym na 14 000 zł brutto rocznie, płatnym w wysokości należnej za każdy kwartał, tj. w kwocie 3 500 zł brutto, to jednorazowa wartość transakcji będzie w analizowanej sprawie odnosiła się do okresu rozliczeniowego, który w umowie określono na rok. Oznacza to, że skoro płatność dotycząca transakcji wynosi 14 000 zł brutto, a więc nie przekroczy limitu 15 000 zł, to Wnioskodawczyni może dokonywać zapłaty w formie gotówkowej, aby móc zaliczyć koszt wynikający z tej transakcji do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując – w zdarzeniu przyszłym przedstawionym w poz. II możliwe będzie zaliczenie wynagrodzenia za zarządzanie przedsiębiorstwem do kosztów uzyskania przychodu w razie dokonywania zapłaty w formie gotówkowej.

Zauważyć należy, że w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną (a taką jest Spółka komandytowa), ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

  1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
  2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zauważyć należy również, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, wniosek o wydanie interpretacji może być złożony tylko w indywidualnej sprawie zainteresowanego. Z tych też względów - z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego - zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy jedynie Wnioskodawczyni, nie zaś pozostałych wspólników Spółki komandytowej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj