Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.374.2018.1.DS
z 17 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2018 r. (data wpływu 25 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zgodnie z umową o przyznanie z Funduszu Pracy jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej z dnia 13 czerwca 2018 r. w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020, projekt pn. Aktywizacja osób młodych pozostających bez pracy w mieście A. (IV) współfinansowany przez UE w ramach środków Europejskiego Funduszu Społecznego, Wnioskodawca otrzymał dotację w wysokości 19.998 zł, która wpłynęła na konto Wnioskodawcy dn. 19.06.2018 r.

Udzielone dofinansowanie, zgodnie z zawartą umową, stanowi pomoc de minimis w rozumieniu rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. U. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1). W zaświadczeniu z dnia 13 czerwca 2018 r. o pomocy de minimis określono, że pomoc ta przyznana została na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065 z późn. zm.) i Rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lipca 2017 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r., poz. 1380).

Działalność, na której rozpoczęcie Wnioskodawca otrzymał przedmiotowe dofinansowanie, jest sklasyfikowana pod numerem 69.10.Z – Działalność prawnicza, którą Wnioskodawca obecnie wykonuje. Wnioskodawca działalność rozpoczął dnia 2 lipca 2018 r. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, rozliczający się na zasadach ogólnych, według skali podatkowej i prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów. Otrzymaną kwotę dotacji Wnioskodawca był zobowiązany wydatkować w terminie do 2 miesięcy od daty podjęcia działalności gospodarczej, co też uczynił, przeznaczając ją na zakupy, zgodnie ze szczegółową specyfikacją wskazaną we wniosku. Wszystkie dokonane w ramach dotacji zakupy zostały udokumentowane fakturami zakupu, na których Wnioskodawca widnieje jako nabywca.

W ramach przyznanego dofinansowania Wnioskodawca zakupił rzeczy niezbędne do wykonywania wskazanej wyżej działalności, tj.:

1. program L(…) o wartości 5 933,52 zł brutto,
2. laptop o wartości 4 899 zł brutto,
3. urządzenie wielofunkcyjne o wartości 1 978,99 zł brutto,
4. kasa fiskalna o wartości 1 450 zł brutto,
5. program M(…) o wartości 919 zł brutto,
6. tonery do drukarki o wartości 765 zł brutto,
7. szafa i szafka o wartości 669,99 zł brutto,
8. krzesła konferencyjne o wartości 198,01 zł brutto,
9. fotel obrotowy o wartości 1 906,55 zł brutto,
10. dziurkacz o wartości 35 zł brutto,
11. zszywacz mały o wartości 30 zł brutto,
12. zszywacz duży o wartości 42 zł brutto,
13. niszczarkę o wartości 279 zł brutto,
14. papier ksero o wartości 307,60 zł brutto,
15. segregatory o wartości 71,70 zł brutto,
16. teczki na akta o wartości 210 zł brutto,
17. tabliczki informacyjne i wizytówki o wartości 302,58 zł,

co razem dało kwotę 19 997,94 zł.

Po rozpoczęciu prowadzenia działalności gospodarczej kwoty z przyznanego dofinansowania Wnioskodawca nie zaliczył do przychodów osiąganych z działalności gospodarczej, w związku z czym dotacja nie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wydatków na zakup wymienionego wyżej wyposażenia Wnioskodawca nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż zakupionych urządzeń nie wprowadził do ewidencji środków trwałych, ponieważ zgodnie ze znowelizowanym art. 22d ust. 1 ustawy o podatku osobowym od osób fizycznych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o którym mowa w art. 22a, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do użytkowania. Nadto Wnioskodawca wskazuje, iż wprowadził do ewidencji wyposażenia rzeczowe składniki majątku, których wartość przekracza 1 500 zł, tj. laptop, urządzenie wielofunkcyjne oraz fotel obrotowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Wnioskodawca prosi o odpowiedź na pytanie, czy składniki majątku firmowego, nabyte przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej, o których stanowi art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy art. 22, jak również art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje na brak możliwości zaliczenia wydatków na zakup wyposażenia do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki na zakup wyposażenia nie zostały w szczególności wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że składniki majątkowe nabyte przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu.

Wnioskodawca wskazuje, iż swoje zdanie motywuje interpretacjami indywidualnymi wydanymi w podobnych sprawach, tj. interpretacjami nr 0113-KDIPT2.1.4011.12.2018.2.MD, nr 0112.KDIL3-1.4011.70.2018.1.GM, nr ITPB1/415-1086/14/AK, nr IPTPB1/4511-711/15-3/MH.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 136, 137 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Otrzymane przez Wnioskodawcę dofinansowanie zostało uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 121 przywołanej ustawy, wobec powyższego art. 23 nie wyłącza możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów składników majątku sfinansowanych z dofinansowania otrzymanego z Urzędu Pracy. Jednakże, aby móc zakwalifikować przedmiotowe składniki majątku do kosztów uzyskania przychodów, należy ustalić ich charakter.

Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonych od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Nabyte przez Wnioskodawcę składniki majątku niewątpliwe posiadają cechy środka trwałego (zgodnie z art. 22 przywołanej ustawy), ponieważ stanowią własność Wnioskodawcy, zostały nabyte we własnym zakresie, są kompletne i zdatne do użytku, a ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok.

Jednak zgodnie ze znowelizowanym art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22 ww. ustawy, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do użytkowania.

W świetle powyższych ustaleń i wobec faktu, że nabyte przy pomocy dofinansowania składniki majątku firmowego nie zostały zakwalifikowane przez Wnioskodawcę jako środki trwałe, ponieważ jego zamiarem jest odniesienie ich bezpośrednio w koszty, Wnioskodawca uważa, że zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów będzie działaniem prawidłowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca – w związku z umową o przyznanie jednorazowo środków z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej – otrzymał dotację z Urzędu Pracy w ramach projektu współfinansowanego przez UE ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. Udzielone dofinansowanie, zgodnie z zawartą umową, stanowi pomoc de minimis. Wnioskodawca rozlicza się na zasadach ogólnych, według skali podatkowej i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wszystkie dokonane w ramach dotacji zakupy zostały udokumentowane fakturami zakupu, na których Wnioskodawca widnieje jako nabywca. W ramach przyznanego dofinansowania Wnioskodawca zakupił rzeczy (w tym urządzenia spełniające definicję środka trwałego) niezbędne do wykonywania wskazanej wyżej działalności na łączną kwotę 19 997,94 zł. Po rozpoczęciu prowadzenia działalności gospodarczej kwoty z przyznanego dofinansowania Wnioskodawca nie zaliczył do przychodów osiąganych z działalności gospodarczej, w związku z czym dotacja nie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wydatków na zakup wymienionych szczegółowo rzeczy Wnioskodawca nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że zakupionych urządzeń nie wprowadził do ewidencji środków trwałych, ponieważ ich wartość nie przekroczyła 10 000 zł. Jednocześnie Wnioskodawca wyjaśnił, że wprowadził do ewidencji wyposażenia rzeczowe składniki majątku, których wartość przekracza 1 500 zł.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku o dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z niniejszej regulacji wynika, że – co do zasady – wydatki poniesione przez podatnika na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pośrednio – przez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Definicja środka trwałego – dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych – została zawarta w art. 22a ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei treść art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że: podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 tej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Wobec tego należy wyjaśnić, że w przypadku zakupu składników majątku, których wartość nie przekracza 10 000 zł, podatnik ma do wyboru trzy rozwiązania. Po pierwsze – może nie zaliczać danego składnika majątkowego do środków trwałych, natomiast wydatki związane z nabyciem danego środka trwałego zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie cytowanego art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Po drugie – możliwe jest zaliczenie danego składnika majątku do środków trwałych, a następnie jednorazowe jego zamortyzowanie. Następuje to przez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w wysokości odpowiadającej wydatkom na nabycie danego składnika majątku – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego albo w miesiącu następnym. Po trzecie – podatnicy mogą także amortyzować składniki majątkowe na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z urzędu pracy.

Zatem należy wskazać, że w przypadku, gdy wartość początkowa składnika majątku nie przekracza 10 000 zł, a podatnik postanowił nie dokonywać od niego odpisów amortyzacyjnych, to tego składnika – stosownie do przepisu art. 22d ust. 2 ww. ustawy – nie ujmuje się w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca z jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej zakupił składniki majątku spełniające definicję środków trwałych, ale o wartości poniżej 10 000 zł, stąd miał możliwość zaliczenia tych wydatków do koszów podatkowych.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na wskazanie Wnioskodawcy, że otrzymane dofinansowanie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy także stwierdzić, , że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej, przy czym w przypadku opisanego przez Wnioskodawcę dofinansowania przychód ten korzysta ze zwolnienia, zgodnie z ww. wskazaniem,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Ponadto zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Na podstawie tego przepisu odpisy amortyzacyjne dokonywane od środków trwałych, których zakup został sfinansowany ze środków otrzymanych w ramach środków pomocowych nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Jednak w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia ze środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji, ponieważ Wnioskodawca zakupionych urządzeń nie wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Należy także zacytować art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

W przepisie tym nie wymieniono jednak art. 21 ust. 1 pkt 121, który mówi o środkach stanowiących przychód zwolniony z podatku dochodowego, przyznawanych z Funduszu Pracy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Ustawodawca ustanawia zatem wyjątek w zakresie stosowania art. 23 ust. 1 pkt 56, jakim są wydatki, które mimo sfinansowania ze środków podlegających zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym, mogą być zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, należy stwierdzić, że wydatki poniesione na zakup opisanych w zdarzeniu przyszłym składników majątku, które zostały sfinansowane z przyznanej w 2018 r. dotacji na podjęcie działalności gospodarczej, można bezpośrednio zaliczyć do kosztów zyskania przychodów z działalności gospodarczej, zgodnie z postanowieniami art. 22 ust. 1 i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – składniki majątku firmowego, nabyte przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej, o których stanowi art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, Wnioskodawca może jednorazowo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.